'Wat wil je horen?' Dit kan niet waar zijn. Ik zit op twee meter van een van de meest mysterieuze én succesvolle popsterren van de laatste decennia en hij vraagt mij wat hij moet spelen, daar achter zijn zwarte vleugel? Dat de ongrijpbare Prince zich wilde laten interviewen, in zijn Paisley Park studio's in het Amerikaanse Minneapolis, was al onvoorstelbaar. Maar wat nu gebeurt, slaat alles. En iets zegt me dat ik de laatste verrassing nog niet heb gehad.
'Je moet nú op het eerste vliegtuig springen. Hij wil het interview morgen doen. “Prince (52) mag de jongste jaren dan wel uit de schijnwerpers verdwenen zijn, hij is nog niets veranderd. De legendarische popmuzikant is nog steeds even onvoorspelbaar. Al weken proberen we dit interview geregeld te krijgen - naar aanleiding van de nieuwe muziek die hij op 10 juli exclusief via deze krant wegschenkt - en net op het moment dat ik denk dat het er nooit meer van komt, valt deze mail van zijn manager binnen. “Sorry, maar zo wil hij het doen. Het is dit of niet. Succes. “
Als ik 32 uur later op de luchthaven Minneapolis in de Amerikaanse staat Minnesota mijn gsm aanzet, verschijnen er nieuwe instructies. 'Je zal vanmiddag aan je hotel worden opgepikt. Weet dat het ten strengste verboden is om foto’s of geluidsopnamen te maken en dat je je gsm zal moeten afgeven.' Damn. Het was vroeger al zo en het gaat nu dus nog steeds op die manier: de enkeling die er in slaagt om door te dringen tot het heiligdom van prins, komt niet terug met een trofee. Geen foto om het te bewijzen, geen stem op tape.
Voor wie het vergeten mocht zijn: ongrijpbaarder dan Prince worden ze niet gemaakt. Slecht hoogst zelden geeft de eigenzinnige Amerikaanse popmuzikant interviews. In zijn hoogtijdagen ten tijden van popklassiekers als Purple rain (1984) en Sign ‘o’ the times (87), leiden dat ertoe dat de roddels en sterke verhalen over zijn persoon een eigen leven ging lijden en dat niemand nog wist wat nu waarheid of verzinsel was. Prince, de man die nooit sliep en altijd werkten. Prince, de man die de vrouwen aan zijn vinger kreeg. Prince, de man die genadeloos zijn muzikanten aan de deur zetten. Prince, de man die in zijn Paisley Park studio's een ware schat aan opnames verborgen hield, waaronder sessies met de legendarische jazzmuzikant Miles Davis.
Bij die Prince dus mag ik op bezoek. Zoals iedereen het me vertelde: we zullen het pas geloven als het is gebeurd. En daar is de eerste verrassing: het gebeurt sneller dan ik het zie aankomen. Shelby, de dame die me aan mijn hotel komt ophalen, blijkt een van zijn achtergrond zangeressen. Zij rijdt me naar een zij-ingang van het grote, onpersoonlijke witte complex dat het hoofdkwartier van Prince is Een gebouw zo groot als een filmstudio, aan een brede weg. Eenmaal binnen, verdwijnt ze door een deur. “Zal ik hem naar binnen brengen? “, Hoor ik vragen.
Klein met wijde mouwen
En voor ik het door hebt, sta ik voor hem. Wacht. Terug. Moeten hier niet eerste tien managers en twintig pr-assistentes staan? Want zo gaat het toch altijd met popsterren van dit niveau? Nee, een lachende prins steekt mij ontspannen een hand toe. “Hoe gaat het? “Ik had naar adem en probeer te focussen. Ja, hij is inderdaad klein. Wat heeft hij vreemde kleren aan: witte schoenen, een witte flodderbroek, een wit, mouwloos vest en daaronder een groen hemd met wijde mouwen. Maar wat ziet hij er jong en haast schelms uit.
'Wat ik voorstel, is dat je eerst naar mijn nieuwe muziek luistert', zegt hij, met een stem die het ene moment laag en en het volgende veel hoger zit. Hij wijst me een kruk aan in de hoek van die behoorlijk roodpaarse controlekamer van zijn opname studio en zet een koptelefoon op mijn hoofd. 'Zo luister ik zelf het liefst', zegt hij. 'Met de muziek door de speakers en tegelijk door de koptelefoon.' Hij ziet mijn notaboekje. 'Ik zou geen notities maken, als ik jou was. Dan lijkt dit op een persvisie van een film. Te onnatuurlijk. Luister en geniet.'
