Άμεση Δημοκρατία καί ΑΔΕ

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

I-- Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ καί η ΑΔΕ. 1994-9.

II-- Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τού ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ καί η ΑΔΕ. 1995, 2004-6

III—ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ο φιλάνθρωπος καί η ΑΔ

IV—Άμεση Δημοκρατία, η Γεννήτωρ τού Υγιούς Πολιτισμού

 V—Άμεση Δημοκρατία καί Αθανασία

VI—Άμεση Δημοκρατία κατά τής Θεοκρατίας

VII--Δημοκρατία –Αφύπνιση– Ιδεολογία

VII-- Άμεση Δημοκρατία – Ιστορία – Ιδεολογία

***********************************************************************************************

I-- Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ καί η ΑΔΕ.             1994-9.

Περιεχόμενα.

Η ουσία καί φύσις τής ΑΔ τών αρχαίων Ελλήνων

η αρχή τής αμφισβήτησης – αντι-θεοκρατία – η οπλική φάλαγγα – ό οπλίτης / πολίτης

τό «τέλος» τής κοινωνίας  – ο οίστρος         – τό θέατρο καί η φιλοσοφία

τό φυσικό δίκαιο               – κυβερνητικά     – Δικαιοσύνη – Θεμιστοκλής

Ό αυτοτελής χαρακτήρας τής κυβερνητικής εξουσίας

εκτελεστική εξουσία – αντιπροσώπευση – εκλογές – τό κράτος κατά τής πόλεως –

η πόλις έναντι τού κράτους.

Οικονομική ανισότης

σεισάχθεια – φορολόγηση πλουσίων.

Η ουσία καί φύσις τής ΑΔ τών αρχαίων Ελλήνων.

Ακόμη καί σήμερα, η ανθρωπότης βρίσκει πλήθος πολιτιστικών αξιών στήν αρχαία Ελλάδα, πολλές από τίς οποίες θεωρούνται πλέον απαραίτητες γιά τόν επανανθρωπισμό μας χωρίς νά σκαλίζουμε σ’ αυτήν καλούπια ούτε ν’ αναζητούμε υπερανθρώπους καί μυστικά υπερόπλα. 

Η ΑΔΕ θεωρεί τήν αρχαία Ελλάδα τό απαράμιλλο γονιμοποιό σπέρμα, αλλά όχι τό ιδεαλικό πρότυπο, γιά τήν αναδημιουργία μίας πολιτικής κοινότητας, όχι τής ψηφοθηρίας πρός ίδιον τέλος, αλλά τής αυτοθεσμοθετησμένης, συγκροτούμενη από υπευθύνους, πληροφορημένους, ανιδιοτελείς, ευτυχισμένους ανθρώπους.

Σ’ όλους τούς πολιτισμούς αρχαίους καί σημερινούς οι οποίοι δέν είχαν, ή δέν έχουν υιοθετήσει τίς ανθρωπιστικές αξίες τής αρχαίας Ελλάδος, η αρχή τής αμφισβήτησης εθεωρείτο καί θεωρείται ανάθεμα.

Γιά τόν ορθόδοξο Εβραίο τό αυτονόητο δέν είναι η αναζήτηση τής ελευθερίας ή τής ισότητας ή τής δικαιοσύνης, αλλά η συμμόρφωση του πρός τίς εντολές τού Ιεχωβά. Ο αληθινός Χριστιανός, δέν ενδιαφέρεται γιά τήν τύχη τού έθνους του (όπως επί Βυζαντίου) αλλά γιά τήν κατάκτηση τής αιώνιας ζωής. Ο Ινδός συνέχει νά συντηρεί τό καθεστώς τής «κάστας». Ο ψευδό-θαυμαστής τής πολιτείας τού Περικλέους επιθυμεί τήν πιστή αντιγραφή τής πολιτείας του.

Αλλά στήν πολιτεία τών Αθηναίων παρατηρείται τό εξαιρετικό καί μοναδικό φαινόμενο τής αμφισβήτησης : α)- τών νόμων – ακόμη καί αυτών πού απαντούν στό ποιός άρχει : οι αριστοκράτες ή ό δήμος; β)- τίς κοινωνικές παραστάσεις (εικόνες) τού κόσμου οι οποίες συγκρατούν τόν κοινωνικό ιστό στήν μάχη τού ενάρετου κατά τού κακού δαίμονα, γ)- τής θεϊκής υπόστασης – ήτοι, κατάρριψη του θρησκευτικού δογματισμού καθιστώντας έτσι αδύνατη τήν εδραίωση οιουδήποτε θεοκρατικού καθεστώτος.

Η αμφισβήτηση τής παράδοσης μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες καί η Ελληνική γλώσσα εδημιουργησαν τά δώρα τού Ελληνικού πολιτισμού πρός τήν ανθρωπότητα : επιστήμη, τέχνη, θέατρο, φιλοσοφία, κλπ.

Η δέ δομή τής ΑΔΕ, εκτός τής πνευματικής καί οικονομικής ευημερίας, αποσκοπεί :  α)- στήν προστασία τών κοινωνικών αξιών – όπως τήν έλλογη παράδοση καί τίς νέες αξίες – από τίς άλογες παρορμήσεις τής πλειοψηφίας, χάρις στήν αλληλο-εξάρτιση καί συνεργασία όλων τών πολιτικό-οικονομικών παραγόντων μέ όλες τίς κοινωνικές καί πνευματικές τάξεις, β)- στήν κατάργηση ή βελτίωση αξιών μέσα από τήν συλλογική, έλλογη αναζήτηση ανθρωπιστικών αξιών.

   Οι εξεγερθέντες καταπιεσμένοι πολίτες ή δούλοι, μέ τό πού σύνεστηναν μία ανεξάρτητη κοινότητα, εξέλεγαν τόν «δικό» τους βασιλιά, ό οποίος περιεστοιχίζετο αμέσως από υπηρέτες καί δούλους, καί από τήν ελίτ τού νέου καθεστώτος. Αυτό δέ τό στατικό φαινόμενο επαναλαμβάνεται στήν ανθρώπινη ιστορία, διότι ό σκοπός τής εξέγερσης των ήτο η αλλαγή τής ατομικής κατάστασης των μέσα στούς ίδιους θεσμούς.

Τά δέ κινήματα πολιτών τού Ευρωπαϊκού πολιτισμού στόν 20ον αιώνα μπορεί νά έδωσαν μερικά δικαιώματα στούς εργαζομένους, νά βελτίωσαν τήν σχολική εκπαίδευση – άλλο δέ η παιδεία – κλ., αλλά όλα ήτο διαρκείας μερικών δεκαετιών διότι καί σ’ αυτά κυριάρχησε τό «τέλος» τής «ατομικής βελτίωσης». Δηλαδή δέν αγωνίζοντο ως πρόσωπα, ήτοι ως προσωπικότητες, οι οποίες αντλούν μεγάλο μέρος της ολοκλήρωσης των από τήν ασφάλεια καί ευτυχία όλων των μελών τού έθνους / κράτους των.

    Ποίες δέ ήταν αυτές οι δυνάμεις, συνθήκες καί αιτίες, οι οποίες συνέβαλαν στήν δημιουργία τής δημοκρατίας τών Αθηναίων εις τήν οποίαν δρούσαν ως υπεύθυνα «πρόσωπα», πολίτες;

α)- Η κερματισμένη γεωγραφική διάρθρωση τής Αττικής συναντάτε καί στήν περιοχή τής Σπάρτης καί σέ χιλιάδες περιοχές τού πλανήτη. Αλλά ούτε καί η σύσταση μικρών ανεξαρτήτων κοινοτήτων οδηγεί αναγκαστικά στήν συγχώνευση τους σέ μία δημοκρατική οργάνωση. Ίσως η χαοτική δομή τού Ελλαδικού χώρου σέ συνδυασμό μέ τίς κλιματολογικές συνθήκες, θάλασσα καί διατροφή νά συνέβαλε στήν δημιουργία του ανήσυχου Ελληνικού πνεύματος, τό οποίο τελικά συνέλαβε τήν ιδέα τής άμεσης δημοκρατίας σέ διάφορα μέρη τού Ελλαδικού χώρου.

β)- Η πλειονότης τών δούλων : Οι Ελληνικές πόλεις τού 8ου καί 7ου αιώνα δέν συντηρούνται από τό καθεστώς τής δουλείας όταν μάχονται κατά τής ολιγαρχίας. Ακόμη καί η μεγάλη δημοκρατική επανάσταση των καί η ανάληψη της από τόν Κλεισθένη (508-506 πΧ.) εστηρίχθη από τήν εργασία τών ανεξαρτήτων μικροπαραγωγών, αγροτών, τεχνιτών καί κυρίως εμπόρων.

γ)- Η οπλική φάλαγγα : Η επινόηση της ήτο κατάληξη τής κοινωνικό-πολιτικής αρχής, η οποία υποστήριξε τήν αποδοχή τής ισότητας μεταξύ τών πειθαρχημένων καί μέ κοινό αυτό-προσδιορισμένο στόχο οπλιτών της.

Οπότε θά μπορούσαμε νά υποθέσουμε ότι αυτή διατήρησε καί σφυρηλάτησε αυτές τίς δυνάμεις, οι οποίες τούς οδήγησαν στήν επανάσταση τού 508 πΧ.

Αυτός είναι καί ό κύριος στόχος τών βάσεων τής ΑΔΕ. Όπως ό ευγενής ιππεύς δέν εθεωρείτο πλέον άρχοντας τού απλού οπλίτου, καί η δέ μάχη δέν ήτο πλέον μία επική σύγκρουση ατόμων τής ανωτέρας τάξεως, αλλά αγώνας όλων τών ελευθέρων συμπολιτών, οι οποίοι αγωνίζονταν γιά τήν συνέχιση όλης τής πόλεως, έτσι καί οι Βάσεις αναλαμβάνουν τήν ευθύνη γιά τήν δημιουργία, διατήρηση τής Άμεσης Δημοκρατίας, καί τής υπέρβασης τού πολιτισμού τους.

Πιστεύω δέ ότι η πυγή τής μαγιάς υπήρξε ό πρωτότυπος τρόπος ιδρύσεως τών Ελληνικών αποικιών στήν Ιωνία, Μεσόγειο καί πέραν αυτής. Οι Ελληνικές αποικίες ιδρύοντο επιλέγοντας κάθε μία δικό τους νομοθέτη ή δικούς της νόμους. Οι δέ νόμοι, μέσα σ’ ένα Μαραθώνιο άμιλλας φιλοσόφων (Ηράκλειτος, Θαλής, κλπ.) καί αρχόντων γιά τήν εύρεση αρχών οι οποίες εξυψώνουν τόν άνθρωπο, συνέκλεισαν πρός τήν άμεση δημοκρατία.

    Η αρμονία καί τό μέτρο γιά τούς αρχαίους Έλληνες δέν είναι δεδομένα, ούτε καί χαρίζονται από εξωσυμπαντικές δυνάμεις-θεότητες, αλλά είναι αυτά τά απαραίτητα συστατικά τού κόσμου, τής τάξεως τους, τά οποία διαφυλάσσει γιά νά μήν βρεθεί στό κενό, τό μηδέν, τό χάος (έκ τού χαίνω) τό οποίο δημιουργεί τά πάντα, καί τά πάντα σ’ αυτό επιστρέφουν. Δέν υπάρχει καμία υπερβατική εξωκοσμική δύναμη · καί οι δέ ίδιοι οι θεοί υπόκεινται στήν Μοίρα (μία παράμετρος τού Χάους) η οποία έφερε τόν Ουρανό, μετά τόν Κρόνο καί έπειτα τόν Δία… έως τήν αποκορύφωση μέ τόν θεό Απόλλωνα.

Όταν ό Αισχύλος γράφει στόν «Προμηθεύς Δεσμώτης» : ‘’Έτσι καί τόν τρίτον (τόν Δία), τόν σημερινό αφέντη θά δώ νά πέφτει πολύ άσχημα καί πολύ σύντομα…’’, δέν διαπράττει “ύβρη” – δηλαδή, τό παρα-φύση λόγω άγνοιας ή αδυναμίας αναγνωρίσεως τών ορίων τών πράξεων μας · τό αφύσικο που είναι η καταστροφή / ασέβεια τού φυσικού κόσμου, ό μεσσιανισμός, η θέσπιση της κοινωνίας από έναν εξωσυμπαντικό / αφύσικο θεό, κτλ.

Μέσα από αυτή τήν αληθινή, ανθρώπινη μυθολογία1, ό «Έλλην άνθρωπος» δέν έχει βρικόλακες καί κολάσεις νά τόν φοβίζουν. Ό νόμος τής υπάρξεως του είναι νόμος γενέσεως καί φθοράς, επιστροφής στό χάος, καί αναδημιουργίας τού κόσμου από τό χάος. Καί έτσι απελευθερωμένος μπόρεσε νά υιοθετήσει ως οίστρο τής ζωής του τήν γνώση τού θανάτου – τήν επίγνωση ότι είμαστε πραγματικά θνητοί – καί ότι ό,τι είναι νά συμβεί στήν πόλη τους θά ωριμάσει ή θά διεκπεραιωθεί πρώτα στήν κοινωνία τους από αυτούς τούς ιδίους καί όχι από κάποιον θεό. Αυτός ό οίστρος – τό κεντρί, η αγωνία, η διέγερση – ενδυναμώνει τήν λογική ακόμη καί στό βαθμό που μπορεί νά δίνει ημερομηνία λήξεως στούς θεούς, ώστε νά γεννήσει ακόμη πιό ωραίους, γεμάτους «φώς» θεούς, οι οποίοι μέ τήν εθιστική γεμάτη υπερβατικό έρωτα καί πόθο τύρβη2 τους θά τόν αναγεννήσουν ως δημοκράτη, ελεύθερο, δημιουργικό άνθρωπο-πολίτη.

Καί έτσι μόνο μέσα στήν τύρβη τού οίστρου του σωπαίνει τον ψυχομαργωτικό* θόρυβο τού Άδη, καί χάρις στήν «μνήμη» τών συμπολιτών του – γιά τούς οποίους εθελοντικώς θυσιάζει καί τήν μοναδική του ζωή – απελευθερώνεται από τήν αγωνία τής «μή υπάρξεως του μετά τήν τελευταία του πνοή». Καί γι’ αυτό μπορεί τό ελληνικό θέατρο αυτό-παρουσιαζόμενο ως ένας θεσμός έλλογου αυτό-περιορισμού μέσω τής υπενθυμίσεως του τών καταστροφικών συνεπειών τής «ύβρεως» νά καλλιεργεί στόν άνθρωπο τήν απαραίτητη ψυχοσύνθεση γιά ευτυχία καί δημιουργία. *(μαργώνω : ναρκώνομαι εκ τού ψύχους, μουδιάζω ) à

{ Η άμεση δημοκρατία δέν είναι μία αυτόματη απόρροια εφαρμογής μίας πολιτικής θεωρίας, αλλά είναι γέννημα καί θρέμμα ενός μοναδικού πολιτισμού, δημιουργού καί κατόχου μίας αληθινής παιδείας. }

1 [ Μύθος, ρ. μυθέομαι : λέγω, διηγούμαι · σκέφτομαι. Παραμυθολογία (όπως, ο Μίκυ Μάους, Κόλασις, Δράκουλας, …) ≠ μυθολογία. ]

2 [ τύρβη : σύγχυση, ταραχή · θόρυβος εορτής, διασκέδαση, απόλαυση, βακχική εορτή. à turba, tourbe, turbid, turbo à αντιδάν· : τούρμπο, τουρμπίνα. ]

    Εδημιούργησε η φιλοσοφία τήν δημοκρατία ή αντιστρόφως; Η αμφισβήτηση είναι η κοινή ρίζα καί τής δημοκρατίας καί τής φιλοσοφίας. Η αμφισβήτηση όμως τού καθιερωμένου από έναν άνθρωπο εάν δέν εισακουσθεί τουλάχιστον από 5-10 ενεργούς, ανήσυχους καί δημιουργικούς συνανθρώπους του {ΑΔΕ : βάσις}, όχι μόνον δέν υπάρχει ελπίδα ν’ αφήσει μαγιά αλλά μάλλον ο αμφισβητίας θά γνωρίσει τόν κοινωνικό οστρακισμό.

Η αμφισβήτηση τής θεσμοθετημένης  κοσμοθεωρίας αυτομάτως θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα : έχω δικαίωμα στήν ευτυχία; τί είναι αλήθεια καί τί απλώς γνώση ; κτλ. Οι δέ Έλληνες είχαν αναγάγει τόν διάλογο – στήν αγορά καί σέ ιδιωτικούς χώρους – σέ θεότητα, εξ' ού «ό Αγοραίος Ζεύς». Έτσι έβαλαν τά θεμέλια γιά τήν δημοκρατία (ομάδες μέ συγκεκριμένη θέση à βάσεις) καί γιά τήν αληθινή φιλοσοφία – αληθινή δέ, διότι δέν «φιλοσοφεί» τό ιερατείο τό οποίο στηρίζεται στόν δογματισμό του, ούτε οι αυλικοί καί μανδαρίνοι, οι οποίοι υποκινούνται από τό προσωπικό συμφέρον τους γιά τήν διαιώνιση τού καταπιεστικού καθεστώτος τους.

