Ανθρώπινα Δικαιώματα

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

[ βραχυγραφίες, αρκτικολέξεα, αντιδάνεια, έννοιες, ορισμοί, Σχολές Σκέψης, Πηγές ]

Εισαγωγή

Ιστορία Γενέσεως καί Ιστορική Διαδρομή τών Ανθ.Δικ. :

Εισαγωγή

Η δουλεία στούς πρό Χριστού πολιτισμούς τής Ασίας καί Ανατολής

Η δουλεία στήν αρχαία Ελλάδα

Από τήν Pax-Romana έως καί σήμερα

Έθνος / Κράτος και τά Ανθρώπινα Δικαιώματα

Ηθικός, Πολιτικός καί Κομματικός Ενεργητισμός

Γυναικών, Ανθ. Δικ. τών

Παιδιών, Ανθ. Δικ. τών

Η νομική υπερβατικότητα

Θετικός καί Αρνητικός Εθνικισμός

Η υποκρισία καί εκμετάλλευση τών Ανθ.Δικ. από τούς ΛΕΑ.

Νεοφιλελεύθερος Καπιταλισμός καί Ανθ.Δικ.

Παραβιάσεις

Στρατιωτικές Επεμβάσεις καί Νεοφιλελευθερισμός κατά τών Ανθ. Δικ.

Η πληθυσμιακή έκρηξη κατά τών Ανθ.Δικ.

Η Κακοποίηση καί Εκβαρβαρισμός τού Ανθρώπου από Συγκεκριμένες Θρησκείες

Παράρτημα τών Ανθ Δικ

{ Προτού ξεκινήσεις τήν μελέτη σου, επιβάλλεται πρώτα νά μελετήσεις : α)- τούς ακόλουθους ορισμούς1 καί θεωρίες1 μέ τήν σειρά η οποία ακολουθεί : Ορισμοί, Αμοραλισμός, Πολιτική Πραγματοκρατία, Πολιτικός Ιδεαλισμός, Πραγματιστικός Ιδεαλισμός, Ανθρωπιστικός ( Ουμανιστικός ) Διεθνισμός, Λαθραία (Κρυφία) Πολιτιστική Διπλωματία, Πολιτιστική Διπλωματία, β)- πονήματα μας που αναφέρονται στήν Παγκόσμια Τράπεζα, τό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καί στήν εξωτερική πολιτική τών ΗΠΑ.

Θά βοηθούσε δέ καί η μελέτη τών ακόλουθων διεθνών συνθηκών / συμφωνιών καί συνταγμάτων : Οικουμενική Διακήρυξη τών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Καταστατικός Χάρτης τού ΟΗΕ, Σύνταγμα τών ΗΠΑ,

1 ( Διεθνείς Σχέσεις καί Εξωτερική Πολιτική : Ορολογία – Θεωρία – Ιστορία.) }

βραχυγραφίες, αρκτικολέξεα

Ανθ.Δικ. = (διεθνή) ανθρώπινα δικαιώματα τής ΟιΔΑΔ.

ΛΕΑ = λευκός Ευρωπαίος καί Αμερικανός.

ΜΚεΟ = μή κερδοσκοπικές οργανώσεις.

ΜΚυΟ = μή κυβερνητικές οργανώσεις.

ΟιΔΑΔ = Οικουμενική Διακήρυξη τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΣυΔιΜεΤη = συμμετοχικά διαδραστικά μέσα τηλεπικοινωνίας.

αντιδάνεια, έννοιες, ορισμοί

ανθρωπιστής = ουμανιστής (humanist)

ενεργός πολίτης = ακτιβιστής

κοσμοπολίτης = διεθνής ακτιβιστής

Σχολές Σκέψης

Σχ1 : Michael Ignatieff : Διευθυντής τού Κέντρου Καρ γιά τήν πολιτική τών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στό Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ · ιστορικός, συγγραφέας καί παρουσιαστής ραδιοτηλεοπτικών προγραμμάτων. Human Rights as Politics and Idolatry, Princeton University Press, 2001 – καί αρκετά άλλα βιβλία καί άρθρα.

Σχ2 : Richard Rorty, Truth and Moral Progress : Philosophical Papers, Cambridge University Press, 1998.

Σχ3 : Avishai Margalit & Moshe Halbertal, Liberalism and the Right to Culture, 1994.

Σχ4 : Will Kymlicka, Multicultural Citizenship, 1995.

Πηγές, μερικές από τίς πιό σημαντικές

π1 Διεθνείς Σχέσεις καί Εξωτερική Πολιτική : Ορολογία – Θεωρία – Ιστορία. ΣΕΚ, 1996-06

π2 The New Encyclopaedia Britannica, 1988

π3 Αγία Γραφή, Βιβλική Εταιρεία,

π4 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Π. Δρανδάκη

π5 W.D, Will Durant : The Story of Civilization : The Life of Greece, MJF Books, 1966.

π6 Michael Ignatieff, Human Rights as Politics and Idolatry, Princeton university Press, 2001.

π7 Geoffrey Perret, A Country Made by War, Random House, N.Y. 1989.

π8 Arnold J. Toynbee, A Study of History, Oxford University Press, 1957.

π9 Ντ· Κέιγκαν, Περικλής ο Αθηναίος,

π10 Δαυλός, ελληνικό μηνιαίο περιοδικό.

π11 N. Chomsky, Year 501 The conquest continues, Verso 1993. (στήν ελληνική εκδ· Τόπος)

π12 N. Chomsky, Profit over People, Seven Stories Press, New York, 1999. (στήν ελληνική εκδ· Καστανιώτη, Αναστοχασμός).

π13 N. Chomsky, Class Warfare : Interviews with David Barsanian, Common Press, and Pluto Press, 1996. (στήν ελληνική εκδ· Καστανιώτη, Αναστοχασμός).

π14 N. Chomsky, Necessary Illusions, South End Press, Boston MA, 1988.

π15 N. Chomsky, Rogue States, 2000. (στήν ελληνική εκδ· Λ.Λ. Λιβάνη)

π16 N. Chomsky, World Orders Old and New, 1994. (στήν ελληνική εκδ· Λ.Λ. Λιβάνη)

π17 N. Chomsky, The Culture of Terrorism, 1988. (στήν ελληνική εκδ· Λ.Λ. Λιβάνη)

π18 N. Chomsky, Fateful Triangle – The United States, Israel & the Palestinians, 1999. (στήν ελληνική εκδ· Λ.Λ. Λιβάνη)

π22 Christopher Hitchens, The Trial of Henry Kissinger, 2001. (στήν ελληνική εκδ· Εστίας)

π31 Edward Hale Bierstadt, Η Μεγάλη Προδοσία, εκδ· «Νέα Σύνορα» Λιβάνη, 1997.

π32 Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία τού Χριστιανισμού, εκδ· Κάκτος, 2004.

π51 Θνιτεδ Νατιονς, η επίσημη ιστοσελίδα

π52 UNICEF, η επίσημη ιστοσελίδα

π53 Amnesty International, η επίσημη ιστοσελίδα

{ The rise of rights corresponds to the decline of “rank” in Western society. Rank implies privilege, or inequality before the law; whereas rights bring in their wake the important, but much misunderstood, idea of equality : We all have the same rights.}

Εισαγωγή

Το παρών πόνημα φιλοδοξεί νά τεκμηριώσει καί νά πείσει ότι μόνο μέσα από ένα πολιτικό σύστημα τής άμεσης δημοκρατίας – στηριζόμενη από ορθώς πληροφορούμενους, μέ παιδεία καί ευμάρεια πολίτες – είναι δυνατόν νά διατυπώσουμε καί νά εφαρμόσουμε οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, τά οποία θά μας εξυψώνουν πνευματικώς καί θα αποτελούν τίς πιό θεμελιακές αξίες γιά τήν ευτυχία καί υπερβατικότητα τού είδους μας.

Η μελέτη τής πορείας των από τήν πρωτοεμφάνιση των έως καί σήμερα, μας βοηθά : νά αποκαλύψουμε τούς πολέμιους αλλά καί τούς υποστηρικτές των · νά κατανοήσουμε ότι όταν ο εγκέφαλος μας καί τό πνεύμα μας περιάγεται σέ αδυναμία έλλογης σκέψης ένεκα τής εφεύρεσης ή υιοθέτησης παράλογων κοσμοθεωριών, τότε είμαστε μόνο ικανοί νά διαπράττουμε εγκλήματα κατά όλου τού φυσικού κόσμου τού πλανήτη μας · νά θέτουμε τά ερώτημα αυτά που μας οδηγούν στίς πηγές που ξεσκεπάζουν τούς εχθρούς τών Ανθ.Δικ. καί που μας βοηθούν νά βρούμε αυτά τά μέσα καί μεθόδους ώστε ο ενεργητισμός μας νά αποφέρει τά επιθυμητά αποτελέσματα, κ.τ.λ.

Ποίοι πολιτισμοί καί θρησκείες προώθησαν καί προωθούν τά βασικά, τουλάχιστον, Ανθ.Δικ., καί ποίοι / -ες τά έχουν πολεμήσει ; Ποία δόγματα, τά οποία χαίρουν σεβασμού έως καί σήμερα, ευθύνονται γιά τήν πλήρη ακύρωση τών Ανθ.Δικ. από τόν Μεσαίωνα έως καί σήμερα ; Ποία τάξις είναι αυτή εις όλες τής κοινωνίες, η οποία ωφελείται από τήν ακύρωση τών Ανθ.Δικ. ; Πρέπει νά στηρίζουμε τίς ελπίδες μας στούς πολιτικούς καί θρησκευτικούς ηγέτες μας ; Ποίοι θά ωφεληθούν πνευματικώς καί οικονομικώς από τήν εφαρμογή τών Ανθ.Δικ. ;

Αυτά είναι μερικά από τά κύρια ερωτήματα τά οποία πρέπει ν’ απαντηθούν, ώστε νά μπορούμε νά προτείνουμε μία βιώσιμη μέθοδο καί τά μέσα δράσεως γιά τήν εδραίωση τών βασικών, ως αρχή, Ανθ.Δικ.

Ιστορία Γενέσεως καί Ιστορική Διαδρομή τών Ανθ. Δικ.

Εισαγωγή

Η δουλεία στούς πρό Χριστού πολιτισμούς τής Ασίας καί Ανατολής

Η δουλεία στήν αρχαία Ελλάδα

Από τήν Pax-Romana έως καί σήμερα

Εισαγωγή

Αποτελεί εμπαιγμό καί επικίνδυνη υποκρισία νά ομιλούμε γιά τήν υπεράσπιση τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν ισχύει τό καθεστώς «δουλείας» καί δισεκατομμύρια γυναίκες βιώνουν τήν υποβίβαση τους σέ όντα κατά πολύ κατώτερης αξίας από αυτής τού ανδρός.

Τό δέ καθεστώς δουλείας έχει πολλές μορφές : α)- Τό καθεστώς τής πολιτικής διαφθοράς : ο πολίτης στερείται τήν ελευθερία επιλογής του νά ζεί ενάρετα, β)- Η δουλεία τού πολιτικού καθεστώτος τής ψευδο-δημοκρατίας : Στά σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα, είσαι ελεύθερος ν’ ασκήσεις τό εκλογικό δικαίωμα, διότι είσαι υποχρεωμένος νά επιλέξεις έναν από τούς υποψηφίους τής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας – ή τού κομμουνιστικού κόμματος που καταργεί όμως τό δικαίωμα σου νά λειτουργείς ως «πρόσωπο» όταν αναλάβει τήν εξουσία – καί διότι, οι πολιτικές οικογένειες καί οι συντονιστές τους δέν είναι υποχρεωμένοι νά λογοδοτήσουν γιά τά οικονομικά καί πολιτικά εγκλήματα τους, καλυπτόμενοι από τήν ασυλία που τούς παρέχουν οι νόμοι τούς οποίους οι ίδιοι θεσμοθέτησαν, γ)-Η οικονομική ένδεια : τό σημερινό νεοφιλελεύθερο οικονομικό καθεστώς τών πλουσιοτέρων κρατών, ή ακριβέστερα τών πολυεθνικών εταιρειών, δημιουργεί δισεκατομμύρια φτωχούς, εξαρτημένους από τούς σύγχρονους φεουδάρχες που τούς υποχρεώνουν νά εργάζονται – υπό τήν απειλή τής ανεργίας, ήτοι, τού βέβαιου θανάτου τους – 65 έως καί 85 ώρες τήν εβδομάδα. Στίς δέ αναπτυγμένες χώρες, μας προσφέρονται πλήθος επιλογών γιά νά απολαύσουμε τήν ζωή μας : ελευθερία νά ταξιδέψουμε σχεδόν όπου επιθυμούμε, νά ζήσουμε σ’ όποια γειτονιά επιθυμούμε, νά μορφωθούμε, ... Η πλειοψηφία τών πολιτών, όμως, αγωνιά γιά τά βασικά τού πρός τό ζείν, δ)- Η δουλεία τής θεοκρατίας : στήν Ελλάδα έχουμε ανεξιθρησκεία, μόνο που οι πιθανότητες σου είναι σχεδόν μηδενικές νά καταλάβεις μία θέση ως πανεπιστημιακός ή ένα υψηλό δημόσιο αξίωμα εάν δέν υποστηρίζεις εμπράκτως τήν αναγνωρισμένη από τό σύνταγμα μας θρησκεία, ε)- Η δουλεία τού πολιτισμού τής «εικόνας» : Η γνώση, τό διαδίκτυο, η διασκέδαση, ... όλα είναι ελεύθερα, μόνο που οι ανάγκες καί η αγωνία τού βιοπορισμού υποχρεώνει τόν μέσο καί φτωχό πολίτη νά βρίσκει διέξοδο διαφυγής από τήν πραγματικότητα στά τηλεοπτικά προγράμματα που προωθούν τόν πολιτισμό τών «ασημάντων», καθιστώντας τήν «παιδεία» πολυτέλεια.

Ήτοι, ο Αριστοτέλης είχε δίκιο όταν έλεγε ότι ο υπανάπτυκτος ή (πολύ) φτωχός άνθρωπος χάνει τήν προσωπική του ελευθερία καί αξιοπρέπεια.

Το ανθρώπινο δικαίωμα στόν πολιτισμό : à κοίτα κασσέττα

Η δουλεία στούς πρό Χριστού πολιτισμούς τής Ασίας καί Ανατολής

Σέ όλες τίς «μεγάλες» αρχαίες δεσποτικές μοναρχίες τής δυτικής Ασίας (Ασσυρίων, τής Μεσοποταμίας, Περσών, ...) καί αυτής τών Φαραώ, ο δούλος καθ’ ουδέν διέφερε τού υποζυγίου, καί χρησιμοποιείτο γιά οικιακές κυρίως υπηρεσίας στίς αυλές τών βασιλέων καί τών μεγιστάνων. Κατά τούς μεγάλους κατακτητικούς πολέμους της η Αίγυπτος απέκτησε μεγάλο αριθμό αιχμαλώτων, τούς οποίους κατέστησε δουλοπαροίκους πρός όφελος τού κράτους.

Ετύγχανον χειρότερης μεταχείρισης από αυτής τών κατοικίδιων ζώων : δέν ετρέφοντο αρκετά · βασανίζοντο πολλές φορές μέ μόνο λόγο τήν ικανοποίηση τής άρρωστης ψυχικής κατάστασης τού ιδιοκτήτη ή επιστάτης τους · τούς αφαιρούντο μέλη τού σώματος τους – μύτη, χέρι /-α, μάτι /-α, γεννητικά όργανα, ... – ως μέσο τιμωρίας ή απλώς γιά νά ξεχωρίζουν από τούς υπηκόους τού βασιλιά · κατά τήν διάρκεια πολεμικής εκστρατείας ή άμυνας, τούς έθαβαν ζωντανούς γιά νά καθησυχάσουν τήν άγρια θάλασσα ή νά έχουν τήν εύνοια τού θεού τού πολέμου· επίσης, τούς σφράγιζαν ζωντανούς στόν χώρο ταφής τού νεκρού βασιλιά / εξέχουσας προσωπικότητας τού βασιλείου. Τήν μόνη βαναυσότητα τήν οποία μοίραζαν μαζί τους τά ζώα συνέβαινε στόν βωμό τού θυσιαστηρίου τού θεού/-ών τού βασιλιά. Ήτοι, δέν υπήρχε ίχνος εφαρμογής τού «φυσικού νόμου» ή τών στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στήν μεταχείριση τους ή στοιχειώδους ελεύθερης διαβίωσης τους.

Στήν Ινδία, ο θεσμός τής δουλειάς φέρεται δικαιολογημένος ήδη σέ πανάρχαιες θρησκευτικές παραδόσεις. Εκ τού σώματος τού Βράχμα, κατά τήν Ινδική μυθολογία, εγένοντο όλες οι κοινωνικές τάξεις : η τών δούλων (σούντρας) από τά πόδια του, ενώ η τών βραχμάνων (τούς οποίους πρέπει νά υπηρετούν οι λοιπές τάξεις) εκ τής κεφαλής του. Οι σούντρας παντού καί πάντοτε πρέπει νά λατρεύουν τούς βραχμάνους, ως είδος επιγείων θεών, νά τούς υπηρετούν καί ουδέποτε δύνανται ν’ απελευθερωθούν. Πάσα διαμαρτυρία ή προσπάθεια εξισώσεως πρέπει νά τιμωρείται μέ θάνατο.

Στήν Κίνα, η κατάργηση τής προσωπικής ελευθερίας παρουσιάζεται γιά πρώτη φορά επί δυναστείας τών Τσεού κατά τόν 12ον π.Χ. αιώνα. Οι εμφύλιοι επίσης πόλεμοι συνεπήγοντο πολλάκις τήν υποδούλωση μέρους τών ηττημένων, καί πάντοτε επετρέπετο η πώληση τών τέκνων κα η αυτοπόληση. Η μοιχαλίς γυναίκα καί η ανήθικος κόρη καθίσταντο γιά τιμωρία δούλες, κατά τίς διατάξεις τού Χάν περί τά τέλη τού 3ου π.Χ. αιώνα. Ο κύριος είχε επί τών δούλων απόλυτη εξουσία, καί ηδύνατο νά πωλήσει καί αυτούς καί τά τέκνα των, χωρίς τήν παρέμβαση τού κράτους. Ο νόμος τού Τάνγκ ο οποίος απελευθέρωνε όλους τούς δούλους άνω τής ηλικίας τών 60 ετών, αποτελούσε μέσο απαλλαγής από τούς παραγωγικούς δούλους.

Ο νόμος τού Κουανγκού, τό 33 μ.Χ., βελτίωσε τίς συνθήκες ζωής τών δούλων τού βασιλείου του : «Μεταξύ τών δημιουργημάτων τού ουρανού καί τής γής ο άνθρωπος είναι τό ευγενέστερο · οι φονεύοντες τούς δούλους των είναι ένοχοι · οι τολμώντες νά τούς στιγματίσουν διά πυρός θά τιμωρούνται κατά τόν νόμο, οι δέ στιγματισμένοι θ’ απελευθερώνονται αυτοδικαίως».

Η δουλεία στήν αρχαία Ελλάδα

Εργάζομαι :

Δουλεύω :

There was an ancient Greek saying that “the day of enslavement deprives man of half of his manhood.” Actually, of the penalizations imposed not by accident of nature but by the hand of man, the most universal and the most severe has been enslavement.

Σύμφωνα μέ τήν ιστορία τής ανθρωπότητος η οποία γράφεται καί μέ τήν σκαπάνη τού αρχαιολόγου, ο τής Θήρας καί Μινωικός πολιτισμός είναι ο πρώτος που σεβάστηκε τό σύνολο τών Ανθ· Δικ· τής γυναίκας -- μέ ότι θετικές επιδράσεις θά μπορούσε νά είχε στό σύνολο τών αξιών καί κανόνων τών κοινωνιών τους.

Στίς δέ άμεσες δημοκρατίες τών αρχαίων ελληνικών πόλεων, η αξία καί τά δικαιώματα τών νόμιμων πολιτών τους, δέν έχουν ξεπεραστεί ακόμη καί από τίς περισσότερες σημερινές δημοκρατίες τών πλουσιοτέρων κρατών – ακόμη καί η πλειοψηφία τών «δούλων» τους έχαιρον περισσότερο σεβασμό από τά εκατομμύρια τών Λατίνων καί Ασιατών ανασφάλιστων εργαζομένων στά «Diners» τής Αμερικής καί στά εργοστάσια / βιομηχανίες τών ανά τόν πλανήτη υπερεθνικών συμφερόντων εταιρειών / οργανισμών.

Γι’ αυτό θά ασχοληθούμε μέ τήν κατάσταση τών δούλων στήν αρχαία Ελλάδα καί θά τήν συγκρίνουμε μ’ αυτήν τών χριστιανικών κρατών (έως τήν κατάργηση τού θεσμού τής δουλείας από όλα τά κράτη τού Δυτικού πολιτισμού) διότι : α)- ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός συνεχίζει νά επηρεάζει τόν Δυτικό πολιτισμό, οπότε είναι σώφρον νά γνωρίζουμε τήν ψυχή τού «δασκάλου» μας, β)- είναι επιτακτικό νά γνωρίζουμε τούς λόγους γιά τούς οποίους τά σημερινά ισχυρά, πολιτισμένα κράτη τού Δυτικού πολιτισμού καθυστέρησαν τόσους αιώνες ν’ ασχοληθούν μέ τήν «προώθηση» τών Ανθ.Δικ., καί νά μελετήσουμε άν καί σήμερα είναι αυτοί οι ίδιοι λόγοι ένεκα τών οποίων οι κανόνες τών Ανθ.Δικ. παραμένουν ακόμη ανεφάρμοστοι κατά τόν μεγαλύτερο βαθμό.

E. Hamilton, The Great Age of Greek Literature : «Αυτό που εκπλήσσει, δέν είναι ότι οι Έλληνες δέχονταν γιά αιώνες τήν δουλεία ως κάτι δεδομένο, αλλά ότι τελικά κάποια στιγμή άρχισαν νά προβληματίζονται κα νά τήν αμφισβητούν».

Κατ’ αρχάς, όπως όταν αναφερόμαστε σ’ ένα συγκεκριμένο δημοκρατικό πολίτευμα ενός κράτους, πρέπει νά γνωρίζουμε τόν βαθμό εις τον οποίο αυτό εφαρμόζει τίς δημοκρατικές αρχές, έτσι πρέπει νά γνωρίζουμε τόν βαθμό καταπίεσης τών ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν, ή ζούν, υπό ένα δουλικό καθεστώς.

Όσο δέ γιά τό «εκπλήσσει», αυτό είναι τελείως εσφαλμένο, διότι μόνον οι Έλληνες – μέσα στό έρεβος τής αρχαιότητος – ξεχώρισαν, ενδιαφέρθηκαν καί προώθησαν τήν ανθρωπιστική ηθική, τήν κοινωνική καί πολιτική ωρίμανση τού «αμφισβητία» πολίτη (που χάρις εις τό παράδειγμα του, ο δυτικός άρχισε ν’ αγωνίζεται γιά τά παγκόσμια Ανθ.Δικ. , άν καί μετά, επιεικώς, από 20 αιώνες) μέσα από τόν αυτόχθονα πολιτισμό τους : τήν θρησκεία τους, τόν ορθολογισμός τους, τήν ανάπτυξη τών ανθρωπιστικών καί θετικών επιστημών καί τεχνών, τό «κοινωνείν» μέ τούς νόμους τής φύσεως καί τό φυσικό δίκαιον, ... Γι’ αυτό καί σέ μία ιστορική περίοδο που ο κόσμος καταδυναστεύετο από τήν αντίληψη τής ασημαντότητος τού ατόμου έναντι τής ιερότητας τού βασιλιά καί τού θεοκρατικού κράτους του, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι μόνοι που γέννησαν τήν ιδέα τής ελευθερίας τού νού, τής αληθινής δημοκρατίας καί βίωσαν τήν αρχή τής υπερβατικότητας.

Ο Όμηρος αναφέρεται πρός τούς δούλους / υπηρέτες τών ηρώων του μέ λέξεις που μαρτυρούν ότι όχι μόνο δέν υποτιμάτο η ανθρώπινη αξία τους, αλλά ότι ανέπτυσσαν μία στενή, θερμή οικογενειακή σχέση μέ τούς «αφέντες» τους : θεραπαινίς (αυτή που περιποιείται), οικέτης (άνθρωπος τού σπιτιού), παίς (παιδί).

Ο Τηλέμαχος αποκαλεί τόν Εύμαιο άττα (παππούλη, π.31, 37), τήν Ευρύκλεια μαία (μανούλα, τ16, τ482) και η Πηνελόπη τήν αποκαλεί περίφρων (συνετή, τ357). Αυτή δέ τούς απαντά : «τέκνον εμόν» (παιδί μου, τ22).

Ο Οδυσσεύς εμπιστεύεται μέ τήν ζωή του καί αγαπά (ξ62) τόν δούλο χοιροβοσκό του, Εύμαιο, ο οποίος υποφέρει ένεκα τής απουσίας τού κυρίου του (ξ39, ξ138 – 147) : «Γιατί δέν πρόκειται νά βρώ πιά άλλον κύρη τόσο καλό, όπου κι άν πάω, έστω κι άν πάω πάλι στόν πατέρα καί στήν μάνα μου, στό σπίτι όπου πρωτόειδα τό φώς καί μέ μεγάλωσαν αυτοί.», «Σέβομαι ξένε μου νά φέρω στά χείλη μου τ’ όνομα του καί τώρα που δέν είναι εδώ · γιατί μ’ αγαπούσε πολύ καί φρόντιζε γιά μένα · παρά τόν ονομάζω αγαπημένο, παρ’ όλο που είναι μακριά μου». Ο «δούλος» Εύμαιος δέ, φέρει όπλα, ξίφος καί ακόντιο (ξ528-531) καί έχει δικό του δούλο τόν Μεσαύλιο (ξ449-452), τόν οποίο «αγόρασε από τούς Ταφίους δίνοντας δικά του πράγματα» -- ήτοι ο «δούλος» Εύμαιος είχε δική του προσωπική περιουσία. Θλίβεται δέ, που οι Μνηστήρες κατασπαταλούν τό βιός τού αφέντη του «σφέτερα κτήματα» (τά κτήματα μας, ξ91). Όταν δέ, ο Τηλέμαχος τού πηγαίνει τόν μεταμφιεσμένο Οδυσσέα νά τόν φιλοξενήσει, προσφέρεται νά καλύψει τά έξοδα ώστε νά μήν επιβαρύνει τούς «δούλους» βοσκούς του.

Οι αφέντες καί βασιλείς δέν περιφρονούν τίς χειρονακτικές εργασίες : ο ίδιος ο Οδυσσέας είχε φτιάξει τό δικό του τό συζυγικό κρεβάτι (ψ185).

5 W.D, σελ· 46 : “The (Greek) family provides most of its needs· everyone in it labours with his hands· even the master of the house, even the local king, like Odysseus, makes bed and chairs for his home, boots and saddles for himself· and unlike the later Greeks he prides himself on his manual skill. Penelope, Helen, and Andromache, as well as their servant women, are busy with spinning, weaving, embroidery, and household cares· Helen seems lovelier when she displays her needlework to Telemachus than when she walks in beauty on the battlements of Troy.

The craftsmen are freemen, never slaves as in classic Greece. Peasants may in emergency be conscripted to labour for the king, but we do not hear of serfs bound to the soil. Slaves are not numerous, nor is their position degraded· they are mostly female domestics, and occupy a position in effect as high as that of household servants today, except that they are bought and sold for long terms instead of for precariously brief engagements. On occasion they are brutally treated· normally they are accepted as members of the family, are cared for in illness or depression or old age, and may develop a humane relation of affection with master or mistress. Nausica helps her bondwomen to wash the family linen in the stream, plays ball with them, and altogether treats them as companions. If a slave woman bears a son to her master, the child is usually free.”

Αυτά τά ανθρωπιστικά μηνύματα κληρονόμησαν οι απόγονοι του, οι οποίοι τά καλλιέργησαν σέ τέτοιο υψηλό πολιτιστικό επίπεδο που θά πρέπει νά έμοιαζαν ως παράλογοι, επικίνδυνοι εξωγήινοι στούς φύλακες τών μεγάλων γνωστών «πολιτισμών» τής Ασίας, Ανατολής καί Ευρώπης.

Όταν ο Ισχόμαχος (φίλος τού Σωκράτη) φέρνει τήν νιόπαντρη σύζυγο του στό σπίτι τους, καί τής διδάσκει πως νά τό διοικεί, νά επιβλέπει, νά μοιράζει, νά προνοεί καί νά εξοικονομεί, τής τονίζει καί τά ακόλουθα : «Ανάμεσα στίς εργασίες σου υπάρχει μία που μπορεί νά σου φανεί δυσάρεστη : όταν κάποιος (εκ τών οικετών3) υπηρέτης / δούλος αρρωστήσει, πρέπει νά τόν φροντίσεις μέ κάθε τρόπο ώστε νά θεραπευθεί» καί η σύζυγος τού απαντά : «Αντίθετα, νά καί μία εργασία που θά μου είναι τελείως ευχάριστη, άν αυτοί που θεράπευσα μού χρωστούν χάρη καί μού είναι πιό αφοσιωμένοι από πρίν» (Ξενοφών, Οικονομικός νιι 37).

