Ik haatte het vroeger
mijn ouders met U aan te spreken.
Eert uw vader en moeder
deed de kerk er nog een schep bovenop.
Het voelde afstandelijk.
Juist zij moesten voor mij
het meest nabij en toegankelijk zijn.
De boodschap waarmee ze me
telkens vrij lieten in de wijde wereld
op school, bij een speelafspraak
op de sportvereniging
hielp ook niet echt:
Maak me trots klonk het dan.
Mijn gedrag en prestaties
ter meerdere eer en glorie
van mijn opvoeders.
Mijn wereldbeeld is er lang
verstoord door gebleven.
Ik moest mijn best doen,
om mijn brood te verdienen,
door mijn ouders te zien als klant
van bewezen goed gedrag.
Eenmaal op eigen benen
bewogen die ledematen
me alle richtingen op.
Graag vertelde ik mijn ouders
verhalen om trots op te zijn.
Ik merkte dat ze afhaakten.
Ze kenden de mensen
waarover ik het had niet
en begrepen van alle moderniteiten
nog niet de helft.
Pas als het ging
over de relatie met mijn baas
veerden ze op;
en vertelden over vliegen vangen
met stroop en niet azijn.
Mijn dienstbaarheid
aan het imago van meerderen
slijt nog steeds.
Ik werk toch zeker niet
voor hun eer en glorie.
Vorige week werd mijn weg
versperd door een auto
van een bakker.
Geen s cces zonder U
stond er op de zijkant.
Ineens voelde ik me serieus genomen!
En terwijl ik nog smaakvoller
op zijn extra vezels, minder zout kauw,
vraag ik me af of ik echt weet
aan wiens succes ik bij ProRail werk.