Hij drukt op play en verdwijnt. Daar sta ik dan. Alleen. In het epicentrum van Princes universum. De plek waar het allemaal gebeurt. Hier en daar brandt een kaars. Op het mengpaneel zie ik het symbool waarmee hij door het leven ging in de jaren dat hij niet meer Prince wilde heten, toen hij in ruzie lag met zijn platenfirma. Iets verder ligt een dik woordenboek. Ook genieën hebben dus hulp nodig.
Timide hondenogen
In mijn oren klinkt muziek. Wat voor muziek. Natuurlijk was ik bang voor weer een cd vol middelmatige doorslagjes, zoals hij er de jongste jaren al zoveel heeft gemaakt. Maar dit is goed. Zéér goed. Ik hoor nummers en klanken die me terugbrengen naar die tijd dat heel de wereld in de ban was van deze zo inventieve muzikant. Ik begin te glimlachen en sta voor ik het weet te dansen. Om mezelf ogenblikkelijk tot de orde te roepen, denkend: hier hangt ongetwijfeld een cameraatje waarmee dat slinkse kleine kereltje me vanuit een andere kamer in de gaten houdt.
En dan staan Shelby plotseling weer naast me. “Kom mee“, zegt ze, en ze leidt me door met gouden platen behangen gangen naar een soort salon. Verrassing twee. Prince zit er achter een grote zwarte vleugel die tegelijkertijd futuristisch en art deco oogt. Shelby zet me op een stoel en gaat zelf naast twee andere een lang zwart gehulde dames bij de piano staan. Nee toch? Jawel. Prince begint te spelen en samen nemen ze losjes Diamonds and pearls door. Mijn mond valt open. Dan Nothing compares 2 U. Ik knijp mezelf in de arm.
“Wat wil je horen?”, Vraagt Prince me plots Blackout. Sometimes it snows in April , weet ik te bedenken. En ik heb geluk: dat verstilde nummer uit Parade, die plaat uit 86 met super hit Kiss, hebben ze nog niet eerder gerepeteerd. Het betekent dat de dames zwijgen en dat ik Prince voor mij alleen heb, tastend, jazzy improviserend op de piano. Natuurlijk komt hij er mee weg. 'Dank je', zeg ik als hij klaar is. 'You’re welcome', glimlacht hij terug. Ik zie ineens timide, bruine honden ogen en een getuit, verlegen mondje.
'Kom, zullen we naar buiten gaan en wat praten?' Hij houdt de deur open en schrijft op het terras twee metalen stoelen rond een tafeltje. Eens te meer denk ik: waar zijn die managers en de pr-assistentes? Waar is die eeuwige persoon met de stopwatch in de hand die me komt zeggen dat ik vanaf nu 15 minuten de tijd hebt? Wat is er aan de hand dat er in dit grote gebouw echt niemand te bekennen valt? Nog geen secretaresse of portier? Maar ik besef tegelijk: dit is dus mijn interview. Nu. Hier. Wat wilde ik ook alweer vragen? Met welke van mijn driehonderdvijftig vragen moet ik beginnen?
Niet ongevoelig voor geld
'Sorry dat ik je doe schrijven', verontschuldigd hij zich. 'Ik heb er niets tegen om met je te praten, maar ik hou gewoon niet zo van quotes. Als je dit gesprek opneemt, staat het er allemaal zo zwart-wit. Dan zijn er uitspraken die me jaren later nog blijven achtervolgen. Wel wat ik nu zeg, waar kan ik over een paar jaar misschien helemaal anders over denken.'
Ik begin te midden van al mijn stress te bedenken dat ik deze Prince een fijne mens vind. 'Wacht', zegt hij. 'Ik haal je een flesje water.' Ik besluit te beginnen in België. Vertel hem over die momenten die in mijn geheugen gegrift staan. Dat allereerste concert in Vorst Nationaal, eind jaren tachtig. Dat bloedhete Sign 'o' the times-optreden in het Antwerpse Sportpaleis, waarbij het vocht van de muren droop. Herinnert hij zich nog iets van België?
