Επανάσταση - Ενεργητισμός
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – Ενεργητισμός
Ειρηνικός, ο
Οργανώσεις
Εταιρεία τών Φίλων ( Κουάκεροι )
Πολιτικός, ο
Αναγεννησιακά Επαναστατικά Ρεύματα / Κινήματα
Κουάκεροι
Πουριτανοί
*******************************************************************
Ειρηνικός, ο
Ο ειρηνικός επαναστάτης βαδίζει στό μονοπάτι που οδηγεί στήν πόλι τού κοσμοπολίτη.
Οι γενναίοι, νέοι στρατιώτες κερδίζουν τίς ‘’μάχες’’ αλλά δέν τούς επιτρέπεται νά κρατήσουν τήν ‘’λεία’’. Ούτε οι βίαιοι επαναστατικοί αγώνες, ούτε οι θυσίες μίας πολεμικής σύρραξης ωφελεί τήν πλειοψηφία αναλογικά μέ τό αίμα πού συνεισφέρει. Ο λαός ωφελείται όταν γνωρίζει, σχεδιάζει, πραγματοποιεί καί οδεύει πρός τό ‘’τέλος’’ του μέ μηχανισμούς καί μέσα τά οποία ευρίσκονται διαρκώς υπό τόν έλεγχο του.
Οι μεγάλοι μάς φαίνονται μεγάλοι μόνο καί μόνο επειδή λειτουργούμε γονατιστοί ένεκα τής προβατοποιήσεως τού πνεύματος μας.
Διαβάζουμε στά έντυπα μέσα καί ακούμε στά ΜΜΕ καθημερινά ότι βιώνουμε μία πολιτική κρίση, μία κοινωνική κρίση, κ.λα. πολλές. Αυτό αποτελεί εσκεμμένη διαστρέβλωση τού όρου «κρίσις», διότι η πλειοψηφία δέν βρίσκεται ούτε στό κατώφλι τής ιστορικής διαδρομής όπου βιώνει «τήν στιγμή τής απόφασης» γιά αλλαγή κοινωνικο-πολιτικών ζητημάτων. Οι κοινωνικές καί πολιτικές συγκρούσεις έχουν εξαφανιστεί από τήν «αγορά» -- δέν υπάρχει τό κοινό αγαθό που θά μπορούσε νά συγκρουστεί μέ τό δυτικό ατομικισμό, η Ευρωπαϊκή καί Αμερικανική Δεξιά καί Αριστερή ιδεολογία ταυτίζονται μέ νεο-φιλελεύθερο δόγμα τού καπιταλισμού, κτλ. Δηλαδή, μάλλον βιώνουμε άλλη μία φάση αποσύνθεσης ως πολιτικά όντα.
Χωρίς δέ τήν ειρηνική αφυπνιστική επανάσταση τής ενεργητικής καί πολιτικής παιδείας τής ΑΔΕ (ή μία άλλη μορφή δημοκρατικού ιδεώδους), η παρούσα αποσύνθεση δέν θά μας οδηγήσει απλώς σ’ έναν άλλο Μεσαίωνα ή Θεοκρατία, αλλά στήν αυτοκαταστροφή μας ένεκα τής καταστροφικής απεριόριστης εξάπλωσης τής ψευδο-ορθολογιστικής ψευδο-κυριαρχίας μας πάνω στήν φύση, τού πραγματικού κινδύνου χρήσης πυρηνικών καί βιοχημικών όπλων.
Εις τήν Αγγλική η έννοια τής λέξης επανάσταση βγαίνει από τό ρήμα revolve : γυρίζω γύρω-γύρω |à δηλαδή δέν δημιουργώ κάτι τό καινούργιο, δέν αναπτύσσομαι πνευματικώς.
Επανάσταση : είμαι κάτω, σηκώνομαι (ανάσταση), κοιτάζω πρός τά πίσω, ήτοι πρός τό παρελθόν μου, όταν ήμουν όρθιος, ευτυχής καί δημιουργούσα πολιτισμό.
Αυτό δέ τό σημείο κληρονομιάς μου θα μέ στηρίξει όρθιο γιά νά ξαναδημιουργήσω πολιτισμό (πολιτική, πολιτεία, πολίτης, οπλίτης) ως ένα «πρόσωπο» τό οποίο βρίσκει τήν ευτυχία του μέσα στήν κοινωνία του καί όχι ως ένα « άτομο» = « ιδιώτης1 » τού αποκαλούμενου Δυτικού πολιτισμού.
Σήμερα, ο Ελληνο-Ρωμιός είναι οικονομικώς χρεοκοπημένος, βιολογικώς ένα είδος πρός εξαφάνιση, πολιτισμικώς καί διανοητικώς σέ μόνιμη κατάσταση χειμερίας νάρκης-- ήτοι είμαστε σάν τά θηλυκά μουλάρια, δέν γεννάμε τίποτα αξιόλογο. Άν καί μπορεί, δέν θέλει νά χτίσει έναν καλύτερο κόσμο, αλλά επιλέγει νά προσαρμόζεται καί νά υπηρετεί τ’ αφεντικά του, υποβιβάζοντας τήν ανθρώπινη υπόσταση του καί υποθηκεύοντας ανεύθυνα τό μέλλον τών παιδιών του.
