Ιδεολογία - Ενεργητισμός

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ – Ενεργητισμός

•Εισαγωγή

•Οι άριστοι

•Ο ηγέτης

• Δημόσιος Χώρος του

• Αναγκαιότητα, Νομιμότητα του

• Νόημα – Ξυνός λόγος

• Κατάρριψη τού Μύθου ‘’Η μάζα οφείλει νά μήν ανακατεύεται στά πόδια τών ειδικών – 

  πολιτικών καί επιστημόνων’’ (ή ότι ο ενεργητισμός τών πολιτών δημιουργεί χάος...)

• Ιδιοφυής, Ταλαντούχος – Ο απλός ενεργός πολίτη

• Μιμίδια : Βάσεις, Νέοι, Ηλικιωμένοι

• Πολίτης : φάλαγξ – αλληλεγγύη, αρχή τών εσομένων, δημοκρατία –  φιλοσοφία – 

   ελπίς

• Συντροφικότητα, Οργάνωση – Αποτελεσματική Συνεισφορά, Χρυσή  Εποχή

• Η ανεκτικότητα του

•Ο ενεργητισμός κατά τών φοβιών, τής φυγής καί τής μοναξιάς

• Διάδοση τής αληθινής γνώσης και τό ‘’Όραμα’’                                                         

• Ποίοι οι κατηγορούμενοι : Η ευθύνη τών διανοουμένων και τών πολιτών

            ******************************************************************************

Εισαγωγή

            Δέν έχουμε πλέον ούτε τό δικαίωμα ούτε τήν πολυτέλεια νά ζούμε ως απλοί παρατηρητές. Ο νεο-φιλελεύθερος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός έχει ήδη κατορθώσει νά επιβάλει μεγάλο μέρος τού νέου Μεσαίωνα του, καί νά μάς υποχρεώνει νά είμαστε απλοί παρατηρητές τής εξαφάνισης εκατομμυρίων ειδών τού ζωικού βασιλείου, καί τελικά καί τού δικού μας είδους είτε μέσω ενός πυρηνικού ή βιοχημικού ολοκαυτώματος, είτε μέσω τής οικολογικής καταστροφής. Αλλά, η όποια οργή σου κατά τής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας είναι ανίσχυρη όταν δέν εκμεταλλεύεσαι τήν συσσωρευμένη ενέργεια της μέ έλλογο καί οργανωμένο σκοπό.

            Αυτός που δέν είχε ποτέ ούτε έστω ένα ιδανικό ή που τό εγκατέλειψε νωρίς στήν ζωή του, μπορεί νά φαίνεται νέος καί λαμπερός, αλλά η ψυχή του ποτέ δέν ζωντάνευσε ούτε απόλαυσε τό νέκταρ τής υπερβατικότητας.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης καί σεβασμού στόν εαυτό μας αυξάνουν επικίνδυνα τίς αμφιβολίες καί φοβίες μας ακόμη καί γιά τά πιό απλά καθημερινά ζητήματα, μέ αποτέλεσμα ο νόμος τής ανθρώπινης φύσεως νά επαληθεύεται χωρίς εξαιρέσεις : οι αμφιβολίες μας γιά τήν προσωπική μας αξία σωπαίνουν μέσω τού καθημερινού τυφλού αγώνα τής επιβίωσης, τό κεφάλι μας κυρτώνει καί, όταν πλέον τό πνεύμα μας τρεμοσβήνει, επιλέγουμε νά αποφασίζουν άλλοι γιά εμάς.

Ο χρόνος εξασθενεί καί ρυτιδώνει τό σώμα μας έως ότου τό επιστρέψει στήν φύση. Η νεότης τής ψυχής μας, όμως, είναι μία επιλογή τού πνεύματος μας που τρέφεται καί ποτίζεται από μία τολμηρή θέληση μέ φλογερά αισθήματα : τήν δίψα γιά τήν ανακάλυψη τών θαυμάτων τής ζωής, τόν ταπεινωτικό θαυμασμό πρός τό Σύμπαν, τήν συμμετοχή στίς έξοχες σκέψεις καί πράξεις, τήν εύθυμη καί φίλαθλη μπρός στήν ζωή στάση που μέ νεανική όρεξη ζωγραφίζει καί ζωντανεύει τό σήμερα καί τό αύριο τής ανθρώπινης κοινωνίας.

Σάμουελ Ούλμαν, Αμερικανός ποιητής : «Είσαι τόσο νέος όσο η πίστη σου · τόσο γέρος όσο οι αμφιβολίες σου. Επίσης τόσο νέος όσο η εμπιστοσύνη στόν εαυτόν σου, τόσο γέρος όσο η απελπισία σου. … Όσο η καρδιά σου ξέρει νά δέχεται μηνύματα τής ομορφιάς, τής χαράς, τού μεγαλείου, τής δύναμης που τού μοιράζουν η Γή, ο Άνθρωπος, καί τό Άπειρο, μένει νέος. Αλλά όταν τά νήματα κοπούν καί η καρδιά σου σκεπαστεί μέ τά χιόνια τής απαισιοδοξίας καί τούς πάγους τού κυνισμού, ο Θεός ας σέ σπλαχνισθεί, γιατί τότε είσαι πραγματικά γέρος».

Τι αξία έχει η ζωή όταν τήν ζούμε ως γέροι, ως φοβισμένοι κυνηγημένοι νέοι ;

            Greenpeace : Τι πρέπει νά σέβεται ο κάθε πολίτης ή ερημίτης πάνω στήν Γή :

Νά προστατεύει κάθε μορφή ζωής (ανθρώπων, ζώων, υδροβίων, πτηνών, φυτών,…), ακόμα καί μέ κόπους καί προσωπικές θυσίες.

Νά διαμαρτυρηθεί απ’ άκρου εις άκρον τής Γής γιά τήν κατάργηση τών πυρηνικών.

Νά διατηρεί τήν Γή καθαρή (θάλασσες, ποτάμια, πηγές, …) από απόβλητα, πλαστικά καί χημικά δηλητήρια.

Νά φροντίζει νά μήν στερούνται όλα τά έμβια όντα τά βασικά αγαθά τής ζωής, δηλαδή τροφή καί νερό.

Νά φροντίζει γιά τήν γαλήνη, τήν ισορροπία καί τήν ομορφιά, περιορίζοντας τούς τρομερούς θορύβους, που κουφαίνουν καί αρρωσταίνουν κάθε ζώντα οργανισμό.

Νά μήν συμπεριφέρεται σάν καννίβαλος, αλλά σάν πολιτισμένος άνθρωπος. Εκατομμύρια βιβλία καί σελίδες γράφτηκαν από τούς ανθρωπιστές καί τούς σοφούς, γιά νά γίνει ο άνθρωπος καλύτερος. Όλα αυτά θά πάνε χαμένα ; Τι κάνει ο σημερινός άνθρωπος γιά νά τά εφαρμόσει καί νά τά διατηρήσει αυτά ; Ας αναρωτηθεί άν βοηθάει στήν διατήρηση τής κάθε ζωής πάνω στόν Πλανήτη μας.

Οι άριστοι

            Ο Πρωταγόρας πίστευε ότι κάποιοι πολίτες έχουν τήν πολιτική αρετή σέ έκδηλο μεγαλύτερο βαθμό από τούς συμπολίτες τους. Τό πνεύμα αυτών δέ, δύναται νά βελτιώσει τίς ψυχές τών συμπολιτών τους μέ τήν διδασκαλία τους (τήν ενεργή συμμετοχή τους στήν «αγορά» καί στήν «εκκλησία τού δήμου»), τήν οποία μάλιστα θεωρούσε αναγκαία γιά τήν δημιουργία μίας υγιούς πολιτικής κοινωνίας. Μάλιστα, αυτή η διδασκαλία πρέπει νά ξεκινά από τήν παιδική ηλικία καί νά συνεχίζεται σέ όλη τήν διάρκεια ζωής τών πολιτών.

            Οι άριστοι οφείλουν νά βοηθούν τίς βάσεις : νά παρατείνουν μέ αποτελεσματικό τρόπο τήν αποκαλυπτική κριτική τής υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, νά εγκολπωθούν τόν στόχο τής ατομικής καί συλλογικής αυτονομίας μέ στόχο τήν εγκαθίδρυση τής συλλογικής αυτοκυβέρνησης τους.

Δέν επιδιώκουν τήν αλλαγή : οι ανόητοι λόγω άγνοιας, οι εγωιστές ένεκα τής δειλής προσωπικότητας τους καί οι σημερινοί (ψευδο-)«σοφοί» ως μέτρο αυτοπροστασίας τους.

Η Ελλάδα δέν έχει ανάγκη από μερικούς σοφούς, αλλά έχει ανάγκη από μία σοφή πλειοψηφία – αληθινώς σοφούς δέ, είχε πολλούς στήν ιστορική διαδρομής της.

Σπουδαίος πυγμάχος είναι αυτός που διαθέτει τό απαιτούμενο σθένος καί αφοσίωση γιά νά μπορεί ν’ αγωνίζεται αξιοπρεπώς γιά αρκετά έτη. Ο πυγμάχος που γιά ένα ή δύο έτη κατορθώνει σημαντικές νίκες, αλλά μετά ταπεινώνεται επανειλημμένως δέν καταχωρείται στήν ιστορία τής πυγμαχίας ως σπουδαίος πυγμάχος.

Ο ενεργός πολίτης, γιά νά είναι αποτελεσματικός, πρέπει νά μάθει νά ζεί ως ένας σπουδαίος πυγμάχος – ο ενεργητισμός δέν είναι μόδα μίας συγκεκριμένης, εφήμερης μόδας, αλλά τρόπος ζωής.

Ο ηγέτης

    «Οι μεγάλοι άνδρες έχουν δύο ζωές · η μία διαρκεί όσο εργάζονται σέ τούτη εδώ τήν γή · η δεύτερη αρχίζει τήν ημέρα που πεθαίνουν καί συνεχίζεται όσο οι ιδέες καί τά οράματα τους παραμένουν ζωντανά».

            Υπήρξαν καί υπάρχουν κράτη μέ πολιτισμό, ο οποίος δέν θά ήτο δυνατό νά επιβληθεί στούς υπηκόους τους χωρίς τήν διαιώνιση τού μύθου τής μυστηριώδους ή θεϊκής πηγής τής δύναμης τών αρχόντων τους – π.χ., Αβραάμ, Μωυσής, Φαραώ, ο αυτοκράτωρ τής Ιαπωνίας (έως τό τέλος τού 2ου Παγκοσμίου Πολέμου), ο Πάπας τού κρατιδίου τού Βατικανού, κ.λά.

              Οι περισσότεροι Μεγάλοι τής Ιστορίας ήταν καί είναι προσωπικότητες μέ ελαττώματα που ευθύνονται γιά τήν δυστυχία πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ουδείς ηγέτης υπήρξε τέλειος ·  σίγουρα όμως, μερικά από τά έργα τους αποτελούν πηγές έμπνευσης γιά όσους ενδιαφέρονται γιά τό κοινό καλό.

Εάν κάνεις ήρωα σου κάποιον από τούς Μεγάλους θά απογοητευτείς – π.χ., όπως από τόν Γκάντι, Κέννεντυ – διότι, δυστυχώς κατά κανόνα, όσο πιό Μεγάλος ο άνδρας τής Ιστορίας, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ν’ απογοητευτείς όταν ανακαλύψεις τήν κρυφή προσωπικότητα τους, τά πιστεύω καί τά κίνητρα πίσω από τά έργα τους.

Εάν έχεις ανάγκη από κάποιον ήρωα, ανακάλυψε τόν στόν φίλο τής Βάσεως σου · εάν δέν υπάρχει δημιούργησε τόν · εάν δέν θέλει ή δέν δύναται, γίνε εσύ ο ήρωας σου μέσω τών έργων σου.

Δημόσιος Χώρος του

            Μόνο ο ενεργητισμός σου μπορεί νά παίξει έναν καθοριστικό ρόλο στήν αναγέννηση καί τόν θρίαμβο τού δημοκρατικού κράτους, καί στήν στήριξη τής πλανητικής κοινωνίας τών δημοκρατικών πολιτών που, μέσα από τό πλανητικό πεδίο δράσεως καί δομών της, επινοεί καί εφαρμόζει ανθρωπιστικές σχέσεις μεταξύ τών εθνών.

Αλλά άξιον λόγου, ζωτικό ενδιαφέρον από τούς πολίτες γιά τά κοινά υφίσταται μόνον όταν οι πολίτες δύνανται νά επιδρούν στά δημόσια ζητήματα. Φυσική αλήθεια που προϋποθέτει τήν επανάκτηση καί επαναλειτουργία τού ‘’δημοσίου χώρου’’ από τούς πολίτες.

Η αγορά – ο κύριος δημόσιος χώρος τών δημοκρατικών Αθηναίων – ζωντάνευε μέ ουσία χάρις στό ενεργό ενδιαφέρον τών πολιτών γιά όλα τά ζητήματα τής πόλεως τους – τήν χάραξη μίας συγκεκριμένης εξωτερικής πολιτικής, τήν αναθεώρηση ή ψήφιση ενός νέου νόμου, τήν έγκριση ενός δημοσίου έργου, ... –  που θά ‘’διαβουλεύοντο’’ στούς καθορισμένους καί ελεγχόμενους από αυτούς άλλους δημοσίους χώρους τους (Εκκλησία τού Δήμου, Βουλή, ...).

Γι’ αυτό ως Έλληνες, σήμερα δέν δικαιούμεθα νά ισχυριζόμεθα ότι ελέγχουμε τόν κοινωνικο-πολιτικό δημόσιο χώρο μας, διότι αυτός, ένεκα τής παθητικότητας τών συμπολιτών μας, κυριαρχείται από τήν ισχύουσα πολιτική καί ιδεολογική πορνογραφία τών αρχόντων μας. Ο μόνος δημοκρατικός δημόσιος χώρος παραμένει αυτός τού βιβλίου (ένα μέσο αφυπνίσεως μας) καί τού διαδικτύου (μέσο αφυπνίσεως καί ταχείας καί ανέξοδης οργανώσεως μας).

Αναγκαιότητα, Νομιμότητα του

            Στήν ελληνική πολιτική πραγματικότητα δέν έχει αναδυθεί μία κοινωνία ενεργών πολιτών, η οποία μέσω μίας αποτελεσματικής συγκρότησης καί μ’ ένα ξεκάθαρο ‘’τέλος’’ (όραμα, λόγο υπάρξεως) νά δύναται νά περιορίσει τήν αντικοινωνική καί αντεθνική πολιτική τής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας. Ο δέ ενεργητισμός τής ΑΔΕ δέν αποσκοπεί απλώς νά «περιορίσει» τό κακό, αλλά οι ενεργοί πολίτες της νά αποκτήσουν τήν απαραίτητη πολιτική καί κοινωνική παιδεία ώστε νά δύνανται ν’ αναλάβουν τήν εξουσία.

            Η δε αναγκαιότητα καί νομιμότητα τού ενεργητισμού τού πολίτη τής άμεσης δημοκρατίας τεκμηριώνεται στό όνομα καί κραυγή τών εκατομμυρίων θυμάτων-μαρτύρων τής πολιτικής καί εκκλησιαστικής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας.  

Περιγράφεται δέ μέ αρκετή ακρίβεια από τόν Ζίλ Περό : «Τό αμέτρητο πλήθος αυτών που εκτοπίστηκαν από τήν Αφρική στήν Αμερική, αυτών που πετσοκόπηκαν στά χαρακώματα κάποιου ηλίθιου πολέμου, αυτών που ψήθηκαν ζωντανοί από βόμβες νάπαλμ, εκείνων που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου στά κελιά τών μαντρόσκυλων τού καπιταλισμού, όσων τουφεκίστηκαν στό Τείχος τών επαναστατών... που σφάχτηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στήν Ινδονησία, όσων σχεδόν εξαφανίστηκαν όπως οι Ινδιάνοι τής Αμερικής, εκείνων που δολοφονήθηκαν μαζικά στήν Κίνα γιά νά εξασφαλιστεί η ελεύθερη κυκλοφορία τού οποίου. Τά χέρια τών ζωντανών πήραν απ’ όλους αυτούς τόν πυρσό τής επανάστασης τού ανθρώπου που τού αρνούνται τήν αξιοπρέπεια του. ... τών παιδιών τού Τρίτου Κόσμου, που η κακή διατροφή σκοτώνει κάθε μέρα κατά δεκάδες χιλιάδες, τά αφοπλισμένα χέρια τών λαών τών καταδικασμένων νά πληρώνουν τούς τόκους ενός δανείου, τό κεφάλαιο τού οποίου έκλεψαν οι ηγέτες τους, εκείνες οι μαριονέτες. ...Αλλά μία μέρα δέν μπορούν παρά νά συνενωθούν. Καί εκείνη τήν ημέρα, ο πυρσός που κρατούν θά πυρπολήσει τόν κόσμο». { Μόνο που δέν μας λέει τό ‘’πως’’ θά συνενωθούμε, καί ‘’εκείνη η ημέρα’’ δέν μπορεί νά περιμένει γιά πολύ καιρό, διότι η οικολογική καταστροφή είναι τεράστια κτλ.}

            Ο ενεργητισμός τής ΑΔΕ είναι αυτός τής ολικής οικειοποιήσεως τού κόσμου μας ώστε νά δυνάμεθα νά κοινωνούμε τίς πλήρους νοήματος αξίες, ως φορείς-οδηγούς τής επιλογής και τής ποιότητας ζωής καί θανάτου μας, αντί νά υφιστάμεθα τόν θάνατο μας εν ζωή.

Νόημα – Ξυνός λόγος

            Ηράκλειτος : «λόγος ξυνός... (114) άν θέλει νά μιλήσει κανείς ευφυώς πρέπει νά οχυρωθεί μέ όσα είναι κοινά σέ όλους, όπως κάνει η πόλη μέ τούς νόμους, καί ακόμα περισσότερο».           Έχουμε ήδη αναφερθεί στήν τέχνη τού επικοινωνείν, ως χρηστική αξία γιά τόν αποτελεσματικό ενεργητισμό, ο οποίος όμως, γιά τήν ΑΔΕ, οριοθετείται / δεσμεύεται από τίς αρχές τού ανθρωπιστικού υπερβατισμού.

Όταν πλησιάσουμε έναν καστανά καί τού πούμε, ‘’Γειά σου, πέντε’’, αυτός δέν αναρωτιέται εάν εννοούμε πέντε καρβέλια ψωμί. Στόν εγκέφαλο μας έχουμε εκπαιδεύσει ειδικούς νευρώνες τού τμήματος τής γλώσσας (στήν αγγλική η ερμηνευτική αυτών ονομάζεται schema, σχήμα), οι οποίοι δέν βραχυκυκλώνουν εστιαζόμενοι στό μονοσήμαντο / εξειδικευμένο νόημα τής λέξεως, ώστε νά κατανοούμε τό νόημα τών λεγομένων τού άλλου στήν εκάστοτε πρακτική συγκυρία – κατά τήν κοινωνική χρήση ή κατά τήν χρήση τής γλώσσας στά πλαίσια συντεχνιών.

Οπότε, όταν ο συνομιλητής μας διατυπώσει ‘’τό Χ εργοστάσιο παράγει ... ενέργεια’’, τό νόημα τής προτάσεως του είναι ορθό βάσει του συμφωνημένου ισχύοντος ξυνού (κοινού) λόγου, καί θά ήτο λάθος μας νά τόν διορθώσουμε βάσει τών νόμων τής Χημείας ή τής Θερμοδυναμικής που αποδεικνύουν ότι η ενέργεια δέν δύναται νά παραχθεί ούτε νά καταστραφεί αλλά μόνο ν’ αλλάξει ‘’μορφή’’ ή νά ‘’αποθηκευτεί’’. Όταν, ή εάν, η ανθρωπότης κατορθώσει νά αποτελείται από πανεπιστήμονες τότε καί ο ξυνός λόγος της θά υπηρετεί τίς ανάγκες της.

Ασχέτως όμως τής επιστημονικής καταρτίσεως ενός, ο λόγος δικαιούται νά χαρακτηρίζεται ανθρώπινος λόγος μόνο στόν βαθμό που αυτός συμμετέχει στόν θεμελιώδη λόγο τού κόσμου / τού σύμπαντος. Δηλαδή, ο ισχυρισμός ότι ο δημιουργός καί εξουσιαστής τών πάντων είναι ένα (αόρατο) όν που κατοικεί σέ μία (αόρατη) σκηνή σέ κάποιο όρος ‘’Αραράτ’’..., δέν αποτελεί πλέον ανθρώπινο λόγο διότι δέν είναι μέρος τού συμπαντικού λόγου, αλλά παράνοια.

Οπότε, ορθώς ισχυρίστηκε ο Ηράκλειτος ότι τό φρονείν (τό σκέπτεσθαι) είναι κοινό γιά όλους, αλλά ότι εναπόκειται σέ κάθε άνθρωπο νά γνωρίσει τόν εαυτόν του καί νά σωφρονή · νόημα, που γιά τόν Κ. Καστοριάδη, εκφράζει τήν θεμελιώδη (ελληνική) δημοκρατική θέση τής φιλοσοφίας.

Μέ άλλα λόγια, ο ενεργός δημοκρατικός λόγος εκ φύσεως του επαναστατεί κατά τού οιουδήποτε μέρους τού ξυνού λόγου, τό οποίο ακυρώνει τό νόημα τής αληθινής ουσίας τής λέξεως / τού σημαινομένου. Π.χ., ετυμολογικώς καί ιστορικώς, είναι λάθος νά ονομάζεις δημοκρατία, τήν κοινοβουλευτική ολιγαρχία / δικτατορία.

Ως ενεργός δημοκράτης οφείλεις νά διορθώνεις τήν εσφαλμένη διατύπωση τών εννοιών αυτών – νά μήν δέχεσαι τό απαράδεχτο μέρος τού ξυνού λόγου που διαιωνίζει τήν αποβλάκωση αντί τήν Μήτιν -- συμβάλλοντας έτσι στήν αφύπνιση τών συμπολιτών μας.

Κατάρριψη τού Μύθου ‘’Η μάζα οφείλει νά μήν ανακατεύεται στά πόδια τών ειδικών – πολιτικών καί επιστημόνων’’ (ή ότι ο ενεργητισμός τών πολιτών δημιουργεί χάος...)

Ιδιοφυής, Ταλαντούχος – Ο απλός ενεργός πολίτη

            Ο μύθος περί τής δημιουργικής ιδιοφυίας : η προσωπικότητα του αποτελεί πρότυπο τελειότητας που προσφέρει στόν κόσμο μόνο πολύτιμα πετράδια · είναι αλάνθαστος ως νά διαθέτει μία άμεση επαφή μέ τήν κοσμική αλήθεια ή τό κάλλος · συλλαμβάνει μέ τήν φαντασία του ανώτερες ιδέες μέσω τής έμφυτης διαισθητικής αναλαμπής τής ευφυΐας του · δέν απαιτείται νά είναι φιλόπονος, κτλ.

Ας θυμηθούμε ότι όλοι οι μεγάλοι ηγέτες τής παγκόσμιας ιστορίας καί οι αυστηρή εικόνα τών διαπρεπών επιστημόνων, μας παρουσιάστηκαν στά σχολικά μας βιβλία ως κάτοχοι τών ανωτέρω χαρακτηριστικών. Εμείς, η μάζα, έπρεπε νά εκπαιδευτούμε νά αισθανόμαστε δέος πρός τίς πολιτικές τής εξουσίας, καί νά δειλιάζουμε πρό τών πυλών τής ιστορικής καί επιστημονικής αλήθειας. Η ενέργεια μας πρέπει νά καταναλώνεται γιά τήν ολοκλήρωση τών προγραμμάτων τής εξουσιαστικής τάξεως, ενώ η ενεργός συμμετοχή μας στά πολιτικά ζητήματα θά προκαλέσει τό χάος.

Η απομυθοποίηση τών σφαγέων τών λαών – ο Μέγας τάδε βασιλιάς, στρατηγός, ... –  είναι τό έργο αρκετών ευσυνείδητων ιστορικών καί ερευνητών που, εκτός από τήν προσωπική τους ζωή, έχουν θυσιάσει καί τήν επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Η τών μεγάλων επιστημόνων είναι τών βιογράφων, ψυχολόγων καί κοινωνιολόγων.

Η αλήθεια περί τής δημιουργικής ιδιοφυίας : ο πιό επιτυχημένος είναι εκείνος μέ τίς περισσότερες αποτυχίες – ήτοι, συνήθως, η σταδιοδρομία του μπορεί νά είναι γεμάτη λάθη καί παταγώδεις αποτυχίες · η ποιοτική δημιουργικότητα του αποτελεί απλή συνάρτηση τής παραγωγικότητας του – ήτοι, αυτός μέ τήν υψηλότερη συνολική απόδοση δημιουργεί, κατά μέσον όρο, καί τά πιό επιτυχημένα έργα.

