Le historia antenatal de interlingua

Interlingua nasceva in 1951 con le publication del dictionario interlingua-anglese, cuje redactor esseva Alexander Gode, e le grammatica preparate per A. Gode e Hugh E. Blair. Totevia, iste evento non haberea essite possibile sin le existentia del "International Auxiliary Language Association" (Association pro le Lingua Auxiliar International) e sin le supporto e financiari e moral de Alice V. Morris.

Durante que illa esseva un patiente in un clinica in le prime parte del decada inter 1920 e 1930, Alice Morris, un seniora american multo ric e le sposa de Dave Hennen Morris (ambassator statounitese in Brussel 1933-1937), discoperiva per hasardo le existentia de esperanto. Illa deveniva multo enthusiastic pro le idea de un lingua auxiliar pro omne le mundo.

Alora, dr. Frederick Gardner Cottrell del "International Research Council" (Consilio International de Recerca) interessava e sr. e sra. Morris pro le creation de un organisation permanente que prosequerea le studios de linguas international jam comenciate per varie committees. Sr. e sra. Morris ambes videva que illes habeva un opportunitate excellente pro realisar lor ambition de unificar iste studios e promover le uso international de un lingua auxiliar optime.

Le movimento in favor de un lingua auxiliar pro relationes international habeva jam recipite un nove impeto per le labores del "Committee on International Auxiliary Language" establite per le "International Research Council" a su conferencia in Brussel in 1919.

Pro discuter le problema, le committee assemblava personas qui habeva grande experientia in cosas international e in problemas de communication e qui possedeva grande erudition linguistic.

Como resultato de labor de iste committee, le "American Association for the Advancement of Science", le "British Association for the Advancement of Science", e le associationes equivalente francese e italian, con le "American Council on Education", le "American Council of Learned Societies" (Consilio American de Societates Academic), e altere gruppos de specialistas, institueva le "International Auxiliary Language Association" (IALA).

In 1924 IALA esseva constituite legalmente in le Statos Unite como organisation non a scopo lucrative pro "promover studios, discussiones, e publicitate extense de omne questiones relative al establimento de un lingua auxiliar, con recercas e experimentos capace de avantiar le establimento de un tal in modo intelligente e super fundationes stabile", secundo su Outline of Program (summario de programma) 1924, pagina 9.

Postea, al pagina 15, le Outline of Program dice que le lingua final deberea esser recommendate de esser "adoptate finalmente per le governamentos del mundo". Illo indicava que le lingua final non existeva. Le proxime paragrapho defini le scopo: "Establir un lingua synthetic que debe esser instruite in omne systemas de education per omne le mundo como un medio commun de excambio de pensamento e del diffusion de saper inter gente qui ha differente linguas maternal". IALA tunc comenciava un programma de recercas in America e Europa.

IALA obteneva su appoio financiari de plure fontes, como per exemplo le Carnegie Corporation, le Rockefeller Foundation, e le Research Foundation, ma sr. e sra. Morris e su familia dava le appoio le plus importante. Iste appoio finiva al morte de sra. Morris in 1950.

Le studios per IALA del linguas national e international:

In su prime annos, IALA explorava le problema del lingua. On creava un lista de omne le litteratura que contineva discussiones del linguas international, e on assemblava un bibliotheca del libros relative al problema. Al mesme tempore on establiva contacto con le varie gruppos que supportava le varie linguas auxiliar.

IALA accentuava ab le comenciamento que le scopo del Association esseva non disveloppar un nove lingua auxiliar ma establir un base scientific pro comparar le projectos currente. Dunque illo initiava un investigation comparative del esperanto de Zamenhof (1887), del latino sine flexione de Peano (1903), del ido de Couturat e Leau (1907), del esperanto II de Saussure (1910), del occidental de de Wahl (1922), e del novial de Jespersen (1928).

Il habeva anque un studio comparative del linguas ethnic le plus importante (anglese, francese, germano, italiano, latino, russo, e espaniol), ab le quales le linguas auxiliar investigate tirava lor material. Ma in le prime stadios, le scopo de IALA esseva arrivar a un compromisso inter le linguas mentionate in supra. Proque Zamenhof e Couturat non plus viveva, Edmond Privat defendeva esperanto e Sigfried Auerbach defendeva ido.