Ο επαναστάτης τής ΑΔΕ δέν συμβιβάζεται μέ τίς εντολές τής εξουσιαστικής ελίτ, αλλά, αντιθέτως, επιτυγχάνει νά τής επιβάλει τίς ιδέες καί επιδιώξεις του μέ ταχύτητα καί μέ ειρηνικά μέσα.
Κάθε άτομο πρέπει νά επιλέγει ελεύθερα άν θέλει ν’ αλλάξει. Εκείνοι που τό αποφασίζουν είναι άνθρωποι που έχουν τήν ταπεινοφροσύνη ν’ αναγνωρίσουν ότι δέν είναι τέλειοι, που ξέρουν ότι δέν μπορούν ν’ αλλάξουν μόνοι τους καί χρειάζονται βοήθεια.
Έτσι δέν είναι ;
Μπούρδες! Φλυαρίες που βρίσκουμε στά ένθετα περιοδικά τών Κυριακάτικων εφημερίδων, τά οποία χρησιμοποιούμε γιά ξάναμμα, ...
Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει νά επιλέγει ελεύθερα ; Μήπως μάς επιτρέπουν νά επιλέξουμε γιά τήν ποιότητα ζωής που αξίζουμε καί δέν τό ξέρουμε ; Υπάρχει άνθρωπος που νά μήν γνωρίζει ότι δέν είναι τέλειος, καί που δέν βελτιώνεται μόνο καί μόνο επειδή δέν είναι αρκετά ταπεινός ;
Οι άνθρωποι, μορφωμένοι καί μή, αλλάζουν – ήτοι, γίνονται επαναστάτες κατά τού συμβιβασμένου εαυτού τους καί κατά τής εξουσιαστικής ελίτ – σέ περιόδους ισχυρής κρίσης διαρκείας, η οποία εξαερώνει τίς όποιες επιβαλλόμενες αυταπάτες τους.
Δέν αναφέρομαι γιά τού είδους τίς ψευδο-επαναστάσεις που μάς δίδαξαν σχολείο – αυτές που μετά από μερικά χρόνια ξαναφέρνουν στήν εξουσία τήν ελίτ – αλλά αυτές που άλλαξαν καί αλλάζουν τόν κόσμο πρός τό καλύτερο. Παράδειγμα : σήμερα οι γυναίκες έχουν δικαιώματα που απέκτησαν μέ τήν αξία τους, χάρις στούς αγώνες τους – δέν τά κληρονόμησαν ούτε τ’ απέκτησαν ελέω Θεού, πράγμα γιά τό οποίο δέν μπορούν νά περηφανευτούν οι άντρες.
Όμως, ποία κοσμοθεωρία δύναται νά μού δώσει τό κουράγιο, τήν ώθηση νά αναστηθώ ; Ποίο ένδυμα χωροχρόνου τής πολιτισμικής μας ιστορίας θα ενδυθούμε ως σημείο αναφοράς μας, ως βάση δημιουργικότητας μας ώστε μετά από σοβαρή εργασία νά ξαναμιλά ο κόσμος γιά τόν Έλλην-άνθρωπο, καί νά θάψουμε τόν Βαλκάνιο-Ρωμιό ο οποίος φυτοζωεί στήν πλούσια γή τής Ελλάδος ;
Στήν Αθήνα, τούς Αθηναίους2 τού 6 καί 5 αιώνα π.Χ., τούς γεννήτορες τής δημοκρατίας καί τού πολιτισμού · τήν μοναδική πανοπλία κατά τής λαίλαπας τής Pax-Americana.
Ποία ήτο η θεωρούμενη πρώτη επαναστατική μεταρρύθμιση τους ; Το μοίρασμα τής γής. Λέω δέ θεωρούμενη διότι ήτο μικροβιώσιμη εξαιτίας τής επανα-ιδιωτικοποιήσεως τής γής.
1[ στήν Αγγλική είναι idiot καί έχει τήν έννοια: ηλίθιος. ]
2[ Όχι μέ τήν οπισθοδρομική, δογματική αρχαιολατρία, αλλά «Στήν Αθήνα…» ως τήν βάση μας γιά άμιλλα καί ως τόν σοφό ιστορικό μας πού θά μάς υπενθυμίζει συνεχώς τά λάθη τών προγόνων μας. ]
Μέ κάνει νά επαναστατώ ο τρόπος μέ τόν οποίο οι γονείς καταστρέφουν τήν ζωντάνια τών παιδιών τους ενσωματώνοντας τους τήν ιδέα ότι η ζωή είναι δύσκολη καί υποδεικνύοντας τους τίς μεθόδους επιβίωσης στόν κόσμο τής εξουσιαστικής πλουτοκρατίας. Γι’ αυτό όταν συνδιαλέγομαι μέ νέους ανθρώπους λειτουργώ ως ένας καταλύτης, ο επαναστάτης νονός τους που τούς θέλει νά βλέπουν τά πράγματα αισιόδοξα, διότι εμείς – τά ενεργά μέλη τής ΑΔΕ – έχουμε ήδη ξεκινήσει τήν επανάσταση που θά τούς παραδώσει μία Ελλάδα γιά τήν οποία θά είναι υπερήφανοι.