Είχαν έθιμο δέ, όταν οι νέο-αγορασμένοι δούλοι τους έμπαιναν γιά πρώτη φορά στό σπίτι τους, νά τούς καλωσορίζουν ραίνοντας τους μέ «καταχύσματα» -- μείγμα ξηρών καρπών από αμύγδαλα, καρύδια, σύκα, χουρμάδες καί κόκκους δημητριακών, καί προοιώνιζαν τήν ευδαιμονία καί τήν ευπραγία.

Οι δούλοι είχαν καί τίς δικές τους ξεχωριστές εορτές που τούς συνένωναν στό τραπέζι τών κυρίων τους. Ένας χρησμός τού Μαντείου τής Δωδώνης επιτάσσει «οι ελεύθεροι καί οι δούλοι νά φέρουν στεφάνους καί νά ησυχάζουν μία ημέρα...» Δημοσθένης (Κατά Μειδίου, 53), καί ο ρήτορας Αισχίνης παρατηρεί καί υποστηρίζει ότι : «... ο σεβασμός πρός τούς δούλους εχρησίμευε ως άσκησις πρός σεβασμόν καί τών ελευθέρων» (Κατά Τιμάρχου 16-17). Αυτός ο σεβασμός έφτανε έως τό σημείο νά πληρώνονται γιά τήν εργασία τους, μέ αποτέλεσμα αρκετοί νά εξαγοράσουν τήν ελευθερία τους.

«... the promise of freedom is an economical stimulus to a young slave… he himself may save his obols until he can buy his liberty. Like the metic, the freedman engages in industry, trade, or finance· at the lowest he may do for pay the work of a slave, at the top he may become a magnate of industry. Mylias manages Demosthenes’ armor factory· Pasion and Phormio become the richest bankers in Athens. 5 W.D, 278»

“In no case may his master kill him. … when he is ill, or old, or there is no work for him to do, his master does not throw him upon public relief, but continues to take care of him. If he is loyal, he is treated like a faithful servant, almost like a member of the family. He is often allowed to go into business, provided he will pay his owner a part of his earnings. He is free from taxation and from military service. Nothing in his costume distinguishes him, in 5th century Athens, from the freeman; 5 W.D 279 “

Υπήρχαν καί οι «δημόσιοι» δούλοι, οι οποίοι ανήκαν στήν πόλι γιά νά τήν υπηρετούν μέ μισθό μισή δραχμή / ημέρα καί τούς επιτρέπετο νά κατοικούν όπου επιθυμούσαν. Καθάριζαν τούς χώρους τής Εκκλησίας τού Δήμου καί τών δικαστηρίων, φύλασσαν τά δημόσια καταστήματα, ήλεγχαν τά μέτρα καί τά σταθμά, καί εργάζοντο ως κήρυκες, κλητήρες, φύλακες αρχείων, δεσμοφύλακες, κλπ. (5 W.D, σελ· 279).

Ποία όμως ήτο, στήν Αθήνα τού 5ου αιώνος, η ποιότητα ζωής τών μετοίκων της, τήν οποία αρκετοί δούλοι τών Αθηναίων επιθυμούσαν νά ζήσουν ;

“… metics – freemen of foreign birth who, though ineligible to citizenship, have fixed their domicile in Athens. For the most part they are professional men, merchants, contractors, manufacturers, managers, tradesmen, craftsmen, artists, who, in the course of their wandering, have found in Athens the economic liberty, opportunity, and stimulus which to them is far more vital than the vote. The most important industrial undertakings, outside of mining, are owned by metics; the ceramic industry is theirs completely; … (the law) taxes them like citizens, lays “liturgies” upon them, exacts military service from them, and adds a poll tax for good measure; it forbids them to own land or to marry into the family of a citizen; it excludes them from its religious organization, and from direct appeal to its courts. … gives them religious freedom, and guards their wealth against violent revolution. Some of them flaunt their riches vulgarly, but some of them, too, work quietly in science, literature, and the arts, practice law or medicine, and create schools of rhetoric and philosophy. … They itch for citizenship, but they love Athens proudly, and contribute painfully to finance her defense against her enemies. 5 W.D 277-8”

Η ζωή καί τό πρόσωπο τού δούλου προστατευόταν από τόν νόμο. Εάν η συμπεριφορά τού κυρίου του απέναντι του καθίστατο αφόρητος, μπορούσε νά καταφύγει στόν ναό τού Θησέως ή τών Ερινύων καί νά ζητήσει νά πουληθεί σέ άλλο κύριο. Ο δολοφόνος ενός δούλου επέφερε τήν ίδια τιμωρία μέ αυτήν ενός ελεύθερου πολίτου, καί η δέ κακομεταχείριση του επέσειε ποινές.

Δημοσθένης, Κατά Μειδίου 46-50 : «Καί έως εκεί έφθασε ο νομοθέτης ώστε καί στόν δούλο άν κάποιος συμπεριφέρεται υβριστικώς ομοίως έδωσε τό δικαίωμα νά υποβάλλεται γι’ αυτόν μήνυση γιά δημόσιο αδίκημα. Διότι δέν νόμιζε ο νομοθέτης ότι έπρεπε νά εξετάζει ποιός υβρίζεται αλλά ποιά είναι η πράξη, οποιαδήποτε μορφή κι άν έχει · κι αφού βρήκε ότι η ύβρις1 είναι βαρύ παράπτωμα απαγόρευσε νά διαπράττεται πρός τό πρόσωπο τού δούλου καί εν γένει σ’ οποιαδήποτε περίπτωση.» καί μας παραθέτει τόν σχετικό νόμο, «Εάν κάποιος συμπεριφέρεται υβριστικώς πρός κάποιον είτε παιδί, είτε γυναίκα, είτε άνδρα, από τούς ελεύθερους ή τούς δούλους ή πράξει κάτι παράνομο σέ κάποιον από αυτούς νά τόν καταγγέλλει πρός τούς θεσμοθέτες όποιος θέλει από εκείνους οι οποίοι έχουν τό δικαίωμα νά καταγγέλλουν καί οι θεσμοθέτες πρέπει νά εισάγουν τήν υπόθεση στήν Ηλιαία εντός τριάντα ημερών από τήν κατάθεση τής καταγγελίας, εάν δέν υπάρχει δημόσιο εμπόδιο, ειδεμή, όσον τό δυνατόν ενωρίτερα», στήν συνέχεια σχολιάζει τόν νόμο, «Ακούσατε άνδρες Αθηναίοι από πόσον ανθρωπισμό διαπνέεται ο νόμος, ο οποίος δέν ανέχεται τήν βία ακόμη καί πρός τούς δούλους. Γιά όνομα τών θεών, σάς ερωτώ τό εξής : Εάν κάποιος έφερνε τόν νόμο αυτόν εις γνώσιν τών βαρβαρικών χωρών οι οποίες προμηθεύουν στούς Έλληνες δούλους επαινώντας σας καί αναπτύσσοντας λεπτομερώς σ’ αυτούς τι είναι η πόλις σας καί λέγοντας : «Μερικοί Έλληνες είναι τόσο ήρεμοι καί φιλάνθρωποι στούς τρόπους τους ώστε παρά κάθε κακό, τό οποίο τούς έχετε προξενήσει καί σέ πείσμα τής εχθρότητος πρός εσάς δέν δέχονται νά προσβάλλονται οι δούλοι που αγόρασαν, αλλά επισήμως έχουν ψηφίσει νόμο που τιμωρεί τίς βιαιότητες αυτές καί έχουν ήδη τιμωρήσει μέ θάνατο πολλούς οι οποίοι παρέβησαν τόν νόμο αυτόν», άν αυτά τά άκουγαν καί τά κατανοούσαν οι βάρβαροι, δέν νομίζετε πώς όλους σας θά σάς έκαναν επισήμως προξένους2 τους ;»

5 W.D : “If the slave misbehaves, he is whipped; if he testifies, he is tortured; when he is struck by a freeman he must not defend himself. 279.” Σχόλιο 1ον : τά λεγόμενα του σ’ αυτήν τήν πρόταση έρχονται σέ πλήρη αντίφαση μέ αυτά τών αρχαίων πηγών καί μέ τά ίδια τά λεγόμενα του σέ άλλες σελίδες τού ίδιου βιβλίου του – αρκετά τά οποία έχουμε ήδη αναφέρει. Σχόλιο 2ον : Γιατί δέν μας αναφέρει τήν πηγή του ; Υποψιάζομαι ότι είναι η ίδια μέ αυτήν τού εδαφίου τό οποίο ακολουθεί.

5 W.D : “The mines at Laurium, …a main support of the government. Only citizens are allowed to lease the properties, and only slaves perform the work. The pious Nicias... makes ... by leasing a thousand slaves to the mine operators at a rental of one obol each day; … The slaves in the mine number some 20.000 … They work in ten-hour shifts, and the operations continue without interruption, night and day. If the slave rests he feels the foreman’s lash; if he tries to escape he is attached to his work by iron shackles; if he runs away and is captured his forehead is branded with a hot iron. …(p.270-1)”

Εδώ πάλι καταργεί όλους τούς νόμους οι οποίοι προστατεύουν τούς δούλους από τήν οιανδήποτε κακομεταχείριση. Δηλαδή, πρέπει νά υποθέσουμε ότι οι Αθηναίοι είχαν δύο τάξεις δούλων : αυτήν τών εργατών στά λατομεία καί ορυχεία στούς οποίους μπορούσαν νά φέρονται μ’ ένα βαθμό βαρβαρότητος (οπότε αντί γιά 10 ώρες / ημέρα θά μπορούσαν νά τούς υποχρεώνουν νά εργάζονται 14 ώρες / ημέρα), καί μία δεύτερη στά μέλη τής οποίας φέρονται ανθρώπινα. Επίσης δέν μας λέει εάν πληρώνονται γιά τήν εργασία τους. Εάν πληρώνονται τόν συνηθισμένο 1 οβολό που εισπράττουν οι εργαζόμενοι δούλοι, τότε δέν θά μένει τίποτα γιά τό αφεντικό τους.

Μάς δίνει όμως τήν πηγή του : CAH, Cambridge Ancient History, 1924. Βάσει αυτής διαιωνίστηκε έως καί τό τρίτο τέταρτο τού 20ου αιώνος ότι η γλώσσα τών αρχαίων Ελλήνων είναι ινδοευρωπαϊκή, τό αλφάβητο τους σημιτικό, ο πολιτισμός τους αποτελεί μία αντιγραφή άλλων προγενέστερων πολιτισμών, η θρησκεία τους διέπετο από ανηθικότητα, καί ο ατεκμηρίωτος χριστιανικός ισχυρισμός ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήτο ομοφυλόφιλοι. Γι' αυτό καί στό ίδιο βιβλίο του διαβάζουμε : “… a degree of sexual inversion enters into the almost neurotic attachment of Achilles to Patroclus, 48”, “As a prize for the chariot race Achilles offers a woman skilled in fair handiwork; and on the funeral pyre horses, dogs, oxen, sheep, and human beings are sacrificed … 48”, “Though they (the three priestesses of Apollo at Delphi) condoned human sacrifice even after the moral sense of Greece had begun to revolt against it, and made no protest against the immoralities of Olympus… 198”, κ.λπ.ά. Στήν δέ βιβλιογραφία του (στό ίδιο βιβλίο) καταγράφει 245 πηγές, εκ τών οποίων μόνο οι 25 είναι αρχαίοι συγγραφείς – ήτοι, καί αυτός επαναλαμβάνει τούς προαναφερθέντες αντι-επιστημονικούς ισχυρισμούς δίνοντας καί αυτός βήμα – ακόμη καί στό τέλος τού 20ου αιώνος – σέ γερμανική εφημερίδα πρώτης κυκλοφορίας νά γράφει ότι ο Παρθενών αποτελούσε έναν ναό εις τόν οποίο εκτελούντο θυσίες παιδιών, στήν Σχολή, η Μαύρη Αθηνά, που υποστηρίζει ότι οι αρχαίοι Έλληνες αντέγραψαν τόν πολιτισμό τών μαύρων τής Αφρικής καί μετά κατέστρεψαν τίς πηγές τους, κ.λ.π.α.

Δέν παύει όμως νά έχει υπάρξει ένας μεγάλος αμερικάνος ιστορικός που δίδαξε ιστορία στούς περισσοτέρους ανθρώπους οι οποίοι αποφάσιζαν ή επηρέαζαν τήν πολιτική τών αγγλοσαξονικών κρατών καί τήν στάση τους πρός τά δικαιώματα τής ανθρωπότητος.

Αξίζει νά σημειώσουμε, μιάς καί αναφερθήκαμε στούς δούλους εργάτες τών μεταλλείων τού Λαυρίου, ότι τό εισόδημα9 από τήν εξαγωγή τού αργύρου χρησιμοποιήθηκε γιά τήν κατασκευή τού Αθηναϊκού στόλου, ο οποίος κατατρόπωσε τόν Περσικό στήν Σαλαμίνα, καί έσωσε τήν Ελλάδα καί τήν Ευρώπη από τόν Πέρση κατακτητή καί από τόν πολιτισμό του.

Γιατί όμως φέρονται τόσο διαφορετικά από τούς άλλους λαούς στούς δούλους τους ; Σύμφωνα μέ τόν Ξενοφώντα : «Πολύ μεγάλη πάλι είναι η ασυδοσία τών δούλων καί τών μετοίκων στήν Αθήνα καί εκεί δέν επιτρέπεται νά χτυπήσεις δούλο ούτε ο δούλος θά σου κάνει τόπο νά περάσεις. Θά πώ γιά ποιό λόγο υπάρχει αυτή η συνήθεια. Άν υπήρχε νόμος νά χτυπάει ο ελεύθερος τόν δούλο, τόν μέτοικο ή τόν απελεύθερο, συχνά θά χτυπούσε τόν Αθηναίο, νομίζοντας πως είναι δούλος, γιατί εκεί ο δημότης δέν φοράει καλύτερα ρούχα ούτε στήν εμφάνιση είναι καλύτερος απ’ ό,τι οι δούλοι ή οι μέτοικοι. Άν πάλι απορεί κανείς που εκεί αφήνουν τούς δούλους νά καλοπερνούν καί μερικούς μάλιστα νά ζούν μέ μεγαλοπρέπεια, θά αποδειχθεί ότι καί αυτό τό κάνουν γιά κάποιο λόγο. Γιατί όπου υπάρχει ναυτική δύναμη, αναγκαστικά οι δούλοι πληρώνονται γιά τήν δουλειά τους, ώστε ο κύριος τους νά παίρνει τό εισόδημα καί νά τούς αφήνει ελεύθερους. Όπου, όμως, υπάρχουν πλούσιοι δούλοι εκεί δέν ωφελεί ο δούλος μου νά σέ φοβάται, ενώ στήν Λακεδαίμονα ο δούλος μου σέ φοβάται. Άν τώρα ο δούλος σου μέ φοβάται, κατά πάσα πιθανότητα θά δώσει ακόμα καί τά λεφτά του ( ! ), ώστε νά μήν κινδυνεύσει ο ίδιος. Γι’ αυτό ακριβώς κάναμε ίσους απέναντι στόν νόμο τούς δούλους μέ τούς ελεύθερους καί τούς μετοίκους μέ τούς κατοίκους τής πόλης, γιατί η πόλη έχει ανάγκη τούς μέτοικους γιά τό πλήθος τών τεχνών καί γιά τό ναυτικό. Γι’ αυτό φυσικά κάναμε καί τούς μέτοικους ίσους απέναντι στόν νόμο (Αθηναίων Πολιτεία 1, 10-12)». Ίσως ο αριστοκράτης, ολιγαρχικός7 Ξενοφών νά υπερβάλλει σχετικά μέ τήν «ασυδοσία τών δούλων καί μετοίκων στήν Αθήνα» ώστε νά υποβιβάσει τίς βασικές παραδοχές τής πολιτικής πραγματοκρατίας τής άμεσης δημοκρατίας τών Αθηναίων στό επίπεδο ενός επικίνδυνου πολιτικού ή πολιτιστικού ιδεαλισμού.

Κατά τήν γνώμη μου ο κύριος λόγος είναι η κοσμοθεωρία τών Ελλήνων, η οποία τούς εξέλισσε μέ τίς αρχές τού Ανθρωπισμού (Ουμανισμού). Η δέ κοσμοθεωρία ενός λαού στηριζόταν καί στηρίζεται στά θρησκευτικά του πιστεύω. Οι αρχαίοι Έλληνες υμνούσαν τόν Ξένιο Δία που καθοδήγησε τό χέρι τού Πινδάρου νά μαθητεύει τό ανθρώπινο πνεύμα σέ όλη τήν αιωνιότητα : «Νόμος τών Θεών τούτη τήν θαλασσόζωστη χώρα στήριγμα θείο τήν έστησε γιά όλους τούς ξένους · καί ο χρόνος που έρχεται ποτέ του μήν πάψει νά στηρίζει τό ρόλο της. ( Ολυμπιόνικος, νιιι 25-30)» · τόν Δία ο οποίος έδωσε εντολή στόν Ερμή νά ημερέψει τήν ανθρώπινη ψυχή εμπλουτίζοντας τήν μέ τήν συνείδηση καί νά διδάξει όλη τήν ανθρωπότητα – τού ξεκαθαρίζει : όχι μόνο τούς Έλληνες – τήν ιατρική επιστήμη. Υμνούσαν καί τόν θεό τού φωτός Απόλλωνα, τού οποίουοι τρείς ιέρειες, Πυθίες, : “…aided the establishment of law, encouraged the manumission of slaves, and bought many slaves in order to give them liberty. 5 W.D, 198».

Πηγαίνοντας αιώνες πρίν τήν δημοκρατία τού Περικλέους, μέ πηγή μας τήν Παλαιά Διαθήκη, μπορούμε νά δούμε τόν ανθρωπισμό τών Ελλήνων Φιλισταίων έναντι τής βαρβαρότητας τών Σημίτων. Οι Έλληνες υπέφεραν από τίς επιθέσεις τών βαρβάρων καί Περσών πολύ πρίν από τόν Δαρείο καί Ξέρξη, αλλά ποτέ δέν είχαν αναγνωρίσει στούς δούλους τους τό δικαίωμα τού Έλληνος πολίτου. Ο πολιτισμός τών δημοκρατικών πόλεων τής Ελλάδος είναι αυτός που πρωτοπόρησε παγκοσμίως στήν ιδέα τής κατάργησης τής δουλείας : ο αυτάρκης, ελεύθερος οπλίτης δέν αρκείται στό ότι οι επαίτες βρίσκονται υπό τήν προστασία τών θεών, αλλά πληρώνει γιά τήν πρόνοια υπέρ τών χηρών, αναπήρων καί φτωχών, καί στά δε Ασκληπιεία του θεραπεύονται, διατρέφονται καί στεγάζονται δωρεάν οι φτωχοί ασθενείς – η ελεημοσύνη10 τού φτωχού καί τού πλούσιου ανθρωπιστή δημοκράτη Έλληνα – δημοκράτη, όχι κομμουνιστή, όχι αριστερού, ούτε καπιταλιστή. Είναι αυτού τού είδους ο ανθρωπιστικός ιδεαλισμός τής άμεσης δημοκρατίας που έγραψε νόμους γιά τήν φυσική καί πνευματική προστασία τού «ανθρώπου», καί αγωνίστηκε γιά τήν απελευθέρωση του μέσα σ’ ένα απάνθρωπο παγκόσμιο καθεστώς δουλείας τού «άλλου», τού ξένου, τής ίδιας τής κόρης τους ακόμη κατ’ εντολή τού θεού Γιαχβέ καί άλλων θεοτήτων εχθρών τού είδους μας. Όλα τά υλικά που χρειαστήκαμε γιά νά φτιάξουμε τά φτερά που απογείωσαν τίς σημερινές μας τέχνες καί επιστήμες, τά πήραμε από τούς ανθρώπους τής «ελεημοσύνης» διότι αγωνιούσαν εδώ καί μερικές χιλιάδες χρόνια νά μας τά κληρονομήσουν.

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι (Επίκουρος, Αριστοτέλης, Θεόφραστος, Στράτων, Λύκων, ...) καί αρκετοί πλούσιοι μόρφωναν καί απελευθέρωναν τούς αγαπημένους δούλους τους, αρκετοί εκ τών οποίων συνέχισαν τό έργο τών ευεργετών τους ή μερικές φορές τούς ξεπέρασαν (Αίσωπος, Βίων ο Βορυσθενίτης, Μένιππος, ...)

Πρίν από τήν μάχη τού Μαραθώνα, ο Μιλτιάδης πρότεινε στούς δούλους τών Αθηνών νά πολεμήσουν στό πλάι του ως ελεύθεροι συμπολίτες του. Αντιμετώπισε όμως τό πεζικό καί ιππικό τών Περσών, που αριθμούσε άνω τίς 120.000 άνδρες, μέ 20.000 άνδρες ενώ εκείνη τήν περίοδο οι δούλοι καί μέτοικοι αριθμούσαν6 άνω τίς 140.000 στήν περιοχή τής Αττικής. Δηλαδή, τό δικαίωμα τού νά ζείς ελεύθερος σ’ ένα πολιτισμένο καθεστώς τής άμεσης δημοκρατίας, δέν είναι όπως ένα ποδήλατο τό οποίο προσφέρει ο γονιός στό παιδί του ως δώρο, αλλά ένα απόκτημα τής προσωπικής σταδιοδρομίας αγώνων καί πνευματικής καλλιέργειας, ήτοι μία αδύνατος προσωπική πνευματική υπέρβαση γιά ένα Ασιάτη δούλο ο οποίος είχε προγραμματιστεί νά συγκατατίθεται προθύμως στίς εντολές τού βασιλιά καί τών πολυάριθμων αφεντάδων του καί που τώρα ζεί σέ μία κοινωνία που «so long as he labours, he has more security than many who in other civilizations are not called slaves.

5 W.D, σελ· 279».

Μερικοί όμως αφουγκράστηκαν ενδομύχως τό φώς τού Παρθενώνος, τό οποίο λάτρεψε η πλειοψηφία τών μετοίκων, καί πολέμησαν γιά τήν δημοκρατία. Τό 403, ο Θρασύβουλος, ηγέτης τής αποκατασταθείσης δημοκρατίας, επέτυχε τήν απελευθέρωση τών δούλων που πολέμησαν τούς ολιγαρχικούς, καί τό 338, ο ρήτορας Υπερείδης αυτών που πολέμησαν τούς Μακεδόνες στήν μάχη τής Χαιρωνείας. Πολλές άλλεςελληνικές πόλεις έπραξαν ομοίως.

5 W.D, σελ· 280 : «Nevertheless the Athenian conscience is disturbed by the existence of slavery, and the philosophers who defend it reveal almost as clearly as those who denounce it that the moral development of the nation haw outrun its institutions. … . Aristotle looks upon the slave as an animate tool, and thinks that slavery will continue in some form until all menial work can be done by self-operating machines. … . The Cynic philosophers condemn slavery outright; their successors, the Stoics, will condemn it more politely· Euripides again and again stirs his audiences by sympathetic pictures of war-captured slaves· and the sophist Alcidamas goes about Greece preaching, unmolested, the doctrine of Rousseau almost in the words of Rousseau : “God haw sent all men into the world free, and nature has made no man a slave.”

Ο Θηραμένης τονίζει ότι θά υπάρξει αληθινή δημοκρατία, μόνον όταν πρώτα εκλείψουν οι δούλοι καί οι φτωχοί. (Ξενοφών, Ελληνικά ΙΙΙ 3, 48). Ο ρήτορας Αλκίδαμος τονίζει ότι εκ φύσεως δέν υπάρχει διαφορά μεταξύ ελευθέρων καί δούλων. (Μεσσηνιακός Λόγος, μαθητής τού Γοργία, 4ος αι.).

Ο δέ αντί-δημοκράτης Πλάτων ειρωνεύεται τήν υπερβολική δημοκρατία όπου άνδρες καί γυναίκες που πουλήθηκαν ως δούλοι δέν είναι λιγότερο ελεύθεροι από τούς αγοραστές τους. (Πολιτεία 536β), καί 5 W.D, σελ· 280 : «Plato condemns the enslavement of Greeks by Greeks, but for the rest accepts slavery on the ground that some people have underprivileged minds». Δηλαδή, ο ολιγαρχικός, ο πλουτοκράτης, ο θεοκράτης, ..., ο αντί-δημοκράτης έχει υπάρξει από ανέκαθεν εχθρός τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

[ 1 Η ύβρις στήν δικαστική γλώσσα χρησιμοποιείτο επί βαριάς σωματικής κακοποίησης καί αποτελούσε αδίκημα δημοσίου χαρακτήρος · η δέ ελαφρότερη μορφή, αικία, ήγειρε δίκη ιδιωτική.

2 πρόξενος : ο ξένος, ο φίλος τής πόλεως, δημόσιος φίλος που καθίστατο μέ απόφαση τής πολιτείας.

3 οικέτης, η οικέτις = υπηρέτης, δούλος.

4 μέτοικος = ο μετανάστης, ο ξένος στόν οποίο έχει επιτραπεί νά εγκατασταθεί σέ ξένη πόλη, νά έχει αστικά αλλά όχι πολιτικά δικαιώματα.

6 αριθμούσαν : σύμφωνα μέ τόν 5 W.D οι δούλοι αριθμούσαν περί τίς 115.000 καί οι μέτοικοι τίς 28.500.

7 Η συγγραφή τού έργου «Αθηναίων Πολιτεία» αρχικά είχε αποδοθεί στόν Ξενοφώντα. Σήμερα η επικρατούσα άποψη είναι ότι γράφτηκε από κάποιον γέροντα – τόν «Γέροντα Ολιγαρχικό» -- νοσταλγό τής ολιγαρχίας. (Ντ· Κέιγκαν, Περικλής ο Αθηναίος, σελ· 191 Σ.τ.Μ.)

8 οβολός = ίσο μέ τό 1/6 τής αττικής δραχμής.

9 Ντ· Κέιγκαν, Περικλής ο Αθηναίος,

10 ελεημοσύνη à Λ. eleemosyna, alemosina, Ιτ· elemosina, Ισπ· limosna, Γα· aumone, Γερ· almosen, Αγγλ· alms. ( Α. Τσιροπούλου Ευσταθίου, Πως η Ελληνική γονιμοποίησε τόν Ευρωπαϊκό Λόγο, Νέα Θέσις, ).

έλεος, ο, : οίκτος, συμπάθεια · πράγμα άξιο οίκτου. Δηλαδή, έδιναν ελεημοσύνη διότι πίστευαν ότι ο ωφελούμενος είναι μία οντότητα άξια τού οίκτου τους. Ο δε Αριστοτέλης ονειδιζόμενος κάποτε, διότι έδωσε ελεημοσύνη σ’ έναν διεφθαρμένο άνθρωπο, είπε : «Ηλέησα, όχι τόν χαρακτήρα, αλλά τόν άνθρωπο.» Δηλαδή, δέν είχαν αγκαλιάσει τόν ξένο μέτοικο, αλλά τόν «άνθρωπο».

Επίσης, πρέπει νά θυμόμαστε νά χρησιμοποιούμε εις τήν έρευνα μας τό ρητό «Αρχή σοφίας η τών ονομάτων* επίσκεψις, (Δημοσθένης)», διότι η ετυμολογία μίας λέξεως μπορεί νά μας φανερώσει αλήθειες που αγνοούμε ή που δέν «πρέπει» νά γνωρίζουμε. *(Ο W. Durant τό διατύπωσε πολύ ορθώς : «Όποιος γνωρίζει τήν ιστορία τών λέξεων, γνωρίζει ολόκληρη τήν ιστορία τής Ανθρωπότητος.» ]

Από τήν Pax-Romana έως καί σήμερα

Unfortunately though, most students of human rights trace the historical origins of the concept of Human Rights back to Greek stoicism ( the school of philosophy which held that a universal working force pervades all creation and that human conduct therefore should be judged according to, and brought into harmony with, the law of nature).

The common man’s life is dictated by his duties to his earthly and celestial Lords during the era of Pax-Romana’s barbaristic imperialism – which put an end to man’s first industrial* revolution and to the scientific breakthroughs in Hellēnic Alexandria, and persecuted the evolving humanitarian Hellenistic civilization – and of the Middle / Dark Ages’ theocracy of the Old Testament’s tenets, both of which – it’s imperative that we stress – enforced the “legitimacy of slavery and serfdom. ( * Since muscle power was cheap, there was no incentive to develop machinery, science…)

Οι εύποροι Ρωμαίοι αγόραζαν Έλληνες φιλοσόφους μέ μοναδικό σκοπό τήν επίδειξη αυτών. Αποτελεί επιστημονικό έγκλημα νά ομιλούμε γιά Ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό, διότι δύο πολιτισμοί παντρεύονται όταν είναι τής ίδιας αξίας καί υπάρχουν στοιχεία τά οποία μπορούν νά δανείσουν ο ένας στόν άλλον πρός βελτίωση αυτών. Οι Ρωμαίοι υπήρξαν από τούς πρώτους μισέλληνες (τό μαρτυρολόγιο τού ελληνισμού στούς αιώνες τής ρωμαιοκρατίας υπήρξε πιό ακραίο από αυτό τών Εβραίων τής Ευρώπης καί Ρωσίας), υπήρξαν άρπαγες έργων τέχνης καί συλητές μνημείων, δέν εγνώριζον ούτε επιστήμη, ούτε είχαν καλλιεργήσει τίς τέχνες, τό θέατρο κτλ. Ως απόδειξη, ας θυμηθούμε ο σκοπός που εκπληρούσε τό μέγιστον Amphitheatrum Flavium (τό Κολοσσαίο) τής Ρώμης ήτο η διεξαγωγή μονομαχιών καί θηριομαχίας, από τά εγκαίνια του επί βασιλείας Δομιτιανού (81-96 μ.Χ.) μέχρι καί τού 6ου μ.Χ. αιώνος, οπότε έθεσε τέρμα εις τό αιμοχαρές τούτο θέαμα ο Θεοδώριχος. Τά δέ εγκαίνια διήρκησαν άνω τούς δύο μήνες, κατά τήν διάρκεια τών οποίων χιλιάδες άγρια θηρία – κυρίως εξ Αφρικής – καί εκατοντάδες μονομάχοι καί δούλοι βρήκαν φρικτό θάνατο πρός τέρψιν τού πολεμοχαρούς απολίτιστου Ρωμαίου.