Φράνκ Μπάρον, ψυχολόγος : «Η βιογραφία τής επινοητικής ιδιοφυίας συνήθως καταγράφει μία ζωή πρωτότυπης σκέψης, άν καί μόνο ελάχιστες ιδέες επιβιώνουν καί τής χαρίζουν δόξα. Η πολύ μεγάλη παραγωγικότητα είναι ο κανόνας καί όχι η εξαίρεση γιά τά άτομα που έχουν συνεισφέρει κάτι αξιόλογο στόν τομέα τους» (Barron, F. X., Scientific Creativity)

Ο Σέρ Τζόσουα Ρέινολτς προειδοποιεί τόν ταλαντούχο, αλλά τεμπέλη, μαθητή :

«Δέν πρέπει νά βασίζεσαι στήν ιδιοφυία σου. Άν διαθέτεις μεγάλο ταλέντο, η φιλοπονία θά τό βελτιώσεις · άν διαθέτεις μέτριες ικανότητες, η φιλοπονία θά αναπληρώσει τήν ανεπάρκεια σου. ... η φιλοπονία που δέν μειώνεται από τίς δυσκολίες καί η ενθουσιώδης διάθεση γιά τήν επίτευξη τού στόχου θά φέρουν αποτελέσματα παρόμοια μέ εκείνα που μερικοί θεωρούν αποτέλεσμα τών έμφυτων δυνάμεων». (Reynolds, J., Discourse on Art, New York : Collier, 1966)

Πάβλοβα Άννα, παγκοσμίως γνωστή πρίμα μπαλαρίνα : «Όπως σέ όλες τίς μορφές τέχνης, η επιτυχία εξαρτάται σέ πολύ μεγάλο βαθμό από τήν πρωτοβουλία καί τήν προσπάθεια τού ατόμου καί δέν μπορεί νά επιτευχθεί παρά μόνο μέσω τής σκληρής εργασίας...».

Τόμας Έντισον : «η ιδιοφυία είναι 1% έμπνευση καί 99% ιδρώτας».

Δηλαδή, ο δημιουργικός ευφυής, εκτός τών όποιων εγκεφαλικών χαρισμάτων του, πρέπει νά είναι μία φίλεργη ψυχή ώστε νά μπορεί νά προσφέρει στόν κλάδο του.

Φράνσις Γκάλτον: επισημαίνει ότι γιά νά ορίσουμε τήν ιδιοφυία πρέπει νά επικεντρωθούμε σέ μία κύρια κινητήρια συνιστώσα της, «... εκείνα τά χαρακτηριστικά τής ευφυΐας καί τής προδιάθεσης που ωθούν καί παρέχουν τήν δυνατότητα σέ έναν άνθρωπο νά εκτελεί έργο... Δέν εννοώ τήν ικανότητα χωρίς τόν ζήλο, ούτε τόν ζήλο χωρίς τήν ικανότητα, ..., χωρίς νά υπάρχει μία επαρκής δύναμη που θά φέρει σέ πέρας ένα ιδιαίτερα επίπονο έργο. ..., θά αναρριχηθεί, ωθούμενος από ένα έμφυτο ερέθισμα, ..., κάποιος που, άν συναντήσει εμπόδια ή δυσκολίες θά πεισμώσει καί θά παλέψει ωσότου τίς ξεπεράσει καί θά είναι καί πάλι ελεύθερος νά ακολουθήσει τό φίλεργο ένστικτο του» (Galton, F., Hereditary Genius, Gloucester, MA : Smith, 1972)

Ποία όμως η πηγή, η κινητήρια δύναμη, τό κίνητρο που συντηρεί τόν ζήλο του ; Η ιστορία μας μαρτυρεί ότι μπορεί νά είναι τό ενδογενές πάθος τους γιά τήν δημιουργία / ολοκλήρωση τού έργου τους, ή η βαθιά επιθυμία γιά επίτευξη, ή γιά εξουσία, ή γιά κοινωνική αναγνώριση, ή η νίκη του κατά τού χάρου χάρις στήν αιώνια μνημόνευση του, ή ο οιοσδήποτε συνδυασμός αυτών. Αυτός όμως που θεωρεί τήν κοινωνική αναγνώριση, τήν επιδοκιμασία πιό σημαντική από τήν απόκτηση εξουσίας ή πλούτου, ή είναι ανθρωπιστής, ή έζησε / έχει ανατραφεί καί λειτουργεί σ’ ένα δημοκρατικό περιβάλλον που αξιολογεί τό κοινό αγαθό ως ανώτερη αξία από τόν ίδιον συμφέρον.

            Δέν θά ήτο λογικό νά αφήνουμε ανενόχλητους τούς ειδικούς – πολιτικούς και επιστήμονες – ν’ αποφασίζουν γιά εμάς, εφ’ όσον αυτοί είναι εκείνοι που έχουν συνεισφέρει τά μέγιστα στήν πρόοδο μας ;

Τέχνες : Μόνο ένας μικρός αριθμός μπορεί νά δημιουργήσει αξιόλογα έργα τέχνης στόν κλάδο τής ζωγραφικής, γλυπτικής, μουσικής κτ.λ. Η πλειοψηφία όμως είναι αυτή που αποφασίζει τό επίπεδο τής αισθητικής τους αξίας, κατατάσσοντας μέρος αυτών στήν κατηγορία τών κλασσικών.

Σήμερα δέ, μπορεί οι ‘’κουλτουριάρηδες’’ νά ξοδεύουν τά χρήματα τού φορολογουμένου σέ γελοία κατασκευάσματα, π.χ. σέ μερικές κολλημένες καρέκλες, ή σέ κάτι παλιοσίδερα, αλλά εμείς – οι αιώνιοι κριτές τού κάλλους – γελάμε μόνο μαζί τους μή μπορώντας νά τούς τιμωρήσουμε γιά τό οικονομικώς καί πολιτιστικώς ακριβό θράσος τους · στόν δέ χώρο τής μουσικής, ούτε που δίνουμε €3 γιά ν’ αγοράσουμε αντιγραφόμενους δίσκους μέ αυτό που αποκαλούν μουσική · στόν χώρο τών έργων κινηματογράφου όμως, η πλειοψηφία έχει παραδοθεί στήν οπτικο-ακουστική βαρβαρότητα τους.

Ήτοι, μόνον όταν οργανωθούμε σέ μία κοινωνία ενεργών πολιτών, θά μπορέσουμε ν’ απολαύσουμε αξιόλογα έργα τέχνης, υποστηρίζοντας τούς δημιουργούς τους μέσω τών βάσεων τής ΑΔΕ, τών εκκλησιών τών δήμων μας καί άλλων κοινωνικών οργανισμών.

Επιστήμη : Η ιστορία τής επιστήμης μαρτυρεί ότι όλοι οι μεγάλοι τών κλάδων τού ανθρωπίνου πνεύματος προσέφεραν τό δικό τους λιθαράκι, άν καί μερικοί έχουν προσφέρει πολλά λιθαράκια. Δέν ήταν όμως ένας ιδιοφυής επιστήμων που κατασκεύασε τό πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας, ή τόν πρώτο πύραυλο που έστειλε τόν άνθρωπο στό διάστημα, αλλά δεκάδες ή εκατοντάδες επιστήμονες που συνεργάστηκαν επί αρκετά έτη γιά ένα συγκεκριμένο σκοπό.

Τίς δύο τελευταίες δεκαετίες δέ, ο όγκος τής συσσωρεμένης επιστημονικής γνώσης είναι τόσο μεγάλος ώστε γιά όποια σημαντική ανακάλυψη απαιτείται η συνεργασία εκατοντάδων, εάν όχι χιλιάδων, επιστημόνων πολλών ειδικοτήτων – π.χ., γιά τήν χαρτογράφηση τού DNA συνεργάστηκαν χιλιάδες επιστήμονες απ’ όλο τόν κόσμο.

Όντως, στίς θετικές επιστήμες πολλές σημαντικές ιδέες προκύπτουν από συλλογικές προσπάθειες · ιδιαίτερα γιά τήν ‘’επιστήμη αιχμής’’ – τομείς όπως η φυσική υψηλών ενεργειών καί η βιοϊατρική έρευνα.

Τό ερώτημα μας εδώ είναι εάν ο επιστήμων / επιστήμονες θά πρέπει νά μπορεί ελεύθερα νά αποφασίζει γιά τήν εφαρμογή τής όποιας ανακαλύψεως του. Κατ’ αρχάς οι επιστήμονες έχουν αφεντικά – τούς ιδιοκτήτες τών πυρηνικών βομβών, τών πυρηνικών εργοστασίων, τών πετρελαιοπηγών κτ.λ. Δεύτερον, έχουν αποδείξει ότι ενώ μπορεί νά διαθέτουν τήν απαιτούμενη ιδιοφυία γιά νά ξεκλειδώνουν τά μυστικά τής φύσεως, δέν διαθέτουν πλειοψηφικά τό απαραίτητο νιονιό, ούτε τήν κοινωνικο-πολιτική παιδεία γιά νά οργανωθούν σ’ ένα παγκόσμιο Φόρουμ ώστε νά γίνουν αφεντικά τών αφεντικών τους – μιάς καί χωρίς αυτούς τό χρήμα ή οι αποφάσεις τής οιανδήποτε Βουλής δέν μπορεί νά παράγει ούτε μία καρφίτσα – καί νά παράγουν προϊόντα τά οποία ωφελούν τήν ανθρωπότητα χωρίς νά καταστρέφουν τήν φύση. Δηλαδή, στά πιό σημαντικά ζητήματα – όπως αυτό τής αξίας τής ποιοτικής ζωής καί αυτής τού πλανήτη μας – η πλειοψηφία τών πολιτών μέ χαμηλό αναλφαβητισμό είναι κατά πολύ πιό ευφυέστεροι από τήν πλειοψηφία τών δημιουργικών ευφυών.

Ο πλειοψηφία τών πολιτών μπορεί νά μήν γνωρίζει χημεία ή φυσική, αλλά χάρις σέ οργανώσεις ενεργών πολιτών, γνωρίζει πλέον γιά τό φαινόμενο τού θερμοκηπίου, τήν μόλυνση τού περιβάλλοντος, κτ.λ. Όπως μπορεί δέ ο απλός πολίτης νά αξιολογήσει τόν καλλιτέχνη εκτιμώντας τό προϊόν του, μέ τήν ίδια φαιά ουσία μπορεί νά αποφασίσει ορθώς εάν ένα συγκεκριμένο είδος βιομηχανίας θά πρέπει νά λειτουργεί, εξετάζοντας τίς συνέπειες τού προϊόντος της στήν ποιότητα ζωής του καί τίς αρνητικές επιπτώσεις του στό οικολογικό σύστημα τού πλανήτη μας.

Όντως πολλές οργανώσεις – όπως η Greenpeace, τά Εναλλακτικά Φόρουμ, ... – συμβάλλουν τά μέγιστα γιά τήν αφύπνιση μας. Εάν όμως δέν οργανωθούμε ως ενεργά μέλη βάσεων τής ΑΔΕ ώστε ν’ αναλάβουμε τήν εξουσία γιά νά συναποφασίζουμε μέ τούς ειδικούς γιά τήν εφαρμογή ή μή τών προϊόντων τής επιστημονικής γνώσεως, θά συνεχίσουμε νά πεθαίνουμε ως ορθώς πληροφορημένοι υπήκοοι, ή ως μέλη τού σωματίου τών ωχαδελφιστών έως ότου δέν μας αντέξει άλλο ο πλανήτης μας καί μας ξεφορτωθεί μιά καί καλή.

Πολιτικοί, βασιλείς, δικτάτορες : Ψάξτε όσο θέλετε στά αρχεία τής ανθρώπινης ιστορίας : δέν πρόκειται νά βρείτε έναν ‘’άρχοντα’’ που νά έχει ωφελήσει τούς υπηκόους του περισσότερο απ’ ότι ωφέλησαν τούς εαυτούς τους (καί τήν ανθρωπότητα συνολικά) καί τήν πόλι τους, οι ενεργοί πολίτες τής άμεσης δημοκρατίας τών Αθηναίων.

Μιμίδια : Βάσεις, Νέοι, Ηλικιωμένοι

«Όταν εμφανίζεται στόν κόσμο μία πραγματική ιδιοφυία, μπορείς νά τήν ξεχωρίσεις από τούτο τό σημάδι : όλοι οι χοντροκέφαλοι εν χορώ είναι εναντίον της». J. Swift.

            Τό μιμίδιο τού R. Dawkins είναι μία μονάδα πολιτισμικής κληρονόμησης. Είναι σάν μία μονάδα κοινωνικής φαντασιακής σημασίας (κοιφασία) τού Κ. Καστοριάδη – π.χ. : ο Ι. Χριστός είναι ο αληθινός θεός. Τό δέ άθροισμα αυτών συγκροτούν τό έθος καί ήθος τής εκάστοτε κοινωνίας σ’ ένα συγκεκριμένο χωρόχρονο.

Φανταστείτε ένα κόσμο γεμάτο μέ μιμίδια, τά οποία δανειζόμαστε από τήν μιμιδιακή δεξαμενή (τό σύνολο τών κοιφασιών) τών πρωτευόντων μιμιδιακών συμπλεγμάτων (τών Ινδών, τών Αμερικανών, κτ.λ.) καί τών εξειδικευμένων μιμιδιακών συμπλεγμάτων (τών άθεων, τών ρατσιστών, ...) γιά νά λειτουργούμε ως κοινωνικο-πολιτικά όντα. Τά μιμίδια δέ, τά οποία διαθέτουν άμεση ελκυστικότητα (π.χ. : η ψυχή είναι αθάνατη), αντιγράφονται ευκόλως από τόν ανθρώπινο εγκέφαλο καί ελέγχουν αυτόν.

Τά γονίδια* συνεργάζονται συνασπισμένα – όπως καί τά μιμίδια – γιά νά οικοδομήσουν σώματα, αλλά τά δεύτερα γιά νά κατακτήσουν εγκεφάλους. Αποτελεί λάθος όμως η υποβίβαση τής οργάνωσης, λειτουργίας καί αξίας τών μιμιδίων στόν υλικό κόσμο τών γονιδίων. *[ Τό γονίδιο, ένα τμήμα τού DNA, λειτουργεί ως ένας (αρχέτυπος) αντιγραφέας : ένα σύνολο κωδικοποιημένων πληροφοριών που κατασκευάζει ακριβή αντίγραφα τού εαυτού του καί, περιστασιακά, ανακριβή αντίγραφα, ή ‘’μεταλλάξεις’’. Η δέ φυσική επιλογή απλώς επιλέγει τίς καλές / λειτουργικές παραλλαγές τού αντιγραφέα. ]

Διαφορετικά είδη γονιδιακών συνασπισμών αναδύονται σέ διαφορετικές γονιδιακές δεξαμενές. Δηλαδή, οι γονιδιακές δεξαμενές τών σαρκοφάγων ζώων είναι διαφορετικές από αυτές τών φυτών, καί οι δέ γονιδιακοί συνασπισμοί ενός συγκεκριμένου είδους διαφέρουν από αυτούς ενός άλλου. Ένα γονίδιο δέ, ευνοείται βάσει τής συμβατότητας του φαινοτύπου* του μέ τό εξωτερικό περιβάλλον τού είδους καί βάσει τής συμβατότητας του μέ τά υπόλοιπα γονίδια τής συγκεκριμένης γονιδιακής δεξαμενής στήν οποία ανήκει, τό γενετικό περιβάλλον του. *(οι μεταλλάξεις καί οι εναλλακτικές παραλλαγές καθενός γονιδίου στήν γονιδιακή δεξαμενή, ανταγωνίζονται μεταξύ τους διά αντιπροσώπου : τά ‘’φαινομενικά χαρακτηριστικά’’ τους, τίς εκδηλώσεις γονιδίων που αποκτούν σάρκα καί οστά ως ανατομία, φυσιολογία, βιοχημεία ή συμπεριφορά.)

Ευτυχώς γιά τήν ανθρωπότητα, οι μιμιδιακές δεξαμενές, παρά τόν «φαινομενικό» τους τύπο, είναι σέ πολύ μικρότερο βαθμό σταθερά δομημένες καί οργανωμένες απ’ ότι οι γονιδιακές δεξαμενές, οι οποίες απαιτούν τήν πολύχρονη μετάλλαξη γιά νά επέλθει μία ελάχιστη αλλαγή στήν δομή της. Αλλά σέ μία μιμιδιακή δεξαμενή, τά επί μέρους μιμίδια μπορεί νά παρουσιάζονται μέ ‘’συχνότητα’’ η οποία δύναται νά μεταβάλλεται ως συνέπεια ανταγωνιστικών αλληλεπιδράσεων μέ εναλλακτικά μιμίδια.

Όντως μπορούμε νά μιλάμε γιά μία μιμιδιακή δεξαμενή ως τό σημαντικό τμήμα τού «περιβάλλοντος» τού κάθε μιμιδίου στά μιμιπλέγματα. Αλλά η «μετάλλαξη» ή ακόμη καί η ακύρωση ενός μιμιδίου (ελάχιστοι μορφωμένοι πιστεύουν πλέον στό κακό μάτι) γίνεται σήμερα – εν συγκρίσει μέ αυτής τών γονιδίων -- μέ τήν ταχύτητα τού ήχου, άν όχι τού φωτός. Επειδή δέ η ικανότητα επιβίωσης ενός μιμιπλέγματος εξαρτάται από τήν επιβίωση τών κύριων μιμιδίων του, ή, σέ αρκετά μιμιπλέγματα, ακόμη καί από τήν επιβίωση ενός (π.χ. : οι Εβραίοι είναι ο εκλεκτός λαός τού θεού), σήμερα η ακύρωση αρρωστημένων, επικίνδυνων μιμιπλεγμάτων είναι μία εύκολη υπόθεση – γεγονός τό οποίο η άρχουσα τάξη κάνει τά πάντα γιά νά μήν συνειδητοποιήσει η μάζα.

{ Βάσει αυτής τής θεωρίας, η ΑΔΕ μπορεί ευκόλως νά κυριαρχήσει διότι ο ενεργητισμός τής Βάσεως δύναται ευκόλως ν’ αντιγραφεί από τήν κοινότητα, λόγω τής «οικονομίας» της καί τής ανάγκης μετάλλαξης τής κοινωνίας γιά τήν αναγέννηση ενός συλλογικού σώματος φιλικού πρός τό κοινό καλό καί πρός τό κάθε «εγωιστικό γονίδιο» / άτομο. }

Οπότε μπορούμε νά συμπεράνουμε ότι η αφυπνιστική ενέργεια μας ως μέλη τού κινήματος τής άμεσης δημοκρατίας πρέπει νά εστιαστεί στήν εξάλειψη τών αρρωστημένων μιμιδίων – στήν ονομαζόμενη συντηρητική φύση τής ανθρώπινης φυλής, η οποία δυστυχώς δέν περιορίζεται στούς αδαείς.

Ο Τζόν Λόκ έχει απόλυτο δίκιο : «... η μομφή τού Νεωτερισμού αποτελεί μία τρομερή κατηγορία γιά εκείνους που κρίνουν τούς ανθρώπους, όπως κρίνουν τίς περούκες τους, σύμφωνα μέ τίς προσταγές τής μόδας, καί δέν επιτρέπουν σ κανέναν νά έχει δίκιο παρά μόνο στά αποδεκτά δόγματα. Η αλήθεια σπάνια γίνεται ομόφωνα αποδεκτή, όταν κάνει γιά πρώτη φορά τήν εμφάνιση της : οι νέες ιδέες είναι πάντα ύποπτες καί συνήθως καταπολεμούνται, μόνο καί μόνο επειδή δέν αποτελούν ακόμα κοινό τόπο». [ ‘’ Η μομφή τού Νεωτερισμού ‘’, J. Locke. ]

Όσο ασύμβατο μέ τήν λογική καί άν μας ακούγεται, οι νέες επιστημονικές αλήθειες συναντούσαν ισχυρή αντίσταση1 – τίς δέ τρείς τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της έχει μειωθεί αισιόδοξα – από τούς εκπροσώπους τών απειλουμένων μέ διαγραφή / εξαφάνιση πρωτευόντων καί εξειδικευμένων επιστημονικών μιμιδιακών συμπλεγμάτων.

1 [ Παραδείγματα* από τήν ιστορία τής επιστήμης :

Ο Ίγκνατς Ζέμελβαϊς είχε αποδείξει, μέ μεγάλο αριθμό κλινικών στοιχείων, ότι ο αριθμός τών θανάτων που οφείλονταν στόν επιλόχειο πυρετό θά μπορούσε εύκολα νά μειωθεί σημαντικά, αρκεί οι γιατροί νά έπλεναν τά χέρια τους προτού αγγίξουν τούς ασθενείς. Τό ιατρικό κατεστημένο αντέδρασε αρνητικά γιά αρκετές δεκαετίες.

            Δαρβίνος : «δέν περίμενα νά πείσω τούς έμπειρους φυσιοδίφες, ο νούς τών οποίων είναι γεμάτος μέ ένα σωρό γεγονότα που τά έχουν παρατηρήσει γιά πολλά χρόνια από μία άποψη τελείως αντίθετη από τήν δική μου». ( Η Καταγωγή τών Ειδών )

* [ Επίσης βλ. : Τό Λεξικό τής Παραπληροφόρησης & Παραπληροφόρηση, Προπαγάνδα. ]

Κατά κανόνα, η επαναστατικότητα τών νέων, μέ τήν ‘’ωριμότητα’’, μεταβαλλόταν σέ ακλόνητη υπεράσπιση τού κατεστημένου – ο δημιουργός νέων ιδεών, μετά από μερικές δεκαετίες συμβίωσης στόν ασφαλή χώρο τής απόλυτης αλήθειας τού κατεστημένου, μεταμορφωνόταν σ’ έναν άλλο πολέμιο τών νεωτεριστών. Γι’ αυτό καί οι νέες ιδέες εύρισκαν απήχηση στά δημιουργικά πνεύματα τής επόμενης γενιάς.

Ίσχυε δηλαδή απολύτως η ‘’Αρχή τού Πλάνκ’’ : οι ιδέες ενός νεότερου επιστήμονα δέχονται τήν επίθεση ενός μεγαλύτερου σέ ηλικία επιστήμονα που χαίρει μεγάλης φήμης, *«Μία νέα επιστημονική αλήθεια δέν θριαμβεύει επειδή πείθει τούς πολέμιους της καί τούς κάνει νά δούν τό φώς, αλλά επειδή οι πολέμιοι της τελικά πεθαίνουν καί μία νέα γενιά εμφανίζεται, η οποία είναι εξοικειωμένη μέ αυτήν». Π.χ. : η βιολογική θεωρία τού Παστέρ γιά τήν ζύμωση δέχτηκε τίς έντονες επικρίσεις τού κατά 20 έτη μεγαλύτερου του Λίμπιχ · ο, κατά 16 έτη μεγαλύτερος τού Πλάνκ, λόρδος Ράιλι θεωρούσε απαράδεκτη τήν κβαντική θεωρία. * ( M. Planck, Scientific Autobiography )

Ο Δαρβίνος εμπνεύστηκε γιά τήν φυσική του ιστορία από τόν Αριστοτέλη καί από τήν πρωτοποριακή εργασία στήν παλαιοντολογία τού κατά 24 έτη μεγαλύτερου του, Άνταμ Σέντζουικ, ο οποίος αναδείχτηκε σ’ έναν από τούς μεγαλύτερους πολέμιους τής θεωρίας του. 

Μήπως φταίει η όποια απώλεια τής ‘’ελαστικότητας’’ τών νευρώνων μας μέ τό πέρασμα τών δεκαετιών ; Μήπως η εξασθένιση είναι περισσότερο πνευματική παρά σωματική ;

Η σωματική ευεξία δέν είναι τόσο σημαντική, διότι τό αποκορύφωμα, ή η εκκίνηση, τής δημιουργικής απόδοσης παρατηρείται γύρω στά 40 καί όχι γύρω στά 25. Τά μέ υψηλή ιδιοφυία δημιουργικά πνεύματα διαθέτουν από δεκαπλάσια έως καί εκατονταπλάσια φαιά ουσία στά σαράντα, .. εξήντα τους – μερικές φορές, ακόμη καί ως τά εκατό δέκα τους – από αυτήν τού μέσου ανθρώπου.

Ο θεατρικός συγγραφέας Σό, στά 83 του, ίσως δέν ήταν καί σέ τόσο καλή κατάσταση όπως παλιά · ήταν ωστόσο καλύτερος από οποιουδήποτε άλλου.