Η ορθή ερμηνεία τής ιστορίας μας επιβάλλει ν’ αντικαταστήσουμε αρκετούς παραπλανητικούς ορισμούς – όπως γιά παράδειγμα : Μακιαβελισμός μέ Κισσινγκερισμό, δόλια μαγεία μέ Αβρααμισμό, (Δυτική / Σύγχρονη ) Δημοκρατία μέ Κοινοβουλευτική δικτατορία. Η επανάσταση κατά τής διαστρέβλωσης τών εννοιών αποτελεί τό πιό σημαντικό εργαλείο τού αφυπνιστή.
Ακόμη καί αρκετοί αστρολόγοι, οι οποίοι εξ’ ορισμού πρέπει ν’ ασχολούνται μέ τήν αποκάλυψη τής μοίρας, επαναστατούν κατά αυτής καί αλλάζουν τόν ορισμό τού επαγγέλματος τους, αλλάζοντας τήν φιλοσοφία καί τό πεδίο δράσεως τους. Τό νά έχει κανείς ένα σκοπό στήν ζωή, επιβάλει τήν διάθεση καί ικανότητα του νά παίρνει αποφάσεις. Όταν δέ, κάποιος δυσκολεύεται νά παίρνει αποφάσεις γιά ένα προσωπικό θέμα υψίστης σημασίας γιά αυτόν, είναι λογικό νά συμπεράνουμε ότι κάτι δέν πάει καλά μαζί του. Γι’ αυτό καί ένας αστρολόγος από τό Παρίσι, πρώην καθηγητής φιλοσοφίας, αντιμετωπίζει τούς πελάτες του σάν ασθενείς, ισχυριζόμενος ότι η ασθένεια τους εντοπίζεται εις τό ό,τι συμπεριφέρονται ως ανώριμοι ενήλικες. Η δέ ζωή τής πασίγνωστης αστρονόμου Γκισλέν Μπουργκόν αποτελεί ένα σύνολο προσωπικών επιλογών παράδειγμα πρός μίμηση, καί μία ξεκάθαρη διαμαρτυρία κατά τής υποταγής μας στήν όποια μοίρα μας.
Μπορούμε νά βοηθήσουμε τούς αδύναμους βλαστούς τής δημοκρατίας που προσπαθούν νά ριζώσουν στά σημερινά Republics τού σημερινού Δυτικού πολιτισμού τής πλουτοκρατίας καί ψευδο-ατομικισμού, αναζητώντας – ως πρώτο βήμα – έμπνευση καί καθοδήγηση στούς δημοκρατικούς άθλους (μέ βάση τίς συνθήκες τής εποχής) τών Αθηναίων τού Περικλέους.
Ήτοι, η νέα ιστορική δημιουργία είναι ωφέλιμο έξυπνο καί πρακτικό νά θέσει εξ αρχής μία νέα (διορθωτική) καί γόνιμη σχέση μέ τήν παράδοση μέσα από μία κριτική στάση που σταχυολογεί χαμένες αξίες – όπως : αιδώ, δίκη, βουληφόρος αγορά, κάλλος, «ο νόμος είμαστε εμείς», «η πόλις είμαστε εμείς», ...
Σέ περιοχές όπου επικρατούν ισχυροί άνεμοι, τά δένδρα πού ευδοκιμούν είναι αυτά μέ βαθιές, γερές ρίζες πού τρέφουν ένα κορμό ο οποίος υποστηρίζει, συντηρεί και τρέφει τά κλαδιά, τά φύλλα καί τούς καρπούς τους.
Ο Εβραϊκός λαός, ένεκα τών διωγμών πού υπέστη τούς τελευταίους 20 αιώνες, έχουν αναπτύξει τίς πιό γερές ρίζες τής όποιας υπαρκτής εθνικο-θρησκευτικής συνείδησης, οργάνωσης καί αυτοσυντήρησης.
Εμείς οι νέο-Έλληνες, τί ρίζες, κορμό, κλαδιά, καί τί φύλλα έχουμε; τί καρπούς παράγουμε; ποίες οι ανάγκες μας, ποία η αιτιολόγηση καί ποίο τό «τέλος» υπάρξεως μας; Πρός απάντηση, ακολουθεί ένα γεγονός τής πολύ πρόσφατης ιστορίας μας, μέ σκοπό τεκμηρίωσης τού ισχυρισμού μας ότι η «επανάσταση/ ανάσταση» μας δέν δύναται νά στηριχτεί στήν σημερινή πολιτική, θρησκευτική καί ψευδο-καλλιεργημένη εξουσία που προωθεί τόν Μεσαίωνα. à Μερικά παραδείγματα :
Ο Καραμανλής δώρισε τό προσωπικό του φυλαχτό στόν Αρχ. Χριστόδουλο ώστε νά είναι επιτυχής η μεταμόσχευση οργάνου στήν οποία έχει προγραμματιστή νά υποβληθεί στό Μαϊάμι.
Ιαν. 2008 : Ο αποθανών Αρχ. Χριστόδουλος κείται στό φέρετρο του μέ τά χέρια του σταυρωμένα πάνω από τά γεννητικά τους όργανα από τά οποία ξεκινά τό πάνω μέρος ενός χρυσοκαλυμμένου βιβλίου τής εκκλησίας καί καταλήγει κοντά στά γόνατα του.