Plure reuniones de iste autores e advocatos esseva arrangiate inter 1925 e 1930 per sra. Morris a Paris, a Bex, a Geneva, e a Montreux, ubi cata representante offereva concessiones reciproc e acceptava cambios in lor linguas respective.

Iste studio del linguas international currente esseva plus profunde que illo del Delegation pro le Adoption de un Lingua Auxiliar International de 1907. Totevia, omne effortios de compromisso inter le linguas studiate esseva in van. Le esperantistas e le idistas manteneva lor differentias, e lor character schematic esseva incompatibile con le linguas naturalistic. Dunque on abandonava le sperantia de compromisso, e cata lingua prendeva su via original.

Al Secunde Congresso International de Linguistas a Geneva in 1931, IALA arrangiava pro le prime vice que linguistas professional e expertos in linguas auxiliar conveniva durante un periodo de duo septimanas pro excambiar ideas. Otto Jespersen convocava le conferentia, que dava su approbation al programma de recercas del IALA, e non minus de 27 linguistas eminente (non membros del IALA) signava le documento de supporto. Anque octo alteres addeva lor nomines al Tertie Congresso de Linguistas a Roma in 1933.

Profunde recerca duce a un lingua.

Interim, IALA faceva recercas in America del Nord. Professor Herbert N. Shenton, alora del Universitate Syracuse, exequeva un studio intense del difficultates interlingual in conferentias international e publicava su reporto sur istos in 1933.

Dr. Edward L. Thorndike interprendeva un serie de experimentos super le facilitate relative de apprender linguas construite e natural e publicava le resultatos de su studios anque in 1933.

Helen S. Eaton, membro del personal del IALA, faceva su recercas pro investigar an un lingua international, in iste caso esperanto, poterea esser utilisate in un curso simplificate del linguistica comparative pro orientar studentes al studio de linguas. Illa publicava su reporto in 1938; e in 1940, un lista de frequentias semantic.

In 1935, IALA teneva un reunion al ambassada american in Bruxelles (ubi sr. Morris esseva le ambassator american) pro presentar le prime passos de su "Plan for Obtaining Agreement upon an Auxiliary World Language" (Plano pro obtener accordo super un lingua auxiliar mundial).

Postea IALA planificava reuniones in correlation super le question de un lingua auxiliar mundial. Le prime reunion esseva in le ambassada american in Brussel in januario, 1936. Professor William E. Collinson del Universitate de Liverpool, qui habeva essite associate con IALA ab le prime annos (al minus post 1928), habeva jam facite studios preparatori de grande valor e remaneva in relation directe con le activitates de IALA.

Un numero imponente de linguistas eminente esseva participantes de iste committee: 24 linguistas de 19 universitates se trova in le lista del publication Some Criteria for an International Language and Commentary (Alicun criterios pro un lingua international e commentario) de 1937, paginas 35-36. Le committee continuava su recercas in Europa usque le comenciamento del guerra in 1939, que rendeva impossibile le reunion del committee.

Durante 1936 un personal international de membros de formation professional in le philologia comparative esseva assemblate al Universitate de Liverpool, con professor Collinson como director e E. Clark Stillman como director adjuncte. Le Foundation Rockefeller dava un subvention pro lor labor initial al Universitate de Liverpool, ubi illes conduceva lor recercas. De plus, le Research Corporation habeva generosemente donate un subvention annual "pro le recerca de promover le realisation de un lingua neutral e non-politic", e le labor continuava a Liverpool pro assemblar e compilar le datos linguistic e extraher ex illos le material de parolas international.

Ben que IALA non habeva originalmente intendite construer su proprie lingua auxiliar, illo comenciava cambiar su position post circa 1934, quando le utilitate del linguas que su recercatores investigava deveniva de plus in plus dubitose.

De importantia special esseva le argumentos an on debeva preferer un lingua naturalistic (como occidental) o un lingua schematic (como esperanto o ido). On teneva reuniones pertinente a Geneva in 1935 e a Copenhagen in 1937, ubi al grande surprisa del mundo interlinguistic esperanto esseva toto abandonate.

