In het vorige nummer voerden we catwoman Grace Jones aan de ketting, nu is het de beurt aan de ordinaire tak van de decadente acts: sexexploitant Prince. Zijn teksten gaan over neuken, triootjes, pijpen en hoe lekker incest wel niet kan zijn. Ondanks dat de Amerikaanse radiostations geen groef van zijn laatste elpee Dirty Mind hebben laten horen uit angst hun licentie te verliezen, zijn er van deze cultplaat (wat slechts een demo blijkt te zijn), ruim 500.000 exemplaren over de toonbank gegaan. Prince is de enige Amerikaanse artiest die de diepe kloof tussen new wave en disco - in principe haatdragende kampen – weet te overbruggen. Evenals bij Grace blijken begrippen als broederliefde, exhibitionisme en gespleten persoonlijkheid ook van toepassing op de meest controversiële Yank van dit moment, zij het in eert extreme vorm waarbij zelfs de lauwertakken van mijn Romeinse voorouders – toch meesters van de perverse decadentie – zouden verdorren.
Prince heeft in Paradiso één van de meest enerverende concerten van de laatste tijd gegeven. Hij tongzoent zijn gitaar en beweegt de hals geil tussen zijn benen op en neer totdat het instrument uiteindelijk een oorverdovend gejank ejaculeert. Niet alleen de act doet sterk denken aan Jimi Hendrix, ook zijn fantastische gitaarspel vertoont overeenkomsten met de overleden gitaarprins. Prince komt live beter over dan op zijn platen; de reden hiervoor zal later duidelijk worden. Hij draagt hetzelfde stoeipakje als op de hoes van Dirty Mind: lange, zwarte wollige kousen die zijn dijen bloot laten en met een soort jarretels geraffineerd zijn bevestigd aan zijn zwarte slipje. Daaroverheen draagt hij een lichte regenjas die je over het algemeen associeert met huisvaders van middelbare leeftijd behept met sterke exhibitionistische neigingen. Aan het eind van de avond gooit hij de jas uiten wordt het hemdje dat hij daaronder draagt in het publiek gesmeten. In tegenstelling tot de gestileerde en elegante decadentie van Grace Jones, lijkt Prince met zijn sexverzendhuiskleding zo weggelopen uit een dubieuze travestietenshow. De mensen in de zaal zingen luid mee, maar ik heb het gevoel dat ze niet helemaal begrijpen waar de teksten over gaan. Tot mijn verbazing hoor ik het publiek massaal ’head’ zingen. Toetsenvrouw Lisa Coleman draagt van boven alleen een zwarte beha en hijgt: ’I’m just a virgin and aah on my way to be wet, you’re such a hunk, so full of spunk, with your.../ De zaal valt weer in met ’head’, waarop Prince zingt: ’Love you till you’re dead.’ Mocht het je ook niet geheel duidelijk zijn, ’to give head’ betekent pijpen. Heb je al eens eerder een concert bezocht waarbij de zanger brutaal kijkend zingt: ’Doorzuigé tot je er dood bij neervalt!’?
KANTEN HANDSCHOEN
Op het podium gaat Prince als een freudiaanse geilwolf tekeer, in de kleedkamer ondergaat hij een metamorfose waar de Huik niet aan kan tippen. Er zijn veel mensen in de kleedkamer en na het concert heerst er een vrolijke stemming; in plaats van de complimenten in ontvangst te nemen zit Prince moederziel alleen in een hoekje voor zich uit te staren. Hij heeft een donkere Jules de Corte-achtige zonnebril op en is helemaal in zichzelf gekeerd. Het is duidelijk: de transformatie vindt nu plaats, de freudiaanse geilwolf verandert weer in zijn kwetsbare, timide alter-ego. Op verzoek van Prince vindt het interview plaats in zijn hotel-kamer: zonder fotograaf! Hij draag dit keer een mouwtoos overhemd, een nauwe spijkerbroek, ptateauschoenen en één zwart kanten handschoen tot aan de elleboog. De rond de 1.60 meter kleine muzikant knippert onzeker met zijn opgemaakte oogleden, geeft me een slap handje en verdwijnt zonder iets te zeggen in de badkamer. Na een minuut komt hij tegenover me zitten, trekt de bekende regenjas half over zich heen en blijft daar gedurend het hele interview zenuwachtig met zijn handen onder friemelen. De privé bijna mensenschuwe artiest is bloedserieus en zijn opmerkingen krijgen daar iets grappigs door. Eerder op de dag heeft hij alle radio-interviews afgezegd: ’Ik kan niet tegen microfoons, dan sla ik helemaal dicht. Muziek is sterker, ik zou wel durven als ik voor de radio zou mogen zingen. Ik weet dat ik op het podium een ander mens ben, vooral als het publiek me aanspoort raak ik helemaal los van mezelf en verlies ik dat schaamtegevoel. Dit interview op mijn kamer is wel aardig maar over het algemeen... wil Ik eigenlijk geen interviews. Bij Warner Brothers heeft men gezegd: luister Prince, jongen... een ster heeft nu eenmaal verplichtingen, we sturen je wel naar iemand die Je leert interviews te geven. Ze bekijken het maar, ik wil mezelf blijven. Ik ben verbaal niet zo sterk; ik schrijf wel gemakkelijk, ik kan echt ongelofelijke brieven schrijven.’