31 Ιαν. ’08 : Η ελίτ τών Ελλήνων έθαψε τόν Αρχ. Χριστόδουλο καί γιά νά μετριάσει τόν πόνο της συγκεντρώθηκε στό υπερπολυτελές ξενοδοχείο Μ. Βρετάνια μέ τά πεντανόστιμα εδέσματα της, τά οποία όπως πάντα θά απολαύσουν στήν υγεία τών πιστών, ή μή, Ελλήνων φορολογουμένων. Γιατί όμως πάντα πίνουν στήν υγειά μας ; Ας θυμηθούμε ένα από τά πολλά σοφά διδάγματα τού Αρχ. Χριστόδουλου : «Τό σπίτι μιάς γριάς καιγότανε καί αυτή γιά τό μόνο που ενδιαφερότανε ήτανε νά σώσει τίς εικόνες της.» Γι’ αυτόν, αυτή η «γριά» εκπροσωπεί τά 10 εκατομμύρια Ελλήνων καί μέ βάση τήν επανειλημμένως δηλωθείσα λογική του, είναι αδύνατον νά υπάρξει ελληνικός πολιτισμός χωρίς τήν Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη.
Ο κυβερνήτης καί οι αξιωματικοί τού αντιτορπιλικού Βέλος, προσάραξαν στό λιμάνι τής Φιουμιτσίνο Ιταλίας, παραδίδοντας έτσι τό πολεμικό μας πλοίο στόν αρχηγό τού ΝΑΤΟ τής Αμερικής (δηλαδή, τού εντολέα τών δικτατόρων), ως ένδειξη απόλυτης αντίθεσης τους μέ τό δικτατορικό καθεστώς τής 21ης Απριλίου, 1967.
Αυτή η πράξη τους, δήλωσε στόν υπόλοιπο κόσμο ότι όλοι οι Έλληνες τής γενιάς τους δέν είναι δειλοί ή ιδιοτελείς, καί εμψύχωσε όχι μόνο τούς στασιαστές, αλλά καί αυτούς που φρόντιζαν ν’ αφυπνιστούν καί αφυπνίσουν μέσω τής εξωσχολικής εκπαίδευσης τους. Ήτοι, η ειρηνική επανάσταση φέρει θετικά αποτελέσματα.
Ας θυμηθούμε ότι τό φοιτητικό κίνημα τής Νομικής Σχολής καί τού Πολυτεχνείου, έδωσε τήν ευκαιρία στόν Kissinger νά εκπληρώσει τό σχέδιο του περί παράδοσης τού 38% τής Κύπρου στήν Τουρκία. Δηλαδή, δέν βάζεις τά στήθη σου μπροστά στά τάνκς τών αδίστακτων εξουσιαστών, εάν δέν έχεις μέ τό μέρος σου μία αφυπνισμένη, οργανωμένη καί αφοσιωμένη πλειοψηφία.
Η μειοψηφία «επαναστατών» τού κινήματος τού Μάη τού ’68, είχαν απορρίψει τήν κενή ασημαντότητα τής κοινωνικο-πολιτικής πραγματικότητας τής χώρας τους, ποθώντας τήν δικαιοσύνη καί ελευθερία γιά όλους τούς Γάλλους, αναζητώντας τήν αλήθεια (τό είναι έναντι τού φαίνεσθαι) καί μία ανθρώπινη κοινωνία.
Μέ τό που ανεφοδιαστήκαν τά βενζινάδικα καί η πλειοψηφία τών Γάλλων μπορούσε ν’ απολαύσει τήν κατά τό πλείστον πεζή καθημερινότητα του, η «τάξη» τής Γαλλικής κοινωνίας αποκαταστάθηκε.
Γιατί απέτυχε αυτή η μειοψηφία νά γίνει πλειοψηφία ; Τό μόνο που έκανε ήταν νά διαδηλώνει καί νά δηλώνει μέ ειλικρίνεια τό ανθρωπιστικό, δημοκρατικό τους όραμα, αναζητώντας ταυτοχρόνως θεσμισμένες μορφές/ κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που νά υποστηρίζουν τό όραμα τους. Δηλαδή, προτού δημιουργήσουν στέρεες βάσεις – αφύπνιση τού λαού, κατάθεση ξεκάθαρου πολιτικού προγράμματος εγκεκριμένου από τόν λαό, ... – επιβιβάστηκαν στόν πύραυλο τού Ιουλίου Βέρν γιά νά κατακτήσουν τό αχανές Σύμπαν. Αισθάνθηκαν μεγάλη πικρία που οι συμπολίτες τους δέν μπόρεσαν νά συλλάβουν τήν σημασία τού κινήματος τους στίς λίγες εβδομάδες που τό έπαιζαν επαναστάτες, καί γι’ αυτό παραιτήθηκαν μέ τό που άνοιξαν τά βενζινάδικα. Κατά τήν γνώμη μου, παραιτήθηκαν διότι δέν ήξεραν ακριβών τι ήθελαν.
