'Vorig jaar in Werchter was goed', zegt Prince. 'Maar ik had toen wat persoonlijke problemen, waardoor ik niet helemaal top draaide. Maar dat is allemaal voorbij en ik heb betere muzikanten dan ooit. Gent wordt een mokerslag waar jullie lang niet goed van zullen zijn.' En wie zijn wij om Prince tegen te spreken?
Journalisten die zeggen dat ze geen knoop in de maag krijgen als Prince hen uitnodigt voor een interview liegen. In België zijn de gelukkigen trouwens op de vingers van minder dan één hand te tellen. Een jaar nadat hij collega Hans-Maarten Post rondleidde in zijn heiligdom Paisley Park in Minneapolis blijkt Het Nieuwsblad opnieuw zijn uitverkoren krant. Gisterochtend om vijf uur (!!!) valt de definitieve mail in de inbox. Met de dringende boodschap asap naar Parijs af te reizen. Om 15 uur gistermiddag had Prince een gaatje gemaakt in zijn agenda.
De discretie van zijn management werkt vlekkeloos. Paparazzi hebben His Purple Highness na vijf dagen Parijs nog niet in de gaten. Ze hadden beter moeten weten. Natuurlijk gaf de man afspraak in Le Bristol, zowat het chicste hotel van de stad, op een boogscheut van het optrekje van Sarkozy.
Prince en zijn muzikanten zorgen er zelf voor dat de gespannen toestand op de vierde verdieping meteen omslaat in een ongedwongen sfeertje. Shelby Johnson, zangeres én na Prince de tweede ster op het podium, doet ons al lachen als we toevallig samen de lift instappen. '10 euro, please', zegt ze met een schaterlach. Ik zeg dat ik alleen een kredietkaart hebt. Shelby steekt suggestief haar decolleté vooruit. Het ijs is gebroken.
De artiest die zich ooit als The Artist Formerly Known as Prince liet aanspreken, komt een uurtje te laat in de suite. Zwarte broek, laarsjes met hoge hakken en een zwarte trui met rolkraag. Om de hals: een indrukwekkend juweel. En natuurlijk de grote oorbellen vol steentjes die zowat zijn hele oorschelp bedekken. 'De Nieuwe Prince' heeft ook een nieuwe gimmick. Een zonnebril met ronde, roze glazen. Dertig jaar na datum maakt Prince John Lennon weer hip.
Tanden poetsen
Ik vraag hem of hij het begrijpt dat mensen schrik hebben als ze hem ontmoeten. 'Ik merk dat', zegt hij. 'Maar ik begrijp dat niet. Ik ben in het echte leven dezelfde jongen als die op het podium: een gewone kerel die graag feestjes bouwt. Ik poets mijn tanden net zoals iedereen, en je zag me net naar het toilet gaan. Maar ik heb daar na dertig jaar mee leren leven. Het heeft zelfs voordelen. Ze laten me met rust. En nadelen. Ik zou zo graag naar concerten gaan zoals de fans dat doen. Gewoon temidden het volk staan. Maar ik kan dat niet, uit respect voor de andere artiesten. Want ik leid de aandacht af. Als ik ergens naartoe ga en halfweg ga ik naar huis, dan volgt de helft van de zaal me naar mijn auto. Alleen bij Bruce Springsteen is dat anders. Zijn publiek kijkt naar hém, naar niets anders. Omdat hij écht is. En als je echt bent, dan ben je altijd goed.' Of hij iets zou willen afgeven om opnieuw anoniem te kunnen leven? 'Absoluut! Interviews.' (lacht heel hard)
Marvin Gaye
Prince heeft niets dan lof voor de oudere generatie gitaristen. 'Ik speel steeds meer oude covers. Omdat ik vind dat de mensen moeten weten wat voor mooie muziek Amerika heeft voortgebracht. Marvin Gaye en zo.' En de meeste bewondering heeft hij misschien voor gitaristen. 'Carlos Santana heeft me dat eens gezegd: je kan de mensen niet meer raken dan met een fantastische -maakt een wijd gebaar met zijn arm - slag op een gitaar. Mijn gitaar speelt dan ook een nog belangrijkere rol in de nieuwe shows. Wacht tot jullie ons Marvin Gaye horen spelen!'
