Modjokerto

Om ons huis te bereiken vanaf de straat, moesten we over een bruggetje over een riviertje.

Of was het een open riool? Het was in ieder geval een stromend watertje.

Verder was de tuin aan drie zijden geheel ommuurd. Aan de linkerkant vormden de bijgebouwen waar de bedienden verbleven de afscheiding en achter de muur aan de achterzijde van de tuin liep de spoorlijn. Hier was een deur gemaakt en daar wachtte Ma ’s middags op de thuiskomst van Pa. Wij, de kleine kinderen, mochten alleen tot die achterdeur komen.

In de voortuin was een grote boom met lianen. Aan die lianen konden we tarzantje of aapje spelen, wat ik als kleuter van vier of vijf jaar ook naar hartenlust deed.

Als je een sneetje in de stam kerfde, kwam er wit vocht uit. Dat vocht streken we uit over de afgevallen grote bladeren. Na een tijdje droogde het vocht op en bleef een soort vliesje rubber over.

Voorzichtig eerst een balletje maken van het vliesje van het eerste blad. Dan dat balletje over de andere gedroogde vliesjes rollen tot je een grotere rubberen bal hebt. Mooi speeltuig uit de natuur!

De parochie-priester was pastoor Schoenmakers.

Als missionaris kwam hij vaak bij ons op huisbezoek.

Hij werd zelfs een huisvriend.

Kaarten met de grote jongens en Pa was best gezellig.

Hebben Guus en zo daar het bridgen geleerd?