5.2 Soinu-efektuak

Musika edo elkarrizketa ez diren soinu gehienak har ditzakegu efektutzat. Komunikabideetan, bi efektu mota aurkituko ditugu: testuinguru-soinua eta narrazio-soinua.

• Testuinguru-soinua: Pantailan ikusten diren objektuetatik sortzen dena da. Kohete bat irteten ikusten badugu, testuinguru-soinua haren danbada izango da.
• Narrazio-soinua: Eszena bati egiaz ikusten duguna baino gehiago eransten dio. Deskribatzailea edo iruzkintzailea izan daiteke.

- Soinu deskribatzailea ekintza nagusiari informazio osagarria ematen diona da. Adibidez, bikote bat ikusten badugu basoan hizketan, soinu deskribatzaile erantsia basoko atzealdeko zarata litzateke, hostoak, txoriak eta abar.

- Soinu iruzkintzaileak ere deskribatu egiten du, baina xehetasun berezia ematen dio eszenari. Aurreko adibidearekin jarraituz, bikotea geratu eta elkarri musu ematen badiote, soinu iruzkintzailea une horretan otsoaren ulua entzutea izango litzateke.

Soinu-efektuen funtzioak:

• Espazioa eta mugimenduaren norabidea definitzea: adibidez, hurbiltzen ari den trenaren soinua.
• Lekuaren kokapena: kaioen soinuak itsasoaren ondoan gaudela esaten digu.

• Giroa sortzea: jendea hizketan ari bada, edalontzien zarata entzuten bada eta atzealdean musika badago, taberna bat dela adierazten du.
• Ekintzari distira ematea: egurrezko lurraren karraskak hurbiltze isila adierazten du.
• Nortasunaren berri ematea: barre maltzurrak pertsonaiaren gaiztakeriaren berri ematen digu.
• Erritmoa markatzea: atzealdeko musika atsegin eta lasaiak bi pertsonaiaren arteko elkarrizketa-erritmoa ezartzen du.
• Kontrapuntua markatzea: argia piztu eta “klik” soinua entzun beharrean, sirena bat entzuten badugu, efektu komikoa lortzen da.

• Ekintza aurreratzea: errepidea hutsik ikusi eta auto baten soinua entzuten badugu, ondorengo planoan pertsonaia kotxea gidatzen ikusiko dugula aurreratzen digu.