PORNO Prince Leroy Rogers wordt op 7 juni 1960 geboren in Minneapolis, zijn vader is een Italiaans/Philippijnse jazzbandleider en zijn moeder een zwarte zangeres. ’Ik heb thuis van begin af aan trammelant gehad. Ze namen het bij ons niet zo nauw, ik heb verschillende vaders en moeders gehad als je begrijpt wat ik bedoel. Ik mocht van mijn vader nooit aan de piano zitten, maar op mijn zevende verliet hij mijn moeder en kon ik zoveel spelen als ik wilde. Ik heb eerst piano leren spelen, daarna gitaar en toen drums. Als je deze drie instrumenten oader de knie hebt, is het ook gemakkelijk om diverse andere instrumenten te leren spelen, ze staan min of meer met elkaar in verband.’
Je speelt op je drie elpees alles zelf, heb je wel eens geluisterd naar mensen als Mike Oldfield, Todd Rundgren of Roy Wood die dat ook doen?
’Nooit van gehoord, Roy Who?’
Roy Wood, oprichter van The Move en E L O.
’Ik ken die jongens niet. Ik luister vrijwel nooit naar platen, ik isoleer me heel bewust. Bovendien heb ik een afkeer van popmuziek gekregen, ik zat vanaf mijn twaalfde in een groep die top veertig-materiaal speelde. Om te overleven móest ik al die strontvervelende nummers spelen, het was een gevangenis waarin ik popmuziek heb leren haten.’
Heb je het over de groep Champagne waarin je speelde m et je huidige bassist Andre Samone?
’Ja, als we een hit speelden kregen we applaus, maar als ik er af en toe een eigen werkje tussengooide, gingen ze met de handen voor de oren staan, omdat ze de teksten niet wilden horen. Toen ik in staaf werd gesteld om mijn eigen muziek te maken, heb ik niet meer naar platen geluisterd. Ik weet er dus niets van. Minneapolis is een conservatieve stad met grijze mensen, je kon er ook niet aan goede platen komen. Ik woon ’uptown’ met creatieve mensen, vrije geesten die hun eigen maatstaven hebben.’
Woon je in een soort commune?
’Zo zou je dat kunnen noemen, maar het is geen gebouw; in een bepaald gedeelte van de stad leven gewoon veel mensen met dezelfde ideeën als ik. Ik ga van het ene huis naar het andere.’
Je speelde al jong een instrument. Wanneer ben je begonnen met het schrijven van teksten?
’Op mijn negende ongeveer. Sinds mijn vader het buis uit was, had mijn moeder allerlei pornografische lectuur in haar slaapkamer verstopt. Als ze weg was las ik in die boekjes, maar na een poosje begonnen die verhalen me te vervelen en ben ik mijn eigen porno gaan schrijven. Dit heeft veel invloed gehad op de manier waarop ik nu nog m’n teksten schrijf. Ik lees af en toe een roman en daar gebruik ik dingen uit. Erica Young (schrijfster van de bestseller Fear Of Flying die in Nederland als Het Ritsloze Nummer op de markt verscheen - RP) is prima. ze schrijft precies hoe het zou moeten zijn.’
Beschouw jij je teksten als porno?
’Nee, ik wist niet eens wat porno was totdat ik het woord op de middelbare school opzocht. Sex is niet smerig, althans.... als je aan het neuken bent is het nooit vies. Als je de volgende morgen wakker wordt en ziet wie er naast je ligt kun je het wel eens als smerig ervaren.’
