Vergeet jij ook wel eens wat.
Ik heb het gevoel dat het bij mij steeds erger wordt
Laatst zocht de sleutel die ik tussen mijn tanden klemde.
Eenmaal buiten opende een tweede sleutel aan de bos mijn fiets,
al had ik toen geen idee meer
waar ik naar toe wilde om wat te doen.
Mijn vergeten is genetisch bepaald.
Dementie zit in mijn familie.
Mij valt niets te verwijten.
Ook het geheugen van ProRail
lijkt aan erosie onderhevig.
Steeds opnieuw lijkt de bestemming
die we kozen vergeten.
Dan betekent snel een nieuwe koers bepalen.
Waar de seizoenen de operatie verstoren
lijkt onze bedrijfsstrategie
gevoelig voor politieke klimaatverandering.
Telkens verrast de wind
als ze naar een andere hoek in de polder draait.
Binnen PrpRail geldt vanaf nu
geen verwijtbare storing
als norm voor ons handelen.
Ik voel een koude rilling.
Naar wie zal de vinger wijzen?
Wie krijgt een laatste waarschuwing?
Ongegeneerd professionele omgangsvormen,
voorkomen verantwoordelijkhen voor het hekje
door al af te rekenen bij de poort.
Ik hou meer van leren en verbeteren.
Vermijden is voorkomender dan verwijten.
Daardoor zie je mij tegenwoordig
alleen nog zoeken naar in welke zak
ik het briefje stopte
waarop staat wat ik van plan ben.
Maar…, dat ene briefje ...
kan ik ... nu echt niet vinden …
Verdorie.
Nou ben ik toch warempel
het punt kwijt dat ik wilde maken.