FADE IN
Je hebt zo van die dingen waar je onmiddellijk verliefd op wordt. In die mate zelfs dat je je afvraagt hoe je het ooit zonder kon stellen. Een digitale videocamera is zoiets. Ik kocht hem voor mijn vrouw, maar die heeft het altijd zo druk met het strijken van mijn hemden en het opruimen van mijn rommel dat ik er nu maar zelf heel de dag mee rondloop. Weet je, zelfs de meest saaie dingen worden ineens interessant als je ze door het oog van de camera bekijkt! Die eerste dag filmde ik gewoon hoe mijn vrouw de was deed, vervolgens de trappen boende en daarna het gras in de tuin ging maaien. Buitengewoon boeiende taferelen. Toen ik wat moe werd van dat ingespannen turen naar mijn display, verzocht ik mijn vrouw om een pilsje. Het was die dag ten slotte dertig graden in de schaduw en ik wilde het risico niet lopen dat ik vanwege dehydratie geen goed werk zou leveren. Mijn vrouw zette de grasmachine even uit en strompelde naar de keuken. Vanaf ons terras filmde ik hoe ze de koelkast opende. Hoe haar van zeepsop aangevreten handen naar mijn pilsje reikten. Hoe het zweet van haar gezicht droop. Prachtig was dat. Intens. Echt. Zoals die films van dinges, die Zweed. Of van dinges, die Chinees. Maar toen kreeg ik die prei in het oog. Hij stak half uit de groentebak. Alsof hij gefilmd wilde worden. Adembenemend. Een ruk aan mijn zoomknopje en de prei spatte op mijn display uiteen als een schilderij van Jackson Pollock. Wat een intense ervaring! Ik gaf een gil. Mijn vrouw knalde van schrik met haar voorhoofd tegen het flessenrek aan. Helaas! In haar val sleurde zij mijn prei, een nog frisse soepselder en mijn pils mee. Ik wist dat het magische moment voorgoed voorbij was.
Mokkend stapte ik over het bewusteloze lichaam van mijn vrouw en greep zelf een biertje uit de koelkast. In gedachten verzonken nipte ik van mijn koele pils. Zonde. De keuken was nu wat te bloederig naar mijn smaak. Ik ben meer een man van het groen, altijd geweest. Het haar van mijn vrouw lag in guirlandes om haar hoofd en vermengde zich met bier en selderijblaadjes. Waarom was ik zo blind voor wat zich voor mijn ogen afspeelde? Was het cameragekte? Ik weet het niet, maar ik werd afgeleid doordat een donkere wolk voor de zon schoof. Opgewonden als een kind rende ik naar buiten. Een opname in tegenlicht, dat was het neusje van de zalm! oordeelde ik in mijn dwaasheid.
Na het inblikken van de scène vlijde ik me voldaan op een terrasstoel. Maar toen sloeg de spijt toe. Het beeld van mijn vrouw, bewusteloos op de keukenvloer. Ik was er kapot van. Hoe kon ik zo ongevoelig zijn? Ik haastte me terug naar binnen. Misschien was het nog niet te laat!
Maar het was wel te laat. Zij was heengegaan: een meter verder stond zij aan de elektrische oven alwaar zij een kip aan het spit reeg. De prachtige scène met mijn vrouw als een moderne Ophelia te midden van in bier en bloed drijvende selderieblaadjes was voorgoed weg. Haar keukenvloer was zelfs helemaal geboend en het verband om haar hoofd hield de boel mooi bij elkaar.
'Is frietjes goed?' mompelde zij zwak.
Ik knikte en filmde gelaten hoe ze met trillende hand drie kilo aardappelen schilde.
FADE OUT!