Onze Huwelijksreis

"Het is ons gelukt", zegt Ria als we van het reisbureau naar huis fietsen. "Wij gaan met de slaaptrein naar Riva.

Leuk hè, ik ben nog nooit naar het buitenland geweest. Spannend, hoor. Maar samen zal het ons wel lukken!"

"Mijn ouders vinden het wel goed", vervolg ik, "maar hoe vinden Opa en je moeder het ?"

"Moeder laat niet zo merken wat ze er van vindt, maar ze vindt jou wel verstandig. Opa heeft er niet zo veel vertrouwen in, geloof ik!

Nou ja, ze merken het wel als we gezond en wel weer thuis zijn."

De trein staat klaar op het perron van Hollands Spoor in Den Haag.

Vol bewondering staan Ria en ik naar de trein te kijken.

Een steward komt naar ons toe:

"Goede Middag, Mevrouw, Mijnheer. Kan ik U helpen?"

"Jéé", denk ik, "Mevrouw, Mijnheer, zegt hij."

"Welke coupé heeft U ?", gaat de steward verder.

Wij laten het treinkaartje zien en hij pakt onze twee koffers en wijst ons als pasgetrouwd stel de weg naar onze plaatsen.

Mevrouw en de Heer Lapré krijgen een eigen coupé. Prachtig.

Chattanooga Choo Choo!

In de luxe coupé van de slaapwagon is een grote met stof beklede zitbank.

De steward plaatst onze koffers in het bagagerek boven de schuifdeur, terwijl hij uitlegt hoe alles werkt:

"Om een uur of acht kom ik U waarschuwen om in de restauratiewagen te dineren. Als u dan de coupé verlaten heeft, zal ik uw slaapplaatsen in orde maken, met uw toestemming."

Ria knikt goedkeurend naar de steward, terwijl ik nog vol verbazing het luxe interieur bekijk.

De zitbank kan omgebouwd worden tot een slaapgelegenheid en erboven kan nog een bed uit de wand getoverd worden.

In de rechterhoek tegenover de zitbank is een deur.

Daarachter is een wastafel met koud en warm water waar een spiegel boven hangt.

"Hé", ontdekt Ria. "Er zijn ook nog twee waterglazen!""In het kastje daaronder zijn de handdoeken." Het fluitje van de stationschef snerpt over het perron. Langzaam trekt de locomotief de wagons over de rails richting Duitsland. Ria en ik zitten hand in hand te genieten van het voorbij trekkende landschap. Er wordt op de deur geklopt."Binnen!" roep ik automatisch. Een glimlachende steward steekt zijn hoofd door de geopende schuifdeur:"Uw diner staat gereed."

"Goh, is het al zo laat?"

"Ja, mijnheer, het is tegen acht uur!"

De restauratiewagen wordt sfeervol verlicht door schemerlampen aan de wand en op de tafels. Het ziet er gezellig uit en wij worden door de ober verwezen naar een tafel voor twee personen. De andere tafels zijn bezet door medepassagiers. Wij hebben gesmuld van een heerlijk diner. Teruggekomen in onze slaapcoupé merken we dat de steward onze slaapplaatsen keurig heeft opgemaakt. Voor het eerst sinds de afgelopen dagen slapen we weer apart."Lig je lekker?" vraagt Ria vanuit het onderste bed."Ja, hoor!" roep ik grootmoedig terug. Wij hebben heerlijk geslapen. Behalve als de trein op de één of ander station moet wachten. Dan kijken we slaapdronken door de gordijnen wat er aan de hand is.

’s Morgens worden we uitgerust wakker en ik ontdek dat ik in het onderste bed naast Ria lig.

Het is zeker koud geweest afgelopen nacht.

Door het raam zien we de besneeuwde toppen van de bergen van Zwitserland.

In Luzern, bij het Vierwoudstrekenmeer, stappen we over op een Italiaanse trein.

Van Luzern gaat de trein naar Desenzano, waar we weer moeten overstappen op de trein naar Sirmione.

We missen de luxe van de slaaptrein en reizen verder met een gewone passagierstrein.

Ria zegt: "We moeten zelf onze koffers pakken en snel een plaatsje vinden."

"Rustig aan hoor", antwoord ik. "Het is nu al zo warm. We zitten in Italië!"

De trein heeft minder comfortabele wagons dan de Nederlandse.

