Brahmins

నియోగి బ్రాహ్మణ ఒక తెలుగు బ్రాహ్మణ ఉపకులం 

నియోగులు, వైదికులు వర్గీకరణ ఎందుకైందో వివరాల్లోకి వెళ్ళకుండా, వారి జీవనశైలిలో తేడాలు (ఇప్పుడు ఎక్కువ లేవు కానీ ఒక 40 to 50 ఏళ్ల క్రిందటి వరకు ప్రస్పుటంగా వుండేవి) నా చిన్నతనంలో చూసింది చెబుతాను. ఇవి కోనసీమ అనుభవాలు మాత్రమే. ఊరికి ఒకళ్ళో ఇద్దరో పురోహితులు, ఒక కరణం మాత్రమే ఉంటారు. అందువల్ల వూళ్ళో వున్న నియోగులందరూ కరణాలు, వైదీకులందరూ పురోహితులు కాలేరు. నియోగులు, వైదికులు రెండు వర్గాలవారూ స్మార్తులే అంటే శివ కేశవులని బేధం లేకుండా ఆరాధన చేసేవారే. ఆహార నియమాలు, వంటల పద్దతులూ ఒకటే. జాతక, మరణానంతర కర్మలూ ఒకటే. నియోగులలో ప్రధమశేఖ (లింగధారులు) అనే సంఖ్యాపరంగా చిన్న వర్గం ఉంది. వారు మాత్రం శైవులు. మరణానంతరం వారిని ఖననం చేసేవారు.

ఆచార సంప్రదాయాలలో తేడా లేకున్నా, ఈ రెండు వర్గాలు, తమ ఐడెంటిటీ వేరు వేరుగా భావించేవారు. ఎంతవరకంటే టౌన్లో వేరు వేరు అగ్రహారాలలో నివసించేవారు. వివాహ సంబంధాలు వుండేవి కావు. అంతర్లీనంగా విరోధం ఉండేది. టౌన్ రాజకీయాలలో, స్థానిక సంస్థల, ఆలయాల, స్కూల్, కాలేజీల మానేజ్మెంట్లలో బ్రహ్మణాధిక్యత ఉండేది. అక్కడ ఈరెండు వర్గాలమధ్య ఆధిక్య పోరులో వైరం ఎక్కువ బయట పడేది. కోనసీమ ఆవల ఈ వర్గ వైరం తక్కువ అనుకుంటాను.

సంఖ్యపరంగా వైదీకులు ఎక్కువ. భూసంపద కలిగి ఉండేవాళ్ళు. వ్యవసాయం చేయడం వలన ఎక్కువ పల్లెటూళ్ళల్లో నివసించేవారు. అక్కడే హైస్కూల్ చదువు ముగించి భూములు చూసుకొనేవారు. టౌన్ల కొచ్చి కాలేజీలలో చదవడం తక్కువ. ఆడ పిల్లలకి హైస్కూలు పైన చదువు చెప్పించడం కంటే సత్వరం వివాహం ముఖ్యమనుకునే వారు. స్వభావరీత్యా ఛాందసులు అని పేరు. నియోగుల కంటే సంపన్నులు.

నియోగులు వృత్తి విద్యలు నేర్చి లాయర్, వైద్యుల వృత్తులోనూ, ఆఫీసుద్యోగాల్లోనూ ఉండేవారు. ఆడపిల్లల్ని కూడా కాలేజీలో చదివించేవారు. చదువు & పట్టణవాసం వలన అభ్యుదయ భావాలు కలిగి ఉండేవారు. అందువల్లే ఆ శతాబ్దపు సంఘ సంస్కర్తల్లో & భాషా సంస్కర్తల్లో ఎక్కువ మంది నియోగి వర్గీయలే. వైదికులు అంటే వీరికి చిన్న చూపు (ఛాందసులని). నియోగులకు నిక్కెక్కువ(condition in good nick) (n.a final critical moment e.g. in the nick of time; to catch at the right point or time ) (అంటే గర్వం ఎక్కువ) అని ప్రతిగా వైదీకులు అనేవారు.

తరాలు గడిచిన కొద్దీ కుటుంబ విభజనల వలన భూయజమాన్యం తగ్గి, వైదీకులు కూడా ఉన్నత చదువుల వైపు మళ్ళారు. ఉద్యోగాలు, డాక్టర్, లాయర్ వంటి వృత్తులు చేబట్టారు. అప్పటికి అన్నివర్గాల ప్రజల్లో రాజకీయ, సామాజిక చైతన్యం వచ్చి, అన్ని సంస్థల్లో బ్రహ్మణాధిక్యం తగ్గింది (పూర్తిగా పోయింది అనచ్చు). బ్రాహ్మణులలో టౌన్లకి, నగరాలకి, విదేశాలకి వలస బాగా పెరిగింది. ఈపరిణామాలన్నిటి వలన, నియోగి, వైదీకి శాఖలు వేరనే భావాలు చాలా వరకు సమసి పోయాయని చెప్పవచ్చు. రెండు శాఖల మధ్య వివాహాలు సాధారణం అయ్యేయి. నాతోసహా, నా బంధువుల, నా స్నేహితుల బ్రాహ్మణ కుటుంబాలలో arranged marriages అన్నీ శాఖబేధం చూడకుండా చేసినవే.

సిటీలలో బ్రాహ్మణ యువతని ప్రశ్నిస్తే, చాలా మంది మేము బ్రాహ్మణులమని చెబుతారే గానీ తమ శాఖ & గోత్రం ఏమిటో తెలియదు అంటున్నారు.