'De dingen die ik me van België herinner, zijn dingen die ik je niet kan vertellen', antwoordt hij plagend en beseft dan meteen dat het de opschepperig klinkt. 'Waarmee ik niet met opzet mysterieus wil zijn.'“ Waarom hij plots besloten heeft om voor een korte tournee naar Europa in België te komen? 'Simpel: omdat ze een aanbod hebben gedaan dat ik moeilijk kon weigeren', glimlacht hij. Ach zo, dus toch niet ongevoelig voor de financiële kant van de zaak.
Omdat ik niet weet hoeveel tijd hij me zal geven, gooi ik meteen de onvermijdelijke Michael Jacksonvraag in het midden. Of het raar is, zonder Michael die ster maar hij zo vaak tegen afgezet werd? Michael, de engel; Prince, het duiveltje. Want ooit waren zij, samen met Madonna, de allergrootsten. Michael Jackson, die ster met wie hij ooit een plaat had zullen opnemen, via bemiddeling van Carlos Santana. 'Volgende vraag', is zijn ultrakorte antwoord; glimlachend.
Vader toont de weg
Ik complimenteer hem dan maar met zijn nieuwe muziek. 'Oude muziek', grijnst hij. 'Ik zit zelf alweer drie platen verder. Weet je wat mij boos maakt? Mensen die zeggen: Prince, o ja, ik herinner me hem van toen hij op het toppunt van zijn carrière zat. Wat een onzin. Muziek is mijn leven. Dit is een vak. Ik blijf werken en beter worden. Kom op 10 juli in Werchter kijken en je zal zien: we geven nu nog straffere concerten dan vroeger. Ik ben een veel betere gitarist geworden. Als ik nu naar mijn oude platen luister, dan schaam ik me voor hoe ik toen speelde.'
'Ik herinner me nog dat mijn vader, zelf muzikant, me Duke Ellington leerde kennen. Die was toen al een heel eind ver in zijn carrière. Wel: ik zag misschien niet de vroegere, legendarische Duke Ellington, maar wel de ervaring Duke Ellington. Ik zag het hele spectrum van die grote muzikant. Mijn vader heeft me opgevoed, als het over muziek gaat. Hij liet me zien waar iemand als Ellington voor stond. Hij toonde me dat het uiteindelijk alleen om de muziek draait. Dus kom kijken en je zal ook bij mij zo’n brede wereld aantreffen.'
'Ik ben constant met muziek bezig. Mijn hoofd zit er vol van. En dat moet er uit. Het is als een kamer opruimen. Ken je dat gevoel? Pas als alles op orde is, kan je weer opnieuw ademen. Muziek is een deel van mijn DNA. Het vreemde is: als ik wat ik bedenk niet uit mijn hoofd krijg, kan ik niet functioneren. Als je als artiest te vroeg toert, brand je je energie op. Ik heb hetzelfde als ik niet speel of opneem. Dan treedt er een vreemd soort vermoeidheid op.'
'Muziek doet veel met een mens. En dan heb ik het nog niet eens over dat simpele feit van die elektriciteit door je lijf. Een leven lang elektrische gitaar spelen doet iets met je. Ik ben ervan overtuigd dat die elektriciteit heeft gemaakt dat ik nog zoveel haar heb.' Ik schrik en kijk op. Geen spoor van een glimlach te bespeuren. Hij meent het echt.
Spoor compleet bijster
Ik wil toch wat dieper naar dat grote raadsel, als het gaat over zijn carrière, waar hij zo-even zelf al even naar verwees hoe kan een begaafd muzikant als prins jaren aan een stuk zo vernieuwen zijn en de klassiekers uit zijn mouw schudden om vervolgens het spoor compleet bijster te raken? Ik gebruik een quote van Sting. 'Ooit had ik het gevoel dat ik mijn vinger op de pols van de tijd gehad. De hits vloeiden er zo uit. Alles zat juist. En toen leek alles te verschuiven, leek ik dat contact kwijt en werd alles ineens veel moeilijker.'
