Gastvrijheid

Ik ken niet anders dat bij ons gastvrijheid onlosmakelijk verbonden is met eten en drinken.

Zodra iemand bij ons op bezoek komt wordt gevraagd wat men wilt drinken. Bij de drank hoort een versnapering.

De deur staat altijd open voor onverwachts bezoek.

Op welk uur van de dag je ook bij ons langskomt, je wordt altijd hartelijk ontvangen.

Nasi Goreng Kip en Ei

“Spada, is er iemand thuis!” wordt geroepen op het platje bij de voordeur.

“Ja, wie is daar?", antwoord ma terwijl ze naar de voordeur loopt.

“Oh, zijn jullie het! Leuk zeg. Kom binnen”.

Oom Paul en Tante Anneke staan voor de deur.

De baboe zorgt voor de koffie en de koekjestrommel komt op tafel.

Gezellig pratend en roddelend gaat de tijd snel voorbij.

Tegen etenstijd wordt iedereen uitgenodigd om mee te eten.

"Blijven jullie eten, ja?", vraagt Ma. "Adoeh ja, er is genoeg voor iedereen".

"En ik heb de tafel al laten dekken voor allemaal", nodigt Pa uit.

Zoals gebruikelijk is de tafel gedekt met voor ieder een plat en een diep bord.

Of we de deze nu gebruiken of niet, altijd ligt er naast de rijstlepel een soeplepel.

Een mes ligt er om na de maaltijd het fruit te kunnen snijden.

Naast elk bord ligt een servet en staat een glas water. De karaf met ayer es staat op tafel.

Na het eten wordt er nog gezellig met koffie en koekjes nagetafeld.

Deze keer gaan Oom Paul en tante Anneke al naar huis, voordat ik naar bed moet; Vaker blijven te tot laat in de avond.

In de avond zit Guus met zijn collega's bij ons op de voorgalerij.

Er heerst een gezellige sfeer en er wordt gekletst over werk, de voetbalclub en de padvinderij.

"Komt de pecel-vrouw in de ochtend of tegen de avond?", vraagt een van de collega's.

Op dat moment komt de saté-verkoper roepend voorbij. "Sateh-ajam, kiep sonder kop!"

Guus vraagt aan zijn collega's: "Wat willen jullie? Zullen we saté nemen of wachten we op de bami-Chinees?"

"Eigenlijk heb ik wel trek in nasi goreng", oppert iemand uit het gezelschap.

Al verder kletsend wordt gewacht op het geluid waarmee de nasigoring-Javaan zijn komst aankondigt.

Als het typische ritmische geluid dat de nasigoreng verkoper maakt vanuit de straat naderbij komt, lopen Guus en zijn collega's het erf op en doen hun bestelling.

Ook al hebben ze deze avond allen normaal gegeten, ze nemen hun hapje mee terug naar het platje en gaan rustig verder met hun verhalen.

"Zullen we eens een slametan geven als we 25 jaar getrouwd zijn?", suggereert Pa. "Dat is toch een groot feest!"

"Ja leuk, ja!” beaamt Ma. "Dat wordt een feestmaaltijd voor alle aanwezigen. Familie, collega’s, vrienden en kennissen!"

Het feest gaat gewoon bij ons thuis gegeven worden.

Ma en de kokkie treffen de voorbereidingen voor het eten voor het grote gezelschap dat verwacht wordt.

Eén of twee dagen voor het feest brengen verschillende gasten vast hun eigengemaakte lekkernijen.

Hoewel ik graag zou willen, mag ik niets proeven van de gebrachte ondé-ondé, spekkoek, pasteitjes of lempers.

Pa zal wel voor de drankjes zorgen.

Als er voor het eten en drinken is gezorgd, zijn de voorbereidingen voor het feest klaar.

Iedere keer als we verhuizen nadat Pa weer een andere standplaats krijgt, wordt door Ma vooral de kokkie goed uitgezocht.

Met de baboe verzorgt de kokkie de dagelijkse maaltijden, onder supervisie van Ma.

"Ik sta verbaasd, hoe het bij jullie gaat", zegt Ria als ze bij ons thuis het komen en gaan van de familieleden ziet.

"Het is gezellig, hoor. Iedereen loopt maar in en uit en dat zonder voorafgaande afspraak. En niet één koekje uit de trommel en dan gaat de trommel dicht en weg. Nee, de koektrommel blijft gewoon open op tafel staan!”.

"En iedereen die langskomt, kan zomaar blijven eten!"

"Ik vond het eigenlijk een beetje gênant", vervolgt Ria. "Toen we bij je familie in Ede waren, vroegen ze ons mee te eten. Ze hebben toch al zo’n groot gezin, en dan komen wij met ons negenen mee-eten!”

Ja, ik ben er trots op mijn Ria, het rasechte Haagse meisje, deze Indische gewoonte heeft overgenomen.

Van een paar schoonzussen en van mijn moeder heeft zij Indische gerechten leren koken. Geweldig toch!!!!!!

Voor de verjaardagen kon Ria een volledige rijsttafel klaarmaken, een soort slametan-maaltijd.

Iedereen kon mee-eten. Een verjaardag zonder eten is er niet bij.

De M-en-M pot op de koelkast, de droppot en de koekjestrommel zijn tot op de dag van vandaag altijd gevuld en voor iedere bezoeker bereikbaar.