In alle wagons zitten de mensen dicht op elkaar. Hé, we komen langs een zes persoonscoupé met slechts één passagier."Goede morgen", zeggen we vriendelijk tegen de keurig geklede reiziger."Gute morgen", antwoord hij glimlachend. Welwillend kijkt hij toe hoe we onze bagage in het bagagerek deponeren. Vrolijk pratend over onze reis tot dusver zitten we naast elkaar tegenover de vriendelijk kijkende man.

Zou hij gemerkt hebben , dat wij op huwelijksreis zijn?

Zo, nu zijn we op weg naar Sirmione, het laatste deel van de treinreis.

Daar is de conducteur die ons beleefd in het Italiaans naar onze plaatsbewijzen vraagt.

Natuurlijk kan hij onze Nederlandse tickets bewonderen.

Krijgen we toch een lang verhaal in het Italiaans te horen.

"Of we prima zitten ?", denken wij gevraagd te worden. "Ja hoor, wij zitten prima, Dankuwel!", antwoorden wij netjes in het Nederlands.

En nogmaals vraagt de conducteur of we wel echt prima zitten.

Vriendelijk lachend vanwege de goede service bevestigen wij weer dat wij prima zitten.

Met een diepe zucht krijgen wij onze tickets terug, en hoofdschuddend gaat de conducteur verder.

Glimlachend vertelt de vriendelijke medepassagier in het Duits dat de conducteur ons vroeg waarom wij in de eerste klas coupé zitten, terwijl wij tickets hebben voor de tweede klas.

Tot het eind van de reis hebben wij genoeglijk eerste klas gereisd.

De volgende dag beginnen we na het ontbijt met het verkennen van de omgeving.

We genieten van het prachtige landschap en de liefelijke dorpjes met een typisch Italiaanse fontein midden op het pleintje voor de herberg. Op het terras van de herberg drinken we een glaasje fris en kijken uit op de hangplek voor de vrouwelijke bewoners van het dorp. Onze schoenen zijn wel versleten door de vele wandelingen die we maken. Om de weg terug te vinden, vraagt Ria:"Is het verstandig om de straatnaam bij ons hotel op te schrijven?""Je hebt gelijk. Even noteren. Aan de zijkant tegen de muur staat: P E D O N I." Zo, nu kan er niets mis gaan. Vandaag maken we een wandeling langs het meer. Wat een prachtige vergezichten.

Tegen etenstijd wandelen we rustig terug naar het hotel.

We volgen tientallen straatjes door Riva met "pedoni".

Wat is het toch een afstand naar het hotel.

Eindelijk bij het hotel aangekomen, leggen ze ons uit dat pedoni niets anders betekent dan voetpad.

De volgende keer nemen we een zakwoordenboekje mee als we buiten de grenzen van Nederland gaan.

Aan de balie van het hotel hebben we twee dagtochten geboekt.

We hebben samen Venetië aangedaan en we hebben ook een dagtocht naar Padua gemaakt.

Na de reis met de touringbus naar Padua komen we laat thuis.

De bus heeft onderweg oponthoud en komt erg laat aan in Riva.

De voordeur van het hotel is op slot!

Midden in de nacht staan we met twee andere stellen uit het hotel die dezelfde dagtocht hadden gemaakt op straat.

"Is er geen nachtportier?" vragen wij ons af.

"Dan ga ik maar op de voordeurbel drukken".

"Nou ja. Na twee keer bellen is er nog steeds beweging in het hotel!"

"Bel dan nog maar een keer. Anders lopen wij wel achterom. Misschien is daar wel een ingang."

"Goed dan zal ik nog één keer aanbellen!"

Een man met verwarde haren komt, terwijl hij zijn broek nog ophijst, de voordeur openen.

Volgens mij moppert hij in het Duits:

"Ein, zwei, drei, ich lauf von oben. Kan nicht offenen!"

Goed, wij kunnen naar binnen.

Ria en ik vinden in onze kamer twee maaltijden.

Ons diner van het hotel: een hele koude kip, aardappelen, groenten en iets wat op jus lijkt.

Wij hebben heerlijk gegeten voor het slapen gaan.

Wat een fijne, heerlijke, prachtige huwelijksreis.

De foto’s vertellen meer dan woorden kunnen zeggen.

Voor Ria is het een nieuwe ervaring. Voor het eerst naar het buitenland!

Opa Niessen en Ma Verberckmoes zijn helemaal opgelucht als we weer gezond in Den Haag terug zijn.

Het is voor hun moeilijk voor te stellen dat hun (klein)dochter over de grens van Nederland is gegaan.

Gelukkig is haar man mee gegaan!