Jam in 1937 le recercas del IALA veniva al conclusion que pro elaborar un lingua scientifica- e impartialmente on debeva extraher lo completemente ex le linguas natural. Le recercatores habeva establite que milles del parolas in le linguas europee esseva jam international, e illes concludeva que on debeva usar iste parolas pro extraher un lingua optime sin deformar los in un lecto de Procrustes secundo le tradition del linguas schematic.

Concludite isto, IALA se decideva crear su proprie lingua, e pro assecurar le completion de un tal projecto, sra. Morris generosemente provideva supporto adequate financiari.

Le comenciamento del guerra in 1939 necessitava le dispersion del personal multinational. Le governamentos de multes del linguistas europee les usava in le conducta del guerra. Prof. Collinson, pro exemplo, debeva abandonar le major parte de su classes in Liverpool in su labor pro le governamento britannic relative al problema de estranieros nascite in paises inimic ma habitante Grande Britannia.

Alora on transfereva le datos linguistic e le bibliotheca jam accumulate al Universitate de Liverpool a New York, ubi sr. Stillman organisava un nove personal de linguistas de varie nationalitates que ille dirigeva usque ille entrava in le servicio del governamento american in 1943.

Tunc Dr. Alexander Gode assumeva le direction del recercas de IALA, manteniente contacto con professor Collinson e culminante su labor con le publication del General Report (Reporto general) de 1945, que presentava le bases theoric producite per le recercas de IALA: le regulas establite pro le eligibilitate de parolas, lor standardisation secundo prototypos etymologic, e le characteristicas general del grammatica proponite.

Al fin del Reporto, IALA presentava su lingua in le forma de tres modellos, le modello original naturalistic, un modello E, simile a occidental, e un modello K, simile al ido. On ancora non habeva decidite qual modello adoptar o adaptar.

Le natura si; un schema no:

Post le guerra in 1946 professor André Martinet partiva del Sorbonne in Paris pro devenir director del equipa del recerca de IALA in New York. Pro informar se sur le opinion public concernente le nove lingua proponite per IALA ille faceva inquestas in varie paises e finalmente preparava un questionario satis grande de 127 questiones in anglese e francese e lo distribueva a expertos in varie paises pro elicitar lor commentarios super le variantes proponite in le General Report de 1945.

Responsas al questionario non esseva considerate como votos. Le personal del IALA voleva solmente considerar los con grande diligentia pro arrivar a conclusiones secundo le information que illos contineva, le datos linguistic jam disponibile, e nove datos sempre accumulante. Pro le prime vice on dava al lingua proponite le nomine interlingua.

Le anno sequente, 1947, IALA habeva elaborate un quarte variante, producente le modellos C, K, M, e P, characterisate per lor grado de proximitate al schematismo o al naturalismo. C e K esseva le variantes schematic; e M e P, le variantes naturalistic.

Le variante C esseva similar al modello E del Reporto General, que resimilava occidental. Le variante K, quasi identic al K original, resimilava ido o esperanto liberate de lor defectos obvie.

Le variante P esseva le modello original naturalistic que resimilava le latino con su tempores passate in -aba, -eba, e -iba, infinitivos terminante in are, -ere, e ire, e substantivos e participios passate que terminava in e (calore, unione, proponite).

Le nove variante terminava le tempores passate in ava, eva, e iva e le infinitivos in ar, er, e ir. Su substantivos e su participios habeva nulle e final. Dunque illos esseva multe similar al variante C.

Iste quatro variantes esseva inviate a 3.000 personas appropriate in varie paises e esseva utilisate como le base de un sondage de opiniones demandante le variante preferite. Includite con le variantes il habeva un explication del plure argumentos in justification de cata variante.

Le resultatos del sondage monstrava un rejection decisive del variante K, le variante extrememente schematic, lo que constitueva un rejection additional del linguas del typo esperanto/ido. Il habeva un preferentia definite pro variantes P e M, le modellos naturalistic (un tendentia monstrate depost 1922 in Geneva).

