Gisteren kwam er een einde
aan een van mijn: - “Ik nooits!”
Ik had mijn eerste autorijles.
Steeds meer van mijn bezwaren
tegen autorijden verdwijnen.
De herrie, de broeikasgassen.
OK, van de afzichtelijke aanblik
van parkeerfiles, -flats en -pleinen
in woonwijken, winkelcentra
en bedrijfsterreinen zijn we nog niet af.
Ik heb het altijd vreemd gevonden
me te moeten verantwoorden
voor mijn bewust niet-rijbewijsgedrag.
Dat beargumenteren
wordt wel steeds lastiger.
Naast het vervoermiddel auto,
maakt ook het vervoersysteem weg
een ontwikkeling door.
De enorme hoeveelheid asfalt
die nodig is om het vervoersysteem
op gang te houden
wordt steeds beter benut.
Auto’s zullen over niet al te lange tijd
als een treintje over de weg worden geleid.
Wie schetst mijn verbazing:
ProRail voelt concurrentie van het wegvervoer.
Waarom?
We zien enkele “unique selling points” vervliegen.
Maar…, meer asfalt heeft in het verleden
toch alleen maar tot meer verkeer geleid?
Ik vrees dat die verkeerstoename
gewoon voort blijft woekeren
tot er weer een grens bereikt wordt
en er weer opstoppingen ontstaan.
Tenzij…, ProRail heeft al verstand
van het eerlijk verdelen van infracapaciteit
en het veilig leiden van verkeersstromen.
Ik zou als overheid geen belastinggeld uitgeven
om die kennis nogmaals te ontwikkelen.
Ligt samenwerken niet voor de hand?
Omdat ik wel wat met treintjes heb
ga ik in ieder geval eens kijken
wat er bij die wegbeheerders te doen valt.
Solliciteren gaat me nog even te ver.
Maar ik voel ook hier de fundamenten
onder een "ik nooit" langzaam afbrokkelen.