Θεοχάρη Κυριακούλη, «Κοίτα γύρω σου…»
ΚΔΒΜ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
ΑΝΟΙΞΗ 2015
Θεοχάρη Κυριακούλη, «Κοίτα γύρω σου…»
Άνοιξε την παλιά δίφυλλη πόρτα του δωματίου και προχώρησε προς το γραφείο. Κοίταξε την δερμάτινη πολυθρόνα, το τετράδιο και την πένα, όλα επιμελώς τοποθετημένα στη σωστή σειρά. Μια φωνή ακούστηκε. Είμαι ερωτευμένος! Ναι, είμαι ερωτευμένος. Όχι, μη βιαστείς να με χαρακτηρίσεις αιθεροβάμονα, μην διανοηθείς να με κρίνεις. Σου λέω πως ερωτεύτηκα και με κοιτάς αποσβολωμένος. Δεν είπα ότι εσύ είσαι ο έρωτας. Δεν είπα καν «σ’ αγαπώ» ή «σε λατρεύω» ακόμη, κι εσύ τρόμαξες. Με κοίταξες και η απόγνωση καθρεφτίστηκε στο βλέμμα σου. Είμαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να καταλάβεις, το βλέπω στα μάτια σου, στην έκφραση του προσώπου σου. Αντικατοπτρίζεται στις κινήσεις του σώματός σου και είσαι έτοιμος να φύγεις. Να πας που;
Άλλη μια φορά προσπαθείς ν’ αποδράσεις πριν καταλάβεις. Θέλεις ν’ απομακρυνθείς από αυτό που σε προβλημάτισε πριν μάθεις το τέλος. Έβγαλες το συμπέρασμα από τα συμφραζόμενα, έψαξες τα κρυμμένα νοήματα πίσω από τις λέξεις και αποφάσισες. Άλλη μια απόφαση που βασίζεται στο προφανές ή ακόμη ένα λάθος συμπέρασμα;
Άφησε επιτέλους τον άλλον να σου πει τι εννοεί κι έπειτα έχεις όλο τον χρόνο να αποφασίσεις, εάν πρέπει να φύγεις.
Μια ζωή έρμαιο των δαιμόνων που σε τρομοκρατούν. Λέξεις που σε ταράζουν, συναισθήματα που προκαλούν φόβο, ιδρωμένες παλάμες, τα πόδια να τρέμουν, και η αναπνοή γίνεται θηλιά που σε πνίγει στον λαιμό. Θέλεις να βγεις τρικλίζοντας στους έρημους δρόμους, αναζητώντας το χάδι του παγωμένου αέρα, να χαθείς στη σκιά της ενοχής σου.
Ένας άνθρωπος κι εσύ σαν τους άλλους, ένας μικρός, θνητός θεός με ελεύθερη βούληση (αν και ελεύθερη βούληση δεν υπάρχει) και μέλλον προδιαγεγραμμένο. Παλεύεις να λύσεις τους κόμπους που κρατούν δεμένους τους κύκλους της ζωής σου και να ελευθερωθείς από τα δεσμά που σε κρατούν εδώ στον κόσμο της αυταπάτης και των ψευδαισθήσεων. Καταδικασμένος να ζήσεις την κόλαση ή τον παράδεισο με μόνο σου όπλο την αγάπη. Χωρίς μαγικό σπαθί παλεύεις με θεόρατους δράκους που ξερνούν φωτιές και πίσσα. Πολλές φορές ο φόβος σε νίκησε. Πληγωμένος σύρθηκες μακριά από τ’ αδηφάγα βλέμματα και χάθηκες στα μονοπάτια της σκέψης. Εκεί στην ασφάλεια της απομόνωσης προσπάθησες να ζήσεις, να χρωματίσεις το σκοτάδι και να ονειρευτείς.
