Ζαμπία Δρακάκη, «Νοσταλγία»

Ζαμπία Δρακάκη, «Νοσταλγία»

Θα σε συναντώ

εκεί που σκούριασε ο χρόνος

τα σίδερα.

Εκεί που αποκαλύφθηκαν

τα παλιά χρώματα

στους μαδημένους τοίχους.

Στα θαμπά μωσα'ι'κά

που πατώ

με τις ψηφίδες να λείπουν.

Ιχνη παλιά της ολοκλήρωσης,

στη φθορά παραδομένα,

την αντίθετη φορά του κύκλου

γυρνούν.

Χωρίς αιχμές πια οι μνήμες

παραδομένες στο μετάξι

της νοσταλγίας,

μα με τις χαρακιές

της πίκρας

στα χείλη,

για ό,τι έμεινε

απραγματοποίητο.

Εκεί σε βρίσκω!

Ντυμένο τη νιότη,

τη χαρά της ζωής να κρατάς.

Θα σε φωνάζω

αγάπη μου πρώτη

κι εσύ θ’ απαντάς

πως

μ' αγαπάς!