Αλίκης Γκουντρουμάνη, "Στέλλα"

ΚΔΒΜ ΑΛΙΜΟΥ

ΑΝΟΙΞΗ 2015

Αλίκης Γκουντρουμάνη, "Στέλλα"

Τη Στέλλα την πρωτογνώρισα ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Εμείς ήμασταν ήδη στον πέμπτο όροφο, στο ογκολογικό τμήμα του παιδιατρικού νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού, για την καθιερωμένη μας θεραπεία. Τέσσερεις μήνες νωρίτερα διέγνωσαν στο γιο μου λέμφωμα Βurgit τρίτου βαθμού. Ήταν πεντέμισυ χρονών τότε. Η Στέλλα έφερε το δικό της γιο αργά εκείνη τη νύχτα με υποτροπή. Δεύτερη υποτροπή μετά από τρισήμισυ χρόνια φυσιολογικής ζωής από την πρώτη φορά που του διέγνωσαν σάρκωμα Γιούιν. Φυσικά τότε δεν καταλάβαινα τι ακριβώς σημαίνει αυτό για μία μάνα και το παιδί της. Εμείς ήμασταν ακόμα στον αρχικό αγώνα κατά της αρρώστιας. Κάναμε τις θεραπείες μας με συνέπεια και πιστεύαμε ολόψυχα ότι τελικά θα πάνε όλα καλά. Κι έτσι έπρεπε να σκεφτόμαστε.

Εκείνο το βράδυ χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Είμαι σίγουρη πια ότι ήταν μοιραίο να βρεθούμε. Ακόμα και στο δωμάτιο ήμασταν μόνο εμείς κι εκείνοι. Δεν υποψιαζόμουν τότε ότι αυτή η δυναμική ξανθιά γυναίκα που μπήκε στη ζωή μου κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες θα γινόταν για μένα πολύ σύντομα κάτι παραπάνω από αδελφή, μια ψυχή με την οποία θα είμαι πάντα άρρηκτα δεμένη. Εκείνο το βράδυ ακόμα και μέχρι σήμερα μας φέρνει γέλια όποτε το ξαναφέρνουμε στη μνήμη μας. Η Στέλλα είχε τόση ανάγκη να μιλήσει, να βγάλει την αγωνία και το φόβο της για την καινούρια περιπέτεια που την καθήλωνε πάλι τόσο αναπάντεχα, που ήταν πραγματικά λαλίστατη. Ενώ εγώ όλως περιέργως - γιατί συνήθως ήμουν νυχτοπούλι - εκείνο ειδικά το βράδυ δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να παραμείνω ξύπνια για να την αφήσω να πει όλα όσα ένιωθε. Ελάχιστα συναισθανόμουν βέβαια τότε το βάρος που κουβαλούσε αυτή η γενναία ψυχή και τι σημαίνει να ανατρέπεται βίαια όλη σου η ζωή για δεύτερη φορά.

Από τότε πέρασαν οκτώ χρόνια σχεδόν. Εμείς τελειώσαμε όλο το προβλεπόμενο πρωτόκολλο, θεραπείες-χειρουργείο-πάλι θεραπείες κι ένα χρόνο μετά γυρίσαμε σπίτι μας ζωντανοί και θεραπευμένοι στο σώμα, όχι όμως και στην ψυχή. Ένας καινούριος αγώνας ξεκινούσε τώρα για όλους μας κι ώρες-ώρες τον νιώθαμε ακόμα πιο τρομακτικό από τον προηγούμενο : ο αγώνας να ξαναβρούμε τις ζωές μας, να τις ξαναπιάσουμε από εκεί που τις αφήσαμε τόσο απότομα και ξαφνικά, να ξαναγνωριστούμε μεταξύ μας και να ξαναγίνουμε ομάδα. Γιατί μετά από όλα αυτά είχαμε αλλάξει όλοι, χαρακτήρες και συναισθήματα, προσωπικότητες και ιδέες, τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο. Το πιο δύσκολο ήταν ότι είχα αλλάξει κι εγώ κι έπρεπε να με ανακαλύψω από την αρχή, να με μάθω σαν να μη με είχα γνωρίσει ποτέ πριν. Kι ένιωθα τόσο, μα τόσο κουρασμένη για όλο αυτό το βάρος...

