Τέτας Καπουράνη, «Άνθινο Στεφάνι»

ΚΔΒΜ ΤΑΥΡΟΥ-ΜΟΣΧΑΤΟΥ

ΑΝΟΙΞΗ 2015

Τέτας Καπουράνη, «Άνθινο Στεφάνι»

Πρωτομαγιά! Παντού λουλούδια, παντού χαρά. Λαμπρή γιορτή των λουλουδιών και των ανθρώπων. Η φύση ντύνεται την καλύτερη φορεσιά της και καλεί όλα τα πλάσματα της γης, να ξεχάσουν τις πίκρες και τους πόνους. Να αρχίσουν το χαρούμενο τραγούδι, το ξεκαρδιστικό γέλιο, τον τρελό χορό. Και το βασικότερο, να κλείσουν στο στήθος τους μια μέρα ανακωχής με τη σκληρή βιοπάλη.

Κάπως έτσι ξεκινούσε το γράψιμο της έκθεσης στις τάξεις του δημοτικού σχολείου. Το παιδικό μυαλό συγκέντρωνε όλες τις ωραίες εικόνες, που είχαν σχέση με αυτή τη μέρα. Τους ανθισμένους κήπους με τα πολύχρωμα φυτά, που καμάρωναν και γέμιζαν ευωδιά τον άνεμο. Το χρυσοστολισμένο ήλιο, που ταξίδευε γελαστός και ευχαριστημένος στον ολοκάθαρο ουρανό. Την ήρεμη θάλασσα με τους γλάρους και τις βαρκούλες, που συνέθεταν ένα ζωγραφικό πίνακα. Τον καταπράσινο κάμπο, που ήταν κεντημένος με πολλή τέχνη από το άλικο χρώμα της παπαρούνας και το κίτρινο της μαργαρίτας. Τις πεταλούδες, που αλαφροπετούσαν ανέμελα. Το κελάηδημα των πουλιών, το βόμβο των μελισσών, το βέλασμα των μικρών αρνιών, τα τραγούδια των παιδιών, τα αγριολούλουδα κρεμασμένα στις πόρτες ή στα μπαλκόνια με τη μορφή στεφανιού.

Πρωτομαγιά! Παντού λουλούδια, παντού χαρά. Παρόλο που τα χρόνια έχουν περάσει, οι ίδιες ωραίες εικόνες συγκεντρώνονται στο μυαλό, στο άκουσμα της πρώτης μέρας του Μάη. Ευλογημένη μέρα, προσευχή στο αγνό κάλλος. Η ατμόσφαιρα λαμπρύνεται από τη χαρά και την ευτυχία. Το κάλεσμα της φύσης, προκλητικό και φιλόξενο, μαγνητίζει και έλκει τα βήματα μικρών και μεγάλων, για έναν ατέλειωτο χορό, που θα διώξει έγνοιες, στενοχώριες και προβλήματα. Η ζωή έχει το πανηγύρι της. Ένα πανηγύρι που σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα.

Πρώτη του Μάη. Μια λαμπρή μέρα ξημέρωσε, με τον χαμογελαστό ήλιο να στέλνει τις χρυσόξανθες ακτίνες του, από τον ολογάλανο ουρανό στη μεγαλούπολη. Στη θερμή του παλάμη κρατά την πρόσκληση για το πανηγύρι της άνοιξης και της φύσης και μου την παραδίνει. Με απόλυτη φυσικότητα την παραλαμβάνω και διαπραγματεύομαι λίγες ώρες παρουσίας, μια και οι υποχρεώσεις δεν επιτρέπουν παραπανίσιο χρόνο διαφυγής. Μια μικρή εξόρμηση στην εξοχή είναι αρκετή για το μάζεμα των λουλουδιών, που θα στολίσουν το μαγιάτικο στεφάνι. Ένα έθιμο που περνά από γενιά σε γενιά και κρατάει από την αρχαιότητα, έστω και παραλλαγμένο. Τότε αρκούσε ένα κλαδί οπωροφόρων δέντρων με καρπούς, στο οποίο αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο, για υγεία, καλή τύχη, ευτυχία και ευφορία.

