Ευαγγελία Μανουσάκη, «Μάης ξανά»

Άλιμος

Άνοιξη 2015

Ευαγγελία Μανουσάκη, «Μάης ξανά»

Μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία ήταν οι πρωτομαγιάτικες εκδρομές. Η συγκεκριμένη αργία ξεχώριζε από τις άλλες, πρώτον, γιατί δεν υπήρξε αργία αλλά απεργία για να τιμήσουμε αυτούς που αγωνίστηκαν για τα σημερινά κεκτημένα και δεύτερον, γιατί είναι η γιορτή με την οποία υποδεχόμαστε τις ωραιότερες μέρες του χρόνου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ξυπνούσαμε νωρίς το πρωί για να προλάβουμε και να μη φάμε όλη την κίνηση στην παραλιακή. Η μητέρα γέμιζε τα ταπεράκια με μεζέδες από το προηγούμενο βράδυ και κανόνιζε με τις φίλες της σε ποιο λόφο θα μαζευόμασταν για να κάνουμε πικ-νικ. Μια συγκεκριμένη όμως, Πρωτομαγιά είχαμε περάσει πολύ καλύτερα από τις υπόλοιπες.

Μας είχαν προσκαλέσει στο εξοχικό τους κάποιοι παιδικοί φίλοι της μαμάς, μαζί με άλλες οικογένειες, οι οποίες έτυχε να έχουν παιδιά στην ηλικία μου. Η οικογένεια Παπαδάκη είχε ένα εξοχικό στην Κερατέα, χτισμένο στην πλαγιά απότομων βράχων. Ήταν αρκετά μακριά από το κέντρο της περιοχής και οι γείτονες ήταν ελάχιστοι. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως το βράδυ θα μας έτρωγαν οι λύκοι, αλλά η υπέροχη θέα από το μπαλκόνι την ανέτρεψε εντελώς. Μπροστά μας ξεπρόβαλε το απέραντο γαλάζιο και στο βάθος φαινόταν ένα ξερονήσι, που οι οικοδεσπότες μας πληροφόρησαν πως επρόκειτο για τη Μακρόνησο. Ευτυχώς, τότε ήταν ένα έρημο νησί απαλλαγμένο από τη φρίκη του παρελθόντος. Μέσα σε λίγα λεπτά το σπίτι πλημμύρισε παιδικά γέλια και χαρούμενες φωνούλες. Εκείνη τη μέρα γνώρισα τις καλύτερες μου φίλες. Φίλες που θα ήταν δίπλα μου για μια ζωή. Αφού ήπιαν οι γονείς μας τον καφέ τους κι έγινε η πρώτη γνωριμία, ξεχυθήκαμε στα χωράφια πάνω από το σπίτι να πιάσουμε το Μάη και αφού φτιάξαμε τα στεφάνια με παπαρούνες, μαργαρίτες και μικρά άγρια μοβ λουλουδάκια, κάναμε διαγωνισμό ποιανής ήτανε το πιο όμορφο. Το βραβείο κέρδισε η Πωλίνα, η οποία από τότε διακρινόταν για την καλλιτεχνική της φύση.

