- “Tja jongen, het is geven en nemen.”
Hoe vaker mijn vader me dit advies gaf,
hoe minder ik het aannam.
Het klonk me te lijdzaam; zo:
- “Het is zoals het is.”
Opleiding, werk en het leven zelf
maakten me steeds duidelijker
dat het niet makkelijk is om vast te stellen
wanneer wat me wordt gegeven feit is.
Een enkel gegeven heeft nauwelijks betekenis.
Trouwens, ik vrees dat ik
wat mij gegeven wordt
anders aanneem dan bedoeld
en dat wat ik als waarheid aanneem
vaak uit hun context gerukte gegevens zijn.
En zo schijn ik een steeds sterker licht
over mijn eigen waanwereld.
Wat is waarheid in mijn werk?
Het besef neemt toe
dat betrouwbare gegevens
essentieel zijn om de prestaties te leveren
die van mijn bedrijf verwacht worden.
En gegevens hebben we!
Maar wat betekenen ze?
Zijn ze actueel, nauwkeurig, volledig?
Kunnen we vertrouwen op wat anderen aanleveren?
Voor een krap geplande klus
stellen we ons snel tevreden:
- “Geef me wat je hebt,”
is een veelgehoord verzoek.
Het gegeven dat je aanneemt
is niet per se wat we samen weten
laat staan dat het beschrijft hoe het is.
Voor werk waarvoor meer tijd beschikbaar is
is de verzamelwoede ongekend.
Ieder zoekt zijn eigen waarheid
en definieert, beschrijft en ordent die
vanuit de context die hij al kent en beleeft.
Zo geven we aan dezelfde dingen verschillende namen
en nemen dingen eenzelfde naam aan
die iets totaal anders betekenen.
In elke communicatietraining wordt verteld
dat je om begrepen te worden,
eerst je best moet doen om te begrijpen.
Eerst nemen dus,
het gegeven goed in de bek kijken
en pas daarna eigen kennis en ervaring teruggeven.
Belichten vanuit meerdere invalshoeken
en beschijnen in verschillende kleuren
levert beelden die vaak niets lijken voor te stellen.
Maar soms, heel even, raakt iets nieuws je
en vormt zich uit die informanie
heel even wat informagie en besef je
dat gedeelde informatie
je in staat stelt te schitteren.