John Donne

De Verschijning

Mijn lief, mijn moordenaar, als door je spot

je mij de dood hebt ingejaagd, rust niet,

Zelfs dan ben je van mij nog niet verlost,

Want ik kom terug om aan je bed te spoken,

En zie jou, valse maagd, in andere armen

Slechter dan de mijne; je kaarsvlam beeft,

Maar hij blijft stil als je hem duwt en knijpt,

Hij denkt dat je hem roept om meer

Maar is te moe en wil van jou niets weten,

Hij doet alsof hij slaapt en draait zich om,

En dan, mijn espenwit verwaarloosd wicht,

Lig jij in koud kwikzilveren zweet gebaad,

Nog meer een spook dan ik.

Wat ik zal zeggen dan, vertel ik niet,

Ik wil je niet behoeden voor je angst;

Mijn liefde is opgebruikt; en ik verkies

dat je berouw in pijnen ondergaat.

The Apparition

WHEN by thy scorn, O murd'ress, I am dead,

And that thou thinkst thee free

From all solicitation from me,

Then shall my ghost come to thy bed,

And thee, feign'd vestal, in worse arms shall see :

Then thy sick taper will begin to wink,

And he, whose thou art then, being tired before,

Will, if thou stir, or pinch to wake him, think

Thou call'st for more,

And, in false sleep, will from thee shrink :

And then, poor aspen wretch, neglected thou

Bathed in a cold quicksilver sweat wilt lie,

A verier ghost than I.

What I will say, I will not tell thee now,

Lest that preserve thee ; and since my love is spent,

I'd rather thou shouldst painfully repent,

Than by my threatenings rest still innocent.

De Vlo

Merk toch hoe die vlo zich hecht

En opzuigt wat jij me steeds ontzegt;

Een druppel bloed met die van mij vermengd

Heeft nu het lichaam van die vlo doordrenkt.

Een zonde kan ‘t niet zijn dat zij ons bijt,

Noch schande of verlies van maagdelijkheid.

Kijk hoe voldaan ze zich nu voelt,

Vervoerd van ‘t mengsel van ons beider bloed;

Helaas, die toestand hebben wij tegoed.

Schei uit, die ene klap verwoest drie levens,

Nu je zo goed als het jawoord hebt gegeven,

Want die vlo is jij, die vlo is mij,

Een tempel en een huwelijksbed is zij:

Verzet baat niet: ondanks je ouders’ klacht

Zijn wij nu één, in haar bijeengebracht.

Zelfs als mijn dood jou niet weerhoudt,

Dan is het mogelijk toch je zelfbehoud

Of profanatiezonde die je benauwt.

Hoe wreed en haastig kleurt je nagel rood,

In ons onschuldig vloeiend bloed gedoopt;

Die vlo: hoe zwaar heeft nu haar schuld gewogen?

Is het die druppel die ze heeft gezogen?

Toch triomfeer je nu in je gelijk

En zegt noch ik noch jij zijn in dit lijk;

De waarheid toont je holle vrees:

Jezelf te verliezen in mijn vlees

verspilt je eer niet meer dan’t doden van dit beest.

The Flea

MARK but this flea, and mark in this,

How little that which thou deniest me is ;

It suck'd me first, and now sucks thee,

And in this flea our two bloods mingled be.

Thou know'st that this cannot be said

A sin, nor shame, nor loss of maidenhead ;

Yet this enjoys before it woo,

And pamper'd swells with one blood made of two ;

And this, alas ! is more than we would do.

O stay, three lives in one flea spare,

Where we almost, yea, more than married are.

This flea is you and I, and this

Our marriage bed, and marriage temple is.

Though parents grudge, and you, we're met,

And cloister'd in these living walls of jet.

Though use make you apt to kill me,

Let not to that self-murder added be,

And sacrilege, three sins in killing three.

Cruel and sudden, hast thou since

Purpled thy nail in blood of innocence?

Wherein could this flea guilty be,

Except in that drop which it suck'd from thee?

Yet thou triumph'st, and say'st that thou

Find'st not thyself nor me the weaker now.

'Tis true ; then learn how false fears be ;

Just so much honour, when thou yield'st to me,

Will waste, as this flea's death took life from thee.

Death, Be not Proud (Holy Sonnet X)

Wees niet zo trots, Dood, ook al sidderen velen

Van je macht, voor mij stelt het niets voor;

Want zij die vallen door jou gaan niet teloor,

Geen mens sterft of laat zich door jou bevelen.

Als slaap en rust -niets anders dan jouw beelden-

Plezier zijn, win ik meer dan ik verloor.

Zovele goede mannen gingen ons voor,

Hun ziel bevrijd, rust ook hun stil gebeente.

Jij, slaaf van ‘t lot en van de radeloze,

Wat zullen gif en strijd en ziekte baten,

Als slaapbol, drugs en amulet doen slapen?

Dus hou maar op met dat gebral te lozen.

Het eeuwige wacht na korte sluimerpijn,

En dan, Dood, zal zelfs jij er niet meer zijn.

Holy Sonnet X

Death, be not proud, though some have called thee

Mighty and dreadful, for thou art not so ;

For those, whom thou think'st thou dost overthrow,

Die not, poor Death, nor yet canst thou kill me.

From rest and sleep, which but thy picture[s] be,

Much pleasure, then from thee much more must flow,

And soonest our best men with thee do go,

Rest of their bones, and soul's delivery.

Thou'rt slave to Fate, chance, kings, and desperate men,

And dost with poison, war, and sickness dwell,

And poppy, or charms can make us sleep as well,

And better than thy stroke ; why swell'st thou then ?

One short sleep past, we wake eternally,

And Death shall be no more ; Death, thou shalt die.