Ελευθερία Χ. Γανωτίδου, «Μπιζελάκι»

10/05/2016

Ελευθερία Χ. Γανωτίδου, «Μπιζελάκι»

Παντρεύτηκα στα είκοσι από τρελό έρωτα. Οι γονείς μου δεν ενθουσιάστηκαν. Πίστεψαν πως χαράμιζα τη ζωή μου μπαίνοντας τόσο νωρίς στα βάσανα. Ήταν μεγάλο το πλήγμα για εκείνους που «είχαν άλλα όνειρα για μένα» καθώς έλεγαν, ιδιαίτερα αφού η απόφαση αυτή πάρθηκε με ένα μωρό να μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς στην κοιλιά μου. Αν ρωτήσετε εμένα, θα σας απαντήσω πως ήμουν ξετρελαμένη! Θα έμενα με τον άνθρωπο που λάτρευα και δε με έσκιαζε φοβέρα καμιά. Ήμουν γεμάτη με τον ενθουσιασμό και την άγνοια κινδύνου, που είναι χαρακτηριστικά αυτής της ηλικίας.

Ευτυχώς για μένα, τα πράγματα εξελίχθηκαν αρκετά ομαλά. Ο μελλοντικός σύζυγός μου, που ας σημειωθεί ήταν εξίσου μικρός, με πέρναγε μόλις τρία χρόνια, είχε ήδη εξασφαλισμένη δουλειά: την επιχείρηση του μπαμπά του σε μια εποχή που η οικονομία άνθιζε. Έτσι δεν είχαμε να νοιαστούμε για τα προς το ζην. Μπορούσαμε να κάνουμε άνετα τη ζωή μας κι εγώ να αφοσιωθώ στα οικοκυρικά και στην ανατροφή των παιδιών. Αυτό πρέπει να χρύσωσε λίγο το χάπι στους γονείς μου, οι οποίοι μετά το πρώτο σοκ και την αρχική γκρίνια, έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους στα συμπεθεριά και βοήθησαν να στηθεί το νέο σπιτικό με όποιο τρόπο μπορούσαν.

Ως φρεσκοπαντρεμένη, βίωσα την περίοδο της εγκυμοσύνης σαν ένα θαύμα. Είχα αδυναμία τρελή στα πιτσιρίκια από μικρή και ενθουσιαζόμουν με την προοπτική να γίνω μητέρα. Οι αλλαγές στις οποίες υποβαλλόταν το σώμα μου εξίταραν την περιέργειά μου. Διάβασα και είδα ό, τι βιβλίο και όσες βιντεοκασέτες κυκλοφορούσαν για να κατανοήσω και να προετοιμαστώ και ζάλισα το γιατρό μου στις ερωτήσεις. Χάιδευα συνέχεια την κοιλιά μου και τις στιγμές της μοναξιάς μου μιλούσα στο μπιζελάκι της κοιλιάς μου, που μέρα με τη μέρα μεταμορφωνόταν στο μωρό μου. Όταν ένιωσα την πρώτη κλωτσιά, δάκρυσα από τη χαρά μου και αφού για κα’να μισάωρο προσπαθούσα να βοηθήσω τον άντρα μου να νιώσει το σκίρτημα που ένιωσα κι εγώ, πήρα τηλέφωνο όλες τις κολλητές και τη μάνα μου να τους πω περιχαρής τα νέα. Οι μήνες πέρασαν πιο γρήγορα από ό, τι φανταζόμουν και ήρθε η στιγμή που βρέθηκα να κοιλοπονώ στο μαιευτήριο. Ο γιατρός είπε πως ήμουν από τις τυχερές μανούλες και γέννησα εύκολα και γρήγορα για πρωτότοκος. Μόλις σε πεντέμισι ώρες!

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου τη μικρή ομορφιά μου και άγγιξα με τα ακροδάχτυλα το απαλό χνουδάκι, που κάλυπτε το μικροσκοπικό σωματάκι της και το περίγραμμα του προσώπου της. Νομίζω πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ξέχασα όλα αυτά που για μήνες διάβαζα και με κατέβαλε πανικός! Καλά καλά δεν είχα κλείσει τα εικοσιένα και θα μεγάλωνα παιδί; Αφού κι εγώ παιδί ήμουν ακόμα!

Η επιστροφή από το μαιευτήριο και οι πρώτες μέρες στο σπίτι ήταν τραγικές. Έκλαιγα συνέχεια, δεν ήξερα πώς να ηρεμήσω το μωρό μου, δεν μπορούσα να καταλάβω αν θήλαζα σωστά, αν έκλαιγε γιατί πείναγε, γιατί πόναγε ή γιατί κάτι άλλο, άγνωστο και φοβερό, συνέβαινε. Μάνα και πεθερά στάθηκαν βράχοι ακλόνητοι μέχρι να έρθω στα συγκαλά μου και να αποκτήσω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Καθημερινά δίπλα μου σε βάρδιες, να με βοηθούν, να με συμβουλεύουν, να με ηρεμούν. Κάποτε, τα κατάφερα! Χαλάρωσα, πάτησα στα πόδια μου και άρχισα να μεγαλώνω εγώ το μωρό μου.