Κατά τόν μεσαίωνα, παραλλήλως πρός τήν δουλοπαροικία, η οποία ήτο η επικρατούσα μορφή εκμεταλλεύσεως, ήκμαζε καί η δουλεία στούς διάφορους βάρβαρους λαούς (όπως τά Γερμανικά φύλα), οι οποίοι είχαν επιδράμει κατά τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καταλύοντας την. Από τήν εποχή τού Τάκιτου τούς χρησιμοποιούσαν γιά τήν καλλιέργεια τής γής καί τούς μεταχειρίζονταν μέ ηπιότητα.

Τό εμπόριο τών δούλων οργανώθηκε καί έλαβε πολύ μεγάλη έκταση μετά τού κατακτητικούς πολέμους τών Φράγκων καί τού γερμανικού βασιλείου εναντίον τών λαών τής ανατολικής Ευρώπης. Οι Σλάβοι στίς όχθες τής Βαλτικής καί μεταξύ Έλβα καί Οδέρου πουλήθηκαν κατά χιλιάδες ως δούλοι κατά τόν μεσαίωνα – εξ’ ου καί τ’ όνομα σκλάβος, esclave, sklave, slave.

Οι Μαυριτανοί τής Ισπανίας πωλούντο στήν Λυών τής Γαλλίας, όπου διενεργείτο ακμαίο δουλεμπόριο από τούς Ιουδαίους κατ’ εξοχήν. Στήν Ρώμη, οι Ενετοί αγόραζαν λευκούς, τούς οποίους μεταπωλούσαν στούς μουσουλμανικούς λαούς. Η δουλεμπορία διήρκησε στήν Ισπανία μέχρι τόν 16ον αιώνα. Από τήν πρώτη ήδη εξερευνητική του απόπειρα, ο Χριστόφορος Κολόμβος υπολόγιζε ως μία εκ τών σπουδαιότερων πηγών κέρδους, τό οποίο θά ηδύνατο νά επιτύχει, τό εμπόριο δούλων στίς δυτικές Ινδίες.

Η τελευταία μορφή δουλείας, από τόν 15ον καί εντεύθεν, επιβλήθηκε από τούς ευρωπαϊκούς λαούς στούς αυτόχθονες λαούς τής Αφρικής καί τής Αμερικανικής Ηπείρου.

Τό 1511, ο βασιλεύς τής Ισπανίας, Φερδινάνδος, απέκτησε χιλιάδες δούλους, αγοράζοντας τους από τά παράλια τής Αφρικής, καί από τότε κεφαλαιούχοι καί ηγεμόνες αναμίχθηκαν στό επικερδέστατο εμπόριο τής μαύρης σαρκός. Ο Κάρολος ο Ε’, η Ελισάβετ, ο Φίλιππος ο Β΄, ο Κάρολος ο Β΄ τής Αγγλίας, ο οποίος καί πρώτος έκοψε τίς χρυσές «γουϊνέες» ως νόμισμα τού κράτους του γιά νά τιμήσει τό εμπόριο τών μαύρων τής Γουϊνέας. Ο Φίλιππος ο Ε΄ τής Ισπανίας, η βασίλισσα Άννα κλπ. Τό εμπόριο τών μαύρων δούλων υπήρξε αφορμή πολέμου μεταξύ Αγγλίας καί Ολλανδίας, καί μεταξύ Αγγλίας καί Ισπανίας.

Η δουλεμπορία τών μαύρων κηρύχθηκε εκτός νόμου στήν Δανιμαρκία τό 1802 καί στήν Ισπανία τό 1820. Ουσιαστική κατάργηση τής δουλείας έγινε στήν Ευρώπη μόλις τό 1840, στήν Ρωσία τό 1861, στήν Αμερική τό 1864, καί στό Νεπάλ τών Ινδιών τό 1927. Στόν 20ον αιώνα, στίς δέ περισσότερες ευρωπαϊκές αποικίες τής Αφρικής, η εκμετάλλευση τών μαύρων συνεχιζόταν υπό τό καθεστώς τής δουλοπαροικίας, ατιμάζοντας τόν ανθρώπινο πολιτισμό καί μετά τό πάθημα τους από τόν 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

For the idea of human / natural rights to take hold as a general social need and reality, it was necessary that basic changes in the beliefs and practices of society take place : changes of the sort that evolved through the resurrection of the ancient Hellēnic civilization from about the 13th century to the peace of Westphalia (1648), during the Renaissance and the decline of feudalism.

Resistance to religious intolerance and political-economic bondage began the long transition to liberal notions of freedom and equality, particularly in relation to the use and ownership of property, and laid the foundations of human rights.

The Magna Carta (1215), the Petition of Right of 1628, and the English Bill of Rights (1689) in England testified to the increasingly popular view that human beings are endowed with eternal and inalienable rights, never renounced when humankind “contracted” to enter the social from the primitive state and never diminished by the claim of “the divine right of kings.” The scientific and intellectual achievements of the 17th century – discoveries of science and of new lands, theories of rationalism, empiricism and pantheism – encouraged a belief in natural law and universal order. The axioms of the promising intellectual revolution were argued in detail by J. Locke, mainly in writings associated with the Revolution of 1688 ( the Glorious Revolution) : certain rights self-evidently pertain to individuals as human beings (because they existed in “the state of nature” before humankind entered civil society); chief among them are the rights to life, liberty (freedom from arbitrary rule), and property/ upon entering civil society (pursuant to a “social contract”), humankind surrendered to the state only the right to enforce these natural rights, not the rights themselves/ and the state’s failure to secure these reserved natural rights (the state itself being under contract to safeguard the interests of its members) gives rise to a right to responsible, popular revolution.

During the 18th century, the Age of Enlightenment, the Philosophes, embracing many and varied currents of thought with a common supreme faith in reason, vigorously attacked religious and scientific dogmatism, intolerance, censorship, and social-economic restraints. They sought to discover and act upon universally valid principles which harmoniously govern nature, humanity and society so that their theory of the inalienable “rights of Man” should become humanity’s fundamental ethical and social gospel.

They consulted the Hellēnes for one more time, but failed them again : they found Heraclites too “dark”, Empedocles too insignificant, … ,and Protagoras too inimical to the interests of their industrial revolution and of their businesses in their colonies. Consequently, the responsible and free citizen of the “polis” of direct democracy was compromised by the pseudo-democracy of Parliament.

But nonetheless, this limited “liberal” intellectual ferment had great influence on the Western world of the late 18th and early 19th centuries.

Thomas Jefferson asserted that his countrymen were a “free people claiming their rights as derived from the laws of nature and not as the gift of their Chief Magistrate.” Οn July 4, 1776, the Declaration of Independence, blazed abroad that : “We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the Pursuit of Happiness. ” Women, the very poor are excluded, and all “inferior” races are to provide for our economic growth, even as our slaves, though.

Emancipation Proclamation : The American Civil War* was a crusade against slavery. That’s a shameless lie. *[ April 1861 – May 1865 ]

Lincoln’s Emancipation Proclamation had no legal force and was not inspired by altruism – though this is not to say that Lincoln’s dislike of slavery was any the less genuine. It specifically applied to slaves only in the Confederate States, not to those in the slave-holding states which had chosen to stay with the Union – and they were many : Kentucky, Maryland, …

The proclamation was ignored by the Confederacy; and since it applied only to the Confederate states, the net effect was that no slave was freed. Its motivation appears to have been almost entirely military-political; in 1862 Lincoln told the South that any state which did not return to the Union by the end of the year would have its slaves declared free men. No state accepted the ultimatum, so on January 1, 1863 the proclamation was issued.

The Marquis de Lafayette restated and complemented the pronouncements of the English and American revolutions in the Declaration of the Rights of Man and of the Citizen of August 26, 1789 : “men are born and remain free and equal in rights,” “the aim of every political association is the preservation of the natural and imprescriptible rights of man, ”identifies these rights as “Liberty, Property, Safety and Resistance to Oppression,” and defines “liberty” so as to include the right to free speech, freedom of association, religious freedom, and freedom from arbitrary arrest and confinement (as if anticipating the Bill of Rights added in 1791 to the Constitution of the United States of 1787).

Ever since the late 18th century, the doctrine of natural rights has come under powerful philosophical and political attack from both the right and the left, “out of fear” that they could lead to social upheaval and substitute for effective legislation (!).

E. Burke, a believer in natural law (!), found the proclamation of “human equality” a monstrous fiction, which could only inspire “false ideas and vain expectations in men destined to travel in the obscure walk of laborious life.” (Reflections on the Revolution in France, 1790).

J. Bentham, one of the founders of Utilitarianism25, scorned them as imaginary rights, and D. Hume categorized them as unreal metaphysical phenomena.

J.S. Mill, despite his vigorous defense of liberty, proclaimed that rights ultimately are founded on utility.

The German jurist F. K. von Savigny, England’s Sir H. Maine, and other historicalists emphasized that rights are a function of cultural and environmental variables unique to particular communities.

The jurist J. Austin and the philosopher L. Wittgenstein insisted, respectively, that the only law is “the command of the sovereign” (a phrase of Thomas Hobbes) and that the only truth is that which can be established by verifiable experience.

F.H. Bradley, the British Idealist, wrote in 1894 : “The rights of the individual are today not worth serious consideration… The welfare of the community is the end and is the ultimate standard.”

Under the influence of 19th-century German idealism and parallel expressions of rising European nationalism, theorists who defended the “rights of Man” along the lines of natural law were very scarce, and until World War I, sound politics maintained that rights belong to communities or whole societies and nations preeminently.

Yet, though the heyday of natural rights proved short, the idea of human rights nonetheless endured in one form or another. The abolition of slavery, factory legislation, popular education, trade unionism, the universal suffrage movement – these and other examples of 19th-century reformist impulse afford ample evidence that the idea was not to be extinguished even if its transempirical derivation had become a matter of general skepticism.

The atrocities committed during W.W II brought home the realization that law and morality, if they are to be deserving of the name, cannot be grounded in any purely Utilitarian, Idealist, or other consequentialist doctrine. Certain actions are wrong, no matter what; human beings are entitle to simple respect at least.

And thus, the UN the human rights

Έθνος / Κράτος και τά Ανθρώπινα Δικαιώματα

Γιά μία συγκεκριμένη σχολή2 , (σχ. R.R.), η πρόοδος ταυτίζεται μέ τήν αύξηση τής ικανότητας μας ν’ ακυρώνουμε τήν ηθική διάσταση τών αντιθέσεων μεταξύ, τουλάχιστον τών δεσποζουσών εθνικών κοσμοθεωριών, διότι έτσι δυνάμεθα συναισθηματικώς νά μεταχειριζόμεθα τούς συνανθρώπους μας όπως θα θέλαμε νά μας μεταχειρίζονται, εξαλείφοντας τήν ανθρώπινη βαρβαρότητα.

Αυτό ακούγεται σαν ευχολόγιο, διότι η ιστορική εμπειρία μας βροντοφωνάζει ότι τα δόγματα και αξιώματα τών κοσμοθεωριών διαθέτουν τόσο ισχυρά αντιπυρικά τείχη κατά τής λογικής και τού φυσικού δικαίου, ώστε όσο γυρίζεις το άλλο μάγουλο τόσο θα σου πρήζονται ... , και οι κάθε είδους πνευματικώς ανώμαλοι και πολιτιστικά κατώτεροι θα ζητούν νά επικρατήσουν οι δικές τους αξίες.

Θα μπορούσαν οι οπαδοί αυτής τής σχολής νά μεταχειρίζονται τίς γυναίκες, τίς κόρες τους όπως επιθυμεί ένας Ταλιμπάν, ή ν’ αντιμετωπίζουν έναν παιδεραστή ή βιαστή σύμφωνα μέ τίς επιθυμίες αυτού ;

Ηθικός, Πολιτικός καί Κομματικός Ενεργητισμός

Εξειδικεύουμε, προσδιορίζουμε πιό ακριβώς, συγκεκριμενοποιούμε τήν έννοια ενός ουσιαστικού θέτοντας ένα ή περισσότερα επίθετα πρίν από αυτό.

Στήν περίπτωση τής έννοιας «ενεργητισμός» τά επίθετα του «πολιτικός», «οικολογικός», κ.λ.ά είναι μέρη τού «ηθικού» (ενεργητισμού) σύμφωνα μέ τόν αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, βάσει τής αρχής του ότι αυτό που είναι νόμιμο οφείλει νά είναι καί ηθικό, μιάς καί οι νόμοι τής δημοκρατικής κοινωνίας (ήτοι, τών πολιτών που απαρτίζουν τήν πολιτεία) είναι προϊόν τού έθους καί ήθους της : οι πολίτες απαρτίζουν τήν πόλι τους καί χαράσσουν τήν πολιτική καί νόμους αυτής, βάσει τού έθους καί ήθους αυτών τών ιδίων. Ήτοι, ήδη βλέπουμε τήν αγεφύρωτη πνευματική διαφορά μεταξύ τής άμεσης δημοκρατίας καί τών δυτικών «δημοκρατικών» πολιτικών συστημάτων, τών Ριπάμπλικ, εις τά οποία τό νόμιμο δέν υποχρεούται νά υποτάσσεται ούτε στίς δικές τους ηθικές αρχές.

Όταν στήν αρχαία ελληνική τραγωδία, η Αντιγόνη θάβει τόν αδελφό της παραβιάζοντας τόν νόμο τού δικτάτορα τής πόλεως της, Κρέοντος – πράξη, η οποία ισοδυναμεί μέ τήν θανατική καταδίκη της – ενεργεί σύμφωνα μέ τό έθος καί ήθος τής πόλεως της. Αυτή δέ η πράξη της τού ηθικού ενεργητισμού, ένεκα τού πολιτικού χαρακτήρος της, μπορεί νά συγκεκριμενοποιηθεί περαιτέρω ως μία πράξη τού πολιτικού ενεργητισμού που αποσκοπεί στήν κατάργηση ενός μειοψηφικού νόμου, ο οποίος διέπεται από πολιτική ανηθικότητα μιάς καί προσβάλει ένα ουσιώδες συστατικό τού έθους καί ήθους τής πόλεως.

Τό ίδιο ισχύει καί μέ τίς ανθρωπιστικές εκστρατείες ατόμων καί κοινωνικών συνόλων που έχει καταγράψει η ιστορία μας : γιά τήν κατάργηση τού δουλεμπορίου καί τού καθεστώτος τής δουλείας, τό δικαίωμα ψήφου τών γυναικών, τήν ποινικοποίηση τής κακοποίησης παιδιών, ...

Από δέ τό επιθυμητό αποτέλεσμα όλων τών ανθρωπιστικών εκστρατειών – ανεξαιρέτως τού εάν αυτό πραγματοποιήθηκε ή μή – συμπεραίνουμε ότι αυτές ανήκουν στόν ηθικό ενεργητισμό, ο οποίος τίς περισσότερες φορές εκδηλώθηκε καί εκδηλώνεται στό πεδίο δράσεως τού πολιτικού ενεργητισμού καί έχει επιφέρει τήν ηθικοποίηση τού μέρους τής ανήθικής πολιτικής επί τής οποίας έχει μπορέσει νά δράσει αποτελεσματικά. Ας παρατηρήσουμε δέ, ότι μόνο η γλώσσα τών Ανθ.Δικ. υποχρεώνει τά αντιμαχόμενα κράτη ή ομάδες συμφερόντων νά δηλώνουν τήν ηθική φύση τών αξιώσεων τους, γεγονός όμως που δημιουργεί τήν αυταπάτη στά περισσότερα μέλη τών ανιδιοτελών ΜΚυΟ καί ΜΚεΟ ότι τά Ανθ.Δικ. αποτελούν ένα ακαταμάχητο ηθικό όπλο, τό οποίο : χαλιναγωγεί τήν εσωτερική καί εξωτερική πολιτική τουλάχιστον τών «πολιτισμένων» κρατών, καί καθοδηγεί τά κράτη τών «άλλων» σέ αξιοπρεπή συμφωνία, όταν υπάρχει μία πολιτική διαμάχη μεταξύ τους.

Οπότε, αναγωγικά, ο πολιτικός ενεργητισμός απομονωμένος από τόν ηθικό ενεργητισμό μπορεί νά ονομαστεί αυτός ο οποίος αποσκοπεί μόνο στήν προώθηση κομματικών συμφερόντων καί τών συμφερόντων τών ομάδων που ωφελούνται από τήν πολιτική τού κόμματος τό οποίο υποστηρίζουν – ήτοι, οι πράξεις καί ιδεολογία τού κομματικού ενεργητισμού δέν έχουν ουδεμία σχέση μέ τόν ηθικό ενεργητισμό καί τά παράγωγα αυτού. Όταν δέ, ομάδες αποτελούμενες από μέλη διαφορετικών εθνοτήτων μέ πολιτική καί οικονομική επιρροή συνεργάζονται πρός ίδιον όφελος, τότε μπορούμε ν’ αποκαλούμε προσδιοριστικά τίς αντί-εθνικές ενέργειες τους πλουτοκρατικό ενεργητισμό.

Ήτοι, θά μπορούσαμε νά ισχυριστούμε ότι προοδεύουμε ως σκεπτόμενο είδος στό βαθμό που οι πράξεις μας πηγάζουν από τήν ηθική διαίσθηση ότι οι αξίες τού Ανθρωπισμού ( Ουμανισμού ) είναι ανώτερες από αυτές τού οιουδήποτε κράτους / έθνους ή θρησκευτικού δόγματος.

{ ΑΔΕ : Αξίωμα : Όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ αξιών καί συμφερόντων τού συνόλου, υπερισχύουν οι αξίες, εφ’ όσον δέν απειλείται η φυσική ύπαρξη Χ μέρους τού ελληνικού πληθυσμού. Γι’ αυτό οι πολίτες τής ΑΔΕ θεσμοθετούν τήν νομική πηγή νομιμότητας, η οποία τούς εξουσιοδοτεί ν’ αρνούνται υπακοή σέ νόμιμες αλλά ανήθικες συμβάσεις, εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής τής χώρας τους. }

Ας δούμε δύο παραδείγματα τού (ηθικού) πολιτικού ενεργητισμού :

Όταν οι πολιτείες τής Αμερικής αναγνώρισαν στούς νομοθέτες καί δικαστικές αρχές τής ομοσπονδιακής τους κυβέρνησης τό νομικό δικαίωμα ν’ ακυρώνουν δικούς τους νόμους, τότε οι ανήθικοι, ρατσιστικοί νόμοι καί οι περισσότεροι, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τοπικά συμφέροντα τής άρχουσας τάξεως τους, εξαλείφθησαν μέσα σέ λίγα έτη.

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση γιά τά Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει βελτιώσει, ή ακόμη καί ακυρώσει εθνικές νομοθεσίες τών κρατών μελών τής Ε.Ε., οι οποίες εξυπηρετούσαν οικονομικά συμφέροντα ορισμένων ομάδων καί οι οποίες καταπατούσαν τά στοιχειώδη Ανθ.Δικ.

Καί στίς δύο περιπτώσεις παρατηρούμε ότι πολιτείες καί κράτη / έθνη μέ κοινές πολιτισμικές ρίζες όταν αποδέχονται τήν εξουσία μίας ομοσπονδιακής ή συνομοσπονδιακής κυβερνήσεως, τά βασικά Ανθ.Δικ. γίνονται σεβαστά από όλα τά μέλη της σέ σχετικά μικρό χρονικό διάστημα καί – όπως στήν περίπτωση τών ΗΠΑ – χωρίς τήν χρήση τού είδους καί βαθμού τής κρατικής βίας, η οποία θά μπορούσε νά προκαλέσει εμφύλιο, επανάσταση ή κοινωνική γκετοποίηση τών αντιφρονούντων.

Δικαιώματα τών Γυναικών

π5 * This use of man to signify all humanity reveals the prejudice of a patriarchal age, and hardly suits the almost matriarchal life of ancient Crete. For the Minoan woman does not put up with any Oriental seclusion, any purdah or harem; there is no sign of her being limited to certain quarters of the house, or to the home. She works there, doubtless, as some women do even today; she weaves clothing and baskets, grinds grain, and bakes bread. But also she labours with men in the fields and the potteries, she mingles freely with them in the crowds, she takes the front seat at the theater and the games, she sweeps through Cretan society with the air of a great lady bored with adoration; and when her nation creates its gods it is more often in her likeness than in man’s. Sober students, secretly and forgivably enamoured of the mother image in their hearts, bow down before her relics, and marvel at her domination. (*Sir Arthur Evans, Palace of Minos, London, 1921, III, 227).

Η εφαρμογή ενός μόνο κανόνος τής ΟιΔΑΔ, ονομαστικός η διαφύλαξη τής αξιοπρέπειας τού ανθρώπου, αρκεί γιά νά εξανθρωπίσει τά τέσσερα πέμπτα τού ανθρώπινου είδους τού πλανήτη μας, καί αυτό επειδή εξ ορισμού άνθρωπος είναι καί τό φύλο τής γυναικός.

Αντί δέ νά σπαταλήσουμε αρκετά χρόνια έως ότου συμφωνήσουμε ότι δέν συμφωνούμε στίς έννοιες καί κανόνες που καθορίζουν τήν αληθινή ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ας δουλέψουμε μέ ένα ορθολογικό εργαλείο τού Αριστοτέλους : ας συμφωνήσουμε στό τι είναι αναξιοπρεπές νά πράττουμε σ’ έναν άνθρωπο ή νά στερούμε από αυτόν καί αυτήν, οι οποίες ενέργειες12 όμως επιδοκιμάζονται από τά δόγματα τής θρησκείας τών ΛΕΑ. Πράττοντας δέ τά ανωτέρω, επαγωγικός – καί εφ’ όσον θά έχουμε λυτρωθεί από τά δεσμά τού παραλόγου – θά έρθουμε πιό κοντά εις τό νά συμφωνήσουμε σ’ έναν λειτουργικό ορισμό τής έννοιας αξιοπρέπεια, καί θά μάθουμε νά είμαστε ειλικρινείς μέ τούς εαυτούς μας πριν ζητήσουμε από λαούς μέ διαφορετική κοσμοθεωρία από τήν δική μας νά ασπαστούν τίς προδιαγραφές τού ηθικού μας ιμπεριαλισμού.

Σύμφωνα μέ τό δόγμα τού Γιαχβέ, τού Χριστιανισμού καί τού Ισλάμ ο γυναικείος εγκέφαλος καί τό πνεύμα της έχει κατώτερες ιδιότητες από αυτές τού ανδρός, οπότε καί μειωμένης αξίας καί θέσεως εις τήν κοινωνία, καί τά δέ θέλγητρα της είναι ακαταμάχητα από τήν ερωτική ψυχολογία τού ανδρός. Αυτού τού είδους ηθικές επιταγές, όταν αποτελούν βασικό μέρος τών θρησκευτικών δοξασιών, δικαιολογούν τήν στέρηση ίσων δικαιωμάτων από τίς γυναίκες καί τήν εξάσκηση σωματικής καί ψυχολογικής βίας επί αυτών : ξυλοδαρμός, αφαίρεση «ακάθαρτων» μερών τού σώματος της, βιασμός, συνθήκες πολυγαμίας χωρίς τήν έγκριση της, εγκατάλειψη από τόν σύζυγο της χωρίς βάσιμο λόγο καί οικονομική αποκατάσταση της από τόν σύζυγο της, μή δικαίωμα στήν μόρφωση καί συμμετοχής της στά κοινά.

Μέ τι ορθολογικά, φιλοσοφικά καί επιστημονικά επιχειρήματα μπορεί ένας Ορθόδοξος Εβραίος, Χριστιανός καί Μουσουλμάνος ιατρός νά δικαιολογήσει τά ανωτέρω πιστεύω τών θρησκειών των ;

Η δέ διατύπωση τών Αν. Δι (π.χ. Άρθρο 1) γενικολογεί αντί νά επικεντρωθεί στά δικαιώματα τού αδύναμου φύλου. Δηλαδή, η ίδια η φύση μας μάς επιβάλει πρώτα νά προστατεύσουμε τά δικαιώματα τών γυναικών, εξαλείφοντας τόν μισογυνισμό από τά θρησκευτικά δόγματα καί τίς καταπιεστικές εθιμικές πρακτικές κατά αυτών · καί ως φυσικό επακόλουθο τής εξυγίανσης τής ερωτικής ψυχής τού ανδρός : αυτομάτως εγγυόμαστε τά βασικά δικαιώματα τών παιδιών μας, μιάς καί θά «κοινωνούν» μέ καταξιωμένες μητέρες, καί αρχίζουμε επί τέλους νά ρίχνουμε λίγο φώς στόν αιώνιο γρίφο τής Σφήκας, τό «γνώθι σαυτόν».

{ ΑΔΕ : Δέν υπάρχει ελπίδα εξανθρωπισμού μας, εάν τά παιδιά μας δέν μεγαλώσουν μέ τό πνεύμα τών Μουσών, καί κατόπιν νά γίνουμε μαθητές τους, μιάς καί οι ολίγες νεαρές ψυχές που μπορεί νά μήν έχουν «ερωτευτεί» ψυχικά τήν πρώτη γυναικεία ψυχή που τούς λούζει μέ ποτάμι ανεπιφύλακτης αγάπης, θά έχουν τίς πιό θεϊκές οδηγούς γιά τήν αφύπνιση τής ενδογενούς καί εγγενούς φύσεως τους. }

Εργασιακά

-- Γερμανία, 2008 : 25% χαμηλότερες οι αμοιβές τών γυναικών γιά τό ίδιο είδος εργασίας.

Παιδιών, Ανθ· Δικ· τών

(1994) Περίπου εφτά εκατομμύρια μικρών Βραζιλιάνων ζούν στούς δρόμους μέ τά αδέσποτα γατιά καί κοιμούνται μέσα σέ χαρτόκουτα : καί οι αστοί, που λατρεύουν τά βλαστάρια τους, περνούν από δίπλα τους χωρίς νά τά βλέπουν, ή τά αντιμετωπίζουν ως απειλή γιά τό βίος τους διότι ο μόνος τρόπος επιβιώσεως των είναι η κλοπή. Οι έμποροι προστατεύουν τήν περιουσία τους καί αποκαθιστούν τήν «τάξη», εξαλείφοντας τά παιδιά τού δρόμου μέ τήν επί πληρωμή βοήθεια δολοφόνων συμμοριών – τά μέλη μίας τέτοιας συμμορίας αποκαλούνται «Οπαδοί τού Χριστού».

Η Σύμβαση γιά τά Δικαιώματα τού Παιδιού : επικυρώθηκε από 146 χώρες

Ένας από τούς όρους της απαγορεύει ρητά τήν καταδίκη ανηλίκων σέ ισόβια κάθειρξη ή σέ θανατική ποινή. Οι ΗΠΑ ήταν η 177η χώρα που υπέγραψε τήν Σύμβαση τό , αλλά ανήλικοι δικάζονται, καταδικάζονται καί φυλακίζονται ως ενήλικοι : είναι αρκετοί οι έφηβοι που περιμένουν νά εκτελεστεί η θανατική καταδίκη τους, όπως συμβαίνει στό Ιράκ, Ιράν καί σέ μερικές άλλες χώρες.

Η Νομική Υπερβατικότητα

ΑΣ δούμε μερικές συνθήκες1 καί διακηρύξεις1 που υπεγράφησαν από κράτη, οι οποίες μας κάνουν νά ελπίζουμε, τουλάχιστον σέ υποσχέσεις τυπωμένες σέ πανάκριβο χαρτί, γιά τήν σωτηρία (καί όχι μόνο) τής ψυχής τού ανθρώπινου είδους μας.

Χάρτης τού ΟΗΕ, 1945 : κηρύττει παράνομο τόν επιθετικό πόλεμο.

Οικουμενική Διακήρυξη τών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ΟιΔΑΔ, 1948.

Geneva Conventions are 4 international treaties. The 1864 one protected the rights of the sick and wounded in time of war; it was amended and expanded in 1906. The 1929 one protected the rights of prisoners of war. The 1949 one strengthened the previous ones and codified general principles of international law governing the treatment of civilians in wartime. Specifically, for civilians it provided special safeguards for wounded persons, children under 15 years of age, pregnant women, and the elderly. Discrimination on racial, religious, national, or political grounds was forbidden. Torture, collective punishment, reprisals, unwarranted destruction of property, and forced use of civilians for an occupier’s armed forces were also prohibited. Also included was a pledge to treat prisoners humanely,, feed them adequately, and deliver relief supplies to them. They were not to disclose more than minimal information. In June 1977, two additional protocols were adopted dealing with the protection of war victims, especially civilians.