Για πολλά χρόνια το σπίτι στην Κερατέα έγινε σημείο συνάντησης της παρέας, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Κάποια στιγμή μεγαλώσαμε και γνωρίσαμε κι άλλες παρέες. Η καθεμία σπούδαζε και σε διαφορετική πόλη, οι πρώτες ερωτικές σχέσεις ήταν γεγονός κι έτσι βρισκόμασταν κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Πλέον ζούσε μόνο η Πωλίνα στον Άλιμο. Η Αντωνία σπούδασε λογιστική στη Χαλκίδα, μετακόμισε στην Πετρούπολη, όταν παντρεύτηκε κι απέκτησε ένα πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι. Η Ναταλία σπούδασε ιατρική και βρήκε δουλειά σ’ ένα νοσοκομείο στην Κύπρο. Εκεί ζει πια με το σύζυγο και την κόρη της. Η Μαριάνθη παντρεύτηκε μικρή και δεν κατάφερε να σπουδάσει. Απέκτησε μια κόρη με τον πρώτο της σύζυγο, αλλά ο γάμος τους τέλειωσε άδοξα. Τώρα ζει στον Πειραιά με την κόρη και το δεύτερο σύζυγο της. Εγώ δουλεύω σε τράπεζα και στον ελεύθερο μου χρόνο προσπαθώ να βρω τον ιδανικό σύντροφο. Ίσως προσπαθήσω για πολλά χρόνια ακόμα. Άφησα για το τέλος την Πωλίνα, η οποία τυγχάνει και ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Από μικρή ήταν υπερβολικά εσωστρεφής κι ευαίσθητη. Μοναχοκόρη που τη μεγάλωσαν στα πούπουλα οι εύποροι γονείς της. Ό, τι έπιαναν τα χέρια της το μεταμόρφωναν σε έργο τέχνης. Της άρεσε να περνάει ατέλειωτες ώρες μπροστά από ένα καμβά κρατώντας ένα πινέλο και γεμίζοντας με χρώματα τη ζωή. Οι ασπρόμαυρες εικόνες δεν της άρεσαν ποτέ. Με το λεπτό της γούστο είχε διακοσμήσει και τα δύο σπίτια της οικογένειας και μπορώ να πω πως ήταν τα πιο καλόγουστα από τα σπίτια, που έχω επισκεφτεί. Ακόμα και τα γλυκά, που έφτιαχνε, ήθελε να είναι ξεχωριστά. Πριν τα σερβίρει, τα έντυνε με γλάσο από πολύχρωμες ζαχαρόπαστες.

Αυτή η κοπέλα ήταν η πιο άτυχη απ’ όλες μας. Ίσως, γιατί δεν της είχε πει κανείς πως ο έρωτας μπορεί να σε αποθεώσει και να σε καταστρέψει ταυτόχρονα, ή κι αν της το είπαν δεν το έλαβε σοβαρά υπόψη της. Όταν σπούδαζε στο Πολυτεχνείο Χανίων, γνώρισε ένα φοιτητή στη σχολή εμποροπλοιάρχων. Ήταν η πρώτη της σχέση κι έπεσε με τα μούτρα. Εκείνος της έκρυψε τεχνηέντως πως ήταν μπλεγμένος με ουσίες, μέχρι που τον έδιωξαν από τη σχολή, γιατί υπήρχαν καταγγελίες συμφοιτητών του πως τους παρότρυνε να ξεκινήσουν κι εκείνοι τη χρήση. Η φιλενάδα μου στάθηκε δίπλα του βράχος. Τον βοήθησε να βγει από το τούνελ και να δει φως. Μόνο που οι άνθρωποι, που έχουν μάθει να ζουν στο σκοτάδι, θαμπώνονται, όταν δουν ξαφνικά φως και δεΝ ξέρουν πως ν’ αντιδράσουν. Το πρώτο χαστούκι λοιπόν, που έφαγε η Πωλίνα ήταν, όταν την πίεσε να διακόψει την εγκυμοσύνη της. Ήταν λίγο πριν πάρει πτυχίο και η ίδια ήθελε πολύ να το κρατήσει. Τότε άρχισαν να φυτρώνουν τα πρώτα αγκάθια στη σχέση τους, εκείνη όμως δυνατή τον συγχώρεσε κι ανάγκασε και τους γονείς της να τον δεχτούν στο σπίτι τους ως γαμπρό. Εκείνοι από αδυναμία στην κόρη τους κι αφού κατάλαβαν πως δεν παίρνει από λόγια το δέχτηκαν.

Πέντε χρόνια κράτησε αυτός ο γάμος κι αφού δεν μπόρεσαν ν’ αποκτήσουν παιδί, ο γαμπρός βρήκε άλλη γυναίκα κι ένα ωραίο πρωί μάζεψε τα πράγματα του κι επέστρεψε στο νησί του. Η Πωλίνα απαρηγόρητη, έπεσε να πεθάνει. Τότε μας είχε ανάγκη κι εμείς δε θ’ αφήναμε ποτέ τη φίλη μας μόνη της. Ήμασταν εκεί όλες μαζί αγαπημένες κι ενωμένες. Μαζί θ’ αντιμετωπίζαμε την καινούρια μπόρα, όπως κάναμε πάντα. Ελπίζω και τα παιδιά μας να συνεχίσουν αυτή την υπέροχη σχέση ζωής.