Πολύ ξενύχτι! Στην αρχή γιατί έπρεπε να φάει. Μετά γιατί είχε κωλικούς· εκεί ειδικεύτηκε ο πατέρας, την έριχνε στους ώμους του και περπάταγε ώρες γύρω-γύρω από την τραπεζαρία για να την ηρεμήσει. Στη συνέχεια, γιατί έβγαζε τα πρώτα της δοντάκια. Αναρωτήθηκα συχνά εκείνη την περίοδο πώς τα έβγαζαν πέρα τόσες και τόσες εργαζόμενες μητέρες, που μετά από το ξενύχτι έπρεπε να είναι συνεπείς και αποδοτικές στη δουλειά τους. Εγώ δε θα μπορούσα! Ήταν αποδεδειγμένο. Αφού κοιμόμουν όποτε κοιμόταν. Ούτε μαγείρευα, ούτε έπλενα, ούτε καθάριζα! Είχα κάνει τη μάνα μου κανονική παραδουλεύτρα! Εκμεταλλευόμουν την αγάπη στην εγγόνα της. Αν και τώρα πια, που κοντεύω τα χρόνια που είχε εκείνη τότε, αναρωτιέμαι στα αλήθεια αν ήταν από υπερβολική αγάπη στο εγγόνι ή από υπερβολική αγάπη σε εμένα που μου στάθηκε τόσο σε όλες τις πρωτόγνωρες εμπειρίες μου.

Πρώτη φορά μητέρα και όλα καινούργια! Δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση στη χούφτα μου όταν κράτησα για πρώτη φορά τη μικροσκοπική παλάμη της χρονιάρας κόρης μου για να τη βοηθήσω να κάνει τα πρώτα της βήματα. Ούτε θα ξεχάσω το πλάκωμα στο στήθος και την αδυναμία μου να αναπνεύσω όταν την άφησα πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο. Έκλαιγα μόλις βγήκα από την πόρτα, πιο απαρηγόρητη εγώ από εκείνη που ενθουσιασμένη είχε καταπιαστεί να παίζει με τους καινούργιους της συμμαθητές αγνοώντας με επιδεικτικά! Αν μπω, δε, στη διαδικασία να μιλήσω για τα χρόνια της εφηβείας… δε θα μου φτάσει μια ζωή! Τι κλάματα από ανεκπλήρωτους έρωτες, τι χτυπήματα πόρτας και φωνές από τα νεύρα της ηλικίας, τι τονωτικές ενέσεις αυτοπεποίθησης κάθε φορά που δεν την ικανοποιούσε η εικόνα στον καθρέφτη! Πόσες συζητήσεις και εμψύχωση για τη δοκιμασία των πανελληνίων, πόσο ξενύχτι και πάλι για να μη νιώθει μόνη, όταν ξύπναγε, πριν χαράξει, για να διαβάσει!

Εκείνη την εποχή βέβαια, είχα να ασχοληθώ και με την αδερφή της, που ακολουθούσε τη μεγάλη κατά πόδας! Έξι χρόνια διαφορά η μια από την άλλη, αλλά η μικρή με χαρακτήρα ζόρικο και απαιτητικό, να διεκδικεί όσα είχε η μεγαλύτερη για να μη νιώθει ριγμένη. Και η άλλη, εκεί που την προστάτευε και τη φρόντιζε καλύτερα κι από λέαινα, εκεί την έδιωχνε και της φώναζε και με μάλωνε, που δε μάζευα το νιάνιαρο να μην την πρήζει! Κι εγώ να προσπαθώ να διατηρήσω ισορροπίες, να σταματήσω τις τσιρίδες της μικρής, να συνετίσω τη μεγάλη να μην την ξεσυνερίζεται και να μην κατηγορηθώ για μεροληψία! Το χαμόγελό τους όμως, ήταν αρκετή ανταμοιβή για όλες εκείνες τις φορές που νόμιζα πως δεν είχα άλλες δυνάμεις να συνεχίσω, να προσφέρω, να βοηθήσω.

Τώρα, που στην πόρτα ξεπρόβαλε η εικοσιπεντάχρονη πλέον κόρη μου ντυμένη νυφούλα, εγώ μπροστά μου συνεχίζω να βλέπω εκείνο το μωρό των πενήντα εκατοστών με το βαμβακερό, λευκό νυχτικάκι του νοσοκομείου που άφηνε ακάλυπτες τις δυο μικροσκοπικές πατουσίτσες. Το μωρό που με έκανε μητέρα, μεγάλωσε και ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη δική του διαδρομή, μακριά από τις προστατευτικές φτερούγες μου. Δίπλα μου στέκεται η δική μου μητέρα, δακρυσμένη κι ευτυχισμένη, που αξιώθηκε να δει το γάμο της εγγονής της. Παρατηρώντας την, διαπιστώνω συγκινημένη πως πλησιάζει η ώρα να πάρω το ρόλο που μέχρι χθες έπαιζε εκείνη.