Μπορούμε δέ νά τεκμηριώσουμε μέσα από τήν ιστορία τών τελευταίων 60 ετών ότι η μεγάλη πλειοψηφία τών κινημάτων εναντίον τής πλουτοκρατίας – κομμουνιστικής ή καπιταλιστικής – ωθήθηκαν καί ωθούνται από τήν συντεχνία, ήτοι, τό ίδιον όφελος τής ομάδας τους (δικηγόροι, φορτηγατζήδες, ...) μέ τήν δικαιολογία ότι τούς πρόδωσε ο κομμουνισμός / σοσιαλισμός καί τούς πίνει τό αίμα ο καπιταλισμός. Αποφεύγουν δέ, σάν τόν διάβολο τό λιβάνι, κάθε πρόταση διεύρυνσης τού διαλόγου ευρύτερων πολιτικών ζητημάτων.
Η πρώτη επανάσταση παιδιών ξέσπασε στήν Γαλλία τό 1990. Περίπου εκατό χιλιάδες εφήβων διαδήλωσαν στούς δρόμους καί εξανάγκασαν τήν κυβέρνηση νά τούς διαθέσει 4,5 δις φράγκα. Καμία ομάδα ενηλίκων δέν είχε επιτύχει μία τόσο γρήγορη καί απόλυτη νίκη. Οι δάσκαλοι διαμαρτύρονταν μάταια γιά ολόκληρες δεκαετίες. Οι νοσοκόμες που κατέβηκαν σέ απεργία, παρόλο που κρατούσαν στά χέρια τους τήν ζωή καί τόν θάνατο, δέν κατάφεραν νά πετύχουν τόσο πολλά.
Τά παιδιά ενωμένα απέρριψαν τήν διαπραγματευτική πολιτική ρητορική ως δημαγωγία. Δήλωναν ότι κανένας πολιτικός δέν εκπροσωπεί τά ιδεώδη τους, καί ότι ήταν αποφασισμένα νά μήν χρησιμοποιηθούν από τούς πολιτικούς, αλλά ούτε καί από τούς μεγαλύτερους τους στά πανεπιστήμια, μέ τούς οποίους επιμελώς απέφυγαν νά ενεργήσουν από κοινού, μιάς καί οι συνήθεις πολιτικές σκοπιμότητες αυτών τούς προκαλούσαν αποστροφή. Εγνώριζαν τ’ αποτυχημένα κινήματα τών γονέων τους, καί είχαν τραφεί μέ τόση άχρηστη γνώση που ενστικτωδώς μπορούσαν ν’ απορρίψουν τά ψευδή μεταρρυθμιστικά προγράμματα τών σοφών τής εξουσίας.
Καί όμως, όταν μεγάλωσαν καί αυτοί έγιναν ψηφοφόροι καί συντονιστές που εξυπηρετούν τά συμφέροντα τής άρχουσας τάξεως. Όταν ήταν παιδιά δέν γνώριζαν καί κανείς δέν τούς έμαθε νά οργανωθούν σέ αλληλο-εξαρτώμενες δημοκρατικές ομάδες που θά εργάζονταν, εκτός από τό ίδιο συμφέρον τους, γιά τό κοινό καλό, καί που θά τούς άνδρωναν ν’ αναλάβουν τόν έλεγχο τής εξουσίας όταν ενηλικιωθούν.
Γι’ αυτό καί τό επαναστατικό κίνημα τών μελών βάσεων τής ΑΔΕ στοχεύει πρός τήν ολότητα, τό κοινό καλό, έστω καί άν πρός τό παρόν μπορούμε νά επιτύχουμε μία αλλαγή που φαίνεται περιορισμένης αποτελεσματικότητας.
[ Επίσης βλ. : Σχολές Σκέψης : Αλ Μααρί, Αλ-Μουταναμπί, Laplace Pierre-Simon, Nehru, Jawaharial,
Οργανώσεις
Εταιρεία τών Φίλων ( Κουάκεροι ) : Ίσως αποτελεί ένα από τά πιό επιτυχημένα πειράματα στό πλαίσιο τής μεικτής φιλίας. Βασιζόταν στήν αρχή ότι τά άτομα πρέπει ν’ αποφασίζουν μόνα τους γιά τόν τρόπο ζωής τους, δέν είχε δόγμα ούτε βίβλο κανόνων αλλά ούτε καί ιερείς, καί στίς γαμήλιες τελετές δέν έδινε τό ζευγάρι υπόσχεση υπακοής. Λειτουργούσε δημοκρατικά καί τά μέλη της εξέφραζαν τίς σκέψεις τους σέ συνελεύσεις κατά τίς οποίες όλες οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο εφόσον έβρισκε όλους σύμφωνους. { Όταν τά μέλη μίας οργάνωσης / Εκκλησίας τού Δήμου κ.τλ. υποχρεώνονται νά συμφωνούν, στερούνται τού δημιουργικού τους δυναμικού.} Αγνοούσαν τούς βαθμούς καί τίς τάξεις καί μιλούσαν σ’ όλους στόν πληθυντικό. Ο τρόπος που διαπραγματεύονταν μέ τούς διώκτες τους ήταν οι προσωπικές συναντήσεις μαζί τους καί η πρόσωπο μέ πρόσωπο συζήτηση – κάτι που είχε καλά αποτελέσματα πολλές φορές ακόμα καί μέ τούς πιό σκληρούς αντιπάλους τους, παρόλο που οι συμπολίτες τους έβλεπαν στούς Κουάκερους μία απειλή γιά τά ίδια τά θεμέλια τής κοινωνίας τους.