Αναθεώρηση τών Συμβάσεων τής Γενεύης, 1949 : ενισχύει τήν προστασία τών αμάχων.

Διεθνή Σύμβαση γιά τό Άσυλο, 1951 : προστατεύει τά δικαιώματα τών προσφύγων.

Νόμος γιά τά Πολιτικά Δικαιώματα, 1965.

Η ΟιΔΑΔ δίδει τό δικαίωμα στόν άνθρωπο νά καταγγείλει έναν άδικο κρατικό νόμο ή μία καταπιεστική εθιμική πρακτική τής χώρας του. Διακήρυξη, η οποία ασφαλώς απαιτούσε τήν ίδρυση καί αναγνώριση διεθνών δικαστηρίων1.

Διεθνές Δίκαιο : τό σύνολο τών κανόνων που θεωρούνται δεσμευτικοί γιά τά κράτη που έχουν αναγνωρίσει τήν εγκυρότητα τών αποφάσεων τών διεθνών δικαστηρίων, άν καί υπάρχουν διαφορές μεταξύ εθνικού καί τού διεθνούς δικαίου.

Οι υποστηρικτές του υπογραμμίζουν ότι δέν στερείται νομοθετικής εξουσίας καί εκτελεστικής υποστήριξης, διότι : 1)- υπάρχει μία ατέρμονη σειρά από διακρατικές συνθήκες καί διεθνείς συμβάσεις, 2)- οι ειρηνευτικές δυνάμεις τού ΟΗΕ δρούν γιά τήν αποκατάσταση τής ειρήνης καί τής προστασίας τών βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, 3)- οι συνέπειες – τό «ποινικό» τίμημα – γιά κράτος τό οποίο αγνοεί αποφάσεις τών διεθνών δικαστηρίων, μπορεί νά πάρει ποικίλες μορφές : σοβαρή μείωση τής αξιοπιστίας καί γοήτρου του · οικονομικό εμπάργκο καί εμπορικό μποϋκοτάζ · απόσυρση οικονομικής / στρατιωτικής / τεχνολογικής υποστήριξης · διπλωματική απομόνωση, ή ακόμη καί στρατιωτική επέμβαση.

Διεθνές Δικαστήριο ( Χάγης), Δ.Δ.Χ.

Ο ρόλος του είναι νά ερμηνεύει καί εφαρμόζει τό Διεθνές Δίκαιο : μεταξύ κρατών τά οποία έχουν υποβάλει μία υπόθεση τους πρός διευθέτησι · νά αποφαίνεται μέ συμβουλευτικές γνωμοδοτήσεις επί νομικών ζητημάτων τά οποία του υποβάλλονται από κράτη, κύρια όργανα τού ΟΗΕ, ή από τίς ειδικές υπηρεσίες του.

Σύμφωνα μέ τό Άρθρο 38 τού Καταστατικού του, οι αποφάσεις του οφείλουν νά στηρίζονται σέ : Διεθνείς Συνθήκες, Διεθνή Έθιμα (! ; ), Γενικές Αρχές τού Δικαίου (! ; ) καί Δικαστικές Αποφάσεις · κατόπιν συναίνεσης τών διαδίκων, στήν διδασκαλία αναγνωρισμένων νομικών προσωπικοτήτων, καί σύμφωνα μέ τίς αρχές / κανόνες τής φυσικής δικαιοσύνης.

Πολιτικές επιρροές τών ισχυροτέρων μονίμων μελών τού Συμβουλίου Ασφαλείας επιδρούν στήν εκλογή τών 15 δικαστών αυτού – γεγονός που δικαιολογημένα προκαλεί διαμαρτυρίες, κυρίως, από χώρες τού Τρίτου Κόσμου γιά ελλιπή εκπροσώπηση των – μέ αποτέλεσμα τά κράτη νά μήν υποβάλλουν τά ζωτικά τους συμφέροντα στήν τελεσίδικη κρίση του. Δηλαδή, τό Δ.Δ.Χ δέν έχει επιλύσει καμία μεγάλη διεθνή διαφορά !

Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο

Τό Καταστατικό του υπογράφτηκε από 120 κράτη στίς 17 Ιουλίου, 1998 (!), καί τό ψήφισμα τους απέκτησε ισχύ τήν 1η Ιουλίου, 2002 · τόν Σεπτ· τού 2003, αριθμούσε μόνο 92 κράτη μέλη.

Στήν αρμοδιότητα του εμπίπτουν οι ακόλουθες κατηγορίες εγκλημάτων/ παραβίαση τών βασικών αξιών τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων : 1)- σεξουαλικά εγκλήματα («βίαιη εγκυμοσύνη», ...)

, 2)- εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητος (απέλαση, βασανιστήρια, βίαιη εξαφάνιση, δολοφονία, καταδίκη μέ συνοπτικές διαδικασίες, εξόντωση, κ.ά.), 3)- εγκλήματα πολέμου, 4)- γενοκτονία.

Παρά τίς πολιτικές πιέσεις τών ΗΠΑ – όπως ομολόγησε η Αγγλία – τό σχέδιο τού Καταστατικού τού Καναδά* εγκρίθηκε καί υιοθετήθηκε ακόμη καί από κράτη τής Μέσης Ανατολής, καί ως ήτο αναμενόμενο, αρνήθηκαν νά υπογράψουν τήν συνθήκη οι ΗΠΑ, η Κίνα, τό Ισραήλ καί η Τουρκία – ήτοι, κράτη που παραβιάζουν κατάφωρα τά Ανθ.Δικ.

Οι ΗΠΑ αρνήθηκε διότι δέν μπορούσε νά δεχθεί ένα ξένο δικαστικό σώμα νά δικάζει τούς ενόπλους της γιά εγκλήματα πολέμου ενώ εκτελούν τά καθήκοντα τους σέ «ειρηνευτικές» αποστολές.

*κοίτα : πολιτισμική διπλωματία καί πολιτικός ιδεαλισμός, ώστε νά καταλάβουμε γιατί αυτή η χώρα έχει υποστεί τήν πιό σφοδρά επίθεση από τήν εξουσιαστική πλουτοκρατία : αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες έχουν αντικαταστήσει σέ μεγάλο βαθμό όλες τίς κρατικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.

[ 1 Γιά λεπτομέρειες κοίτα : Διεθνείς συνθήκες, διακηρύξεις καί διεθνή δικαστήρια.

-- Τό Διεθνές Δικαστήριο τού ΟΗΕ καταδίκασε τόν πρώην πρωθυπουργό τής Ρουάντα, Καμπάντα, ως υπαίτιο γενοκτονίας κατά τών συμπολιτών τό 1994. ]

Γιά νά έχουμε υπέρβαση τών ορίων τού αισθητού κόσμου τού διεθνούς δικονομικού χώρου προϋποθέτεται ή πολιτισμική συνάντηση τών εθνών / κρατών καί η επικύρωση διεθνών συνθηκών καί κυρίως ή τήρηση αυτών μέσω ενός διεθνούς μηχανισμού επιβολής τών άρθρων των

Σέ πολλά κράτη υπάρχουν τόσες πολλές ανομοιογενείς θρησκο-πολιτισμικο-πολιτικές ομάδες, ώστε οι νόμιμοι πολίτες ενός εξ’ αυτών τών κρατών νά μήν αποτελούν ένα πλειοψηφικό έθνος.

Θετικός καί Αρνητικός Εθνικισμός

Ο κατακερματισμός τής κρατικής τάξης πραγμάτων στήν περιοχή : τών Μεγάλων Λιμνών στήν Αφρική οφείλεται κυρίως στίς διακηρύξεις τών αξιών τών Ανθ.Δικ. που ενθαρρύνουν τά εθνικιστικά κινήματα γιά συλλογική αυτοδιάθεση · τών Βαλκανίων γιά εθνικιστικούς λόγους · στά δέ ισλαμικά κράτη πρώην μέλη τής Σοβιετικής Ένωσης, κυρίως ένεκα τής θρησκευτικής συνειδήσεως αυτών καί μετά γιά εθνικιστικούς.

Τίς περισσότερες φορές όμως, όταν ένα έθνος / λαός αποκτήσει δικαιωματικά τό δικό του κράτος, τά πρώην καταπιεσμένα μέλη του αρνούνται νά προστατεύουν τά δικαιώματα τών μειοψηφιών τού κράτους τους, στερώντας τους τήν συνταγματική προστασία τών εθνικών τους νόμων. Μερικοί αναφέρουν ότι απεχθές παράδειγμα τού ανωτέρω αποτελεί τό κράτος τού Ισραήλ · μόνο που τό Ισραήλ, όχι μόνο δέν αποτελούσε μία καταπιεσμένη μειονότητα τής Παλαιστίνης, αλλά είναι ένας καθαρά νέος κατακτητής που αντιμετωπίζει τούς εναπομείναντες Παλαιστινίους καί Άραβες κατοίκους τού Ισραήλ, όπως οι πρώην εξολοθρευτές τών Εβραίων, οι Ναζί.

Μέ πρόσχημα τό ανωτέρω, η Σχ1 τολμά νά δηλώσει : «Οι δυτικές κυβερνήσεις... είναι δικαιολογημένες που συμπεραίνουν ότι η αποκατάσταση τής σταθερότητας – έστω κι άν είναι αυταρχική καί αντιδημοκρατική – έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι η δημοκρατία ή τά ανθρώπινα δικαιώματα... η σταθερότητα μπορεί νά μετρά περισσότερο από τήν δικαιοσύνη.» Δηλαδή, στόν διάβολο η δημοκρατία, τά Ανθ.Δικ. καί η δικαιοσύνη γιά εκατομμύρια ανθρώπους, χάρις σέ μερικές εθνικές μειονότητες. Σίγουρα, οι λόγοι τους θά σχετίζονται, ως συνήθως, μέ τά οικονομικά συμφέροντα τών ΛΕΑ, διαφορετικά θά είχαν επέμβει υπέρ τών δικαιωμάτων : τών Βορειο-ηπειρωτών τής Αλβανίας, τών Ελλήνων κατοίκων τών Σκοπίων καί Τουρκίας, καί τών Κυπρίων – αναφέρω μόνο τίς ελληνικές μειονότητες διότι αυτοί ανήκουν φυλετικά σ’ ένα κράτος, θεωρητικά τουλάχιστον, μέλος τής Ε.Ε.Σχ1 : «... τά κράτη πρέπει νά συμβιβάζουν τήν τήρηση τών Ανθ.Δικ. μέ τήν αναχαίτιση μίας αντιπολίτευσης αντιφρονούντων ή μίας καταπιεζόμενης αντιπολίτευσης ή μίας εθνοτικής μειονότητας η οποία επιδιώκει τήν αυτοδιάθεση.» Δηλαδή, νά εξασκούμε τήν εσωτερική καί εξωτερική πολιτική τής σχολής τού Μέτερνιχ διά τής βίας, εις βάρος όλων τών αξιών που έχουμε υιοθετήσει καί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχουμε κατοχυρώσει μετά από πολύ αίμα, ώστε νά συντηρείται τό υπάρχων σύστημα τών μεγάλων καί μικρών στρατιωτικών καί οικονομικών αυτοκρατοριών. Τό δέ επιχείρημα τους γιά τήν υποστήριξη αυτής τής ανήθικης αντιμετώπισης όλων τών καταπιεσμένων λαών είναι ότι : «... οι αποχωριστικές προκλήσεις, που στηρίζονται συχνά στήν τρομοκρατία, θέτουν μερικές φορές σέ κίνδυνο τήν ενότητα τού κράτους... η σταθερότητα τού συστήματος τού έθνους-κράτους ... παραμένει ο σημαντικότερος προστάτης τών ατομικών Ανθ.Δικ.»

Δηλαδή σέ καταπιέζω γιά νά προστατεύσω τά Ανθ.Δικ. σου! Άξιο δέ παράδειγμα συμπεριφοράς κράτους πρό μίμηση αποτελεί η αντιμετώπιση τών «αποχωριστικών προκλήσεων» τής Βόρειας Ιρλανδίας από τό «Ηνωμένο Βασίλειο» -- ασφαλώς δέν γίνεται μνεία γιά τήν «παρουσία» τής Αγγλίας στούς νήσους Φόλκαν, σέ άλλα τροπικά νησιά, τό Γιβραλτάρ καί Κύπρο, διότι η αποχώρηση της από αυτά τά ξένα εδάφη δέν διατάρασσαν τήν σταθερότητα τού έθνους-κράτους που επικαλείται ως επιχείρημα.

Οι Κούρδοι τής Τουρκίας αριθμούν περί τά 25 εκατομμύρια καί είναι ένας αρχαίος λαός που ζεί στήν περιοχή αιώνες πρίν τήν άφιξη τού Οθωμανού κατακτητή. Ήτοι, είναι σημαντικό ν’ αναγνωρίσουμε ότι αυτός ο λαός είναι ιθαγενής καί αυτόχθων τής περιοχής του, βάσει τής ιστορίας τουλάχιστον τών τελευταίων 3.000 ετών, καί δέν έχει αποτελέσει μία εθνική πλειοψηφία σέ μία συγκεκριμένη περιοχή ένεκα ανωτέρας βίας, όπως : οι οικονομικοί μετανάστες ένεκα τής οικονομικής εξαθλίωσης τους, οι Παλαιστίνιοι τής Ιορδανίας, τού Λιβάνου καί Συρίας ένεκα τής πολιτικής τού κατακτητού τής χώρας τους, οι Αλβανοί τού Κόσσοβου ένεκα μίας πολιτικής τών κομμουνιστών τού Τίτο. Δηλαδή, τό κουρδικό ζήτημα δέν έχει σχέση μέ κάποιους «φιλοξενούμενους» στό «σπίτι» σου που μετά από μερικούς αιώνες ή μερικές δεκαετίες διεκδικούν τήν πλήρη κυριότητα τής γής σου.

Παρόλα αυτά, ποία θά πρέπει νά είναι η αναμενόμενη ετυμηγορία τής δυτικής σχολής γιά τό ζήτημα τών 25 εκατομμυρίων Κούρδων υπό τήν κατοχή τών Οθωμανών;

Σχ1 : «... η Τουρκία καί η Σερβία, αντιμετώπισαν τίς αποχωριστικές προκλήσεις μέ καθεστώτα καταστολής που θυσιάζουν τά Ανθ.Δικ.», «Αφού η μεγάλης κλίμακας συνταγματική αναδιάταξη στήν περιοχή (Τουρκία, Συρία, Ιράκ) τών Κούρδων θεωρείται, ορθώς παράνομη παρέμβαση στήν κυριαρχία εγκαθιδρυμένων κρατών, τά δυτικά κράτη που προωθούν τά ανθρώπινα δικαιώματα αναγκάζονται νά υποχωρήσουν σέ μία στρατηγική ήσυχης διπλωματίας...». Τό «ορθώς» μας ξεκαθαρίζει ότι τά Ανθ.Δικ. στήν Τουρκία δέν θά τύχουν ουδεμίας υποστήριξης από τούς ΛΕΑ, όπως άλλωστε μας τό έχουν ξεκαθαρίσει πολλές φορές · τό «αναγκάζονται» μαρτυρεί τό εύρος τής θρασύτητας τους διότι γνωρίζουν ότι τά όπλα τής Τουρκίας είναι κυρίως κατασκευασμένα στίς ΗΠΑ καί τό Ισραήλ, καί οι δέ περισσότερες εταιρείες καί βιομηχανίες που λειτουργούν στήν Τουρκία είναι αμερικανικών καί ευρωπαϊκών συμφερόντων. Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι δέν μπορούν νά συμβιβαστούν μέ τήν ιδέα τής σπατάλης τού χαρτιού καί τού χρόνου που απαιτείται γιά τήν «συνταγματική αναδιάταξη» ενός στρατιωτικού καθεστώτος κατακτητή τού 38% μίας ευρωπαϊκής χώρας.

Όλα αυτά είναι κατανοητά όταν γνωρίζουμε τίς έννοιες τού λεξιλογίου τού κατακτητή φονιά ΛΕΑ : τά εγκλήματα του και ακύρωση τών Ανθ.Δικ. εις βάρος άλλων λαών αποτελεί μέρος τής ορθολογικής πολιτικής (του), τρομοκράτης είναι ακόμη καί ένας αρχαίος λαός που επαναστατεί γιά ν’ αποκτήσει τό δικό του κράτος στά πατρώα εδάφη του, προστάτης τών Ανθ.Δικ. είναι ένα κράτος κατακτητής που τά ακυρώνει εις τό όνομα τής σταθερότητας... Γι’ αυτό, ενώ διακηρύσσουν ότι είναι οι συντάκτες καί προστάτες τών Ανθ.Δικ., συντηρούν καί επενδύουν κράτη μέ άθλιες επιδόσεις στόν τομέα αυτών.

Η δέ κοσμοθεωρία τών εξουσιαστών στά πλούσια καπιταλιστικά κράτη, δέν τούς επιτρέπει , έχοντας καί τήν υποστήριξη τών ψηφοφόρων τους, νά υιοθετήσουν τίς αρχές τών Ανθ.Δικ., διότι πολλές από αυτές τίς αρχές ακυρώνουν τό πολιτικο-οικονομικό τους σύστημα.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα μας, τό πλουσιότερο καί ισχυρότερο κράτος τού πλανήτη μας : τίς ΗΠΑ. Τό αμερικάνικο Κογκρέσο αντιστέκεται σθεναρά στήν επικύρωση διεθνών συμβάσεων που εμπεριέχουν άρθρα (ή μέρος αυτών) τής ΟιΔΑΔ – ακόμη καί αυτά τά οποία εμπεριέχονται στό σύνταγμα τους καί στούς θεσμούς τής Ομοσπονδιακής τους κυβέρνησης – καί ταυτοχρόνως η κυβέρνηση μέσω τών υπουργείων καί υπηρεσιών της προωθεί καί επιβάλλει σέ κράτη, στίς περιπτώσεις που εξυπηρετούνται τά γεωπολιτικά της συμφέροντα, τούς κανόνες τής ΟιΔΑΔ.

Αλλά γιατί ο αμερικανικός λαός συμφωνεί μέ τήν κυβέρνηση του σέ θέματα εξωτερικής πολιτικής της καί στήν μή προώθηση τών άν. δικ., ενώ είναι ένας λαός καλοκάγαθος, θρησκευόμενος καί μέ υψηλές δημοκρατικές αρχές ; Γιά νά καταλάβουμε τό γιατί, πρέπει νά μελετήσουμε τά βιβλία τού N.Chomsky, τήν νεότερη ιστορία, κ.λ.π.ά. Θά προσπαθήσω ν’ απαντήσω στό ανωτέρω ερώτημα μέσα σέ μερικές προτάσεις που βασίζονται στήν μελέτη... καί τήν προσωπική μου εμπειρία ως ένας Ελληνοαμερικανός.

Η σχολική τους εκπαίδευση, τό Hollywood καί τά ΜΜΕ τούς έχουν πείσει ότι : η χρηματική εξωτερική τους βοήθεια υπερβαίνει αυτού ακόμη καί τού ηθικώς επιβεβλημένου ποσού από τήν πλουσιότερη χώρα τού πλανήτη, οι στρατιωτικές επεμβάσεις τής χώρας τους εκτελούνται γιά ν’ αποκαταστήσουν τήν δημοκρατία σέ καταπιεσμένους λαούς, καί ότι οι λαοί που τούς μισούν ενεργούν από αγνωμοσύνη καί ζήλια διότι η χώρα τους είναι η πλουσιότερη καί πιό πολιτισμένη δημοκρατική χώρα τού πλανήτη. Ήτοι, πιστεύουν ότι ηθικώς είναι ανώτεροι από οιονδήποτε άλλο λαό καί ότι τήν ωραία ζωή που απολαμβάνουν τήν οφείλουν κυρίως στά δημοκρατικά δικαιώματα καί θεσμούς τους που αντλούν τήν νομιμότητα τους από τήν άσκηση τής δικής τους εθνικής λαϊκής κυριαρχίας. Κατά συνέπεια, οιοιδήποτε άλλοι ξένοι κανόνες, νόμοι ή άρθρα διεθνών συμβάσεων ή δικαστηρίων ταυτίζονται μέ τόν ζηλόφθονο «ξένο» που επιθυμεί τήν καταστροφή τους.

Η υποκρισία καί εκμετάλλευση τών Ανθ.Δικ. από τούς ΛΕΑ

Τά κράτη λοιπόν υπέγραψαν τήν ΟιΔΑΔ, αλλά, ως ήτο φυσικό αναμενόμενο, συνέχισαν τήν καταπίεση στό εσωτερικό τών χωρών τους καί στό εξωτερικό ανάλογα μέ τήν γεωπολιτική ισχύ τους, διότι μία οιονδήποτε διακήρυξη δέν διαθέτει κανένα μηχανισμό επιβολής της καί δέν συνιστά μία δεσμευτική κρατική συνθήκη ή σύμβαση, η οποία σέ δημοκρατικά καθεστώτα προϋποθέτει καί τήν εθνική επικύρωση, η οποία προϋποθέτει μία μή ηθικώς χρεοκοπημένη κοινωνία καί συγκροτημένη από μία πλειοψηφία που υποστηρίζει τόν υπερβατικό ενεργητισμό.

Δυστυχώς όμως, ζούμε σ’ έναν κόσμο που εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε έτος λόγω έλλειψης εμβολιασμών καί πόσιμου νερού, ενώ οι δυτικοί υπερκαταναλωτές, ΛΕΑ, παρακολουθούν τηλεοπτικά προγράμματα που τούς οδηγούν στήν ηθικο-πνευματική τους χρεοκοπία – π.χ., γιά τό πως οι παχύσαρκοι/-ες καί οι άσχημοι/-ες μπορούν νά γίνουν μοντέλα εάν διαθέσουν τό χαράτσι τού πλαστικού χειρουργού.

Πόσα κράτη τού δυτικού κόσμου έχουν αναγνωρίσει τήν γενοκτονία κατά τών αρχαίων Ελλήνων από τούς Χριστιανούς, .... , τών ιθαγενών τής Ν. καί Β. Αμερικής από τούς Ευρωπαίους αποικιοκράτες, τών μαύρων τής Αφρικής από τούς δυτικούς δουλεμπόρους καί αφεντικά τους, τών Ελλήνων τού Πόντου καί τής Μ. Ασίας από τούς Τούρκους, τών Αρμενίων από τούς Τούρκους, τών Εβραίων από τούς Ναζί, τών πολιτών τού Βιετνάμ, τού Λάος, τής Καμπόντια ... από τούς Αμερικανούς, ... ; Τήν μόνη γενοκτονία που διδάσκουν στά παιδιά τους στα σχολεία τους καί που (συνεχώς) προβάλλουν στά ΜΜΕ τους είναι αυτή κατά τών Εβραίων.

Οι ΗΠΑ, η Αγγλία καί τό Ισραήλ προβάλλουν πιστά αρνησικυρία επί διεθνών ζητημάτων, τά οποία επικαλούνται τήν εφαρμογή τών Αν. Δικ. Ήτοι, οι δυτικές κοινωνίες δέν είναι ηθικά καί πνευματικά έτοιμες γιά νά τιμήσουν καί νά αγωνιστούν γιά τά Αν. Δικ.

Μέ βάση τούς ανωτέρω λόγους καί άλλους, μερικοί εκ τών οποίων αναφέρονται σ’ αυτό τό πόνημα, τά κράτη μέλη καί υπεύθυνα όργανα τού ΟΗΕ συνεχίζουν νά ασκούν ελάχιστη κριτική καί δέν εφαρμόζουν τίς αποφάσεις τους κατά τών βιαστών τών Αν. Δικ. – π.χ. κατά τών ΗΠΑ, τού Ισραήλ καί άλλων στρατιωτικώς καί οικονομικώς ισχυρών κρατών. Μερικές αναποτελεσματικές εξαιρέσεις θά μπορούσαν ν’ αναφερθούν : η κριτική κατά τής ελληνικής χούντας καί τού απαρχάιντ τής Ν. Αφρικής.

Μήπως φταίει τό ότι οι πόροι – ο χρόνος καί τό χρήμα – στήν διάθεση τού ΟΗΕ είναι ανεπαρκείς ;

Ασφαλώς οι πόροι καθορίζουν τήν επιτυχία ή μή ενός οιονδήποτε επιχειρήματος. Όταν όμως δέν επενδύεις τούς απαραίτητους πόρους ενώ έχεις τήν δυνατότητα, τότε ή κοροϊδεύεις τόν εαυτό σου και τούς υποστηρικτές σου, ή υποκρίνεσαι, ή δέν μπορείς νά καθορίσεις τό «τέλος» τού αγώνος σου ένεκα έλλειψης υπερβατικής ιδεολογίας (που απαιτείται γιά τήν διάδοση τών Ανθ.Δικ.)

Μία άλλη απόδειξη περί τής υποκριτικής υποστήριξης τών Αν. Δικ. από τούς εξουσιαστές, αποτελεί τό πολιτικό γεγονός ότι μόλις στήν δεκαετία τού 1990, ο Ύπατος Αρμοστής γιά τά Ανθρώπινα Δικαιώματα αναλαμβάνει δράση, στερούμενος τήν ηθική στήριξη τών ισχυρών κρατών μελών τού ΟΗΕ καί χωρίς τούς απαραίτητους οικονομικούς πόρους ή μία αποτελεσματική λειτουργική δομή. Η εξουσία του περιορίζετο εις τό νά κατονομάζει τίς κυβερνήσεις παραβάτες.

Σχ1 : «... η άσκηση τής κρατικής κυριαρχίας εξαρτιέται σέ κάποιο βαθμό από τήν τήρηση τής σωστής συμπεριφοράς όσον αφορά τά ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν τά κράτη αποτυγχάνουν σ’ αυτό, καθιστούν τά ίδια τόν εαυτό τους αντικείμενο κριτικής, κυρώσεων καί – ως τελικό μέσο – επέμβασης.» Δηλαδή, ο λαός τού Ιράκ ευθύνεται γιά τόν θάνατο περισσοτέρων από μισό εκατομμυρίων παιδιών του, διότι κατέστησαν τούς εαυτούς τους αντικείμενο επεμβάσεων

(ο πρώτος πόλεμος τού Κόλπου ) καί κυρώσεων (στέρηση τροφίμων καί βασικών φαρμάκων). Σχετικά μέ τίς «ειρηνικέ» επεμβάσεις τού ΟΗΕ, κοίτα τό πόνημα : «Ο ΟΗΕ καί οι εγκληματικές επεμβάσεις του.»

Σχ1 : «... η γλώσσα τών δικαιωμάτων επιδοκιμάζει τήν επιθυμία τών ανθρωπίνων ομάδων νά αυτοκυβερνιούνται... ο λόγος τών Ανθ.Δικ. πρέπει νά σέβεται τό δικαίωμα αυτών τών ομάδων νά καθορίζουν τόν τύπο συλλογικής ζωής που επιθυμούν νά διάγουν, μέ τήν προϋπόθεση ότι αυτή η ζωή ανταποκρίνεται στά ελάχιστα κριτήρια τά οποία απαιτούνται γιά νά απολαμβάνουν οι άνθρωποι τό όποιο ανθρώπινο δικαίωμα.»

Σέ ποιό βαθμό επιτρέπεται ν’ ακρωτηριαστούν οι αρχές τών Ανθ.Δικ. , καί πόσο αριθμητικά μικρή καί πολιτισμικά διαφορετική επιτρέπεται νά είναι μία ομάδα, η οποία ζεί σ’ ένα κυρίαρχο κράτος, γιά ν’ αποκτήσει αυτονομία ; Δηλαδή, πρέπει νά παραχωρήσουμε εδάφη μας στούς Μουσουλμάνους τής Θράκης καί στίς μερικές εκατοντάδες ψευτο-Μακεδόνες τής χώρας μας ; Τέτοιου είδους λογικά ερωτήματα αφήνουν αδιάφορους τούς ιμπεριαλιστές εφ’ όσον εξυπηρετούνται τά συμφέροντα τους – βάσεις καί επιχειρήσεις τους στό Κόσσοβο, Σκόπια καί Τουρκία – καί η Ελλάδα παριστάνει τόν χίππη τής δεκαετίας τού ’60.

Όταν ένα πολιτικό ζήτημα μεταξύ δύο κρατών χαρακτηρίζεται καί αντιμετωπίζεται ως μία εθνική αδιαπραγμάτευτη αξίωση τού ενός κράτους, εάν δέν αντιδράσει τό διαφωνών κράτος, η αξίωση κατοχυρώνεται ως δικαίωμα, άσχετα μέ τό πόσο παράλογο, ιστορικά αβάσιμο ή ανήθικο μπορεί νά είναι η οιαδήποτε αξίωση.

