Μαρίας Σκουτελάκου , «Το Kάλεσμα »

ΚΔΒΜ ΑΛΙΜΟΥ

ΑΝΟΙΞΗ 2015

Σκουτελάκου Μαρίας, «Το Kάλεσμα »

Λιμάνι, ώρα μία το βράδυ.

Σκούρες εσάρπες αγκαλιάζουνε τα σιωπηρά νερά,

τα νυσταγμένα σπίτια σκηνικό βουβής συνενοχής.

Δρομάκια χάσματα χαμένα στην αφάνεια,

λεωφόροι χαρακωμένοι με κίτρινα φώτα.

Μια άδεια βιτρίνα περιμένει το βλέμμα

ανάμεσα στα τόσα βλέμματα ―άδεια κι αυτά―

σαν προσπερνούν τυφλά.

Κιτρινισμένα τρίμματα αλλοτινού χαρτιού υψώνονται,

περιδινίζονται στο άγγιγμα του αέρα,

βουτούν με ορμή στη νέα τους υπόσταση.

Σκοτεινιά αλλού ψιθυρίζει κι αλλού κραυγάζει,

Κυματισμοί. Πλοία αποκαμωμένα, παραδομένα στη σιωπή,

αποτινάζουνε τον θόρυβο της μέρας.

Με σφαλισμένα βλέφαρα πασχίζουνε να βρουν τον εαυτό τους.

Όνειρα ξένα τα στοιχειώνουν σα φαντάσματα,

ελπίδες κι αυτές ξένες τα ορίζουν.

Είναι οι ταξιδιώτες που αφήνουνε τα ίχνη τους,

αδιάφοροι για το ανελέητο κούρσεμά τους.

Λιμάνι ώρα της αναζήτησης

Φιγούρες βιαστικές, αργές, σε κουρασμένα πεζοδρόμια,

σε πεζοδρόμια γουβιασμένα από των σκέψεων το βάρος,

σε αποβάθρες γυμνές απ’ την ατέλειωτη εγκατάλειψη,

μορφές σιωπηρές, εξαϋλωμένες, έρχονται, φεύγουν, ψάχνουν,

ψάχνουν καταφυγή ψάχνουν προορισμό δεν ψάχνουν τίποτα,

απλά υπάρχουν, υπάρχουν για το λιμάνι,

για την υπόσχεση που κρύβει η ανάσα του

ενόσω κατακλύζει τα πνεμόνια.

Λιμάνι ώρα του ανοιχτού ορίζοντα

εκεί κι εσύ, κάτω απ’ τον διάστικτο θόλο πλανεμένος,

μπροστά απ’ τις μεγάλες θύρες που μάθαν τελικά να περιμένουν.

Από μακριά Εκείνη σε καλεί με απόκοσμη φωνή,

φύκια σκοινιά κινούν τα χέρια σου,

υπόγεια ρεύματα σε παρασύρουνε κοντά της,

Μητέρα Αρχέγονη υπόσχεται τα πάντα

ζητώντας μόνο Υποταγή.

Λιμάνι η ώρα της απόφασης.

Άλλοι υπάρχουν άλλοι ζουν.

Προχωράς προς τη Μεγάλη Θύρα. Εσύ διαλέγεις να ζήσεις.