Variante C, un modello minus schematic que K, habeva minus de partisanos que P e M, le modellos naturalistic. Le parlatores anglo-saxon e non-romance generalmente prefereva le variante P, elaborate principalmente per Gode, qui esseva german per nascentia e american per selection.

Le franceses prefereva le variante M, le modello offerite per Dr. Martinet, un francese. Le franceses monstrava anque un tendentia verso le variante C, que esseva plus proxime al M que al P. Dunque le solution pareva esser un compromisso inter le P de Gode, le M de Martinet, e le variante C, lassante foras de consideration le variante K, le forma preferite per sra. Morris, le esperantista.

Le publication de interlingua:

Ben que Gode e Martinet teneva opiniones differente, secundo Martinet il non habeva ulle hostilitate inter illes. Martinet anque dubitava que IALA poterea poner su projecto in uso practic. In consequentia, in 1948 professor Martinet se dimitteva del direction del IALA, e dr. Gode le reimplaciava e produceva con su equipa le lingua final, que combinava le optime characteristicas del variantes P e M.

Tres annos additional esseva necesse pro completar le detalios. Sra. Morris moriva in 1950, e su supporto financiari finiva. Fortunatemente il habeva satis de moneta pro publicar in 1951 le Interlingua-English Dictionary de Gode con 27.000 parolas (le intention original esseva solmente 10.000). E con Hugh E. Blair, Gode publicava un grammatica complete de interlingua.

Assi terminava le studio le plus minutiose pro producer un lingua international, al costo estimate de tres milliones de francos switze. Effortios previe pro crear un lingua auxiliar pare van e illusori in comparation.

Le production de interlingua superpassa le effortios de un sol homine, le methodo sequite pro crear omne le altere linguas auxiliar, e es le resultato de travalios que durava 25 annos per equipas de linguistas que devotava un grande parte de lor tempore a iste recercas .

Personas qui cognosce le anglese o un lingua romanic pote leger a prime vista le lingua que IALA produceva, ben que illes forsan haberea necessitate de alicun studio pro usar lo activemente, proque interlingua es un simplification e standardisation del vocabulario international greco-latin con un grammatica simplicissime que usa solmente le elementos commun inter su linguas de controlo - anglese, francese, italiano, e espaniol/portugese - sin ulle complicationes morphologic de iste linguas. E su utilitate como un instrumento practic de communication se demonstra potentissemente in omne edition de Interlingua in interlingua.

In 1953 IALA esseva dissolvite e esseva reimplaciate per le Division de Interlingua de Science Service.

(Adaptate de un articulo per F. P. Gopsill traducite in interlingua per B. C. Sexton e publicate in Panorama, januario-februario, 1991; martio-april, 1991; e maio-junio, 1991.)

Interlingua narodziła się w 1951 roku wraz z opublikowaniem słownika Interlingua-angielskiego, którego redaktorem był Alexander Gode, i gramatyki przygotowanej przez A. Gode i Hugh E. Blaira. Jednak wydarzenie to nie byłoby możliwe bez istnienia "International Auxiliary Language Association" (Międzynarodowe Stowarzyszenie Języka Pomocniczego) i bez finansowego i moralnego wsparcia Alice V. Morris.

Będąc pacjentką pewnej kliniki, na początku dekady 1920-1930, Alice V. Morris, bardzo bogata amerykańska dama i małżonka Dave Hennen Morrisa (ambasadora amerykańskiego w Brukseli 1933-1937), odkryła przypadkiem istnienie Esperanto. Stała się entuzjastką idei jednego języka pomocniczego dla całego świata.

Wówczas dr Frederick Gardner Cottrell z "International Research Council" (Międzynarodowa Rada d/s Badań Naukowych) zainteresował i panią, i pana Morrisa utworzeniem stałej organizacji, która kontynuowałaby studia nad językami międzynarodowymi rozpoczęte już przez różne komitety. Państwo Morris dostrzegli oboje, że mają doskonałą okazję zrealizowania swojej ambicji zunifikowania tych studiów i wypromowania wykorzystania na międzynarodowym forum najlepszego języka pomocniczego.