{ Η ΑΔΕ συμφωνεί μέ τήν Σχ4 : «Οι ίδιες οι αρχές τών Ανθ.Δικ. συνεπάγονται ότι ομάδες που δέν διώκουν ενεργά άλλους ή δέν βλάπτουν πραγματικά τά μέλη τους θά πρέπει νά απολαμβάνουν όση αυτονομία τούς επιτρέπει ο κανόνας τού νόμου.» }

Πώς πρέπει ν’ αντιδρά ο ΟΗΕ όταν κράτη καί ομάδες που θέλουν ή έχουν αποκτήσει τήν αυτοδιάθεση τους παραβιάζουν τά Ανθ.Δικ. ; Σχ1 : «... η πρακτική τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι υποχρεωμένη νά επιδιώκει τήν συναίνεση γιά τούς κανόνες της καί νά απέχει από τό νά παρεμβαίνει όταν αυτή η συναίνεση δέν δίνεται ελεύθερα.» Πρίν όμως υποστήριζες τίς κυρώσεις καί τήν στρατιωτική επέμβαση. Γιά άλλη μία φορά βλέπουμε ότι όχι μόνον οι ΛΕΑ δέν τηρούν μία αδιαμφισβήτητη βάση ηθικής προτεραιότητας στίς αξιώσεις τών δικαιωμάτων, αλλά αντιθέτους συναινούν, ακυρώνουν καί επιβάλλουν αξιώσεις κατά τό δοκούν.

[ Συνεχίζω ν’ αναφέρομαι σέ συγκεκριμένες Σχολές Σκέψης διότι αυτές επηρεάζουν καθοριστικά τίς λήψεις αποφάσεων τών κυβερνήσεων τών ΛΕΑ καί τά δέ ψηφίσματα των στόν ΟΗΕ ταυτίζονται μέ τήν γεωπολιτική θεώρηση αυτών. ]

Πόσο ελάχιστα λοιπόν μπορούν νά είναι τά κριτήρια μας καί σέ τι βαθμό η συναίνεση μας πρός αυτούς που δέν συμφωνούν μέ τίς αρχές τών Ανθ.Δικ. ; Σχ3 καί συμφωνεί η Σχ1: « ... άν θρησκευτικές ομάδες ορίζουν πως οι γυναίκες πρέπει νά κατέχουν υποτελή θέση εντός τών ιεροτελεστιών τής ομάδας καί αυτή η θέση είναι αποδεκτή από αυτές τίς γυναίκες, δέν υπάρχει καμιά δικαιολογία γιά επέμβαση μέ τό επιχείρημα ότι παραβιάζονται οι αξίες τών ανθρωπίνων γιά ισότητα.» Κατ’ αρχάς δέν υπάρχει συναίνεση από τά θύματα τής άσκησης ενός θρησκευτικού δόγματος, καί είναι αυτού τού είδους φαινομενικά άκακου αποκλεισμού τών γυναικών που είχε οδηγήσει στόν πλήρη εξευτελισμό τής γυναίκας στόν Μεσαίωνα καί στόν σημερινό φανατικό Ισλαμικό κόσμο. Η αναφορά τους μόνο στό θέμα τών ιεροτελεστιών αντί στά δόγματα που ξεκάθαρα ξεφτιλίζουν τήν γυναικεία φύση μαρτυρεί γιά άλλη μία φορά τήν εσκεμμένη υποκριτικής τους δειλία. Ας θυμηθούμε δέ, ότι πιό πάνω μας συμβουλεύει νά επιδιώκουμε τήν συναίνεση (τών βιαστών τών Ανθ.Δικ.) καί νά μήν παρεμβαίνουμε ... Γι’ αυτό καί τά Ανθ.Δικ. έχουν υποβιβαστεί σ’ ένα εργαλείο εκβιασμού καί συμβιβασμού από τήν εξουσιαστική πλουτοκρατία τών ΛΕΑ.

[ Γιά ν’ αποκτήσουν ισχύ καί νά εφαρμοστούν τά Αν. Δι, επιτάσσεται πρώτα ο δυτικός πολιτισμός νά ολοκληρώσει τήν Αναγέννηση του, ήτοι : α)- νά υποστεί αυτοκάθαρση καί νά αποζημιώσει τά θύματα του, β)- κατόπιν νά ζητήσει νά πράξουν τό ίδιο οι μή δυτικοί, γ)- νά συμφωνήσει μέ τούς «άλλους» επί ενός κοινώς αποδεχτού λεξιλογίου όρων υψίστης σημασίας γιά τήν συμφιλίωση τής ανθρωπότητος καί δ)- νά συμφωνήσουν επί ενός βιβλίου ιστορίας που θά διδάσκονται τά παιδιά τού πλανήτη μας. ]

{ ΑΔΕ : Από νεαρά12 ηλικία, ο νούς τών παιδιών πρέπει νά διαποτίζεται μέ τό πνεύμα τού ηρωισμού (ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία γιά τό κοινό αγαθό) καί τής ιερότητας τής ζωής (οικολογία, ανθρώπινα δικαιώματα) – ήτοι, από τόν ύψιστο ηθικό ενεργητισμό. Ένας κύριος λόγος αυτής τής θέσεως μας είναι η αδιαμφισβήτητη πλέον ιστορική αλήθεια ότι είμαστε τό μοναδικό είδος επί τού πλανήτη μας τό οποίο δύναται νά καταστρέψει καί τό είδος του καί όλα τά έμψυχα ή μή όντα τού πλανήτη μας.}

{ ΑΔΕ : Φυσικό δίκαιο : Η αποκατάσταση τού παράγοντα άτομο ως τό κοινωνικό πρόσωπο μέ αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, τά οποία τόν καθιστούν σημαντικό παράγοντα στήν διαμόρφωση τής κοινωνίας του καί τής πολιτικής τού κράτους του, καί όχι απλώς νά έχει μερικές φορές τήν ευκαιρία ή τό θάρρος ν’ αντιστέκεται, όταν τό κράτος τού επιβάλλει νά διαπράξει αδικία ή νά πολεμά έναν θεσμό ή οργανισμό που υποβιβάζει τήν ανθρώπινη αξιοπρέπεια. }

{ ΑΔΕ : Ηθική εξωτερική πολιτική : τά εθνικά συμφέροντα μας εξισορροπούνται μέ τόν οφειλόμενο σεβασμό στίς αξίες. }

{ ΑΔΕ : Η ώριμη πολιτισμική υπερβατικότητα τού κοσμοπολίτη καθοδηγείται από τό πνεύμα τής άμιλλας τών Ολυμπιακών Αγώνων : ζώ καί αγωνίζομαι μέ συμφιλιωτή μου τήν άμιλλα που χαλιναγωγεί τά πάθη μου καί που ακυρώνει τό παράλογο, συμμετέχω γιά νά υπερβώ τόν εαυτό μου διότι μπορώ ν’ αναγνωρίσω καί νά κοινωνήσω μέ τόν ανώτερον «άλλον» -- τόν λαμπρό επιστήμονα, τόν ανιδιοτελή Λατίνο πολιτικό, τόν πάμφτωχο αλλά τίμιο καί αξιοπρεπή λαθρομετανάστη, ... }

{ ΑΔΕ : Ηθικός Ιμπεριαλισμός τού Κοσμοπολίτη : η γλώσσα του καί οι αγώνες του επιδεικνύουν ώριμη πολιτισμική υπερβατικότητα καί αποσκοπούν στήν διακήρυξη καί θέσπιση «αιώνιων αληθειών», τίς οποίες μόνον η επιστήμη καί τό συναίσθημα τών ενεργών μελών τής άμεσης κοσμοπολίτικης δημοκρατίας δύνανται διά νόμου ν’ αλλάξουν ή ν’ ακυρώσουν. }

Νεοφιλελεύθερος Καπιταλισμός καί Ανθ. Δικ.

Γιά τούς θερμούς υποστηρικτές τού φιλελεύθερου καπιταλισμού, η εξάπλωση τών αρχών τής ΟιΔΑΔ είναι φυσιολογικό κοινωνικό επακόλουθο τής ηθικής συνέπειας τής οικονομικής παγκοσμιοποίησης – ήτοι, αξιωματικά, ο ηθικός ατομικισμός, ο οποίος συναντάται καί στόν οικονομικό ατομικισμό τής παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς, αποτελεί τήν αφανή κινητήριο δύναμη που γέννησε καί διασπείρει τήν πίστη στά Ανθ.Δικ.

Όμως, η αληθινή ιστορική διαδρομή των Αν. Δικ. βρίσκεται στήν αντίπερα όχθη : σήμερα, τά Ανθ.Δικ. απολαμβάνουν μία θερμή αναγνώριση από ένα σημαντικό μέρος τών συνανθρώπων μας, χάρις στήν ανιδιοτελή συλλογική δράση ενεργών πολιτών – που ονομάζεται καί επανάσταση τής συνηγορίας – καί στά ανεξάρτητα συμμετοχικά διαδραστικά μέσα τηλεπικοινωνίας, ΣυΔιΜεΤη. Στόχος αυτών δέ, είναι η υποστήριξη τών οικουμενικών ηθικών αξιών καί η απονομιμοποίηση τών κρατικών ιδεολογικού χαρακτήρα δικαιολογιών που τούς «επιτρέπουν» διά νόμου νά κακοποιούν τούς πολίτες τους.

Αυτού τού είδους νόμιμης επανάστασης τής συνηγορίας δρά χάρις καί μέσα στήν παγκόσμια κοινωνία τών πολιτών από τήν οποία βλάστησαν μεγάλος αριθμός ΜΚυΟ καί ΜΚεΟ, οι οποίες, ως μή εκλεγμένες κυβερνήσεις, εκπροσωπούν όχι μόνον τά ανθρώπινα θύματα, αλλά καί αυτά τού ζωικού καί τού φυσικού βασιλείου.

Τοιουτοτρόπως, γιά πρώτη φορά στήν ανθρώπινη ιστορία, θύματα τής κρατικής καί εταιρικής κακοποίησης καί καταπίεσης έχουν τόν δίαυλο μέσω τού οποίου δύνανται νά γνωστοποιήσουν τήν υπόθεση τους στόν κόσμο καί αρκετές φορές νά εκδικάσουν τήν υπόθεση τους στό αρμόδιο διεθνές δικαστήριο.

Δυστυχώς, τό τής «παγκόσμιας κοινωνίας τών πολιτών» φάσμα τών αξιωμάτων τών Ανθ.Δικ. δέν είναι περιεκτικό καί η κοσμοθεωρία αυτής είναι διαμελισμένη, διότι πολλές από τίς ΜΚεΟ καί ΜΚυΟ : α)- ελέγχονται από κρατικές υπηρεσίες (π.χ. CIA), κομματικούς οργανισμούς, καί εταιρείες – δηλαδή, καθοδηγούνται από τόν παράγοντα τού «προσωπικού», ιδίου συμφέροντος, β)- αρκετές υπερασπίζονται τά δικαιώματα συγκεκριμένων εθνικών ομάδων ή μειονοτήτων ή τάξεων, καί γ)- η υποστήριξη συμφερόντων συγκεκριμένων ομάδων πολιτών από εξειδικευμένες ΜΚεΟ καί ΜΚυΟ τίς υποχρεώνει, αρκετές φορές, νά επιδοκιμάζουν τίς παραβιάσεις τών Ανθ.Δικ. από κάποιο ισχυρό κέντρο λήψεως καί θεσμοθέτησης αποφάσεων, τό οποίο όμως έχουν ανάγκη γιά τήν επίτευξη τού στόχου τους.

Γιά τήν περίπτωση γ), η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι όταν ξεπουλάς/ θυσιάζεις τόν σύμμαχο σου

( μία άλλη μαχόμενη ΜΚεΟ ή ΜΚυΟ ) στόν αυτοκράτορα (τόν εχθρό τών αν.δικ ) τόν οποίον πολεμάς εξασθενείς τίς μάχιμες δυνάμεις σου καί χάνεις τήν αξιοπιστία σου, καί σίγουρα ο αυτοκράτορας θά σέ νικήσει. Οι αρχαίοι Έλληνες πολεμούσαν ενωμένοι κατά τών Περσών, αλλά όταν φιλονικούσαν ζητούσαν τήν βοήθεια τού εχθρού γιά νά υποτάξουν τήν ελληνική πόλι αντίζηλο τους. Τήν ίδια πολεμική πολιτική χρησιμοποίησαν καί μέ τούς Ρωμαίους, οι οποίοι στό τέλος τούς υποδούλωσαν – ήτοι, οι Έλληνες δέν νικήθηκαν από τούς Ρωμαίους αλλά νίκησαν τούς εαυτούς τους. Ο ίδιος θάνατος προμηνύεται καί γιά τίς ΜΚεΟ καί ΜΚυΟ, οι οποίες μάχονται τόν εχθρό μέ τήν πολεμική πολιτική τών αρχαίων Ελλήνων τού 5ου έως καί τόν 2ον π.Χ. αιώνα.

Γι’ αυτό καί η Σχ1, μέ πολλούς οπαδούς καί μεγάλη επιρροή στόν πανεπιστημιακό καί κυβερνητικό χώρο, μπορεί νά υποστηρίζει ξανά : «Κατά συνέπεια, ο αποτελεσματικός ακτιβισμός γιά τά ανθρώπινα δικαιώματα είναι υποχρεωμένος νά είναι μεροληπτικός καί πολιτικός. ... . Ο ρόλος τού ηθικού οικουμενισμού δέν είναι νά απομακρύνει τούς ακτιβιστές από τήν πολιτική, αλλά νά κάνει τούς ακτιβιστές νά υποτάξουν τήν μεροληψία τους – τήν πεποίθηση τους ότι η μία πλευρά έχει δίκιο – στήν ίση προσήλωσή τους στά δικαιώματα τής άλλης πλευράς.»

Είναι φανερό ότι αυτή η αγγλο-αμερικάνικη σχολή, ελέγχεται από τήν δυτική αντίληψη περί τού οικονομικού ορθολογικού τρόπου λειτουργίας τού «Ριπαμπλικού» συστήματος διακυβέρνησης : μας εκλέξατε καί τώρα φύγετε από τά πόδια μας γιά νά σας δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας καί δισεκατομμύρια γιά τούς δικούς μας ανθρώπους. Γι’ αυτό καί οι νέο-φιλελεύθερες καπιταλιστικές σχολές αντιμετωπίζουν τόν ηθικό ενεργητισμό και τόν (ηθικό ) πολιτικό ενεργητισμό ως μή ορθολογικό καί πρακτικό, οδηγούμενοι στήν ανηθικότητα καί στήν παρανομία (όπως αναφέραμε πρίν λίγο) : «υποχρεωμένος νά είναι μεροληπτικός», «δικαιώματα τής άλλης πλευράς» τά οποία όμως προάγουν τήν ανηθικότητα.

Συγκεκριμένα, η εξουσιαστική πλουτοκρατία – τών ΗΠΑ, τής Αγγλίας, τής Γαλλίας, τού Ισραήλ, ... – δέν θά επιτρέψει ποτέ στίς αρχές τών Ανθ.Δικ. ν’ αμφισβητήσουν τά τεράστια οικονομικά της οφέλη από τίς εξαγωγές τών βιομηχανιών της παραγωγής όπλων. Ταυτοχρόνως δε, ενώ εξοπλίζουν αχρεία κράτη καί παράνομες μειονοτικές οργανώσεις – Τουρκία, Ινδονησία, Κοσοβάρους, ... – απειλούν μέ κυρώσεις αυτούς τούς Αττίλες ένεκα τίς παραβιάσεις τους κατά τών Ανθ.Δικ., ώστε νά τούς εκβιάσουν ν’ ακολουθήσουν τήν οικονομική πολιτική που τούς υπαγορεύει η Παγκόσμια Τράπεζα καί τό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – δύο παγκοσμίου ισχύος, ληστρικοί οικονομικοί οργανισμοί τής πλουτοκρατίας.

Ήτοι, οφείλουμε ν’ αφομοιώσουμε ότι η παρανομία, η υποκρισία καί ακύρωση τών Ανθ.Δικ. από τά ισχυρά κράτη είναι από τά κύρια μέσα εξάσκησης τής εξωτερικής πολιτικής των, διότι τούς εγγυώνται τήν διατήρηση τής εξουσιαστικής, ληστρικής σχέσεως των μέ τ’ άλλα κράτη.

Ας πάρουμε τό ζήτημα τής εκτρώσεως, τό οποίο θέτει σέ αντιπαράθεση τήν επιστήμη μέ τήν θρησκεία, καί τοιουτοτρόπως καθίσταται ένα φλέγον πολιτικό ζήτημα πρός λύση καί εκμετάλλευση.

Τά Ανθ.Δικ. ορθώς επιτάσσουν τό δικαίωμα τής ανθρώπινης ζωής σέ ειδική νομική καί ηθική προστασία. Τό ερώτημα είναι ποιός έχει δικαίωμα νά καθορίσει τό πότε αρχίζει η ανθρώπινη ζωή : τό θρησκευτικό δόγμα – τό αυθαίρετο αξίωμα που επιβάλλεται ως αδιαπραγμάτευτη αξίωση – ή η επιστήμη – η τεκμηρίωση τού πραγματικού καί αληθινού. Ήτοι, δέν μπορούμε νά συμπεριλάβουμε τό ζήτημα τής εκτρώσεως στά Ανθ.Δικ., διότι τό δόγμα καί η επιστήμη δέν είχαν, δέν έχουν καί ούτε πρόκειται νά συμφωνήσουν σέ ένα κοινό πεδίο ηθικών αξιών. Ήτοι, γιά άλλη μία φορά βλέπουμε ότι ο εγγυητής τών Ανθ.Δικ. παραμένει ο άνθρωπος μέ παιδεία καί μόρφωση, ή τουλάχιστον μέ πίστη, σεβασμό πρός τήν επιστήμη.

Πρίν περίπου 3.000 χρόνια, οι Εβραίοι εξάλειψαν τόν «άλλον» εις τό όνομα τού αποκλειστικά δικού τους Γιαχβέ. Μετά τούς αντέγραψαν οι Χριστιανοί καί οι Μωαμεθανοί, οι οποίοι ακόμη καί σήμερα , εις τό όνομα τού δικού τους θεού, πυρπολούν τά θεμέλια τών Ανθ.Δικ. καί απειλούν τήν ζωή επί τού πλανήτη μας. Όσοι αισθάνονται κοσμοπολίτες ας αφουγκραστούν τό κάλεσμα «στά όπλα» που μας στέλνουν οι βασικότερες αξίες τών Ανθ.Δικ.

Σχ1 : «Τά Ανθ.Δικ. δέν είναι παρά μία πολιτική που πρέπει νά συμβιβάζει ηθικούς σκοπούς μέ συγκεκριμένες καταστάσεις καί πρέπει νά είναι προετοιμασμένη γιά επώδυνους συμβιβασμούς όχι μόνο ανάμεσα στά μέσα καί τούς σκοπούς, αλλά καί ανάμεσα στούς ίδιους τούς σκοπούς.» Αυτός είναι ο θρασύς αλλά αληθινός ορισμός τής νέας πολιτικής ιδεολογίας τού «Πολίτικλι Κορρέκτ» -- «Πολιτικώς Ορθός», στίς απαιτήσεις τής οποίας οφείλουν νά συμμορφώνονται οι αναπτυσσόμενες καί τριτοκοσμικές χώρες : η παραχάραξη τής ιστορίας (π.χ. οι Σκοπιανοί είναι οι αληθινοί Μακεδόνες, ο συνωστισμός τών Ελλήνων τής Σμύρνης στήν παραλία τόν Σεπτέμβριο τού 1922,...), η παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ( δεκτή από τόν Πρόεδρο Παπούλια κατά τήν ορκωμοσία του), η ακύρωση τών κοινωνικών προγραμμάτων καί εκμετάλλευση τών εθνικών πόρων καί πλούτου από υπερεθνικές εταιρείες πρός όφελος τής ανάπτυξης καί τής «εξυγίανσης» τής οικονομίας τής χώρας υπό εισβολή, κ.λ.π.ά.

{ ΑΔΕ : Εάν όντως επιθυμούμε νά προστατεύσουμε τό ανθρώπινο είδος από τούς εαυτούς μας, οφείλουμε νά γίνουμε ενθουσιώδεις μελετητές τών νόμων καί διεργασιών τής φύσεως, καί νά θεμελιώσουμε τά ανθρώπινα δικαιώματα μέ γνώμονα τήν σοφία της. }

{ ΑΔΕ : υπέρ τής θανατικής ποινής ... · νόμος όμως που αποτελεί παραβίαση τού δικαιώματος στήν ζωή τού άρθρου 3 τής ΟιΔΑΔ. Οι νόμοι τής ΑΔΕ είναι η έκφραση τής δημοκρατικά εγκεκριμένης θέλησης τών Ελλήνων πολιτών, καί γι’ αυτό θεωρούνται ανώτεροι τών έως σήμερα εν ισχεί κανόνων τής ΟιΔΑΔ. }

{ ΑΔΕ : σέ περίπτωση στρατιωτικής αναγκαιότητας ή απειλής κατά τής εθνικής ασφάλειας, ο Άρειος Πάγος υποχρεούται ν’ ακυρώσει συγκεκριμένες δικονομικές εγγυήσεις.

Η πλήρης στέρηση τών Ανθ.Δικ. από ανθρώπους τού είδους «Χίτλερ» καί «Αττίλα» επιβάλλεται, διότι τό κοινό αγαθό είναι πολυτιμότερο τής αξιοπρέπειας ή καί τής ζωής των. }

ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ τών Ανθ. Δικ.

15ος – 20ος αιώνας : Ο ΛΕΑ κατά τού «Άλλου» : δουλεία, δουλεμπόριο, κατακτήσεις, λεηλασίες, γενοκτονίες :

Σχολές, Ιδεολογία τού ΛΕΑ

Οι Ινδιάνοι τής Αμερικανικής Ηπείρου

Οι μαύροι δούλοι τής Αμερικανικής Ηπείρου, δουλεμπόριο, οικονομικά οφέλη

15ος – 20ος αιώνας : Ο ΛΕΑ κατά τού «Άλλου» : δουλεία, δουλεμπόριο, κατακτήσεις, λεηλασίες, γενοκτονίες

Η κατάκτηση τού Νέου Κόσμου ξεκίνησε δύο απαραλλήλιστες δημογραφικές καταστροφές : τήν εξάλειψη τού μεγαλύτερου αριθμού τών γηγενών πληθυσμών τής Αμερικανικής Ηπείρου, καί τήν εξαθλίωση τών Αφρικανών μέσω τής διεύρυνσης τού δουλεμπορίου καί τής κατάκτησης τους από τούς ΛΕΑ.

Εκτιμάται ότι τά 2/3 έως τά 6/7 τού ινδιάνικου πληθυσμού τής Κεντρικής Αμερικής καί τού Μεξικού πέθαναν ανάμεσα στό 1519 καί τό 1650. Μόνο στήν Γουατεμάλα, ο αριθμός τών νεκρών ιθαγενών έφτασε τά 4-5 εκατομμύρια ανάμεσα στό 1524 καί τό 1540, σύμφωνα μέ τόν Bartolome de las Casas.

Σχολές, Ιδεολογία τού ΛΕΑ

O Hugo Grotius, κορυφαίος ουμανιστής τού 17ου αιώνα καί ιδρυτής τού σύγχρονου διεθνούς δικαίου, προσδιόρισε ότι ο «πιό δίκαιος πόλεμος είναι αυτός κατά τών αγρίων κτηνών*, ο επόμενος είναι αυτός κατά ανθρώπων που είναι όμοιοι μέ κτήνη». (*αναφερόταν στούς ιθαγενείς τής Αμερικανικής ηπείρου.)

Ο Georg W.F. Hegel (1770-1831, Γερμανός πανεπιστημιακός, Ιδεαλιστής(!) φιλόσοφος) έμπλεος από αυτοπεποίθηση ότι η τελική «Φάση τής Παγκόσμιας Ιστορίας» θ’ αναγγελθεί στήν επόμενη αυγή μιάς καί τό Πνεύμα φτάνει «στήν πλήρη ωριμότητα καί τήν δύναμη του» εις τόν Γερμανικό κόσμο, μας διαφωτίζει : η γηγενής Αμερική ήταν «σωματικά καί ψυχικά ανίσχυρη», ο πολιτισμός της τόσο περιορισμένος ώστε «πρέπει νά ξεψυχήσει μόλις τόν πλησιάσει τό Πνεύμα. (κατά συνέπεια) οι ιθαγενείς βαθμιαίως εξαφανίστηκαν μπροστά στήν πνοή τής ευρωπαϊκής δραστηριότητας». Νά γιατί εξαφανίστηκαν ... ! Καί συνεχίζει ο τής Άριας φυλής ανώτερος μας, απόγονος τού Αλάριχου : «Μία ήπια καί απαθής προδιάθεση, έλλειψη ψυχής καί μία δουλοπρεπής υποτακτικότητα... είναι τά κύρια χαρακτηριστική τών γηγενών Αμερικανών... (που είναι τόσο) νωθροί (ώστε, κάτω από τήν αγαθή) εξουσία τών Μοναχών... τά μεσάνυχτα έπρεπε μία καμπάνα νά τούς υπενθυμίζει ακόμη καί τά συζυγικά των καθήκοντα». Τώρα ξέρουμε γιατί χτυπούσαν οι καμπάνες τά μεσάνυχτα στήν ήπειρο τής Αμερικής. Καί η θεωρία περί τής έλλειψης Πνεύματος στούς Ινδιάνους τεκμηριώνεται : «Είναι κατώτεροι καί από τόν Νέγρο : τόν φυσικό άνθρωπο στήν πλήρως άγρια καί μή εξημερωμένη κατάσταση του...». Αυτές ήτο οι πεποιθήσεις τών περισσοτέρων διανοουμένων τής Ευρώπης καί Αμερικής, οι οποίοι έχαιρον σεβασμού καί προνομίων έχοντες ανακηρύξει τούς εαυτούς γνώστες καί εκπροσώπους τού αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Η ιστορία όμως μαρτυρεί ότι η αλήθεια γιά τόν λόγο που οι Ευρωπαίοι κατέκτησαν τούς γηγενείς λαούς ανά τόν πλανήτη, δέν ήτο μία επιβράβευση τού υπερβατικού Πνεύματος τους, αλλά, όπως μας εξομολογήθηκε ο Adam Smith : εις τήν βαθιά, δοκιμασμένη γνώση τους στά μέσα τής βίας καί τής πλήρους συμμετοχής της εις τά μέσα εμπλουτισμού τους.

Σύμφωνα δέ μέ τόν John Keay* : «Στήν Ινδία ο πόλεμος ακόμη ήταν ένα σπόρ... (ενώ) στήν Ευρώπη είχε γίνει επιστήμη · καί ως απόδειξη, ο Geoffrey Parker** επισημαίνει ότι «ο Κορτές κατάκτησε τό Μεξικό μέ ίσως 500 Ισπανούς · ο Pizzaro ανέτρεψε τήν αυτοκρατορία τών Ίνκα μέ λιγότερους από 200 · καί ολόκληρη η πορτογαλική αυτοκρατορία (από τήν Ιαπωνία μέχρι τήν Νότια Αφρική) διοικούνταν καί προστατευόταν μέ λιγότερους από 10.000 Ευρωπαίους». (*στό ιστορικό του έργο γιά τήν αγγλικών συμφερόντων Εταιρεία τής Ανατολικής Ινδίας – The Honourable Company : A History of the English East India Company, Harper Collins, 1991. ), (** The Military Revolution : Military Innovation and the Rise of the West, 1500-1800, Cambridge, 1996).

Οι Δημοκράτες τού A. Jackson (1829-37) σκόπευαν όχι μόνο νά στραγγαλίσουν καί νά ελέγξουν τήν Αγγλία, αλλά ακόμη : «νά βάλουν όλα τά άλλα έθνη στά πόδια μας... νά ελέγχουμε όλο τό εμπόριο τής οικουμένης». (Lawrence Kaplan, Diplomatic History, 1992). Αυτές ακριβές ήτανε καί οι εντολές τού Γιαχβέ πρός τόν εκλεκτό του λαό.

Ο Leopold II, βασιλιάς τού Βελγίου από τό 1865 έως τό 1909, ευθύνεται γιά τόν θάνατο περί τών 10 εκατομμυρίων κατοίκων τού Κονγκό. Η Britannica δέν αναφέρει τήν ασύλληπτη γιά τήν εποχή του γενοκτονία, αλλά μας πληροφορεί ότι «... in 1904 exposure of mistreatment (!) of natives in the rubber industry … Great Britain, with U.S. aid, pressured Belgium to annex ( ! ) the Congo state to redress the “rubber atrocities”; the area became part of Belgium in November 1908.” Δηλαδή, ενέκριναν τήν κηδεμονία τού θύματος από τόν βιαστή του.

Ο R. Cobban, στό έργο του «Η ιστορία τής σύγχρονης Γαλλίας» (1960 !), επικρίνει μέ δριμύτητα τόν Λουδοβίκο 16ον, διότι παρέβλεψε νά υποστηρίξει τά συμφέροντα τών δουλεμπόρων τού κράτους του στίς Δυτικές Ινδίες.

Ο W. Churchill θεωρούσε ότι τά δηλητηριώδη αέρια ήταν ό,τι έπρεπε γιά χρήση κατά τών «απολίτιστων φυλών» (ιδιαιτέρως κατά τών Κούρδων καί Αφγανών).

Ο Lloyd George θριαμβολογώντας γιά τήν επιτυχημένη διπλωματική παρέμβαση τής χώρας του στούς όρους τής συνθήκης αφοπλισμού τού 1932 – που τούς επικύρωσε τό δικαίωμα νά βομβαρδίζουν αμάχους – τόλμησε νά ξεστομίσει μερικές λέξεις, οι οποίες μαρτυρούν τό ήθος τής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας καί τών συντονιστών της από τήν πρώτη ημέρα γενέσεως τους : «επιμείναμε νά διατηρήσουμε τό δικαίωμα νά βομβαρδίζουμε σκυλάραπες».

