België – Oezbekistan

Kamarazow, de beroemde Oezbekistaanse doelman, was nog maar twee keer gepasseerd in zijn leven. Eén keer door zijn vrouw, die er met de meubels vandoor ging, en de tweede keer door Maradonna op speed. Daarenboven had Oezbekistan de kwalijke reputatie dat het alle scheidsrechters omkocht. Wilmots en ik stonden dus op scherp. De hele match blijven wij op de verdediging inbeuken, maar Kamarazow graait met zijn handen als kolenschoppen de meest onmogelijke ballen uit zijn doel. Onze bondscoach roept me even langs de lijn en stopt me wat gadgets toe. Een webcam, een laserhorloge en een peperspray. 'Gebruik het naar beste inzicht', fluistert hij me toe, 'maar zorg dat we winnen!'

In de laatste minuut krijg ik een pass van Wilmots, ontwijk een dodelijke tackle en zet koers richting doel. Met een beweging die ik van Johan Cruyff heb afgesnoept flits ik zonder omhaal door een muur van drie centrale verdedigers. De middelste blijft kreunend liggen, met de afdruk van mijn studs op zijn voorhoofd. De scheidsrechter zet zijn fluitje aan zijn mond! Ik knal het eruit voor hij heeft kunnen blazen. Door het effect dat ik op de bal zette, draait hij terug tot voor mijn voeten. Wilmots gebaart dat hij vrijstaat. Ik negeer hem. Vandaag zal ík schitteren, en niemand anders! Ik ruk op tot in het doelgebied en laat mij vallen om een strafschop af te dwingen. Twee kostbare seconden verlies ik, voor ik me realiseer dat de scheidsrechter nog steeds op zoek is naar zijn fluitje. Ik krabbel recht, schudt Wilmots van me af die de bal wil afpakken om zelf te scoren, en geef de doelman een knietje in de maag. Ik wip de bal op en vang hem op in mijn nek. Dan draai ik me met mijn achterkant naar het doel en laat de bal van mijn rug rollen. Mission accomplished: 1-0.

'Buitenspel!' gilt de scheidsrechter in het Oezbekistaans. Ik zie de lijnrechter verwoed met zijn vlaggetje zwaaien. Ik probeer kalm te blijven en geef de scheidsrechter geen mep.

'Nee hoor,' zeg ik rustig, 'kijk maar even mee naar de replay!' Ik gesp de webcam los van mijn voorhoofd en laat hem zien dat er van buitenspel geen sprake kan zijn. De scheidsrechter is echter geen fan van moderne technologie. Hij vertrouwt liever op zijn door wodka aangetast gezichtsvermogen en wijst de bal aan de doelman toe. Van pure frustratie geef ik Wilmots een stamp tegen zijn schenen. Hij hinkelt jankend weg tot bij de bondscoach. Ik doe alsof ik mijn veters moet dichtknopen en gluur ondertussen naar de doelman. Nog acht seconden. Kamarazow heeft nog last van mijn kniestoot. Hij staat dubbel gebogen de bal onder te kotsen voor hij hem wegtrapt. Ik zie mijn kans schoon. Met mijn tot digitaal laserwapen omgebouwd horloge schiet ik de bal lek. Kamarazow trapt en de bal hobbelt tot vlak voor mijn voeten. Op vier seconden voor het eindsignaal lob ik de kotsbal over het hoofd van Kamarazow. Hij duikt er nog achteraan. Tevergeefs. De bal plakt tegen de netten. België - Oezbekistan: één – nul! Kamarazow rolt zich als een foetus op in een hoekje van zijn doel.

'Ik wil mijn meubels terug!' schreeuwt hij. De scheidsrechter ziet zijn smeergeld aan zich voorbijgaan. Hij draait zijn horloge terug op West-Europese tijd en laat verder spelen. In de honderdste minuut maakt hij zelf gelijk met een gemeen hakje. Het zal hem niet baten. Wilmots scoort een gouden goal en België wint!

Na afloop wisselen we truitjes uit. Wilmots met de doelman en ik met een Oezbekistaanse majorette, die de ex van Kamarazow blijkt te zijn. Ik verbluf haar met mijn webcam en laat haar in replay de mooiste momenten van de match zien. Wilmots komt met zijn stinktrui bij ons staan, maar ik duw hem weg.

'Do you have other gadgets?' vraagt de majorette.

'Affirmatief,' zeg ik, 'maar die liggen op mijn hotelkamer.' Wilmots kijkt ons jaloers na. Hij heeft alleen zijn good looks en zijn spieren, terwijl ik met mijn technologie kan pronken.

Ik laat haar die avond alles zien wat ik in huis heb: handhelds, gsm's en zelfs mijn pientere assistent. Er gaat een wereld voor haar open. Wie weet mag ik morgen haar meubels zien!