Ruch na rzecz języka pomocniczego w stosunkach międzynarodowych otrzymał już nowy impet poprzez prace "Committee on International Auxiliary Language" założonego przez "International Research Council" w trakcie jego konferencji w Brukseli w 1919 roku.

Aby przedyskutować ten problem, komitet zgromadził osoby, które miały duże doświadczenie w sprawach międzynarodowych i problemach komunikacji, a które dysponowały wielką erudycją lingwistyczną.

Jako rezultat prac tego komitetu, "American Association for the Advancement of Science", "British Association for the Advancement of Science", i odpowiadające im stowarzyszenia francuskie i włoskie, razem z "American Council on Education", "American Council of Learned Societies" (Amerykańska Rada Stowarzyszeń Akademickich), i innymi grupami specjalistów, założyły "International Auxiliary Language Association" (IALA).

W 1924 roku IALA została legalnie ukonstytuowana jako niedochodowa organizacja do "promowania studiów, dyskusji i intensywnego reklamowania wszelkich kwestii związanych z ustanowieniem języka pomocniczego, z badaniami i eksperymentami zdolnymi do posunięcia sprawy ustanowienia takiego języka w sposób inteligentny i na trwałych podstawach", według jej Outline of Program (zarys programu) 1924, strona 9.

Dalej, na stronie 15, Outline of Program stwierdza, że język finalny powinien być rekomendowany do "ostatecznego przyjęcia przez rządy świata". Wskazywał on, że taki język finalny nie istnieje. Następny akapit definiuje cel: "Ustanowić język syntetyczny, który ma być nauczany we wszystkich systemach edukacyjnych przez cały świat, jako wspólne medium wymiany myśli i rozpowszechniania wiedzy między ludźmi, którzy mają odmienne języki ojczyste". IALA natychmiast rozpoczęła program badań w Europie i Ameryce.

IALA otrzymała wsparcie finansowe z wielu źródeł, jak na przykład Carnegie Corporation, Rockefeller Foundation i Research Foundation, ale najważniejszego wsparcia udzielili pani Morris i jej rodzina. Wsparcie to zakończyło się z chwilą śmierci p. Morris w 1950 roku.

Studia IALA nad językami narodowymi i międzynarodowymi:

W swych pierwszych latach IALA badała problem języka. Sporządzono listę całej literatury, która zawierała dyskusje na temat języków międzynarodowych, i zgromadzono bibliotekę książek odnoszących się do tego problemu. W tym samym czasie ustanowiono kontakty z rozmaitymi grupami, które wspierały różne języki pomocnicze.

IALA akcentowała od początku, że celem stowarzyszenia nie jest utworzenie nowego języka pomocniczego, lecz stworzenie naukowych podstaw dla porównania istniejących projektów. Dlatego rozpoczęto badania porównawcze Esperanto Zamenhofa (1887), Latino sine Flexione Peano (1903), Ido Couturata i Leau (1907), Esperanto II de Saussure'a (1910), Occidental de Wahla (1922), i Novial Jespersena (1928).

Istniały także studia porównawcze najważniejszych języków etnicznych (angielski, francuski, niemiecki, włoski, rosyjski i hiszpański), z których języki pomocnicze czerpały swój materiał. Ale w pierwszych stadiach celem IALA było dojście do kompromisu między wspomnianymi językami. Ponieważ Zamenhof i Couturat już nie żyli, Edmond Privat bronił Esperanto, a Sigfried Auerbach był adwokatem Ido.

Między 1925 i 1930 rokiem zorganizowanych zostało przez p. Morris wiele spotkań autorów i adwokatów [języków], w Paryżu, Bex, Genewie i Montreaux, gdzie każdy z reprezentantów oferował wzajemne ustępstwa i akceptował zmiany w swoich językach.

To studium istniejących w danym momencie języków międzynarodowych było bardziej pogłębione niż studium Delegacji d/s Przyjęcia Międzynarodowego Języka Pomocniczego z 1907 roku. Jednak wszelkie wysiłki na rzecz kompromisu między badanymi językami były bezowocne. Esperantyści i idyści zachowali swoje odmienności, a ich schematyczny charakter nie był zgodny z językami naturalistycznymi. Porzucono więc nadzieję na kompromis i każdy język podążył swoją oryginalną drogą.

