Ζωίτσα Γεωργίου, «Βοτάνι»

Άλιμος

Ιανουάριος 2016

Ζωίτσα Γεωργίου, «Βοτάνι»

Μαύρη κουρτίνα απλώθηκαν μπροστά μου τα μαλλιά σου,

σκοτείνιασε ο κόσμος,

χάθηκε το φως.

Δίχτυα γινήκανε

Πιάστηκα

ανήμπορος να κουνηθώ.

Δέσμιος δικός σου,

για την αγάπη σου επαίτης,

δεκάρες να μαζεύω από την ελεημοσύνη σου.

Άβουλη σκιά

σε ακολουθώ

στης θάλασσας το δροσερό το μονοπάτι,

μα και στην ξέρα,

που με άφησες για να καώ,

σε ακολουθώ

στο όνειρο,

που γίνηκε εφιάλτης.

Μα μια στιγμή ονείρου

φτάνει

για να αντέξω μύριους εφιάλτες

και

σαν να ήτανε γλυκό κρασί,

από το χέρι σου δοσμένο,

μάγισσα,

θα πάρω το βοτάνι,

που θάνατο θα φέρει.