'Het gaat louter om het universum dat je creëert voor jezelf', antwoord Prince vaag. 'Er is geen tijd. Hits, dat heeft te maken met de machine rond de muziek. Als iets maar vaak genoeg op de radio gedraaid wordt, dan wordt het een hit. Iemand als Sting kan op elk moment in zijn carrière een hit hebben, als een nummer maar vaak genoeg gedraaid wordt. Zelf hou ik niet van het woord hit. Het is niet voor niets een woord dat gangsters bedacht hebben.' (lacht)
De muziek van vandaag dan. Ooit zei hij dat hij voor een beetje spanning in gevaar wil verzorgen in die zo fletse muziekwereld. Wat denkt hij als hij de Lady Gaga‘s van nu ziet? Zijn we niet gewoon weer terug bij toen? Bij een muziekwereld zonder al te veel opwinding? 'Wel… Er was inderdaad het gevaar in de jaren tachtig. Vervolgens werd het écht gevaarlijk, met net iets te veel drugs en geweld in de rapwereld. En nu? Ach, waar het omgaat is the music of nature. Ik probeer daar één mee te worden. Dit is tenslotte de wereld van Jehova. Je moet gaan waar God is. En dat is ook prachtig. Er is een ongelofelijke rust in mijn leven en dat probeer ik aan mensen over te brengen.'
We zijn er. Dus toch. Dit is wat de jongste jaren zijn leven beheerst: zijn geloof. Via muzikant Larry Graham is hij Jehovagetuige geworden. Wat heeft het hem geleerd, probeer ik hem te paaien. 'Daar wil ik niet veel over zeggen', komt het bijna schuchter. 'Als je wil kan ik je boeken geven, dan kan je het voor jezelf uitzoeken. Ik zou je de straat waar ik woon kunnen beschrijven, maar hoe accuraat ik dat ook doe, je zal me toch pas echt begrijpen als je er zelf staat. Snap je?'
Ik probeer het op een andere manier. Wat denkt hij als hij pakweg zijn pin-upfoto op de hoes van Lovesexy (88) ziet of Als hij nu zijn eigen schunnige songteksten van toen leest? vraagt hij zich dan af: waar was ik in godsnaam mee bezig?
Hij glimlacht. 'Ik leef in het hier en nu. Dat zou jij ook moeten doen. Je lijkt me een fijn iemand.'
Japanner in de tuin
Plots verschijnen er uit de tuin, haast uit het niets, twee mensen aan ons tafeltje. Een oudere Japanse vrouw en een man met een badge rond zijn nek. 'Sir', spreekt hij Prince paniekerig aan. 'Kunt u ons alstublieft helpen? Deze vrouw komt helemaal uit Japan om een man te zien die hier gewerkt heeft. Heeft u zijn nummer? Kunt u hem alstublieft bellen?'
Prince geef mijn schalks een knipoog en fluistert: 'dit kan leuk worden.' De man blijkt een taxichauffeur te zijn die de Japanse dame rechtstreeks van de luchthaven naar Paisley Park heeft gereden. 'En hoe heet de man die zij zoekt?', zegt Prince. 'Prince“, zegt de taxichauffeur. 'Prince,' vraagt Prince. 'Inderdaad! Ként u hem? Kunt u hem alstublieft bellen?' De Japanse dame staat het bedremmeld allemaal te aanschouwen. Slaagt er dan in om één zin uit te brengen. 'I came all the way from Japan just to see you.'
In een vingerknip lost Prince de situatie op. Hij roept een van de backing vocalist is erbij, vraagt haar om een hotel en eten voor de Japanse te regelen en hups, weg zijn ze. Weer een knipoog. 'Nooit een saai moment, hier in Paisley Park.' En weer vraag ik me af: waar zijn die manager en die pr-assistentes en, in dit geval: waar was de security?
Hoe surrealistisch en grappig de situatie ook was, toch vervloek ik ze. Want het is duidelijk dat het voorval een einde heeft gemaakt aan mijn interview. Ik probeer nog een vraag, maar tevergeefs. Prince loopt naar binnen, naar een keukentje maar ook een groot flatscreentoestel staat. 'Kom, ik wil je iets laten zien.' Hij pakt de afstandsbediening en zoek een fragment uit een opgenomen aflevering van de talkshow van David Letterman. 'Wat vind je hiervan?' Een jongen en ongelofelijk energieke zwarte zangeres spot van het scherm. Mijn mond valt open. Janelle Monae blijkt de heten.