Na II Międzynarodowym Kongresie Lingwistów w Genewie w 1931 roku IALA udało się po raz pierwszy zgromadzić profesjonalnych lingwistów i ekspertów w dziedzinie języków pomocniczych na okres dwóch tygodni, dla wymiany idei. Otto Jespersen zwołał konferencję, która udzieliła aprobaty programowi badań IALA i nie mniej niż 27 wybitnych lingwistów (nie będących członkami IALA) podpisało dokument wspierający. Także ośmiu innych dodało swoje nazwiska na III Kongresie Lingwistów w Rzymie w 1933 roku.

Pogłębione badania wiodą do języka.

W międzyczasie IALA prowadziła badania w Ameryce Północnej. Profesor Herbert N. Shenton, ówcześnie z Uniwersytetu w Syracuse, przeprowadził szerokie badanie trudności językowych na międzynarodowych konferencjach i opublikował swój raport w 1933 roku.

Dr. Edward L. Thorndike przedsięwziął szereg eksperymentów dotyczących względnej łatwości uczenia się języków sztucznych i naturalnych i opublikował rezultaty swych studiów także w 1933 roku.

Helen S. Eaton, członek personelu IALA, wykonała badania aby stwierdzić, czy język międzynarodowy, w tym wypadku Esperanto, mógłby być wykorzystany w uproszczonym kursie lingwistyki porównawczej, aby zorientować studentów w nauce języków. Swój raport opublikowała w 1938 roku, zaś w 1940 roku listę częstości semantycznych.

W 1935 roku IALA odbyła spotkanie w ambasadzie amerykańskiej w Brukseli (gdzie p. Morris był ambasadorem amerykańskim), aby przedstawić pierwsze kroki ku "Plan for Obtaining Agreement upon an Auxiliary World Language" (plan uzyskania zgody w sprawie światowego języka pomocniczego).

Później IALA planowała spotkania związane z kwestią światowego języka pomocniczego. Pierwsze spotkanie odbyło się w ambasadzie amerykańskiej w Brukseli, w styczniu 1936 r. Profesor William E. Collinson z Uniwersytetu w Liverpool, który był związany z IALA od pierwszych lat (przynajmniej od 1928 r.), przygotował już wcześniej bardzo wartościowe wstępne studia i pozostawał w bezpośrednim związku z działaniami IALA.

Członkami tego komitetu była imponująca liczba wybitnych językoznawców: 24 lingwistów z 19 uniwersytetów znajduje się na liście w publikacji Some Criteria for an International Language and Commentary (Niektóre kryteria języka międzynarodowego i komentarze) z 1937 roku, str. 35-36. Komitet kontynuował swoje badania w Europie aż do rozpoczęcia wojny w 1939 roku, które uniemożliwiło spotkania komitetu.

W ciągu 1936 roku został zgromadzony na uniwersytecie liverpoolskim międzynarodowy zespół członków o profesjonalnym wykształceniu w dziedzinie lingwistyki porównawczej, z prof. Collinsonem jako dyrektorem i E. Clarkiem Stillmanem jako dyrektorem pomocniczym. Fundacja Rockefellera udzieliła uniwersytetowi w Liverpoolu, gdzie prowadzono badania, dotacji na wstępne prace. Co więcej, Research Corporation hojnie przydzielała rocznej subwencji "na badania promujące realizację języka neutralnego i apolitycznego", a w Liverpoolu trwały prace nad zgromadzeniem danych lingwistycznych i wyekstrahowaniem z nich międzynarodowego materiału leksykalnego.

Chociaż IALA pierwotnie nie zamierzała konstruować swojego własnego języka pomocniczego, zaczęła zmieniać swoje stanowisko po 1934 roku, gdy użyteczność języków, które badali jej członkowie, stawała się coraz bardziej wątpliwa.

Specjalnej wagi nabrały argumenty, czy należy preferować język naturalistyczny (jak Occidental), czy też język schematyczny (jak Esperanto lub Ido). Przeprowadzono stosowne spotkania w Genewie w 1935 i w Kopenhadze w 1937 roku, gdzie ku wielkiemu zdumieniu świata interlingwistycznego Esperanto zostało całkowicie zarzucone.