Ό ποιητής Αρχίλοχος (περί τό 680-670π.Χ) περί τής προσωπικής ανδρείας καί στρατιωτικής τιμής τής ελληνικής κοινωνίας μπορεί καί γράφει, ‘’Τήν ασπίδα μου κάποιος Σάμιος χαίρεται, … έσωσα όμως τήν ζωήν μου… χαλάλι, καλύτερη θε ν’ αγοράσω άλλη!’’ Φαντάζεσαι κάποιον Ιουδαίο-Χριστιανό ή Μουσουλμάνο νά κάνει ποίημα τήν καύση τού ιερού βιβλίου του γιά νά σωθεί από κρυοπαγήματα;

Η έλλογη αμφισβήτηση πολεμά τό δογματισμό καί γεννά τήν επιστημονική σκέψη : τί είναι ό ήλιος, ό πλανήτης μας, τά στοιχεία τής φύσεως μας, τό άπειρο ; κτλ. Αφού δέ ανακαλύψει ότι η σχέση του μέ τήν φύση δέν είναι θεοκρατική, απαλλαγμένος από τούς εξ’ ουρανού εκπροσώπους / άρχοντες του, αναζητεί τήν νομιμοποίηση τής πολιτικής εξουσίας καί τών πολιτικών καθεστώτων βάσει τής φύσεως τού αληθινού κόσμου : πώς μπορεί νά δικαιολογηθεί τό ποιός άρχει; είναι δίκαιο / φυσικό νά άρχουν οι ολίγοι ή οι πολλοί;

Καί εφόσον τό δίκαιο καί η δικαιοσύνη πηγάζει καί οροθετείται από τήν φύση, ο Έλλην άνθρωπος τήν θεοποιεί – Θέμις3, Νέμεσις4, … -- καί η αυτό-θέσπιση τής κοινωνίας είναι φυσικό επακόλουθο.         

[ Θέμις3 : θυγατέρα τού Ουρανού καί τής Γαίας, σύζυγος τού Διός, θεά τής δικαιοσύνης καί τής εννόμου τάξεως. Νέμεσις4 : κόρη τής Νυκτός, τιμωρός θεότης. ]

   Όπως η φύσις συνεχώς εξελίσσεται έτσι καί η δημοκρατική πόλις βελτιώνει αδιάκοπα τά ήθη καί έθη της μέσα από τήν διαδικασία τής μειοψηφικής καί πλειοψηφικής δραστηριότητας τών μελών της. à { ΑΔΕ :Παιδεία :η έρευνα τών νόμων τής φύσεως, η αναζήτηση τής ιστορικής αλήθειας, κτλ. à αμφισβήτηση à φιλοσοφία à αυτό-θέσμιση à αυτοδύναμος δημοκράτης άνθρωπος à ανθρωπιστής. }

   Ό δέ Αριστοτέλης πιστεύει ότι ό λαός μπορεί νά διαφθαρεί μέ τίς χάρες καί μέ τά οφέλη, αλλά οι πολλοί διαφθείρονται δυσκολότερα από τούς ολίγους. Γι’ αυτό καί τό βουλευτικό αξίωμα είναι ανακλητικό. à { ΑΔΕ : τό σάπιο μήλο σαπίζει καί τά υπόλοιπα στό καλάθι, μολύνοντας έτσι όλο τό σώμα τής κοινωνίας. à κοίτα : Κυβέρνηση, Εκλογές, … }

Ό «δήμος» τών Αθηναίων – η απόλυτη πολιτική εξουσία – αποτελείτο από τό σύνολο τών ενηλίκων αρένων ελευθέρων Αθηναίων. Δηλαδή εδώ έχουμε μία πολιτική πράξη όπου ένα μέρος της κοινωνίας επιβάλλει τήν κυριαρχία του στό σύνολο. Αυτή όμως η μειονότητα συμμετέχει πλήρως στήν κοινωνικο-πολιτική ζωή τής πόλεως της, καί υπόκειται στίς συνέπειες τής ψήφου καί νόμους της.

Σήμερα όμως, ακόμη καί η πιό «ελεύθερη», διεθνιστική κοινωνία δέν καθορίζει ούτε τήν σύνθεση τού εκλογικού της σώματος, καί η δέ κατασκευασμένη άποψις ότι είμαι ένα ελεύθερο, αυτοδύναμο ανθρώπινο όν καί ψηφίζω σέ μία κοινωνία όπου δέν υπάρχουν διακρίσεις καθιστά δυνατή τήν ανάδειξη εξουσίας / κόμματος τής οποίας τά μέλη είναι εκλεγμένα από τήν πλουτοκρατία τού κράτους – π.χ. όπως στό Republic τών ΗΠΑ τά τελευταία 160 έτη.

Δηλαδή, ό θεσμός τής δημοκρατικής εκπροσώπησης διακωμωδείται όταν η πλειοψηφία τού εκλογικού σώματος (τά κατώτερα στρώματα, η πλειοψηφία τής μεσαίας τάξεως, ό νόμιμος μετανάστης) δέν θεωρεί τόν εαυτόν της μέτοχο τών βασικών αρχών τής κοσμοθεωρίας (κοινωνικο-οικονομικών προγραμμάτων) τής πλειοψηφίας τών εκπροσώπων της, ή όταν η άρχουσα τάξις καί οι παράνομοι μετανάστες που σήμερα εκπροσωπούν τό 20% τών κατοίκων τής Ελλάδος δέν υφίστανται τίς αρνητικές συνέπειες τών πολιτικό-οικονομικών νόμων/προγραμμάτων τής εκλεγμένης κυβερνήσεως.

Η δέ ΑΔΕ α)- εξαλείφει τά άρρωστα κύτταρα από τό εκλογικό σώμα, όπως εγκληματίες, υποστηριχτές δογμάτων πού πολεμούν τόν Ελληνισμό καί τ’ ανθρώπινα δικαιώματα, …

β)- προστατεύει καί τόν δήμο καί από τόν ίδιο τόν εαυτόν τους αυτά τά μέλη τά οποία δέν έχουν ως βίωμα τους τήν «Ελληνική Αγωγή». à { ΑΔΕ: Εκλογικά, Έλλην Πολίτης.}. Διότι γιά τήν ΑΔΕ, Έλλην δέν είναι θέμα γονιδίων αλλά κυρίως τό «πιστεύω» του στίς Ελληνικές Αξίες καί η μαρτυρία αυτών μέ τόν τρόπον ζωής μας. Γι’ αυτό καί ένας «Έλλην» ό οποίος είναι μόνιμος κάτοικος ξένης χώρας έχει δικαίωμα ψήφου.

    Κατά ποίο τρόπο ασκεί ό δήμος τών Αθηνών τήν εξουσία; Τήν ασκεί κυρίως χωρίς «αντιπροσώπους» -- ήτοι άμεσα καί όχι έμμεσα. Καί η δέ πόλις των είναι :

α)- Αυτόνομος : δίνει η ίδια στόν εαυτόν της τούς νόμους της. à { ΑΔΕ :à Κυβερνητικά, Άρειος Πάγος à προστασία τού λαού από τόν εαυτόν του (όπως επιστημονική άγνοια, επιπόλαιες/συναισθηματικές αποφάσεις, …), από αντι-δημοκρατικές ενέργειες τής πλουτοκρατίας, κτλ. }

β)- Αυτόδικος : Οι δικαστές ήταν κληρωτοί. Ένα τυχαίο δείγμα τού λαού-νομοθέτη εφαρμόζει τούς νόμους του καί έτσι εξαλείφεται ό κίνδυνος τού η δικαστική αρχή νά εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Αλλά ό απαίδευτος άνθρωπος, καί η μή νηφαλιότης τού όχλου σέ περιόδους κοινωνικής αναταραχής δέν εγγυάται τήν απόδοση δικαιοσύνης. à { ΑΔΕ : Δικαιοσύνη,… }

γ)- Αυτοτελής : Δηλαδή η πόλις αυτοκυβερνάται, ήτοι οι βασικές αποφάσεις τής πολιτικής ζωής τής κοινότητας, είτε εσωτερικής είτε εξωτερικής φύσεως (πόλεμος, ειρήνη, δημόσια έργα, φορολόγηση) παίρνονται από τήν Εκκλησία τού Δήμου.

Ήτοι, τό γνωστό ρητό «Μήν ρωτάς τι μπορεί νά κάνει τό κράτος σου γιά σένα, αλλά κοίτα τι μπορείς εσύ νά κάνεις γιά τό κράτος σου» είχε καί διατυπωθεί πολύ καλλίτερα από τούς αρχαίους Έλληνες συγγραφείς καί ήτο κάτι περισσότερο από τρόπος ζωής γιά τούς δημοκράτες Έλληνες. à

{ ΑΔΕ : Βάσεις, Κυβερνητικά, Εκλογικά, Άρειος Πάγος, … }

    Ποία η ποιότης τών αποφάσεων τού δήμου; Θά μπορούσαμε νά πούμε ότι τό 90% τών αποφάσεων τού δήμου ήτο σωστές – όπως η κατασκευή τού στόλου* πού οδήγησε στήν νίκη* τής Σαλαμίνας καί στό νά γίνει η Αθήνα η πρώτη ναυτική δύναμις στήν Μεσόγειο. *( Στήν πραγματικότητα, η κατασκευή τού καλλίτερου στόλου στήν Μεσόγειο καί η νίκη τής Σαλαμίνος ανήκει στόν διορατικό Θεμιστοκλή ό οποίος, ενάντια όλων, μέ πρόσχημα τήν «ντροπή τής Αιγίνης» τούς έπεισε νά δημιουργήσου τήν πιό αποτελεσματική ναυτική δύναμη).  Πήρε όμως καί α)- εγκληματικές : η καταδίκη ενδόξων στρατηγών, …, β)- εσφαλμένες : η εκστρατεία στήν Σικελία (άν καί η καταστροφή προήλθε λόγω προλήψεως  τού υπεύθυνου στρατηγού). à Γι’ αυτό καί η ΑΔΕ μέ τήν Παιδεία, Δεξαμενές Σκέψεις, … αξιολογεί τούς χαρισματικούς συμπολίτες μας καί πλάθει μία έλλογη πλειοψηφία.

{ Λόγω όλων τών ανωτέρω, τείνω νά πιστεύω ότι η κατάλυση τής δημοκρατίας τών Αθηναίων δέν ήταν φυσικό επακόλουθο τού Πελοποννησιακού πολέμου ή κάποιας άλλης εσφαλμένης αποφάσεως, αλλά ένεκα τής πνευματικής αδυναμίας τών Αθηναίων η οποία δέν τούς επέτρεψε νά μοιραστούν επί ίσων όρων τήν δημοκρατία των μέ τίς Ελληνικές πόλεις, οι οποίες ευρίσκοντο υπό τήν επιρροή των / εκμετάλλευση των. Σήμερα δέ, παρατηρούμε τά ίδια συμπτώματα καί στήν Pax-Americana, η οποία εάν όντος ήτο μία δημοκρατική αυτοκρατορία, θά έκαναν ουρά τά περισσότερα κράτη νά γίνουν μέλη αυτής. à  ΑΔΕ : Έλλην Πολίτης, Εξωτερική Πολιτική, … }

Ό αυτοτελής χαρακτήρας τής κυβερνητικής εξουσίας.

Η τρέχουσα διοίκηση τών πραγμάτων (η «εκτελεστική εξουσία») είχε ανατεθεί σέ δούλους (π.χ. διοικητής Τράπεζας) καί σέ εκλεγμένους ή κληρωτούς άρχοντες (π.χ. στρατηγοί). Οι δέ «άρχοντες» είναι πολίτες, οι οποίοι έχουν μία συγκεκριμένη επίσημη αποστολή γιά τήν οποίαν είναι υπεύθυνοι (λογοδοτούν…) καί είναι ανακλητοί {àΑΔΕ :Κυβερνητικά }.

Οι Δυτικές τύπου «δημοκρατίες» (Republic) λειτουργούν μέ τήν νομοθετική, δικαστική καί «εκτελεστική» εξουσία. Αλλά όταν μία κυβέρνηση «εξουσιάζει» (θεσμοθετεί, κηρύττει πόλεμο, εφαρμόζει οικονομική πολιτική, …) τότε δέν εκτελεί τήν βούληση τού λαού.

Πρός χάριν τής επανεκπαίδευσης μας, ας δούμε τρείς σημαντικές διαφορές μεταξύ τής ΑΔ  καί τού σημερινού Republic (Έμμεση Δημοκρατία) :

Η αντιπροσώπευση :

Ό J-J Rousseau (1712-1778) έγραψε γιά τούς Άγγλους : «Οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι επειδή εκλέγουν τούς βουλευτές τους· είναι ελεύθεροι μία μέρα στά πέντε χρόνια.» Στήν πραγματικότητα, ούτε αυτήν τήν ημέρα δέν είμεθα ελεύθεροι διότι οι επιλογές μας έχουν ήδη καθοριστεί από τόν εκλογικό νόμο, τά υπάρχοντα κόμματα (τούς υποψηφίους τους τούς οποίους δέν επιλέξαμε εμείς), τήν προπαγάνδα τών ΜΜΕ, κτλ.

Οι αρχαίοι τής ΑΔ δέν επέτρεπαν τήν υποκριτική καί απατηλή λειτουργία τής αντιπροσώπευσης ως μία θεολογική ιδέα σύμφωνα μέ τήν οποία η βούληση τους μέσω επιφοιτήσεως τους ενσαρκώνεται ασφαλής στούς 300 τής Βουλής.

Οι εκλογές :

Η ΑΔ δέν έχει καμία σχέση μέ τίς εκλογές διότι δέν υπήρχε «κυβερνητική εξουσία», καί αυτό διότι οι πολίτες πίστευαν ότι ως πρός τό «θέμα τής αρμοδιότητας» γιά τήν προστασία τών συμφερόντων τους ήτο αυτοί οι ίδιοι. Από τόν Ηρόδοτο μέχρι τόν Αριστοτέλη θεωρούσαν ότι οι εκλογές είναι θεσμός «αριστοκρατικός». Δηλαδή, οι αρχαίοι διεξάγουν εκλογές μόνο γιά ν’ αναδείξουν τόν «άριστον» επί ενός πολιτικού θέματος ή πεδίου εφόσον απαιτείται τέχνη ή ειδικές γνώσεις (πολεμική τέχνη, εκτέλεση έργων, …). Αυτός δέ πού είναι αρμόδιος νά διαλέξει τόν καλύτερο «τεχνίτη» δέν είναι τό σωματείο «τεχνιτών» αλλά αυτός πού χρησιμοποιεί τό προϊόν τής εργασίας τού «τεχνίτη», δηλαδή οι πολίτες, διότι είναι σέ θέση εκ τού αποτελέσματος νά κρίνει εάν όντως ό δημιουργός του είναι άριστος. Δηλαδή, όπως ό καβαλάρης εκ πείρας επιβραβεύει τόν καλύτερο πεταλωτή ή σελοποιό έτσι καί οι πολίτες εκλέγουν τόν καλύτερο στρατηγό (Θεμιστοκλή,…), πολιτικό άνδρα (Περικλή,…), βραβεύουν τραγωδίες (Αντιγόνη,…) κτλ.

{ Σήμερα, ζούμε τό φεουδαρχικό φαινόμενο τού κλήρου διαδοχής/ τού δικαιώματος διαδοχής τού βουλευτικού, υπουργικού καί πρωθυπουργικού αξιώματος, τό θράσος πολιτικών νά υπηρετούν ως υπουργοί Αμύνης χωρίς νά έχουν εκπληρώσει τίς στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, καί νά παρανομούν καλυπτόμενοι από τήν βουλευτική ασυλία καί τήν αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων.

Σήμερα δέ, δέν δυνάμεθα νά κρίνουμε τήν αξία τών περισσοτέρων προϊόντων από τό αποτέλεσμα των, διότι ενώ προσφέρουν τό επιθυμητό αποτέλεσμα (όπως τό όχημα, κινητό τηλέφωνο, τηλεόραση, είδη διατροφής, …) έχουν μή εγκαίρως εμφανείς αρνητικές παρενέργειες, καί γι’ αυτό η ΑΔΕ στηρίζεται σέ καί υποστηρίζει τίς «Δεξαμενές Σκέψης» της αποτελούμενες από ειδικούς επιστήμονες, οι οποίοι προλαμβάνουν καί προτάσσουν ώστε εμείς πλήρως καί ορθώς πληροφορημένοι ν’ αποφασίζουμε à { ΑΔΕ : Κυβερνητικά, Δημοψήφισμα, Δεξαμενές Σκέψης, Κρατική Τράπεζα Πληροφόρησης, … }

Η πόλις έναντι τού κράτους.

Ό Θουκυδίδης δέν μιλάει ποτέ γιά Αθήνα ή γιά οιανδήποτε άλλη πόλη εκτός εάν αναφέρεται σέ συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό. Η δέ «πόλις» είναι οι Αθηναίοι καί γι’ αυτό ό Θεμιστοκλής απειλεί τούς υπολοίπους Έλληνες, οι οποίοι δέν υποστηρίζουν τήν στρατηγική του, λέγοντας : «…εμείς (πού έχουμε τά περισσότερα πλοία) θά φύγουμε καί θά φτιάξουμε μία άλλη πόλη αλλού, στήν Ιταλία.» Δηλαδή, η Αθήνα είναι εκεί πού είναι οι Αθηναίοι καί όχι οι Αθηναίοι εκεί πού είναι η Αθήνα ( à

{ ΑΔΕ : Έλληνας πολίτης. } ), άν καί θεωρούσαν τούς εαυτούς τους ότι είχαν φυτρώσει μέσα από τήν γή τής Αθήνας.