God is genereus
'Kijk, zolang er zangeressen als deze opduiken, maak ik me geen zorgen. Dit is de muziekwereld van vandaag: iedereen kan het maken. In zijn of haar eentje. Mij heeft het 15 jaar gekost om mijn vrijheid te krijgen en van mijn wurgende platenfirma af te geraken. The most beautiful girl in the world was in 1995 na 15 jaar pas mijn eerste single als volledig vrij artiest. Waarom zou je het in 2010 nog via een grote platenfirma proberen? Je kunt het allemaal zelf doen. Daarom geef ik mijn muziek via jouw krant weg. God is een genereus, liefhebben en vrijgevig iemand. Doe zoals God, staat het geschreven. Mogelijkheden genoeg.'
Ja, zeg ik, maar waarom heeft hij dan zo pas zijn internetsite gesloten? 'Het internet is voorbij', maakt hij een rare kronkel. 'Waarom zou ik mijn nieuwe muziek nog aan iTunes geven? Ze weigeren er mij een voorschot voor te betalen. En dan zijn ze boos dat ze mijn muziek niet krijgen? Herinner je je nog dat MTV hip was? En dat er toen een moment kwam dat MTV ineens passé was? Zo is het met het internet ook. Het is voorbij. Bovendien, al die computers en al dat digitale gedoe zijn nergens goed voor. Het maakt alleen maar dat je hoofd vol gaat zitten met cijfertjes. En dat kan niet goed zijn voor een mens. Ik had laatst een studio-technicus hier en die kon alleen maar in cijfertjes denken. Die heeft hier niet lang gewerkt. I can’t talk to cats like that.'
Oké, zonder het internet dan. Hij geeft zijn nieuwe cd nu weg via kranten. Hoe ziet hij de rest van zijn nieuwe business-model of een toekomstvisie er dan uit? Hij kijkt me recht aan, lacht breeduit en zegt: 'I could tell ya, but then I would have to kill ya'. Dan klopt hij me op de schouder en zet het op een rennen, de gang in. Ik kijk hem na en moet ineens denken aan al die roddelberichten van de laatste jaren over die twee heupen die zogezegd aan vervanging toe waren. Maak Prince wilde niet geopereerd worden omdat hij als Jehovagetuige geen bloedtransfusies mag hebben. Wat er ook gebeurd mogen zijn, het is gelukt. Want dit is geen man van 51, dit is een olijke ventje van een jaar of 18. Zij het op platte zolen en niet op de eeuwige hoge hakken.
Ik besef dat mijn hoofd te vol zit. Te veel indrukken, te veel gedachten. Ik loop het keukentje uit en zie een immens Princesymbool op de zwart-wit betegelde vloer. Ik kijk naar boven en zie op de eerste verdieping en deur met daarnaast het woord Knowledge. Het is de studiekamer maar naar verluidt al zijn Jehovaboeken liggen. En dan komt er eens weer een andere Prince de hoek om: zakelijk en kort. 'Als je het niet erg vindt, wil ik het hierbij laten. Ik moet straks nog een ander interview doen.' Hij neemt afscheid en even snel als ik binnen was, sta ik ook weer buiten.
Feestje zonder gasten
Op mijn hotelkamer draai ik de film in mijn hoofd nog eens af. En ergens halverwege moet ik in slaap gevallen zijn, want het is 10 uur ‘s avonds als de telefoon gaat en ik op de klok kijken. Het is Shelby. 'Je moet nu naar de studio komen. Prince heeft een feestje. Het wordt leuk.' Oh boy, wat krijgen we nu?
Als ik wat later opnieuw op de parking van Paisley Park sta, bevindt zich daar wel geteld één witte limousine met blinkende velgen. Een feestje? Waar zijn al die gasten dan? De zijdeur gaat open en er verschijnt een ravissante lange dame, uitgedost als moet ze naar de Oscars. 'Nog Even geduld', lacht ze haar tanden bloot. Ze stapt in de wagen en flitst weg. Ik ga op de stoep zitten. Dan gaat de andere deur open. Het is Prince zelf. 'Hier langs.'