Już w 1937 roku badania IALA doprowadziły do konkluzji, że aby wypracować język naukowo i bezstronnie, należy go wyekstrahować z języków naturalnych. Badacze stwierdzili, że tysiące słów mają już międzynarodowy charakter i wyciągnęli wniosek, że trzeba wykorzystać te wyrazy aby wyekstrahować optymalny język, nie deformując ich w prokrustowym łożu zgodnie z tradycją języków schematycznych.

Stwierdziwszy to, IALA zdecydowała się utworzyć swój własny język, a aby zapewnić ukończenie takiego projektu, p. Morris hojnie zaopatrzyła go w odpowiednie wsparcie finansowe.

Początek wojny w 1939 roku wymusił rozproszenie wielonarodowego personelu. Rządy wielu europejskich językoznawców wykorzystały ich w prowadzeniu wojny. Prof. Collinson, dla przykładu, musiał porzucić większość swoich klas w Liverpoolu, pracując dla rządu brytyjskiego w związku z problemem cudzoziemców urodzonych we wrogich krajach, ale mieszkających w Wielkiej Brytanii.

W takiej sytuacji dane lingwistyczne i bibliotekę zgromadzone już na uniwersytecie w Liverpoolu przeniesiono do Nowego Jorku, gdzie p. Stillman zorganizował nowy, wielonarodowy zespół lingwistyczny, którym kierował aż do chwili przejścia na służbę rządu amerykańskiego w 1943 roku.

Wówczas dr Aleksander Gode wziął na siebie kierowanie badaniami IALA, utrzymując kontakt z prof. Collinsonem, i wieńcząc swoją pracę opublikowaniem w 1945 roku raportu generalnego, który przedstawiał bazę teoretyczną wynikającą z badań IALA: ustalone reguły doboru wyrazów, ich standaryzację według prototypów etymologicznych i generalne cechy proponowanej gramatyki.

W końcowej części raportu IALA przedstawiła swój język w formie trzech modeli, pierwotnego modelu naturalistycznego, modelu E, podobnego do Occidentalu, i modelu K, podobnego do Ido. Nie zdecydowano jeszcze, który z modeli adoptować lub adaptować.

Natura tak, schemat - nie:

Po wojnie w 1946 roku prof. Andre Martinet opuścił paryską Sorbonę, aby zostać dyrektorem ekipy badawczej IALA w Nowym Jorku. Aby zaznajomić się z opinią publiczną dotyczącą proponowanego nowego języka, IALA przeprowadziła w rozmaitych krajach ankiety i ostatecznie przygotowała dość obszerny kwestionariusz o 127 pytaniach w języku angielskim i francuskim i rozesłała go do ekspertów w różnych krajach, aby uzyskać ich komentarze na temat wariantów zaproponowanych w raporcie generalnym z 1945 roku.

Odpowiedzi z kwestionariusza nie były traktowane jako głosy. Zespół IALA chciał jedynie bardzo starannie je rozpatrzyć, aby dojść do konkluzji w odniesieniu do informacji, które one zawierały, danych lingwistycznych, którymi już dysponowano i nowych, stale nagromadzających się danych. Po raz pierwszy nadano proponowanemu językowi nazwę Interlingua.

W kolejnym roku 1947 IALA wypracowała czwarty wariant, tworząc modele C, K, M i P, charakteryzowane przez ich stopień bliskości do schematyzmu lub naturalizmu. C i K były wariantami schematycznymi, a M i P wariantami naturalistycznymi.

Wariant C był podobny do modelu E z raportu generalnego, przypominając Occidental. Wariant K, niemal identyczny z oryginalnym K, przypominał Esperanto lub Ido pozbawione ich oczywistych defektów.

Wariant P był oryginalnym modelem naturalistycznym, który przypominał łacinę z jej czasami przeszłymi kończącymi się na -aba, -eba i -iba, bezokolicznikami zakończonymi na -are, -ere i -ire, oraz rzeczownikami i imiesłowami przeszłymi kończącymi się na -e (calore, unione, proponite).