Οι Ινδιάνοι τής Αμερικανικής Ηπείρου

Ο Κολόμβος περιέγραφε τούς ιθαγενείς που συνάντησε ως «αξιαγάπητους, πράους, ειρηνικούς, ευγενικούς, ευπρεπείς» καί τήν γή τους ως πλούσια καί εύφορη.

Ο Las Casas έγραψε ότι «Η Ισπανιόλα ίσως ήταν τό πιό πυκνοκατοικημένο μέρος τού κόσμου, μία κυψέλη από ανθρώπους... (οι οποίοι) από ολόκληρη τήν οικουμένη τών ανθρωπίνων όντων... είναι οι πιό άδολοι, οι πιό απαλλαγμένοι από κακία καί υποκρισία». Ωθούμενοι από «ακόρεστη πλεονεξία καί φιλοδοξία» οι Ισπανοί έπεσαν πάνω τους «σάν αδηφάγα άγρια κτήνη*... σκοτώνοντας, τρομοκρατώντας, τυραννώντας, βασανίζοντας καί εξολοθρεύοντας τούς γηγενείς λαούς... (μέ) τίς πιό περίεργες καί τίς πιό ποικίλες νέες μεθόδους ωμότητας... (οι Ισπανοί ήταν) όχι απλώς απάνθρωποι, αλλά εξαιρετικά απάνθρωποι, ούτως ώστε η σκληρή καί οδυνηρή μεταχείριση νά εμποδίσει τούς Ινδιάνους νά τολμήσουν νά θεωρήσουν τούς εαυτούς τους ως ανθρώπινα όντα**. ... Καθώς έβλεπαν τούς εαυτούς τους κάθε ημέρα νά αφανίζονται από τήν σκληρή καί απάνθρωπη μεταχείριση τών Ισπανών, νά συνθλίβονται μέχρι τό χώμα από τά άλογα, νά κατακρεουργούνται από τά σπαθιά, νά κατατρώνονται καί νά καταξεσκίζονται από τά σκυλιά, πολλοί απ’ αυτούς νά θάβονται ζωντανοί καί νά υφίστανται όλων τών ειδών τα περίτεχνα βασανιστήρια, ... αποφάσισαν νά εγκαταλείψουν τούς εαυτούς τους στήν δύστυχη μοίρα τους χωρίς νά κάνουν περαιτέρω αγώνα, παραδίνοντας τούς εαυτούς τους στά χέρια τών εχθρών τους γιά νά τούς κάνουν ό,τι ήθελαν». ( *Σέ τι διέφεραν από τούς αγίους τής Ιεράς Εξέτασης ; **(Όπως αισθάνονται καί οι φυλακισμένοι τών Αμερικανών στό Γουαντάναμο, Κούβα. )

Ο Roger Williams, παρατηρώντας τίς μάχες μεταξύ τών Ινδιάνων Narragansett καί Pequot, συμπέρανε ότι ο τρόπος που μάχονταν ήτο «πολύ λιγότερο αιματηρός καί λιγότερο αδηφάγος από τούς απάνθρωπους πολέμους τής Ευρώπης» -- ήτοι, καί από τήν βία τών αποίκων. Ο δέ John Underhill χλεύαζε τό «ασθενικό ύφος» τών Ινδιάνων πολεμιστών, τό οποίο «μετά βίας άξιζε τό όνομα τού μάχεσθαι», καί βρήκε καταγέλαστες τίς διαμαρτυρίες τους κατά τής πολεμικής βίας τών Άγγλων, η οποία «σκοτώνει πάρα πολλούς ανθρώπους». Ασφαλώς, δέν πρέπει νά ξεχνάμε καί τήν τακτική τών ευρωπαίων στρατών ή μισθοφόρων, έως καί τήν δεκαετία τού 1960, νά καθαρίζουν άμαχους πληθυσμούς τού Τρίτου Κόσμου – «πολεμικές εκστρατείες εξ’ αναγκασμού» τίς οποίες πραγματοποιεί, έως καί σήμερα, η άριστη μαθήτρια τους Pax Americana.

Οι πρώτοι Άγγλοι άποικοι στήν Virginia, θεωρούσαν υποχρέωση τους νά βελτιώνονται συνεχώς στό άθλημα τής εξόντωσης τών ιθαγενών «τών λατρευτών τού διαβόλου... άσπλαχνων κτηνών» -- δηλαδή, ακριβώς αυτών χάρις τής γενναιοδωρίας τών οποίων επέζησαν τά πρώτα χρόνια τής αποικιοκρατίας τους. Η δέ ευγνωμοσύνη τους, εκτός από υβρεολόγια, εκδηλώθηκε καί μέ πράξεις μέ φρέσκια τήν μνήμη τους από τ’ ανδραγαθήματα τους στήν Ιρλανδία : τούς κυνηγούσαν μέ άγρια σκυλιά · κατέσφαζαν τίς γυναίκες, τά παιδιά καί τούς γέροντες τους · τούς κατέστρεφαν τίς σοδειές καί τ’ αποθέματα τροφής τους ώστε νά λιμοκτονήσουν · καί γιά νά σιγουρευτούν ότι θά τούς άδειαζαν τόν τόπο «τους», τούς μετέδιδαν τήν ευλογιά μέ μολυσμένες κουβέρτες.

Η Virginia μετετράπει γιά τούς πολιτισμένους Χριστιανούς Άγγλους η βάσις τους γιά επιδρομές πειρατείας καί πλιάτσικου κατά τού ισπανικού εμπορίου καί τών γαλλικών αποικιών. Μέχρι τά τέλη τού 17ου αιώνα δέ, οι Αμερικανοί πειρατές έφταναν μέχρι καί τήν Αραβική θάλασσα. Μέχρι τότε, σύμφωνα μέ τόν Nathan Miller, η Νέα Υόρκη «είχε γίνει ένα παζάρι κλεφτών όπου οι πειρατές διέθεταν τήν λαία που είχαν αρπάξει στά διεθνή ύδατα».

Οι απόγονοι αυτών τών εποίκων βρήκαν προστασία στούς νόμους τού κράτους τών ΗΠΑ. Τό κράτος τους, από τήν πρώτη ημέρα ιδρύσεως του, δέν επέτρεπε σέ ξένα δικαστήρια νά δικάσουν Αμερικανούς πολίτες μέ τήν κατηγορία τού δουλέμπορα, μέ αποτέλεσμα στήν περίοδο τής δεκαετίας τού 1850, τά πιό πολλά δουλεμπορικά πλοία έφεραν τήν αμερικανική σημαία καί ανήκαν σέ Αμερικανούς πολίτες. Οι νέοι Rothschilds είχαν πλέον τό ελεύθερο νά δρούν υπό τήν προστασία ενός ισχυρού δημοκρατικού κράτους.

Πόσοι άραγε νά είναι οι ισχύοντες νόμοι τών ΗΠΑ που προστατεύουν από τόν ντοπαρισμένο αθλητή μέχρι τίς πειρατικές πολυεθνικές εταιρείες των ; Ίσως η ρίζα τής ανήθικης πολιτικής πραγματοκρατίας τους νά οφείλεται στήν επισήμανση τού Nathan Miller περί τής πολιτιστικής κατάστασης τής Ν. Υόρκης : «...είχε γίνει ένα παζάρι κλεφτών όπου οι πειρατές διέθεταν τήν λαία που είχαν αρπάξει στά διεθνή ύδατα. ... η διαφθορά ... ήταν τό λιπαντικό που λίπαινε τούς τροχούς τής διοικητικής μηχανής τού έθνους. ... η δωροδοκία καί η διαφθορά έπαιζαν ένα ζωτικό ρόλο στήν ανάπτυξη τής σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας καί στήν δημιουργία ενός περίπλοκου, αλληλοσυμπλεκόμενου μηχανισμού κυβέρνησης καί επιχειρηματικού κόσμου, ο οποίος μηχανισμός σήμερα καθορίζει τήν πορεία τών πραγμάτων μας». Ίσως καί αυτή νά είναι η τιμωρία τής Νέμεσις καί η ικανοποίηση τών θυμάτων τους.

Ο G. Washington (1732-1799) έγραφε τό 1783 ότι «η βαθμιαία επέκταση τών οικισμών μας είναι βέβαιο ότι θά εξαναγκάσει τόν άγριο νά αποτραβηχτεί, όπως ο λύκος · αφού καί οι δύο είναι αρπακτικά κτήνη παρ’ όλον ότι διαφέρουν στό σχήμα». Θεωρούσε δέ – ως σταθερός εφαρμοστής τής πολιτικής πραγματοκρατίας – τήν εξαγορά τής ινδιάνικης γής (μέσω απάτης καί απειλών) ως μία πιό οικονομικώς συμφέρουσα τακτική από τήν βία.

Ο Thomas Jefferson 1743-1826) – ο πιό σημαντικός δημοκράτης καί ανθρωπιστής πολιτικός τής εποχής12 του – προέβλεψε ότι «οι καθυστερημένες φυλές στά σύνορα θά ξανακυλήσουν στήν βαρβαρότητα καί τήν αθλιότητα, θά αποδεκατιστούν από τόν πόλεμο καί τήν στέρηση, καί θά εξαναγκαστούμε νά τούς εκδιώξουμε, μαζί μέ τά ζώα τού δάσους πρός τά Πέτρινα όρη». Ήλπιζε δέ, ότι μετά τήν κατάκτηση τού Καναδά, οι μαύροι θ’ απομακρύνονταν στήν Αφρική καί στήν Καραϊβική, αφήνοντας έτσι τήν χώρα χωρίς «τό στίγμα τής μείξης».

Ο Alexander Hamilton έγραψε στίς Federalist Papers : «Οι άγριες φυλές στά Δυτικά μας σύνορα πρέπει νά θεωρούνται ως φυσικοί εχθροί μας (καί ως φυσικοί σύμμαχοι τών Ευρωπαίων) διότι έχουν τό πάν νά φοβούνται από εμάς καί τό πάν νά ελπίζουν από εκείνους».

Ο James Monroe (1774-1831), ως Πρόεδρος, πρότεινε νά βοηθηθούν (!) οι Ινδιάνοι «νά υπερνικήσουν τίς προκαταλήψεις τους γιά τό χώμα που γεννήθηκαν... (ούτως ώστε) στήν πραγματικότητα νά γίνουμε οι ευεργέτες11 τους» Πως ; Μέ τό νά τούς εξαναγκάσουν νά μεταναστεύσουν πρός τά δυτικά. Εφ’ όσον όμως οι «πρωτόγονοι» ιθαγενείς δέν εδύναντο ν’ αποφασίσουν γιά τό καλό τους*, απομακρύνθηκαν διά τής βίας.

Τό 1829, ο Joel Poinsett** ξεκαθάριζε στό Μεξικό ότι «οι ΗΠΑ είναι σέ μία κατάσταση (δίκαιης) προοδευτικής (!) επέκτασης ... (διότι) η μάζα τού πληθυσμού τών ΗΠΑ είναι καλύτερα μορφωμένη καί ανώτερη (στήν πειρατεία καί στό δουλεμπόριο ; ) από άποψη ηθικού καί πνευματικού χαρακτήρα, από οιοδήποτε πληθυσμό.» (**πληρεξούσιος υπουργός στό Μεξικό · αργότερα Υπουργός Πολέμου, υπεύθυνος γιά τήν εξώθηση στό θάνατο τούς Τσέροκι πάνω στό Μονοπάτι τους τών Δακρύων · ιδιοκτήτης δούλων στήν Ν. Καρολίνα ).

Ο εθνικός ποιητής τών Αμερικανών, Walt Whitman (1819-1892), υμνούσε τίς κατακτήσεις τους, διότι «αφαιρούν τίς αλυσίδες που στερούν από τούς ανθρώπους τήν δίκαιη ευκαιρία νά είναι ευτυχείς καί καλοί». Η γή τού Μεξικού κατακτήθηκε (1846- ) γιά τό καλό τής ανθρωπότητος : «Τι δουλειά έχει τό κακομοίρικο, ανίκανο Μεξικό... μέ τήν μεγάλη αποστολή τού εποικισμού τού Νέου Κόσμου από μία ευγενή ράτσα;» Τό πρόβλημα που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν μετά τίς κατακτήσεις τους έγκειτο εις τήν μεθοδολογία που υποχρεούντο νά εφαρμόσουν γιά νά μήν φορτωθούν οι ίδιοι τόν «ηλίθιο» Μεξικάνο, τόν «εκφυλισμένο» από τό «ανακάτωμα τών φύλων». Ο διεθνής Τύπος καί οι λόγιοι τους αισιοδοξούσαν ότι η τύχη τους θά ήταν «παρόμοια μέ αυτή τών Ινδιάνων τής δικής μας χώρας – πρίν κυλήσει ένας αιώνας από πάνω μας, θά έχει εκλείψει αυτή η ράτσα».

Τό «Προφανές Πεπρωμένο / Αποστολή, Manifest Destiny» τού Αμερικανικού έθνους καθιστά τίς κατακτήσεις τους μία αυτονόητη πολιτική καί ηθική υποχρέωση τους. Γι’ αυτό καί ο R.W. Emerson διαβεβαίωνε τούς συμπολίτες του ότι «... η δυνατή βρετανική ράτσα ..., πρέπει επίσης νά κατακλύσει κι αυτά τά απομεινάρια καί τό Μεξικό καί τό Όρεγκον επίσης.

Καί στό πέρασμα τών αιώνων θά έχει μικρή σημασία μέ ποιές συγκεκριμένες συνθήκες καί μέ ποία συγκεκριμένα μέσα έγινε αυτό». Σας θυμίζει μία κάποια συγγένεια μέ τόν Κεμάλ Ατατούρκ, τόν Στάλιν ή τόν Χίτλερ ;

Επίσης κοίτα : NAFTA, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, εξωτερική πολιτική τών ΗΠΑ

11 [ Γιά τό καλό όλης τής Ν. Αμερικής επιβλήθηκε τό Δόγμα Monroe, επισήμως από τόν Δεκ· τού 1823, ο κερδοσκοπικός σκοπός τού οποίου ήτο ξεκάθαρος μόνο πρός τίς ξένες κυβερνήσεις – η Ν. Αμερική θά είναι γιά τήν Β. Αμερική ό,τι είναι η Ασία καί η Αφρική γιά τήν Ευρώπη – καί οι Αμερικανοί πολίτες όφειλαν νά κατανοήσουν (όπως καί σήμερα μάς πληροφορεί τό Almanac) ότι ο σκοπός του ήτο η παρεμπόδισης τής παρέμβασης (εκμετάλλευσης) τών Ευρωπαίων στίς υποθέσεις (στόν πλούτο) τών κρατών τής Ν. Αμερικής.

Ακόμη καί στό τέλος τού 20ου αιώνος, οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι οι αγαθές κυβερνήσεις τους εισβάλλουν σέ ξένες χώρες γιά τό καλό τους, επιβάλλοντας : τήν δημοκρατία τους – δηλαδή, δικτάτορες υποχείρια τής Washington – καί τό οικονομικό τους σύστημα, τό οποίο όμως πάντοτε, χωρίς ούτε μία εξαίρεση, επιτρέπει τήν καταλήστευση τού εγχώριου πλούτου από κυρίως αμερικανικών συμφερόντων εταιρείες, καί προκαλεί τήν εξοντωτική ένδεια στήν πλειοψηφία τών κατοίκων τής χώρας τού «οικονομικού τους θαύματος».)

Πώς όμως καθησύχασαν τίς ευγενείς συνειδήσεις τους, εφ’ όσον οι «απολίτιστοι» τούς ανάγκασαν νά χρησιμοποιήσουν βία ; Πολύ απλά, ακύρωσαν τό παγκόσμιο ανθρώπινο δικαίωμα ιδιοκτησίας γής από όντα που δέν θεωρούν ότι διαθέτουν τά βασικά προσόντα τού ανθρωπίνου είδους. Συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος τού Ανωτάτου Δικαστηρίου τους (1801-36), John Marshall, εφηύρε τό ακόλουθο «νομικό» δόγμα : «... οι ανακαλύψεις έδιναν τό αποκλειστικό δικαίωμα γιά εξάλειψη τού ινδιάνικου δικαιώματος κατοχής γής, είτε μέσω αγοράς είτε μέ κατάκτηση. ... ο νόμος που κανονίζει, καί πρέπει νά κανονίζει εν γένει, τίς σχέσεις ανάμεσα στόν κατακτητή καί στόν κατακτηθέντα δέν μπορούσε νά έχει εφαρμογή... στίς φυλές τών Ινδιάνων... Θηριωδών αγρίων τών οποίων η απασχόληση ήταν ο πόλεμος, καί τών οποίων τά πρός τό ζήν προέρχονταν από τό δάσος». ]

12 [ Πρέπει πάντα νά θυμόμαστε ότι όταν «δικάζουμε» μία οιανδήποτε ιστορική προσωπικότητα, η επιείκεια ή η αυστηρότης μας οφείλει νά λαμβάνει υπ' όψιν της τίς πιθανότητες αποδοχής μίας ανθρωπιστικής προτάσεως ή ενέργεια τους από τό κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον εις τό οποίο δρούσαν. Σίγουρα όμως, μπορούμε νά καταδικάσουμε τούς γνώστες τού ελληνικού πολιτισμού που επιδοκίμασαν ρατσιστικές, απάνθρωπες πολιτικές.

Όταν δέ τό λεξιλόγιο τους περιλαμβάνει λήμματα όπως ‘άνθρωπος, ισότητα, δημοκρατία... ‘ πρέπει νά θυμόμαστε ότι αποδίδουν σ’ αυτά διαφορετική έννοια από αυτήν ενός σημερινού λεξικού. Π.χ. η λέξη «άνθρωπος» δέν περιλάμβανε σ’ όλες τίς πολιτικές αποφάσεις τό γυναικείο φύλο, τόν μαύρο (δούλο ή απελευθερωμένο), τόν ινδιάνο...

Γιά νά είμαστε υπεύθυνοι ψηφοφόροι δέ, οφείλουμε νά βεβαιωθούμε ότι οι πολιτικοί μας αποδίδουν τήν αποδεκτή έννοια σέ λήμματα που καθορίζουν τήν πολιτική τής χώρας μας.

Δηλαδή, όταν μας λένε ότι η οικονομία μας ανθεί, πρέπει νά δούμε άν υποστηρίζουν ότι είναι «πολιτικώς» ορθόν οι πλούσιοι νά γίνονται πλουσιότεροι καί τό βιοτικό επίπεδο τής μεσαίας τάξεως νά υποβιβάζεται, κ.τ.λ. ]

Οι μαύροι δούλοι τής Αμερικανικής Ηπείρου, δουλεμπόριο, οικονομικά οφέλη

Από τήν ημέρα ίδρυσης τού καθεστώτος τής δουλείας στίς ΗΠΑ, έως τήν κατάργηση του τόν Δεκ· τού 1865, ποτέ δέν ίσχυσε ένας νόμος ο οποίος τιμωρούσε τόν ιδιοκτήτη δούλου ο οποίος ευθυνόταν γιά τόν θάνατο τού δούλου του ή γιά βάρβαρη κακομεταχείριση του.

Οι Ισπανοί καί οι Πορτογάλοι απέτυχαν νά μετατρέψουν τά εκατομμύρια τών πράων ιθαγενών σέ δούλους τους, διότι απλούστατα τούς εξόντωσαν ή τούς ώθησαν σέ τέτοιο βαθμό τρέλας που αυτοκτονούσαν ομαδικώς. Γι’ αυτό, ακόμη καί από τίς αρχές τού 16ου αιώνος, «υποχρεώθηκαν» νά εισάγουν δούλους από τήν Αφρική.

Ο στόχος τής Βρετανίας στούς Αγγλο-Ολλανδικούς πολέμους από τό 1652 έως τό 1674 ήταν νά περιορίσει ή νά καταστρέψει τό ολλανδικό εμπόριο καί τήν ολλανδική ναυτιλία καί νά κερδίσει τόν έλεγχο πάνω στό επικερδές δουλεμπόριο, μέ επίκεντρο τόν Ατλαντικό όπου οι αποικίες τού Νέου Κόσμου προσέφεραν τεράστια πλούτη.

Τό 1810, η πληθυσμιακή απογραφή τών ΗΠΑ κατέγραψε τό σύνολο κατοίκων ν’ ανέρχεται στούς 7.239.881. Ο μαύρος πληθυσμός ανέρχετο στούς 1.378.110, εκ τών οποίων οι ελεύθεροι αριθμούσαν μόνο τούς 186.146. (Almanac)

[ Επίσης βλ. : Θέμις, Παγκοσμιοποίηση καί Διεθνείς Συνθήκες ]

Αιχμάλωτοι Πολέμου

[ βλ. : ΗΠΑ – ο Κόσμος – ΘΕΜΙΣ ]

Πρόσφυγες

Τό άρθρο 13 τής Διακήρυξης προβλέπει τό δικαίωμα επιστροφής τών προσφύγων στά εδάφη από τά οποία εκδιώχτηκαν. Ακόμη καί σήμερα όμως, περισσότεροι από 1,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζούν διασκορπισμένοι σέ διάφορες χώρες ως ανθρώπινα απορρίμματα.

Στρατιωτικές Επεμβάσεις καί Νεοφιλελευθερισμός κατά τών Ανθ· Δικ·

Τό ΝΑΤΟ – ήτοι, οι ΗΠΑ – επικαλούμενο τά άρθρα τής Οικ· Διακ· τών Ανθ· Δικ·, εκτελεί «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» (στρατιωτικές επεμβάσεις, βομβαρδισμούς, πραγμάτωση τού εμπάργκο, ... ) γιά ν’ αποκαταστήσουν ή νά εδραιώσουν τήν δημοκρατία, ν’ αποτρέψουν ή νά θέσουν τέλος σέ μία γενοκτονία ή εθνοκάθαρση, καί πρός όφελος τής εθνικής ασφάλειας τών δημοκρατικών ή ανίσχυρων κρατών.

Σχετικά μέ τά αποτελέσματα αυτού τού είδους ιμπεριαλιστικών «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» κοίτα : Pax-Americana, NATO : Στρατιωτικές Επιχειρήσεις καί Εμπάργκο.

καί ένα απόσπασμα από τό προαναφερθέν πόνημα γιά νά ξαναθυμηθούμε ότι οι ιμπεριαλιστές υπογράφουν συνθήκες καί συμφωνίες οι οποίες αποσκοπούν στόν εξανθρωπισμό μας, αλλά οι ενέργειες τους ακυρώνουν τόν ανθρωπιστικό σκοπό τους.

Τό επιβληθέν εμπάργκο τών ΗΠΑ κατά τού Ιρακινού λαού τό 1991, έως τό 1996 είχε προκαλέσει τόν θάνατο άνω τών 500.000 παιδιών ένεκα τής έλλειψης φαρμάκων, τροφής κ.τλ. Η υπουργός Εξωτερικών τής κυβέρνησης Clinton, Madeleine K. Albright, κατά τήν διάρκεια συνέντευξης σέ πανεθνικό δίκτυο τηλεόρασης τό 1996, δήλωσε ότι εγκρίνει αυτού τού είδους ανήθικου βιολογικού πολέμου διότι «πιστεύουμε ότι τό αντίτιμο αξίζει τόν κόπο» -- δηλαδή, ο εξαθλιωμένος Ιρακινός λαός νά επαναστατήσει καί ν’ ανατρέψει τόν Σαντάμ Χουσεΐν.

Η πληθυσμιακή έκρηξη κατά τών Ανθ. Δικ.

Από οικολογικής καί πολιτισμικής θεώρησης, οι Κινέζοι καί οι Ινδοί, λόγω τής πληθυσμιακής έκρηξης των, εγκληματούν κατά τών άλλων φυλών τού ανθρωπίνου είδους καί κατά όλων τών άλλων ειδών επί τού πλανήτη μας.

12 { Our physical world has no “idea” of / does not comprise light, sounds, smells or tastes, but contains matter, chemicals dissolved in air or water, rays, electromagnetic radiation, … which are received by one’s sensory organs and nerves and translated by specific parts of his brain into experiences – sense of sight / smell / hearing / touch / and taste. One’s body makes him experience certain physical sensations, such as a feeling of hunger, tiredness, etc. Then, these types of senses and feelings are used by our neurons as guides to one’s experiences acquired through his interaction with his immediate natural and social environment, forming “real” and abstract thoughts, ideas and images. Thus we speak of : the sense of direction / locality / proportion / well-being / fulfilment / uplift / values / a word / the absurd…, and a feeling of expectancy / danger…

Our neurons create all that we sense, all of our sensual abilities – our ability to feel any emotion – is the end product of an emergent property from the neural processes in our brain, i.e., feelings develop as emergent properties of the neural processes of the brain. At least for a few minutes, one can have awareness of sensations without a single thought in his head, and thus we may dare to wonder whether the foundation of consciousness lie in feelings rather than thought.

The abstractness of “a sense of” and “a feeling of” are the staff that give meaning to the thinking part of our brain – I would rather live as a blithering feeling idiot rather than a thinking computer (i.e. neurons with no recordings of feelings), and this, because no sage can explain my internal conscious experiences using a computational theory of mind.

Prometheus’ torturous gift to us is our awareness of the mortality of man, and for this I say that it’s fair, if we were given the choice, to opt for a supernatural eternal life. But since this alternative is one that may materialize in the very distant future, I recommend that we should exploit a wise, evolved defence mechanism of our brain to deal with the imperfections of our biological body, and

with some threats to our being of the physical environment – the practicality of the feeling of immediate pain.

Most of our feelings act like discriminate hedonic amplifiers, which define and exaggerate the reproductive consequences of the environmental or social events. The immediate (feeling of) pain is an evolved conscious experience that exaggerates the biological threat so that we may learn to avoid dangerous situations / harmful substances, etc.

The ones who understand the importance of preventive medicine to our well being will be able to grasp the benefits to our children of the application of the following proposition : we amplify, through the teaching of sciences to our students, the importance of dealing with a problem (smoking, propaganda, belief in the paralogue, … ) at its root so that it may not become an insolvable biological or psychological problem (obesity, cancer, belief in supernatural forces of the occult, unfounded fears, …) }

{ ADE : If we sincerely want to protect our own species from our selves, it’s imperative that we should become keen students of the workings of nature, and base the human rights on its wise laws. }

Πώς όμως κατορθώσαμε νά φερόμαστε τόσο ηλίθια ;

Η Κακοποίηση καί Εκβαρβαρισμός τού Ανθρώπου από Συγκεκριμένες Θρησκείες

Εισαγωγή

Η Ιουδαϊκή καί Χριστιανική θρησκεία κατά τών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων :

Διωγμός τών επιστημών

Κατάργηση τής Ιατρικής

Κατάργηση τής ελευθερίας πίστεως

Δουλεία καί υποταγή στήν εξουσία

Η απαξίωση τής γυναικός :

Η Καταδίκη τής γυναίκας

Η γυναίκα καί ο διάβολος

Φόνευσε τίς Μάγισσες

Η Κατωτερότητα τής Γυναίκας

Σώπασε τήν Γυναίκα, Η Γυνή νά Υποτάσσεται

Η Οικογενειακή Ζωή, Γάμος

Η Μητέρα είναι Ακάθαρτη

Η Σύζυγος νά Υποτάσσεται στήν Μοίρα της

Κόψτε τό Χέρι της

Η Κόρη :

Δουλεία

Η Αξία τής Παρθένου

Βίασε τήν Κόρη μου

Κάψε ζωντανή τήν κόρη

Λιθοβόλησε τήν Κόρη

Κατάργηση τού δικαιώματος μας στόν πολιτισμό, στήν ομορφιά καί χαρά τής ζωής

Ίσλαμ

Εισαγωγή

Στήν σημερινή εποχή τής γνώσεως, τού αντιπαραλόγου καί τής συνταγματικώς κατοχυρωμένης ελευθερίας μας νά αμφισβητούμε, νά ερευνούμε καί νά επιλέγουμε αυτές τίς αξίες οι οποίες εξυψώνουν τό πνεύμα μας, τό ερώτημα που τίθεται είναι εάν οι αξίες τών σημερινών επικρατέστερων θρησκειών συνεισφέρουν εις ή πολεμούν τήν πνευματική πρόοδο μας καί τό δικαίωμα μας στήν ευτυχία.

Δέν υπάρχει όμως πιό ευαίσθητο θέμα από τήν πίστη τού ανθρώπου σέ μία θεϊκή υπέρτατη εξουσία. Η κριτική επί τών δογμάτων μίας συγκεκριμένης θρησκείας ενεργοποιεί αυτομάτως αυτό τό συγκεκριμένο μέρος τού εγκεφάλου τού πιστού που αντιδρά ενστικτωδώς – ένεκα τού φόβου τής στέρησης του τής αιωνιότητος – σ’ οιονδήποτε λογικό συλλογισμό καί τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία που μαρτυρούν τό παράλογο, τό ψεύδος τών δογμάτων τής πίστεως του καί τήν επικινδυνότητα αυτών γιά τό σύνολο τής ανθρωπότητος στήν εποχή τών πυρηνικών, χημικών καί βιολογικών όπλων, τής ανεξέλεγκτης οικολογικής καταστροφής από τόν νέο «δαίμονα» : τόν καταναλωτισμό ως τήν υπέρτατη επίγεια αξία.