GEKUISDE VERSIE
Je teksten zijn autobiografisch, geldt dat ook voor Sister waarin Je zingt ’incest is all it’s meant to be?
’Ja......eh..... dat nummer gaat over de incestverhouding tussen mij en m’n zus, over de liefde en uiteindelijke haatgevoelens tussen ons. Incest heeft iets extra’s weet je dat? Het kan heel spannend zijn. Er wordt negatief over gedacht, omdat incest vaak gepaard gaat met verkrachting, bijvoorbeeld door de vader die zijn dochter dwingt, maar dat hoeft niet én dan heeft het echt iets.’
Heb je geen problemen met die teksten op de radio?
’Nee, geen enkele. Ze draaien mijn laatste plaat gewoon niet, omdat ze bang zijn hun licentie kwijt te raken.’
Ik was eens bij de NBC Radio in New York en daar kwamen ze de nieuwe elpee van Bette Midler afgeven, waar nogal pittige zinnen in voorkwamen. Ze gaven twee kopieën, een gewone voor thuis en een gecensureerde die door ’The Rose’ opnieuw was ingezongen zonder schuttingtaal. Pikken Amerikanen dit soort hypocrisie?
’Amerikanen zijn gewend te leven in een vercommercialiseerde westerse wereld, dat is normaal. Zakenmensen weten dat ze met die gekuisde versies een bredere groep mensen bereiken en dus meer kunnen verkopen. Ik hoef niet rijk te zijn; er zijn mensen die willen een Rolls of een jacht, ik weet dat het enig belangrijke is dat je een volle maag hebt, de rest is bijzaak. Ik zou best hits kunnen schrijven, als je de formule eenmaal kent zoals ik, is dat een makkie. Maar wat heb je daaraan? Ik doe waar ik zin in heb, ik verveel me erg snel en misschien stop ik wel na de volgende plaat. Als hot me niet meer boeit, stop ik er mee en ga ik een boek schrijven of wat dan ook. Managers hebben wel geprobeerd mij zo’n gekuisde versie te laten maken, maar ik heb toen gezegd: Ik doe het niet, maar als jullie zelf in staat zijn een acceptabele versie te maken zonder die woorden die jullie niet bevallen, ga ik ermee accoord. Het is ze nooit gelukt: ze moesten teveel weglaten.’
In Amerika bestaat een felle hetze tegen homo’s. Heb jij met je nichterige uiterlijk nooit ergens last van gehad?
(Verbaasd) Vind je mij er nichterig uitzien? Het zal de invloed van mijn moeder zijn geweest, maar ik draag wat ik mooi vind. Hier of in New York zijn er nooit problemen, maar in meer conservatieve soms wel. Voor dreigementen ben ik niet bang, ze kunnen me hooguit vermoorden en dat interesseert me niet.’
Ben je echt al op je twaalfde van huis weggelopen?
’Ja, mijn moeder vond mijn teksten niet echt oké en ze verbood me die dingen op te schrijven. Ze begreep helemaal niet dat ik gewoon over mijn eigen ervaringen schreef. Ik heb onder andere een tijdje bij mijn zus gewoond, in New York was ze zelfs mijn manager. Ik had een paar demo’s liggen en diverse grote maatschappijen hadden interesse, maar het duurde een tijdje voordat ik een elpee kon maken. Ze wilden me allemaal een producer aansmeren en ik wilde de produktie zelf doen. Uiteindelijk stond Warner’s mij toe met een technicus de studio in te gaan. Dat is nog een hele touwtrekkerij geweest, vandaar ik over For You vijf maanden heb gedaan. Over de volgende elpee Prince heb ik maar vijf weken gedaan.’
Hoewel sommige teksten al behoorlijk expliciet zijn, ben je op de eerste twee elpees nog een keurig zwarte act, de prins op het gevleugelde paard. Dirty Mind is echter een titel die de lading behoorlijk dekt. Hoe kwam die verandering tot stand?
’Ik had op die eerste twee elpees ook wel verder willen gaan, maar ik had een manager die ik respecteerde en die me op een handige manier dingen wist te laten doen. Daardoor is alles was gepolijster dan de bedoeling was Mijn nieuwe manager Steve Fargnolio (die ook de zaken behartigt voor Champaign, niet te verwarren met het oude Champagne van Prince-RP) laat me helemaal mijn gang gaan. Dirty Mind bestaat eigenlijk uit demo’s die ik voor mijn eigen plezier had opgenomen, toen Steve ze echter hoorde zei hij: dit is het beste wat je gedaan hebt, dit moet je uitbrengen. Het heeft nog heel wat voeten in de aarde gehad voordat Dirty Mind uitkwam. Warner Brothers wilde de muziek absoluut niet uitbrengen en toen ze de hoes zagen werden ze helemaal niet goed. Ikheb m’n poot stijf gehouden, ik meen tenslotte wat ik zing: het is mijn wereld met mijn eigen regels en maatstaven.’
