Δημήτρη Μπούκουρα, "Ο τελευταίος σταθμός"
ΚΔΒΜ ΑΛΙΜΟΥ
13/5/2015
Δημήτρη Μπούκουρα, "Ο τελευταίος σταθμός"
Ο τελευταίος σταθμός ήταν το δωμάτιο εκείνου του νοσοκομείου. Πότε πέρασε η ζωή του ούτε που το κατάλαβε. Ταξιδεύοντας με ένα τραίνο, πέρασε όλα τα τοπία της ζωής. Χαρές και λύπες. Ψηλά βουνά, που φάνταζαν δύσκολο για να τα ανέβει. Ήρεμες θάλασσες που οδηγούσαν σε απέραντες ερήμους. Βυθοί που μπερδεύονταν οι ποσειδωνίες με τις τύψεις. Σταθμοί μες τη νύχτα… Σταθμοί μες τη μέρα… Και σε κάθε σταθμό άνθρωποι που ζητούσαν κάτι. Άλλοι ζητούσαν χρήματα, άλλοι ζητούσαν αγάπη. Ό, τι κι αν έδωσε λίγα ήσαν. Λίγα τα χρήματα που του περίσσευαν, λίγη και η αγάπη. Στο ισοζύγιο της αγάπης, η αγάπη έγερνε μονόπαντα…
Και ήσαν και άλλα μέρη. Μέρη που δεν πήγε ποτέ του. Μέρη που έμειναν στα όνειρά του για να τον βασανίζουν με το ανεκπλήρωτο… Έργα που δεν γράφτηκαν… Ζωγραφικές που δεν ζωγραφίστηκαν… Γλυπτά που δεν πλάστηκαν… Μουσικές που δεν παίχτηκαν…
Τώρα πια, εδώ, σ’ αυτό το δωμάτιο, ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι. Περιμένοντας σε αυτόν τον θάλαμο της αναμονής, μετράει τι έδωσε και τι πήρε… Σε πολύ λίγο, αυτά που πήρε θα είναι άχρηστα, και αυτά που έδωσε θα ξεχαστούν…
Έξω σκοτεινιάζει…
Σε λίγο θα έρθει ο Μεγάλος Αφέντης…