Η αρχική μου εργασία επί τών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δέν άγγιζε αυτό τό τόσο ευαίσθητο θέμα τής πίστεως που μέ τίς μαγικές της δυνάμεις εντέλλεται τήν ακύρωση μελέτης πονημάτων που τήν εκθέτουν.

Αυτή η πνευματική μου δειλία – ένεκα τής εγωιστικής μου επιθυμίας νά διαβάσουν τήν εργασία μου όσο τό δυνατόν περισσότεροι ... – γέμισε σελίδες τών οποίων τό περιεχόμενο καί η αξία τους δέν διέφερε από αυτών τών πολυμαθών «ειδικών» που μελέτησα γιά τήν έρευνα μου. Καί μετά, καθ’ όλα τυχαίως, έπεσα πάνω σ’ ένα αρχαιοελληνικό γνωμικό : «Ελευθέρου ανδρός εστιν αεί ταληθή λέγειν (ανήκει εις τόν ελεύθερο άνδρα νά λέγει πάντοτε τήν αλήθεια)». Δηλαδή, πως είναι δυνατόν νά συνεισφέρουμε στήν εδραίωση τών Ανθ· Δικ· όταν δέν είμαστε ελεύθεροι ν’ αντιμετωπίσουμε τήν αλήθεια, πόσο μάλλον δε νά μιλούμε αληθώς ένεκα τής αποδεκτής μεθοδολογίας αποφυγής κριτικής κατά, προσβολής καί εξάλειψης τών θρησκευτικών καί εθνικιστικών προκαταλήψεων κοινωνιών που συνυπέγραψαν τήν Οικ· Διακ· τών Ανθ· Δικ. Οι συντάκτες της – η Έλινορ Ρούζβελτ, ο Ρενέ Κασέν, ο Τζόν Χάμφρι, ... – περιορίστηκαν στήν απλή διακήρυξη τους, ήτοι χωρίς κανένα μηχανισμό επιβολής τών άρθρων της, πιστεύοντας ότι θά ανύψωνε τήν συνείδηση σέ όλο τόν κόσμο γιά τό «φυσικό δίκαιο» τών αξιών τών Ανθ· Δικ·, καί ως συνέπεια τήν αποδυνάμωση τών δυνητικών αυτουργών παραβίασης τους. Δηλαδή, θεωρητικώς οι λέξεις που αναγγέλλουν τούς κανόνες καί τίς αξίες τών Ανθ· Δικ· εμπεριέχουν εγγενώς μία μαγική δύναμη η οποία επιδρά θετικώς επί τών συσκοτισμένων εγκεφάλων τών θρησκολήπτων καί αντικαθιστά τά αντι-ανθρωπιστικά δόγματα μέ τίς αρχές τού φυσικού δικαίου.

Όταν δέ τόν Φεβρουάριο τού 1947, η Ε. Ρούζβελτ συγκάλεσε μία επιτροπή επεξεργασίας στό διαμέρισμα της, ένας Κινέζος κομφουκιανιστής καί ένας Λιβανέζος θωμιστής ανέπτυξαν ο καθένας τήν δική του πολιτισμική επιχειρηματολογία περί τών φιλοσοφικών καί μεταφυσικών βάσεων τών δικαιωμάτων. Τό συμπέρασμα τής συναντήσεως τους εμπεριέχεται στήν λακωνική δήλωση τους ότι η Δύση καί η Ανατολή συμφωνούν ότι διαφωνούν...

Πρόσθεσε τίς διαφορές τών θρησκευτικών πρακτικών à γυναίκα οικογένεια...

[ κοίτα : εξαιρέσεις τίς οποίες υπέβαλλαν οι διάφορες χώρες επί τών κανόνων τών Δικ· τών Παιδιών καί τών Δικ· τών Γυναικών. ]

Ο Χριστιανισμός* καί ο Ισλαμισμός είναι δύο αιρέσεις τής Θρησκείας τού Γιαχβέ τών Εβραίων – η δέ σύνθεση τού Κορανίου** έγινε μέ τήν χρησιμοποίηση κειμένων από τήν Παλαιά Διαθήκη τού ιουδαϊσμού καί τήν Καινή Διαθήκη του χριστιανισμού. Οι θεμελιώδεις αξίες καί τών τριών θρησκειών έχουν «δοθεί» από τόν Γιαχβέ καί είναι καταγραμμένες στήν Παλαιά Διαθήκη.

[ *Η Κ. Διαθήκη είναι συνέχεια τής Π. Διαθήκης

Ματθαίος : «ι’5 Τούτους τούς δώδεκα απέστειλεν ο Ιησούς, καί παρήγγειλεν εις αυτούς, λέγων, Εις οδόν εθνών μή υπάγητε, καί εις πόλιν Σαμαρειτών μή εισέλθετε (Ιησούς ο καλός Σαμαρείτης ;)· υπάγετε δέ μάλλον πρός τά πρόβατα τά απολωλότα τού οίκου Ισραήλ». Ήτοι, όπως καί ο πατέρας του, δέν ενδιαφέρεται γιά τόν ‘’άλλον’’, τόν μή Εβραίο. «ε’17 Μή νομίσητε ότι ήλθον νά καταλύσω τόν νόμον ή τούς προφήτας· δέν ήλθον νά καταλύσω, αλλά νά εκπληρώσω». Ήτοι, συμφωνεί μέ τήν κοσμοθεωρία / ηθικολογία τού πατέρα του, Γιαχβέ. Επίσης, μελέτησε : Ματθαίος κα’5, α’21, ιθ’28, κστ’56. Μάρκος ιδ’49-50. Λουκάς β’21, ισ’22, κβ’30. Ιωάννης α’31, 46, β’15, ιβ’13, ε’39, 46-47. Πράξεις ιζ’1-2. Ρωμαίους ια’26. Γαλάτας γ’28-29, δ’26. Εβραίους ιβ’22, καί τά βιβλία τού Μ. Καλόπουλου στό www. greatlie.com ]

[ ** Κοράνιο 42:13 : «Νομοθετεί τήν ίδια θρησκεία που είχε συστήσει στόν Νώε, στόν Αβραάμ, στόν Μωυσή καί στόν Ιησού». ]

Δέν υπάρχει ένα Άρθρο τού Καταστατικού Χάρτη τού ΟΗΕ, τής Οικ· Διακ· τών Ανθρ· Δικ· καί τών Δικ· τού Παιδιού, τό οποίο νά μήν ακυρώνεται από τίς εντολές τού θεού τών ιερών βιβλίων τών προαναφερθέντων μονοθεϊστικών θρησκειών, εξεγείροντας ακόμη καί τήν πιό ναρκωμένη ανθρώπινη συνείδηση.

Η Ιουδαϊκή καί Χριστιανική θρησκεία κατά τών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Οι ακόλουθες αναφορές σέ χωρία (εκ τών Ιερών Βίβλων καί συγγραμμάτων τών Πατέρων τής εκκλησίας) επί συγκεκριμένων θεμάτων, αποτελούν ένα μικρό δείγμα τού πλήθους αυτών τά οποία αναγνώσκει ο επιμελής ερευνητής / μελετητής.

The Bible is a lot of things to a lot of people, but to Christians Jews, it is a source of inspiration and a guide to daily living. Μοναδικό χαρακτηριστικό της δέ στό Πάνθεο τών ιερών βιβλίων, αποτελεί τό πλήθος αντιφάσεων, η βαρβαρότης καί άγνοια στοιχειωδών επιστημονικών αληθειών τού Γιαχβέ, καί η δαιμονομανία* τής Κ. Διαθήκης. (*κοίτα : Elaine Pagels, The Origin of Satan, First Vintage Books Edition, 1996, καί τάβιβλία τού Μ. Καλόπουλου στό www. greatlie.com )

Διωγμός τών επιστημών

Οι θαυματοποιοί καί πολεμιστές Προφήτες τής Π. Διαθήκης καί ο θαυματοποιός καί θεραπευτής Ι. Χριστός εξασκούν τήν μαγγανεία · ο δέ Ι. Χριστός θεμελίωσε τήν πίστη στήν δαιμονολογία : όλες οι αρρώστιες, τά πάθη καί δεινά τού ανθρώπου προκαλούνται από μία υπερφυσική, πανίσχυρη οντότητα, τόν Δαίμονα, Διάβολο (ή Εωσφόρο ;).

Όλοι, ανεξαιρέτως, οι Μεγάλοι καί Άγιοι Πατέρες, ακολουθώντας πιστά τά δόγματα τής Αγίας Γραφής, έθεσαν επιτυχώς υπό διωγμό όλες τίς επιστήμες τών Ελλήνων καί αντικατέστησαν αυτές μέ τό «φώς εξ ανατολής» : τήν δαιμονολογία, μαγεία, μαγγανεία καί πτωματολατρεία.

Όταν καταργούμε τό δικαίωμα μας στήν γνώση : ακυρώνουμε τό κύριο χαρακτηριστικό τής ανθρώπινης φύσεως μας – ήτοι, απενεργοποιούμε τό μέρος αυτό τού εγκεφάλου μας που μας κάνει νά ξεχωρίζουμε από τά ζώα · απαρνιόμαστε νά καρπωθούμε τά οφέλη τών επιστημών : βιολογική καί ψυχική υγεία, ανώτερος σκοπός τού λόγου υπάρξεως μας, ....

Κατάργηση τής Ιατρικής

«14 Ασθενεί τίς μεταξύ σας; ας προσκαλέση τούς πρεσβυτέρους τήν εκκλησίας, καί ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν μέ έλαιον εν τω ονόματι τού Κυρίου. 15 Καί η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τόν πάσχοντα, καί ο Κύριος θέλει εγείρει αυτόν·» Ιακώβου ε’.

Στό Δευτερονόμιο κη’15-63, η μαγεία, η μαγγανεία καί οι κατάρες πολεμούν τήν ιατρική, όπως πλήθος άλλων χωρίων τής Αγίας Γραφής.

Σύμφωνα μέ τόν Μέγα Βασίλειο, τό νά εναποθέτεις τήν υγεία σου στά χέρια τών ιατρών είναι κτηνώδες (Μέγα Ασκητικόν). Ο άγιος Αυγουστίνος κήρυξε διωγμό κατά τής ιατρικής, αντικαθιστώντας αυτήν μέ τό θεραπευτικό αποτέλεσμα τών 40 προσευχών στόν άγιο Πέτρο. Ομοίως συμβουλεύουν καί οι άλλοι Πατέρες τής εκκλησίας.

Κατάγαργηση τής Ελευθερίας Πίστεως

Εάν ο αδελφός σου, ο υιός τής μητρός σου, ή ο υιός σου, ή η θυγάτηρ σου, ή η γυνή τού κόλπου σου, ή ο φίλος σου όστις είναι ως η ψυχή σου, σέ παρακινήση κρυφίως, λέγων, Ας υπάγουμε καί ας λατρεύσωμεν άλλους θεούς... 9 αλλά εξάπαντος θέλεις θανατώσει αυτόν· η χείρ σου θέλει είσθαι πρώτη επ’ αυτόν διά νά θανατώσης αυτόν, καί η χείρ παντός τού λαού έπειτα. 10 Καί θέλεις λιθοβολήση αυτόν μέ λίθους, ώστε νά αποθάνη·... 12 Εάν ακούσης εις τινα τώ πόλεών σου, ... άνθρωποι ... λέγοντες, Ας υπάγωμεν, καί ας λατρεύσωμεν άλλους θεούς, ...15 εξάπαντος θέλεις πατάξει τούς κατοίκους τής πόλεως εκείνης εν στόματι μαχαίρας, εξολοθρεύων αυτήν, καί πάντας τούς εν αυτή, καί τά κτήνη αυτής, εν στόματι μαχαίρας. 16 Καί θέλεις συνάψει πάντα τά λάφυρα... θέλεις καύσει εν πυρί τήν πόλιν... καί θέλει είσθαι εις τόν αιώνα ερείπια...» Δευτ 13. Διάβασε επίσης :Γένεσις 17:9-14, Εξοδος 32:27-29, Αριθμοί 31:9-19, Β’ Σαμουήλ 12:31,

It goes against the nature of any tolerant loving parent and sane person, the belier in a god who orders the killing of one’s children, close relatives and of strangers, simply because they tried to proselytize you to their religion – a practice which was the norm, even by force, for Christianity until the 16th century.

Ο όρος Χριστιανόπουλο (ή καί Μωαμεθανόπουλο, κ.τλ.) δηλώνει ότι τό παιδί μεγαλώνει σ’ ένα χριστιανικό οικογενειακό περιβάλλον καί πιστεύει άβουλα μιάς καί σ’ αυτήν τήν πρώιμη ηλικία δέν έχει αναπτύξει ακόμη τήν απαραίτητη κριτική σκέψη ώστε μέσω τής ανεξάρτητης έρευνας του νά μπορεί νά εκτιμήσει τήν ορθότητα ή μή τών δογμάτων τής θρησκείας τών γονιών του. à κοίτα ΑΔΕ : θρησκεία, παιδεία.

Δουλεία καί υποταγή στήν εξουσία

Ποία η επίδρασης τών δογμάτων τής Αγίας Γραφής επί τής κοινωνικο-πολιτικής θεώρησης τών ΛΕΑ έναντι τού «άλλου» ;

Δουλεία

«7 Καί εάν τίς (Εβραίος) πωλήση τήν θυγατέρα αυτού διά δούλην...» Έξοδος κα’

«2 Εάν αγοράσεις δούλον Εβραίον... · εν δέ τώ εβδόμω θέλει εξέλθει ελεύθερος, δωρεάν.

4 Εάν ο κύριος αυτού έδωκεν εις αυτόν γυναίκα, καί εγέννησεν εις αυτόν υιούς ή θυγατέρας, η γυνή καί τά τέκνα αυτής θέλουσιν είσθαι τού κυρίου αυτής, αυτός δέ θέλει εξέλθει μόνος. 5 Αλλά εάν ο (Εβραίος) δούλος είπη φανερά, Αγαπώ τόν (Εβραίο) κύριον μου, τήν γυναίκα μου, καί τά τέκνα μου, δέν θέλω εξέλθει ελεύθερος· 6 ... καί ο κύριος αυτού θέλει τρυπήσει τό ωτίον αυτού μέ τρυπητήριον· καί θέλει δουλεύει αυτόν διαπαντός» Έξοδος 21. Δηλαδή, ο Εβραίος δούλος, μετά από επτά έτη δουλείας, έχει μόνο μία ευκαιρία ν’ αποφασίσει εάν θέλει νά εγκαταλείψει τούς δούλους παιδιά καί σύζυγον του ώστε νά ζήσει, κατά μεγάλη πιθανότητα, ως ελεύθερος δουλοπάροικος. Η αριθμός 4 εντολή είναι αυτή η οποία μαρτυρεί τήν απύθμενο βαρβαρότητα, ανηθικότητα τού μισάνθρωπου Γιαχβέ.

«5 Οι δούλοι, υπακούετε εις τού κατά σάρκα κυρίους σας μετά φόβου καί τρόμου, εν απλότητι τής καρδίας σας, ως εις τόν Χριστόν 6... ως δούλοι τού Χριστού· εκπληρούντες τό θέλημα τού θεού εκ ψυχής,» Εφες 6

«1 Όσοι είναι υπό ζυγόν δουλείας, ας νομίζωσι τούς κυρίους αυτών αξίου πάσης τιμής, διά νά μή βλασφημήται τό όνομα τού Θεού καί η διδασκαλία.» Ά Τιμ 6

«9 τούς δούλους νά υποτάσσωνται εις τούς εαυτών δεσπότας, νά ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, νά μή αντιλέγωσι·» Τίτον 2

«47 Εκείνος δέ ο δούλος* όστις γνωρίσας τό θέλημα τού κυρίου αυτού, δέν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά τό θέλημα αυτού, θέλε δαρθή πολύ (! ;)» Λουκ 12. * Ο Αμερικάνος πιστός διαβάζει ‘’υπηρέτης’’ αντί ‘’δούλος’’, που στήν πραγματικότητα χειροτέρευε τήν θέση τών δούλων, διότι εάν μπορούσαν νά δέρνουν πολύ τούς υπηρέτες τους, φαντάζεστε πόσο θά καλοπερνούσαν οι δούλοι τους. Αλλά αντί νά φανταζόμαστε ας ξυπνήσουμε διαβάζοντας τόν ακόλουθο νόμο τού πατέρα τού Ιησού Χριστού : «20 Καί εάν τίς πατάξη τόν δούλον αυτού ή τήν δούλην αυτού μέ ράβδον*, καί αποθάνη υπό τάς χείρας αυτού, θέλει εξάπαντος τιμωρηθή. 21 Άν όμως ζήση μίαν ημέραν, ή δύο (!!!), δέν θέλει τιμωρηθή· διότι είναι αργύριον αυτού.» *Τιμωρείται ο κύριος του, εάν τόν φονεύσει μέ πέτρα, μαχαίρι, μέ τίς γροθιές του, κ.τλ ;

Ι. Χρυσόστομος (εις Ά Κορινθίους Ομιλία ΙΘ, σελ 535, κδ· Γρηγόριος ο Παλαμάς, 1980) : «Όπως ακριβώς δέν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Καί γιά νά καταδείξει τούτο μέ μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (ο Παύλος) : Αλλά καί άν ημπορείς νά γίνης ελεύθερος ; Χρησιμοποίησε περισσότερον τήν δουλείαν, δηλαδή νά είσαι περισσότερον δούλος. Καί διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται νά ελευρερωρεί τόν συμβουλεύει νά μείνει δούλος. Διότι θέλει νά δείξει ότι καθόλου δέν βλάπτει η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα. Καί γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι τό ‘’χρησιμοποίησε περισσότερον’’ τό είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντας ότι σημαίνει, εάν ημπορείς νά ελευρερωθείς, ελευθερώσου. Δέν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων νά δείξη ότι δέν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος καί επομένως, λέγει, καί άν ακόμη εξαρτάται από σένα νά ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».

It came from precisely such verses that justified, in many peoples minds, the tortures inflicted on American Indians and African slaves, and especially when they tried to leave their cruel masters in the American colonies. “Good” Christians of the day would drive nails and spikes through the ears of defenseless slaves whose only offense came from the will to no longer serve as slaves.

“English North Americans embraced slavery because they were Christians, not in spite of it…” Forrest G. Wood.

The Biblical Jesus lived in a time when slavery flourished, yet He never spoke or fought against it – actually he approved it one 100%. The Bible bears witness to the fact that God accepts not only slavery but violence against them. Η υπακοή τού ανθρώπου-υποχείριο τών εξουσιαστών καί τού δούλου στόν ευλογημένο ηγεμόνα ή αφεντικό του, αποτελεί «μοντέλο» τού ιδανικού Χριστιανού.

Υποταγή

«1 Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τάς ανωτέρας εξουσίας· ... αι δέ ούσαι εξουσίαι, υπό τού Θεού είναι τεταγμένοι. 2 Ώστε ο εναντιούμενος εις τήν εξουσίαν, εναντιούται εις τήν διαταγήν τού Θεού· ... 4 επειδή ο άρχων είναι τού Θεού υπηρέτης..., φοβού· διότι δέν φορεί ματαίως τήν μάχαιραν· ... 5 Διά τούτο είναι ανάγκη νά υποτάσσησθε, ουχί μόνον διά τήν οργήν, αλλά καί διά τήν συνείδησιν.» Ρωμ· 13.

«13 Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν διά τόν Κύριον· είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, 14 είτε εις ηγεμόνας, ... 15 διότι ούτως είναι τό θέλημα τού Θεού... 18 Οι οικέται, υποτάσσεσθε εν παντί φόβω εις τούς κυρίους σας, ου μόνον εις τούς αγαθούς καί επεικείς, αλλά καί εις τούς διεστραμμένους·» Ά Πέτρου 2

Η απαξίωση τής γυναικός

According to archaeologist and priest, Roland de Vaux, the God of the Bible decrees that woman must submit to the dominance of man : “… all the texts show that Israelites wanted mainly sons to perpetuate the family line and fortune, and to preserve the ancestral inheritance… A husband could divorce his wife; women on the other hand could not ask for divorce… the wife called her husband Ba’al or master; she also called him adon or lord; she addressed him, in fact, as a slave addressed his master or subject, his king. The Decalogue includes a man’s wife among his possessions… all her life she remains a minor. The wife does not inherit from her husband, nor daughters from their father, except when there is no male heir. A vow made by a girl or married woman needs, to be valid, the consent of the father or husband and if this consent is withheld, the vow is null and void. A man had a right to sell his daughter. Women were excluded from the succession.”

Αυτού τού είδους ηθικές επιταγές, όταν αποτελούν βασικό μέρος τών θρησκευτικών δοξασιών, δικαιολογούν τήν στέρηση από τίς γυναίκες ίσων δικαιωμάτων (στήν μόρφωση, στήν εργασία, ... καί συμμετοχής της στά κοινά), καί τήν εξάσκηση σωματικής καί ψυχολογικής βίας επί αυτών : ξυλοδαρμός, αφαίρεση «ακάθαρτων» μερών τού σώματος της, βιασμός, συνθήκες πολυγαμίας χωρίς τήν έγκριση της, εγκατάλειψη από τόν σύζυγο της χωρίς βάσιμο λόγο καί οικονομική αποκατάσταση της από τόν σύζυγο της.

Η Καταδίκη τής γυναίκας

«16 Πρός δέ τήν γυναίκα είπε, Θέλω υπερπληθύνει τάς λύπας σου καί τούς πόνους τής κυοφορίας σου· μέ λύπας θέλεις γεννά τέκνα· καί πρός τόν άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου, καί αυτός θέλει σέ εξουσιάζει». Γέν 3.

D.J. kennedy, Why I Believe, World Publishing, 1980 : “Christianity teaches that the human race is depraved, fallen and sinful.”

Not only does the woman get blamed for the Fall, but God decides to multiply her sorrow, plus, she must submit to her husband like a slave. Religionists have used this verse as justification and “reason” for the pain and punishment (sin) of childbirth and the sin of mankind. And to this day many Christians, Jews and Islamics place women lower than men in the ranking of Godly order. If ever there existed a more cruel justification against women, it could not have done as much damage as from belief in Genesis 3:16. Because of the belief in the Fall, countless Christians have branded the entire human race as depraved. Γιά έναν αληθινό πιστό είναι αδύνατον νά συνυπάρξει μέ μία γυναίκα σέ μία σχέση εις τήν οποία ολοκληρώνουν τήν προσωπικότητα τους καταθέτοντας τά πιό ευγενή ψυχικά τους δώρα.

Before the advent of male dominated religions, cultures around the world respected* women and worshipped goddesses*. The Old Testament records the brutal slaughter of surrounding cultures and slowly throughout the centuries, the goddess religions faded away in place of the belief-system of a jealous scatological, male war god. (*Merlin Stone’s book, “When God was a Woman, (Barnes & Noble Books, 1976) is a true eye-opener.)

Η γυναίκα καί ο διάβολος

Κοσμάς ο Αιτωλός : «Άν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις τόν διάβολο καί μία γυναίκα, πήγαινε πρός τά εκεί που είναι ο διάβολος καί όχι εκεί που είναι η γυναίκα...»

Άγιος Ισαάκ ο Σύριος : «Είναι καλύτερο νά φάς δηλητήριο, παρά νά συνφάγεις μέ μία γυναίκα καί άν ακόμη είναι μητέρα σου ή αδελφή σου».

Σχετικά γιά τήν ψυχοπάθια φόβου καί μίσους τών Ορθοδόξων – καί όχι μόνο – μοναχών καί αρκετών κληρικών, αξίζει νά διαβάσετε τουλάχιστον ένα από τά βιβλία τού σύγχρονου Μοναχού Μιχαήλ, «Η γυναίκα στό βλέμμα & στό λογισμό τού Ορθόδοξου μοναχού», Εκδ· Δορκάς, 2001. Οφείλουμε δέ ν’ αναλάβουμε τίς ευθύνες μιάς καί αρκετοί από αυτούς τούς αντικοινωνικούς μοναχούς – καί ιεροκήρυκες ομοίους τους – μολύνουν τίς εύπλαστες αθώες ψυχές τών παιδιών μας ακόμη καί στόν 21ον αιώνα.

Φόνευσε τίς Μάγισσες

«ΜΑΓΙΣΣΑΝ δέν θέλεις αφήσει νά ζή.» Έξοδος, 22:18.

This verse justified the burning of women in Europe judged as witches. In early America, the Salem witch trials resulted in the deaths of women and men. Actually, lots of these so witches were women practicing medicine – a profession which fell in the domain of priests, just like all (pseudo-)sciences that they practiced.

Η Κατωτερότητα τής Γυναίκας

«1 ... καλόν είναι εις τόν άνθρωπον νά μή εγγίση εις γυναίκα.» Ά Κορ 7.

«... γιά νά πατούν όχι μόνο άνθρωποι, αλλά καί γυναίκες...» Βίος Πορφυρίου.

«19 καί εάν η γυνή έχη ρεύσιν, ... , θέλει είσθαι αποκεχωρισμένη επτά ημέρας· καί πάς όστις εγγίση αυτήν, θέλει είσθαι ακάθαρτος έως εσπέρας. 20 Καί πάν πράγμα, επί τού οποίου κοίτεται εις τόν αποχωρισμόν αυτής, θέλει είσθαι ακάθαρτον· καί πάν πράγμα, επί τού οποίου κάθηται θέλει είσθαι ακάθαρτον. 21 Καί πάς όστις εγγίση τήν κλίνην αυτής θέλει πλύνει... ακάθαρτος έως εσπέρας» Λευιτ· ιε’. Δηλαδή, γιά νά είμαστε καλοί Χριστιανοί, οφείλουμε νά μήν μοιραζόμαστε μέ τίς γυναίκες τά εστιατόρια, τά μέσα μαζικής μεταφοράς, τούς χώρους εργασίας μας, καί τά παιδιά νά μένουν μακριά από τήν μητέρα τους μερικές συγκεκριμένες ημέρες κάθε μήνα.

«... η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δέ τής γυναικός, ο ανήρ· ... Διότι ο μέν ανήρ δέν χρεωστεί νά καλύπτη τήν κεφαλήν αυτού, επειδή είναι εικών καί δόξα τού θεού· η δέ γυνή είναι δόξα τού ανδρός. Διότι ο ανήρ δέν είναι εκ τής γυναικός, αλλ’ η γυνή εκ τού ανδρός· επειδή δέν εκτίσθη ο ανήρ γιά τήν γυναίκα, αλλ’ η γυνή διά τόν άνδρα.» Πρός Α’ Κορ· 11:3, 7,8-9. «Αι γυναίκες σας ας σιωπώσιν εν ταίς εκκλησίαις· διότι... αλλά νά υποτάσσωνται... Αλλ’ εάν θέλωσι νά μάθωσι τι, ας ερωτώσιν εν τώ οίκω τούς άνδρας αυτών· διότι αισχρόν είναι εις γυναίκα νά λαλώσιν εν εκκλησία». Α’ Κορ· 14:34-35, καί, Α’ Πέτρος 3:1-7, Πρός Κολοσσ 3:18-19.

«... όμως η γυναίκα του (τού μοιχευομένου ανδρός) δέν ημπορεί νά τόν χωρίση, διά τήν πορνείαν ταύτην, ο δέ άνδρας χωρίζει τήν γυναίκα του, εάν μέ άλλον πορνεύση». Πηδάλιο σελ. 605, κανών ΚΑ’ Μ. Βασιλείου.

«Καί μακάρι νά έμενε μέχρι τών αρένων η ειδωλομανία των (Ελλήνων) καί νά μήν κατεβίβαζαν μέχρι τών θηλέων τό θείον όνομα. Διότι καί τάς γυναίκας, μέ τάς οποίας δέν είναι ασφαλές ούτε από κοινού ν’ αποφασίζη κανείς δι’ υποθέσεις, τάς λατρεύουν καί τάς προσκυνούν μέ τιμήν που αρμόζει εις τόν Θεόν» Μέγας Αθανάσιος, Ά Περί ειδωλολατρίας

The Bible’s decree of male supremacy has kept woman inferior to men for centuries. For the religious, it comes as a sad fact that a human must have a penis to receive any respect or power within the Church. All women should realize that such phrases in the Bible has justified for many Christian men, not only their supremacy but a reason to sexually abuse women.

Σώπασε τήν Γυναίκα, Η Γυνή νά Υποτάσσεται

«η γυνή ας μανθάνη νά ησυχά μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δέν συγχωρώ νά διδάσκη, μηδέ νά αυθεντεύη επί τού ανδρός, αλλά νά ησυχάζη.» Α’ Τιμόθεον 2:11-12, καί Α’ Κορ· 14:34-35, καί, Α’ Πέτρος 3:1-7, Πρός Κολοσσ 3:18-19.

Αυτός ήτο καί ένας από τούς λόγους που οι πιστοί τού θεού τής αγάπης, Χριστού, παρακινούμενοι από τόν επίσκοπο τους, Κύριλλο, εφόνευσαν τήν τελευταία αχτίδα φωτός πρίν τόν Μεσαίωνα, τήν Ελληνίδα πανεπιστημιακό πολυαγαπημένη τής Αλεξάνδρειας τού 5ου μ.Χ. αιώνος, Υπατία. Σύμφωνα μέ τόν χριστιανό ιστορικό Σωκράτη τόν Σχολαστικό : «... (χριστιανοί) παραφύλαξαν αυτή τήν γυναίκα καθώς γύριζε σπίτι της καί τήν έσυραν έξω απ’ τό αμάξι της. Τήν έσυραν μέσα σέ μία εκκλησία ... τήν ξεγύμνωσαν, έγδαραν τό δέρμα της μέ κοφτερά κογχύλια καί ξέσκισαν τίς σάρκες του κορμιού της μέχρι που σταμάτησε νά αναπνέει.»