Ο χημικός Μισέλ Σεβρέλ διακρίθηκε χάρις στίς πολλές σημαντικές ανακαλύψεις του πάνω στά λιπαρά οξέα. Μετά τά 90 του, έγινε πρωτοπόρος τής γεροντολογίας, εστιάζοντας τήν έρευνα του κυρίως στήν ψυχολογία τών γηρατειών. Σέ ηλικία 102 ετών, ένα χρόνο πρίν τόν θάνατο του, δημοσίευσε τό τελευταίο επιστημονικό του άρθρο.

Τό πρόβλημα / η εξασθένηση λοιπόν έγκειται εις τήν απώλεια κινήτρων / ενόρμησης,  εις τά ισχυρώς εδραιωμένα εξειδικευμένα μιμίδια τού εξειδικευμένου κατεστημένου μοντέλου (μιμίδια που είναι απόρροια τών διανοητικών αλλαγών που υφίστανται τά άτομα, τά οποία αφιερώνουν δεκαετίες στήν υπηρεσία τού συγκεκριμένου τρόπου σκέψης), τά οποία μιμίδια, μέσω τών αυτο-εγκεκριμένων κοινωνικο-πολιτικών θεσμών, προσφέρουν στόν προστάτης τους  : πολιτικο-οικονομικά οφέλη, αναγνώριση τής βιβλιογραφίας του καί ηρεμία στό εγώ του.

Οπότε, ο πόλεμος τών ηλικιωμένων κατά τών αληθών νέων ιδεών δέν οφείλεται σέ κάποια βιολογική δυσλειτουργία τού εγκεφάλου τους, αλλά εις τό ό,τι ο υπαγορευόμενος από τά μιμίδια τους ‘’ξυνός τους λόγος’’ δέν σέβεται πλέον τήν αρχή (τού Ηρακλείτου) τής συνεχούς αυτοανάπτυξης τού λόγου τής ψυχής.

            «Οι άνθρωποι σπάνια βελτιώνονται όταν τό μόνο πρότυπο που μπορούν νά αντιγράψουν είναι ο εαυτός τους», Oliver Goldsmith.

Δηλαδή, αρκετοί ηλικιωμένοι διανοούμενοι δύνανται μόνο νά μιμούνται τίς παλιές τους επιτυχίες, σκοτώνοντας έτσι τό δημιουργικό τους δυναμικό / ταλέντο, διότι, όπως είπε μέ απλά λόγια ο κοινωνιολόγος Barker : «Ένας επιστήμονας, μέ τό πέρασμα τών χρόνων, είναι συνήθως λιγότερο ανοιχτός στούς νεωτερισμούς εξαιτίας τών θεμελιωδών καί μεθοδολογικών προκαταλήψεων του καί τών άλλων πολιτισμικών εμπειριών του · συνήθως κατέχει υψηλότερη επαγγελματική θέση, έχει συγκεκριμένα συμφέροντα, είναι μέλος ή στέλεχος ενός επίσημου οργανισμού καί συνδέεται στενά μέ κάποια ‘’σχολή’’».

Ο Σ. Φρόυντ, σέ ηλικία τών 73 ετών στό έργο του ‘’Ο Πολιτισμός ως Πηγή Δυστυχίας’’, εξομολογείται ότι : «τίς αντιλήψεις που συνοψίζω εδώ τίς διατύπωσα αρχικά μόνο δοκιμαστικά, αλλά μέ τήν πάροδο τού χρόνου έχω προσκολληθεί τόσο πολύ σ’ αυτές, ώστε δέν μπορώ πλέον νά σκεφτώ διαφορετικά».

Η εργασία τού Αϊνστάιν πάνω στό φωτοηλεκτρικό φαινόμενο συνείσφερε μαζί μ’ άλλες  στήν σύλληψη τού πιθανολογικού κόσμου τής κβαντικής φυσικής. Ως τό τέλος τής ζωής του, όμως, υποστήριζε ότι «ο θεός δέν παίζει ζάρια», ένεκα τής επί δεκαετιών αυτό-εκπαίδευσης του νά στοχάζεται σύμφωνα μέ τό ντετερμινιστικό σύμπαν τής θεωρίας του.

Ρ. Μπέντσλεϊ : «Χρειάστηκα 15 χρόνια γιά νά ανακαλύψω ότι δέν είχα ταλέντο γιά συγγραφέας, αλλά δέν μπορούσα νά τά παρατήσω γιατί μέχρι τότε είχα γίνει διάσημο».

Ο Πάμπλο Πικάσο είχε δημιουργήσει περί τά 20.000 έργα τέχνης, αλλά όλα ήταν πιστά αντίγραφα τού ιδίου μιμιδίου που είχε συνεισφέρει στόν χώρο τής ‘’δημιουργικής’’ τέχνης τής ζωγραφικής. Σέ μία περίπτωση, ισχυρίστηκε ότι ένας πίνακας του ήταν πλαστός όταν ένας έμπορος έργων τέχνης τού ζήτησε νά υπογράψει έναν πίνακα του παρουσία ενός ενδιαφερόμενου, αλλά επιφυλακτικού, πελάτη. Όταν ο  έμπορος τού υπενθύμισε ότι νωρίτερα τού είχε πεί ότι τό συγκεκριμένο έργο ήταν δικό του, απάντησε μέ ειλικρίνεια : «Συχνά ζωγραφίζω πλαστούς πίνακες».

Όντως, οι ‘’μεγάλοι’’ τής ανθρώπινης ιστορίας δέν έδωσαν προσοχή στίς συμβουλές τού σερ Τζόσουα Ρέινολτς, όπως στήν ακόλουθη : «Η μεγαλύτερη ιδιοφυία δέν μπορεί νά υπάρξει μόνη της : εκείνος που αποφασίζει νά μήν διερευνήσει ποτέ κανέναν νού πέρα από τό δικό του, σύντομα θά περιοριστεί, από απλή ανία, στίς ευτελέστερες απομιμήσεις · θά υποχρεωθεί νά μιμηθεί τόν εαυτό του καί νά επαναλάβει ό,τι επανέλαβε καί παλαιότερα. Όταν γνωρίζουμε τό έργο αυτών τών ανθρώπων, δέν θά δυσκολευτούμε ποτέ νά μαντέψουμε τήν μορφή τού μελλοντικού έργου τους». ( Λόγος περί Τέχνης ).

            Η άβουλος καί μακρόχρονη αναπαραγωγή πιστών αντιγράφων οιουδήποτε μιμιδίου, τό οποίο δέν ανήκει στήν δεξαμενή αυτών τής συμπαντικής αλήθειας, ευθύνεται γιά τήν ύπαρξη πλαστών, στάσιμων θεωριών καί κοινωνιών.

            Ο ηλικιωμένος δημιουργός διαθέτει πείρα, γνώσεις καί ,κατά μέσο όρο, μία οικονομική ασφάλεια – όλα, προϊόντα τής πηγής τής κινητήριας ώθησης / ενόρμησης του, τά χαρακτηριστικά τής οποίας έχουμε ήδη εξετάσει εν συντομία.

Τό ζητούμενο γιά τόν ενεργητισμό τής ΑΔΕ είναι η εκμετάλλευση τών πνευματικών ικανοτήτων τους* καί η επανενεργοποίηση τής πηγής τής ενόρμησης τους. Γιά νά τό κατορθώσουμε αυτό, πρέπει, ως πρώτο βήμα, νά καταλάβουμε τήν ψυχολογία τους, αντί νά επιτρέπουμε ν’ αντιμετωπίζονται ως η τάξη τών συνταξιούχων. *(βλ. : ΑΔΕ : Εργαστήρι τού Νέου, κ.τλ.)

Όλοι μας τρέμουμε μέ τήν σκέψη ότι μπορεί νά πεθάνουμε χωρίς νά έχουμε ζήσει, χωρίς νά έχουμε γευτεί τήν ζωή, χωρίς νά έχουμε ζήσει τά όνειρα μας. Αλλά ακόμη καί ο ηλικιωμένος δημιουργός που αισθάνεται πλήρης, αναζητά τό κύκνειο άσμα του, τό ρόδο τού χειμώνα του – αυτή η περιεκτική πράξη / δημιούργημα που θά επισφραγίσει τό πεπρωμένο του, που θά συμπεριλάβει όλους τούς επί μέρους στόχους μίας τόσο σύντομης ύπαρξης, που θά ενσωματώνει τίς επιδιώξεις ολόκληρης τής σταδιοδρομίας του. Γι’ αυτό καί η παραγωγή έργων πρός τό τέλος τής ζωής του δέν διολισθαίνει αμείλικτα πρός τό τίποτα, αλλά μπορεί νά εμφανιστεί μία ξαφνική έκρηξη δημιουργικής ζωτικότητας, μία τελευταία αναλαμπή. Ήτοι, ένας ηλικιωμένος δημιουργός που φλερτάρει μέ τόν θάνατο (στά δικά μας τά μάτια μόνο), άν καί δέν διατηρεί τό υψηλό επίπεδο συνθετικής πολυπλοκότητας, αποτελεί σημαντικό μέρος τής κινητήριας δύναμης τής Ιστορίας.

Ο τρόπος που επιλέγει νά ζήσει κάποιος αποτελεί τό δικό του ‘’ορόσημο’’ στήν ανθρώπινη ιστορία · ο δέ ενεργητισμός μέ τόν οποίον επιλέγει νά πεθάνει κάποιος είναι ένα ‘’ορόσημο’’ τής στιγμής τής ζωής του που μπορεί ν’ αξίζει περισσότερο από όλα τά ορόσημα του. Ο μεγάλος Σό είπε ότι «Η ζωή ισοπεδώνει όλους τούς ανθρώπους : ο θάνατος αποκαλύπτει τούς ξεχωριστούς». Αυτό μαρτυρεί τήν ηττοπάθεια τού αδύναμου ψυχισμού τού ατόμου τού Δυτικού πολιτισμού. Έχουμε επείγουσα ανάγκη νά πείσουμε τούς ηλικιωμένους δημιουργούς ότι ο ενεργητισμός τού πολίτη τής ανθρωπιστικής άμεσης δημοκρατίας τιμά καί δοξάζει τά κύκνεια άσματα τους στούς Παρθενώνες κατά τήν διάρκεια τής ζωής τους καί στήν μνήμη τών νέων.

Πολίτης : φάλαγξ – αλληλεγγύη, αρχή τών εσομένων,

                δημοκρατία –  φιλοσοφία – ελπίς

            Ο αρχαίος Έλληνας δέν γεννήθηκε πολίτης, έγινε πολίτης δημιουργώντας τήν αρχαία δημοκρατική πόλι – ήτοι, δημιουργώντας τόν μοναδικά πραγματικό πολιτικό χώρο, ο οποίος υπάρχει σ’ ένα μοναδικά συγκεκριμένο αληθινό πολιτικό χρόνο που κυριαρχείται από τήν μοναδικά αληθινή πολιτική φιλοσοφία.

Μέσω τής τεχνικο-στρατιωτικής δομής τής φάλαγγος, οι πολίτες πολεμούσαν ως μία πυκνή ενότητα αλληλεγγύης – όπως όταν συναποφάσιζαν διαλεγόμενοι γιά τό κοινό αγαθό τής πόλεως τους – έκαστος προστατεύοντας τών εξ αριστερών του, καθιστώντας τοιουτοτρόπως αδύναμο τό αριστερό τμήμα τού εχθρού. Αυτή δέ η ‘’προελαύνουσα αλληλεγγύη τών πολιτών’’ προαπαιτούσε τήν ενσωμάτωση καί ενσάρκωση τής κοινωνικής φαντασιακής σημασίας τής κοινωνίας τους ως ένα σώμα αποτελούμενο από συνυπεύθυνους καί αλληλέγγυους πολίτες. Δηλαδή, η Αθηναϊκή φάλαγξ είναι φυσική απόρροια τών αρχών καί αξιών τής γένεσης καί ολοκλήρωσης τής άμεσης δημοκρατίας.

Ο δέ πρωταρχικός στόχος τών βάσεων τής ΑΔΕ είναι νά μάθουμε νά ενεργούμε ως οι νέοι φαλαγγίτες που θά χτυπούμε αμείλικτα τό ασθενές ‘’αριστερό’’ τμήμα τού εχθρού – π.χ., τήν διαφθορά τής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας καί αυτής τών συντονιστών της – έως ότου αυτή η φάλαγξ μπορεί νά στηρίξει τήν Πυραμίδα τής ΑΔΕ.

Γιά νά ηττηθεί, όμως, η δουλική αποδοχή τής (δήθεν) μοίρας μας, απαιτείται πρωτίστως νά γίνουμε οι ενσαρκωτές τής καινοτόμου δηλώσεως τού Ηρακλείτου : ο μόνος δαίμων στόν οποίο υποκείμεθα είναι τό δικό μας ήθος, η προδιάθεση, η συμπεριφορά, ο τρόπος ύπαρξης μας σέ σχέση μέ τόν κόσμο – δηλαδή, όπως ισχυρίστηκε καί ο Αριστοτέλης : ο άνθρωπος αποτελεί ‘’αρχήν τών εσομένων’’ (κανόνα καί εκκίνηση όλων όσων πρόκειται νά συμβούν).

Μπορείς όμως ; Όντως μετράει ο προσωπικός ενεργητισμός σου ; Εν συντομία, εάν η απάντηση είναι όχι, τότε θά ζούσαμε ακόμη υπό τήν εξουσία κάποιου μάγου καί άρχοντα τής φυλής μας.

Ήτοι, γιά άλλη μία φορά αντέχει στήν ορθότητα η περί ‘’ψυχής’’ ανθρωπιστική φιλοσοφία τού Ηρακλείτου, 115 : «Υπάρχει ένας λόγος (ένας στοχασμός, μία ομιλία, μία λογική) τής ψυχής που αυξάνει μόνος του». Καί η δέ εκδήλωση τής αυτοανάπτυξης τού λόγου τής ψυχής αποτελεί καί αυτή ένα άλλο παράδειγμα τής φύσης τού υπαρκτού.

Παράδειγμα : Ο λόγος τής νευρολογίας καταργεί ορισμένους ορισμούς, άλλους διορθώνει ή φωτίζει περισσότερο, δημιουργεί νέους βάσει τής τεκμηριωμένης συμμετρίας / συμφωνίας μέ τήν φύσι τού υπαρκτού, μέ οδηγό τόν ανθρώπινο νού, ο οποίος διαθέτει λόγο που αυξάνει αφ’ εαυτόν – ήτοι, που διαθέτει τήν ικανότητα νά αναθεωρεί, νά διορθώνει, νά καινοτομεί, δημιουργώντας νέα νήματα τού ξυνού της λόγου, τής οδού πρός τόν (αληθή) οικουμενικό λόγο τού πεδίου δράσεως της.

Τολμώ δέ νά διατυπώσω ότι στήν σημερινή εποχή τής επιστημονικής γιγαντο-γνώσης δυνάμεθα πλέον – εν αντιθέσει μέ τό μήνυμα τής αρχαίας ελληνικής τραγωδίας – νά ελέγχουμε καί τίς επιπτώσεις τών πράξεων μας, αλλά καί τήν σημασία τους. Καί αυτό διότι ο δημοκρατικός ‘’λόγος’’ είναι η κίνηση τής ατομικής καί συλλογικής σκέψης που διαλογίζεται, διερωτάται καί που ακόμη μοναδικά δύναται νά αμφισβητεί καί τόν εαυτό της. Γι’ αυτό καί οι νόμοι τής δημοκρατικής πόλεως αποτελούν απόρροια τής έργω / δρώσας φιλοσοφίας τού ενεργού πολίτη. Γι’ αυτό καί τό νά ομιλούμε γιά πολιτική φιλοσοφία έξω από τό σύστημα τής άμεσης δημοκρατίας, αποτελεί ανοησία. Γι’ αυτό καί ο φαλαγγίτης ελπίζει καί ζεί ως ένας θαρραλέος οπλίτης-πολίτης (συγγραφέας τής μοίρας του μέ οδηγό τήν Μήτιν), καί ποτέ δέν κυριεύεται από τό ‘’θάρρος’’ τής απελπισίας τού υπηκόου – καί σύμφωνα μέ τούς πολίτες τής μοναδικής δημοκρατίας : τού άτιμου, τού ιδιώτη που στερείτο τών πολιτικών του δικαιωμάτων ένεκα τής αδιαφορίας γιά τό κοινό καλό.

Συντροφικότητα, Οργάνωση – Αποτελεσματική Συνεισφορά, Χρυσή  Εποχή

            Τό κάθε άτομο διαθέτει ένα δημιουργικό δυναμικό – ενεργοποιημένο ή κοιμώμενο / λανθάνων – που πραγματώνεται μόνο μέσω τής διπλής διαδικασίας τής σύλληψης (που παράγει τίς απαραίτητες νέες ιδέες γιά τά δημιουργικά σχέδια) καί τής επεξεργασίας (που μετατρέπει αυτά τά σχέδια σέ έργα). { Ένας κύριος σκοπός τής ΑΔΕ είναι η πραγμάτωση τού ατομικού καί συλλογικού δημιουργικού δυναμικού τών ενεργών πολιτών της. }

Στίς ατομιστικές πολιτικο-θρησκευτικές κοινωνίες, τά εσωτερικά προστάγματα ενός ελέγχονται από τήν επιθυμία του γιά ατομική επιτυχία / αυτοπραγμάτωση, η οποία εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τήν ενεργοποιημένη αυτό-οργάνωση του.

Καί όμως, η ιστορία αυτών τών κοινωνιών φωτίζεται από εκατοντάδες ‘’μάρτυρες’’ : καλλιτέχνες που λιμοκτονούσαν στήν σοφίτα τους, ήρωες καί ιδεαλιστές που θυσιάστηκαν εν απουσία χρηματικών απολαβών καί αναγνώρισης από τούς συμπολίτες τους – ήτοι, άνθρωποι που δέν υπολόγιζαν τήν χρησιμότητα τών πράξεων τους μέ στόχο τήν βελτιστοποίηση τών υλικών οφελών τους. Δηλαδή, τό πολιτικο-θρησκευτικό καθεστώς από ανέκαθεν έχει συναντήσει σθεναρή αντίσταση στό σχέδιο της : τής παραφύση μετάλλαξης τού ανθρώπου από πολιτικό, κοινωνικό όν σέ αυτό τού ατόμου – τού ευκόλως ελεγχόμενου από τούς σωτήρες άρχοντες του.

Ο αξιόλογος επιστήμων / εφευρέτης διαθέτει έναν υψηλό αριθμό κοινωνικών σχέσεων, απαρτιζόμενο από συντρόφους, συνεργάτες, αντίζηλους καί ανταγωνιστές – μία ωφέλιμη συμβουλή μπορεί νά προέλθει τόσο από τούς αντιπάλους όσο καί από τούς συμμάχους. Ήτοι, αυτός μέ τίς περισσότερες σχέσεις / κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, ακόμη καί ανταγωνιστικές, είναι πιό παραγωγικός σέ πρωτότυπες ιδέες. Ήτοι, δέν εμπνέονται μόνο οι ήσσονες προσωπικότητες από τά μεγάλα ονόματα τής εποχής τους, αλλά η ώθηση ακολουθεί καί τήν αντίστροφη κατεύθυνση. Ακόμη καί ο εσωστρεφής ιδιοφυής χρειάζεται τήν περιστασιακή κοινωνική επαφή γιά νά μεγιστοποιήσει τήν δημιουργικότητα του.

Καί κατά περίεργο τρόπο, η ποσότητα τών αλληλεπιδράσεων,  καί όχι η ποιότητα τους (η σχετική φήμη αυτών τών επαφών), φαίνεται πως είναι καθοριστική, αποφασιστικής σημασίας γιά τήν  ενεργοποίηση τού δημιουργικού δυναμικού (σύλληψη καί επεξεργασία).

Γιατί όμως ο ‘’σπουδαίος’’ αισθάνεται τήν ανάγκη νά πείσει καί τόν ‘’ασήμαντο’’, καί ένεκα τών κοινωνικών του σχέσεων νά επηρεάζεται η εστίαση τής ενέργειας καί συμπεριφοράς του ;

Ας δούμε πρώτα τό ‘’Φαινόμενο τής Κοινωνικής Διευκόλυνσης’’ : τίς περισσότερες φορές, όταν επιτελούμε ένα έργο που κατέχουμε επαρκώς, η παρουσία άλλων – ως απλοί θεατές ή μερικώς συμπράττοντες –  συνεισφέρει στήν αποτελεσματικότερη λειτουργία μας. Π.χ., οι επαγγελματίες / ερασιτέχνες ποδηλάτες τρέχουν γρηγορότερα όταν συμμετέχουν σέ αγώνες καί όχι όταν προπονούνται μόνοι.

Γιατί όμως ; Καί πάλι διότι εκ φύσεως μας είμαστε πολιτικά καί κοινωνικά όντα, που σημαίνει ότι η υστεροφημία μας είναι ο θησαυρός-εγγυητής γιά τήν αθανασία τής προσωπικότητας μας / τού εγώ μας.

{ Ήτοι, ο τσοπάνης, ο σερβιτόρος, ο δάσκαλος, ..., ο νευροχειρουργός δύναται νά συνεισφέρει στό μέγιστο τών δυνατοτήτων του μόνο όταν λειτουργεί ως μέλος τής Βάσεως του καί τής Εκκλησίας τού Δήμου του τής άμεσης δημοκρατίας. }

Τότε γιατί οι μορφωμένοι τής χώρας δέν κατακλύζουν τά καφενεία καί τίς καφετέριες γιά ν’ αφυπνίσουν τούς συμπολίτες μας ; Κατ’ αρχάς τό ότι λειτουργείς μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο δέν σημαίνει ότι γνωρίζεις τό γιατί, ούτε τό πως ν’ αυξήσεις τήν δημιουργικότητα καί βαθμό ευτυχίας σου.

Αλλά πρώτα ας εξετάσουμε, ως βοήθημα, το φαινόμενο / διαδικασία τής ‘’κοινωνικής σύγκρισης’’  που λαμβάνει χώρα κάθε φορά που κάποιος αισθάνεται ανασφαλής γιά κάποια προσωπική άποψη ή ικανότητα. Αυτή η ανασφάλεια τόν ωθεί ν’ αναζητά παρόμοια άτομα, ή άτομα μέ κύρος, γιά ν’ αποκομίσει τήν απαραίτητη χρήσιμη ανατροφοδότηση. Ακόμη καί ο ικανότατος, ευυπόληπτος επιστήμων ζητά τόν σχολαστικό έλεγχο τής ιδέας του από ισάξιους επιστήμονες ώστε νά μήν διακινδυνεύσει τήν φήμη του παρουσιάζοντας μία λανθασμένη ιδέα.

Τώρα θά μου πείς τι σχέση έχει αυτό μέ τούς ‘’μορφωμένους καί τά καφενεία... ‘’.

Ο καλλιτέχνης, όσο μεγάλος καί νά είναι, έχει ανάγκη τό χειροκρότημα τού κοινού γιά λόγους οικονομικούς καί ως μία άλλη επιβεβαίωση τής αξίας του. Τήν επιδοκιμασία όμως τήν οποία πρωτίστως αναζητά είναι αυτή τών συγγενικών πνευμάτων – τής ελίτ τών καλλιτεχνών. Όλοι οι συμμετέχοντες στήν δημιουργικότητα αλληλο-εμπνέονται μέ τήν ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών, ανανεώνοντας έτσι διαρκώς τό δημιουργικό τους δυναμικό καί συντηρώντας ζωντανό συνεχώς τό απαραίτητο πνευματικό ερέθισμα που δέν επιτρέπει στόν συλλογικό τους νού ν’ αδρανήσει.

Όταν ένας σημαντικός αριθμός δημιουργών ζεί σ’ έναν κόσμο που ξεχειλίζει σέ δημιουργικότητα, ανανεώνουν τό δυναμικό τους γρηγορότερα απ’ ό,τι τό εξαντλούν – νικώντας τόν πνευματικό θάνατο / τήν στασιμότητα – καί ζωντανεύει η Χρυσή Εποχή τής (όποιας) Αναγέννησης τού πνεύματος. Η δέ σημερινή Χρυσή εποχή τών θετικών επιστημών έχει αρχίσει νά λύνει τά μεγαλύτερα μυστήρια τού σύμπαντος, δίνοντας μας τό δικαίωμα νά πιστεύουμε ότι η ουτοπική ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί νά πραγματοποιηθεί στό κοντινό μέλλον.