Η Στέλλα και ο γιος της τελείωσαν το δικό τους πρωτόκολλο ένα μήνα μετά από εμάς με ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο χειρουργείο, που τους έστειλε σπίτι τους θεραπευμένους επίσης. Όλο αυτό το διάστημα βλεπόμασταν εντός και εκτός νοσοκομείου. Δεθήκαμε κι αγαπηθήκαμε αμέσως από την πρώτη στιγμή. Την θαύμαζα απεριόριστα για τη δύναμη που την διέκρινε αλλά και την καρδιά που χτυπούσε μέσα της, μια καρδιά αγνή κι απέραντη, που την έκανε να νοιάζεται για όλο τον κόσμο και να τρέχει να βοηθήσει όποιον έβλεπε να το χρειάζεται. Δε σκεφτόταν ποτέ τον εαυτό της. Πάντα είχε απόθεμα να δώσει σε όλους μας. Και πάντα με το ζεστό της χαμόγελο στα χείλη, πάντα με το λαμπερό της βλέμμα γεμάτο αγάπη. Σπουδαγμένη οδοντίατρος, αναγκάστηκε να παρατήσει την καριέρα που με τόσο κόπο είχε στήσει για να σταθεί δίπλα στο παιδί της και την πρώτη και τη δεύτερη φορά. Δεν το βαρυγκόμησε ποτέ. Αντιθέτως χρησιμοποιούσε το κοφτερό και πολύπλευρο μυαλό της για να δημιουργεί οάσεις χαράς για την οικογένειά της και να βρίσκει τρόπους να δίνει δύναμη και στους υπόλοιπους. Από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της δικής μου καθημερινότητας ήταν οι συζητήσεις μου μαζί της, όταν ξεδιπλώναμε τις σκέψεις μας και συντονίζονταν τόσο αρμονικά τα μυαλά μας. Τότε ένιωθα ότι δε χρειαζόταν να μιλήσουμε καν, καταλαβαίναμε αβίαστα η μία την άλλη τόσο καλά. Και αγαλλίαζε η ψυχή μου γιατί ένιωθα ότι δεν είμαι πια μόνη.

Τον τελευταίο χρόνο ο γιος της Στέλλας μου υποτροπίασε για τρίτη φορά. Αναπάντεχο και μεγάλο σοκ. Δεν το περίμενε κανείς μετά από τόσα χρόνια ίασης κι ευτυχίας. Ένας νέος γολγοθάς ξεκίνησε πάλι για τη φίλη μου, αυτή τη φορά όμως χωρίς επιστροφή. Δυστυχώς η νόσος αποδείχτηκε δυνατότερη από το έφηβο πια αγόρι κι άρχισε να το σιγοτρώει χωρίς σταματημό. Σήμερα διανύει το τελικό στάδιο πια. Είναι στο νοσοκομείο κι η Στέλλα βρίσκεται διαρκώς δίπλα του, κάθε λεπτό. Παλεύει με όλες της τις δυνάμεις να του κάνει τη ζωή πιο εύκολη και πιο χαρούμενη ακόμα και τώρα. Παλεύει ολομόναχη, γιατί το παιδί δε θέλει να το δει κανένας στην κατάσταση αυτή. Η σκέψη μου ταξιδεύει ασταμάτητα σε κείνη, δεν μπορώ να ησυχάσω λεπτό. Πονάω που δεν είμαι δίπλα της αυτές τις τόσο σκληρές ώρες, με πιάνει τρέλλα στην ιδέα ότι θα φύγει ο γιος της και δε θα είμαι εκεί να την αγκαλιάσω, να της απαλύνω την οδύνη, να την κρατήσω πριν λυγίσει, να διώξω την αβάσταχτη μοναξιά της.

Κι αναρωτιέμαι...μα πού τελειώνει η μοναξιά; Τελειώνει κάπου ή είμαστε όλοι καταδικασμένοι να ζούμε μόνοι μας, με μερικές μικρές ίσως αναλαμπές ανθρώπινης ζεστασιάς, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα; Ερχόμαστε στη ζωή μόνοι και φεύγουμε για το μακρύ ταξίδι μας μόνοι...ας είμαστε τουλάχιστο μαζί στην πορεία, με λίγη αγάπη, λίγη συμπόνοια, λίγα παραπάνω χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά. Ισως τότε να την καταργούμε τη μοναξιά και να νικάμε τον πόνο μας. Ίσως τότε ο Παράδεισος να μη μας περιμένει σαν προορισμός αλλά να γίνεται ο κόσμος μας, μέσα μας και γύρω μας. Και τότε όλοι μαζί να ονειρευόμαστε και να χτίζουμε τα όνειρά μας λίθο λίθο με την ζωντανή ελπίδα που μας δίνει η συντροφιά!