“De krant van gisteren”,
zong mijn held Jacques Plafond
in de tijd dat ik mijn ik en mening vormde.
Nieuws is een relatief begrip.
Iets wordt nieuws
zodra je er voor het eerst kennis van neemt.
Voor de brenger ligt het al lang in de sloot.
In het leven van een tweejarige
is de eerste optelsom nieuws.
De triomfantelijke blik doet niets onder
voor die van de grootste feitjeskenner
waarmee je triviant speelt.
Mooi dat je iets ouds,
zo fris kunt presenteren.
De behoefte aan oud nieuws
lijkt in de 2.0-wereld en -organisatie
alleen maar toe te nemen.
Het lijkt steeds normaler mensen
continu op de hoogte te stellen
over wat je net beleefd hebt.
Maar wat levert al dat nieuws op?
Ik betrap me erop
dat ik die wijsheid achteraf
als 'gebeurd is gebeurd',
voor lief neem
en snel weer vergeet.
Ook binnen mijn bedrijf
gaat belegen nieuws rond.
Voor iedereen wordt per nieuwtje,
de wetenswaardigheid toegevoegd
hoe lang het geduurd heeft
voor je er kennis van nam
en hoeveel collega’s je voor waren.
Telkens hoop ik te lezen
welke besluitvorming wordt voorbereid
of net heeft plaatsgevonden.
Als betrokken medewerker
draag ik graag mijn steentje bij
via een concrete tip of verontruste overweging
dan wel een helpende hand of hersencel.
Helaas bericht het nieuws
vooral over gedoe; doelloos geleuter.
Weinig om enthousiast over door te fantaseren
te praten of de handen voor ineen te slaan.
Mensen die berichten plaatsen
dat ze iets groots van plan zijn
hebben vaak weinig volgers.
Van een enkeling hoor je pas nadat hij
het volgens zijn nieuwtje nog aan te schaffen wapen
heeft leeggeschoten op mensen
tot wie dat nieuws niet tijdig gekomen was.
Ik wil iets groots.
Het is nog weinig concreet
Toch waag ik het erop.
Ik wil aan de slag met het nieuws van morgen.
Doel jij met mij mee, of …
kan ik met jou meedoelen ?