Αλλά γιατί ο άνθρωπος δέν μπορεί νά χρησιμοποιήσει αυτήν τήν επιστημονική γνώση γιά νά βάλει ένα τέλος εις τούς πολέμους, τίς γενοκτονίες, τό αντιπαιδαγωγικό σύστημα, τήν αντι-τέχνη, τήν οικονομική εξαθλίωση δισεκατομμυρίων ψυχών, κτ.λ. ;

Τό νά είσαι ένας αστροφυσικός, χειρουργός, ... δέν σημαίνει απαραιτήτως ότι δέν ανήκεις στήν εξαγορασμένη τάξη τών συντονιστών ή ότι είσαι ‘’καλός’’ άνθρωπος καί όχι ένας εγωιστής ιδιώτης. Ακόμη καί εάν όλοι οι μορφωμένοι τού πλανήτη μας ήτο ‘’ανθρωπιστές’’, πάλι δέν θά αποτελούσαν τήν πλειοψηφία ώστε νά μπορούν νά επιβάλλουν τά ανθρωπιστικά προγράμματα τους στούς εξουσιαστές.

Στήν Αθήνα τού ‘’Περικλέους’’, οι πολίτες ήταν αυτοί που συναποφάσιζαν μέ τούς αρίστους τι εστί ποιοτικό θέατρο, τέχνη, όμορφη πόλις, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία, κτ.λ.

Αυτοί ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι καί διαχειριστές τού παρόντος καί τού μέλλοντος τους διότι είχαν συνειδητοποιήσει ότι ουδείς ιερέας ή άρχοντας γνωρίζει πάντοτε ορθότερα από αυτούς τό ποία πολιτική πράξη, κοινωνική αξία καί θεσμός είναι πρός τό συμφέρον τους.

Μα, εφ’ όσον η εξουσιαστική πλουτοκρατία είναι ανίσχυρη χωρίς τούς μορφωμένους διαχειριστές τής δύναμης τους – τράπεζες, βιομηχανίες, ΜΜΕ, ... – γιατί δέν αντιδρούν, ή ακόμη καλύτερα, γιατί δέν αναλαμβάνουν οι ίδιοι τήν εξουσία ;

Εκτός από τήν τάξη τών συντονιστών – τών κομισάριων, υπηρετών τής πλουτοκρατίας – υπάρχουν χιλιάδες καλλιεργημένοι ενεργοί ανθρωπιστές που πολεμούν τούς βιαστές τής ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά δυστυχώς είναι αδύνατον νά δώσουν τήν απαραίτητη ώθηση γιά τήν αρχή τής γένεσης τής Ανθρωπιστικής Χρυσής Εποχής, διότι η πλειοψηφία δέν έχει αφυπνιστεί ακόμη.

Όλοι έχουμε δεί σέ ντοκυμανταίρ μία μικρή ομάδα από ζώα θηρευτές νά επιτίθενται σέ μερικές χιλιάδες βοοειδή τής Αφρικής, τρέποντας τά σέ μία αποδιοργανωμένη φυγή, ενώ θά μπορούσαν νά ποδοπατήσουν ή νά εξολοθρεύσουν μέ τά κέρατα τους τούς επιτιθέμενους. Κατά κανόνα, κάποιο πανικόβλητο ή αδύναμο μέλος τού κοπαδιού ξεκόβει από τήν ασφάλεια τού κοπαδιού καί καταλήγει τροφή τών θηρευτών. Αρκετές φορές βλέπουμε τήν απελπισμένη προσπάθεια τής μητέρας τού νεαρού ζώου ή μερικών αρσενικών ν’ απωθήσουν τούς θηρευτές.

Περί τής εκατό πενήντα ‘’μεγάλες φώκιες τού Ειρηνικού’’ (λιοντάρι τής θάλασσας) λιάζονται σέ μία βραχονησίδα. Ξαφνικά μία άσπρη αρκούδα προβάλλει από τήν θάλασσα καί επιτίθεται σέ μία νεαρή φώκια. Η θεία της, η οποία ήτο η θετή της μητέρα, έχει προλάβει νά βουτήξει στήν ασφάλεια τής θάλασσας μαζί μέ δεκάδες άλλες πανικόβλητες φώκιες. Βλέποντας όμως ότι η ανιψιά της σύντομα θά σκοτωθεί από τήν αρκούδα, βγαίνει στήν ξηρά καί επιτίθεται στήν αρκούδα, η οποία τήν σκοτώνει γιά νά γίνει αυτή η τροφή της. Μερικά αρσενικά, που τό καθένα ζυγίζει περισσότερο από δύο γελάδες, θά μπορούσαν νά είχαν τρέψει τήν αρκούδα σέ φυγή μέ τόν τεράστιο όγκο καί χαυλιόδοντες τους.

Στίς σημερινές ανθρώπινες δυτικές ατομιστικές κοινωνίες : οι θηρευτές είναι η εξουσιαστική πλουτοκρατία, η αγέλη είναι η μάζα, οι συντονιστές είναι τά ζώα που βρίσκονται στήν πρώτη γραμμή τής φυγής ή στό ασφαλές κέντρο τής μάζας τού κοπαδιού, η μητέρα καί οι θαρραλέοι αρσενικοί είναι οι ενεργοί πολίτες, καί τό γεύμα τών θηρευτών είναι τά καθημερινά θύματα τής πλουτοκρατίας.

Η μεγάλη πλειοψηφία τών ειδών δέν διαθέτει τόν απαραίτητο εγκέφαλο γιά νά γνωρίζουν τήν δύναμη τους καί νά οργανωθούν σέ μία στρατηγική που θ’ αποκρούει αποτελεσματικά τούς θηρευτές τους. Γιά τόν ανθρώπινο εγκέφαλο όμως, η λύση στά προαναφερθέντα ζητήματα επιβίωσης αποτελούν παιχνιδάκι. Τότε γιατί επιτρέπουμε (η πλειοψηφία) η σχέση μας μέ τήν εξουσιαστική πλουτοκρατία (τούς θηρευτές) νά ταυτίζεται μ’ αυτήν μεταξύ τού θηρευτή καί θηράματος τού ζωικού βασιλείου ;

Ο αδικοχαμένος ήρωας, ο ήρωας-θύμα

Η κάθε ηρωίδα θεία τού ζωικού βασιλείου αποτελεί εύκολη πηγή έμπνευσης γιά σεναριογράφους, ποιητές καί βαθυστόχαστους θρησκευόμενους που κατορθώνουν νά προκαλούν δάκρυα σεβασμού καί συναισθηματικής ταύτισης μέ τό ηρωικό ‘’κτήνος’’ που μοιράζεται μέ τό είδος μας τά υψηλά συναισθήματα αγάπης, στοργής, αυτοθυσίας... Είναι η γενναία ηρωίδα που αντιστέκεται στήν μοίρα τού είδους της !

Γιά τήν μητέρα φύσι τά ανωτέρω αποτελούν ανοησίες. Η κάθε ‘’θεία’’ δέν διαθέτει λόγο – γλώσσα καί υψηλή νοημοσύνη – ώστε νά μπορεί νά πείσει / εξαναγκάσει τούς ισχυρούς αρσενικούς ν’ αντιμετωπίσουν τούς θηρευτές. Τό μόνο που κατορθώνει είναι νά προκαλεί τήν μοίρα της που διευθύνεται αλάνθαστα από τούς νόμους* τής μητέρας φύσεως. Η νεαρή ανιψιά, τό νεογέννητο, η μητέρα, η θεία, τά ηλικιωμένα, τά άρρωστα, τά αδύναμα εγκαταλείπονται ενστικτωδώς1 καθημερινά κατά εκατομμύρια στα δόντια τών θηρευτών από τά υγιή, ισχυρά καί τυχερά μέλη τής αγέλης / ομάδας / κοπαδιού τους.

Εμείς οι άνθρωποι κτίζουμε μνημεία πρός τιμή όλων τών ‘’πεσόντων’’ ηρώων μας – π.χ., γιά τούς νέους τού πρώτου παγκοσμίου πολέμου, που πέθαναν εις τά πεδία τών μαχών, στά χαρακώματα από αέρια, βόμβες, πολυβόλα. Μέ συγκίνηση καί δέος τούς βλέπουμε στήν οθόνη τής τηλεόρασης μας νά κομματιάζονται, ν’ ασφυκτιούν, νά ξεψυχούν, επειδή οι Μεγάλοι τής πατρίδος τους, τούς διέταξαν νά θυσιαστούν χωρίς νά έχουν τό δικαίωμα έρευνας, που θά παράγει τ’ απαραίτητα στοιχεία βάσει τών οποίων ν’ αποφασίσουν εάν η θυσία τους είναι απαραίτητη ή απλώς θά εξυπηρετήσει τά ιδιοτελή συμφέροντα καί ανώμαλο ψυχισμό μίας συγκεκριμένης πλουτοκρατίας καί ενός αριθμού στρατηγών καί πολιτικών.

Η οικογένεια τών αδικοχαμένων ηρώων απαρτίζεται κυρίως από μέλη τής μεσαίας καί κατώτερης τάξεως από όλες τίς επαγγελματικές κατηγορίες : είναι οι ηρωικοί επιστήμονες τού Τσερνομπίλ, οι ήρωες αστυνομικοί καί πυροσβέστες, οι τής αντίστασης κατά τών διδακτοριών, κλπ. άλλοι – η νέα τροφή τού Μινωταύρου γιά νά σωθούν οι εναπομείναντες έως τήν επόμενη ‘’θέσφατόν εστι’’ αιματηρή θυσία.

Θυσίες τίς οποίες δύναται ν’ ακυρώσει η πρόληψη. Αυτή όμως σημαίνει τεράστια μείωση στά κέρδη τής πλουτοκρατίας, καί ως συνέπεια, μείωση τής ισχύς της. Γι’ αυτό εμείς, η μάζα, δικαιούμεθα νά λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες μόνο όταν μας ζητείται νά εκτελούμε τίς εντολές τών αρχόντων μας.

Γιατί όμως συνεχίζουμε νά ταυτίζουμε τήν μοίρα μας μ’ αυτήν τών θηραμάτων τού ζωικού βασιλείου ; Πολλούς αιώνες πρίν, επιτρέψαμε στούς ψευδο-προφήτες /-ιατρούς /-ιερείς μας νά γίνουν οι άρχοντες μας διότι μάς έπεισαν ότι η εξασφάλιση τού υψηλού βιοτικού τους επιπέδου αποτελούσε / αποτελεί τήν μοναδική εγγύηση γιά τήν βιολογική διαιώνιση τής φυλής μας καί τής αθανασίας τής ‘’ψυχής’’ μας.

Αυτή η εις βάρος μας συνωμοσία τής εξουσιαστικής τάξεως είναι γνωστή στίς τάξεις τών συντονιστών καί τών ανθρωπιστών ενεργών πολιτών. Σήμερα δέ, η πλειοψηφία τών κρατών που δέν είναι αναλφάβητη καί που έχει τήν δυνατότητα πρόσβασης στήν ορθή πληροφόρηση, δέν δικαιολογείται νά συνεχίζει νά τρέφει τούς Μινώταυρους της, ούτε νά περιμένει κάποιον Μεσσία, Θησέα ή χαρισματικό ηγέτη γιά τήν σώσει.

Ως νοήμονα καί ορθώς πληροφορημένα όντα δέν έχουμε ούτε τό δικαίωμα νά κατηγορούμε τήν τάξη τών συντονιστών επειδή αρνούνται νά μας κάνουν παρέα στήν σπηλιά τού Μινωταύρου. Αλλά έχουμε κάθε δικαίωμα νά τούς δικάσουμε καί νά τούς εξοντώσουμε όταν, ενώ εμείς έχουμε οργανωθεί σέ μία ενεργή ανθρωπιστική πλειοψηφία, αυτοί συνεχίζουν νά υποστηρίζουν τήν εξουσιαστική πλουτοκρατία.

                                 Η ανεκτικότητα του

            Τά κράτη τής Δύσης, κατά τό μεγαλύτερο μέρος τής ιστορίας τους, έχουν επιδείξει υψηλό βαθμό έλλειψης ανεκτικότητας όχι μόνο στίς συνδιαλλαγές τους μέ κράτη εκτός τού Δυτικού πολιτισμού, αλλά καί μεταξύ τών ‘’αδελφών’’ Χριστιανών.

Οι κυβερνήσεις τους, κατά τήν διάρκεια τής Μεταρρύθμισης καί τών θρησκευτικών πολέμων, συνειδητοποίησαν ότι δέν μπορούν ν’ αναγκάσουν όλους τούς υπηκόους τους νά σκέφτονται μέ τόν ίδιο τρόπο, ακόμα καί όταν τούς απειλούσαν μέ τίς βαρύτερες ποινές. Οι διώξεις δέν εξάντλησαν τούς διώκτες τών λαών, ούτε κατέληξε η θρησκευτική καί πολιτική άρχουσα τάξη ν’ αναρωτιέται άν πράγματι είχε αυτή τό μονοπώλιο τής αλήθειας ή άν υπήρχε απόλυτη γνώση τής αλήθειας, διότι απλούστατα τούς ενδιαφέρει κυρίως η δύναμη καί τό χρήμα.

Τόν όποιο βαθμό ανεκτικότητας υποχρεώθηκαν νά επιτρέψουν όταν οι υπήκοοι τους έπαψαν νά πιστεύουν στήν απόλυτη αλήθεια, είναι τού αρνητικού είδους – ήτοι, δέν εξελίχθηκε από σεβασμό γιά τίς απόψεις τών άλλων ή ύστερα από βαθιά γνώση τών θέσεων τους. Αλλά καί πάλι, η εξουσία τού κάθε κράτους τής Ευρώπης κατόρθωσε νά πείσει τούς υπηκόους της ότι όφειλαν γιά λόγους εθνικής επιβίωσης νά κλείνουν τά μάτια στίς πεποιθήσεις τών άλλων.

Σήμερα όμως, αυτό δέν είναι ούτε αρκετό ούτε ανεκτό από τίς διάφορε εθνικές μειονότητες καί τήν μορφωμένη πλειοψηφία τών Ευρωπαίων. Όσοι είναι ανεκτοί απαιτούν όλο καί μεγαλύτερη αναγνώριση καί γίνονται όλο καί πιό ευαίσθητοι στήν περιφρόνηση που μετά βίας καλύπτεται από τήν συγκατάβαση που τούς περιβάλλει. Δέν ανέχονται πλέον ν’ ακούν νά λέγεται ότι οι διαφορές δέν παίζουν ρόλο καί ότι μπορούν νά σκέφτονται ό,τι θέλουν αρκεί νά τό κρατούν γιά τόν εαυτόν τους καί νά μή ενοχλούν τήν ‘’πλειοψηφία’’. Αλλά δέν υπάρχει πλέον μία συμπαγής ιδεολογική πλειοψηφία γιά ν’ ανέχεται τό άθροισμα τών μειοψηφιών, γιατί οι πρώην πλειοψηφίες διασπώνται διαρκώς σέ όλο καί περισσότερες ιδεολογικές καί οικονομικής φύσεως μειοψηφίες. Δηλαδή, γιά άλλη μία φορά η άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει – αυτήν τήν φορά κατασκευάζοντας τόν υπήκοο τής οικονομίας – νά μετατρέψει, τήν όποια απλή ανεκτικότητα είχε αρχίσει νά βγάζει βλαστάρια κυρίως στήν δεκαετία τού ‘60, σέ πολιτικώς ορθή αδιαφορία.

   Τό όπιο βήμα πρός τήν ανεκτικότητα τού άλλου (ξένου, αλλόθρησκου, φτωχού, αμόρφωτου, ...) μάς προσφέρει τήν λαμπρή περιπέτεια τής κατανόησης του – ένα συναίσθημα πολύ πιό εθιστικό από τήν εμμονή τής κατάκτησης. Αποτελεί μία υπερβατική πνευματική αναζήτηση τού εαυτού μας μέσω τής εξερεύνησης τού μυστηρίου τής σκέψης καί τών συναισθημάτων τών άλλων.

Βήματα γιά τήν οικοδόμηση τής κοινής λεωφόρου τής ανθρωπότητος έχουν γίνει καί γίνονται. Τό πρώτο τέτοιο σημαντικό βήμα πραγματοποιήθηκε τήν στιγμή που τά δύο φύλα άρχισαν νά κατανοούν τό ένα τό άλλο πάνω σέ μία βάση ισότητος.

            Τό πιστεύω μας γιά τήν ανεκτικότητα καί τά μέσα επίτευξης της – εκτός από τό καταστατικό τής ΑΔΕ καί σέ συγκεκριμένα άρθρα της – αναπτύσσεται μ’ απλά λόγια στήν ακόλουθη ανάλυση τής πολιτικής τού Γκάντι.

            Ο Γκάντι (1869-1948) απέδειξε ότι ένας άνθρωπος μόνος του, γιά άλλη μία φορά στήν ιστορία, μπορεί νά αλλάξει θετικά καί ουσιαστικά τήν συμπεριφορά εξακοσίων εκατομμυρίων ανθρώπων, τουλάχιστον στιγμιαία, καί ότι μπορεί νά συμβεί κάτι που νά μοιάζει μέ θαύμα.

Πίστευε ότι η αρμονία μεταξύ ατόμων καί κοινοτήτων μπορούσε νά έρθει μόνο μέσα από τήν θεραπεία τής εσωτερικής αγωνίας τών ανθρώπων. Μία τέτοια λύση σήμαινε τήν μετατροπή τής πολιτικής σέ ψυχολογική περιπέτεια, που δέν μπορούσε νά εξαρτάται από έναν ηγέτη, αλλά από τις προσπάθειες τού κάθε πολίτη · αντί νά κατηγορεί κανείς τούς άλλους γιά τά προβλήματα του, θά πρέπει ν’ αλλάξει τήν δική του συμπεριφορά · τό παράδειγμα είναι ο καλύτερος τρόπος γιά νά επηρεάζει κανείς τά γεγονότα.

Μιλούσε ανοιχτά γιά τήν προσωπική του ζωή, ομολογούσε τίς προσωπικές του δυσκολίες, τό πόσο κόστιζε στήν γυναίκα του τό γεγονός ότι εκείνος αρνιότανε κάθε άνεση στήν καθημερινή τους ζωή, η επιμονή του στό ότι θά πρέπει νά ζούν όσο τό δυνατόν πιο απλά καί στό ότι όλη η περιουσία, εκτός από τά απολύτως απαραίτητα αγαθά, ανήκε στήν κοινότητα καί έπρεπε νά χρησιμοποιείται γιά τό γενικό καλό. { ΑΔΕ : ουδείς δύναται νά χαρίζει μέρος ή όλη τήν περιουσία του γιά τό κοινό καλό χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τής συζύγου του, ή χωρίς νά έχει εξασφαλίσει πρώτα τίς οικονομικές υποχρεώσεις του πρός τά παιδιά του καί τήν σύζυγο του.}

Οι υιοί του παραπονιούνταν ότι τούς παραμελούσε, πράγμα τό οποίο δέν αρνιότανε, επιμένοντας ότι η αγάπη δέν μπορεί νά περιορίζεται στήν οικογένεια, αλλά νά προσφέρεται σέ όλους τούς ανθρώπους μέ τούς οποίους μπορούμε νά έχουμε κάποια σχέση. Θεωρούσε ‘’συγγενείς’’ του περίπου 150 άτομα. Η εξάπλωση τού αισθήματος τής συντροφικότητας, τής προσωπικής φιλίας, τού φαινόταν ο καλύτερος τρόπος γιά νά ξεπεραστούν τά εμπόδια τής θρησκείας, τής εθνικότητας καί τής κοινωνικής τάξης. Η αγάπη έπρεπε νά εκφράζεται πάνω από όλα μέσα από τήν εξυπηρέτηση, τήν αυταπάρνηση καί τήν αφοσίωση στούς άλλους. { Η βάση τής υγιούς κοινωνίας είναι η υγιής οικογένεια. Η πνευματική υγεία τών παιδιών εξαρτάται κυρίως από τήν ποιοτική αγάπη που εισπράττουν από τούς γονείς τους. Στόν οικογενειακό χώρο είναι που πρωτομαθαίνουν τά παιδιά γιά τήν αξία τής αγάπης, ώστε νά είναι ευτυχισμένα καί νά μπορούν ν’ αγαπούν καί τούς συνανθρώπους τους. Επειδή δέ, η αγάπη δέν πηγάζει από κάποια εξαντλήσιμη πηγή ενέργειας, δέν αποτελεί δικαιολογία η στέρηση της από τά παιδιά μας πρός όφελος τού κοινού καλού. Ο ενεργός πολίτης μπορεί νά ‘’θυσιάσει’’ τήν οικογένεια του μόνο σέ περιόδους ακραίας πολιτικής ή κοινωνικής κρίσεως.}

Προσπάθησε νά θέσει σ’ εφαρμογή αυτές τίς ιδέες σέ πειραματικά χωριά. Πρός μεγάλη φρίκη πολλών ινδουιστών συμπεριέλαβε σέ αυτά καί κάποιους άθικτους1, τήν κάστα που όλοι απέφευγαν. Καί ο ίδιος είχε μάθει από μικρός νά τούς κρατά σέ απόσταση, ν’ αφήνει σέ αυτούς τίς πιό δυσάρεστες εργασίες, όπως τό καθάρισμα τό καθάρισμα τής τουαλέτας, πράγμα που πλέον επέμενε νά γίνεται από τόν ίδιο καί τήν γυναίκα του. Καθημερινά αφιέρωνε μία ώρα στίς βαριές δουλειές του νοσοκομείου. { ΑΔΕ : οι πολιτικοί, οι υψηλόβαθμοι δημόσιοι λειτουργοί, οι εκπαιδευτικοί, ... οφείλουν νά αποτελούν τό άριστο παράδειγμα πρός μίμηση. Επίσης βλ. : Βουλευτές – αφιερώνουν περί τίς 5 ώρες μηνιαίως σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο όπου δρά η ελληνική κοινωνία.} Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος, πίστευε, νά εξαφανιστούν οι παλιοί φραγμοί.

Τήν συναισθηματική στήριξη που χρειαζόταν τήν αντλούσε από τίς ώριμες γυναίκες συνεργάτισσες του. Παρόλο που πίστευε ότι η ιδανική γυναίκα είναι κυρίως πιστή σύζυγος, στήν φιλία του μέ τίς γυναίκες ανακάλυψε πόσο περισσότερα πράγματα ήταν ικανές νά δώσουν, χωρίς ωστόσο νά φτάσει στό σημείο νά δεί τήν φιλία μεταξύ τών δύο φύλων ως βάση γιά τήν δημιουργία μίας νέας κοινωνίας.

Δέν προσπαθούσε νά προσηλυτίσει τούς άλλους στήν δική του πίστη, καί υποστήριζε ότι ο κάθε άνθρωπος έπρεπε νά εφαρμόζει τήν ευσπλαχνία όπως τήν δίδασκε η δική του θρησκεία. Η αλήθεια είναι πολύπλευρη, δέν πρέπει νά τήν υπεραπλουστεύουμε γιά νά χωρέσει σέ μία μοναδική θρησκεία. Όμως, ένεκα τής αρχής τής ανεκτικότητας, δέν έκανε τίποτα γιά ν’ αντιμετωπίσει τούς φανατικούς που είχαν γιά παρωπίδες τήν δική του θρησκεία. { à βλ. : ΑΔΕ : Θρησκεία.}

Τό 1947, όταν τρένα ολόκληρα μέ μουσουλμάνους που διέφευγαν στό Πακιστάν αιματοκυλίστηκαν, όταν οι μουσουλμάνοι αντεκδικούνταν καί η Καλκούτα συγκλονιζόταν από εξεγέρσεις καί τά νέα γιά τίς θηριωδίες γίνονταν αφορμή γιά νά ξεσπάσουν νέες θηριωδίες, ο ινδουιστής Γκάντι εγκαταστάθηκε χωρίς αστυνομική προστασία σέ σπίτι μουσουλμάνων στήν μουσουλμανική συνοικία, ελπίζοντας ότι αυτή η συμβολική κίνηση θά συμφιλίωνε τούς αντιπάλους. Λίγες ώρες αργότερα, ινδουιστές καί μουσουλμάνοι αγκαλιάζονταν, φτάνοντας στό σημείο νά προσευχηθούν μαζί στούς ναούς καί στά τζαμιά οι μέν τών δέ. Όταν ξανάρχισαν οι εξεγέρσεις, ο Γκάντι ξεκίνησε απεργία πείνας καί δήλωσε ότι δέν θά σταματήσει μέχρις ότου πρυτανεύσει πάλι η λογική. Γιά μία ακόμη φορά σταμάτησε η βία καί οι άνθρωποι κατέθεσαν τά όπλα. Ο αντιβασιλεύς λόρδος Μαουντμπάτεν δήλωσε τότε : «Ο Γκάντι κατόρθωσε μέ τήν πειθώ ό,τι θά δυσκολεύονταν νά πετύχουν μέ τήν βία τέσσερεις μεραρχίες».