Η εδαφική αντίληψη τής πολιτικής κοινότητος ως η κύρια ταυτότης τών μελών της αρχίζει στούς ρωμαϊκούς χρόνους, κορυφώνεται μέ τήν φεουδαρχία καί συνεχίζεται έως σήμερα μέ τήν ιδέα τού κράτους (ετ· = ωμή βία). Γι’ αυτό καί οι ξένοι φιλόλογοι μεταφράζουν τήν «πόλιν» ως κράτος. Δηλαδή, εφόσον γι’ αυτούς η πόλις/κράτος έχει μία μεταφυσική, εξουσιαστική έννοια καί δέν ταυτίζεται μέ τούς πολίτες, τότε η σχέσις πόλεως—πολίτη—πολιτείας—πολιτικής μέ τόν πολιτισμό τού δημοκράτη πολίτη είναι αδύνατον νά τήν συλλάβει καί νά τήν βιώσει. Όσοι δέ θεωρητικοί τής πολιτικής επιστήμης καί εξουσιαστές αποπειράθηκαν νά τήν αναλύσουν ή εφαρμόσουν, είτε εδημιούργησαν ένα έκτρωμα τής ΑΔ – τό Republic – ή τό άκρως αντίθετο αυτής, όπως  τό κομμουνιστικό καθεστώς : ούτε άμεση ούτε κάν αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Οικονομική ανισότης.

Μία κοινωνία στήν οποία παρατηρείται τεράστια ή καί απλώς σημαντική οικονομική διαφοροποίηση είναι αδύνατο νά δημιουργήσει πολιτική ισότητα.

Η ΑΔ, έξ ορισμού, σημαίνει αυτοκυβέρνηση τών πολιτών. Θά πρέπει όμως αυτή η αυτοκυβέρνηση νά καλύπτει καί όλους τούς οικονομικούς τομείς, όπως τής παραγωγής μέ τήν κοινωνικοποίηση τουλάχιστον τών σημαντικών μέσων παραγωγής (Σοσιαλισμός) καί τήν συλλογική διαχείριση τής παραγωγής από τούς παραγωγούς (θεωρητικός κομμουνισμός) ώστε νά ελέγχεται η όποια οικονομική ανισότης;;;

Τό θέμα τής οικονομικής ανισότητος (οι πτωχοί αγρότες είχαν φτάσει στό σημείο νά υποθηκεύουν τά ίδια τά σώματα τους στούς πλουσίους) αντιμετωπίστηκε μέ τήν «σεισάχθεια» τού Σόλωνος, ήτοι τήν παραγραφή χρεών, καί μέ νόμους – ένας εκ τών οποίων απαγόρευε τόν δανεισμό μέ ενεχυριασμό τού ιδίου σώματος. Αργότερα, μέ μία σειρά θεσμών, οι Αθηναίοι περιόρισαν τήν πολιτική δύναμη τών πλουσίων καί προσπάθησαν νά μειώσουν τήν οικονομική ανισότητα επιβαρύνοντας τούς πλουσίους μέ ορισμένα έξοδα : χορηγία, συντήρηση τριήρους καί πολεμικού αλόγου, …

Σήμερα, η βαριά φορολόγηση τών πλουσίων σέ σοσιαλιστικά καί «δημοκρατικά» καθεστώτα έχει επιφέρει τήν δημιουργία τών παρακτίων εταιρειών καί νόμων, οι οποίοι προστατεύουν τήν πλουτοκρατία (à άρθρα γιά : τό φορολογικό σύστημα τής Αμερικής, τήν IMF, WB, κτλ.).

{ Η ΑΔΕ όχι μόνον δέν τιμωρεί ή ληστεύει τούς πλουσίους αλλά τούς ανταμείβει (κυρίως τούς καινοτόμους, τούς επενδύοντες καί δημιουργούντες νέες θέσεις εργασίας καί τούς υπεύθυνους γιά τήν εισροή ξένου συναλλάγματος), καί δημιουργεί ένα οικονομικό περιβάλλον δράσεως στό οποίο η οικονομική ευημερία τών οικονομικών τάξεων αλληλο-εξαρτάται καί αλληλο-υποστηρίζεται (à ΑΔΕ: Χρηματιστήριο, Εφορία, Κέντρα Ερεύνης, Δεξαμενές Σκέψεως, Οικονομικοί Σύμβουλοι, Κρατική Τράπεζα, Ελληνική Γή, Υπεραγορά,…) ώστε τά θετικά στοιχεία τού σοσιαλισμού, κομμουνισμού καί καπιταλισμού προσαρμοσμένα στήν ριζοσπαστική οικονομική πολιτική τής ΑΔΕ νά υποστηρίζουν τήν ανθρωπιστική, υπερβατική άμεση δημοκρατία.

Η ΑΔΕ κατάσχει τόν παράνομο καί αθέμιτο δημιουργηθέντα πλούτο – πηγαίνοντας πίσω… ακόμη καί έως τό 1940 – καί δέν χαρίζει τά νομίμως1 δημιουργηθέντα χρέη.

1(οι δέ περισσότεροι σημερινοί νόμοι καί όροι δανεισμού θεωρούνται άκυροι καί ανήθικοι.)

Η ριζική λύση στα πολιτικό-οικονομικά προβλήματα μας ευρίσκεται μόνον στήν δίκαιη, φυσική επιθυμία μας νά αυτο-κυβερνηθούμε. Οι δέ έχοντες αυτή τήν επιθυμία πρέπει νά τήν μεταβιβάσουν στόν σημερινό «ανορεξικό» χειραγωγημένο καταναλωτή άνθρωπο-ιδιώτη, μεταμορφώνοντας την σέ χειροπιαστά υλικά καί πνευματικά οφέλη, ώστε ό απελπισμένος, ανέραστος νεοέλληνας τού βολέματος, φούτμπολ, σκυλάδικου, … νά ξαναγίνει ένας Έλληνας άνθρωπος ανώτερος τών προγόνων του.

Η πολιτική λογική τής συλλογικής οργανώσεως, τής υπευθυνότητος, τού ελέγχου, τής μή αδιαφορίας, … δέν είναι ένα θεωρητικό θέμα στό οποίο θά πρέπει πρώτα νά γίνουν πειραματικές διαπιστωτικές κινήσεις, διότι η ΑΔ είναι η φυσική, έλλογη κατάστασις τού ανθρώπου η οποία δέν έχει ανάγκη από «δόσεις» ομοιοπαθητικού τύπου. }

Στήν αρχαία Ελλάδα τής ΑΔ δέν υπήρχε τό σύγχρονο φαινόμενο τών συντονιστών ή τής υστεροφημίας. Ό λαός βραβεύει τούς εν ζωή μεγάλους καλλιτέχνες καί πολιτικούς. Ό Αριστοφάνης σατιρίζει, διακωμωδεί βραβευμένους καλλιτέχνες (π.χ. τόν Ευριπίδη) καί ισχυρούς πολιτικούς (π.χ. τόν Κλέωνα) καί βραβεύεται ό ίδιος καί ό δέ Κλέων επανεκλέγεται.

Αυτή δέ η εξουσία τού λαού, ήτοι τού νά αξιολογεί καί νά ελέγχει ακόμη καί τίς πνευματικές του αξίες, είναι η ολοκληρωμένη ΑΔ αντί τής σημερινής τών συντονιστών καί ιδρυμάτων τού κατεστημένου -- π.χ. Λόμπι, Βουλή, Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας,  κτλ. – ή τών ψευδό-σοσιαλιστικών τύπου δημοψηφισμάτων γιά τό θέμα τών οποίων ό λαός ούτε σωστή πληροφόρηση έχει, ούτε δικαίωμα προτάσεως.     

***********************************************************************************************

II-- Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τού ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ καί η ΑΔΕ.         1995, 2004-6

Συντομεύσεις

Π : Πολιτικά

ΗΕ : Ησιόδου Έργα.

ΗΝ : Ηθικά Νικομάχεια

Ετυμολογία καί εννοιολογία λέξεων

αγαθός = ό άγαν1 θείος2, ό άγαν θέων· ό προσομοιάζων εις τούς θεούς, οι εν τώ ουρανώ θέουσι3. à γενναίος, ευγενής, έντιμος· χρήσιμος, ωφέλιμος. ( o πάρα πολύ1/ υπερβολικά1 θεικός2/ αφιερωμένος στόν θεό/ σταλμένος από θεό/ θαυμαστός/ υπεράνθρωπος)  3(θεωρέω = βλέπω, θεώμαι, παρατηρώ · σκέφτομαι, εξετάζω, φιλοσοφώ. θέω = τρέχω · διατρέχω, πετώ, πλέω).

αγορά, αρχαία αγορά = συγκέντρωσις πλήθους.  άγω (οδηγώ, φέρω)+είρω (ομιλώ, συνδέω à είρη = τόπος συνελεύσεως – Ιλιάς Σ126.) à έπαυσαν οι άνθρωποι νά είναι όχλος καί έγιναν πολίται. [à πρόσωπο, άτομο, κοινόν, ≠ όχλος, πλήθος ]

άθλος = α (επιτατικόν)+τλάω-τλώ (υπομένω, αντέχω) à άθλον = «τό διδόμενον τώ καρτερούντι καί νικώντι», καί à αθλητής = ό τά πάντα υπομένων διά νά κερδίση τόν τού αγώνος στέφανον.

αλήθεια : α+έλαθον (έλαθον τού λανθάνω, λανθάνω = διαφεύγω τής προσοχής, λησμονώ) à  α-λάθεια, αλήθεια = ομιλώ επακριβώς χωρίς νά έχω λησμονήσει κάτι. 

 ‘’ Αληθές δέ τό μή λήθον είπε ό Ηράκλειτος ‘’. [à ειλικρίνεια, ]

ανδρείος = ό διαθέτων τά χαρακτηριστικά τού ανδρός, τήν ανδροτήτα, ισχύν ψυχής καί σώματος.   «ανδρείος (ίδιον) εστί τό δυσέκπληκτον υπό φόβων τών περί ξάνατον…καί τό μάλλον αιρείσθαι (=προτιμάν) τεθνάναι καλώς ή αισχρώς σωθήναι.» Αριστοτέλης.

Η ανδρεία ή η δειλία καθορίζουν αντιστοίχως εάν κάποιος θά ζήση ελεύθερος ή δούλος. Η δέ ελευθερία είναι γιά τόν Έλληνα τό ύψιστον αγαθόν. «Τήν γάρ δουλείαν φεύγοντες, ευκλεά θάνατον αιρούνται (=προτιμού)» Ανδοκίδης. «Ελευθερίας γλιχόμενοι αμυνεύμεθα ούτως όκως άν δυνώμεθα = Επιθυμούντες σφοδρώς τήν ελευθερίαν θά αμυνθούμε μέ κάθε τρόπο…» Ηρόδοτος Η’143. «Ελεύθερος άνθρωπος, ό αυτού ένεκα, καί μή άλλου ζών» Αριστ· Μετά τά Φυσικά Α2, «Η πόλις, κοινωνία ελευθέρων εστίν», «Ελεύθερον δέ εστί τό ό,τι άν βούληταί τίς ποιείν, ώστε ζήν εν ταίς τοιαύταις δημοκρατίαις έκαστος ως βούλεται.» Αριστ· Πολιτικά Γ6, καί διά νά μήν θεωρηθή όμως ότι ελευθερία είναι ασυδοσία, διευκρινίζει περαιτέρω ότι δέν πρέπει νά θεωρή κανείς ότι είναι δουλεία τό νά ζή σύμφωνα μέ τό νόμιμον πολίτευμα : «ού γάρ δεί οίεσθαι δουλείαν είναι τό ζήν πρός τήν πολιτείαν, αλλά σωτηρίαν.». «Ελεύθερός εστίν, ω γίνεται πάντα κατά προαίρεσιν (ελευθέραν εκλογήν) καί όν ούτε αναγκάσαι εστίν, ούτε κωλύσαι, ούτε κωλύσαι, ούτε βιάσασθαι.» Επίκτητος, Διατριβαί ΙΝ α’1.  «Η παρρησία (=πάν+ρήσις, ελευθερία λόγου) εστίν ίδιον τής ελευθερίας.» à χιλιάδες έτη μετά, ό Κολοκοτρώνης αναφωνεί : «Φρόνιμος ελευθερία»

 [à ελευθερία, ήρως ≠ δειλία, δούλος, ]

απάτη = από+άτη = όλεθρος. [à ψεύδος, ]

δειλός : έκ τού δέω (=δένω), δείδω (=φοβούμαι, αισθάνομαι δέος) +ίλη à «Ό δεδιώς τάς ίλας = αυτός πού φοβείται τήν στρατιωτικήν παράταξιν.» Πορφύριος.   «Ακολουθεί δέ τήν δειλία, μαλακία ανανδρία απονία φιλοψυχία…» Αριστοτ. ΜΜ1251 α.14.  [ κοίτα : ανδρείος, ήρως, ]

δημοκρατία = δήμος+κρατώ (εξουσιάζω) = Η εξουσία εις τόν δήμον.

«Εν ταίς δημοκρατίαις μετέχουσι πάντες πάντων.» Αριστ. Πολιτικά, Η9.

δίκη à νόμος.

δούλος = (δέω, δένω) à ό «δεμένος», αυτός ό οποίος δέν δύναται νά ελεύθη όπου ερά ≠ ελεύθερος. Ό δούλος δουλεύει, καί ό ελεύθερος εργάζεται.

ήρως = ό δυνατός, ευγενής, γενναίος· κατά τόν Ωρίωνα, οι πάλαι, οι γηγενείς, οι αυτόχθονες.

Η μοναδική αυτή λέξις ήρως, σέ όλες τίς δυτικές γλώσσες, καί όχι μόνον, είναι ελληνική. Δέν έχουν αντίστοιχη δική τους. Ακόμη καί τό «Κύριος-HERR» στα γερμανικά (κατά τόν Κούρτιον) είναι η δική μας λέξις ΗΡΩΣ. Καί οι σλαβικές γλώσσες δανείσθηκαν τόν ήρωα έκ τής ελληνικής. Οι Ρώσοι λ.χ. τόν προφέρουν «γκερόϊ». Αλλά καί οι Ιάπωνες, «χιρόσι».

Η λέξις «ήρως», ποιός ξέρει από πότε, εταξίδευσε καί στήν Πολυνησία. Ό καθηγητής Νόρς Γιόζεφσον, στό βιβλίο του “Greek Linguistic Elements in the Polynesian Languages” καταγράφει τήν σημασία της στήν κάθε διάλεκτο : whiro = ό θεός τών ταξιδιών· hilo= τό όνομα θαλασσοπόρου· hiro= ό θεός τής μορφώσεως (!)· iro= ό διάσημος πρόγονος (!)· hiro= ό θεός τών κλεπτών· iro= ό προστάτης τών κλεπτών, κάτι ανάλογο μέ τόν θεό Ερμή. [àκοίτα : ανδρείος, δειλός, ]

Θέμις, θέμις à κοίτα : νόμος.

θεσμός à κοίτα : νόμος.

ιδιώτης = αυτός που ζεί χωρίς νά ανακατεύεται στά δημόσια, χωρίς νά έχει δημόσια θέση, χωρίς νά έχει ως επάγγελμα κάποια επιστήμη ή τέχνη · άπειρος, αδίδακτος, αγύμναστος. -<ίδιος.

κοινόν = ξυνόν = ολίγα άτομα ή ομάδες μέ συγκροτημένη σκέψιν : Κοινόν Αρκάδων, Κοινόν τών Ελλήνων, θεατρικόν κοινόν.   [à κοίτα : πλήθος, όχλος, ]

Νέμεσις à κοίτα : νόμος.

νόμος : νέμω, νωμάω = διανέμω. «από τού νέμειν τά ίσα πάσιν». «οι δέ νόμοι, πάσιν ίσον καί όμοιον, καί τούτο εστί νόμος (Δημοσθ. Κατά Αριστογ.Α,15)».   «Νόμους ανθρώποις αναγκαίον τίθεσθαι, καί ζήν κατά νόμους, ή μηδέν διαφέρειν τών αγριωτάτων θηρίων (Πλάτωνος Νόμοι Θ874). Ήτοι ό νόμος δέν αποδέχεται εξαιρέσεις. à νομίζω = ακολουθώ τούς νόμους : «νόμω τά νομιζόμενα νομίζεται (Πλάτ. Μίνως.)».   «Τίς ούν άρξει τού άρχοντος; Ό Νόμος ό πάντων βασιλεύς… (Πλούταρχος. Ηθικά 780Β)».   «Ελεύθεροι όντες (οι Σπαρτιάτες), ού πάντα ελεύθεροι εισί· έπεστι γάρ σφι δεσπότης νόμος, τόν υποδειμαίνουσι πολλώ έτι μάλλον ή οι σοί σέ. = Άν καί ελεύθεροι, δέν είναι απεριόριστα ελεύθεροι. Υπεράνω αυτών υπάρχει δεσπότης ό νόμος, τόν οποίον φοβούνται πολύ περισσότερο απ’ όσο φοβούνται οι δικοί σου εσένα. (Ηρόδοτος. Η’104)». Ο δέ νόμος έχει τεθεί υπό ανθρώπων.

νέμω, νόμος à η Νέμεσις = η τιμωρός θεά τών μεγάλων εγκλημάτων, (Ζεύς Νεμέτωρ = ό εκδικητής). Η Νέμεσις παραγγέλλει «μηδέν υπέρ τό μέτρον» καί επεμβαίνει όπου διαπράττεται ύβρις (η πράξις η οποία υπερβαίνει τό μέτρον), διά νά αποκαταστήση τήν διαταραχθείσαν ισορροπίαν.