En via de andere ingang sta ik plots in een soort nachtclub. Op twee immense videoschermen aan de muur zie ik Prince spelen. 'Mijn concert op het jazzfestival van Montreux vorig jaar. Flesje water?' Even later verschijnen ook de drie zangeressen ten tonele, met twee grote plateaus: een met rauwe groenten en een met fruit. Als ik een stukje mango nemen, zie ik op tafel de Heilige Schrift liggen. Er volgt nog een man die net zo goed taxichauffeur als Jehovapredikant zou kunnen zijn. En daar is ook het zwarte model van daarnet weer. Prince stelt haar voor: 'dit is Bria.' Natuurlijk: Bria Valente, de zangeres wier cd Elixer er bij Princes vorig jaar verschenen Lotusflow3r zat. De dame die zijn nieuwe vriendin zou zijn.
Wat dan gebeurt, geloof ik eens te meer niet. Onder een trap in een hoekje van de zaal kruipt Prince achter een torentje apparaten en speelt hij voor VJ. Hij kiest fragmenten uit oude opnames van de legendarische tv-show Soul train. Als Marvin Gaye 'zingt', gooit hij de video er meteen weer uit. 'Playback! Boe!' Als Sly Stone in een veel te nauw pakje verschijnt, grap hij: 'die kleren heb ik uitgevonden!' De dames beginnen te dansen ik wrijf me in de ogen. Is dit wat er gebeurt als wereldster Prince een feestje geeft? Waar is al dat volk?
Maar Prince is duidelijk in zijn element. 'Kom, ik wil jullie wat dingen laten horen.' En hups, daar gaan we, door de donkere gangen van dat immense, lege gebouw. Ergens in een hoek zie ik de beroemde motorfiets van de hoes van Purple rain een grote bloemen uit het Lovesexy-decor. Nog veel meer gouden platen. En voor ik het weet, sta ik weer in de studio waar het 's middags allemaal begonnen was.
Hij zet muziek op. En terwijl wij allemaal luisteren, begint hij mee te improviseren op de elektrische piano die ook in de studio staat. Nummer naar nummer. Hij besluit met de song die me 's ochtends ook al zo bizar Leek: een huppelende trck met het refrein 'I love everybody, everybody loves me.' Het is surrealistisch. Hij in het midden, wij er als zijn discipelen rond, en dan die woorden: 'ik hou van iedereen en iedereen houdt van mij.'
Ontslagen door Prince
Het wordt nog surrealistische. Hij wil nog muziek maken en trouwens zijn gezelschap mee naar dat salon met de vleugel. Maar hij krijgt het licht niet aan. 'Dan gaan we naar de grote zaal.' En even later staan we in grote concertzaal, met een podium vol instrumenten. 'Hier heb ik altijd van gedroomd, toen ik als beginnend muzikant in mijn kelder te zat te wroeten', vertrouwt hij me lachen toe. Bria moet achter het mengpaneel, wij gaan het podium op.
De kleine tovenaar kruipt achter de vleugel, de zangeressen achter een micro. Er wordt een paar nummers lang losjes gemusiceerd. Dan zegt Prince: 'iedereen neemt een instrument.' Ik vind een paar drumstokken. Hij zet Come together van The Beatles in. Ik tik wat op trommels en cimbalen en bedenk: dit slaat alles. Een interview met Prince, dat viel al niet te geloven. Nu ook nog eens kunnen zeggen dat ik met hem op het podium heb gestaan? Waanzin. Maar ik blijf niet lang zweven. Onmiddellijk brengen drie woorden me weer op aarde. 'You are fired!', roept Prince, lachend.
En dan gaat het plots net zo snel als het 's middags ging. In eens is het genoeg geweest. Galant begeleiden hij en Bria iedereen naar buiten. Ik wil hem een hand geven maar hij slaat zijn handen op mijn schouders en geeft me een stevige hug. 'Mag ik echt geen foto maken?', Probeer ik nog. 'It’s Better in de memory bank', lacht hij. En daar sta ik dan, in het donker, op die lege parking, bij dat grote, lege witte gebouw.
Als ik in mijn hotel kamer op mijn bed lig, tot mijn hoofd een van de vragen die ik had willen stellen, was of het een eenzaam bestaan is, als Prince door het leven gaan. Heb ik het antwoord gezien, of niet? Ik weet het niet. En wat ik me nog meer afvraag: heb ik nu een artiest van dichtbij meegemaakt zoals ik nog nooit een superster van dichtbij hebt meegemaakt, of ben ik getuige geweest van een schitterend stukje theater?
Geen foto’s geen stem op mijn bandje, alleen een hoofd vol herinneringen, en een flesje water. Dit gelooft niemand.