{ Τό κατόρθωσε όμως μόνο γιά λίγο – τό θρησκευτικό μίσος δέν άργησε νά ξαναρχίσει τό καταστροφικό του έργο. Μόνο η εκπαίδευση τής αληθινής γνώσης καί τής ελληνικής πολιτικής παιδείας δύναται ν’ απελευθερώσει τούς ανθρώπους από τούς βαθιά ριζωμένους ιούς τών δογμάτων τού παραλόγου που μετατρέπουν τά θύματα τους σέ αυτοκαταστροφικά καί επικίνδυνα όντα.}

Πίστευε ότι η ψυχή τού κάθε ανθρώπου ήταν μέρος τής παγκόσμιας ψυχής, καί γι’ αυτό η ανεκτικότητα πρός όλους ήταν γι’ αυτόν κάτι φυσικό · ήταν δέ, πεπεισμένος ότι μπορούσε νά κάνει τούς ανθρώπους νά συμπεριφέρονται μέ μεγαλύτερη γενναιοδωρία απευθυνόμενος στό φιλότιμο τους. Πεπεισμένος ότι οι έριδες οφείλονται σέ τελική ανάλυση σέ παρεξηγήσεις καί ότι η φιλική συζήτηση μπορεί νά λύσει τίς διαφορές, επιδιώκοντας γιά τόν εαυτόν του τόν ρόλο τού μεσάζοντα. Παρ’ όλα αυτά, δέν είχε ποτέ του μία πραγματικά φιλική συνομιλία μέ τόν Μ.Α. Ζίνα (1876-1948), τόν ηγέτη τών Ινδών μουσουλμάνων καί ιδρυτή τού ισλαμικού Πακιστάν ( Γής τών Αγνών ). Άν καί είχε ξεκινήσει τήν πολιτική καριέρα στό ίδιο πολιτικό κόμμα τού Κογκρέσσου που συμμετείχε ο Ζίνα, ποτέ δέν κατάφερε νά εντοπίσει τά μεταξύ τους κοινά σημεία, πράγμα που θά μπορούσε νά είχε αποτρέψει τόν τελευταίο από τό νά στρέφεται όλο καί περισσότερο πρός τήν μουσουλμανική κοινότητα.

{ Οι έννοιες γενναιοδωρία, φιλότιμο, φιλική συζήτηση καί καλή θέληση  είναι υποκειμενικές καί στερεοποιούνται μόνο μέσω τής εδραίωσης προσωπικών σχέσεων μέ τήν ειλικρινή διάθεση καί απαραίτητη γνώση γιά τήν κατανόηση τών πεποιθήσεων, τόν τρόπο σκέψεως καί αντίδρασης τού άλλου, αλλά καί μέ τήν πνευματική ικανότητα τών δύο συγκρουομένων ιδεολογικών παρατάξεων νά αποβάλλουν τά όποια εσφαλμένα δογματικά αξιώματα τους από τόν κορμό τής κοσμοθεωρίας τους. Δηλαδή, μόνο η αληθινή γνώση μπορεί νά βάλει τέλος στίς όποιες συγκρούσεις μεταξύ τών εθνών. Γι’ αυτό καί ο Γκάντι θά έπρεπε νά είχε ξεκινήσει τήν κοινωνικο-πολιτική του επανάσταση στό ανεξάρτητο κράτος τών Ινδιών ιδρύοντας μικτά δημόσια σχολεία τής αλήθειας, αντί ν’ ασχολείται μέ όποιες θέσφατες αλήθειες είχε ενσωματώσει από τήν θρησκευτική του εκπαίδευση καί εμπειρίες τής ζωής του. Γι’ αυτό καί πιστεύουμε ακράδαντα ότι κανένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων ,όσο ‘’σοφοί’’ καί άν είναι, ακόμη καί άν τούς παραχωρούσαμε απόλυτη εξουσία, δέν δύνανται νά οδηγήσουν τήν χώρα μας στό επίπεδο προόδου που δύναται μία κυβέρνηση στήν οποία συμμετέχει ενεργά η πλειοψηφία τών πολιτών, τουλάχιστον. }

Στήν ζωή τού Γκάντι, τά όρια τής ανεκτικότητας είναι ορατά : οι συνεργάτες έπρεπε ν’ ασπάζονται απολύτως τήν δική του ουτοπιστική διακήρυξη τής δημιουργίας τού Νέου Κόσμου.

Ο δέ νέος άνθρωπος του θύμιζε κάτι μεταξύ ενός Χριστιανού καί Ινδουιστή μοναχού. Ο ακραίος ασκητισμός του, η άρνηση ακόμα καί τών στοιχειωδών απολαύσεων, όπως η οικογένεια, η τροφή καί τό σέξ, τόν έκαναν έναν ‘’άγιο’’ πολύ μακρινό γιά τούς κοινούς θνητούς τής χώρας του που ζούσαν μία σκληρή πραγματικότητα, μία πηγή φανταστικής έμπνευσης αλλά όχι πρότυπο. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθούσε νά τούς πείσει τούς φτωχούς ότι τά βάσανα τους εξαγνίζουν τό πνεύμα τους, καί τούς δέ ανέργους ότι επειδή οι πόλεις διαφθείρουν έπρεπε νά ξαναγυρίσουν στήν αγροτική ζωή.

{ Μόνο μέ αυτά τά στοιχεία, θά μπορούσαμε νά πούμε ότι ο Γκάντι δέν υπήρξε ένας καινοτόμος μεταρρυθμιστής πολιτικός, αλλά ένας θεολόγος που ανακατεύτηκε μέ τήν πολιτική.}

Τό γεγονός ότι κατάφερε νά επιτύχει τήν ανεξαρτησία τής Ινδίας τό θεώρησε τήν μεγαλύτερη αποτυχία του, γιατί η χώρα που προέκυψε από αυτήν τήν διαδικασία απείχε πολύ από τό όνειρο του : μία χώρα ανεκτική, αφοσιωμένη στήν ανάπτυξη τού πνεύματος, που νά απορρίπτει τήν βία. Του ήταν αδύνατον νά δεχτεί τό γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι αποχώρησαν γιά νά ιδρύσουν τό Πακιστάν, γιατί διέψευδε τήν πλουραλιστική ικανότητα τής Ινδίας νά δέχεται στούς κόλπους της τά φαινομενικά ασυμβίβαστα. Γιά ν’ αποφύγει τήν διάσπαση τής χώρας του, πρότεινε τόν μουσουλμάνο εχθρό του Ζίνα ως τόν πρόεδρο τής ινδουιστικής Ινδίας. Οι οπαδοί του, που δέν ήταν διατεθειμένοι νά θυσιάσουν τίς φιλοδοξίες τους, τρομοκρατήθηκαν μπροστά σέ αυτό τό ενδεχόμενο. Τελικά δολοφονήθηκε από έναν φανατικό ινδουιστή.

Η ζωή του αποδεικνύει η ανεκτικότητα, ακόμη καί από μία χώρα μέ μακρά παράδοση, δέν θεραπεύει τήν ψυχή τών ανθρώπων που βασανίζεται από τούς όποιους ψυχοκτόνους θρησκευτικούς ιούς. Ο Γκάντι, άν καί είχε μελετήσει εις βάθος τίς πιό σημαντικές θρησκείες τής εποχής του, αγνοούσε τήν συμφυή τους δύναμη νά χωρίζουν τούς ανθρώπους σέ αυτοκαταστροφικά στρατόπεδα.

1(Πρόκειται γιά τούς παρίες – γιά όσους ζούν στό περιθώριο τής ινδικής κοινωνίας.)

1[ Τά ζώα ‘’σκοτώνουν’’ από ανάγκη · μερικά είδη θηλαστικών μέ υψηλή νοημοσύνη συμπεριφέρονται πρός τά θηράματα τους μέ πολύ περισσότερη ‘’ανθρωπιά’’ από ό,τι εμείς στά δικά μας. Αξίζει νά διαβάσεις τήν ακόλουθη αφήγηση μίας προσωπικής μαρτυρίας τού εξαίρετου συγγραφέως Lyall Watson :

“… I found myself more interested in the behavior of “wrong” whales, the ones we have given a bad name and called “killer” or orca, from the Latin for a demon or denizen of hell. …Killer whales are predators, …In Patagonia, they have developed a taste for sea lions, each consuming as many as three pups a day when these are available, …On this occasion, two male whales, each having eaten their fill, were simply playing with their food. The last item on their menu, a live and terrified sea lion pup, was being tossed from one to the other, flying through the air between them like a beach ball. Each time the sea lion tried to set off back to the beach, struggling to reorient itself after splashdown, one of the players would go off after it with every evidence of excitement, putting the pup back into play with an athletic flourish.

It was easy, watching this performance, to feel compassion for the hapless pup and to see the adult whales as cruel killers. Even for a biologist used to the cut and thrust of predatory behavior, familiar with the need for hunters to practice and perfect the moves of their profession, it wasn’t easy to watch without wincing. My discomfort was heightened by my knowledge of the intelligence and creativity of these particular predators, which made it difficult for me to cut them the sort of moral slack one allows a kitten found playing with a mouse. And I was finding it easy instead to feel censorious and to believe in the biological roots of evil and the inevitability of whales “acting like animals,” when the killers themselves confounded me.

The larger of the two whales, whose fin was so tall it curved over at the tip, the very one who seemed to take most pleasure in the game, brought it to an astonishing end. He cut short the play as abruptly as if “time-out” had been called, picked up the sea lion in his huge curved teeth and carried it toward the shore. In deep water close to the beach he put on a burst of speed that carried him on the crest of a wave high up above the waterline, where he replaced the pup almost where it had been found, nudged the motionless little sea lion until it suddenly sprang to life and floundered, ruffled but otherwise apparently unharmed, back to its family. Then the whale seemed to turn directly to me, holding a look long enough to make me feel uncomfortable with my presumptions, even out there in my element, before he heaved back into his own.”

Lyall Watson, “Dark Nature”, Harper Collins Publishers, 1995. ]

Ο ενεργητισμός κατά τών φοβιών, τής φυγής καί τής μοναξιάς.

            Όλη η επιστημονική γνώση καί όλη η αλήθεια είναι άχρηστη εάν αυτή δέν γνωρίζει τά αίτια, τήν σωστή θεραπεία καί τήν πρακτική εφαρμογή της γιά τήν απελευθέρωση τής ανθρωπότητος από τίς κατασκευασμένες άλογες φοβίες της.

            Σχετικά μέ τήν επιτυχία ή αποτυχία κινημάτων όπως αυτό τής ΑΔΕ, τό μόνο που μέ φοβίζει είναι η ξαφνική υπεραισιοδοξία μέ τήν οποία καταλαμβάνεται η αγανακτισμένη μάζα, μέ αποτέλεσμα νά επιλέγει τήν σύγκρουση μέ τά όργανα τής εξουσίας, αντί νά επιλέγει τήν ορθολογιστική, αποτελεσματική οργάνωση του. Καί αυτό διότι η υπεραισιοδοξία τυφλώνει τόν νού όπως ακριβώς καί οι άλογες φοβίες που τού έχει ενσωματώσει η άρχουσα τάξη.

Παρ’ όλες τίς τόσες επιστημονικές πληροφορίες γύρω από τόν φόβο – κάθε έτος έχουμε περί τίς χίλιες νέες έρευνες – δέν έχει μειωθεί στό ανάλογο ποσοστό η ζήτηση ανορθόδοξων θεραπευτών, μάγων καί μαγισσών. Μεγάλο μέρος τού πληθυσμού, μορφωμένου καί μή, φαίνεται νά ‘’προτιμά’’ νά παραμένει αγκιστρωμένο στίς διάφορες φοβίες τού παραλόγου, καί ν’ αγνοεί τούς διάφορους επιστήμονες, ερευνητές καί αφυπνιστές που τεκμηριωμένα τούς υποδεικνύουν πως ν’ απαλλαχθούν από τούς μή χρήσιμους φόβους τους, καί νά επικεντρωθούν στά μέρη τής πραγματικότητας τά οποία θά έπρεπε νά μάς τρομάζουν – όπως, τό φαινόμενο τού θερμοκηπίου, η επικίνδυνη οικονομική ανισότητα μεταξύ τών κοινωνικών τάξεων, κ.τλ. Καί αυτό, διότι κυρίως η εκλεπτυσμένη τέχνη τής φυγής μέσω τής ενσωμάτωσης τών κατασκευασμένων φοβιών, τής απόδρασης μας από τήν αλήθεια – τό τι εστί τό όν – παραμένει παραγνωρισμένη, γιατί οι διάφορες μορφές που παίρνει εμποδίζουν τούς ανθρώπους-προϊόντα τής καθεστηκυίας τάξης νά τήν αντιμετωπίσουν ως ολοκληρωμένη αντίδραση στήν ουσιώδη ζωή.

            Η φυγή ως τρόπος αντίδρασης πρός τά όποια προβλήματα τής ζωής έχει εξελιχθεί σέ μία νέα φιλοσοφία τού ατομικισμού ως η μοναδική πραγματικότης τού ανθρώπινου είδους – ήτοι, καί αυτή, μαζί μέ τίς τόσες άλλες τού Δυτικού πνεύματος, αγνοεί πλήρως τήν πολιτική φιλοσοφία τής επίτευξης τής ευτυχίας τού συνόλου μέσω τής ολοκλήρωσης τού κοινού αγαθού καί τού φυσικού δικαιώματος τών ενεργών (μή παθητικών ή δειλών) πολιτών στήν αυτοκυβέρνηση τους μέσω τής ορθολογικώς οργανωμένης αλληλο-εξαρτώμενης συνεργασίας τους.

Ο κύριος συνήγορος της είναι ο Ανρί Λαμπορί, ο άνθρωπος που εισήγαγε στήν θεραπευτική τήν χλωροπραμαξίνη – ένα από τά πιο ευρέως διαδεδομένα ηρεμιστικά – που προκαλεί τήν μεγαλύτερη φυγή από τόν ψυχικό πόνο καί βάσανα τής σύγχρονης ζωής αντί τής αντιμετώπισης τους.

Μάς συμβουλεύει ν’ αποφεύγουμε τήν σύγκρουση διότι δημιουργεί μόνο ένα καθεστώς κυριαρχίας τού ισχυροτέρου – όπως ακριβώς συμβαίνει καί στό ζωικό βασίλειο τών θηλαστικών – καί επίσης νά μήν είμαστε ανταγωνιστικοί ώστε νά μήν χάσουμε τήν ανεξαρτησία μας.

Στό εργαστήριο του μέτρησε τό άγχος στά ποντίκια, υποβάλλοντας τά σέ συγκεκριμένες ελεγχόμενες δοκιμασίες, : όσα από αυτά είχαν τήν δυνατότητα νά καταφύγουν σ’ έναν άλλο χώρο είχαν κανονική πίεση τού αίματος μία εβδομάδα μετά τά πειράματα. Τά υπόλοιπα διατηρούσαν υψηλή πίεση ακόμα καί ένα μήνα μετά τά πειράματα : όταν δέν μπορούν νά ξεφύγουν, δημιουργούν έλκη, χάνουν βάρος καί απελπίζονται σέ τέτοιο βαθμό ώστε, ακόμα καί όταν τούς ανοίγουν  τό κλουβί, δέν βγαίνουν έξω γιατί φοβούνται. { Όπως ακριβώς καί οι άνθρωποι θύματα τών φοβιών που τούς έχουν ενσταλάξει τά διάφορα θρησκευτικά καί πολιτικά δόγματα.} Σέ μία Τρίτη ομάδα ποντικιών, που ήταν κλεισμένα στά κλουβιά ανά ζεύγη καί είχαν τήν δυνατότητα, όταν δέν μπορούσαν νά ξεφύγουν, νά παλέψουν μεταξύ τους, παρατηρήθηκε κανονική πίεση τού αίματος ακόμα καί όταν υποβάλλονταν στίς ίδιες δοκιμασίες μέ τήν προηγούμενη ομάδα. { Τά ενεργά μέλη τής ΑΔΕ μάχονται μέ τόν λόγο καί τά έργα τους καί ποτέ δέν αποφεύγουν τήν σύγκρουση μέ όποιον αντιμάχεται ατεκμηρίωτα τίς αξίες τής ΑΔΕ.}

Βάσει αυτών ο Λαμπορί κατέληξε στό συμπέρασμα ότι η μάχη καί η φυγή είναι τά δύο μέσα αποφυγής τού άγχους. Όμως η όποια επιτυχής έκβαση τής μάχης δημιουργεί εξάρτηση και ωθεί τό άτομο στήν πίεση που γεννά ο ανταγωνισμός. Αργά ή γρήγορα δέ, αντιμετωπίζει κανείς έναν αντίπαλο που δέν μπορεί νά νικήσει καί τότε στρέφει τήν επιθετικότητα του πρός τόν εαυτόν του, αντίδραση που τού δημιουργεί άγχος. Έτσι, ο Λαμπορί επιμένει ότι η καλύτερη λύση φαίνεται νά είναι ή φυγή. { Η μάχη που δίνουμε ως μέλη τής ΑΔΕ κατά τών ισχυόντων κοινωνικο-πολιτικών θεσμών διεξάγεται σύμφωνα μέ τήν αποδοτική οργάνωση / μέσα καί υπερβατικό τέλος τής ΑΔΕ, οπότε, εκτός τού ότι τό όποιο άγχος ή πίεση παράγει η δράση μας έχει θετικές επιδράσεις καί στήν υγεία μας καί στόν ψυχικό μας κόσμο, δέν υπάρχουν μεταξύ μας απελπισμένοι μοναχικοί Δον Κιχώτες που στρέφονται κατά τού εαυτού τους, μέ αποτέλεσμα η φυγή τους από τήν αβάσταχτη πραγματικότητα τους νά βρίσκει ως μοναδικό καταφύγιο τόν φανταστικό τους κόσμο όπου, αποσπώμενοι από τήν κενή καθημερινότητα καί τούς καταναγκασμούς τής ιεραρχίας, αισθάνονται ότι όχι μόνο ουδείς δυνάστης μπορεί νά τούς αγγίξει, αλλά αντιθέτως ότι η φανταστική ανεξαρτησία καί μοναδικότητα τους μπορεί ν’ αλλάζει τόν κόσμο κατά βούληση. Αντιθέτως, οι δικές μας όποιες αγωνίες βρίσκουν τόσους διεξόδους πρός τούς φυσικούς καί υπερβατικούς στόχους μας ώστε νά μπορούμε νά παράγουμε γόνιμα καί όμορφα έργα – είμαστε οι νέοι καλλιτέχνες που έχουν αρχίσει νά βάζουν τά γερά θεμέλια στούς νέους Παρθενώνες. Γι’ άλλη μία φορά, είναι πολύ σημαντικό νά θυμόμαστε όταν μελετούμε τίς θεωρίες καί τά αποτελέσματα ερευνών τών τού Δυτικού πολιτισμού επιστημόνων τών ανθρωπιστικών σπουδών, ότι τά πολιτισμικά μιμίδια τους (θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, ...) έχουν ως κύριο θεμέλιο τους τήν αρχή τού ατομικισμού : τό άτομο μάχεται μόνο του νά βρεί τής ευτυχία καί τόν σκοπό τής υπάρξεως του, τής σωτηρίας τής ψυχής του, κ.τλ., μέσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο ανθρώπων καί φύσεως. Δηλαδή, ο πολιτισμός τους ήτανε – καί σέ μεγάλο βαθμό ακόμη είναι – τελείως αντίθετος μέ αυτόν τών αρχαίων Αθηναίων δημοκρατών που μεγαλούργησαν σ’ όλους τούς τομείς, λειτουργώντας ως πρόσωπα-πολίτες που είχαν τήν συλλογική ευθύνη γιά τήν πόλιν τους καί που εύρισκαν τό κύριο συστατικό τής ευτυχίας τους στό κοινό καλό. Γιά μία σύντομη αναφορά τών μέσων φυγής τών συγγενών μας, βλέπε τήν υποσημείωση #1.}

Ο φόβος τής απόλυσης ή τής ανεργίας καί η αδυναμία μας ν’ αντιμετωπίσουμε τήν πανίσχυρη τάξη τού νεοφιλελευθερισμού, μάς δημιουργούν αναστολές1. Επίσης, η έλλειψη πληροφόρησης ή η υπερπληροφόρηση μάς εμποδίζουν ν’ αντιδράσουμε σέ μία απειλή, επιβαρύνοντας έτσι τόν εγκέφαλο μας μέ περισσότερες αναστολές. Η δέ μνήμη μας είναι ήδη επιβαρυμένη από τίς όποιες αποτυχίες τού παρελθόντος μας, οπότε η συνεχής συσσώρευση αναστολών ένεκα τών αρχετυπικών καί σύγχρονων φοβιών μάς αποθαρρύνει ν’ αναλάβουμε δράση, προετοιμάζοντας έτσι τό πεδίο τού θυμικού μας νά δεχτεί τίς όποιες αποτυχίες, συμβιβασμούς καί νέες φοβίες μας

Γι’ αυτό καί ο ψυχοσωτήρας Λαμπορί ‘’ανακάλυψε’’ ένα χημικό προϊόν που αναστέλλει τήν αναστολή, άν καί παραδέχεται ότι προκαλεί άλλα προβλήματα. Ταυτοχρόνως, μάς προτρέπει νά ξεφεύγουμε (! ;) από τίς αναστολές μας μέ κάθε δυνατό τρόπο – όπως, μιλώντας ή γράφοντας, θυμώνοντας ή βρίζοντας αυτούς που μάς ενοχλούν · διαφορετικά, οι αναστολές μας θά καταστρέφουν τήν βιολογική καί πνευματική υγεία μας, εμποδίζοντας τήν λειτουργία τού ανοσοποιητικού μας συστήματος καί δημιουργώντας ψυχοσωματικέ ασθένειες.

Δηλαδή, άν κατάλαβα καλά μάς συμβουλεύει νά βρίζουμε τόν κάθε προβληματικό αστυνομικό καί εργοδότη μας ώστε νά καταλήξουμε στήν φυλακή ή στήν ανεργία.

Ο Λαμπορί δέν αποτελεί τήν εξαίρεση στόν κόσμο τής επιστήμης, αλλά τόν κανόνα : ο άνθρωπος είναι μία βιοχημική μηχανή που χρειάζεται πλήθος χημικών ουσιών γιά ν’ αντιμετωπίζει τά όποια προβλήματα της. Η ιδέα προτάσεως τους γιά λύση τών κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικών προβλημάτων που μάς δημιουργούν τά υπαρξιακά καί βιολογικά μας προβλήματα δέν ανιχνεύεται στό πανίσχυρο μικροσκόπιο τής υπερεθνικής εταιρείας γιά τήν οποία εργάζονται. Μέ απλά λόγια, μάς θέλουν νά λειτουργούμε ως μηχανές που παράγουν καί καταναλώνουν τά προϊόντα τής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας, καί όταν αρχίζουμε νά χαλάμε μέσα στό αφύσικο περιβάλλον τους, μάς συμβουλεύουν, αντί νά ενεργοποιηθούμε ..., νά καταναλώνουμε τά ψυχοφάρμακα τους καί νά ενσωματώνουμε τά μηνύματα τών ΜΜΕ τους.

Δέν μάς επιβάλλουν δέ, μόνο τόν τρόπο ζωής μας, αλλά καί τόν λάθος τρόπο θανάτου μας : γιά παράδειγμα, μέ τήν βοήθεια ναρκωτικών ουσιών, που βελτιώνουν τήν σεξουαλική μας ικανότητα αλλά καταστρέφουν σταδιακά τό σώμα καί μυαλό μας, μάς οδηγούν στόν βαρκάρη τού Άδη χαμογελαστούς, μεθυσμένους καί χορεύοντας στούς ρυθμούς τής αφύσικης κοσμοθεωρίας τους περί τής ουσίας τής ανθρώπινης ύπαρξης. Η αυτοκτονία όμως, ακόμη καί όταν εκτελείτε ως μία πράξη κατά τής υποκρισίας, όχι μόνο δέν οδηγεί πουθενά, αλλά είναι μάλλον η πιο ανειλικρινής πράξη φυγής γιά τήν φυγή.