Edit: కోనసీమలోని బ్రాహ్మణుల గురించి రాస్తూ, ద్రావిడుల గురించి రాయకపోవడం సరి కాదు. ఆంధ్రాలో మిగతా ప్రాంతాలలో కంటే ద్రావిడ శాఖ కోనసీమలో ఎక్కువ సంఖ్యలో ఉంది. వారు కూడా స్మార్తులే. వారి జీవన శైలి, వైదీకులకి (నియోగులతో పోలిస్తే) దగ్గరగా ఉండేది. నియోగి, వైదీకులతో పోలిస్తే వారిలో ప్రస్పుటంగా కనపడేవి ఈ క్రింది లక్షణాలు.

**************************************************************************************************************

నియోగులైనా వైదీకులైనా ఎక్కువ మంది యజుర్వేదం, ఆపస్తంబ సూత్రం కాబట్టి సంప్రదాయాలలో తేడా ఏమీ కనిపించదు. 

నియోగులు ఉద్యోగాలకు చాలకాలం క్రితమే వచ్చారు. ఆ ఉద్యోగాలు రానివారు ఏదో వృత్తిలో ఉండిపోయారు కానీ పౌరోహిత్యానికి రాలేదు.

వైదీకులు కూడా ఇప్పుడు అనేకమైన ఉన్నత ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు.

వైదీకుల సంఖ్య మిగిలిన వారికంటే ఎక్కువ. అనేక శాఖలు కూడా వున్నాయి.వీరిలో కూడా పండితులు, భూస్వాములు, అర్చకులు అనేకమంది వున్నారు.

నియోగులకు, వైదీకులకు మధ్య వివాహ సంబంధాలు చాలా తక్కువ.

వీరిద్దరికీ శివకేశవ బేధాలు వుండవు. అయితే ఎక్కువగా వైదీకులలో శివ భక్తి, నియోగులలో విష్ణు భక్తి కనిపిస్తుంది. కొంతమంది నియోగులలో శాక్తేయులను చూసాను. వివాహ పద్ధతులు ప్రాంతాలను అనుసరించి మారుతూ ఉంటాయి.

ఈ కాలంలో అందరూ అందరి దేవతలను కొలుస్తారు. ఇక వెంకటేశ్వర స్వామి, తిరుపతి ప్రయాణం అందరికీ ప్రాముఖ్యమైనదే.కానీ వీరెవరూ నిలువు బొట్టు పెట్టటం తక్కువ. నిలువు బొట్టు శ్రీవైష్ణవులలో ఉంటుంది..

నియోగులు ఆరువేల నియోగులు, పాకనాటి నియోగులు, ప్రథమసకి నియోగులు మరియు ఇతరులు వంటి సమూహాలుగా విభజించబడ్డారు. 

భారతదేశంలోని అనేక ప్రధాన సామ్రాజ్యాలు, మౌర్యాలు,[7] శాలివాహనలు,[8] చాళుక్యులు,[9] కాకతీయులు [10] వంటి అనేక వంశాలు వర్ణ వ్యవస్థలో శూద్రులుగా వర్గీకరించబడే వ్యక్తులచే స్థాపించబడ్డాయి. 

బ్రిటను నుండి స్వాతంత్ర్యం పొందిన తరువాత భారత రాజ్యాంగం సానుకూల వివక్ష కోసం 1950 లో దేశవ్యాప్తంగా 1,108 కులాలను షెడ్యూల్డు కులాలుగా జాబితా చేసింది.[17] అంటరాని వర్గాలను కొన్నిసార్లు సమకాలీన సాహిత్యంలో షెడ్యూల్డు కులాలు, దళిత (హరిజన) అని పిలుస్తారు.

భారతీయ రాజకీయాలలో కుల పట్టుదల ఉంది. కులసంఘాలు కుల ఆధారిత రాజకీయ పార్టీలుగా అభివృద్ధి చెందాయి. రాజకీయ పార్టీలు, రాష్ట్రాలు ప్రజలను సమీకరించటానికి, పాలనావిధాన అభివృద్ధికి కులాన్ని ఒక ముఖ్యమైన అంగంగా భావిస్తాయి.

పురుషులు తమ కులంలో, లేదా క్రింద కులంలో స్త్రీలను వివాహం చేసుకోవచ్చని పురాతన హిందూసంస్కృతి సూచించింది. ఒక స్త్రీ ఉన్నత కులంలోకి వివాహం చేసుకుంటే, ఆమె పిల్లలు వారి తండ్రి హోదాను తీసుకుంటారు. ఆమె దిగువ కులంలో వివాహం చేసుకుంటే, ఆమె కుటుంబం వారి అల్లుడి సామాజిక స్థితికి తగ్గించబడుతుంది.  

పూర్వం కూటికి పేదలం కానీ కులానికి పేదలం కాదు అనేవారు.  చాలా వరకు గ్రామాలలో ఒక కులానికి చెందిన వారంతా ఆ గ్రామంలోని ఒక ప్రత్యేక వాడలో నివసిస్తారు. 

డాక్టర్ అంబేద్కర్ లాంటి అభ్యుదయవాదులు, మానవతావాదులు కులనిర్మూలన(annihilation of caste)  కోసం పోరాడుతున్నారు కానీ పెద్దగా ప్రయోజనం లేదు. రాజస్తాన్ లో గుజ్జర్లు తమను షెడూల్డ్ ట్రైబుల్లో చేర్చాలని, మన రాష్ట్రంలో కాపులు తమను వెనుకబడిన కులాల్లో చేర్చాలని పోరాడుతున్నారు.