Τήν εξήγηση τής επιτυχίας τους έδινε η φιλία τού ιδρυτή της, Τζόρτζ Φόξ (1624-1691) μαθητευομένου υποδηματοποιού, μέ τήν Μάργκαρετ Φέλ, σύζυγο δικαστή. Η πίστη τους στήν ισότητα τών δύο φύλων ενισχύθηκε από τήν ανάλογη εκπαίδευση, μέ αποτέλεσμα η κοινωνία νά δώσει μερικές αξιόλογες γυναίκες. Μία από αυτές, η Μαίρη Φίσερ, διάνυσε μέ τά πόδια μία διαδρομή δυόμισι χιλιάδων χιλιομέτρων γιά νά πείσει τόν σουλτάνο τής Τουρκίας ν’ αλλάξει τήν συμπεριφορά του, καί εκείνος τήν δέχτηκε. Όταν τόν ρώτησε άν είχε καταλάβει τό μήνυμα της, εκείνος απάντησε : «Κάθε λέξη καί μία αλήθεια». Βεβαίως όμως τίποτα δέν άλλαξε στήν Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Μέ ζωή πάνω από τρείς αιώνες, η Εταιρεία τών Φίλων αριθμεί σήμερα λιγότερο από 200 χιλιάδες μέλη – διασκορπισμένα σ’ ολόκληρο τόν κόσμο, ενώ μεγαλύτερη συγκέντρωση παρατηρείται στήν Βολιβία, στίς ΗΠΑ, στήν Κένυα καί στήν Αγγλία --, έχει ασκήσει όμως σημαντικότερη επιρροή στόν τρόπο μέ τόν οποίο μεταχειρίζονται οι άνθρωποι ο ένας τόν άλλον από ό,τι οποιαδήποτε κυβέρνηση ή ισχυρή αυτοκρατορία. Δέν πέτυχε τίποτα μέ τήν βία ή μέ διατάγματα · δέν μετακίνησε βουνά, έδειξε όμως πως τό παράδειγμα συνιστά ένα αποτελεσματικό μέσο που θά οδηγεί βαθμιαία στό γκρέμισμα τους.
Πολιτικός
Γκάντι (1869-1948) à βλ. : Ενεργητισμός – Ιδεολογία - Ανεκτικότητα
Ο ανιδιοτελής, σοσιαλιστής Πρόεδρος τής Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε (Salvador Allende Gossens), μερικές ώρες πρίν τήν εκτέλεση του από τά τσιράκια τών ΗΠΑ στίς 11 Σεπτεμβρίου 1973, δηλώνει στόν λαό του : «Τά στρατιωτικά αεροσκάφη βομβάρδισαν τίς κεραίες τών ραδιοφωνικών σταθμών {τά στρατιωτικά αεροσκάφη τά κυβερνούσαν Χιλιανοί πιλότοι, ήτοι, χωρίς δημοκρατική αφύπνιση τής πλειοψηφίας τού λαού, δέν δυνάμεθα νά έχουμε εθνικό στρατό } ... δέν θά υποχωρήσω καί δέν θά παραιτηθώ. ... . Ένα σας λέω : τόν σπόρο που μεταβιβάζουμε στήν συνείδηση χιλιάδων Χιλιανών... δέν θά μπορέσουν νά τόν αποσπάσουν οριστικά { αρκεί νά μήν περιμένουμε ολόκληρες δεκαετίες }. ... Μπορούν (οι πραξικοπηματίες στρατιωτικοί) νά μας υποτάξουν. Αλλά τά κοινωνικά κινήματα δέν αντιμετωπίζονται ούτε μέ τό έγκλημα ούτε μέ τήν δύναμη {καί όμως, αιώνες τώρα, η εξουσιαστική πλουτοκρατία πνίγει στό αίμα τά προοδευτικά κοινωνικά κινήματα }. Ο λαός οφείλει νά αμυνθεί, αλλά όχι νά θυσιαστεί. Δέν πρέπει νά αφεθεί ούτε νά τόν θερίσουν οι σφαίρες ούτε νά τόν ταπεινώσουν... { γνώστης τής ικανότητας τών ΗΠΑ νά προκαλέσουν γενοκτονία κατά τού λαού του, ως ένας σοφός ηγέτης που αγαπά τόν λαό του, τούς συμβουλεύει νά μήν θυσιαστούν άσκοπα }. ... . Θά έλθουν άλλοι άνδρες οι οποίοι θά ξεπεράσουν αυτή τήν μαύρη καί πικρή στιγμή που θριαμβεύει η προδοσία... Νά ξέρετε ότι πολύ νωρίτερα από ό,τι πιστεύουμε, θά ανοίξουν καί πάλι οι μεγάλες λεωφόροι από τίς οποίες θά περάσει ο ελεύθερος άνθρωπος γιά νά οικοδομήσει μία καλύτερη κοινωνία. { Δηλαδή, μας λέει ότι μόνο κάποιοι «σωτήρες» μπορούν νά σώσουν τήν «μάζα». Η μεγάλη ντροπή τής νεο-ελληνικής ιστορίας είναι οι τής δεύτερης ηλικίας τής εποχής τής δικτατορίας, οι οποίοι εγκατέλειψαν τήν χώρα μας στό έλεος τής CIA ελπίζοντας νά τούς σώσουν μερικές δεκάδες ανιδιοτελών συμπολιτών τους που μάχονταν σέ ανοργάνωτες ομάδες τού υπόγειου αντάρτικου. }
Λεμπζάουι Μοχάμεντ (Mohabed Lebjaoui) : πλούσιος επιχειρηματίας στό Αλγέρι που έθεσε τήν ζωή του καί τήν περιουσία του στήν υπηρεσία τού απελευθερωτικού αγώνα τής πατρίδος του. Ήταν μέλος τού πρώτου Εθνικού Συμβουλίου τής Αλγερινής Επανάστασης (CNRA) καί επικεφαλής τού γαλλικού τμήματος τού FLN (Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου). Πέρασε αρκετά χρόνια στίς φυλακές τής Φρέν, καί τό 1962 έγινε ο πρώτος πρόεδρος τής συμβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης τής ελεύθερης Αλγερίας. Μετά τό πραξικόπημα τού Χουαρί Μπουμεντιέν τό 1965, προτίμησε τήν εξορία καί εγκαταστάθηκε στήν Γενεύη.