   Τό πρόβλημα μέ τήν απόδραση μας στίς διάφορες φοβίες, αναστολές, κ.λά. δέν είναι τό νά ξέρουμε πρός τά που δραπετεύουμε, αλλά είναι η ίδια η πράξη τής απόδρασης ως λύση... Τό αντίθετο τής απόδρασης είναι η τού δημοκράτη ενεργού πολίτου πόλεμος κατά τής μετριότητος, τό είδος προσωπικής θυσίας που παύει νά τόν κάνει ευάλωτο : μία στάση ζωής που διαπνέεται από τήν φυσική αξία τού ότι οι άνθρωποι επιδέχονται τελειοποίηση, ότι πρέπει νά εκλεπτύνονται καί νά εξευγενίζονται συνεχώς, ώστε, αντί νά καταφεύγουν στήν λήθη, νά δημιουργούν καί νά ελέγχουν τίς κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες που τούς επιτρέπουν νά λειτουργούν ως πολιτισμένα κοινωνικά όντα, ικανά όχι μόνο ν’ αντιμετωπίζουν τά απρόβλεπτα γεγονότα, αλλά καί νά πλησιάζουν όλο καί περισσότερο τό συνεχώς εξελισσόμενο υπερβατικό τους τέλος (σκοπός τής ανθρώπινης ύπαρξης που είναι σέ αρμονία μέ τό εστί τό όν.)

1(αναστολή : η έλξις, τό ρίψιμον πρός τά οπίσω · συγκράτησις, περιορισμός · ανάσχεσις κινήσεως ή ενέργειας · προσωρινή διακοπή · αναβολή εκτελέσεως.)

Ενώ δέ, κατανοούν τούς λόγους γιά τούς οποίους κάποιος υποφέρει από τό σύνδρομο τής κλειστοφοβίας, ταυτοχρόνως δέν αναγνωρίζουν τήν δική τους πνευματική κλειστοφοβία στά δικά τους ζητήματα, διαιωνίζοντας έτσι τίς όποιες άλογες φοβίες εξουσιάζουν τήν ζωή τους, υπό τόν φόβο ότι η εξάλειψη αυτών θά προκαλέσει χειροτέρα κακά από αυτά τών παράλογων πιστεύω τους. Αυτό ισχύει κυρίως διότι οι άλογες φοβίες τους υψώνονται ως ένα προσωπικό, προστατευτικό, απόρθητο κάστρο κατά τής όποιας ανεξήγητης απογοήτευσης καί τού όποιου κατασκευασμένου αισθήματος αδυναμίας.

Ευτυχώς όμως, η επιστήμη έχει ανακαλύψει ότι οι χημικές ουσίες που παράγουμε γιά ν’ αντιμετωπίσουμε τά συμπτώματα τού φόβου, διαφέρουν ελάχιστα από αυτές τής περιέργειας. Αυτή είναι μία επιστημονική πραγματικότης που σημαίνει ότι : α)- δέν μπορούνε ν’ απαλλαγούνε από τίς άλογες φοβίες τους μόνο μέ τόν ορθολογικό λόγο, διότι η κατάστασης τους δέν είναι αποτέλεσμα τής έλλογης προσωπικής προτιμήσεως τους, καί β)- μπορούνε ν’ απαλλαγούν από τίς βασανιστικές, άλογες φοβίες τους κάτω από τήν επίδραση τής περιέργειας ή τής εμμονής σ’ έναν συγκεκριμένο στόχο που τούς απορροφά τόσο ώστε νά συμπεριφέρονται θαρραλέα καί μέ τόση αισιοδοξία ώστε νά μπορούν νά ενεργοποιήσουν τούς ορθολογικούς νευρώνες τού εγκεφάλου τους.

Συνοπτικά, ο ενεργός πολίτης τής ΑΔΕ είναι αδύνατο νά μήν θεραπευτεί από τίς όποιες άλογες φοβίες του – η αιώνια τιμωρία τής κόλασης, η αχώριστη οικονομική ανασφάλεια, η ανεπάρκεια τους στίς απαιτήσεις τής κοινωνίας, ...-- που, έτσι κι αλλιώς, εξυπηρετούν μόνο τά συμφέροντα τών δυναστών του, στερώντας του τό φυσικό του δικαίωμα νά γίνει αφέντης τής ζωής του.

Μερικοί γνωστοί μου ερευνητές καί συγγραφείς παραπονιούνται ότι τό κοινό δέν διαβάζει τά βιβλία τους ώστε ν’ αφυπνιστούνε καί ν’ απαλλαγούνε από τίς όποιες αδικαιολόγητες φοβίες τους καί εσφαλμένες αντιλήψεις γιά τήν πραγματικότητα – θεολογική, ιστορική, οικονομική, κ.τλ. Ο Μ. Καλόπουλος δέ, ο οποίος μού ζήτησε νά μεταφράσω τά βιβλία του στά Αγγλικά, όταν τόν ερώτησα εάν έχει μελετήσει τά άρθρα καί τό καταστατικό τής ΑΔΕ μετά από δύο έτη στήν κατοχή του, μού απήντησε αρνητικά καί μού ζήτησε νά τού τά ξαναστείλω. Μετά από δύο χρόνια, πάλι η ίδια ιστορία, ενώ είχα ασχοληθεί μέ τήν εύρεση τών κατάλληλων ξένων εκδοτικών οίκων γιά τήν έκδοση τών βιβλίων του, καί τού είχα στείλει καί μία μικρή εργασία μου γιά ορισμένα ονόματα καί ορισμούς που αναφέρει στά βιβλία του.

Δηλαδή, βλέπουμε ότι ακόμη καί πολύ έξυπνοι, δημιουργικοί συγγραφείς δέν γνωρίζουν ότι δέν γνωρίζουν : α)- δέν γνωρίζουν πως νά πλησιάσουν ανθρώπους που μπορούν νά βοηθήσουν στήν διάδοση τού έργου τους, αλλά ούτε καί τό κοινό ώστε νά ωφεληθεί αυτό από τό αποκαλυπτικό συγγραφικό τους έργο, β)- δέν συνειδητοποιούν ότι τό έργο τους θά μπορέσει νά εκτιμηθεί καταλλήλως καί νά βοηθήσει στόν αγώνα τής αφύπνισης τού Ρωμιού, μόνο μέσω ενός πανελληνίου οργανωμένου αφυπνιστικού κινήματος που αποσκοπεί στόν απόλυτο έλεγχο τής εξουσίας από τούς δημοκράτες πολίτες, γ)- υποφέρουν από τό φαινόμενο τής εξειδίκευσης : τό έργο ενός είναι τό πιο σημαντικό απ’ όλα τ’ άλλα, καί από μόνο του μπορεί νά λύσει τά περισσότερα προβλήματα...δ)- δέν γνωρίζουν ότι οι φοβίες τής μάζας μπορούν νά νικηθούν μόνο μέσω τής συμμετοχής της στήν συλλογική προσπάθεια επίτευξης τής μεγάλης εικόνας.

Γι’ αυτό πρέπει ταυτόχρονα μέ τήν αφύπνιση τής μάζας – μέ πρώτο βήμα τήν απαλλαγή της από τίς διάφορες άλογες φοβίες της – νά αφυπνίσουμε τούς ειδικούς, μελετητές κ.λ. άλλους έξυπνους ομοϊδεάτες μας καί μή.

            Δέν αρκεί τό νά εκφράζεις ανιδιοτελώς,  τεκμηριωμένα καί μέ ειλικρίνεια τήν γνώμη σου, διότι η προσπάθεια σου νά πείσεις κάποιον ν’ αλλάξει τό πιστεύω του επί ενός συγκεκριμένου θέματος αντιμετωπίζεται από τόν εγκέφαλο του ως μία βίαιη εισβολή στήν πραγματική ή πλαστή γαλήνη τού χώρου του.

            Παρ’ όλα αυτά, δέν απαιτείται νά είσαι ένας έμπειρος ψυχαναλυτής ή επικοινωνιολόγος γιά νά πλησιάσεις τό μέρος τού πληθυσμού που καταδυναστεύεται από όποιες φοβίες καί ανασφάλειες, διότι αυτές δημιουργούν τήν ψυχική κατάσταση τής αβάσταχτης μοναξιάς τους, από τήν οποία δέν ξέρουν πως ν’ απελευθερωθούν. Όλους αυτούς μπορεί νά τούς βλέπεις χαρούμενους ή μέ γαλήνη ν’ απορροφούν ευλαβικά τόν λόγο τού καθοδηγητού τους στίς διάφορες συγκεντρώσεις τους, αλλά η μοναξιά τους – απόρροια τών άλογων φοβιών τους – μαρτυριέται από τήν απελπιστική αδυναμία ουσιώδους επικοινωνίας τους μέ τό έμψυχο καί άψυχο περιβάλλον τους. Γι’ αυτούς, οι άνθρωποι δέν είναι τίποτα περισσότερο από μοναχικούς βαρκάρηδες σ’ έναν αχανή ομιχλώδη ωκεανό, όπου φευγαλέα διακρίνουν από μακριά ο ένας τό φώς τού άλλου καί ανταλλάσουν τούς τυποποιημένους χαιρετισμούς καθώς προσπερνά ο ένας τόν άλλον. Δέν υπάρχει όμως, ούτε ένας μοναχικός άνθρωπος που νά μήν θέλει νά βρεί τήν έξοδο από τό βασανιστικό κελί του ώστε νά μεταμορφωθεί στό πιο ανοιχτό άτομο, νά μοιράζεται τήν μεγαλομανή καλλιτεχνική ή ερευνητική του ιδιοφυία μέσω τού συναισθήματος γενναιοδωρίας του, νά μπορεί νά γίνεται εποικοδομητικά προκλητικός καί επιθετικός όταν οι συνάνθρωποι αντιδρούν μέ τό άδειο βλέμμα τής αδιαφορίας, νά μπορεί νά αναγνωρίζει καί ν’ απολαμβάνει τό μή τέλειο σώμα του μέσα από τήν χαρά τής αυτοσυνειδήσεως, νά καταλάβει γιατί περνά απαρατήρητος, ...

Γι’ αυτό μήν σταματάς νά ενοχλείς τούς συνανθρώπους σου έως ότου γίνουν ενεργά μέλη γιά τόν αγώνα επανελληνοποιήσεως τους. Μήν αποφεύγεις τούς πρακτικούς που επαναλαμβάνουν καθημερινά ότι δέν μπορεί κανείς ν’ αλλάξει τόν κόσμο γιά τό καλύτερο : βοήθησε τους ν’ αποδράσουν από τόν φανταστικό τους τοίχο που τούς εμποδίζει νά πορευθούν στήν λεωφόρο τής αναγέννησης του καί τής δικιά μας.

[ #1 : Ο άνθρωπος έχει μεγάλη εμπειρία τής απόδρασης / φυγής του στήν φαντασία. Ο αρχικός εχθρός του ήταν η πείνα καί, όταν δέν μπορούσε νά τήν κατανικήσει μέ τήν τροφή, κατέφευγε στά ναρκωτικά. Τό πιο διαδεδομένο ναρκωτικό στήν Ευρώπη τού Μεσαίωνα ήταν πιθανότατα ο σπόρος τής παπαρούνας (υπήρχαν τεράστιες εκτάσεις αφιερωμένες στήν καλλιέργεια του, σέ βιομηχανική κλίμακα) καί τόν χρησιμοποιούσαν γιά νά φτιάχνουν ψωμί, όπως καί τόν σπόρο τής κάνναβης, καρυκευμένο μέ κόλιαντρο, γλυκάνισο, κύμινο καί σουσάμι. Μέ αυτόν τόν τρόπο οι φτωχοί κατέφευγαν σέ μία ονειρώδη κατάσταση, συχνά καταδιωκόμενοι από δαιμόνια καί βρικόλακες καί άλλα τρομακτικά οράματα, αλλά ο φόβος που ένιωθαν ήταν λιγότερο εξουθενωτικός από τήν πείνα. Στά ανήσυχα παιδιά έδιναν ροφήματα από σπόρο παπαρούνας γιά νά τά ηρεμούν. Καί όταν η πείνα γινόταν λιμός, άνθρωποι-έντομα που θύμιζαν σμήνος από ακρίδες έκαναν επιδρομές σέ σκουπιδότοπους καί καταβρόχθιζαν ό,τι μπορούσαν νά καταπιούν, ακόμα καί περιττώματα, βουλιάζοντας σιγά-σιγά στήν αποβλάκωση, κάπου ανάμεσα στήν νάρκωση καί στήν νεύρωση, αλλά ονειρευόμενοι ότι τρώνε. Σήμερα, ονειρεύονται ότι ζούνε είτε μέσω τών ναρκωτικών ουσιών και ψυχοφαρμάκων είτε εθισμένοι στήν υπερκατανάλωση αγαθών είτε ως δέκτες τών απαξιωτικά πολιτισμικών μηνυμάτων τών εταιρικών ΜΜΕ.

Η φυγή σέ τροποποιημένες καταστάσεις συνείδησης – στήν νάρκωση ή στήν διέγερση – είναι μία ανθρώπινη κατασκευασμένη ανάγκη που τήν συναντάμε σέ όλες τίς εποχές τών μή καθεστώτων τής άμεσης δημοκρατίας. Όντως, η μεγάλη πλειοψηφία τών πολιτισμών ξέφευγε καί συνεχίζει ν’ αποδρά από τήν πραγματικότητα μέ τήν χρήση τού οινοπνεύματος, τού καπνού, τού τσαγιού ή τού καφέ καί άλλων φυτών κάθε είδους.

Οι Αζτέκοι, ένεκα τής ιδιαίτερης τους μελαγχολικής άποψης γιά τήν ζωή, είχαν τετρακόσιους θεούς γιά τό ποτό καί τήν μέθη, τά Τετρακόσια Κουνέλια, γιά νά τούς βοηθούν νά ξεφεύγουν, χωρίς όμως νά γνώριζαν τόν τόπο όπου θά έφταναν.

Οι κάκτοι καί τά μανιτάρια που έτρωγαν τούς δημιουργούσαν τρομακτικά ή κωμικά οράματα που κρατούσαν πολλές ημέρες, εκείνοι όμως επέμεναν διότι τούς γέμιζαν μέ θάρρος, ώστε νά μήν φοβούνται τίς μάχες – όπως καί οι Βορειο-Ευρωπαίοι τής πρό καί κατά τής Ρωμαϊκής εποχής. Έχοντας δέ πλήρη συνείδηση τών κινδύνων που εγκυμονούσαν τά οινοπνευματώδη ποτά, τιμωρούσαν τούς μεθυσμένους γιά τήν πρώτη παράβαση ξυρίζοντας τους τό κεφάλι δημόσια, μέσα σέ γιουχαΐσματα τού πλήθους · άν τό επαναλάμβαναν, τούς καταδίκαζαν σέ θάνατο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι καί οι ιερείς εκτελούνταν μέ τήν πρώτη παράβαση, ενώ οι ευγενείς είχαν τό προνόμιο νά στραγγαλίζονται στά σπίτια τους. Όταν όμως έφτασαν ν’ αντιμετωπίσουν σοβαρά συλλογικά προβλήματα, τίποτα δέν μπόρεσε νά τούς σταματήσει : άρχισαν όλοι νά πίνουν καί νά παίρνουν ναρκωτικά μέχρι θανάτου, ώσπου στό τέλος από 25 εκατομμύρια που ήταν έμεινε μόνο ένα. Ήταν η μεγαλύτερη συλλογική αυτοκτονία τής ιστορίας, που επισπεύστηκε αναμφίβολα από διάφορες αρρώστιες που ήρθαν από τήν Ευρώπη, όμως η βασική τους αιτία ήταν η ηθική τους κατάπτωση που προήλθε από τήν κατάκτηση τους από τούς Ισπανούς, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ολόκληρος ο πολιτισμός τών Ινδιάνων ήταν χρεοκοπημένος.

Στήν Ευρώπη, τό όποιο έγινε ο πιο μοντέρνος τρόπος απόδρασης από τόν πόνο καί τήν πλήξη, όταν ο Ελβετός ιατρός Παράκελσος (1493-1541) τό ανακάτεψε μέ οινόπνευμα καί έφτιαξε τό λάβδανο. Ο μεγαλύτερος ιατρός στήν Αγγλία τού 18ου αιώνα έφτιαξε ένα ποτό μέ βάση τό όπιο στό οποίο πρόσθεσε κανέλα, γαρίφαλα καί σαφράνι, τό οποίο θεωρούσε τό πολυτιμότερο φάρμακο στόν κόσμο. Τό 1854, ένα κοινό αγγλικό εγχειρίδιο ιατρικής υποστήριζε ότι τό όπιο ήταν αναμφίβολα τό πιο σημαντικό φάρμακο καί η πιο πολύτιμη από όλες τίς ουσίες που χρησιμοποιεί η ιατρική στίς καθημερινές ασθένειες, παρόλο που τό κάπνισμα τού οπίου θεωρούνταν επικίνδυνο γιά τήν σωματική καί πνευματική υγεία, κυρίως τών χαμηλών τάξεων.

   Οι ΗΠΑ ξεχώρισαν γιά τήν εκπληκτική τους ικανότητα νά περνούν από τό ένα ναρκωτικό στό άλλο, από τήν μία απόδραση στήν άλλη. Έως τό 1917, τά φαρμακεία τής Νέας Υόρκης εκτελούσαν ημερησίως περί τής 1000 συνταγές μαριχουάνας γιά νά θεραπεύσουν πλήθος ψυχο-σωματικών ενοχλήσεων. Στίς αρχές τού 19ου αιώνα, διπλασίασαν τήν κατανάλωση οινοπνευματωδών, βλέποντας σέ αυτό τό σύμβολο τής ισότητας : όλοι ήταν ίσοι μπροστά στό μπουκάλι καί κανείς δέν μπορούσε νά τού αντισταθεί, «πίνουν γιά νά νιώσουν ελεύθεροι». Ο υπήκοος που, ανίκανος νά σταθεί στά πόδια του, θριαμβολογούσε μέσα στήν ταβέρνα του ότι ήτο ανεξάρτητος όσο καί οι ΗΠΑ του, εξέφραζε μία συλλογική πολιτισμική ψύχωση, τήν οποία δέν μπορούσε νά θεραπεύσει τό θρησκευτικό κήρυγμα, ούτε νά μετριάσει τό Κίνημα τής εγκράτειας που επέτρεπε στά μέλη του τήν μέθη μόνο στήν διάρκεια τής εθνικής εορτής τής 4ης Ιουλίου. Ωστόσο μία ξαφνική αλλαγή επήλθε μεταξύ τού 1830 καί τού 1850 : η κατανάλωση οινοπνευματωδών μειώθηκε στό μισό καί έκτοτε η εξάρτηση από αυτό έγινε υπόθεση μίας μειοψηφίας. Όχι όμως διότι απέκτησαν τόν έλεγχο τής ζωής τους, αλλά επειδή εθίστηκαν στά οπιούχα φάρμακα, μέ αποτέλεσμα έως τό 1900 νά έχει τετραπλασιαστεί η εισαγωγή οπίου. Περί τό 1910, άρχισαν νά καπνίζουν τό όπιο αντί νά τό παίρνουν σέ μορφή φαρμάκου – όπως επιτρέπετο έως τό 1909 – οπότε απαγορεύτηκε η εισαγωγή του. Τότε έγιναν τής μόδας τά τσιγάρα, που εξαπλώθηκαν μέ τόν 1ον Παγκόσμιο Πόλεμο. Καί όταν η ποτοαπαγόρευση γενικεύτηκε σ’ ολόκληρη τήν χώρα, εμφανίστηκαν ως σωτήρες ποτά μέ κόλα που περιείχε κοκαΐνη. Η κοκαΐνη διαφημίστηκε ως τό καλύτερο φάρμακο γιά νά απεξαρτηθεί η μάζα από τόν εθισμό της στά οινοπνευματώδη, τό όπιο καί τήν μορφίνη, αλλά καί σάν εξαιρετικό τονωτικό. Ο Γουίλιαμ Χάμοντ, γενικός αρχίατρος τού στρατού, δήλωνε μέ περηφάνια ότι παίρνει ένα ποτήρι τού κρασιού κοκαΐνη μέ κάθε γεύμα. Η κοκαΐνη έγινε εξάλλου τό επίσημο φάρμακο τής Ένωσης εναντίον τού Εαρινού Κατάρρου. Στά μπάρ τήν σέρβιραν μέσα στό ουίσκι · τήν πουλούσαν στά καταστήματα μέ τήν μορφή καρδιοτονωτικού, τήν μοίραζαν στούς ανθρακωρύχους καί στούς εργάτες οικοδομών. Οι Αμερικάνοι ιατροί συναγωνίζονταν ποιός θά τήν εκθειάσει περισσότερο. Ο καθηγητής τής ιατρικής στό Πανεπιστήμιο τής Πενσιλβάνια δόκτωρ Τζόρτζ Γούντ, πρόεδρος τής Αμερικάνικης Εταιρείας Φιλοσοφίας, τό συνιστούσε ακόμα καί ως βοήθεια γιά όσους ήθελαν νά είναι καλοί πολίτες καί καλοί χριστιανοί, γιατί προκαλεί «μία έξαρση τών καλύτερων πνευματικών μας αρετών, μία ζεστή φλόγα καλοσύνης, μία τάση νά κάνουμε σπουδαία πράγματα αλλά μέ τόν καλύτερο καί τόν πιο ωφέλιμο τρόπο, ένα ανώτερο πνεύμα αφοσίωσης καί, πάνω από όλα, σιγουριά καί ανεξαρτησία. Φαίνεται πως, γιά ένα χρονικό διάστημα, κάνει τόν άνθρωπο καλύτερο καί σπουδαιότερο».

   Οι δέ Γάλλοι κατέχουν εδώ καί πάρα πολλά χρόνια τά πρωτεία στήν κατανάλωση οινοπνευματωδών στόν κόσμο. Ο λόγος δέν είναι ότι παράγουν τά καλύτερα κρασιά, γιατί τελευταία έχουν κατακτήσει καί τό ρεκόρ στήν κατανάλωση ηρεμιστικών καί υπνωτικών χαπιών. Στούς δέκα Γάλλους τρείς είναι εξαρτημένοι από τόν καφέ (ιδιαίτερα οι παντρεμένες γυναίκες μέσης ηλικίας), δύο από τόν καφέ καί τόν καπνό (κυρίως οι νέοι), άλλοι δύο αποκλειστικά από τά ηρεμιστικά (κυρίως οι ηλικιωμένοι καί οι λιγότερο εύποροι), ένας από τό τσάι καί μέ περιστασιακή χρήση καπνού καί οινοπνεύματος (κυρίως οι νέοι μέ μεγάλη μόρφωση), ένας αποκλειστικά από τό τσάι (κυρίως νέες μορφωμένες γυναίκες), ένας από τό κρασί ή τήν μπίρα, χωρίς όμως νά καπνίζει · τό δέ 5% καπνίζει βαριά τσιγάρα καί πίνει πολλά οινοπνευματώδη καί καφέ ταυτόχρονα. Μόνο τό 1,5% απέχει εντελώς από οινοπνευματώδη, τσιγάρο, καφέ, τσάι, ηρεμιστικά καί υπνωτικά, όμως αυτοί προκαλούν δυσπιστία καί αμηχανία.

Ο ευγενής άγριος σπάνια έχει υπάρξει νηφάλιος. ]

Διάδοση τής αληθινής γνώσης και τό ‘’Όραμα’’                                                         

Οι αρχαίοι ‘’επτά σοφοί ‘’ Έλληνες εγνώριζαν ότι η γνώση είναι δύναμη. Αυτή η κοσμική πραγματικότητα, πού αποτέλεσε τήν αιχμή δόρατος τού Διαφωτισμού, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από τούς προκύπτοντες αστούς καί τήν κεφαλαιοκρατική, βιομηχανική, υλιστική τάξη.

Σήμερα, μπορούμε δικαιολογημένα νά θαυμάζουμε τά επιτεύγματα τής ανθρωπίνης διάνοιας. Έχουμε υπερνικήσει κατά ένα μεγάλο μέρος τό δρεπάνι τής μόλυνσης και τών μεταδοτικών ασθενειών, τίς πρωτόγονες, θηριώδεις επιδράσεις καί αποτελέσματα τής πείνας και τούς κινδύνους από άγρια είδη ζώων, και τών ακραίων κλιματικών συνθηκών · έχουμε δημιουργήσει ανέσεις καί μέσα ηδονών τών αισθήσεων σέ μία κλίμακα πού οι πρόγονοι μας δέν θά μπορούσαν ποτέ νά είχαν ονειρευτεί, καί έχουμε διπλασιάσει τήν αναμενόμενη διάρκεια ζωής μας - όλα αυτά όμως είναι πρός πώληση μέ πολλούς δεσμευτικούς όρους.

Απ’ τήν άλλη μεριά, στήν ουσία παραμένουμε θύματα τής σκοτεινής φύσης μας καί πλάσματα τής αφροσύνης πού ενστικτωδώς έχουν χαράξει φρέσκες μορφές δυστυχίας καί συνδιαλλαγές θανάτου. Παράγουμε κάθε είδους αποτροπιαστικών αποβλήτων τών βιομηχανιών μέ αντάλλαγμα μία άνετη ζωή, τά οποία όμως μολύνουν τό χώμα, τό υγρό στοιχείο καί τήν ατμόσφαιρα μέ ανατρεπτικές συνέπειες καί σέ επικίνδυνο επίπεδο πού μόλις τά τελευταία έτη αρχίζουμε νά κατανοούμε τήν ολέθρια κατάσταση στήν οποία βρισκόμαστε. Έχουμε προάγει τό εθνικό και θρησκευτικό μίσος σέ γενοκτονίες καί τό εκλογικεύουμε στό όνομα τής βέβηλης πολιτικής τέχνης.