Οι δέ θεσμοί (τίθημι : τεθμός = θεσμός) είναι προαιώνιοι νόμοι ως θεσπισθέντες καί τεθέντες υπό τών θεών καί επιτροπεύονται υπό της Θέμιδος. Θέμις = η δικαιοσύνη προσωποποιημένη

θέμις (θέμιστος, θέμιστες…) = θεσμός, νόμος.      à

δίκη = (δείκνυμι à) τό ορθόν, τό σωστόν à απονέμει δικαιοσύνην. «Δικαιοσύνη, ότι επί τήν τού δικαίου συνέσει» Πλάτων. Κρατύλος 412.   «Δικαιοσύνη : άκρα αρετή, διανεμητική τών κατ’ αξίαν…Η ανισότης επί ίσων, αλλά καί η ισότης επί ανίσων, άκρα αδικία.» Αριστ·Ηθ. Νικ

όχλος = μέγα πλήθος μέ κοινή, ανεξέλεγκτη δράσι, (έκ τού όχος, όχημα à άγεται καί φέρεται.)

à οχλώ, ενοχλώ, ενόχλησις.     ή έκ τού χλώ = χαλώ. [àκοίτα : πλήθος, κοινόν ]

πόλις = …σύγκειται έκ πολλών : «πόλις, οίκησις πληθους, υπό νόμον τόν αυτόν όντων».

πολιτεία = πολίτευμα, τό πολιτεύεσθαι.

πολιτισμός = τά πολιτικά πράγματα.

πόλις+πολιτεία+πολιτισμός = πολιτική = « …τήν δέ πασών άρχουσαν, καί τών νόμων, καί συμπάντων τών κατά πόλιν επιμελουμένην…προσαγορεύοιμεν άν, δικαιότατα, πολιτικήν.» Αριστοτ. Πολιτικά Α2.1253.

σοφός : οπός = χυμός φυτού , à ‘’χυμοί σοφίας’’, ‘’σοφόν τό σαφές’’. ‘’Σοφία, αρετή διανοητική’’(Αριστοτ. Ηθ. Νικομ. Α3.)  οπός+σοφός à Λατ. : sapio = χυμόν έχω, έμφρων ειμί. à sage, sapient.

τέχνη, τέκνη = από τό ρ.τεύχω=κατασκευάζω à τέκνον , ήτοι η τέχνη αναφέρεται στό πνευματικόν τέκνον τού καλλιτέχνου δημιουργού.

ύβρις à κοίτα : νόμος.

Περιεχόμενα

Συντομεύσεις. …………………………………………………………………………

Ετυμολογία καί εννοιολογία λέξεων. …………………………………………….

Εισαγωγή. …………………………………………………………………………….

Επί τής Αρχιτεκτονικής² πολιτικής τέχνης¹. ……………………………………

τέχνη, τό τέλος αγαθών καί τό κοινόν αγαθόν --- παρεκβατικές πολιτείες

νούς, ομόνοια έναντι ειδικά συμφέροντα, ατομικότης

Ηράκλειτος, Πλάτων, Αριστοτέλης. ………………………………………………

Ηράκλειτος : επιμωμητή καί αγαθή έρις.  ---  Ό Λόγος τού ξυνού.  

Οι φύλακες τού Πλάτωνος.  --- Τό «φιλείν» τού Αριστοτέλους.  

Τά αίτια τών μεταβολών.   --- Ομοιομορφία τού ιδιώτου.   --- Ποικιλία ομοίων.          

Αντι-υπερβατικότης τού δόγματος.   --- Δημοκρατία ως αρχή υπερβατικότητος.

Αρετή καί Πόλις.………………………………………………………………………

Ο άριστος άνθρωπος,   --- Ο άριστος άρχων,    --- Η ιδεατή πόλις,   

Η δεύτερη ιδεατή πόλις,  --- Τό σύνταγμα,      --- Η αρετή τών πολιτών,   

Ο πρακτικός λόγος,    --- Τό καθολικό αγαθό, 

Η μεσαία τάξις,  ---  Ένα τολμηρό συμπέρασμα.

Επί τής Αρχιτεκτονικής² πολιτικής τέχνης¹.

¹Τέχνη : ο τρόπος ή τά μέσα μέ τά οποία επιτυγχάνεται κάτι· συστηματική μέθοδος… -

< ρίζα τεκ τού τίκτω : γεννώ, παράγω· (μτφ·) προξενώ.

²Η Αρχιτεκτονική αρχή σχετίζεται μέ τήν διάταξη τών τεχνών, σύμφωνα μέ τήν οποία η πολιτική είναι καί η υψίστη τέχνη.

*Τέλος : σκοπός· τελειότητα· υπερτάτη εξουσία, δύναμη, αξίωμα, κυβέρνηση· ό γάμος…

**Αγαθόν : ευλογία, ευεργεσία, ωφέλεια· τά αγαθά : πλούτος, θησαυρός, προτερήματα…

   Η ηθική, οι τέχνες καί επιστήμες πού σχετίζονται μέ τήν πολιτισμένη ζωή αντλούν νοήματα καί αξίες από τόν σκοπό (τό τέλος, ήτοι τό κοινόν αγαθόν) καί τό αγαθόν (η ωφέλεια η οποία είναι καί ευλογία) τής πολιτικής – δηλαδή τής πόλεως. Στήν πολιτική τέχνη πρέπει νά τάσσονται ως υπάλληλες όλες οι άλλες ώστε τά τέλη των (η δύναμη καί τελειότητα των) νά προσανατολίζονται πρός τό τέλος τού ανθρωπίνου αγαθού à

{ ΑΔΕ: η ωφέλιμη αλληλεξάρτηση καί δομημένη συνεργασία τών πολιτικό-οικονομικών δυνάμεων συντηρούν τίς ανθρώπινες δραστηριότητες – επιστήμη, τέχνες, φιλοσοφία, …-- οι οποίες είναι απαραίτητες γιά τήν επιδίωξη τής υπερβατικότητας. } Πρός τούτο, η στρατηγική, οικονομική, ιατρική, ναυπηγική, ρητορική, καί ηθική τέχνη υπάγονται στήν πολιτική [ΗΝ:Α’1], καί η δέ λειτουργία καί τό συγκεκριμένο έργο τής πολιτικής δύναμης νά είναι παρούσα σέ όλους τούς πολίτες ώστε η επίτευξη τού αγαθού πού είναι καί τό «τέλος» αυτής τής δυνάμεως νά ταυτίζεται μέ τήν ευδαιμονία όλων τών πολιτών. Η δέ πολιτεία είναι «αυτάρκες πολιτικόν όλον» καί σύγκειται από αυτονόμους πολίτες ίσους. à { η ΑΔΕ έχει καί υπερβατικό τέλος καί λειτουργεί μέ βάση τό κοινόν αγαθόν – αρχές, οι οποίες είναι άγνωστες έως σήμερα στά πολιτικά καθεστώτα τής Δύσης καί τής Ανατολής. }

   Μιάς καί κάθε σπουδαία ατομική πράξη δέν παύει νά είναι καί πράξη μέ κοινωνικές επιπτώσεις¹, ό πολιτικός άνδρας γιά νά κατανοήσει τό τέλος καί τόν σκοπό τής ανθρώπινης ζωής πρέπει νά είναι γνώστης τής ψυχολογίας τού ανθρώπου²· καί νά κατέχει τήν διαφορά μεταξύ ορθών καί παρεκβατικών πολιτειών – τό συμφέρον καί η ευδαιμονία τών πολιτών έναντι τού συμφέροντος τών ολίγων³. Οι δέ παρεκβατικοί τύποι πολιτείας υποβιβάζουν τήν αξία τού νού καί κατά συνέπεια ριψοκινδυνεύουν τήν ύπαρξη τής ομονοίας. { Όπως σήμερα πού ό άνθρωπος είναι ένα απλό καταναλωτικό όν μέ κύριο σκοπό του τήν ατομική απόλαυση ηδονών.}                                                                        

[ 1=ΗΝ:Α’13,1102 α5-10.  2=ΗΝ :Α’13,1102 α18-26 καί Π :Η’,1331 β24-50.

  3=Π:Β’13,1284 β22-25. ]

     Είμαστε ως άνθρωποι φύσει λογικά καί πολιτικά όντα καί τά μόνα στά οποία ό νούς μας αποκτά γνώση εαυτού. Γιά ν’ αναπτύξουμε τίς «δυνάμει» λειτουργίες μας καί διαθέσεις μας ώστε νά πράττουμε άριστα χρειάζονται δύο θεσμοί, οι νόμοι καί η παιδεία. Η δέ παιδεία* εμφυσεί αρετές στόν νού μας μέ τίς οποίες γινόμαστε αληθώς «ευδαίμονες»¹. { Η δέ «παιδεία» η οποία δέν επιφέρει ευδαιμονία είναι παρά-φύση παιδεία διότι οι αληθινές αρετές -- αγάπη, φιλία, φιλοπατρία, φιλομάθεια -- είναι αυτές οι οποίες συγκροτούν τήν αληθινή υγιή  ανθρώπινη φύση. }  

*( η δέ εκπαίδευση μάς προσφέρει μόνο ειδικές καί επαγγελματικές επιδεξιότητες.)

1[ Π:Η’9,1328 β35-36 ]

Τό κράτος έναντι τής «πολιτείας» τής άμεσης δημοκρατίας.

Τό Δυτικό κράτος ανέδειξε τόν ατομικισμό ως τήν βάση επί τής οποίας οικοδομούνται όλοι οι θεσμοί του, οι οποίοι δέν επιδιώκουν τό κοινόν αγαθόν – ένα εντελώς ανώμαλο φαινόμενο κατά τόν Αριστοτέλη. Στό δέ επίκεντρο τής πολιτικής θεωρίας του περί ηθικής ευρίσκεται η ιδέα τής ατομικής ελευθερίας η οποία κατά τό μεγαλύτερο μέρος ικανοποιεί τούς οικονομικούς στόχους τής πλουτοκρατίας καί τίς βιολογικές ηδονές μας. Ο ατομικισμός, η ελευθερία καί η θέληση ως δυνάμεις εξελίξεως τού κράτους είναι μία ψευδαίσθηση διότι στήν μοριακή δομή τού κράτους – έναντι τού οργανικού χαρακτήρος τής πόλεως – είναι μία καί η αυτή ευτελής δυναμική.  Στήν καλύτερη δέ περίπτωση, τό κράτος γίνεται ένας καλόβουλος δεσπότης ό οποίος παραχωρεί στούς υπηκόους του μερικά δικαιώματα τά οποία ικανοποιούν τίς βιολογικές επιθυμίες τής «θελήσεως» των. Γιά αυτό καί οι σύγχρονοι πολίτες συνεχώς εμπλέκονται σέ μία αέναη μάχη μεταξύ τους καί μέ τό κράτος γιά νά εξασφαλίσουν δικαιώματα καί προνόμια τά οποία εξυπηρετούν τά συμφέροντα τής συγκεκριμένης κοινωνικό-οικονομικής των ομάδος. Τοιουτοτρόπως, ό αδιάκοπος αγώνας τού κυνηγιού τής ισχύος -- μέσα από τήν κατοχύρωση κεκτημένων δικαιωμάτων, τήν απόκτηση νέων καί τήν εξασφάλιση τών συνθηκών ελευθερίας γιά νά ασκεί η «θέληση» τής κάθε συγκεκριμένης ομάδος τήν δύναμη της – έχει αναδειχθεί ως η μόνη δημοκρατική πολιτική συμπεριφορά. Τά ειδικά συμφέροντα είναι αυτά τά οποία δίνουν νόημα σέ ιδέες όπως δημοκρατία, ελευθερία, θέληση, σκοπός ανθρωπίνου βίου, κτλ.

Επομένως τό κράτος δέν είναι εναρμονιστής κάποιου σκοπού, διότι δέν στηρίζεται σέ κάποια φυσική τελεολογία καί οντική θεώρηση τής ανθρωπίνης φύσεως, ούτε επιδιώκει τήν αρμονία καί ούτε ευθύνεται γιά τό εύ ζήν τό οποίο είναι αποκλειστική ευθύνη τού κάθε ατόμου όπως επιλέγει τό εάν θά κληρονομήσει τόν Παράδεισο ή όχι – η κοσμοθεωρία τών Ιουδαϊκών θρησκειών καί τών Δυτικών «δημοκρατικών» πολιτευμάτων είναι μία καί η αυτή.

   Κατά τόν Αριστοτέλη, ό νούς είναι αρχή επιστήμης καί πραγματικό στοιχείο τής ψυχής¹ τό οποίο μπορεί νά οδηγήσει τόν άνθρωπο στό κοινό αγαθό. Ό δέ νούς δέν έχει καμία σχέση μέ τήν δική μας «κοινή λογική» ή τήν σύγχρονη «Θέληση». Αντιθέτως, καί θά διακινδυνεύσω νά πώ ότι αυτό τό συστατικό τής ψυχής μας ευθύνεται γιά τήν μεταμόρφωση τού ατόμου σέ έναν πολίτη – μέ προσωπικότητα η οποία ως μία μικροσκοπική πολιτεία ενός ελευθέρου ανθρώπου ό οποίος δέν διαπραγματεύεται τήν αληθινή φυσική καί πνευματική του υπόσταση -- βάζει εθελοντικώς καί μέ ειρηνοποιό αγαλλίαση τάξη στήν ψυχή του ώστε μαζί μέ τούς άλλους αδελφούς «νούς» παράγει σύμφωνα μέ τήν λογική τών ιδανικών φυσικών αξιών έναν οργανισμό θεσμών πού πραγματώνονται μέσα στήν πολιτεία των.

Η δέ ιδέα τού ανθρώπου* ως κάτι απαρέγκλιτο, άν όχι καί μοναδικό, κριτήριο τής «ορθής πολιτείας» (Αριστοτέλης) είναι αυτό τό οποίο καθιστά δυνατή τήν έλλογη καί υπερβατική πολιτική λειτουργία τής πολιτείας η οποία εξασφαλίζει τίς κατάλληλες συνθήκες πολιτικού βίου γιά όλους τούς συμμετέχοντες ανθρώπους. *( Ό Benjamin Constant ευθύνεται γιά τήν ευρεία διάδοση στόν νεότερο κόσμο η αντίληψη ότι η «ελευθερία τών Αρχαίων εγνώριζε μόνον τόν πολίτη καί αγνοούσε τόν άνθρωπο».)

1[ Αναλυτικά ύστερα, Β’, 18, 100 β15 ] 

Ηράκλειτος, Πλάτων, Αριστοτέλης.

Είναι δυνατόν νά κατασκευασθεί μία κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα εις τήν οποίαν δέν θά συμβαίνουν μεταβολές; Τό ερώτημα θά πρέπει νά είναι άν πρέπει νά επιδιώκουμε μία τέτοια στατική κοινωνία, διότι εξ’ άλλου, αυτό ακριβώς (τό κατεστημένο, τόν δογματισμό) είναι καί τό οποίο επιθυμούν καί αμύνονται μέ κάθε αθέμιτο μέσο τά θεοκρατικά καί ολιγαρχικά καθεστώτα.

Τό δέ αόριστο δόγμα περί τής διαρκούς μεταβολής καί επαναστάσεως – όπως τά μαοϊκά βλαστήματα – εκμεταλλεύεται τόν μύχιο πόθο τού ανθρώπου γιά «σταθερότητα» μέσα από τήν διαμόρφωση μίας τάξης πραγμάτων η οποία είναι σύμφωνη κυρίως μέ τίς κυρίως βιολογικές του ανάγκες στίς οποίες «φύλακες» αυτοδιορίζονται οι αρχηγοί τής επαναστάσεως.