De nieuwe generatie artiesten, daar heeft Prince meer vraagtekens bij. Natuurlijk heeft hij zijn beschermelingen. Zoals Janelle Monáe, afgelopen weekend nog op Couleur Café, en zijn nieuwste ontdekking Andy Allo, die hij vier weken geleden zijn begeleidingsgroep binnentrok. 'Maar ik hou niet van die instanthitproducten. Je weet wel: ze bestaan nog maar pas, en ze staan al op 1. Weet je hoe lang ik al bezig was toen ik voor het eerst op de cover stond? Jàààren. Vroeger moest je succes verdienen. Nu komt het vanzelf als je een goeie machine achter je hebt. Zal ik iets zeggen? Machines dienen om je kleren in te stoppen, niet om goeie muziek te maken.' Prince legt de link naar generatiegenoot en verworden 'machine' Michael Jackson. 'Eén van de beste entertainers die er ooit was, een schitterende zanger en de beste danser ooit. Maar ik had hem eens met de beste band ooit willen zien. Die van James Brown bijvoorbeeld. Man, die was strakker dan een gebalde vuist.'
Klaar voor Europa
Prince en zijn vernieuwde begeleidingsgroep beginnen niet als maagden aan de Europese tour die vanavond in Parijs start. Ze hebben een uitputtende Ronde van Amerika achter de rug. In Los Angeles vulde hij 21 keer na elkaar The Forum, iets wat niemand hem nadeed. 'En we hebben ontzettend hard gerepeteerd. Mijn bandleden moeten op korte tijd 400 liedjes instuderen. Klinkt indrukwekkend, maar eigenlijk is het dat niet. Oefeningetje voor thuis: denk eens hoeveel liedjes je kent en bijna helemaal kan meezingen. Je zal ver boven de vierhonderd uitkomen.'
Die repetities, in Paisley Park of elders in de wereld, moeten misschien de beste feestjes zijn. 'Repeteren zonder publiek, dat is niet repeteren. Dus nodig ik altijd vrienden uit. Om te kijken, en om mee te spelen. Laatst nog met KC and The Sunshine Band. Man, that was fonky.' Er hoeft niet getwijfeld te worden. 'We zijn dus klaar voor Europa. De mensen mogen hits verwachten, ja. Natuurlijk. Of ik vind dat ik dat verplicht ben aan de fans? Natuurlijk niet. Ik doe dat omdat die liedjes van mij zijn, en omdat ze nog altijd geweldig zijn. 1999 heeft nog steeds één van de beste riffs die ooit zijn geschreven.'
Of er een nummer is dat hij zelf had willen schrijven? (aarzelt) '… When Doves Cry. Cos' that's a great song.' En een nummer dat hij niet zou durven te coveren? 'Iets van mezelf.' Prince heeft gelijk. De speelvogel tijdens dit gesprek is net dezelfde als diegene die ik al zo vaak op het podium zag.
Nog iets drinken?
'Weet je wat ook zo mooi is aan onze concerten? Dat ik generaties bij elkaar breng. Onlangs zag ik een meisje van pakweg vier op de schouders van haar papa meezingen. Fantastisch. The kids weten nog wat pure muziek is.'
'Moet er nog iets te drinken zijn?' Prince staat op en bedient zichzelf, de drie bandleden die er de hele tijd bij zitten, en mij. Hij kiest een watertje, de zangeressen houden de stem warm met thee. 'Heb je genoeg informatie? Dan houden we het hierbij.' Meer dan een uur maakte hij tijd. Een peulenschil in vergelijking met wat hij volgende week in Gent zal doen. Twee uur, minstens. 'Vorige week in Montreal speelden we vier uur. Elke keer als we het podium verlieten, bleven de mensen roepen. Niet terugkeren zou onbeleefd geweest zijn. Heerlijk. En neen, het is niet verslavend. Het is gewoon… joy.' U weet wat u dinsdag en woensdag op het Sint-Pietersplein te doen staat: Blijven roepen.
Prince 'Welcome 2 America - Euro Tour 2011', op 5 en 6 juli, Sint-Pietersplein, Gent. Er zijn nog tickets voor het eerste concert.