Τα τεχνολογικά θαύματα τής εποχής μας προκαλούν τήν συμπαρομαρτούσα υπερένταση από τήν κορεσμένη διαβίωση καί τήν διιστάμενη αλληλεξάρτηση μας, από τήν ενοχλητική φύση τών καθηκόντων μας και τήν έλλειψη χρόνου γιά τήν ολοκλήρωση τους, από τό συνονθύλευμα τών συγκρουόμενων αξιών και τών εντόνων  συναισθημάτων πού τρέφονται από τίς ανέφικτες προσδοκίες και τίς ανεξέλεγκτες απογοητεύσεις μας. Όλα τα είδη τών νεοδημιουργηθέντων ψυχολογικών, ψυχοσωματικών, παθολογικών επιδημιών απειλούν τίς "ψυχές" και τήν λογική διεργασία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ειδικά στίς ΗΠΑ, εκατομμύρια πάσχουν από τα θανατηφόρα αποτελέσματα τής ανθρώπινης αποξένωσης, και από τήν γνωστική δυσαρμονία στήν ψυχωτική αποσύνδεση.

Τό χρήμα μπορεί νά συνεχίσει νά διακινεί τό αίμα μας γιά μερικές ακόμη δεκαετίες, αλλά δεν μπορεί ούτε νά θεραπεύσει τήν ψυχή μας, ούτε νά μάς αγοράσει ένα δίπλωμα, ή τήν αλήθεια, ή πολιτισμό - αυτά είναι μαργαριτάρια πού πρέπει νά κερδίσουμε.

Επομένως, πόσο σίγουροι μπορεί νά είμαστε ότι ο άνθρωπος πραγματικά, κατά τήν διάρκεια τού ταξιδιού του μέσω τών τελευταίων 5 αιώνων, έχει διαβεί μέσω μίας εποχής " Διαφωτισμού", και εάν μήπως αυτός ο όρος παραποιείται όπως τόσοι πολλοί άλλοί (όπως :δημοκρατία, τρομοκρατία, κ.λπ...);

Ο Ερμής ρώτησε τόν Δία εάν ήθελε νά προικίσει όλους τούς ανθρώπούς μέ τήν  συνείδηση ή μόνο ορισμένους εκλεκτούς του, καί ο Δίας τού απάντησε, "Σέ όλους, ακριβώς όπως έχουμε κάνει μέ τήν ιατρική επιστήμη." à Οι εκπολιτισμένοι λαοί έχουν πολιτισμένους, φιλάνθρωπους θεούς ή θεό.

Αλλά καί αυτό το δώρο δεν ήταν αρκετό, επίσης, επειδή ο άνθρωπος ήτο προικισμένος μέ τήν ελεύθερη βούληση. Έτσι, ο Απόλλων - ο Θεός του Διαφωτισμού - πού πίστευε στήν λατρεία του από ελευθέρως σκεπτόμενους, υπεύθυνους, ανιδιοτελείς ανθρώπούς και όχι από αυτούς πού είχαν τρομοκρατηθεί εις τό λατρεύουν μία θεότητα, ενέγραψε δύο λέξεις στούς ναούς του: ‘’Γνώθι Σεαυτόν’’.

‘’Γνώθι Σεαυτόν’’ μέσω τών νόμων τής φύσης και τής λογικής, εποικοδομητικής αλληλεπίδρασής σου μέ τα μέλη τής κοινωνίας σου και μέσω τού "άλλου, τού διαφορετικού". Ο συμπολίτης μου εξατμίζει τούς υπαρξιακούς φόβους μου, και η κοινωνία μου συνολικά αποτελεί τό σταθερό θεμέλιο πού ως ένας ενιαίος οργανισμός επιτίθεται σέ οποιοδήποτε ιό ή καρκινώδες κύτταρο – ατομικισμός, θεοκρατία, … -- καί μεριμνά γιά τήν εξέλιξη τού "διαφορετικού’’ ενός έτσι ώστε νά αναπτύσσεται σέ μία μοναδική προσωπικότητα. Μπορεί ακόμη και νά εξελιχθεί σέ μία οντότητα μέ κάποιες από τίς ιδιότητες πού χαρακτηρίζουν τίς θεότητες, αλλά μόνο όταν ενεργά συμμετέχει στήν ταυτόχρονη ανοδική εξέλιξη σέ κάποιο σημαντικό επίπεδο καί τού συνόλου, διαφορετικά αυτός διαπράττει ‘’ύβριν’’.

Ο ατομικισμός, πού έχει δοξαστεί από το δυτικό πολιτισμό, είναι όπως ένα καρκινώδες κύτταρο στο σώμα της κοινωνίας · τό εγωκεντρικό κίνητρο καί ο δυναμισμός ενός (αυτοσυντήρηση, μεγιστοποίηση ισχύος καί κύρους, ανεξέλεγκτοι φόβοι, υλικές ανάγκες και ανέσεις, ηδονές τών αισθήσεων… ενός) μπορούν αυτοκαταστροφικά νά καταβροχθίσουν το σώμα (η οικογένειά του, κοινωνία...), πού δίνει ζωή γιατί ο ‘’Άλλος" περιλαμβάνει όλα αυτά πού δέν ταυτίζονται μέ τό εγωιστικό γονίδιο του. Είναι "ο Εκλεκτός" - ένας μεγάλος θρησκευτικός λυτρωτής, χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, …, Hitler, Στάλιν... – τόν οποίον όλοι οι άλλοι πρέπει νά υπακούουν και ακόμη και η ίδια η φύση πρέπει νά προσαρμοστεί ή νά αφανιστεί.

Το "πρόσωπο" προσπαθεί νά πείσει τόν συμπολίτη του περί τής ορθότητας τής επιχειρηματολογίας του μέ τήν προσκόμιση ελέγξιμων αξιωμάτων και μέσω τής παραδειγματικής του ζωής.

[ Γιά αυτό καί δέν επιτρέπεται στούς ιδρυτές τής ADE ν’ αποκτήσουν οιαδήποτε κυβερνητική θέση. ]

Η πρώτη επιχείρηση τού σημερινού άρχοντα τής Κούβας, F.Castro, ήταν μια αυτοκαταστροφική επίθεση σέ ένα καλά-φρουρημένο κρατικό κτήριο γιά νά κερδίσει μια θέση στήν ιστορία της χώρας του. Αφού είχε καθιερωθεί ως η ανώτατη αρχή στήν Κούβα, εκπαίδευσε και ταΐσε τούς υπηκόους του μέ ανταλλαγή τήν χρηματοδότηση τους τού προεδρικού τρόπού ζωής του, καί τήν θυσία τών παιδιών σέ μάχες εκτός τών συνόρων τους έτσι ώστε νά μπορεί νά διαδώσει το κοινωνικο-οικονομικό σύστημά του σέ όλο τόν κόσμο! Τούς έκανε κήρυγμα μέ τίς ώρες παραμένοντας ο μόνος κάτοχος τού δημοσίου βήματος τής Κούβας. Αν καί κατέχει τήν εξουσία γιά πάνω από τέσσερις δεκαετίες, ούτε έστω και μία φορά δέν αναλογίστηκε νά θέσει τα θεμέλια γιά τήν εδραίωση τής άμεσης δημοκρατίας. Ήτοι, αποτελεί ακριβώς ένα άλλο ανεξέλεγκτο  "μοναδικό" κύτταρο πού παραχώρησε στόν εαυτό του όλη τήν σοφία τής Κούβας.

Ο Πρόεδρος Hugo Chavez Frias τής Βενεζουέλας - ένας ηγέτης πού θαυμάζω πάρα πολύ και αισθάνομαι ευγνώμων γιά τήν γενναία πάλη του, και πού χρειάζεται και αξίζει τήν παγκόσμια υποστήριξη - θα μπορούσε νά μείνει στήν ιστορία ως ο επόμενος ‘’Περικλής’’ εάν κατέχει αρκετή ‘’παιδεία’’ και τήν τέχνη τής πειθούς, και εάν υποστηριχτεί επαρκώς από καταρτισμένους υπουργούς και στρατηγούς του.

Ο L.Tolstoy - ένας μεγάλος λογοθέτης - συχνά έδινε τήν εντύπωση ενός αλαζονικού ιδεολόγου, αλλά οι ιδέες του ενσωμάτωναν ένα νέο είδος ταπεινοφροσύνης πού αφύπνιζε τίς ανθρωπιστικές αξίες. Επέπληξε τήν μοναρχία και υπερασπίστηκε τήν επιστροφή στούς φυσικούς τρόπούς διαβίωσης. Δέν φοβήθηκε νά υπερασπιστεί τήν   πολιτική τής μη βίας, και κήρυξε ότι το αντικείμενο τής ζωής είναι η συνεχής εξέλιξη τού ανθρώπου πρός τήν τελειότητα. Εόρτασε τήν είδηση τού αφορισμού του από τήν εκκλησία, έχοντας κερδίσει τήν αγάπη και τόν σεβασμό τών συμπολιτών του αλλά καί τών Ευρωπαίων. Ο M.Gandhi επιζητούσε τήν συμβουλή του, ενώ οι μονάρχες και οι πατριάρχες προσεύχονταν στόν Θεό γιά νά τόν ‘’χτυπήσει’’ μέ θάνατο.

Και όμως, αυτός ο μεγάλος φιλόσοφος πέθανε προβληματισμένος καί αισθανόμενος ανεπαρκής επειδή δέν είχε βρεί το μυστικό τής ανθρώπινης ευτυχίας. Οφείλετο εις τό ότι η φήμη καί η ειδωλοποίηση του από τούς συνανθρώπους του είχαν ζωντανέψει το εγωιστικό του κύτταρό ; Ήταν η συμπόνια του γιά τούς καταπιεσμένους πού γέμισε τήν καρδιά του μέ πόνο ; Ήταν η ανικανότητα τών συμπολιτών του νά συλλάβουν τήν αληθινή ουσία τού μηνύματός του και νά ενεργήσουν αναλόγως καί εγκαίρως ; Δέν ξέρω, αλλά  γιά αυτό πού είμαι βέβαιος είναι ότι οι τής εποχής του καί σημερινοί συντονιστές σιγουρεύτηκαν ότι το φιλανθρωπικό μήνυμα και ο βαθύς αντίκτυπός του στίς μάζες θα μουρμουρίζεται μόνο κατά τη διάρκεια μερικών ιδιωτικών φιλολογικών συμποσίων. ]

Ο ‘’μεγάλος αδελφός’’ εξουσιάζει το κεφάλαιο, τά ΜΜΕ καί έναν στρατό σέ όλη τήν υδρόγειο αποτελούμενο από υψηλόμισθους ‘’λογίους’’, μυθιστοριογράφους καί παραγωγούς ταινιών γιά νά διαδώσουν τήν παράλογη, κακοήθη κοσμοθεωρία τους, τής οποίας οι αρχές έχουν παρασκευαστεί στίς μυστηριώδεις, πολυδιαφημιζόμενες, χρυσοστόλιστες καί εκφοβιστικές γεννήτριες τής ‘’ψευδο-ιδεολογίας’’ Δεξαμενές Σκέψεις του.

Το Διαδίκτυο, πού θεωρείται από τα περισσότερα ενεργά μέλη τής ανθρωπότητας ως τό τελευταίο εναπομένον  φρούριο γιά τήν παγκόσμια αφύπνιση, έχει μολυνθεί από καιρό από τούς αντι-επαναστατικούς δικτυοχώρους , πού ξεφυτρώνουν όπως τα μανιτάρια, εκφαυλίζοντας επιδέξια τά ήδη συγκεχυμένα μυαλά τών ψηφοφόρων τού πλανήτη μας.

Η γνώση τής αλήθειας και η συνεχής επαρκή ροή αυτής είναι το πρώτο βήμα γιά τήν παγκόσμια χειραφέτηση. Αποτελεί το ισχυρότερο καρφί στό φέρετρο τής φασιστικής ηγεμονίας. Αλλά όλη η θεσπέσια ποίηση, όλοι οι βιβλιοφάγοι καί παντογνώστες, όλα τά εμψυχωτικά δοκίμια, καί ακόμη καί αυτά τά ακούραστα ενεργά μέλη τής κοινωνίας μας δεν μπορούν νά φυλακίσουν τήν ελίτ στίς σπηλιές τού Άδη γιά όλη τήν αιωνιότητα. Αλλά αυτό πού παράγει τόν παραλυτικό εφιάλτη, η Αχίλλειος πτέρνα τής νεοφιλελεύθερης κεφαλαιοκρατίας, είναι ο ενεργός πολίτης.

Έχει πρό πολλού φτάσει στό σταυροδρόμι τής ιστορικής πορείας μας γιά νά οργανώνουμε (à ΑΔΕ : Βάσις) καί ν’ ακυρώσουμε τήν εκφοβιστική επιρροή καί ισχύ τής υποδομή τους. Η δράση, οι πράξεις είναι αυτό πού δίνει ζωή σέ οιαδήποτε ανθρώπινη σύλληψη (σχέδιο, θεωρία,...), βούληση (ελευθερία, …).

Δεν έχουμε πλέον αιώνες στήν διάθεσή μας, όπως στο παρελθόν, γιά νά διορθώσουμε τίς αδικίες καί εγκληματικές πράξεις τους (μοναρχισμός, θεοκρατικά κράτη, φεουδαρχία, ανεξέλεγκτος καπιταλισμός, κομμουνισμός, καταστροφή τής Γαίας,...). Μπορεί νά μάς απομένουν άλλα 25 έτη προτού αποκτήσουν τόν πλήρη έλεγχο οιασδήποτε ελεύθερης σκέψης, ευφυής διαδικασίας πού μάς έχει απομείνει.

Ποίοι οι κατηγορούμενοι : Η ευθύνη τών διανοουμένων και τών πολιτών

Μέχρι σέ ποίο βαθμό ευθύνοντο οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες γιά τίς αγριότητες πού διαπράχτηκαν από τίς κυβερνήσεις τούς κατά τήν διάρκεια του Δ.Π ΙΙ; Είναι ιστορικώς δίκαιο ν’ απευθύνουμε τήν ίδια ερώτηση στό σύνολο τών πολιτών τών ΗΠΑ και τής Αγγλίας τουλάχιστον γιά τήν περίοδο 1914 έως τό παρόν;

Μοιράζονται οι διανοούμενοι μιας χώρας εξίσου τήν καταδίκη τών αγριοτήτων πού διαπράχτηκαν από τήν κυβέρνησή τους ενάντια σέ μια άλλη χώρα;

    Ο διανοούμενος μίας δυτικής χώρας έχει πρόσβαση σέ πηγές – όπως  βιβλιοθήκες, ανεξάρτητες οργανώσεις - και τήν κατάρτιση γιά νά μπορεί νά εκθέτει τήν παράνομη πολιτική τής κυβέρνησής του, και τίς διαστρεβλώσεις και παρερμηνείες τών αιτιών και τών αποτελεσμάτων τους εις τό παρελθόν και τό παρών από "τούς συναδέλφους του", δηλ. τούς λογίους τού κατεστημένου μέ έδρα τους τά  πανεπιστήμια, τά μέσα και τά υπουργεία. Είναι καθήκον τού αληθινού διανοουμένου νά ομιλεί τήν αλήθεια και ευθύνη του νά εκθέτει τά ψέματα, και υποχρέωση τού κάθε ψηφοφόρου νά μελετά τά πορίσματα και νά ενεργεί αναλόγως.

    Μερικά παραδείγματα* γιά τήν προπαγάνδα τών διανοουμένων τήν οποία εμπορεύεται και η οποία εξαγοράζεται από τήν ελίτ (* όλα τους αναφέρονται στά αποταξινομημένα ή τεκμηριωμένα παλαιά γεγονότα έτσι ώστε οι δάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί νά μήν μπορούν νά απαλλαγούν τών ευθυνών τους) :

    Ο Arthur Schlesinger, ένας σκληρός πραγματιστής, εναντιώθηκε στήν εισβολή τού Κόλπου τών Χοίρων, Κούβα, μόνο ένεκα τής χαμηλής εγγύησης επιτυχίας της. Ήτανε υπέρ, όπως και ο Kennedy, ενός ‘’κόσμιου δημοκρατικού καθεστώτος’’ τού οποίου η  πολιτική θα ευνοούσε τά Αμερικανικά συμφέροντα, ή μία ημι-φεουδαρχική δομή, όπως τού τύπου δικτατορίας τού Trujillo, η οποία θα μπορούσε νά τούς γλιτώσει από τούς κινδύνους μιας στρατιωτικής εκστρατείας και από τήν παγκόσμια διαπόμπευση τους.

Και κατόπιν ακολουθεί η ομολογία του, μία οδυνηρή αφύπνιση γιά όλους εμάς : επαινεί (Νοεμ.1965) τό Times γιά τήν καταστολή τών πληροφοριών γιά τήν προγραμματισμένη εισβολή τής Κούβας - Κόλπος τών Χοίρων – πρός χάριν τού "εθνικού συμφέροντος", και αναγνωρίζει ότι είχε πει ψέματα στόν Τύπο αρνούμενος τήν συμμετοχή τών ΗΠΑ ενώ η επίθεση ήταν υπό εξέλιξη. Έτσι, ένας υψηλός ανώτερος αξιωματούχος ψεύδεται στούς ψηφοφόρους του γιά έναν ‘’αγώνα’’ πού ξέρει ότι παραβιάζει τό καταστατικό τών Η.Ε, και οι δέ διανοούμενοι συγχώρησαν καί συγχωρούν το έγκλημά του και κράτησαν καί πασχίζουν νά κρατούν τό κοινό στο σκοτάδι. Κατά γενικό κανόνα δέ, οι πολιτικοί μας ψεύδονται όχι μόνο επειδή μπορούν νά βασιστούν στά ΜΜΕ νά αποκρύψουν τίς παράνομες πράξεις τους και γιά νά μην φρεσκάρουν τήν μνήμη μας στήν κατάλληλη χρονική στιγμή, αλλά και επειδή μπορούν νά ‘’στοιχηματίσουν τήν ίδια τήν ζωή τους’’ χάρις στήν σύντομη μνήμη μας.

Ο A.Schlesinger (N.Y. Times, Φεβρ.1966) δικαιολογεί τόν βομβαρδισμό τού Βορείου Vietnam και τήν ογκώδη κλιμάκωση τών στρατιωτικών εκστρατειών τόν Φεβρ. τού1965 στηριζόμενος σ’ ένα "απολύτως λογικό επιχείρημα" : οι Vietcong δεν θα είχαν ενδιαφερθεί γιά οποιοδήποτε είδος συμφωνίας κατόπιν διαπραγματεύσεων εφ' όσον υπήρχε ελπίδα νά κερδίσουν τόν πόλεμο.

Αλλά οι πρωτοβουλίες τών Η.Ε, τών Βορείων Βιετναμέζων και τών Σοβιετικών γιά μία ειρηνική και έντιμη επίλυση τής σύγκρουσης όχι μόνο είχαν προηγηθεί τής κλιμάκωσης τού Φεβρ. τού1965 αλλά είχαν συνεχιστεί γιά εβδομάδες μετά από τούς βομβαρδισμούς και ήταν πρωτοσέλιδες ειδήσεις γιά μήνες. Οπότε, είναι κατάφορα προφανές ότι το επίπεδο κυνισμού τού συνόλου τών πολιτών έχει φθάσει σέ πρωτοφανή ύψη δεδομένου ότι η αποκάλυψη δόλιας συμπεριφοράς και η διαστρέβλωση τών ‘’παλαιών’’ γενοκτονιών δεν μας συγκλονίζουν πλέον μιάς και είναι ‘’παλαιές ειδήσεις’’, και μέ τήν ξεδιάντροπη δικαιολογία τού τύπου ‘’καί τι μπορώ τώρα εγώ νά κάνω’’. Και έτσι, ο οιοσδήποτε Schlesinger μπορεί νά κάνει μία περιφρονητική δήλωση γιά έναν μαρτυρικό λαό, και θεωρείται ως δεδομένο ότι τα μέσα, οι διανοούμενοι και τό κοινό θά συνυπογράψουν τήν οιονδήποτε βαρβαρότητα μέ τήν σιωπηρή έγκριση τους, εάν όχι ξεκάθαρη έγκριση τους.

Γεγονός : όσο υψηλότερο τό αξίωμα, τόσο πιό θανατηφόρο είναι το ψέμα του.

Γεγονός: όλες οι πηγές εξαπάτησης είναι αλληλο-εξαρτώμενες και εγγενώς αλληλο-υποστηριζόμενες.

Ο  Walt Rostow, ένας πολιτικός πολύ κοντά στόν σχεδιασμό και τήν εφαρμογή τής εξωτερικής καί εσωτερικής πολιτικής, αξιολογήθηκε από τόν A.Schlesinger ως άτομο πού έφερε "μια ευρύχωρη ιστορική άποψη" στόν χειρισμό τών εξωτερικών υποθέσεων από τήν κυβέρνηση τού Kennedy. Στήν πραγματικά, η ανάλυσή του ήταν το ακριβές αντίθετο τών αδιαμφισβητησίμων ιστορικών γεγονότων.

Γεγονότα: Ο Στάλιν δεν εξαπόλυσε τόν ανταρτοπόλεμο στήν Ινδοκίνα το 1946. Τόν Δεκ. τού1958, η απόπειρα τού Ανόι νά καθιερωθούν διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις μέ τήν κυβέρνηση Saigon απορρίφθηκε μέ σκαιότητα. Ο Στάλιν ήταν ικανοποιημένος μέ τήν μεταπολεμική ιμπεριαλιστική ‘’νέα τάξη πραγμάτων’’ , καί γι’ αυτό επίσης απέρριψε τούς Έλληνες αντάρτες τής περιόδου 1945-1949. Το 1952, ο Στάλιν προτείνει τόν σχηματισμό μίας ενοποιημένης, αφοπλισμένης, δημοκρατικής Γερμανίας, ελεύθερη από τήν κατοχή οποιωνδήποτε ξένων στρατευμάτων.

Και όμως, ο Walt Rostow ήταν ένθερμος υποστηρικτής τής στρατηγικής τών κυβερνήσεων τού  Truman και Eisenhower : "... νά αποφύγουμε οποιαδήποτε σοβαρή διαπραγμάτευση μέ τήν Σοβιετική Ένωση μέχρις ότου η δύση θα μπορέσει νά αντιμετωπίσει τήν Μόσχα μέ τόν γερμανικό επανεξοπλισμό μέσα σέ ένα οργανωμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο  ενός τετελεσμένου γεγονότος... " · και έτσι αψήφησαν τήν συμφωνία τού Potsdam.

Δηλαδή, εδώ έχουμε νά κάνουμε μ’ έναν πολιτικό πού δεν μιλά μέ ασαφείς όρους καί έναν πού δέν μασά τά λόγια του, αλλά πού μέ σπάνια ευθύτητα συνεχίζει νά σκιαγραφεί πρός χάριν μας τήν επίσημη άποψή τους γιά τό πως πρέπει νά εξελιχθεί η παγκόσμιος πολιτική πραγματικότητα : βασίζει τήν Αμερικάνικη πολιτική στήν ‘’εθνική της κληρονομιά’’ και τα εθνικά της συμφέροντα. Καθορίζει τήν εθνική της κληρονομιά ως τό δικαίωμα και καθήκον της νά επεκταθούν οι ‘’αρχές και η δύναμή της στήν ήπειρό της, τήν Αλάσκα, στά νησιά τού μέσου Ειρηνικού, … η δέ επιμονή μας γιά άνευ όρων παράδοση και η πολιτική τής μεταπολεμικής κατοχής ευθύνονται γιά τήν εδραίωση τών αμερικανικών συμφερόντων στήν Ευρώπη και  Ασία ". Συγχωνεύει τα εθνικά συμφέροντα μέ τήν αποστολή τους νά εκπολιτίσουν τόν πλανήτη. Όταν οι Λατίνοι, οι Αφρικανοί, ή οι Ασιάτες δεν μπορούν νά αφομοιώσουν γρήγορα το "θρησκευτικό και ηθικό σύστημα αξιών μας..  τίς δυσνόητες και σύνθετες έννοιές μας δεν  είναι δικό μας ελάττωμα αλλά δικό τους."