Εκτός αυτού, «έξις δευτέρα φύσις» ό απλός άνθρωπος, δηλαδή η «ευδαιμονία» τού απλού ανθρώπου ταυτίζεται μέ τήν καθημερινότητα του καί τίς βαθιά ριζωμένες πολιτικό-θρησκευτικές αξίες τής κοινωνίας του μέσα εις τήν οποίαν αναζητά τήν «σταθερότητα» στόν βραχύ βίο του. Πρός τούτο, όταν η αιτία τής αλλαγής ή μεταβολής δέν είναι κάποιος φυσικός νόμος αλλά είναι αποτέλεσμα μειοψηφικών ή πλειοψηφικών κινήτρων τότε η εκδίπλωσις αυτών τών κινήτρων δημιουργούν τήν έριδα, η δράση τής οποίας υλοποιείται – αναλόγως τών κινήτρων της καί τήν μεθοδολογία της -- είτε μέ τήν μορφή τής «επιμωμητής έριδος»¹ (η κακόχαρος έρις, η ψεκτής εχθρότης) ή τής «αγαθής έριδος». 1[ 1= ΗΕ,στ.10-30 ]

{ Η ΑΔΕ προωθεί μόνον τήν «αγαθήν έριδα» της ευγενούς άμιλλας καί τού ανταγωνισμού πρός τήν υπερβατικότητα, διότι οι μεταβολές τίς οποίες επιφέρει οδεύουν τόν άνθρωπον πρός τό φυσικό «αγαθό» καί ως εκ τούτου λογίζονται καί αντιμετωπίζονται (καί από τούς αρχικώς αντιφρονούντες) ως εύλογες, φυσιολογικές, ανεπαίσθητες καί ως απαραβίαστο θεσμικό δικαίωμα του. Πρός τούτο, η ΑΔΕ δέν υιοθετεί τό Μαρξιστικό, αναρχικό ή καί συνδικαλιστικό τύπο επαναστάσεως – η γρήγορη καί διά τής βίας επιβαλλόμενη ανατροπή… -- αλλά επιδιώκει τήν αλλαγή μέσα από τήν ειρηνική διαδικασία τής επανεκπαίδευσης τής μάζας από τόν οργανωμένο ανιδιοτελή ενεργό πολίτη κατόχου τής παιδείας καί τής φιλοσοφημένης πολιτικής τέχνης. }

Γιά τόν Ηράκλειτο, τό δίκαιο καί φυσικό γιά μία πολιτεία είναι νά επιδιώκει τίς κοινωνικές, πολιτικές καί θεσμικές αλλαγές καί νά τίς ρυθμίζει  κατά τό μέτρο τού ξυνού (τού κοινού, τών πολλών) Λόγου. Δηλαδή, ό Ηράκλειτος θέλει τόν δήμον νά μήν φέρεται ως «ιδιώτης» αλλά νά μετέχει στόν κοινό λόγον, έχοντας αυτοεπίγνωση καί βούληση γιά μία πολιτεία όπου η ελευθερία καί η δημοκρατία δημιουργεί μία τάξη πραγμάτων όπου οι εναντιότητες ( πολλοί—ολίγοι, πολλοί—ένας, θεοί—άνθρωποι, πλούσιοι—φτωχοί) εναρμονίζονται μέ τό «τέλος» τής πολιτικής κοινωνίας τής «αξιοκρατίας». à { ΑΔΕ : Δεξαμενές Σκέψεις, Άρειος Πάγος, Πρόεδρος Δημοκρατίας, Υπουργεία καί μέτρα τά οποία μάς προστατεύουν από επιπόλαια παρορμητικά λάθη. }

   Ό δέ Πλάτων πιστεύει ότι μόνον διά τής παιδείας ό δήμος μπορεί νά αποκτήσει εσωτερική ενότητα καί ψυχική αρμονία ώστε νά υποστηρίξει τήν δημιουργία της παραδειγματικής πολιτείας του, η οποία θά ικανοποιεί τό βαθύτερο πόθο τού ανθρώπου γιά σταθερότητα εφόσον ό δήμος θεσπίσει  μέτρα τά οποία εξουσιοδοτούν τούς έχοντες κοινή παιδεία «φιλοσόφους φύλακες» ν’ αποφασίζουν διά τόν δήμον καί νά δημιουργήσουν τίς (γιά μένα, εξευτελίζουσες τήν ανθρώπινη αξία) κοινότητες τών αγαθών, τών παίδων καί γυναικών.

Στήν πολιτεία του υπάρχει καί ακούγεται μόνο τό «δικό μας» καί αποκλείει τήν ανομοιότητα καί τήν διαφορά γιά νά διασφαλίσει τήν αμεταβλητότητα, αρμονία καί (άβουλη) ενότητα.

Δηλαδή, είναι υπέρ μίας στατικής δογματικής ελιτιστικής ολιγαρχίας στήν οποία δέν έχει Λόγο ό δήμος από τήν στιγμή πού δώσει τήν εξουσία στούς εκλεκτούς (τού Πλάτωνος), άν καί θέλει τόν δήμο νά έχει παιδεία. Αλλά γιατί ό δήμος εφόσον έχει κατακτήσει τό πιό δύσκολο καί άξιο έργο – ήτοι, τήν απόκτηση παιδείας – νά μήν αυτοκυβερνάται έχοντας τούς «φύλακες» ως εκτελεστές τών εντολών του; à { ΑΔΕ : παιδεία, κυβερνητικά, κτλ. à οι πολλοί (ό δήμος) γίνονται οι «φύλακες» τής υπερβατικής δημοκρατίας καί οι «άριστοι», οι οποίοι τόν εκπροσωπούν καί φυλάσσουν από τίς αδυναμίες του είναι οι νέοι επικοί ήρωες του sτούς οποίους προσφέρει κοινωνική αναγνώριση καί οικονομική ασφάλεια. }

   Ό Αριστοτέλης πιστεύει ότι η πόλις ως πολιτεία έγινε ένεκα τού ζήν (ήτοι, η πόλις είναι φυσική απόρροια τής εσωτερικής δομής καί αναγκών τού ανθρώπου) αλλά υπάρχει χάριν τού εύ ζήν (ήτοι, γιά νά ικανοποιεί τήν εγωιστικά απεριόριστο φύση τής επιθυμίας του). Οπότε οι ποικίλοι τρόποι βίου καί ανομοιογενή ενδιαφέροντα τών πολιτών γεννούν τήν έριδα, η οποία είναι συνυφασμένη μέ τό είναι τού (απαίδευτου) ανθρώπου καί μέ τήν ίδια τήν ουσία τής πολιτικής κοινωνίας.

Άν καί πιστεύει ότι ό άνθρωπος είναι όν μετέχον τού λόγου καί έχον αίσθηση τού δικαίου καί τού αδίκου, τού αγαθού καί τού κακού, καί ότι ή «δίκη¹*» καί η φιλία είναι στοιχεία τής πολιτικής κοινωνίας, εντούτοις ή εξάλειψη τών διαφορών καί τών παθών μεταξύ τών πολιτών δέν είναι δυνατόν νά υπάρξει (ακόμη καί στίς πιό κλειστές καί ομοιόμορφες κοινωνίες, όπως είναι η οικογένεια), κυρίως διότι τό «φιλείν» είναι κοινωνία χάριν τού συμφέροντος καί τής μετοχής στίς κοινές αξίες καί όχι ως σχέση μεταξύ «προσώπων» (δηλαδή, ανθρώπων μετέχοντες τής υπερβατικής παιδείας).

1[ Π. 125 α39 ]                                 *( δίκη = τό δίκαιο, τό ορθό· κρίση, απόφαση.)

Ό Αριστοτέλης όμως δέν εγκαταλείπει τόν άνθρωπο, αλλά μελετά προσεκτικά καί προσδιορίζει μέ μεγάλη ακρίβεια τίς μορφές καί τά αίτια πού γεννούν τό φαινόμενο τών πολιτικών μεταβολών, ώστε νά βρεθούν τουλάχιστον οι πολιτικές αρχές βάσει τών οποίων οι άνθρωποι νά μπορούν νά συμφωνήσουν περί τού ίσου, τού δικαίου καί τού κοινού συμφέροντος, κατευθύνοντας καί διαπλάθοντας τό μεταβαλλόμενο υλικό κατά περίπτωση.

Τά αίτια τών μεταβολών τά διακρίνει σέ :α)- Γενικά : τό κέρδος { όπως ό αχαλίνωτος καπιταλισμός}, τήν τιμή, τήν ύβριν (αλαζονεία) { ό ατομικισμός ως η βάση καί απόδειξη λειτουργίας τών σημερινών δημοκρατικών κρατών } , τόν φόβο { θεός τιμωρός, πόλεμος, τρομοκρατία, …}, τήν υπεροχή, τήν καταφρόνηση {τό κοινωνικό-οικονομικό χάσμα μεταξύ τών τάξεων }, τήν εριθεία (διαμάχες ως πρός τίς εκλογικές διαδικασίες), τήν μικρότητα, τό μή ομόφυλον { σήμερα, η ανεύθυνος υποστήριξη μετανάστευσης πτωχών μέ ασύμβατα ιδεολογήματα πρός αυτά τής φιλοξενούμενης χώρας χάρις τήν οικονομική των εκμετάλλευση } , …(Π:1301 α-1304 α17), β)- Ειδικά : μίας συγκεκριμένης μορφής πολιτείας, γ)- Εσωτερικά : τά οποία συνάπτονται μέ τούς παράγοντες καί τά στοιχεία πού συγκροτούν τήν μορφή τής πολιτικής κοινωνίας καθ’ εαυτήν  {όπως η πελατειακή σχέση μεταξύ τών κυβερνόντων καί τών ψηφοφόρων} , δ)- Εξωτερικά : τά έχοντα σχέση μέ τά συμβαίνοντα στό φυσικό κόσμο.

Μάς τονίζει δέ ότι άν καί οι στάσεις δέν γίνονται γιά μικρά πράγματα, μέ αφορμή τά μικρά πράγματα διακυβεύονται μεγάλες καταστάσεις – ήτοι, οι ανεπαίσθητες αλλαγές μπορεί νά έχουν τεράστιες συνέπειες. Σήμερα, οι ανεπαίσθητες στούς πολλούς εξελίξεις στήν περιοχή τής επιστήμης καί τής τεχνολογίας είναι αυτές, οι οποίες καθορίζουν τίς πολιτικό-οικονομικές πολιτικές κρατών. à { η ΑΔΕ στηρίζεται γιά τήν εδραίωση της στήν εκμετάλλευση αυτών τών τεχνολογιών, οι οποίες δέν ελέγχονται πλήρως από τήν πλουτοκρατία – όπως τό διαδίκτυο, τήν οπτικό-ακουστική εγγραφή γεγονότων, κτλ.}

    Επίσης μάς μαθαίνει νά θεωρούμε εννοιολογικά καί εμπειρικά τό κάθε ερώτημα, νά αποδίδουμε τό σωστό νόημα στούς όρους της καί στίς ιδιάζουσες καταστάσεις. Γιά παράδειγμα : ‘’Μπορεί νά υπάρξει μία Χ κοινωνικοπολιτική κατάσταση πραγμάτων πού νά επικρατεί η αρμονία, η νεότητα καί η ομοιομορφία; ‘’ à Αυτή η κατάσταση είναι πόλις, κράτος, κοινωνία εθνών, κτλ. Εάν είναι π.χ. τό κράτος, τότε προσδιορίζουμε τό περιεχόμενο του μέχρις ότου συμφωνήσουμε γιά τά δομικά του στοιχεία τά οποία τού προσδίδουν νοηματικό περιεχόμενο. Επειδή δέ τό κύριο συστατικό τών όρων τής πολιτικής τέχνης είναι ό «όρος» άνθρωπος, τού οποίου όμως όρου δέν δυνάμεθα νά προσδιορίσουμε  τό εμπειρικό καί εννοιολογικό περιεχόμενο τής ουσίας καί φύσεως του μόνο χωρίς νά καταργούμε τήν επιστημονική μεθοδολογία, διότι πάντοτε έχουμε ως σημείο αναφοράς γιά τήν εννοιολογία τών αξιών τό μεταφυσικό αυτών, γιά τίς οποίες (μεταφυσικές εννοιολογίες τών αξιών) η ανθρωπότης, αδυνατώντας νά τίς κατανοήσει, τό μόνο πού κατορθώνει είναι νά συγκρούεται ένεκα διαφωνιών επί αυτών – όπως, ό άνθρωπος έχει έναν θεό, αθάνατη ψυχή,…

Γι’ αυτό καί ό Σταγιρίτης επιμένει ότι είναι σχεδόν αδύνατον νά ευρεθούν κοινωνικοπολιτικές οντότητες πού νά διέπονται από αρμονία, ενότητα καί πολύ περισσότερο από ομοιομορφία.

Καί εφόσον ό Μέγας Σταγιρίτης μάς έμαθε ότι η εμπειρική καί εννοιολογική ουσία καί φύσις τών λέξεων πού αποτελούν τό ερώτημα πρέπει νά εξετασθούν καί κατανοηθούν πριν αποπειραθούμε νά απαντήσουμε …, ας τολμήσουμε νά μετατρέψουμε σέ ερώτηση μέρος τού τελευταίου λογικού του συμπεράσματος γιά νά δούμε εάν όντως κατανοούμε ή συμφωνούμε μέ αυτό.

Είναι σοφό νά επιδιώκουμε τήν ομοιομορφία;

Ομοιομορφία : Η ίδια η φύσις δέν υποστηρίζει τήν ομοιομορφία: έχει δημιουργήσει εκατομμύρια είδη τού ζωικού καί φυτικού βασιλείου μέ δεκάδες ή χιλιάδες παραλλαγές από τό κάθε είδος – παραλλαγές σιτηρών, μήλων, μανιταριών (μόνο στήν Μακεδονία υπάρχουν περί τίς 1.000 παραλλαγές), αιλουροειδών, πτηνών, ψαριών, κτλ. Αυτές δέ οι παραλλαγές έχουν τό αυτό «τέλος» -- τήν διαιώνιση καί εξέλιξη τού είδους των à

{ αυτή δέ τήν φυσική πραγματικότητα υιοθετεί η ΑΔΕ ως τήν βάση της γιά τήν εφαρμοσμένη πολιτική της τέχνη }. Ήτοι η ίδια η φύσις μάς έμαθε νά ζούμε μέσα στήν τού «μέτρου ανομοιομορφία» (= η παραλλαγή τού είδους μέ τό ίδιο τέλος) καί νά απολαμβάνουμε τήν βιολογική καί τών νόμων ποικιλία της μέσα από όλες τίς βιολογικές καί πνευματικές δραστηριότητες μας : ποικιλία στά είδη διατροφής, ενδυμασίας, αρχιτεκτονικής, μεταφορικών μέσων, τέχνης, μουσικής, ποίησης,… à

{ η ΑΔΕ πιστεύει ότι ενώ η φύσις μπορεί νά συντηρεί όλα τά είδη μέ τίς παραλλαγές τους, ό σημερινός άνθρωπος ως όν πεπερασμένων καί συγκεκριμένων βιολογικών καί πνευματικών δυνατοτήτων καί αναγκών πρέπει νά επιλέξει αβίαστα καί νά αξιοποιήσει αβίαστα τά άριστα τών παραλλαγών τού κάθε είδους – π.χ., όλες οι εκφράσεις τής μουσικής, τέχνης, …ούτε εξυψώνουν ούτε ευφραίνουν τό πνεύμα καί τόν ψυχή μας. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η οιανδήποτε κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα έχει πάντοτε διπλή φύση : ηθική καί εμπειρική (στήν οποία προσπαθούμε νά αποδώσουμε ένα περιγραφικό λόγο, κυρίως ευκαιριακό, μέσα από τήν ιστορία ως επιστήμη). Η δέ ηθική φύση της έχει νόημα μόνο όταν οι μέτοχοι της έχουν τήν αίσθηση τού δικαίου, καί έχει αξία μόνον όταν η εφαρμογή του οδηγεί πρός τό αγαθόν «τέλος».

Μέ βάση αυτή ακριβώς τήν υπερβατικότητα η ΑΔΕ καθιστά τήν φιλοσοφία απαραίτητο εργαλείο τής πολιτικής τέχνης, ώστε μέ τήν έλλογη παιδεία νά γίνουμε κύριοι τών αιτιών τών πολιτικό-κοινωνικών αλλαγών καί μεταβολών. }

Σήμερα όμως, τό αχαλίνωτο κέρδος ως τό «γενικό αίτιο» επικράτησης τών νέο-φιλελευθέρων καπιταλιστών έχει επικρατήσει επιβάλλοντας τήν ομοιομορφία σ’ όλες τίς φυσικές καί περισσότερες πνευματικές ανθρώπινες δραστηριότητες à π.χ. α)- Ο κάθε καταναλωτής πιστεύει ότι μπαίνοντας σέ μία υπεραγορά έχει τήν δυνατότητα νά επιλέξει από χιλιάδες είδη. Όλα όμως τά φαγώσιμα είδη είναι, ως τήν πραγματική των φύση, ίδια (àομοιομορφία) εις τό ότι περιέχουν βλαβερές χημικές ουσίες καί είναι αμφιβόλου θρεπτικής αξίας, ενώ δέν τού δίνεται η ευκαιρία νά επιλέξει από τά χιλιάδες βιολογικά προϊόντα τής Γαίας. β)- Οι εκατοντάδες τύποι αυτοκινήτων διαφέρουν κυρίως μόνο ως πρός τό «πακέτο», διότι όλα έχουν τήν ίδια πηγή ενέργειας – εσωτερική καύση μέ παράγωγα CO καί CO2.

Στήν πραγματικότητα εδώ έχουμε τό σκοταδιστικό «αντί-υπερβατικό1» φαινόμενο όπου η υπερβατικότης τής επιστήμης (πνευματικό «εξωτερικό» αίτιο) καταργείται – ήτοι, οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, όπως αιολική, ηλιακή, υδρογόνου, …

1 [ Αντί-υπερβατικότης = η αφύσικη ομοιομορφία τού όχλου, η στασιμότης, ό σκοταδισμός πρός εξυπηρέτηση μειονοτικών συμφερόντων. ]

    Τό δέ κέρδος γιά νά επικρατήσει ως υπέρτατη αξία χρειάζεται ατομιστικές, εγωιστικές κοινωνικό-πολιτικές οντότητες, οι οποίες ως «ιδιώτες» παλεύουν γιά περισσότερη ελευθερία ώστε νά αυξήσουν τό «εύ ζήν» των, τού οποίου η αποκορύφωση είναι ανάλογη μέ τήν υπερκατανάλωση προϊόντων. Αυτού δέ τού είδους ελευθερία τούς πείθει ότι όχι μόνον λύσανε τό πρόβλημα τής ομοιομορφίας αλλά καί ότι απολαμβάνουν τό πιό δημοκρατικό πολίτευμα.

