Voor mij bestaat er geen enkele waarheid.
Bij twee begint het pas.
Alles wat je beetpakt, alles wat je bekijkt
kun je op verschillende manieren beschouwen,
en mooi, lelijk, vervelend of leuk vinden.
Dat maakt waarneming overigens
alles behalve subjectief.
Subjectief zijn de betweeterige discussies die mensen
op basis van een verschil in zienswijzen voeren.
Werk ik voor een professioneel bedrijf?
Je kunt er van alles van vinden.
De het antwoord ligt achter de vraag.
Welk product leveren we?
Soms is een eenduidig antwoord
minder simpel dan de vraag.
Dan maar een verander programmma
dat alles efficiënter en effectiever maakt.
In een adem vallen dan de laatste buzz-woorden.
Wat er gaat veranderen
wordt nog niet zo duidelijk.
Wel dat het traject
begeleidt wortd door externen;
kennelijk kunnen we het niet zelf.
Naar welk strategisch doel
veranderen leidt
wordt ook niet direct duidelijk.
Op het reduceren van operationele kosten?
Daar zal niemand daarop tegen zijn.
Wel als die neerkomt op de methode hakken.
Populair, vooral als je niet beter weet.
Je hoeft niet eens te weten waar
of hoe je moet hakken.
Het gaat om op te ruimen spaanders.
De organisatie wordt voor even kleiner,
overzichtelijker en beter bestuurbaar.
Lastiger is de methode lijmpot:
het organiseren naar perfect
en in een keer goed leveren of uitvoeren
van publieke of private toegevoegde waarde.
Dat is een hele puzzel,
zeker als je nog geen bouwplaat hebt.
Maar net als bij een IKEA-kast,
houd je aan het eind wat stukjes over.
Voor betreffende mensen nog steeds vervelend
maar beter voor de acceptatie
en het beeld van de werkelijkheid waarin we leven.