Γιώτα Λαμπροπούλου, «Το κλειδί»

Άλιμος

14 Φεβρουαρίου 2016

Γιώτα Λαμπροπούλου, «Το κλειδί»

Η ίδια πρόκα ασάλευτη

Μπηγμένη μέσα στο σοβά

Του ασβεστωμένου χρόνου

Κρατά εκείνο το κλειδί

Των παιδικών μου χρόνων

Μ ’αυτό ξεκλείδωνα τις μνήμες μου

Τέντωνα την ψυχή μου

Αράδιαζα το θεριστή

Σε κάψες δειλινά

Κι ολόγιομα φεγγάρια

Τα γόνατά μου

Μάτωναν κρυφτό

Και η καρδιά αγάπες

Μα ψήνονταν όλες οι πληγές

Όπως η ρίγανη

Κομμένη σε δεμάτια

Γευόμουνα το ζυμωτό ψωμί

Στην υφαντή πετσέτα

Ξεδίψαγα τα όνειρα

Ανάσκελα στ’ αστέρια

Τα ψίχουλα της νιότης μου

Σκόρπιζαν μες στ’ αλώνια

Εκεί που την εχόρευα

Με τα γυμνά μου πόδια

Την ίδια λαχτάρα από παιδί

Ακόμα κουβαλάω

Να αντικρύσω το κλειδί

Στη θέση του να στέκει

Δεν είναι πως χωρίς αυτό

Τίποτα δε θυμάμαι

Αλλά είναι που συνήθισα

Μ’ αυτό να μεγαλώνω