XX./xxi. MENDEAK-POESIA (IDAZLEAK-TESTUAK)

Eskerrak ez nintzen hil

hil nahi izan nuen aldiro –ez nuen zubitik salto egin

ezta eskumuturrak odolez bete ere ezta

errepidera jauzi egin ere, han urrunera–. Eskerrak

ez nuen soka sabaiko habetik eseki, ezta

farmazian, errezeta faltsuarekin,

betiereko lo-dosi bat erosi ere. Eskerrak

beldur izan nintzen: labanei, altuerei, eta

batez ere guztiz ez hiltzeari

eta hor geratzeari –lehen baino are

galduago ikusi gabe begiratzen–. Eskerrak

sabaia altuegia izan zen beti eta

ni irrigarriki txikia heriotzarako.

Aldi horietakoren batean hil izan banintz,

orain ez nuke zure ahotsa entzungo niri deika

poema hau idazten dudan bitartean, –ez dirudien

arren– maitasun poema bat baita.

Maria do Rosário Pedreira