Onze Huwelijksdag

Het is maandag, 29 juli 1957.

Het is de eerste dag van de zomervakantie.

Eergisteren heb ik mijn gala-kostuum gehaald, met de hoge hoed.

Na een redelijke nachtrust maken Ma, Pa en ik ons klaar voor deze belangrijke dag. Na vandaag zal ik geen vrijgezel meer zijn. Hoe zou dat kostuum mij zitten? "Ma, zit mijn das recht?""Ja hoor, je ziet er keurig uit!"Pa lacht. "Die hoge hoed past prima op je hoofd".Toch geeft die hoge hoed in de hand een prettiger gevoel. In de andere hand houd ik het bruidsboeket met witte bloemen. Er wordt aan de deur gebeld. De chauffeur kondigt aan dat de auto’s wachten. Hoofd op, rug recht, buik in naar de wachtende bruidsauto.

Nieuwsgierig kijken de buren van achter de ramen toe.

Langzaam rijden de bruidsauto en de volgauto de Denekampstraat uit, nagezwaaid door de buurtgenoten. Aangekomen bij het huis van de bruid aan de Dedemsvaartweg 454, zie ik Opa Niessen en Ma Verberckmoes voor het raam staan en we zwaaien naar elkaar. Mijn kuiten schijnen wat gespannen te zijn. Vooruit, even flink zijn en de trap op! Hoe ziet Ria er uit, in haar zelfgemaakte jurk? Snel de trap op, en... Hè, de deur wordt niet opengedaan. Zal ik maar bellen? Gewoon doen! Aanbellen dus.

Ik hoor gestommel achter de deur en, ja hoor, het bruidsmeisje, Loek Winter, doet de deur open.

Midden in de kamer staat ze! Een schitterende, stralende bruid!

Mijn bruid, in haar zelfgemaakte bruidsjapon! Mijn Ria Verberckmoes!

Voordat ik het weet is de heilige mis en alles wat er bij hoort voorbij. Ria en ik brengen een offertje bij het Maria-altaar.En dan gaan wij met ons drieën naar de fotograaf om een officiële bruidsfoto’s te laten maken.

Wij zijn opgelucht dat het officiële deel van deze dag voorbij is en opgewekt poseren we in allerlei standen voor de fotograaf.

Voor de receptie gaan we naar café "de Gouden Leeuw" in de Wapserveenstraat.

Wij horen hoe onze ouders en de rest van de familie, de schoolkinderen en hun ouders onze bruiloft hebben meegemaakt.

Ton Frielink, die onze ceremoniemeester is, schijnt een paraplu boven onze hoofden gehouden te hebben, omdat het even regende.

Daar hebben wij helemaal niets van gemerkt! Wij liepen zelf in de wolken.

Na de receptie nuttigen we met een klein gezelschap van familie, vrienden en kennissen een broodmaaltijd.

Het is een is een gezellig samenzijn.

’s Avonds is er geen feest, want er was een plannetje bedacht.

Het plan was om in vol ornaat naar het klooster in Tilburg te gaan.

Met de trein naar Tilburg! En dat in 1957.

Wat zou Ali graag haar enige zus in bruidsjapon willen zien.

Helaas, twee dagen van te voren kregen we bericht dat de groep van Ali in retraite zou gaan.

Een periode van meditatie in afzondering!

Na de teleurstelling dat Ria haar trouwdag niet met haar zus kon delen, hadden we snel een andere bijzondere invulling voor de avond gevonden.

Laat in de avond fietsen we met een voldaan gevoel naar huis, ons tijdelijk thuis.

De tot slaap/zitkamer omgetoverd fietsenbox van de familie Webb, onze naaste buren in de Denekampstraat.