Μαρίας Σκουτελάκου, «Παράπονο»

ΚΔΒΜ ΑΛΙΜΟΥ

ΑΝΟΙΞΗ 2015

Μαρίας Σκουτελάκου, «Παράπονο»

Μην κοιτάξεις πίσω,

εδώ η Νύχτα κρύα και ατέλευτη,

η αφεγγιά μόνη κατάσταση που γνώρισε ποτέ τούτος ο τόπος,

σκοτάδι άνυδρο σύννεφο, και δέντρα ρίζες μόνο,

που σαν γυμνά κλαδιά απλώνονται περίπλοκα, τυφλά,

ανάσα ανέμου αναζητώντας διψασμένα

Οι άνθρωποι εδώ δεν έχουν όνομα,

τα χνώτα τους βαριά και στεγνωμένα, τα μάτια τους λιοπύρια σβηστά,

κι ο καθένας να φοράει τη δική του άγρυπνη απάρνηση και τη δική του Νοσταλγία.

Ο Αφέντης προσπαθεί να με φοβίσει

σαν ουρλιάζει τις έρημες ώρες, κι άλλοτε πάλι αυτάρεσκα,

με υποσχέσεις και λόγια προσπαθεί να με πείσει να μείνω.

Μα εγώ, ονειρεύομαι άλλα σύμπαντα,

πελάγη βουερά μνήμης απύθμενης,

βράχια ευτυχισμένα σαν τρώγονται απ΄τη θάλασσα

λευκαετοί που διαβαίνουν τους ορίζοντες τον παλλόμενο ουρανό στεφανωμένοι

Μα εγώ ακόμα ονειρεύομαι,

καθάριου φωτός πηγές σαν αναβλύζουν

στα ξέφωτα σκιερών δασών, ζωής αστείρευτης πράσινη παλίρροια

κι άλλοτε πάλι, στιβαρά μαβιά βουνά,

που σαν γκρεμίζονται στη θάλασσα,

το τέλος ήλθε, λες, εκστασιασμένος που μεγαλύτερη ομορφιά άλλο τέλος δεν έχει.

Αυτά δένουν τις σκέψεις μου με της ψυχής το λογικό,

σαν το σκοτάδι βυθός γίνεται και κολυμπά ολόγυρά μου.

Μην κοιτάξεις πίσω λοιπόν, έτσι μόνο μπορείς να με σώσεις

Μην κοιτάξεις πίσω, τα σκαλοπάτια γλυστερά μα θα τ' ανέβω,

δεν έχω άλλη πεθυμιά απ΄ το να σ΄ ακολουθήσω, το υπόσχομαι,

μην κοιτάξεις πίσω.

Μα εσύ κοίταξες. Η αγάπη τελικά μπορεί και να σκοτώσει.

το Παράπονο της Ευριδίκης

Μάιος 2015