Τό τέλος όμως αυτών δέν διαφέρει καί πολύ από αυτό τών μελών τού ζωικού βασιλείου. Ό σκοπός τής ζωής τού ατόμου, ή ιδιώτη, είναι η επιβίωση του μέ τόν πιό υψηλό βαθμό απόλαυσης τών βιολογικών του αισθητηρίων οργάνων, η διαιώνιση τού εγωιστικού του κυττάρου (νά γονιμοποιήσει όσο τό δυνατό περισσότερες γυναίκες), καί η ικανοποίηση τού ευτελούς, ιδιωτικού πνευματικού του κόσμου – υπερηφάνεια· εξαγορά φιλίας, αφοσίωσης, συντρόφου, κτλ. Ήτοι ό ιδιώτης είναι δούλος τών υλικών του ορέξεων, περιουσιακών του στοιχείων καί πνευματικού του δογματισμού2· καί ως δούλος είναι δειλός, βοσκών στήν πιό ευτελή μάζα τής ομοιομορφίας.

2 { Ένα προφανές παράδειγμα ομοιομόρφου πνευματικού δογματισμού είναι τό «κήρυγμα» τών Ιουδαϊκών θρησκειών. Δηλαδή, επειδή τό δόγμα των υποστηρίζει τήν έξ αποκαλύψεως αλήθεια (τό δόγμα τής αυτο-αποδεικνυόμενης υπερβατικής αλήθειας), ό μέτοχος αυτής, ήτοι ό πιστός, δέχεται αυτήν «άνανδρα» (=παθητικά, ως δούλος) καί όχι ως μέτοχος μίας συνεχούς προσωπικής αναστάσεως του. à Ιουδαϊκές θρησκείες = ομοιόμορφος δογματισμός à ομοιόμορφος παθητικός «όχλος πιστών», ενώ ό αληθινός πιστός έξ ορισμού (έκ τού πείθω) πρέπει νά κατανοεί τό τι πιστεύει ώστε νά μπορεί νά  βιώσει τήν πίστη του. Γι’ αυτό, άλλη είναι η γλώσσα τών «Αγίων Γραφών» περί σφοδρής επιθυμίας γιά ενότητα μέ τό θείον καί αρμονίας μεταξύ τών πιστών, καί άλλη η γλώσσα καί τό «δέον» τής θρησκευτικής αδελφότητος. Αυτή δέ η πνευματική είδους χρεοκοπία επιτυγχάνεται (εκτός από τά επιβληθέντα καταναγκαστικά μέτρα επικράτησης τού δόγματός των) κυρίως διότι μόνον οι εκπρόσωποι τού «θεού» των, καί όχι οι πιστοί, έχουν δικαίωμα ερμηνείας καί επιβολής τών «αξιών» τού δόγματος, ενώ δέν απαιτείται ουδεμία επιστημονική κατάρτισης μιάς καί τό δόγμα των δέν έχει ουδεμίαν σχέση μέ τούς φυσικούς νόμους, αλλά αντιθέτως απορρίπτει αυτούς καί τόν ίδιο τόν φυσικό κόσμο. Εξ ού καί η βαρβαρότης τού Μεσαίωνος, η πολέμια στάσις των έναντι τής επιστήμης καί τής Γαίας η οποία ακόμη συντηρεί τόν άλογο ιδιώτη καταναλωτή καί «πιστόν» ό οποίος κατασπαράζει τήν Γαίαν καί αναζητά τήν ατομική ή τής ομάδος του λύτρωσιν* – ό «άλλος» ας πάει στόν … Άδη. ) *(λύτρωσις = η διά λύτρων απελευθέρωσις· γεν. απαλλαγή. à εξ ου καί η αντι-υπερβατικότης τών "συγχωροχαρτιών".)

Οπότε, ομοιομορφία à ομάδες ιδίων οικονομικών συμφερόντων à ατομικότης τού ιδιώτου àάνθρωπος ως καταναλωτικό όν = δούλος = δειλός à ανίκανος γιά τό υπερβατικό τέλος, ήτοι νά γίνει μέλος τής αληθινής δημοκρατικής κοινωνίας ανθρώπων.

   Εν αντιθέσει, ό υπερβατικός άνθρωπος είναι {κοίτα ετυμολογία} ανδρείος καί άριστος αθλητής à δέν πλήσσεται εύκολα από τόν φόβο τού θανάτου διότι «ανδρείος (ίδιον) εστί τό δυσέκπληκτον υπό φόβων τών περί θάνατον…καί τό μάλλον αιρείσθαι (=προτιμάν) τεθνάναι καλώς ή αισχρώς σωθήναι.» · είναι ό εσωτερικά ελεύθερος άνθρωπος ό οποίος τρέφεται από τήν υπερβατικότητα τών συνανθρώπων του καί ευδαιμονεί χάρις στήν συνεχή ανάστασιν του, τής οποίας οι βάσεις είναι τό τελευταίο ώριμο «υπέρ» τής κοινωνικό-πολιτικής πραγματικότητος τού δήμου του.

Ένα παράδειγμα τού υπερβατικού ανθρώπού μέσα σ’ έναν ανθίζων υπερβατικό πολιτισμό : Ό συμμετέχων στούς αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες αθλητής ( = ό τά πάντα υπομένων διά νά κερδίση τόν τού αγώνος στέφανον) κύριο στόχο του έχει νά υπερβεί τόν εαυτόν του καταρρίπτοντας τό προσωπικό του ρεκόρ – γι’ αυτό καί δέν κρατούσαν αρχεία επιτευγμάτων τών προηγουμένων αγώνων, καί κάθε φορά τό βάρος τού δίσκου ήτο διαφορετικό. Δηλαδή αγωνίζεται μέ τόν εαυτόν του· οι άλλοι αθλητές είναι συναθλητές του καί όχι αντίπαλοι του, καί όλοι μαζί αγωνίζονται γιά τό υπερβατικό τέλος, ήτοι τό καλύτερο πού μπορεί νά κάνει ό άνθρωπος… Ενώ σήμερα, ό ιδιώτης αγωνίζεται γιά τό χρήμα, τήν φήμη,…à Η δημοκρατία είναι θέμα πολιτισμού. à Ουδείς σήμερα μπορεί νά ισχυρισθεί ότι είναι ένας υπερβατικός άνθρωπος, διότι δέν υπάρχει ούτε μία υπερβατική κοινωνία, καί η δέ υπερβατικότης δέν είναι ατομικό επίτευγμα αλλά συλλογικό. à γι’ αυτό καί ως ΑΔΕ εκλιπαρούμε τούς διανοουμένους νά κοινωνούν ανιδιοτελώς καί επί καθημερινούς βάσεως μέ τού συμπολίτες μας καί όχι μόνον.

   Παρόλα αυτά, η ουσία καί φύσις τών εθνών (έθνη = κυρίως πνευματικές παραλλαγές τού ανθρωπίνου είδους, μέ τούς πολέμιους πολιτισμούς τους παρά τήν συνυφή των πρός τόν φυσικό κόσμο μέ τούς αδήριτους νόμου του), έχουν πνευματικά γνωρίσματα – όπως, γνώθι σαυτόν, αγάπη,… -- τά οποία θά μπορούσαν νά ενώσουν τήν ανθρωπότητα πρός τό υπερβατικό της τέλος. Κατόπιν αυτού, ό άνθρωπος θά έχει τό δικαίωμα ακόμη νά επέμβει στό έργο τής Γαίας (ανθεκτικότερα καί ποιοτικότερα είδη, …), καί επί τών βιολογικών του λειτουργιών (διόρθωση τού DNA, κλονοποίηση οργάνων, μακροζωία, …) διότι η φύσις έχει ήδη εκμυστηρευτεί στόν επιστήμονα άνθρωπο ότι τό μόνο πού δέν ανέχεται είναι η οιανδήποτε επέμβαση στούς κοσμικούς της νόμους, καί διότι ό έλλογος υπερβατικός άνθρωπος δέν θά χρησιμοποιεί τήν Γαία ως «πειραματόζωο» (= ύβρις) – όπως ό σημερινός άνθρωπος : Monsanto, μόλυνση ατμόσφαιρας, θαλασσών, κτλ. – αλλά πρός όφελος όλης τής ανθρωπότητος, τής Γαίας καί τών «παιδιών» της.    

   Τοιουτοτρόπως, η αρμονία συνεχώς τρέφεται καί ανανεώνεται μέσα στήν φυσική τύρβη τής υπερβατικότητος τής πλειοψηφίας. Οπότε, μέ τήν επικράτηση τής αρμονίας – η οποία προϋποθέτει τήν ανάσταση τού υπερβατικού ανθρώπου  καί τήν εξάλειψη τής πλαστής ομοιομορφίας –  η αγωνία τής ενότητος (κοινωνικής συνοχής) παύει νά υπάρχει. Ό δέ βαθμός διατάραξης τής αρμονίας είναι καί τό ενδεικτικό μέτρο τής ανάλογου πλαστής ομοιομορφίας.

   Η μεγάλη, η ειδοποιός διαφορά υπερβάσεως γιά τούς Αθηναίους θά ήτο νά είχαν μοιρασθεί επί ίσων όρων τήν δημοκρατία τους μέ τίς άλλες πόλεις…

Ποία θά ήτο η πρώτη υπέρβαση γιά τούς νέο-Έλληνες ή Ρωμιούς; Νά γίνει Έλληνας Πολίτης à ( ΑΔΕ : Έλληνας Πολίτης…, καί μετά προγράμματα γιά τήν Ελληνική γή, κτλ. ) }

Αρετή καί Πόλις.

   Γιά τόν σημερινό Δυτικό άνθρωπο τό αληθινά πολύτιμο στήν ζωή είναι τό ιδιωτικό τό οποίο αγωνίζεται νά προστατεύσει μέσα από τό πολιτικό κόμμα επιλογής του τό οποίο όμως θεωρεί αναγκαίο κακό. Γι’ αυτό καί η λέξις ‘’πολιτικός’’ (η οποία δέν αποδίδεται ορθώς στήν Αγγλική μέ τόν όρο politician) έχει αρνητικές υποδηλώσεις, καί πρός τούτο προτιμούν τόν όρο ‘’εθνοπατέρες’’ (statesmen).

Γιά τόν δέ Αριστοτέλη, οι ευγενέστερες καί καλύτερες επιδιώξεις καί επιτεύξεις τού ανθρώπου είναι απόρροια τής άμεσης συμμετοχής του στήν διακυβέρνηση τής (δεύτερης ιδεατής) πόλεως.

   Μία κοινωνία είναι μία ομάδα ανθρώπων μέ μία συγκεκριμένη, κοινή δραστηριότητα πού αποσκοπεί σέ κάποιο αγαθό · καί η δέ πόλις (πολιτική κοινωνία) εγκλείει όλες τίς κοινωνίες καί αποσκοπεί (πολιτική δραστηριότητα) στό έσχατο αγαθό (1252α1-6).

Οι πόλεις διαφοροποιούνται καί διακρίνονται μεταξύ τους από τούς τρόπους πού κατανέμονται οι ευθύνες γιά τήν λήψη αποφάσεων καί γιά τήν διακυβέρνηση (ΙV.3.1290α11-13). Ο αριθμός τών αρχόντων είναι ένας εύκολος τρόπος διαχωρισμού τών σχημάτων κατανομής αξιωμάτων καί ευθυνών, καί ενώ ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων εμπλέκεται σέ διάφορες διοικητικές καί δικαστικές λειτουργίες πού αποσκοπούν στό κοινό αγαθό. 

Πολίτες δέ είναι όλοι εκείνοι πού μετέχουν ή μπορούν νά μετέχουν σέ κάποια από αυτές τίς δραστηριότητες πού αναλαμβάνονται καί εκδιπλώνονται χάριν τού κοινού αγαθού. Η ΑΔΕ χάριν τής ‘’πολιτείας’’ τών βάσεων δίνει τήν ευκαιρία στόν σημερινό ψηφοφόρο τού πλουτοκρατικού συστήματος νά αποκτήσει τήν ισχύ τού ‘’πολίτου’’. Αυτή δέ η πολιτική δραστηριότης – η ‘’πολιτεία’’ τών πολιτών – είναι μία εμφανής πραγματικότης μέ δικό της σκοπό-‘’τέλος’’ πού συγκροτεί καί ορίζει τήν ‘’πόλιν’’ διότι η φύσις ενός πράγματος ταυτίζεται μέ τήν ενέργεια του, ήτοι τό έργο του (Μετά τά Φυσικά). Αυτό δέ διότι, τά υλικά συγκροτούν τήν ουσία όταν αποκτούν τήν ικανότητα νά συλλειτουργούν. Δηλαδή, όπως όταν τά μέρη / όργανα τού σώματος επιτελούν τό έργο τους λειτουργώντας μαζί καί τοιουτοτρόπως καθιστούν τό σώμα ικανό νά επιδοθεί στήν λειτουργία του (χαρακτηριστικό τού κάθε οργανισμού :τό όλον ορίζεται από τήν λειτουργία τών μερών του), έτσι καί στήν ‘’πόλιν’’ τά μέρη (οι πολίτες) λειτουργούν γιά τήν λήψη αποφάσεων (τό τι είναι άριστον γιά όλους) καί γιά τήν διακυβέρνηση (τό νά φέρουν εις πέρας τίς αποφάσεις πού λαμβάνουν), λειτουργίες οι οποίες ορίζουν τήν πόλιν καί τό τέλος της.

Αυτές τίς δραστηριότητες τίς καλύπτει ο όρος ‘’πολιτεία’’ ο οποίος στήν Αγγλική μεταφράζεται μέ τόν όρο ‘’σύνταγμα’’ (Constitution) – ένα είδος εγγράφου (document) – ή μέ τόν όρο ‘’καθεστώς’’ (regime) πού δηλώνει μάλλον τό ολιγαρχικό καθεστώς.

Ο δέ Αριστοτελικός όρος ‘’πολιτικά’’ περιλαμβάνει εκτός από τούς θεσμούς καί τούς μηχανισμούς πολιτικής δραστηριότητος καί μία κοινότητα πίστεων καί αξιών καί τήν ενότητα τού ιδίου τού πολιτικού σώματος. Στήν ‘’ιδεατή’’ του πόλιν ταυτίζει¹ τόν αγαθό άνθρωπο μέ τόν αγαθό πολίτη ¹(Π:ΙΙ,4) άν καί εκτενώς αναλύει¹ τίς μεταξύ τους αποκλίσεις πού υπάρχουν τίς περισσότερες φορές.

Αυτή δέ η ταύτιση (έχει νόημα μόνον στήν ιδεατή πόλιν τού Αριστοτέλους) στηρίζεται πάνω στήν αντίληψη πως η από κοινού αναλαμβανομένη πολιτική δραστηριότητα τού κάθε αγαθού ανθρώπου συγκροτεί τόν τρόπο διά τού οποίου αυτός μπορεί νά ασκεί τίς ικανότητες του χάριν τού αγαθού στό οποίο αυτός μετέχει, αποσκοπώντας στό κοινό ‘’αγαθόν’’ (ουσία, τό τέλος τής πόλεως) τό οποίο είναι καί δικό του συμφέρον.

Σήμερα δέ, αυτή η από κοινού δραστηριότης χάριν τού κοινού αγαθού αποτελεί τό ουτοπικό καί τό παράδοξο διότι τό κράτος πνίγει τήν αγαθή βούληση τού ανθρώπου. Γι’ αυτό, ακόμη καί σέ ομαδικά παιχνίδια, τό τέλος – η νίκη μέσα από τήν άμιλλα – έχει υποβιβαστεί στήν ανάδειξη τού ατομικού ‘’αστέρος’’.

Στήν (‘’έξυπνη’’ θά έλεγα) ‘’ιδεατή πόλιν’’ ο αγαθός άνθρωπος καλυτερεύει τήν ζωή του ενεργώντας ως αγαθός πολίτης – εργαζόμενος από κοινού μέ τούς συμπολίτες του – συνειδητοποιώντας ότι τά ουσιώδη προσωπικά του συμφέροντα συμπίπτουν μέ τά πολιτικά του συμφέροντα.

Η δέ αγαθή ή ευδαίμων ζωή ενός είναι σύμφωνη μέ τήν αρετή του – η ορθή χρήση τών ικανοτήτων του, καί η επιλογή τού μέσου κατά τό πράττειν.

Η δέ πόλις παρέχει ευκαιρίες στόν κάθε πολίτη ν’ ασκήσει τήν αρετή του σέ μεγαλύτερη κλίμακα, καί όσο μεγαλύτερη η συμμετοχή τόσο μεγαλύτερη η αρετή πού εκδιπλώνεται καί οπότε τό αγαθό τής πόλεως «είναι περισσότερο ευγενές καί θείο’’ … τό νά διασφαλίσεις τό αγαθό τής πολιτείας… (είναι κάτι) τό μεγαλύτερο καί περισσότερο πλήρες.» (ΗΝ.Ι.ζ.1094β7-10).

