Idool

In de film ‘Iedereen beroemd’ van Dominique Deruddere zien we hoe een volstrekt talentloos meisje door haar vader gepusht wordt om het te maken in de muziek business. Lachen, gieren, brullen natuurlijk, want we begrijpen wel dat dat onderdeurtje van een zangeres de risee gaat worden van heel die historie. Datzelfde gevoel roepen nu ook al die jongens en meisjes van “Idool” bij me op. Dat plus een misselijk makende plaatsvervangende schaamte wanneer ze met hun iele, vlakke, emotieloze, onmuzikale stemmetjes om aandacht schreeuwen. Ach, ik word er zo moe van, van dat telkens weer fulmineren tegen de oppervlakkigheid en het bejubelen van de middelmaat. En dat andere programma, hoe heet het ook weer. Star Academy! Waar zijn die sterren dan? En waarom zou ik ze dan precies als sterren moeten beschouwen? Kan u me dat uitleggen? Zijn zij sterren omdat ze de juiste look hebben? Of omdat ze met het zelfvertrouwen van een door de spotlights verschroeide ancien de pers te woord staan? Ik dacht van niet, maar ik behoor blijkbaar tot een quantité négligeable van oude zeurpieten. Toch blijf ik met het gevoel zitten: om in deze tijd ster te worden moet je eigenlijk niks niemendal kunnen. En dan te bedenken dat er in ons klein landje zoveel echte talenten rondlopen die nauwelijks het beleg op hun boterham verdienen.

Wat ik helemaal mysterieus vind, is dat die jongens en meisjes werkelijk beginnen te geloven dat ze als zanger of entertainer wat voorstellen. Al die wimmetjes en pimmetjes en opgefokte consorten mogen dan wel cool, hip en trendy zijn, ze kunnen mij niet bekoren. Maar laat hen dat vooral niet tegenhouden om verder te doen. Het feit blijft immers dat programma’s zoals Star Academy en Idool het goed doen op de buis. Mij rest dus niets anders dan stilletjes in mijn hoekje te gaan zitten brommen. Wat ik hiermee ook gedaan heb.

(wordt vervolgd, ik ga even naar Idool kijken)