Αναγεννησιακά Επαναστατικά Ρεύματα / Κινήματα
Κουάκεροι : Ίδρυσαν τήν πρώτη αδελφότητα που εναντιώθηκε στήν δουλεία καί οδήγησε στόν πρώτο νόμο που τήν αμφισβήτησε : ο κάθε δούλος που πατούσε τό πόδι του στήν Αγγλία αποκτούσε τήν ελευθερία του. Τόν 18ον αιώνα, οργάνωσαν τόν πρώτον αποκλεισμό σέ προϊόντα που προέρχονταν από χώρες όπου υπήρχε τό καθεστώς τής δουλείας.
Υπήρξαν οι πρώτοι που υποστήριξαν τήν κατάργηση τής θανατικής ποινής.
Τόν 18ον αιώνα, ο Τζόν Μπέλι πρότεινε ένα εθνικό σύστημα υγείας που θά προσέφερε τίς υπηρεσίες του δωρεάν, καθώς καί τήν μελέτη τής ινδικής καί αμερικάνικης ιατρικής ως συμπληρωματικών τής ευρωπαϊκής.
Η Ελίζαμπεθ Φράι (1780-1845) ήταν από τούς πρώτους που εισηγήθηκαν τήν μεταρρύθμιση τού ποινικού κώδικα : σύμφωνα μέ τούς Κουάκερους, οι άνθρωποι δέν είναι ή καλοί ή κακοί, καί γι’ αυτό θά πρέπει νά ενθαρρύνουμε ό,τι καλό έχουν μέσα τους ανεξάρτητα απ’ ό,τι έχουν διαπράξει.
Δική τους ήταν καί η ιδέα γιά προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας σέ χώρες που είχαν καταστραφεί από τόν πόλεμο. Κατά τόν πόλεμο Γαλλίας-Πρωσίας τό 1870-71, διένειμαν τρόφιμα, ρουχισμό καί φάρμακα καί στίς δύο πλευρές.
Τόν 19ον αιώνα, τέσσερα από τά πέντε ηγετικά στελέχη τού αμερικάνικου φεμινιστικού κινήματος ήταν Κουάκεροι, καθώς επίσης καί τό 1/3 τών σκαπανέων τής μεταρρύθμισης τού Ποινικού Κώδικα, καί τό 40% εκείνων που ζητούσαν τήν κατάργηση τής θανατικής ποινής καί τής δουλείας.
Τό 1914 φυλακίστηκαν γιά νά υποστηρίξουν τά δικαιώματα τών αντιρρησιών συνείδησης.
Συνέταξαν τήν Διακήρυξη τών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ δικό τους παιδί είναι καί η Διεθνής Αμνηστία.
Ωστόσο, ποτέ δέν προσπάθησαν νά κρατήσουν τόν έλεγχο τών ανθρωπιστικών οργανώσεων που ίδρυσαν οι ίδιοι, καί αυτό εν μέρει επειδή συνειδητοποιούσαν τήν ανικανότητα τους νά μπούν στό παιχνίδι τής πολιτικής σ’ εκείνο τό αρχικό στάδιο.
Στήν Πενσιλβάνια, αποικία τους που διακρινόταν γιά τήν ασυνήθιστα ειρηνικά στάση της απέναντι στούς Ινδιάνους καί τήν ιδιαιτέρως δημοκρατική τους κυβέρνηση, έγινε σαφές ότι δέν είναι δυνατόν νά είσαι μέ κάποιον φίλος καί νά τού δίνεις διαταγές. Ο λόγος που έχασαν τόν έλεγχο τής Πενσιλβάνια δέν ήταν μόνο η άρνηση τους νά πληρώσουν φόρους που θά μπορούσαν νά χρησιμοποιηθούν γιά πολεμικούς στόχους.