Simone de Beauvoir, The Second Sex 1949 : “Man enjoys the great advantage of having a god endorse the code he writes; and since man exercises a sovereign authority over women it is especially fortunate that this authority has been vested in hi by the Supreme Being. For the Jews, Mohammedans and Christians among others, man is master by divine right; the fear of God will therefore repress any impulse towards revolt in the downtrodden female.”

Elizabeth Cady Stanton : “The bible teaches that women brought sin and death into the world, that she precipitated the fall of the race, that she was arraigned before the judgment seat of Heaven, tried, condemned and sentenced. Marriage for her was to be a condition of bondage, maternity a period suffering and anguish, and in silence and subjection, she was to play the role of a dependent on man’s bounty for all her material wants, and for all the information she might desire… Here is the Bible position of woman briefly summed up.”

Η Οικογενειακή Ζωή, Γάμος

One example of Christian teaching not being derived from the Bible is the Christian assertion that the Bible gives instructions regarding a happy married life which is a mode of existence that should be sought after. In reality, this is not so at all.

«21 Θέλει δέ παραδώσει αδελφός αδελφόν εις θάνατον, καί πατήρ τέκνον· καί θέλουσιν επαναστή τέκνα κατά γονέων, καί θέλουσι θανατώσει αυτούς. 22 Καί θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων διά τό όνομα μου· ο δέ υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.

34 Μή νομίσητε ότι ήλθον νά βάλω ειρήνην επί τήν γήν· δέν ήλθον νά βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν. 35 Δότι ήλθον νά διαχωρίσω άνθρωπον κατά τού πατρός αυτού, καί θυγατέρα κατά τής μητρός αυτής, καί νύμφην κατά τής πενθεράς αυτής. 36 Καί εχθροί τού ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού». Ματθ ι’ «29 καί πάς όστις αφήκεν οικίας, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, η γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν τού ονόματος μου, εκατονταπλάσια θέλει λάβε, καί ζωήν αιώνιον θέλει κληρονομήσει,» Ματθαίον 19 (καί :κγ’9, η’21-22, στ’34, κε’3-6). Επίσης κοίτα :Λουκάς ιβ’22-26, 33, 49-53, ιδ’26, θ’59-61, ζ’9-13, Μάρκος ι’17-21, Φίλιππ δ’6.

«Μωυσής είπεν, εάν τίς αποθάνη μή έχω τέκνα, επιγαμβρεύσει ο αδελφός αυτού τήν γυναίκα αυτού καί αναστήσει σπέρμα τώ αδελφώ αυτού» Ματθ κβ’ 24.

«10 Λέγουσι πρός αυτόν οι μαθηταί αυτού, Εάν ούτως έχη η υποχρέωσις τού ανδρός πρός τήν γυναίκα, δέν συμφέρει νά νυμφευθή ( στό πρωτότυπο : ει ούτως εστίν η αιτία τού ανθρώπου μετά τής γυναικός, ου συμφέρει γαμήσαι). 11 Ο δέ είπε πρός αυτούς... 12... καί είναι ευνούχοι, οίτινες ευνούχισαν εαυτούς διά τήν βασιλείαν τών ουρανών. Όστις δύναται νά δεχθεί τούτο, ας δεχθή» Ματθαίον 19

«1 ... καλόν είναι εις τόν άνθρωπον νά μή εγγίση εις γυναίκα. …5 Μή αποστερείτε αλλήλους, ... διά νά μή σάς πειράζη ο Σατανάς διά τήν ακράτεια σας. ... 8 Λέγω δέ πρός τούς αγάμους καί πρός τάς χήρας, καλόν είναι εις αυτούς, εάν μείνωσι καθώς καί εγώ· 9 αλλά εάν δέν εγκρατεύωναται, ας νυμφευθώσι ·» Ά Κορ 7. Αλλά ο Ειρηναίος είναι απόλυτος : «ο γάμος είναι έργο τού διαβόλου». Καί πως θά διαιωνίζεται τό είδος μας εάν όλοι γίνουμε εξ’ ίσου καλοί Χριστιανοί όσο ο Παύλος ή εάν ευνουχίσουμε τούς εαυτούς μας ;

Η Μητέρα είναι Ακάθαρτη

«... Εάν γυνή τίς συλλάβη καί γεννήση αρσενικόν, τότε θέλει είσθαι ακάθαρτος επτά ημέρας· ... Καί έτι τριάκοντα τρείς ημέρας θέλει μείνει εις τό αίμα τού καθαρισμού αυτής· ουδέν πράγμα άγιον θέλει εγγίσει καί εις τό αγιαστήριον θέλει εισέλθει... Αλλ’ εάν γεννήση θηλυκόν, τότε θέλει είσθαι ακάθαρτος δύο εβδομάδας, καθώς εν τώ χωρισμώ αυτής· καί θέλει μείνει έτι εις τό αίμα τού καθαρισμού αυτής εξήκοντα έξ ημέρας». Λευ 12:2-5 καί Ψαλμούς 51:3-5.

{ Notice here that when a woman bears a female child, her isolation must last twice as long as that when she gives birth to a male child. }

Η Σύζυγος νά Υποτάσσεται στήν Μοίρα της

Στήν περίπτωση που ο Εβραίος σύζυγος υποψιαστεί ότι η σύζυγος του τόν απατά, τότε δικαιούται (ή ακριβέστερα υποχρεούται), σύμφωνα μέ Αριθμοί ε΄, νά τήν φέρει στήν σκηνή τού Θεού καί τών ιερέων του, όπου θά υποχρεωθεί νά πιεί τό «16 ύδωρ άγιον» μέ χώμα «τό οποίον είναι από τού εδάφους τής σκηνής». Αυτό δέ τό μείγμα, που είναι «18 πικρόν (καί) τό οποίον φέρει τήν κατάραν» έχει πολλές ικανότητες : δύναται νά κάνει τήν σύζυγο νά θυμηθεί (18), νά τήν καταραστεί (21) καί «21... κάμνων ο Κύριος νά σαπή ο μηρός σου, καί νά πρησθή η κοιλία σου· 22 καί τό ύδωρ τούτο, τό οποίον φέρει τήν κατάραν, θέλει εισέλθει εις τά εντόσθια σου, διά νά κάμη νά πρησθή η κοιλία σου, καί νά σαπή ο μηρός σου.» Δηλαδή, ο κάθε κομπλεξικός, ζηλιάρης σύζυγος έδινε τό δικαίωμα στούς ιερείς τού Γιαχβέ ν’ αποφασίσουν – ένεκα αμοιβής ασφαλώς – εάν είναι αθώα, ή τόν βαθμό που πρέπει νά υποφέρει, ή ακόμη καί εάν θά πρέπει νά πεθάνει, ανάλογα μέ τό είδος δηλητηρίου* καί τήν ποσότητα αυτού που αποφασίζουν οι ιερείς νά εμπεριέχεται στήν « 18 προσφορά τής ζηλοτυπίας». Δηλαδή, η γυναίκα δέν εξευτιλίζετο καί βασανίζετο μόνο, αλλά μπορούσε νά χάσει καί τήν ζωή της επειδή ο άντρας της ήτανε ζηλιάρης.

Πρέπει δέ πάντα νά θυμόμαστε όταν μελετάμε τήν Παλαιά Διαθήκη ότι ο Ι. Χριστός δήλωσε ξεκάθαρα ότι δέχεται ακόμη τό κάθε κόμμα καί τό κάθε γιώτα τής Π. Διαθήκης.

(*Μελέτησε τά βιβλία τού Μιχάλη Καλόπουλου · οι αποκαλύψεις του μπορούν νά προκαλέσουν τήν σημαντικότερη αφύπνιση σέ Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, δίνοντας μας τήν πεδίο γιά τήν εφαρμογή τών δικαιωμάτων τής γυναίκας.)

«22 Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τούς άνδρας σας... 23 διότι ο ανήρ είναι κεφαλή τής γυναικός..». Πρός Εφεσίους 5:22-24.

Note that the all inclusive “everything” could allow husbands to submit their wives to anything, including rape, beatings, slavery, etc.

Κόψτε τό Χέρι της

«Εάν άνθρωποι μάχονται πρός αλλήλους, καί η γυνή τού ενός πλησιάση διά νά ελευθερώση τόν άνδρα αυτής εκ τής χειρός τού τύπτοντος αυτόν, καί εκτείνασα τήν χείρα αυτής, πιάση αυτόν από τών κρυφίων αυτού, τότε θέλεις αποκόψει τήν χείρα αυτής·» Λευ : κε’ 11-12.

{ Only in an overly obsessive male dominated culture could men create such atrocious laws. As such, the penis ranked sacrosanct in the minds of men – as it still stands today.

And if a man lost his penis for any reason, he would lose the right to enter a congregation of God – Deut. 23:1

Δέν γνωρίζω εάν επιτρέπουν η σύζυγος ν’ «αρπάζει» τά γεννητικά όργανα τού συζύγου της, διότι εάν απαγορεύεται, όλες οι Χριστιανές τού Δυτικού κόσμου κάτι θά «χάσουν» στήν άλλη ζωή...}

Η Κόρη

Δουλεία

«7 Καί εάν τίς (Εβραίος) πωλήση τήν θυγατέρα αυτού διά δούλην...» Έξοδος κα’

Η Αξία τής Παρθένου

«28 Εάν τίς εύρη νέαν παρθένον, μή ηρραβωνισμένην, καί πιάση αυτήν, καί κοιμηθή μετ’ αυτής, καί ευρεθώσι· 29 τότε ο άνθρωπος ο κοιμηθείς μετ’ αυτής θέλει δώσει εις τόν πατέρα τής νέας πεντήκοντα σίκλους αργυρίου, καί αυτή θέλει είθε γυνή αυτού, επειδή εταπείνωσιν αυτήν, ...». Δευτ 22.

This is another law invented to protect men’s property rights of their wives and daughters. It simple says that since a non-virgin daughter no longer serves as an economically valuable asset, her father must receive compensation from the one responsible for the loss of value of the daughter, and surely, such forced marriage to her rapist can hardly serve as a concern for the poor girl’s welfare.

Βίασε τήν Κόρη μου

«24 ιδού, η θυγάτηρ μου η παρθένος, καί η παλλακή αυτού· τώρα θέλω φέρει αυτάς έξω, καί ταπεινώσατε αυτάς, καί κάμετε εις αυτάς ό,τι φανή αρεστόν... 25 ... καί έλαβεν ο άνθρωπος τήν παλλακήν αυτού, καί έφεροεν αυτήν έξω πρός αυτούς· καί εγνώρισαν αυτήν, καί ύβρισαν εις αυτήν όλην τήν νύκτα έως πρωί... 28 ... Τότε ανέλαβεν αυτήν (ήτο νεκρή ;) επί τόν όνον ο άνθρωπος... 29 Καί αφού ηλθεν εις τήν οικίαν αυτού, έλαβε τήν μάχαιραν, καί πιάσας τήν παλλακήν αυτού, διεμέλισεν αυτήν μετά τών οστέων αυτής...» Κριταί,19

Judges 19 describes a father who offers his virgin daughter to a drunken mob so as to save the lives of his guests and of his own. When the father says “unto this man do not so vile a thing,” he makes clear that sexual abuse should never befall a man, yet a woman, even his own flesh and blood, or a concubine belonging to a perfect stranger, can be raped. This attitude against women still persists to this day – especially, to the second offshoot of the Old Testament, i.e. Islam.

Verse 25 describes the hours long gang rape of the poor concubine. The Bible gives not one hint of passion or concern for the raped girl.

Κάψε ζωντανή τήν κόρη

«Καί θυγατήρ ιερέως τινός, εάν βεβηλωθή διά πορνείας, τόν πατέρα αυτής αυτή βεβηλόνει · εν πυρί θέλει κατακανθή». Λευ :κα’,9.

{ How many fundamentalist priests who so easily condemn others would carry out the burning of their daughters if they found them “whoring”? }

«Καί μετά τρείς μήνας περίπου, ανήγγειλαν πρός τόν Ιούδαν, λέγοντες, Θάμαρ η νύμφη σου επορνεύθη, καί μάλιστα, ιδού, είναι έγκυος εκ πορνείας. Καί είπεν ο Ιούδας, Φέρετε αυτήν έξω, καί ας κατακαυθή».

{ Τό τραγικό τής υπόθεσης είναι ότι η νύφη του, έχοντας χάσει τόν σύζυγο της, μεταμφιέστηκε καί κοιμήθηκε μέ τόν πεθερό της Ιούδα, ώστε νά μείνει έγκυος καί νά έχει στέγη καί τροφή η ίδια καί τά παιδιά της. }

Λιθοβόλησε τήν Κόρη

«20... καί δέν ευρεθή παρθένος η κόρη, 21 τότε θέλουσιν εκφέρει τήν νέαν εις τήν θύραν τού οίκου τού πατρός αυτής, καί οι άνθρωποι τής πόλεως αυτής θέλουσι λιθοβολήσει αυτήν μέ λίθους (!)... 23 Εάν νέα τίς παρθένος ήναι ηρραβωνισμένη μετά ανδρός, καί εύρη τίς αυτήν εν τήν πόλει, καί κοιμηθή μετ’ αυτής, 24 τότε θέλετε εκφέρει αυτούς αμφοτέρους εις τήν πύλην τής πόλεως εκείνης, καί θέλετε λιθοβολήσει αυτούς μέ λίθους, καί θέλουσιν αποθάνει· τήν νέαν, διότι δέν εφώναξεν... (εάν τήν είχε φιμώσει ή απειλήσει μέ μαχαίρι... ; )». Δευτ 22

Κατάργηση τού δικαιώματος μας στόν πολιτισμό, στήν ομορφιά καί χαρά τής ζωής

Ο φονταμενταλισμός καί οι απολίτιστοι κανόνες τής εβραϊκής θρησκείας υιοθετήθηκαν κατά γράμμα καί εκβαρβαρίστηκαν επιπλέον από τά ιδεολογικά της τέκνα, τόν Χριστιανισμό καί τό Ισλάμ. Οι στυλοβάτες καί τών τριών θρησκειών οραματίζονταν καί οραματίζονται τήν επικράτηση τών κατά τού Μωυσέως Νόμους θεοκρατικών κοινωνιών : ανέραστους ανθρώπους πνευματικά καί σωματικά υποδουλωμένους σέ σκοταδιστικές πρωτόγονες αρχές καί συνθήκες.

Οι ηθικού κανόνες τού Χριστιανισμού, αντλούμενοι από τήν Αγία Γραφή καί τά κείμενα αποφάσεων τών Συνόδων, ταυτίζονται μέ αυτούς τών σημερινών θεοκρατικών καθεστώτων τών Ταλιμπάν, τών Μουτζαχεντίν, τού Ιράν, τής Σαουδικής Αραβίας, κ.λ.π. άλλων.

Απαγορεύονται οι Ολυμπιακοί αγώνες, νά ντύνεσαι καί νά φέρεσαι ως Έλλην · εάν δέ ειπείς ότι είσαι Έλλην, η ποινή είναι θάνατος (Η αντιπαγανιστική νομοθεσία τής Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τούς Κώδικες, εκδ· Κατάρτι, 2000)

Απαγορεύονται τό θέατρο, οι συναυλίες, ο χορός καί τά θέατρα (Κανών ΙΖ’ τής εν Καρθαγένη Τοπικής Συνόδου, Κανών ΝΆ’ τής ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου).

Απαγορεύεται ο καλλωπισμός ανδρών καί γυναικών (Λευιτ ιθ’27, Κανών ΙΣΤ’ τής ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου).

Απαγορεύεται η ζωγραφική μέ θέματα τό γυμνό καί τόν έρωτα (Κανών Π’ τής ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου)

Απαγορεύονται τά κοινά μπάνια στίς παραλίες (Κανών ΟΖ τής ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου).

«Άν δέν πλένεστε καθόλου, τόσο τό καλύτερο» σύμφωνα μέ αρχιερείς όπως τόν επίσκοπο Φίλων καί τόν άγιο Διάδοχο τόν τής Φωτικής Επίσκοπο.

-- Θεματική Βραδιά ΕΤ1 : 500.000 γυναίκες trafficked/year (Ουκρανία, Μολδαβία), kept in brothels – prisons à forced into prostitution ( married women, single, kidnapped à threatened and they threaten that they will kill their family.

Εξάγονται σ’ όλη τήν Ευρώπη καί Τουρκία. Μαστροπός συννελήφθη καί δικάσθει 5 έτη μ’ αναστολή (πρώην Σοβιετική χώρα).

Όλες αυτές βιάζονται από τούς πολιτισμένους Ευρωπαίους πελάτες.

Εμπορία Ανθρώπων, Μαφία – Οργανωμένο έγκλημα : Πωλούνται παιδιά από Αιθιοπία από 1 – 50€ à δουλεμπορία, πορνεία. «Η κραυγή τής σιωπής βιασμένων ψυχών».

Ισλάμ

Σύμφωνα μέ τό ιερό τους βιβλίο, το Κοράνιο :

«Οι άγγελοι είναι δούλοι τού θεού όπως οι γυναίκες» 43:18

«Εκείνοι που αρνούνται τόν Αλλάχ καί διαψεύδουν εδάφια τού Κορανίου θά καταλήξουν στό πύρ» 57:19. «Νά φοβάστε τήν φωτιά που προορίζεται γιά τούς απίστους» 2:22.

Στόν Παράδεισο «υπάρχουν παρθένες αγνές που ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες έχουν αγγίξει» 55:56. Μέ εντολή τού Αλλάχ «Οι άνδρες έχουν εξουσία πάνω στίς γυναίκες» 4:38. Όσες δέν είναι υπάκουες οι άνδρες πρέπει νά τίς απομακρύνουν από τήν κλίνη τους καί νά τίς δέρνουν (4:34). Οι γυναίκες είναι τό χωράφι τών ανδρών, «Καλλιεργείστε τό όπως νομίζετε» 2:223. Ο άνδρας μπορεί νά νυμφευθεί έως τίς τέσσερεις ορφανές χωρίς τήν συγκατάθεση τους (1:5). Οι γυναίκες όλων τών ηλικιών πρέπει νά καλύπτουν τό πρόσωπο τους ώστε νά μήν αναγνωρίζονται (33:39). Ο άνδρας μπορεί νά δέρνει τίς γυναίκες καί νά τίς χωρίζει όσες φορές επιθυμεί.

Οι γυναίκες πρέπει νά προσεύχονται πίσω από τούς άνδρες, επειδή όταν είναι νέες καί όμορφες καί γονατίζουν πλάι στό πλήθος τών πιστών «σκανδαλίζουν» τό ανδρικό φύλο μέ τό ελκυστικό καί προκλητικό θέαμα τους.

Γιά τούς Ισλαμιστές οι γυναίκες θεωρούνται ακάθαρτες όταν έχουν περίοδο καί 40 μέρες μετά τόν τοκετό. Στό διάστημα αυτό, δέν επιτρέπεται νά διαβάσουν ιερό κείμενο. Άνδρες καί γυναίκες είναι «ακάθαρτοι» μετά τήν σεξουαλική επαφή καί πρέπει νά εξαγνιστούν μέ τήν «μεγάλη κάθαρση» πριν από τήν προσευχή.

Ο Μωάμεθ λίγο πρίν από τόν θάνατο του προειδοποίησε : «Μετά τήν απέλευση μου, ο μεγάλος κίνδυνος γιά τόν λαό μου θά προέλθει από τίς γυναίκες. Προκαλούν αναταραχή, αλλά είναι καί υπεύθυνες γιά διαφθορά καί εκφυλισμό»

Γι’ αυτό καί οι πιστοί τού Ισλάμ θεωρούσαν καί θεωρούν τίς γυναίκες υπεύθυνες κάθε ταραχής καί πιστεύουν ότι η γοητεία τους αναστατώνει τούς άντρες καί τούς αποσπούν από τά καθήκοντα τους καί από τήν προσήλωση τους στόν Θεό, γι’ αυτό καί ανάλογα μέ τόν θρησκευτικό φανατισμό μίας συγκεκριμένης Ισλαμικής κοινωνίας, οι γυναίκες καί τά κορίτσια ή χρησιμοποιούν υποχρεωτικά μόνο τό κεφαλομάντηλο ή τό αφγανικό τσάντρι, που αφήνει ακάλυπτα μόνο τά μάτια.

Στό Κοράνι δέν υπάρχει ακριβής περιγραφή γιά τό ένδυμα τών γυναικών, αλλά λέει απλώς ότι οφείλουν νά ρίχνουν ένα κομμάτι ύφασμα στό κεφάλι τους. Όμως, οι διάδοχοι τού Μωάμεθ απαίτησαν τήν πλήρη κάλυψη τής γυναίκας.

Η παραδοσιακή αντίληψη τών Ισλαμιστών είναι ότι οι γυναίκες δέν έχουν καμία θέση στούς δημόσιους χώρους, αλλά ότι η θέση τους είναι στό σπίτι μέ τόν ρόλο τής μητέρας, τής συζύγου ή ακριβέστερα θεραπαινίδα τού συζύγου της.

Ο γάμος δέν είναι μυστήριο, αλλά ένα ιδιωτικό νομικό συμβόλαιο μεταξύ τών δύο πλευρών. Ένας μουσουλμάνος δικαιούται νά παντρευτεί έως τέσσερις γυναίκες εφ’ όσον δύναται οικονομικώς νά πληρώσει ένα σοβαρό ποσό στόν πατέρα τής κόρης καί ν’ αναλάβει τά έξοδα της. Στίς δέ αγροτικές περιοχές όπου συνεισφέρουν σημαντικά στό οικογενειακό εισόδημα, η πολυγαμία καθίσταται καί συμφέρουσα.

Πρίν τήν ενηλικίωση τής κοπέλας, ο πατέρας της δικαιούται νά κλείσει συμβόλαιο γάμου – μέ ή χωρίς τήν συναίνεση τής – αρκετά συχνά δέ λογοδίνονται ξαδέλφια μόλις γεννηθούν. Οι περισσότεροι σύζυγοι τίς αντιμετωπίζουν ως σώματα σεξουαλικής ικανοποίησης τους καί σπανίζει η εκδήλωση καί η καλλιέργεια αισθημάτων τρυφερότητας καί φιλίας – άν όμως γεννήσει στόν σύζυγο της τουλάχιστον ένα γιό, τήν προσέχουν καί τήν εκτιμούν περισσότερο.

Μέ τήν υπογραφή τού γαμήλιου συμβολαίου, η σύζυγος οφείλει νά συμμορφώνεται σύμφωνα μέ τούς κανόνες τής σούρας 4 τού Κορανίου : «Οι άνδρες είναι πάνω από τίς γυναίκες, επειδή ο Θεός τούς έδωσε τό προβάδισμα (! ;) καί επειδή οι άνδρες από τήν περιουσία τους πληρώνουν τήν προίκα... Άν ο άντρας υποπτευθεί ισχυρογνωμοσύνη..., τότε προειδοποιεί τήν γυναίκα του, τήν διώχνει από τό κρεβάτι καί τήν δέρνει...».

Εφ’ όσον λοιπόν η σύζυγος είναι «κτήμα» τού ανδρός της καί ένα «σκεύος» παραγωγής απογόνων, ο σύζυγος της δύναται νά τής απαγορεύσει ν’ απολαμβάνει τού δυτικού τύπου κοινωνική ζωή – νά ασκήσει ένα επάγγελμα, νά μορφωθεί, νά βγεί από τό σπίτι της, ακόμη καί όταν πρόκειται γιά μία φιλική επίσκεψη. Σέ χώρες δέ όπως τήν Σαουδική Αραβία, τό Πακιστάν, τό Σουδάν καί τό Ιράν, τό ταξίδι (πολλές φορές καί μία απλή βόλτα) επιτρέπεται μόνο μέ τήν συνοδεία τού συζύγου ή ενός συγγενή άνδρα.

Ο σύζυγος έχει τό αποκλειστικό δικαίωμα νά τήν χωρίσει επαναλαμβάνοντας απλώς (δημοσίως) τρείς φορές ‘’σέ αποκηρύσσω’’ – πράξις η οποία ισοδυναμεί μέ τήν οικονομική καί τήν κοινωνική εξαθλίωση της, διότι ως ένα χρησιμοποιημένο σκεύος δέν έχει ζήτηση στήν αγορά γάμου, μέ αποτέλεσμα αρκετές νά καταφεύγουν στήν πορνεία. Τά παιδιά ανήκουν αποκλειστικά στόν πατέρα καί στήν οικογένεια του – αυτός φέρει τήν νομική ευθύνη καί η θρησκευτική αγωγή τους γίνεται σύμφωνα μέ τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Άν οι γονείς χωρίσουν, η μητέρα έχει τήν φροντίδα τού γιού τους μέχρι τά δέκα του χρόνια καί τής κόρης τους μέχρι τά δώδεκα.

Ο Ισλαμικός νόμος, η εφαρμογή τών νόμων τής σαρίας (οι οποίοι συντάχτηκαν τόν 9ον αιώνα καί στηρίζονται στίς εντολές τού Κορανίου), υπαγορεύει τήν πολιτική καί τό δίκαιο καί ρυθμίζει τήν θρησκευτική καί κοινωνική ζωή : τήν προσευχή, τήν νηστεία, τό προσκύνημα στήν Μέκκα · τούς κανόνες τού γάμου (ήτοι, τά δικαιώματα τού συζύγου καί τίς υποχρεώσεις τής συζύγου), τών συμβολαίων, τών κληρονομιών, τήν προσωπική υγιεινή, κ.τλ. Προβλέπει δέ απάνθρωπες τιμωρίες γιά όσους δέν υπακούουν : μαστίγωμα, κόψιμο τού χεριού, λιθοβολισμό, κ.τλ. Οι δυτικές αποικιακές δυνάμεις στίς Ισλαμικές χώρες επέβαλλαν τούς ευρωπαϊκούς νόμους, καί έτσι οι κανόνες τής σαρίας περιορίστηκαν στό οικογενειακό, γαμήλιο καί κληρονομικό δίκαιο.

Σήμερα όμως, τά επίσημα Ισλαμικά κράτη επιβάλλουν στούς πολίτες τους τούς περισσότερους από τούς νόμους τής σαρίας. Χάρις στήν Ισλαμική επανάσταση τού Ιράν, έχουν λιθοβοληθεί περισσότερες από 10.000 γυναίκες τήν περίοδο τού 1979-1997. Άν καί τό μαστίγωμα καί ο λιθοβολισμός προβλέπεται καί γιά τά δύο φύλα, τά θύματα είναι κυρίως γυναίκες.

Ποιές Ισλαμικές χώρες έχουν υπογράψει τήν Οικ· Διακ· τών Ανθ· Δικ·, τά Δικ· τών Γυναικών καί τού Παιδιού, καί υπό ποίους όρους/εξαιρέσεις ;

Παράρτημα τών Ανθ Δικ

-- 6 εκατομμύρια πρόσφυγες παγκοσμίως τό έτος 2007.

Τό Ανώτατο Δικαστήριο τών ΗΠΑ απεφάνθη ότι η κυβέρνηση καί ο στρατός τους παραβιάζουν τό Σύνταγμα τους καί τ’ ανθρώπινα δικαιώματα στό Guantanamo Bay, αλλά ο νόμος δέν μπορεί νά τούς αγγίξει διότι δέν τά παραβιάζουν επί αμερικανικού εδάφους!

Edit the following

-- The rise of rights corresponds to the decline of “rank” in Western society. Rank implies privilege, or inequality before the law; whereas rights bring in their wake the important, but much misunderstood, idea of equality : We all have the same rights.

-- Ιερόδουλες

Στήν Ισπανία ο αριθμός τους ανέρχεται περί τίς 300.000 – κυρίως ξένης προελεύσεως. Εισπράττουν περί τά €50 εκατ./ημέρα, τό μεγαλύτερο μέρος τών οποίων κατάσχει η Μαφία η οποία τίς διακινεί. Μέ πόσα δις € επιβαρύνεται η οικονομία τών Ισπανών, ένεκα τού ό,τι τό μεγαλύτερο μέρος τών εισπράξεων τών ιεροδούλων αποδημεί…;

Κίνα, 2008 : 280.000 Κινέζοι, ηλικίας 15-35 ετών, αυτοκτονούν / έτος, πεπεισμένοι ότι τό μέλλον δέν έχει τίποτα νά τούς προσφέρει.

Τό 13% τού ΑΕΠ τής χώρας προέρχεται από τήν πορνεία. Στό Πεκίνο καί άλλες μεγαλουπόλεις ο αριθμός αστέγων είναι τρομερά υψηλός. Μεγάλος αριθμός παιδιών ελέγχεται από τήν Μαφία, η οποία τά χρησιμοποιεί γιά τήν διακίνηση ανθρωπίνων οργάνων.

…

Σπύρος Ε. Κουλουμπέρης

http://amesidemocratiaellenon.blogspot.com

adeepsilon@yahoo.gr

27440-26458

694-1569303