Δημήτρη Μπούκουρα, «Γράμμα στον Άι Βασίλη»

Άλιμος 2015-2016

Δημήτρη Μπούκουρα, «Γράμμα στον Άι Βασίλη»

Φωτογραφία Δημήτρης Μπούκουρας, Επεξεργασία Σοφία Νινιού

21 Του Δεκέμβρη σήμερα.

Χειμερινό ηλιοστάσιο. Πάνω μας λάμπει ένας ήλιος λαμπρός, ένας ήλιος Έλληνας. Εκεί ψηλά, βορινά, στο χωριό του Άι Βασίλη, γίνονται οι τελευταίες ετοιμασίες. Ο δικός τους ήλιος έχει εξαφανιστεί. Σήμερα εκεί έχουν την μικρότερη μέρα του χρόνου. Μόνο το Βόρειο Σέλας φωτίζει μαγικά το λευκό τοπίο. Ο καλοκάγαθος χοντρουλός γεράκος, κάνει τους απαραίτητους ελέγχους της τελευταίας στιγμής. Οι βοηθοί του συσκευάζουν με επιμέλεια τις παραγγελίες. Τελευταία είναι αλήθεια έχουν λίγο ψιλομπερδευτεί. Παλιά τα πράγματα ήσαν απλούστερα. Αυτοκινητάκια, τραινάκια, κούκλες, τίποτα κουρδιστά… Τώρα κάτι καινοφανή παιχνιδάκια έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Έτσι, εκτός από τα παλιά παραδοσιακά, που τα έφτιαχναν στο εργαστήρι τους όλον τον χρόνο, κατέφθασαν την τελευταία στιγμή από την άλλην άκρη του κόσμου, από την Κίνα, όλα αυτά τα ηλεκτρονικά, που σήμερα ξετρελαίνουν και αποξενώνουν τα παιδιά.

Ποτέ μου δεν πίστεψα στον Άι Βασίλη.

Άλλωστε, εκεί στη μικρή αυλή, που μεγάλωνα, δεν είχαμε τζάκια, οπότε πώς να κατέβει ο παππούλης από μιάν ανύπαρκτη καμινάδα; Μάλιστα κορόιδευα τον φίλο μου τον Άλκη, το πλουσιόπαιδο, που καμάρωνε για τα παιχνίδια, που του έφερνε ο Άγιος. «Ρε Άλκη», του έλεγα, «τι σαχλαμάρες είναι αυτές; Αλήθεια πιστεύεις ότι τα παιχνίδια σου στα φέρνει ο Άι Βασίλης από την Φινλανδία; Κοίτα τι γράφει στα κουτιά! Τσόκας γράφει».

Οι καιροί άλλαξαν. Η μαγεία των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έχει ξεφτίσει, καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι και η δυστυχία όλο και περισσότερο πλήττει την ανθρωπότητα. Αλλού παιδάκια πεινούν, αλλού τα τρώει η δουλειά στα γκέτο της παραγωγής, αλλού πνίγονται μέσα στις θάλασσες της ελπίδας…

Σήμερα το πρωί στο Μετρό είδα μια ειδοποίηση: «silver alert, εξαφάνιση ηλικιωμένου. Χάθηκε ο τάδε, ηλικίας 70 χρονών. Φορούσε καφέ παντελόνι… κλπ κλπ». Και καθώς πλησιάζοντας τα 74 συνειδητοποίησα ότι πια είμαι κι εγώ ηλικιωμένος, αποφάσισα να στείλω γράμμα στον Άι Βασίλη. Είναι αλήθεια πως άργησα λίγο. Ίσα – ίσα που προλαβαίνω. Όμως θα το στείλω εξπρές και πιστεύω ότι θα το λάβει. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να του ζητήσω παιχνιδάκι.

«Άγιε Βασίλη μου,

Δε θέλω κάποιο παιχνίδι. Μια χάρη θέλω μόνο. Έλα να με πάρεις μαζί σου στο ταξίδι σου. Πάρε με μαζί σου να πετάξουμε πάνω από στεριές και θάλασσες, να φτάσουμε στις γειτονιές του κόσμου. Ξέχνα τα γράμματα, που έχεις λάβει. Εκεί έξω έχει παιδιά, που τα ζώνουν με εκρηκτικά… Παιδιά που παίζουν με αληθινά όπλα... Παιδιά αναλφάβητα, που δεν μπορούν να σου γράψουν γράμμα…

Εγώ θα σου δείξω πού και τι πρέπει να μοιράσεις. Κάνε μου αυτή την χάρη! Ποτέ δεν σου ζήτησα τίποτα. Τότε δε σε πίστευα. Τώρα νοιώθω την ανάγκη να σε πιστέψω. Πάρε με μαζί σου!»