Πραγματικότητα : τά ποσοστά χρήσης μαριχουάνας στήν Ολλανδία είναι παρόμοια μέ εκείνα στίς ΗΠΑ παρά τίς πολύ διαφορετικές πολιτικές.
Η ‘’Πολιτική γιά τά Ναρκωτικά’’ στήν Ολλανδία1, γιά περισσότερα από είκοσι χρόνια, αντιμετωπίζει τούς χρήστες σκληρών ναρκωτικών ως ασθενείς, καί επιτρέπει σέ άτομα ηλικίας άνω τών δεκαοχτώ νά αγοράσουν καί νά κάνουν χρήση κάνναβης (μαριχουάνα καί χασίς) σέ ελεγχόμενες από τήν κυβέρνηση καφετέριες. Αυτή η πολιτική δέν έχει οδηγήσει σέ δραματική κλιμάκωση τής χρήσης μαριχουάνας. Γιά τίς περισσότερες ηλικιακές ομάδες, τά ποσοστά χρήσης μαριχουάνας στήν Ολλανδία είναι παρόμοιες μέ εκείνες στίς Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, γιά τούς νέους εφήβους, τά ποσοστά χρήσης μαριχουάνας είναι χαμηλότερα στήν Ολλανδία από ό,τι στίς Ηνωμένες Πολιτείες. Η ολλανδική κυβέρνηση αναθεωρεί κατά διαστήματα τήν υφιστάμενη πολιτική μαριχουάνας, αλλά παραμένει προσηλωμένη στήν αποποινικοποίηση της.
1 [ Στήν Πορτογαλία επιτρέπεται η χρήσης οιασδήποτε ναρκωτικής ουσίας καί προσφέρεται αποτελεσματική βοήθεια από τά κρατικά ιδρύματα υγείας γιά απεξάρτηση. Αποτελέσματα : Εξάλειψη τών νοθευμένων ναρκωτικών καί τής μαφίας που τά διακινεί. Δραστική μείωση τής εγκληματικότητας καί θανάτων τών εξαρτημένων χρηστών. Δραστική μείωση τού αριθμού φυλακισμένων, τών ωρών απασχόλησης τής αστυνομίας καί δικαστικών μέ υποθέσεις που σχετίζονται μέ τήν χρήση ναρκωτικών, καί, συνεπώς, εξοικονόμηση δισεκατομμυρίων ευρώ/έτος. … ]
Η δέ θέση τού καθηγητή ψυχιατρικής, συγγραφέως καί ενεργού πολίτη, Κλεάνθη Γρίβα, είναι1 ότι : «(1) Η απαγόρευση τών ψυχοτρόπων ουσιών καί η μαζική τελετουργική ανθρωποθυσία που τήν συνοδεύει συνιστούν ένα αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος τού ατόμου, τής κοινωνίας, τού πολιτισμού καί τής ελευθερίας, ακόμη κι αν γίνουν αποδεκτές ως αληθείς οι μυθοπλασίες τών υποστηρικτών της. (2) Γιατί η χρήση οποιασδήποτε, έστω καί επικίνδυνης, ουσίας βλάπτει αποκλειστικά καί μόνο τόν χρήστη της. Συνεπώς, αποτελεί τυπική πράξη αυτοπροσβολής καί, ως τέτοια, σέ μία πολιτισμένη κοινωνία δέν μπορεί νά υπόκειται σέ καμιά απαγορευτική ή κατασταλτική παρέμβαση.»
Σπανίως διαφωνώ μέ τόν σεβαστό καθηγητή – που έχει προσφέρει τά μέγιστα γιά τήν εκπαίδευση καί αφύπνιση τών Ελλήνων – αλλά είμαι τής γνώμης ότι όπως η πολιτεία έχει τήν υποχρέωση νά πληροφορεί καί νά προστατεύει τούς πολίτες από επικίνδυνες συνθετικές ουσίες που προσθέτονται στά είδη διατροφής, τοιουτοτρόπως οφείλει νά μεριμνεί ώστε οι εθιστικές καί άκρως επικίνδυνες ναρκωτικές ουσίες νά μήν είναι προσβάσιμες στούς πολίτες, ακόμη καί σ’ αυτούς που έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο καί χαίρουν άκρα ψυχική υγεία. Επιπροσθέτως, ο ναρκομανής δέν βλάπτει μόνο τόν εαυτό του, αλλά καί γενικώς τό κοινωνικό σύνολο καί συγγενείς καί φίλους του, οι οποίοι βλέπουν τό αγαπητό τους πρόσωπο ν’ αργοπεθαίνει σωματικώς καί πνευματικώς, χωρίς ουδέν ατομικό ή συλλογικό όφελος.