Πως όμως να δεις το γαλάζιο του ουρανού και το μπλε της θάλασσας χωρίς το φως του ήλιου; Η φωνή σταμάτησε ν’ αντηχεί στα αυτιά του και το είδωλο στον καθρέφτη ακολουθούσε πλέον τις κινήσεις του σώματος του. Ζαλισμένος ακόμη απ’ την πρωτόγνωρη εμπειρία σωριάστηκε στην πολυθρόνα κι έκλεισε τα μάτια. Πόσο δίκιο είχε το σοφό είδωλο. Σαν να ξύπνησε από τον λήθαργο, που για χρόνια είχε βυθιστεί, πήρε την πένα του και άρχισε να γράφει:
«Όλοι αναζητούν την αληθινή αγάπη και παλεύουν γι’ αυτή. Το αξιοθαύμαστο είναι πως όταν την κοιτάξουν στα μάτια τρομάζουν και το βάζουν στα πόδια. Η αγάπη όμως δεν είναι επιλεκτική, σε δέχεται στον κόσμο της κι όταν σε δεχτεί τότε όλα είναι έντονα. Σε υπερθετικό βαθμό. Το γέλιο και το δάκρυ, η χαρά και η στενοχώρια. Εκεί που πριν υπήρχε το «ΕΓΩ» τώρα υπάρχει το «ΕΜΕΙΣ». Ζεις και κινείσαι με γνώμονα τις ανάγκες και τα θέλω ενός ακόμα ανθρώπου. Δεν χρειάζεται ν’ αποδείξεις την αγάπη σου. Η αγάπη είναι καθάρια σαν γυαλί. Αγάπη χωρίς όρους για όλους, αχτύπητος συνδυασμός. Στον κόσμο της δεν υπάρχουν χλιαρά συναισθήματα.
Αν δεν είσαι ικανός να την δεχτείς στην ζωή σου και να ρισκάρεις, αν φοβηθείς, θα σε εξορίσει. Εκεί έξω από τον κύκλο της μπορείς να ζεις ήσυχα, φαινομενικά αμέριμνος, με μάτια στεγνά. Δε θα έχεις κάποιον να νοιαστείς και να κλάψεις για τον πόνο του. Να θυσιάσεις τη δική σου βολή και ευχαρίστηση για να είναι εκείνος ευτυχισμένος. Ναι, αν αυτό ζητάς, τότε ζήσε έξω από τον κύκλο της πραγματικής ζωής…»
Άφησε την πένα του στο γραφείο δίπλα στο τετράδιο που κατέγραφε τις σκέψεις του και ξανακοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη. «Έχεις δίκιο», του είπε. Η αγάπη και ο έρωτας είναι αυτά που μας οδηγούν να λύσουμε τους κόμπους της ζωής και αξίζει να πληγωθείς ξανά και ξανά για να ζήσεις κάποτε ευτυχισμένος. Είναι τυχερός αυτός, που αγάπησε και αγαπήθηκε αληθινά, έστω και για μια φορά στη ζωή του. Τυχερός, που έζησε αυτό, για το οποίο είναι πλασμένος! Παρ’ όλη την στενοχώρια, την ανησυχία, την έγνοια, τα δάκρυα είναι πρωτόγνωρη η εσωτερική πληρότητα, η ευτυχία, που νιώθεις, όταν είσαι στον κόσμο της…
«Ε, πάλι κοιμάσαι, παππού;», ρώτησε το κοριτσάκι και τον κοίταξε με τα μεγάλα της γαλάζια μάτια και τα ροδαλά μάγουλα.
«Μου είπες ότι σήμερα, που θα γίνει η έκλειψη του ηλίου, δεν ήθελες να μείνεις στο σπίτι σου», του είπε με παράπονο…
Ένα όνειρο ήταν ή η πραγματικότητα μιας άλλης ζωής, που την είχε κλειδώσει στα κατάβαθα του μυαλού και είχε πετάξει το κλειδί μακριά;
«Έχεις δίκιο, μικρή μου», της απάντησε και σηκώθηκε από το παγκάκι. Συγγνώμη, μα ξεχάστηκα για λίγο. Ξέρεις πως σήμερα 21 του Μάρτη είναι και επίσημα η πρώτη μέρα της Άνοιξης; «Κοίτα γύρω σου…»
Της κράτησε το χέρι σφιχτά και συνέχισε να της μιλά για τη φύση και την ομορφιά της ζωής, καθώς προχωρούσαν κάτω από τον πράσινο θόλο που σχημάτιζαν τα κλαδιά των δέντρων αριστερά και δεξιά…