{ ΑΔΕ : τό κάθε μέλος μίας βάσεως (μέλος τής μικρότερης κοινωνίας) χωρίς νά χάνει τήν ταυτότητα του διασφαλίζει τό προσωπικό του συμφέρον ασκώντας τίς αρετές του μέσω τής διαδραστικής συνεργασίας καί αλληλοεπίδρασης à οι αρετές του αυξάνουν τήν ποιότητα καί ισχύ των à εστίαση πρός τό κοινό ‘’αγαθόν’’ τό οποίο εξασφαλίζει κατά τό μεγαλύτερο ποσοστό τό ίδιον όφελος – ευκαιρία γιά υπερβατικότητα – η ουσία τής ΑΔΕ, διότι τό ‘’τέλος’’ τής πόλεως της δέν είναι απλώς ‘’τό πολιτεύεσθαι, ήτοι η πολιτεία’’ ως αυτοσκοπός, αλλά η υπερβατικότης τού ανθρωπίνου είδους. }

   Έχοντας υπόψιν μας ότι η άριστη (ιδεατή) πόλις, ΑΠ, χρησιμοποιείται ως είδος προτύπου γιά τήν δεύτερη – τήν κατά τό δυνατόν άριστη πόλιν, ΔΑΠ – καί ότι αντιλαμβανόμενοι τό πως λειτουργεί η ΑΠ μαθαίνουμε πως νά οικοδομήσουμε τήν ΔΑΠ, ας αναφέρουμε τά κύρια συστατικά αυτής (τής ΑΠ) ώστε νά δούμε ξεκάθαρα τήν θέση τού πολίτη σ’ αυτήν :

-- Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί τήν γλώσσα τής αρετής γιά νά περιγράψει τήν δική του ιδανική αλλά δυνάμενη νά υπάρξει πόλιν.

-- Η αρετή τού άρχοντος είναι πλήρης επειδή οι αρετές του είναι ποιοτικά ανώτερες από εκείνες τών καθημερινών πολιτών.

-- Ο άρχων κατέχει τόν ‘’πρακτικόν λόγον’’: τήν ικανότητα τού νά συλλαμβάνει τά ‘’τέλη’’ τών τεχνών καί νά τά οδηγεί στήν επιτυχία – τό ‘’τέλος’’ – τής πόλεως.

-- Ο άρχων συνενώνει τό προσωπικό καί τό δημόσιο συμφέρον : ασκώντας μόνο τίς ικανότητες του, αποσκοπεί στό νά διαφυλάξει τήν πόλιν χάρις τής ‘’πολιτείας’’ τών πολιτών.

     Επιτελώντας τό έργο του ο πολίτης ασκεί τίς ψυχικές του λειτουργίες στήν αρετή, καί εφ’ όσον οι πράξεις του γίνονται σύμφωνα μέ τόν λόγο – δέν επηρεάζουν τίς λειτουργίες ή τά λειτουργήματα τής πόλεως υπερβολικά πολύ ή πολύ λίγο, αλλά τίς επιτελεί μ’ ενάρετο τρόπο – τότε τό ατομικό καί τό δημόσιο συμφέρον συγκλίνουν.

Όπως ο κάθε ναύτης χρησιμοποιεί τήν δεξιότητα του καί ειδικότητα του γιά τήν σωστή πλοήγηση έτσι καί ο καλός πολίτης λειτουργεί στήν ΑΠ.

Τό νά είσαι καλός στρατηγός ή καλός αρχιτέκτων απαιτεί τήν καλλιέργεια ειδικών ικανοτήτων -- ειδική ‘’τέχνη’’. Κάθε δέ τέχνη επιδιώκει τό δικό της αγαθό καί όχι γενικά τό ανθρώπινο αγαθό (Ι,1.1094α1-2, 2.1094α-β2, 6.1095α5-14), απορρίπτοντας τήν αντίληψη τού Πλάτωνος ότι οι ασκούντες κάποια τέχνη μπορούν νά ωφεληθούν από τήν κατανόηση κάποιού καθολικού αγαθού. à { Η οποιαδήποτε τέχνη εμπεριέχει στοιχεία υπερβατικότητας (τού καθολικού αγαθού), π.χ. : ο καθηγητής à παρέχει εκπαίδευση καί παιδεία στούς νέους · ο σκουπιδιάρης à χωρίς αυτόν, η σημερινή πόλις θά ήτο νεκρή σέ 4 μέ 6 μήνες, κτλ. Επίσης, ο κάθε εργαζόμενος εργοστασίου, εφορίας, … ανά Χ έτη μαθαίνει καί αναλαμβάνει διαφορετικό έργο ώστε τό ‘’τέλος’’ τού έργου του νά εμπλουτίζει καί τόν ψυχικό του κόσμο καί τήν αρετή του. }

Ο άρχων αντιλαμβάνεται – χάρις τής πολιτικής του φρόνησης, ο ‘’πρακτικός λόγος’’¹  – πως η πόλις συνίσταται από τά έργα τών πολιτών της οι οποίοι τά εκτελούν χωρίς νά έχουν τήν συλλογική εικόνα όλων τών πράξεων γιά τίς οποίες έχει αποκτήσει ‘’τέλος’’ η πόλις. ¹ { ΑΔΕ : η κάθε βάσις είναι ο πρακτικός λόγος τών ενεργών πολιτών. }

Ο άρχων δηλαδή γνωρίζει πότε νά χρησιμοποιεί τίς τέχνες τών πολιτών (π.χ. τήν πολεμική τέχνη τού στρατηγού) όπως ο ‘’κύριος’’ χρησιμοποιεί τά προϊόντα τών δούλων χωρίς αυτός νά γνωρίζει τήν ‘’τέχνη’’ αυτών. à{ ΑΔΕ : οι βουλευτές ξοδεύουν Χ ώρες τόν μήνα ζώντας μέ τόν πολίτη στό χώρο δράσεως του – π.χ. μέ τόν καθηγητή στήν τάξη, τόν οδηγό φορτηγού… }

Οπότε οι πολίτες επιτελούν πράξεις σχετικές μέ τι αποφασίζειν καί άρχειν εφ’ όσον χρησιμοποιούν τήν γνώση τους σχετικά μέ τίς δεξιότητες τους καί σύμφωνα μέ τίς υπαγορεύσεις τών αρχόντων. à { ΑΔΕ : τό εκπαιδευτικό σύστημα, οι βάσεις, η Τράπεζα Πληροφόρησης, τά ΜΜΕ, κτλ. αποσκοπούν στήν δημιουργία ‘’έξυπνων’’ ανθρώπων : γνώθι σεαυτόν, γνώστες τών δυνατοτήτων τους, … } { Οι σημερινοί ‘’άρχοντες’’ είναι οι ειδικοί πού αποτελούν τίς εταιρικές δεξαμενές σκέψεις, τά σώματα συμβούλων Υπουργών, υψηλές διοικητικές θέσεις, κτλ. }

   Επειδή η πλήρης αρετή είναι μία ενέργεια κατά λόγον, μόνον ο άρχων είναι ο αγαθός πολίτης ο οποίος είναι καί αγαθός άνθρωπος, καί ο μόνος ο οποίος ασκεί τήν αρετήν του (πρακτικός λόγος) όντας πολίτης. Οι άλλοι πολίτες, ακολουθώντας τίς υπαγορεύσεις του, μετέχουν σέ κάποιο βαθμό στήν αρετή, δηλαδή δρούν σύμφωνα μέ τόν λόγον συνταυτιστικά, ήτοι όχι μέ τόν λόγο πού οι ίδιοι κατέχουν. à { Αυτό ισοδυναμεί μέ τήν θεοκρατική αντίληψη ότι μόνον οι ‘’εκπρόσωποι’’ τού θεού κατανοούν τόν λόγον τού θεού, καί οι δέ πιστοί ως πρόβατα μεταλαμβάνουν καί παίρνουν άφεση αμαρτιών μέσω τού ιερέως. Έτσι καί η πόλις τών ‘’αρχόντων’’ αποτελείται από ημιτελή, φυλακισμένα στήν στασιμότητα καί ομοιομορφία όντα εργάτες καί καταναλωτές. Οπότε, τό πως είναι δυνατόν αυτοί οι πολίτες νά εκλέγουν καί νά συντηρούν στήν εξουσία έναν ‘’υπεράνθρωπο’’ εν συγκρίσει μέ τίς ελλιπείς διανοητικές καί ψυχολογικές ικανότητες τους είναι μάλλον θέμα ενός δογματικού πιστεύω ή μάλλον προσωπικό μου πρόβλημα μή έχων συλλάβει τόν λόγον τού Αριστοτέλη. }

Παρά ταύτα η πολιτική δραστηριότητα τών απλών πολιτών μέσα σέ μία καλά κυβερνώμενη πολιτεία είναι ωσαύτως μία ενάρετη δραστηριότητα, καί εφ’ όσον κάποιος αναπτύσσει τόν πρακτικό του λόγο μόνον διά τής εμπειρίας (!) (8.1142α14-15) τό νά μετέχει ως πολίτης σέ μία καλά διακυβερνωμένη πόλιν είναι κάτι πού συνιστά πράγματι καί μία άσκηση στό άρχειν = ΑΔΕ : βάσις, κτλ.

Ο Σωκράτης απορεί γιά τό πως ο άρχων¹ μπορεί νά κυβερνήσει τίς άλλες τέχνες² χωρίς νά γνωρίζει τό αντικείμενο τους, καί πως μπορεί νά χρησιμοποιήσει τά προϊόντα τους ενώ η δική του τέχνη προφανώς ουδέν παράγει. Ο Αριστοτέλης απαντά ότι ο άρχων χάριν στήν τέχνη τού άρχειν καί έχων συλλάβει τό τέλος τής πόλεως οργανώνει³ τίς επιμέρους τέχνες έτσι ώστε νά συμβάλλουν στήν διαφύλαξη τής πόλεως.

¹ { Ο απλός πολίτης επιλέγει Χ προϊόν μέ κριτήριο τό αποτέλεσμα τού έργου του (καλό, μέτριο, άριστο, …), καί τοιουτοτρόπως εκλέγει τόν εκπρόσωπο του από τά έργα του, ήτοι δέν απαιτείται νά είναι αρχιμουσικός, ιατρός, μηχανικός, πανεπιστήμων γιά νά μπορεί νά εκτιμήσει σέ ικανοποιητικό βαθμό τό έργο καί τίς ικανότητες αυτών. Όσο δέ πιό ορθά δύναται ο λαός ν’ αξιολογεί καί νά επιλέγει τά «άριστα» (παιδεία, εκπαίδευση, ΜΜΕ, …) τόσο αυξάνεται καί η ζήτηση αυτών, καί ως φυσικό επακόλουθο η ανάγκη γιά τούς «αρίστους» οι οποίοι τά παράγουν (από προϊόντα, τεχνολογία έως καί τήν πολιτική). }    

² { Σήμερα, τό περιεχόμενο μίας τέχνης δέν τό γνωρίζει πλήρως ούτε ο τεχνίτης (ειδικότητες, ήτοι μή πλήρης επιστήμη). } 

³ { ΑΔΕ : οι ‘’άρχοντες’’ συνεχώς πληροφορούν τόν λαό μέ απλούς όρους περί τών επιμέρους τελών, καί ο λαός αποφασίζει… }

    Τό ότι ένας άνθρωπος ή αριθμός ανθρώπων θά μπορούσαν νά κατέχουν αρκετή αρετή ώστε νά άρχουν δέν είναι κάτι τό εύκολο νά φανταστούμε ως δυνατό (ΙΙΙ.4276β34-35).

{ Καί αυτό διότι η εξουσία διαφθείρει καί τούς αρίστους – δηλαδή, όταν κυβερνάς πρόβατα δέν έχεις παρά νά αυτοκηρυχθείς ‘’βασιλεύς’’ / άρχων, ή όταν οι πολίτες δέν σού ζητούν νά λογοδοτείς, νά διεξάγεις δημοψηφίσματα, κτλ. }

Η δέ κατά τό ‘’δυνατόν άριστη πόλις’’ πρέπει νά προσφέρει στούς πολίτες της κάποιες ευκαιρίες γιά ενάρετες πράξεις, καί μετέχοντας στούς θεσμούς πρέπει νά μπορούν νά ασκήσουν τήν αρετή σέ ευρύτερη κλίμακα από εκείνη πού αναφέρεται στίς ατομικές τους αρετές, μιάς καί τά πιό πρωτόγονα κράτη χρειάζονται ανθρώπους τών οποίων τό έργο περιλαμβάνει τό νά σκέπτονται καί νά κρίνουν τίς απόψεις τών διαφωνούντων (IV.1291α22-28, 38-40).  = { η κατάσταση τής ΑΔΕ πρίν γίνει η κυρίαρχη αρχή. }.

   Η ιδανική (δυνάμενη νά υπάρξει) πόλις τού Αριστοτέλη είναι τρόπο τινά τό μέσο τής ολιγαρχίας καί τής δημοκρατίας, οι οποίες δέ ορίζονται σέ σχέση μέ τόν πλούτο. Στήν δική του πόλιν, τά συμφέροντα τών πλουσίων καί τών πτωχών ισορροπούνται διότι ασχολούνται μέ τήν πολιτική άνθρωποι μέ μέσο πλούτο (11.1295β34-40).  { Σ’ αυτό σκοπεύει καί η οικονομική πολιτική τής ΑΔΕ, ήτοι η δημιουργία μίας πλούσιας μεσαίας τάξεως, ένεκα όμως τής αξίας καί όχι χάρις βουλευμάτων πού τής επιτρέπουν νά ληστεύει τούς έχοντες… }

Οι τού μέσου πλούτου είναι ενάρετοι διά τής τάσεως τους νά επιλέγουν τήν μεσότητα κατά τό πράττειν ισορροπώντας έτσι τίς ακρότητες τού κυνηγιού τού εμπλουτισμού καί τής διατήρησης του μέ τήν εστίαση τής πολιτικής πραγματικότητος στά μέρη τής ανθρώπινης ψυχολογίας τά οποία καλλιεργούν τίς ανθρώπινες αξίες. Δηλαδή, η οικονομική ισορροπία παρέχει τήν δυνατότητα στό ν’ αναπτυχθούν πολιτικές δραστηριότητες πού είναι από μόνες τους τέτοιες αξίες μιάς καί ο πολίτης έχει ‘’σχολή’’ γιά νά εκπαιδευτεί αρκετά ώστε νά μπορεί νά κρίνει σύμφωνα μέ τήν δικαιοσύνη – μία πράξις αρετής καί συνάμα δημόσιο λειτούργημα καί πλήρωσις τών δυνατοτήτων τού ανθρώπου.

Πως λοιπόν η (εξέχουσα) μεσαία τάξις μίας πόλεως μπορεί νά συμβάλλει στήν συλλογική αρετή (ήθος, έθος) τής πόλεως; Ο Αριστοτέλης υπερασπίζεται (1295β5-6) πως αυτοί είναι δυνατόν νά δίνουν προσοχή στόν λόγον μιάς καί ούτε η υπεροψία ούτε η επιθυμία γιά τήν κατοχή τών αγαθών τών άλλων θά είναι κάτι πού θά μπορούσε νά επηρεάσει αυτούς όπως θά επηρέαζε τούς πλουσίους ή τούς πτωχούς. Εκείνο δέ πού καθιστά αυτήν τήν πόλιν ως μία κατά τό δυνατόν τελεία πόλιν είναι τό θεωρητικό γεγονός ότι ενισχύει τίς ενάρετες πράξεις διά τών πολιτών πού τήν κυβερνούν, καί μιάς η παιδεία είναι κτήμα τής πλειοψηφίας δέν θά απαιτείται η υποχρεωτική σεισάχθεια (κατά τών πλουσίων) ούτε ο φθόνος τών κατ’ επιλογήν των πτωχών. 

* Μία αντίφασις στόν λόγο τού Αριστοτέλη : Στά Πολιτικά ισχυρίζεται ότι οι πολίτες πού δέν είναι άρχοντες έχουν τίς ηθικές αρετές χωρίς νά έχουν τόν πρακτικό λόγο, ενώ στά Ηθικά Νικομάχεια ισχυρίζεται ότι δέν υπάρχει ηθική αρετή χωρίς τόν πρακτικό λόγο.

Ένα τολμηρό συμπέρασμα :

{ Δηλαδή, ο ‘’άρχων’’ τού Αριστοτέλη είναι ο σημερινός ‘’αγαθός συντονιστής’’ (διοικητής, διευθυντής) μίας επιχειρήσεως ο οποίος ζητά από τούς εργαζομένους νά εξειδικεύονται συνεχώς ώστε τό τελικό προϊόν τού εργοστασίου (τής πόλεως) νά είναι αγαθόν. Οπότε τό τι είναι αγαθό τό ορίζει ο ‘’άρχων’’ μιάς καί αυτός καθορίζει τό ‘’τέλος’’ τού εργοστασίου – τό τι προϊόν θά παραχθεί, τό εάν θά κτίσουμε Παρθενώνες ή περισσότερες υπεραγορές, κτλ.

Ο δέ ειδικός παραμένει απλώς ένα γρανάζι τής μηχανής…

Η μόνη διαφορά μέ τήν σημερινή πολιτική πραγματικότητα είναι ότι δέν υπάρχουν αγαθοί άρχοντες. Αυτό δέ είναι φυσική συνέπεια τού ότι όσο καί άριστος, αγαθός νά είναι ο ‘’άρχων’’ δέν παύει νά είναι ένας τσοπάνης μίας αγέλης εκατομμυρίων προβάτων τά οποία παράγουν γάλα, μαλλί, κρέας, γεννούν, … (δηλαδή, προϊόντα πρός κατανάλωση).

Καί 10 Μεσσίες νά έρθουν εξ ουρανού, η ΑΔΕ θά τούς τοποθετήσει σέ Δεξαμενές Σκέψεις ή σέ θέσεις συμβούλων ώστε μετά τήν αξιολόγηση τού αποτελέσματος συγκεκριμένου έργου των νά αποφασίσουμε εάν θά επιτελέσουν τό επόμενο… ώστε έτσι μαζί νά σχεδιάζουμε τό ‘’τέλος’’ τής πόλεως μας. Αυτό δέ διότι ο ‘’πρακτικός λόγος’’ καί η ‘’αρετή’’ τού άρχοντος δέν είναι ούτε ουρανοκατέβατη ούτε περιέχει όλη τήν σοφία τής οικουμένης.

