Onlangs voetbalden mijn F8-pupillen een uitwedstrijd
tegen de competitie nummer laatst.
Een mooie gelegenheid
om jongens die minder scoren
eens in de aanval
en de jongens met het neusje
voor het eigen doel te posteren.
Het spel bleek ineens totaal anders.
Met een enorme druk naar voren
speelden we twintig meter
dichter op een kluit dan normaal
voor het doel van de tegenstander.
Een van de sprints naar achteren
om de gaten weer dicht te lopen
bleek te lang; het werd 1-7,
een prima resultaat
maar spelen als team
dat was het dit keer zeker niet.
Hoe speelt het team ProRail eigenlijk?
Zijn de flanken bezet?
Sluiten de linies op elkaar?
Coachen we elkaar tijdens het spel?
Maar vooral…
hebben we het oog op de bal.
Mij bekruipt het gevoel
dat er verspreid over het hele veld
ballen worden opgegooid, hooggehouden
doorgegeven en afgevuurd.
Elke speler met een eigen trainer
die hem stimuleert
mooie dingen te laten zien,
meestal gericht op verdedigen
van een eigen belang
zelden op scoren bij de klant.
Hoe beter de spelers de kunstjes verstaan
des te meer het succes op de trainer afstraalt.
Het kunstje wordt tot doel verheven
goed is niet goed genoeg,
het moet perfect.
De trainer bakent zijn deel
van het speelveld steeds strakker af.
Hij wordt de cipier, voor zijn jongens:
hier staan ze met en voor elkaar.
Ondertussen verplaatst het spel zich
over de linies.
Spelers moeten niet alleen
in hun positie staan,
maar soms een blok vormen
en dan weer een gat trekken
om hun teamgenoten de ruimte te geven
voor de strakke eindpass
naar een genadeloze afronding.
Terwijl ik het schrijf
bekruipt me het gevoel
dat er al weer twee keer is tegen gescoord
Toch heb ik wel een paar mooie acties gemaakt