5.1 Ahotsa

Ahotsaren doinuak garrantzi handia dauka narrazioan. Irratian, adibidez, etengabe ikusten dugu ahots goxo, baxu eta pertsonala erabiltzen dutela esatariek. Ahots baxua gogo lasaiari dagokio, asaldatuari baino gehiago, eta gauez erabiltzeko eta pertsona bakarrarekin hitz egiteko egokia dirudi. Ahots altuak, berriz, bestelako sentimenduak adierazteko erabiltzen da: gorrotoa, poza, zoramena, etab.

Ikus-entzunezko narrazioetan azaltzen diren ahotsek bi eginkizun izan ditzakete: narrazioa eta elkarrizketa.

1. Narrazioa (off ahotsa)

Narrazioa ahozkoa izaten da gehienetan, eta gauzak deskribatzen ditu. Narratzaileak gertaerak deskribatzen ditu, baina ez du ekintzan parte hartzen. Ekintzatik kanpo dago eta ekintza hori ikusten ari dela suposatzen da. Narrazioa hiru motatakoa izan daiteke:

• Narrazio zuzena: narratzaileak ikusten eta entzuten duena deskribatzen du.
• Zehar-narrazioa: akzioa irudien bidez argitzen da, eta ahozko narrazioa ikusi ezin ditugun xehetasunei buruzkoa da.
• Kontrapuntu-narrazioa: ikusten eta kontatzen denaren arteko kontrastea sortzen du. Adibidez, pertsona-talde bat afaltzen ikusi eta narratzaileak munduko goseari buruz hitz egiten badu.

2. Elkarrizketa

Elkarrizketa bi pertsonaiaren edo gehiagoren arteko solasaldia da. Dena dela, beste zenbait ñabardura ere izan behar dira kontuan:

• Elkarrizketaren doinua. Hiztunen jatorriari buruzko informazioa ez ezik, haien kultura-erregistroari buruzkoa ere ematen digu, azentuaren edo doinuaren bidez.
• Elkarrizketaren erritmoa. Zentzu osagarria ematen du. Erritmo motelak edo oso azkarrak erabat alda dezake elkarrizketa beraren esanahia, sentsazio desberdinak igortzen baititu.
• Elkarrizketaren egiturak. Ñabardura horiek ere garrantzitsuak dira elkarrizketak naturalak eta sinesgarriak izan daitezen.