Nowy wariant kończył czasy przeszłe przez -ava, -eva i -iva, a bezokoliczniki na -ar, -er i -ir. Rzeczowniki i imiesłowy nie miały końcowego -e. A więc były bardzo podobne do wariantu C.

Te cztery warianty zostały rozesłane do 3000 odpowiednich osób w rozmaitych krajach i zostały wykorzystane jako baza dla sondażu opinii domagających się preferowanego wariantu. Do wariantów zostało dołączone wyjaśnienie z licznymi argumentami uzasadniającymi każdy wariant.

Rezultaty sondażu wykazały zdecydowane odrzucenie wariantu K, wariantu skrajnie schematycznego, co było dodatkowym odrzuceniem języków typu Esperanto/Ido. Ujawniła się ostateczna preferencja dla wariantów P i M, modeli naturalistycznych (tendencja widoczna po 1922 roku w Genewie).

Wariant C, model mniej schematyczny niż K, miał mniej zwolenników niż P i M, modele naturalistyczne. Osoby mówiące językami anglosaskimi i nieromańskimi generalnie wolały wariant P, wypracowany głównie przez Godego, który był Niemcem z urodzenia i Amerykaninem z wyboru.

Francuzi woleli wariant M, model zaoferowany przez dr. Martineta, Francuza. Francuzi wykazali także skłonność do wariantu C, który był bliższy M niż P. A więc rozwiązanie wydawało się być kompromisem między P Godego, M Martineta i wariantem C, zostawiając poza rozważaniami wariant K, formę preferowaną przez panią Morris, esperantystkę.

Opublikowanie Interlinguy:

Chociaż Gode i Martinet podtrzymywali odmienne opinie, według Martineta nie było między nimi żadnej wrogości. Martinet wątpił także, czy IALA będzie w stanie oddać swój projekt do praktycznego użytkowania. W konsekwencji w 1948 r. prof. Martinet zwolnił się z kierowania IALA, a zastąpił go dr Gode, który opracował ze swoją ekipą językoznawców finalną postać języka, który zawierał najlepsze charakterystyki wariantów P i M.

Trzy dodatkowe lata były potrzebne dla skompletowania szczegółów. Pani Morris zmarła w 1950 roku i jej wsparcie finansowe skończyło się. Na szczęście było wystarczająco dużo pieniędzy, aby opublikować w 1951 roku Interlingua-English Dictionary Godego, z 27000 wyrazów (pierwotnie zamierzenie obejmowało jedynie 10000). A wspólnie z Hugh E. Blairem Gode opublikował kompletną gramatykę Interlinguy.

W ten sposób zakończyło się najbardziej drobiazgowe studium zmierzające do utworzenia języka międzynarodowego, o szacunkowym koszcie 3 mln (ówczesnych - przyp. tłum.) franków szwajcarskich. Poprzednie starania podejmowane przy tworzeniu języków międzynarodowych wydają się w porównaniu z tym próżne i iluzoryczne.

Opracowanie Interlinguy przewyższa wysiłki pojedynczego człowieka, metody przyjęte przy tworzeniu wszystkich innych języków pomocniczych, i jest rezultatem trwających 25 lat prac ekip lingwistów, które poświęciły tym badaniom znaczną część swojego czasu.

Osoby, które znają angielski lub jakiś język romański, mogą czytać opracowany przez IALA język "a prime vista" (od pierwszego spojrzenia), chociaż może będą potrzebowały nieco nauki aby używać go czynnie, gdyż Interlingua jest uproszczeniem i standaryzacją międzynarodowego słownictwa grecko-łacińskiego z bardzo prostą gramatyką, która korzysta jedynie ze wspólnych elementów języków kontrolnych - angielskiego, francuskiego, włoskiego i hiszpańskiego/portugalskiego - bez żadnych komplikacji morfologicznych tych języków. A jej użyteczność jako praktycznego instrumentu komunikacji ukazuje się w najwyższym stopniu w każdej edycji Interlingua in interlingua (publikacja w języku Interlingua - przyp. tłum.)

W 1953 roku IALA została rozwiązana i zastąpiona przez Division de Interlingua de Science Service.