Παρά τήν επιτυχία που τούς είχε χαρίσει η εντιμότητα τους, αποτραβήχτηκαν από τόν κόσμο τών επιχειρήσεων, διότι ενώ οι ανταγωνιστές τους επεδίωκαν μέ οποιοδήποτε τίμημα τό κέρδος, αυτοί ενδιαφέρονταν περισσότερο γιά τίς υγιείς σχέσεις τους μέ τούς υπαλλήλους καί πελάτες τους. Σήμερα, η πλειοψηφία τους απασχολείται σέ κρατικές υπηρεσίες καί σέ επαγγέλματα σχετικά μέ τήν περίθαλψη.
Τό κοινωνικό πείραμα τους, μέ τήν εκπληκτική ανοχή τους στίς εσωτερικές διαφωνίες, δηλώνει ότι οι άνθρωποι μπορεί νά είναι φίλοι, όταν η φιλία βιώνεται ως ένα εξερευνητικό ταξίδι μάλλον παρά ως αναζήτηση ασφάλειας, καί όταν η αξιοπρέπεια καί τών δύο συντρόφων είναι εξίσου σεβαστή. Παρόλο που ο καθένας αποφασίζει μόνος του γιά τόν εαυτόν του, τό ν’ ακούει τίς απόψεις τών φίλων του αποτελεί ουσιαστικό μέρος τής μεθόδου τους καί είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο τό γεγονός ότι αυτοί ανήκαν καί στά δύο φύλα.
[ Επίσης βλ. : Εταιρεία τών Φίλων. ]
Puritans : Although “Puritan” is not subject to exact definition, it is used, having many pejorative connotations, as a generic term for antiscientific, reactionary, tee-totaling moralists as deficient in education as in sophistication.
Puritans came in many shades of belief and did not represent a party or creed in the strictest sense. Arising out of a desire to “purify” the Church of England of its “papist” or “Romish” practices, the movement attracted adherents with such different views that they could not found one school of thought.
Puritans in colonial America were a small minority, but their influence was considerable in terms of early American literary (but not political) tradition.
The Puritan movement, which originated in England, was not a minor rebellion on purely theological grounds. It involved political considerations of such major import that the very institution of the monarchy itself was toppled. Puritans were politically the liberals, not the conservatives : what they fought was a repressive Establishment, both religious and secular – or, perhaps more accurately, the religious-secular Establishment.
The great age of the English theater was, paradoxically – or ironically – also a time when the theater was closely watched and controlled by the Royalist-Established Church power structure to which the Puritans were so adamantly opposed. No play could be produced without the approval of the Master of the Revels, accountable to the reigning monarch, who very much acted the political censor. And it is true enough that many a passage in Shakespeare’s plays, as in those of other playwrights of his day, must have enraged the Puritans not because of its bawdry, but because of its pro-Establishment bias. Shakespeare was certainly sympathetic to both the fact and the concept of monarchy as well as the “divine right” of kings – that is, the bitterest pill of all to swallow for those who believed that it ought to be possible to speak against injustice without also speaking against God. And even though it is true that Puritan objections to the theater made much of bawdry, objections based on political grounds have often enough – either for expediency or to attract a wide base of support or both – disguised themselves, at least in part, as objections to “immorality”; attacks upon political leftists or radicals today are often accompanied by attacks upon their presumed sexual license, use of drugs, and so on.
That the Puritans certainly did not hate literature is evidenced, clearly enough, by John Milton; the greatest Puritan writer of them all – and one to whom we often turn for his vigorous defence not only of a free press and free speech (in his Areopagitica) but of civil liberty – a phrase used by Milton himself – in general. Sixty-three years before Jean-Jacques Rousseau was born, Milton wrote, in his revolutionary defence of the right of the people to depose, even to execute, tyrants (“The Tenure of Kings and Magistrates”) : “No man, who knows aught, can be so stupid to deny, that all men naturally were born free…” This is scarcely the kind of sentiment associated, in the popular mind, with Puritanism. Being a genius, he had great reservations with regard to the theological strictures of the philosophical father of Puritanism, John Calvin.
American Puritanists – apart from some extreme segments, such as the Separatist Puritans – were by no means the somber killjoys so many think they were.
The early ones drank – in fact, drank a good deal – ate well when they could, and certainly they had no objection to smoking. That Puritans in the colonies dressed always in black is another myth. They liked bright colours. They were not antilearning or antiscientific, at least as science was understood then. It was, after all, the Bay Colony that founded Harvard, whose charter specified its objective as the advancement of good literature, arts, and sciences.
American Puritanism was not a peculiarly vicious and repressive offspring of the English-European variety. Nothing could be more inaccurate than to assume that immediately after the Reformation the rest of Europe leaped at once from the 16th century into the 20th, leaving Puritans far behind in superstitious ignorance and die-hard conservatism. If anything, American Puritans were less in such intellectual bondage than their English counterparts. Twenty persons were hanged as witches in Salem in 1692; but in England alone one witch-finder was responsible for three hundred hangings in just two years (1645-47). Four Quakers were hanged in Boston; but under Elizabeth I three thousand dissidents died in prison.
Unfortunately, but as expected though, the cosmotheory of the leaders of the Pilgrims and the Puritans prevailed : they strove to be left alone so as to establish their own form of authoritarian theocracy. Eventually, they were not much easier on Dissenters than had been the hated English Royalists.
…
Σπύρος Ε. Κουλουμπέρης
http://amesidemocratiaellenon.blogspot.com
27440-26458
694-1569303