Nettiquette

'Het is een ervaring. Je moet het gewoon eens proberen', zei mijn dochter. Ze had het over chatten. 'Hoe kun je nu een oordeel over iets geven als je er geen verstand van hebt?' Gelijk had ze.

'Goed, plug me maar in!' zei ik, een beetje overmoedig. Ze legde me de basis van IRC uit en koos als groep "Beginners". Daar kun je niet veel verkeerd mee doen, dacht ze. Tja, mooi verkeerd gedacht. Want ik was nog niet goed binnen of ze flikkerden mij er al meteen weer uit. En waarom? Omdat ik per ongeluk in hoofdletters zat te typen. Ik was een botterik, een onbeleefderik! En ik had niet eens een zinnig woord kunnen zeggen! Alleen: 'HALLO! ALLES KITS?' maar dat ging al te ver voor dat stelletje dilettanten. De oneer! Ik ben nog nooit ergens buiten getrapt. Nog nooit! Of hoogstens één keer. Toen ik mijn onderwijzer zat uit te lachen omdat hij in de bordemmer trapte. En daar kon hij niet tegen. Ik moest op de gang gaan staan. Met een zotskap op, want dat deden ze toen nog in die tijd. Zo'n papieren hoedje, weet je wel. Hij had het nog gebruikt in de les ervoor. We zongen toen Hoedje van papier. In twee stemmen. Maar dat doet er nu even niet toe. Ik liet mijn dochter geduldig uitleggen dat ik met kleine lettertjes moest schrijven.

'Probeer nog een keer,' zei ze, 'maar onder een andere naam. Geef jezelf een nickname, bijvoorbeeld "Julia", en hou je een beetje aan de etiquette. Dat gender bender thing zag ik wel zitten. Onder mijn valse identiteit drong ik weer binnen. Ze waren nog over mij bezig.

'Vreselijk!' jammerde een zekere Moonbeam. 'Dat ze hier zulke mensen binnenlaten!'

'LOL', typte Casanova als antwoord in.

'Kijk!' riep ik verontwaardigd. 'Kijk; hij typt een lelijk woord in!'

''Nee hoor,' zei mijn dochter, 'ze lachen gewoon met je.'

'0 ja?' brieste ik, en ik typte furieus 'LOL yourself!' in.

'Hé, Julia, is dit je eerste keer?' informeerde Casanova.

'Daar heb je geen moer mee te maken!' typte ik. En eruit lag ik weer.

'Wat nu weer?' protesteerde ik.

'Je bent aan het flamen', zuchtte mijn dochter.

'Ochgot, wat hebben we toch lange tenen!' hoonde ik. 'Wat zijn dat voor salonjuffertjes! Geef me eens een groep waar ik me beter op mijn plaats voel!'

Mijn dochter keek me vertwijfeld aan. Ik denk dat ze al wat spijt begon te krijgen van haar initiatief.

'O ja? En welke groep moet dat dan wel zijn? De Hells Angels? De Hillbillies? Luister, probeer het nog één keer, en hou een beetje je manieren, dan lukt het wel.' Ze drukte een kus op mijn voorhoofd en verdween.

'Oké,' bromde ik, 'ik zal eerst gewoon de kat uit de boom kijken.'

Ik logde op mijn kousenvoeten in onder de naam Featherfoot en volgde geboeid de gesprekken. Of tenminste, dat probeerde ik toch.

Algauw begon mijn linker ooglid te trillen van verveling. Dark Angel vond "Britni Spiers" het einde, en Moonbeam viel haar bij door te zeggen dat ze een mooiere navel had dan Shakira.

Soms leiden mijn vingers een eigen leven. Ineens begon Featherfoot mijn gedachten op het scherm te spuien.

'Wat een onzin is dat hier allemaal!' zei hij. 'Hebben jullie niets beters te doen dan erop los te zwetsen?' Het was alsof ik een bom had gedropt in een naaikransje. Het werd doodstil. Dan kwam het verdict: 'Ban de Featherfoot! En geef zijn lP-adres door aan de commissie van laakbare Internetpraktijken.' Het was Casanova die zo uit zijn slof schoot. Hij wilde waarschijnlijk Moonbeam en Dark Angel voor zich alleen.

'Hoe zet je dat ding hier af?' riep ik. Ik was woest. Ik was nog nooit verbannen. Nog nooit! Of slechts één keer. Toen ik Hoedje van papier zo vals zong, dat ik in quarantaine geplaatst werd in de bezemkast.

'En?' vroeg mijn dochter, 'Valt het wat mee?' Ik schrok toen ze zo ineens achter me opdook, want ik wilde niet toegeven dat ik gefaald had. Ze keek bezorgd naar mijn rode hoofd.

'Intens, niet, dat chatten?'

'Ja,' gaf ik toe, 'het was een ervaring.'