1.4.1 Panoramikak

Panoramika deritzo kamerak bere ardatzaren inguruan egiten duen errotazio-mugimenduari. Sarritan, intereseko objektuen mugimendua jarraitzeko balio du (pertsona bat, ibilgailu bat...).

Kameraren mugimenduak bere ardatzaren inguruan honelakoak izan daitezke:

• Panoramika horizontala: eskuinetik ezkerrera edo alderantziz.
• Panoramika bertikala: gorakorra edo beherakorra.
• Panoramika zirkularra: horizontalean, 360 graduko angeluan.

Panoramikek hainbat adierazpen-erabilera izan ahal dituzte:

• Deskriptiboa: Panoramikak deskribapen hutsak izan daitezke. Akzioa gertatzen den ingurunea erakusten dute eta askotan eszena baten sarrerarako edo amaierarako erabiltzen dira. Horrez gain, narrazioaren interesgune batetik beste interesgune batera eraman ahal gaituzte.
• Dramatikoa: panoramikak narrazioaren araberakoak direnean akzioaren zenbait elementu lotu ahal dituzte. Kameraren mugimenduek pertsonaia batzuk beste pertsonaia batzuekin edo objektuekin erlazionatzen dituzte, eta, adibidez, areriotasun edo mehatxu sentsazioak sortu ahal dituzte.
• Subjektiboa: pertsonaia konkretu bat ikusten ari dena erakusteko erabiltzen diren panoramikak.

Panoramikak egiteko aholku praktiko batzuk:

• Tripodea erabili.
• Panoramika onenak, zentzu guztietan, geldoak eta laburrak dira.
• Panoramika bat egiteko norabiderik egokiena ezkerretik eskuinerakoa da.
• Komeni da panoramika plano finko batean hastea eta beste plano finko batean amaitzea.
• Kameraren biraketaren abiadura egonkorra izan behar da eta gure ikusmenera egokitu behar da.
• Ez egin hutsunean bukatuko den panoramikarik.
• Objektu batetik beste batera panoramika egiterakoan batzuetan beharrezkoa da berriro enfokatzea, biak distantzia berean ez badaude.
• Hasierak eta etenak ez dira nabaritu behar. Kontuz hasiera edo eten zakarrekin.