Το μαγιοστέφανο άρχισε να στροβιλίζεται στο μυαλό μου, παράλληλα με τις ετοιμασίες της εξόδου. Φανταζόμουν πού θα έβρισκα τα κλαριά της λυγαριάς ή τις κληματόβεργες, για να φτιάξω το σκελετό του στεφανιού. Τα λουλούδια, που θα περνούσα ανάμεσα από τα κλαριά, πότε το ένα πίσω από το άλλο και πότε το ένα δίπλα στο άλλο, καλύπτοντας κάθε φορά τα μακριά κοτσάνια και το σκελετό του στεφανιού. Τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα, βιολέτες, κάλες, γεράνια, ή απλά μόνο αγριολούλουδα.

Νοητά το στεφάνι ήταν έτοιμο. Δεν έμελλε τίποτε άλλο, παρά μόνο η αναχώρηση για την πραγματοποίηση της φαντασίωσης. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αντήχησε περίεργα, προκαλώντας ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι. Η διαίσθηση έγινε αίσθηση, το προμήνυμα έγινε μήνυμα, με κεντρική ιδέα την αναβολή της εξόρμησης στην εξοχή. Η απογοήτευση στιγμιαία. Έπρεπε να εφαρμόσω ένα εναλλακτικό σχέδιο, όπως λέγαμε και στους προσκόπους, − το plan B, αν θέλω να χρησιμοποιήσω τη νεοφερμένη μοντέρνα λέξη. Για να μη στερηθώ το έθιμο, αποφασίζω το άνθινο στεφάνι να γίνει εναλλακτικό στεφάνι. Οι λίγες γνώσεις στα εικαστικά βοήθησαν να συγκεντρώσω το ανάλογο υλικό για το νέο δημιούργημα – χαρτόνια, εφημερίδες, κορδέλες, αυγοθήκες, ψαλίδι, κόλλα, χρώματα.

Καθισμένη στη βεράντα, μπροστά από τη στοίβα των υλικών, η δημιουργική έμπνευση πήρε σάρκα και οστά. Το ψαλίδι με περίτεχνες κινήσεις, λες και κάποιο αόρατο χέρι το οδηγούσε, έδωσε μορφή στα κομμάτια της άψυχης αυγοθήκης – τι καλά που δεν την πέταξα το Πάσχα! Τα ακρυλικά χρώματα επιλεγμένα ανάλογα, με ελεύθερες πινελιές ολοκλήρωσαν τη δημιουργία. Τα λουλούδια ήταν έτοιμα. Ροζ κρίνοι, άσπρες μαργαρίτες, πορτοκαλί καμπανούλες, κόκκινες παπαρούνες και λιλά κρινάκια περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Το απλό χάρτινο στεφάνι, με τη συμβολή μερικών τσαλακωμένων χαρτιών, μιας φαρδιάς κίτρινης κορδέλας και φυσικά των πολύχρωμων χάρτινων λουλουδιών, μεταμορφώθηκε σε ένα εναλλακτικό άνθινο στεφάνι. Το αποτέλεσμα σχεδόν αληθινό. Μέχρι και οι μέλισσες μπερδεύτηκαν και όρμησαν να ρουφήξουν το νέκταρ. Καλύτερη απόδειξη δε χρειαζόμουν.

Το εναλλακτικό στεφάνι ολοκλήρωσε τη φαντασίωση, με τη διαφορά ότι δε θα καεί στη φωτιά στις 23 Ιουνίου την παραμονή της εορτής του Αϊ Γιάννη του Θεριστή. Αλλά, χρόνια έχουν να ανάψουν οι φωτιές στις γειτονιές της πολυσύχναστης πόλης. Τα έθιμα αντέχουν, προσαρμοσμένα στην εκάστοτε πραγματικότητα και συνεχίζουν να προσφέρουν τη χαρά και την ευτυχία. Αυτή τη χαρά απολαμβάνω, βλέποντας το άνθινο στεφάνι κρεμασμένο στην πόρτα. Τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει να κρεμάσω ένα κεφάλι σκόρδο, ακριβώς στη μέση του να φαίνεται, για το μάτι.