De reden dat Dirty Mind een beetje vlak klinkt ligt dus aan het feit dat het eigenlijk een demo is?
’Ja, live ben ik ook agressiever dan in de studio. Waarschijnlijk speelt mijn band voor een gedeelte op de volgende elpee mee die eind augustus moet uitkomen, daarom zal die wet veel rauwer gaan klinken, ik vind het moeilijk om met mensen in de studio te spelen: de één denkt aan een orgasme, de ander aan een Big Mac, dat kan niet. Tape is erg gevoelig, het komt er allemaal op te staan. Ik heb ook nogal vreemde opnametijden, waar andere muzikanten niet zo blij mee zjjn.
KUDDEGEEST
Er zitten sinds Dirty Mind new wave-invloeden in je muziek.
Ik weet niet of dat zo is, ik heb een gitaar die erg rauw klinkt, een goedkoop stuk speelgoed. Als ik die gitaarpartijen op piano had gespeeld, had niemand new wave-invloeden gehoord. Ik heb maar heel weinig new wave-dingen gehoord en wat ik heb gehoord was niet bijster interessant. Ik ben naar een feestje geweest in Londen van een of andere jongen die de romantische look heeft teruggebracht eh..?
Steve Strange?
’Ja dat is ’m, het was zijn verjaardagsfeest. De mensen zagen er fantastisch uit, zoiets kennen we niet in de States. Toch was ik teleurgesteld, ze draaiden de hele avond oude disco- en soulplaten, prima muziek, maar ik had verwacht dat ze een eigen muziek hadden, daar was ik voor gekomen. Het viel me ook op dat er in Engeland een behoorlijke kuddegeest heerst, ze nemen er snel een bepaalde levensstijl van iemand of een band over. Alles wat buiten de normen van die groep valt is dan dom. Amerikanen hebben een meer gevarieerde smaak. Ik weet niet wat erger is, zelf pas ik toch geloof ik meer bij die Engelse mentaliteit.’
Hoe komt het dat er zo weinig interessante jonge acts uit de States komen?
’Die oude acts zijn rijk en hoeven niet meer zo nodig, veel jonge muzikanten doen die succesvolle acts na. Zo kom je er niet: er zijn al te veel.’ van die acts en je kunt nooit tegen ze op, ze hebben meer poen achter zich, een perfecte installatie etc. Die acts zingen ook niet over de werkende klasse, zodat ze de kids niet bereiken. Ik praat er vaak met Steve over, hij weet er veel van. Je moet het maar eens aan hem vragen.’
Steve Fargnoli: ’In de jaren zestig waren niet alleen de muzikanten jong, maar ook de platenjongens en die zijn nu oud. Een ander belangrijk punt is de baby-explosie van de jaren veertig, vijftig; er waren eind jaren zestig begin jaren zeventig veel jongeren die platen kochten. Die groep is nu dertig en heeft een meer behoudende smaak. Er zijn maar weinig jonge mensen op dit moment, de geboortecijfers zijn drastisch omlaag gegaan. Een platenmaatschappij richt zich altijd op de grote groep mensen, dat zijn nu dus niet de jongeren, maar de dertigers. De muziek zal alleen nog maar gezapiger worden, want wat kun je verwachten als die grote groep veertig of vijftig is?’
Prince: ’Ik zit er niet zo mee, iemand als ik zal toch nooit deel kunnen uitmaken van een grote groep. Ik ga van het principe uit, dat iedereen zijn eigen strijd moet voeren. Je moet niet wachten op een regering of zo, van die kant kun Je toch geen progressieve daden verwachten.’
Je zegt niet zoveel op te treden, wat doe je zo in je vrije tijd?
’Ik lees veel bladen en eh....hi hi (zowaar een bescheiden lachje-RP) eh, dat kan ik niet zeggen, maar ik weet zeker dat ik er veel over zing.’
Je zingt veel over neuken. pijpen en aanverwante sporten!
’Precies!’