Το ανωτέρω βασιλικό διάταγμα αποτελεί τό πολιτικό πιστεύω τών διανοουμένων τής Αμερικής γιά τουλάχιστον 200 έτη, δανεισμένο λέξη πρός λέξη από τούς ‘’σοφούς’’ σχεδιαστές τής βρετανικής αυτοκρατορίας. Ένα συνοπτικό παράδειγμα: οι Βρετανοί περιέγραψαν τούς απεχθείς καί ταπεινωτικούς πολέμους οπίου κατά τής Κίνας στήν δεκαετία τού 1840, όπως: ".... ένα μεγάλο σχέδιο τής θείας πρόνοιας... ευσπλαχνίας προς τήν Κίνα... " ώστε νά τούς φέρουν "σέ αμεσότερη επαφή μέ τα δυτικά και χριστιανικά έθνη ". Δηλαδή, μετατρέπω τούς ανθρώπούς σας σέ πρεζόνια γιά νά τούς σώσω.

Ο Woodrow  Wilson έγραψε το 1902 περί τής θείας αποστολής του (συγκρίνετε τόν μέ τόν Μπούς) γιά τούς λαούς τής L.America: "... το ιδιαίτερο καθήκον μας (!) (γιά νά τούς διδάξει)... τάξη καί αυτοέλεγχο... τήν εξοικείωση μέ τόν νόμο καί τήν υπακοή."

Οπότε, οι επιθετικοί πόλεμοι του ενάντια στούς νότιους γείτονές του διεξήχθηκαν όχι γιά τήν λεηλασία τών φυσικών πόρων τους, τήν κατάκτηση εδάφους τους, ή γιά τήν εκμετάλλευση τού φτηνού εργατικού δυναμικού της, αλλά γιά τήν σωτηρία τών άγριων ντόπιων τής L.America, ακριβώς όπως οι πρόγονοι του είχαν σώσει τούς Ινδιάνους τής Αμερικής.

Στο ίδιο πνεύμα, A.Schlesinger προειδοποίησε τούς πολιτικούς τής χώρας του (Ιαν.1965) ότι οι ΗΠΑ πρέπει νά διατηρήσουν τήν αυτοπεποίθησή τους μέ τό είναι νικηφόροι στίς εκστρατείες τους κατά τών χωρών τής Ασίας πού στοχεύουν νά δημιουργήσουν τήν βάση γιά  ευπρέπεια, ευημερία και δημοκρατικά καθεστώτα στόν υπανάπτυκτο κόσμο... ". Καί τόν Φεβρ.  τού 1966, εξηγεί τήν Αμερικανική πολιτική τού 1954 γιά το Βιετνάμ ως " μέρος τού γενικού προγράμματος μας τής διεθνούς καλής θέλησής μας ".

Έτσι, μετά από δύο παρανοϊκούς παγκόσμιους πολέμους συνέχισαν νά εμμένουν πιστοί στήν ολοκλήρωση τής θείας αποστολής τους (οι νέοι εκλεκτοί τού θεού) πού προσπαθεί μέ τήν κατοχυρωμένη μέ δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τής αυτοθυσίας νά λυτρώσει τίς πενόμενες μάζες και τίς θηριώδες ψυχές τους. Οπότε, έχει αλλάξει η κοσμοθεωρία τους ή έχει εξοπλιστεί μέ πιό επικίνδυνες αρχές;

Γεγονός: Όταν τό μέτρημα τών πτωμάτων γίνεται δύσκολο, δώσε μεγάλη προσοχή στόν καθορισμό τής ελίτ τής ‘’ηθικής πολιτικής’’.

Γεγονός: Ενώ τό κοινό ζεί σέ πανευτυχή άγνοια, οι ακαδημαϊκοί διανοούμενοι και τά επικρατούντα ΜΜΕ συνεχίζουν νά τραβούν τήν σκανδάλη πολύ πρίν από τόν αμερικανικό ‘’ιεραποστολικό’’ στρατιώτη.

Και πως αισθάνονται όταν μερικοί δυτικοί τολμούν νά αμφισβητήσουν τα κίνητρά τούς;

Ο Η. Kissinger είναι βαθειά ενοχλημένος, και μάς υπενθυμίζει το αρχέτυπο άρθρο πίστης τους πού θεσπίζουν ότι πρέπει νά αφομοιωθεί από όλα τα εκπολιτισμένα έθνη: "Οι ΗΠΑ είναι έθνος μέ ανιδιοτελή κίνητρα και μέ μία θεία αποστολή". Μετάφραση: πολύ καιρό πριν, τα παιδιά τού Αβραάμ – οι επιλεγμένοι μέ μία θεία αποστολή - έχουν αντικαταστήσει τα ελληνικά παιδιά τής λογικής και τού λόγου.

Αυτός ο φαρισαϊσμός καί η ακόρεστη βούληση πού επικαλύπτεται από τόν ιμπεριαλιστικό ιδεαλισμό νά  εξουσιάζει, είναι η αρχέγονη απολογία τών ελιτιστών γιά τήν αβίαστη κακοήθεια τους, τήν παντελή αδιαφορία γιά τήν ευημερία τού ‘’άλλου", τόν πολιτισμό του και το δικαίωμα του νά εξελιχθεί από μόνος του. Μια παρατήρηση: πρός έκπληξη τού μέσου ερευνητή, οι ελιτίστες δεν έχουν προσπαθήσει ποτέ νά κρύψουν τίς διακηρύξεις τους περί τής ‘’ειλικρινούς καί καλοκάγαθης πρόθεσης τους’’, δηλ. τήν θεία αποστολή τους.

Ένα διασκορπισμένο πλοκάμι τού αναμφισβήτητου συστήματος πεποιθήσεων τους είναι ότι μόνο ορισμένοι μελετητές και εμπειρογνώμονες τής Ουάσιγκτον μπορούν νά συλλάβουν τίς αρχές τής αμερικανικής κοσμοθεωρίας · η τού φιλόσοφου, τού φυσικού, τού ανεξάρτητου ερευνητή αμερόληπτη κοινή λογική δεν είναι προικισμένη μέ τούς εξειδικευμένους νευρώνες πού είναι απαραίτητοι γιά τήν σύνθεση αφηρημένων θεωριών, όπως τήν αληθινή πολιτική πραγματικότητα, τίς ανεπάρκειες άλλων πολιτισμών και τής υψίστης σημασίας ‘’αμόλυντη αποστολή τών ΗΠΑ’’. Οπότε μέ βάσει τού τι θεωρείται πολιτικώς ορθό, η κριτική πού στρέφεται κατά τών ‘’Ολίγων Εκλεκτών’’ πού έχουν χειροτονηθεί γιά νά εκπληρώσουν το κύριο πρόγραμμα του δημιουργού επαναπροσδιορίζεται επιτακτικά ως : "συναισθηματική ή υστερική κριτική" πού ασκείται από επιπόλαια μυαλά πού είναι ανίκανα νά αιτιολογήσουν  ορθολογικά το δικαίωμα τών ΗΠΑ νά επεκτείνει τό εύρος επιρροής της χωρίς όριο, και τόν υπεύθυνο πραγματισμό τών ελιτιστών τού είδους IrvingKristol, Sen. Fulbright, Lippmann - δηλ. τά ανδρείκελα τής Times’, κ.λπ – οι οποίοι εγκρίνουν καί διασπείρουν τό θεμελιώδες πολιτικό αξίωμα τού ιμπεριαλισμού τών ΗΠΑ.

Μερικά παραδείγματα περί τής προκλητικής, βλακώδους συναδελφικότητάς τους : ο I.Kristol χειροκροτεί τόν ομοϊδεάτη του Lippmann γιά τήν ανάλυση του επί τού πολέμου τού Βιετνάμ : "Ο κ. Lippmann δέν καταπιάνεται μέ εικαστικά ερωτήματα ως προς τι πραγματικά επιθυμεί ο λαός τού Βιετνάμ... , καί ο οποίος τολμά ακόμη καί νά μελετήσει υπεύθυνα τήν δυνατότητα ενός πυρηνικού πολέμου μέ τήν Κίνα *... ", και συνεχίζει γιά νά επιπλήξει τούς αντι-ιμπεριαλιστές συμπολίτες του οι οποίοι, "... φτάνουν σέ τόσο χαμηλό επίπεδο ώστε νά διαβάζουν άρθρα και εκθέσεις τού ξένου τύπου σχετικά μέ τήν αμερικανική παρουσία στό Βιετνάμ." [ * μέ παντελή ομοφωνία μέ το αξίωμα τού Walt Rostow τό οποίο ‘’θεμελιώνει’’ τήν πολιτική τών ΗΠΑ : "... (ότι) απειλούμαστε ανοιχτά και αισθανόμαστε εκφοβισμό από τήν κομμουνιστική Κίνα.", ενώ το γεγονός ότι η Κίνα δεν θα μπορούσε νά αποτελέσει οποιαδήποτε απειλή γιά τίς ΗΠΑ ερμηνεύεται ως "υστερική κριτική".

Ο McGeorge Bundy δηλώνει στό Foreign Affairs τόν Ιαν. 1967, "... ο Πρόεδρος (τών ΗΠΑ) επιβλητικά επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον μας γιά τήν πρόοδο τών λαών σέ όλο τόν χώρο τού Ειρηνικού ... άτομα πού αξίζουν τήν πίστωση γιά το γεγονός ότι ο βομβαρδισμός τού Βορείου (Βιετνάμ)  είναι ο ακριβέστερος… είναι επιφυλακτικά…" Αυτού τού είδους η έγνοια καί φροντίδα έφερε στά λογικά τους τούς πρώην κατοίκους τών περιοχών καί πόλεων Nam Dinh, Phu LY και Vinh, ακριβώς όπως αυτούς στίς "ελεύθερες ζώνες" τού Νοτίου Βιετνάμ όπού όλα τα κινούμενα όντα (ακριβώς όπως καί στό Ιράκ τού 21ου αιώνα) αποτελούσαν νομίμους στόχους.

Ενώπιον τής Βουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων (1966) έχουμε μερικές ευσεβείς "νέες, καλές ιδέες’’ γιά το Βιετνάμ, τούς γείτονές του και τήν Κίνα πού αναπτύχτηκαν από μερικούς διαπρεπείς διανοουμένους : Ο καθηγητής David N.Fowe, διευθυντής τών Μεταπτυχιακών Σπουδών επί Διεθνών Σχέσεων τού πανεπιστημίου Yale, προτείνει νά προκαλέσουν μαζικό λιμό στό λαό τής Κίνας μέσω τής αγοράς όλου τού πλεονάζοντος σίτου τού Καναδά καί τής Αυστραλίας. Δεν φοβάται καμία αντίδραση ή ανταπόδοση από τίς ασιατικές χώρες, ειδικά από τήν Ιαπωνία, μία καί αυτές  "... περισσότερο από όλα τ’ άλλα έθνη (έχουν μάθει νά) σέβονται τήν  δύναμη και τήν αποφασιστικότητα... ,(και) δεδομένου ότι έχουν βιώσει άμεσα τήν δύναμή μας."

Ο Charles  Wolf, ανώτερος οικονομολόγος τής Rand Corporation δέν έχει πειστεί "... ότι οι φόβοι τής Κίνας γιά τήν περικύκλωση της… πρόκειται νά μειωθούν ", και ελπίζει ότι οι  εκστρατείες κατά τής Ν.Α Ασίας θα γεννήσουν, "… τήν προθυμία τους νά ζήσουν μέ αυτόν τόν φόβο... " καί " η λειτουργική ερώτηση γιά τήν αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι... εάν η Κίνα μπορεί νά αντιμετωπιστεί μέ μια δομή κινήτρων, ποινικών ρητρών καί ανταμοιβών, καί παροτρύνσεων πού θα τήν καταστήσουν πρόθυμη νά ζήσει μέ αυτόν τόν φόβο."

Ο Thomas Schelling : "... εάν η Κίνα απορρίψει παράλογα... (τήν πολιτική μας καί) αντιτεθούν  εις τό νά είναι περικυκλωμένη από τα καλοκάγαθα και ειρηνόφιλα πλούσια άτομα πού ελέγχουν – ως φυσικό δικαίωμα τους – τα εδάφη γύρω από τά σύνορά της, τότε προφανώς πρέπει νά αποκριθούμε σέ αυτού τού είδους τήν φιλοπόλεμη διάθεση καί εριστικότητα μέ τήν κατάλληλη δύναμη."

Ο αιδεσιμότατος R.J.de Jaegher, διευθυντής τού Ιδρύματος Μελετών Άπω Ανατολής, Seton Hall Universities, εκλογικεύει ότι οι κάτοικοι τού Β.Βιετνάμ : "θα ήταν πλήρως ευτυχείς νά βομβαρδιστούν γιά νά είναι ελεύθεροι" όπως όλοι οι άνθρωποι πού έχουν ζήσει κάτω από τόν ζυγό τού κομμουνισμού (συγκρίνετε αυτή τήν πολιτική μέ το Ιράκ τού Bush : βομβαρδίστε τούς πολίτες ‘’τού θανατά’’ γιά νά τούς απελευθερώσετε).

Ο Walter Robertson, Υφυπουργός Εξωτερικών επί θεμάτων τής Άπω Ανατολής (1953-59) διαβεβαιώνει τήν επιτροπή ότι "το καθεστώς Peiping αντιπροσωπεύει κάτι λιγότερο από τό 3% τού πληθυσμού." Αλλά αυτό ίσχυε, πώς μπορούμε νά εξηγήσουμε το γεγονός ότι τό 97% τής εργατικής τάξης, στρατού καί τών άλλων τάξεων δέν ανέτρεψαν τό καθεστώς Peiping ; Δεν υποστηρίζω τήν κομμουνιστική ιδεολογία – στήν πραγματικότητα είμαι ένας αντικομουνιστής.

Απλώς αναφέρω μερικές δηλώσεις Αμερικανών διαπρεπών πολιτικών και τών ακαδημαϊκών απολογητών τους έτσι ώστε νά μπορέσουμε νά συνειδητοποιήσουμε ότι όσο τούς επιτρέπουμε νά ψεύδονται καί νά διαπράττουν γενοκτονίες μέ ατιμωρησία, η ελίτ θα συνεχίσει νά κυβερνά τόν πλανήτη μας. Από τα αποταξινομημένα έγγραφα, έχουμε πληροφορηθεί ότι έως τα μέσα του 1964 – πρίν από τήν εισβολή τής συντριπτικής αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης – η ‘’βοήθεια’’ στό Ανόι "... περιοριζότανε σέ δύο παιδία δράσεως : ‘’ στήν διάδοση τού δόγματος… καί σέ προσωπικό εξουσίας… ", και το NLF – ‘’τό μόνο αληθινό λαϊκό πολιτικό πλειοψηφικό κόμμα’’ όπως παραδέχτηκαν ακόμη καί κυβερνητικοί ειδικοί – είχε επιμείνει ότι η μάχη " θά έπρεπε νά δοθεί στήν πολιτική κονίστρα... (καί η δέ) στρατιωτική ισχύς (χούντα)... (ήτο) παράνομη...".

Εκτός αυτού, η κυβέρνηση τής Saigon παραδέχτηκε στήν διάσκεψη τής Χονολουλού και τής Μανίλα (τόν Φεβρ. καί Οκτ. τού 1965) ότι δεν ήταν ικανοί νά ανταγωνιστούν πολιτικά μέ τούς βιετναμέζικους κομμουνιστές, και έτσι δεν μπορούν νά επιτρέψουν τήν ύπαρξη τών Vietcong.

Ως ήτο αναμενόμενο, οι ΗΠΑ θέσπισαν ότι οι Vietcong πρέπει νά νά εκπίπτουν τού δικαιώματος τους νά συμμετέχουν σέ μία κυβέρνηση συνασπισμού, καί ότι θα διαπραγματευτεί μέ αυτούς ως μία ανεξάρτητη πολιτική δύναμη τών κρατικών (τού Β.Βιετνάμ) αντιπροσώπων – συγκρίνετε μέ : Αραφάτ-Παλαιστίνη, ο Ocala τών 20 εκατομμυρίων Κούρδων, κ.λπ....).

Έτσι, μια αμερικανική στρατιωτική βάση πρέπει νά παραμείνει σέ S.Vietnam νά εξασφαλίσει ότι η χώρα θα έχει πάντα μία κυβέρνηση ‘’μαριονέτα’’ πού νά μπορεί νά ασκήσει και στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο επί τού πληθυσμού της, και νά διαδώσει τό ‘’μήνυμα" ότι οι ΗΠΑ θα θυσιάσουν τα αγόρια της γιά τα δικαιώματα τών αδυνάμων καί καταπιεσμένων λαών. Έτος 1996: τό 87% τών Αμερικανών δεν γνωρίζει ότι η χώρα τους εισέβαλε στό S.Vietnam, αλλά "ξέρουν" ότι πολέμησαν γιά νά τούς σώσουν από μια εισβολή τών Vietcong. Δεν ξέρουν τήν ιστορία του Βιετνάμ, ή ότι αυτός ο λαός αναγκάστηκε νά επιλέξει τόν κομμουνισμό χάρις στόν σχεδιασμό τού πολιτικού χάρτη πλανήτη μας από τήν μεταπολεμική Αμερική.

Η ελίτ ποτέ δεν ζητά συγγνώμη*, ούτε δύναται νά διορθώσει* τόν χαρακτήρα ή τής συνήθειές της · αισθάνονται μόνο αγανάκτηση όταν τούς αντιπαραθέτουμε αποδείξεις τής ενοχής τους, και μέ θρησκευτική αντοχή προσπαθούν νά εξολοθρεύσουν όλους τούς διαφωνούντες. (* Τό 1784, το βρετανικό Κοινοβούλιο ανάγγειλε σέ ένα κύμα ανώτερης ηθικής εθνικής ταυτότητας ότι το έθνος τους θεωρεί αποκρουστική τήν ιδέα κατάκτησης τής Ινδίας!)

Ο εκφραστικός, παθιάρικα υπέρμαχος τών ανθρώπινων δικαιωμάτων Πρόεδρος Carter απέδειξε ότι όλοι οι Πρόεδροι τών ΗΠΑ έχουν κοπιάσει γιά νά ενισχύσουν τήν κυβέρνηση τής "στό χρήμα εμπιστευόμαστε τήν ψυχή μας" ολιγαρχία δηλώνοντας το 1977 ότι Αμερικανοί δεν έχουν κανένα λόγο : «…νά ζητήσουν συγγνώμη ή νά αυτό-τιμωρηθούν ή νά αισθάνονται ενοχή... (εμείς) δεν οφείλουμε κανένα χρέος…», επειδή οι προθέσεις τών ΗΠΑ ήταν « νά υπερασπιστεί τήν ελευθερία τού Ν.Βιετνάμ.»

Τώρα, εάν αυτού τού είδους μεσσιανική πολιτική σχολή δεν είναι αρκετά ανησυχητική γιά εμάς ώστε νά πάρουμε τήν μοίρα στά χέρια μας (Άμεση Δημοκρατία), τότε ας παραδώσουμε αμαχητί οποιαδήποτε εναπομένοντα  συντρίμμια τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας καί λογικής μας στό νέο Μεσαίωνα πού έχουν σχεδιάσει γιά εμάς.

Ένα ισχυρό έθνος πού έχει εμποτιστεί μέ τήν θρησκευτική παραμυθολογία του περί τού θείου πεπρωμένου του νά υποτάξει τόν ‘’Άλλον’’ (σύγκρινε μέ τήν Παλαιά Διαθήκη) γιά νά σωθεί ο κόσμος (σύγκρινε μέ τήν Νέα Διαθήκη) όταν αφήνεται ανεξέλεγκτος τότε κάθε νέα οικονομική και στρατιωτική νίκη πού απολαμβάνει τροφοδοτεί το "ανθρωπιστικό" πνεύμα του γιά περισσότερο εξαγνισμό τής ψυχής τών απίστων ξένων πολιτισμών.

Γιά νά εξασφαλίσει τήν αυτοκρατορία του, ο αυτοκράτορας - η ελίτ - αναγκάζεται νά εφεύρει μια νέα θρησκεία (μπορεί νά είναι η παλαιά μέ τόν τήβεννο τού αυτοκράτορα ώστε νά εξυπηρετεί τά συμφέροντα αυτού) και νά τήν επιβάλει στούς υπηκόους του διά τής βίας, αν χρειαστεί – όπως ακριβώς έπραξε ο ιδρυτή τής βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, μέ το ξερίζωμα τού ελληνικού πολιτισμού – καί μέ τόν επαναπροσδιορισμό τών ορισμό τών λέξεων.

Και δύο ακόμη παραδείγματα περί τής νέας γλώσσας τους πού πρέπει νά αφομοιώσουμε έτσι ώστε νά μπορούμε νά έχουμε το προνόμιο νά αποτελούμε μέρος τού νέου "πολιτισμού τους": "Ανοικτή κοινωνία" = μια χώρα πού τροποποιεί τούς νόμους της έτσι ώστε οι πολυεθνικές  εταιρείες νά μπορούν νά λεηλατούν τόν κρατικό πλούτο, τίς εγκαταστάσεις δημόσιας χρήσης, τίς δημόσιες υπηρεσίες καί τά περιουσιακά στοιχεία τών υπηκόων τού κράτους όπου δραστηριοποιούνται.

"Επέμβαση, μεταρρύθμιση, απόσυρση" : ήταν το σύνθημα κάτω από το οποίο η Αίγυπτος έγινε βρετανικό προτεκτοράτο από το 1914 ως το 1922.

Οι ΗΠΑ δεν αποτελείται από μία κοινωνία εξωγήινων · οι σημερινοί πολίτες της δεν μετανάστευσαν από έναν απόμακρο πλανήτη. Ιδρύθηκε από Ευρωπαίους : άνθρωποι μέ μια μακροχρόνια ιστορία κατακτητικών πολέμων καί γενοκτονιών, Ιερών Εξετάσεων, μέ παντελή αδιαφορία γιά τούς διαφορετικούς πολιτισμούς, και υπερήφανοι κληρονόμοι ενός αποκαλούμενου ‘’δυτικού πολιτισμού’’ πού η ακαμψία τού δογματισμού του δέν διέφερε καί πολύ από αυτήν τών σημερινών Ταλιμπάν. Και όμως, οι απόγονοί τους, ο μέσος Αμερικανός, μετεξελίχθηκαν σ’ έναν ξεχωριστό λαό πού μόχθησε γιά τήν κοινωνική και παγκόσμια δικαιοσύνη, αλλά μέ μοναδικό αποτέλεσμα νά γίνει εξιλαστήριο θύμα καί νά εκμεταλλεύεται, ακριβώς όπως καί εμείς, από τήν ίδια μάστιγα τού ανθρώπινου πολιτισμού από τήν πρώτη στιγμή πού εμφανίστηκε στίς πρώτες ανθρώπινες κοινότητες : αυτή η μάστιγα δέν είναι άλλη από τούς πλουτοκράτες πού αλλοιώνουν μερικά μέλη τής κοινωνίας - οι συντονιστές τούς - και εκμεταλλεύονται τήν πλειοψηφία μέσω αυτών. Οι περισσότεροι δάσκαλοι γνωρίζουν τήν αλήθεια και όμως συνεχίζουν νά κρατούν ζωντανά τα ψεύδη τού κατεστημένου, καί οι δέ εισαγγελείς μάς ξεπουλάνε καθημερινά. Αλλά γιατί, δεδομένου ότι δεν ανήκουν στήν γενναιόδωρη μισθοδοτική κατάσταση τής ελίτ. Ποιό είναι τό πρόβλημα μέ εμάς;! Παρακαλώ, ας κάνουμε μία χάρη στά παιδιά μας μελετώντας μερικά από τα δοκίμια τής ΑΔΕ και τα προτεινόμενα βιβλία στήν βιβλιοθήκη της (μπορείτε νά αρχίσετε μέ τόν A.N.Chomsky) ώστε νά αποκρυπτογραφήσουμε το σχέδιο και τα κίνητρα τής ιμπεριαλιστικής Αμερικής καί νά ξεσκεπάσουμε τά επικίνδυνα ψέματα τους – τών ΗΠΑ και τίς κυβερνήσεις κρατών πού λειτουργούν ως πελάτες τους, τών συντονιστών τους και τών εταιρικών ΜΜΕ. Ας γίνουμε όλοι μας ενημερωμένοι, υπεύθυνοι ψηφοφόροι καί κοσμοπολίτες προτού ο επικείμενος νέος σκοτεινός Μεσαίωνας μέ το ραδιενεργό σύννεφό του στούς ουρανούς μας καλύψει ολόκληρο τόν πλανήτη μας.

…

Σπύρος Ε. Κουλουμπέρης

http://amesidemocratiaellenon.blogspot.com

adeepsilon@yahoo.gr

27440-26458

694-1569303