Εάν δέ ένα έθνος / κράτος 10 εκατομμυρίων γεννά μόνον έναν ή δέκα αρίστους άρχοντες

(Πρωθυπουργούς, Ναυάρχους, …) τότε αυτή η πολιτική κοινωνία δέν είναι άξια λόγου ή ικανή αγαθού τέλους.

Καί επειδή ο άρχων δέν γνωρίζει όλες τίς τέχνες θά πρέπει νά βιώνει αυτές αρκετά συχνά γιά νά μπορεί νά συντονίζει αυτές μέ τρόπο πού θά εγγυάται ότι τό έργο αυτών θά συνεισφέρει στό κοινό αγαθό μέ τόν καλύτερο δυνατό τρόπο. Παραδείγματος χάριν, ο Υπουργός Συγκοινωνιών δέν πρέπει ν’ ασχολείται μόνο μέ τό αριθμητικό αποτέλεσμα τών μέσων μεταφορών – δηλαδή, ότι μεταφέρουν επαρκώς τά αγαθά καί τούς ανθρώπους. Τό τέλος τής μηχανής (εδώ τό όχημα) δέν είναι μόνο τό έργο τό οποίο παράγει, αλλά καί η σχέση της μέ τόν χειριστή της, μέ άλλες τής ιδίας οικογένειας μηχανές, τούς ανθρώπους μέ τούς οποίους έρχεται σ’ επαφή καί μέ τό περιβάλλον.

Π.χ. : ο οδηγός φορτηγού εργάζεται σέ συνθήκες βλαβερές πρός τήν υγεία του, όπως κίνηση, θόρυβος, μόλυνση ατμόσφαιρας… Οι σωματικές καί ψυχολογικές ασθένειες τών πολιτών : επιβαρύνουν τό ταμείο τής δημόσιας υγείας καί στερούν κεφάλαια από τό Υπουργείο Οικονομικών τά οποία θά μπορούσαν νά είχαν διατεθεί γιά τήν έρευνα νέων πηγών ενέργειας, κατασκευή μαρίνων, ανασκαφή αρχαιολογικών χωρών, κτλ. · μειώνουν τήν παραγωγικότητα καί τήν ποιότητα ζωής τού εργαζομένου. Δηλαδή, η οιανδήποτε πολιτικό-οικονομική πράξις προκαλεί μία χημική αντίδραση πού επηρεάζει τό σύνολο τών πολιτικών πράξεων, καί σέ πολιτικούς όρους από τήν οικονομία τής χώρας έως καί τήν ασφάλεια αυτής.

Γι’ αυτό καί ο Υπουργός ,π.χ., Μεταφορών οφείλει νά περάσει μερικές ώρες κάθε μήνα στό χώρο λειτουργίας αυτών γιά νά βιώσει τήν πραγματικότητα τών προτάσεων καί παραπόνων τών εργαζομένων, πολιτών καί ειδικών, ώστε ο ‘’πρακτικός του λόγος’’ νά εμπεριέχει ενυπόστατη ουσία καί φύση τού αντικειμένου μέ τό οποίο καταπιάνεται. Έτσι σέ συνεργασία μέ τ’ άλλα υπουργεία, δεξαμενές σκέψεις, κτλ. νά μπορέσουν νά σχεδιάσουν τήν καλύτερη δυνατή λειτουργία τών μεταφορικών μέσων. }

                                                                                               συνεχίζεται…………..

Προμηθεύς καί Άμεση Δημοκρατία

Προμηθεύς : Τιτάν, υιός Ιαπετού καί Κλυμένης ή Θέμιδος, αδελφός τού Άτλαντος, Μενοτίου καί Επιμηθέως, πατήρ τού Δευκαλίωνος (πατήρ τής φυλής τών Ελλήνων – τού λαού τού φωτός, Ελ), κλέψας τό πύρ εκ τού ουρανού, έδωκεν αυτό εις τούς ανθρώπους δι’ ό καί ετιμωρήθη δεθείς επί τού Καυκάσου· ελυτρώθη υπό τού Ηρακλέους.

«Γιά τόν φιλάνθρωπο μου αμάρτησα», ήτοι ο φιλάνθρωπος (φίλος τού ανθρώπου, τού όντος που σκέπτεται) Προμηθεύς έκλεψε τήν δύναμη τής ‘’φωτιάς’’ από τούς θεούς καί τήν έδωσε στούς ανθρώπους – ήτοι, έδωσε στούς ανθρώπους τό δικαίωμα νά γίνουν φυσικοί (επιστήμονες που ακολουθούν τούς νόμους τής φύσεως), νά γευτούν τά φρούτα τής Σοφίας καί ν’ ακολουθήσει η γένεση τών δικών τους δένδρων σοφίας.

-- Ο Κ. Μάρξ μελετούσε καί διάβαζε στά παιδιά του τόν Προμηθέα Δεσμώτη.

-- Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία μάς χάρισε τό άριστο μέτρο (η υγιής, αρμονική σχέση μεταξύ ανθρώπων, ανθρώπων καί φύσεως, κτλ.) ώστε νά μήν διαπράττουμε ύβριν, ή νά γνωρίζουμε πότε διαπράττουμε ύβριν.

-- Σέ μία δημοκρατική πόλιν δέν υπάρχει πολιτική ύβρις μεταξύ δύο πολιτών, αλλά μόνον προσωπική ύβρις μεταξύ αυτών, μιάς καί η πολιτική ύβρις αναφέρεται στόν δήμο (συλλογικότητα), ήτοι συλλογική πολιτική ύβρις. Οπότε, καί ως πράξις ύβρις θεωρείται η δημαγωγία, η αφαίρεση τής αυτοκυβέρνησης τού δήμου, καί οι λοιπές οι οποίες αφορούν τήν ακεραιότητα τού κοινού αγαθού.

Στά ολοκληρωτικά καθεστώτα δέ, εξ’ ορισμού ο Α πρίγκιπας/ δεσπότης διαπράττει μόνον προσωπική ύβριν (αδικία, προσβολή, … κατά ενός άλλου δεσπότη), μιάς καί η πολιτική ύβρις είναι ανύπαρκτη σ’ ένα καθεστώς στό οποίο ο δήμος (συλλογικότητα καί συλλογική ευθύνη) έχει αντικατασταθεί από υπηκόους (ανελεύθερα όντα τά οποία ακολουθούν εντολές).

-- Ο Ηράκλειτος θέτει τήν έννοια τού μέτρου ως αυτό τό οποίο ορίζεται ως έννοια δικαίου

καί δηλώνει ότι ως πράξις εκδηλώνεται ως κεραυνός τής «δίκης» όταν αυτό παραβιάζεται.

Τό λέγει δέ σέ μία περίοδο κατά τήν οποία οι πολιτικές εντάσεις είναι οξυμμένες, μιάς καί οι «τύραννοι» ( όχι μέ τήν σημερινή έννοια) ως λαϊκοί ηγέτες συγκέντρωναν υπό τόν έλεγχο τους υπερβολική δύναμη (εξουσία) τήν οποία χρησιμοποιούσαν αυθαίρετα μέ αποτέλεσμα τήν σπίλωση τού αξιώματος τους, αλλά άθελα τους ανοίγοντας έτσι τόν δρόμο γιά τήν δημοκρατία.

Αλλά ούτε καί η δημοκρατία είναι απαλλαγμένη από πράξεις ύβρεως, διότι ο λαός συχνά εκτρέπεται δρώντας παρορμητικά – σέ σημαντικές στιγμές τής ιστορικής του διαδρομής αποφασίζει βάσει τών συναισθημάτων καί παθών του.

Γι’ αυτό καί η αρχαία τραγωδία συχνά μιλάει γιά ένα είδος λαϊκής τυφλώσεως που οδηγεί τόν λαό σέ παράλογες πράξεις. Γι’ αυτό καί η ΑΔΕ μεριμνεί ώστε οι Άριστοι καί ο Δήμος νά συμβιώνουν σέ φιλική αλληλο-εξάρτηση καί νά βιώνουν αλληλο-σεβασμό καί μέριμνα μέ βάσει ενός «μέτρου» τού οποίου η εξέλιξη σταματά μόνο προσωρινά γιά νά πείσει τό μεγαλύτερο μέρος τής μειοψηφίας ότι οι θεσμοί καί τό τέλος τής πόλεως είναι επί τού παρόντος οι πιό εφικτά άριστοι.

Τό δέ μέτρο μίας πολιτείας πρέπει νά έχει αξίες οι οποίες οδηγούν τόν άνθρωπο συνεχώς – εξέλιξις – όλο καί πιό κοντά στό φυσικό μέτρο. Όταν δέ τό φυσικό μέτρο γίνει η δυνατή, κραταιά φύσις τού πνεύματος τού ανθρώπου – ήτοι, ο άνθρωπος έχει αποβάλει τήν σχιζοφρενή συμπεριφορά του (φθόνος, πόλεμος, θεοκρατία, κτλ.) – μπορεί ο άνθρωπος νά επέμβει στούς νόμους τής φύσεως πρός βελτίωση αυτών, ώστε νά φτάσουμε τήν αθανασία (βιολογική ή πνευματική), ή νά γίνουμε ημίθεοι.

-- Στήν αρχαία ελληνική τραγωδία υπάρχει αυτοτιμωρία, ενώ φαίνεται ότι ο υβριστής τιμωρείται από θείες δυνάμεις. Αυτό δέ, διότι η τραγωδία είναι δημιούργημα ενός ανθρώπου που ασπάζεται (ως μετριόφρων καί σεμνός) τό φυσικό μέτρο.

Μία κοινωνία χωρίς τήν αξία τού φυσικού μέτρου δέν πονά όταν διαπράττει ύβριν – σύμφωνα μέ τόν ελληνικό ορισμό – διότι δέν γνωρίζει ή αναγνωρίζει λόγω τής κοσμοθεωρίας του ή θρησκευτικού δόγματος του ότι τό τέλος τής πράξεως του έβλαψε τήν Γαία ή τό κοινωνικό σύνολο ή τό ανθρώπινο είδος.

Γιά τόν ίδιο λόγο, στίς σημερινές κοινωνίες όπου κυριαρχεί ο υπερ-καταναλωτισμός καί ατομικισμός δέν μπορεί νά υπάρξει συλλογική κάθαρσις γιά αδικαιολόγητους πολέμους, οικολογική καταστροφή κτλ. διότι δέν υπάρχει συλλογική σύλληψη τού πόνου (τραγωδία), πέρα από τήν ενστικτώδη, υποκριτική εκδήλωση ενδιαφέροντος καί ανησυχίας ένεκα τού φόβου τών πιθανών συνεπειών.

-- Κατά τόν Πελοποννησιακό πόλεμο, οι Αθηναίοι έχασαν τόν λογισμό, τήν νομοφροσύνη τους, τήν ηρεμία νά σκεφτούν καί νά αποφασίσουν, καί φερόντουσαν αλαζονικά διότι επίστευον ότι ζούσαν σέ μία «άριστη πόλιν» η οποία ήτο αδύνατο νά κυριαρχηθεί από κατώτερες φυλές.  Ένα από τά πολλά παραδείγματα που θά μπορούσε νά παραθέσει κανείς είναι τό ακόλουθο : ενώ η έκβαση τού πολέμου είναι υπέρ τών Σπαρτιατών, έχουν τήν απρόσμενη νίκη τής Αργινούσης τό 406 όπου καταναυμαχούν τόν σπαρτιατικό στόλο. Καταδικάζουν σέ θάνατο τούς αρχηγούς τού στόλου τους, αφήνοντας έτσι τόν στόλο τους ακέφαλο, μέ αποτέλεσμα νά τόν καταστρέψει ο Λύσανδρος στούς Εγώς ποταμούς.

Οι Αθηναίοι πιστεύοντας ότι είχαν τόν ανώτερο πολιτισμό, διέπραξαν ύβριν μέ τό νά φέρονται αλαζονικά* ως πρός τήν πολιτική αντιμετώπιση τών συμμάχων τους καί τήν πολεμική στρατηγική τους. Αυτό τό αίσθημα τής υπεροχής τούς τύφλωσε, τούς εσώπασε τήν λογική σέ τέτοιο βαθμό ώστε η αλαζονεία τους μπορούσε νά δικαιολογήσει ακόμη καί τήν εκτέλεση τών 6 από τούς νικηφόρους στρατηγούς τού στόλου τους. Αυτή δέ η υπεροψία ήτανε καί είναι η αιτία που κάνει τούς στρατηγούς νά πιστεύουν ότι θά κερδίσουν αδύνατες μάχες.

*[ Στήν δέ περίπτωση τών Ιμίων δέν υπάρχει τό φαινόμενο τής αλαζονείας αλλά μία πολιτική πράξη που εξαγνίζεται δικαιολογημένα μόνο μέ τήν εσχάτη τών ποινών τών υπευθύνων πολιτικών, διότι οι υπεύθυνοι πολιτικοί γνωρίζοντας ότι θά υπακούσουν στίς εντολές τής υπερδύναμης ξεκινούν τήν εκστρατεία έχοντας πείσει τόν ελληνικό λαό ότι καί δίκαιο έχουμε καί ετοιμότητα γιά αυτοθυσία.]

Μία υγιής κοινωνία δέν κυριαρχείται ούτε από απαισιοδοξία (τό σύνδρομο τής ψωροκώσταινας, τού ωχαδερφισμού, τού προπατορικού αμαρτήματος, …) ούτε από υπεραισιοδοξία (είμαστε οι εκλεκτοί τού θεού, είμαστε αήττητοι, …), αλλά σφιχταγκαλιάζει τό δώρο τής ζωής (άν καί είμαστε τά μόνα θηλαστικά τά οποία έχουν πλήρη επίγνωση τού θανάτου) καί δημιουργεί μέ βάση τό μέτρο που δαμάζει τά ένστικτα μας καί τίς εγωιστικές ορέξεις μας, καί κοινωνεί μέ έντονα ανεπτυγμένη καί ενεργή τήν κατάλληλη αίσθηση τραγικότητας η οποία μας οδηγεί στήν φυσική πράξη τής κάθαρσης – τήν αναγνώριση καί αποκατάσταση τών λαθών, σφαλμάτων, αδικιών καί εγκληματικών πράξεων μας, ώστε νά μήν συνεχίζουμε νά διαπράττουμε ύβριν.

Ο δέ Έλλην άνθρωπος είναι ο μόνος που μπορεί νά χαίρεται καί νά δημιουργεί ως πρόσωπο, χάρις στόν Προμηθέα, ο οποίος – όπως μας λέγει ο Αισχύλος – δέν διέπραξε στά μάτια τών θεών ύβριν διότι έδωσε τήν φωτιά στούς ανθρώπους, αλλά διότι έκανε τούς θνητούς νά μήν έχουν τήν οξυδέρκεια τού θανάτου, ήτοι έκανε τό δώρο στούς θνητούς νά ξεχνάτε τό θάνατο τους διότι «έβαλαν εις αυτούς τυφλάς ελπίδας». Αυτή δέ η επιλεκτική, απελευθερωτική αμνησία επιτυγχάνεται μόνον όταν ο άνθρωπος δέν καθοδηγείται από τίς αρχές καί αξίες τού «ιδιώτη» αλλά από αυτές τού κοινού αγαθού. Όταν δέ τό «κοινό αγαθό» συμπεριλαμβάνει καί τά υπόλοιπα έθνη τότε ο Έλλην άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος – έχει γίνει ο αγαθός κοσμόφιλος, ο φυσικός κοσμοπολίτης.

Οι δέ τού Δυτικού πολιτισμού δέν είναι λαοί τής τραγωδίας διότι δέν επιζητούν τήν κάθαρση οικιοθελώς – ουδεμία ισχυρή χώρα έχει αναγνωρίσει καί αποζημιώσει ηθικώς καί οικονομικώς τά θύματα της. Αυτός δέ είναι καί ένας από τούς λόγους που λειτουργούν μέσα στίς κοινωνίες τους κυρίως ως άτομα καί όχι ως πρόσωπα που ανιδιοτελώς προσφέρουν πρός τό «κοινό αγαθό».

-- Η σημερινή πνευματική χωματερή τών Αθηναίων

                                                                                          συνεχίζεται..................

                                                                                                           ΣΕΚ.

Άμεση Δημοκρατία, η Γεννήτωρ τού Υγιούς Πολιτισμού

Άμεση Δημοκρατία καί Αθανασία

Άμεση Δημοκρατία κατά τής Θεοκρατίας

( Άμεση ) Δημοκρατία – Αφύπνιση– Ιδεολογία

Ριπάμπλικ (τό ψευδός αποκαλούμενο «δημοκρατία» πολιτικό σύστημα) κατά τής δημοκρατίας

Βουλή vs. Parliament, Congress, Senate :

Βουλή : ρ. βούλομαι.

Parliament : παραβολή à L. : parabola, parabla à Fr. parole (λέξις, ομιλία, λόγος) · 

Eng. parlance (γλώσσα, διάλεκτος) – Fr. parler (ομιλώ), parlement, Eng. parliament.

Congress : L. gradi (to step, to walk), congredi (to come together), congressus (a meeting, an interview, a hostile encounter)

Senate : Gr : henos*; Lat : senis, senex, senatus ; It : senato ; Sp : senadoFr, Ger : senat. * (ένος = ο παλαιότερος · «ένη καί νέα ημέρα» = η παλαιά καί νέα ημέρα · «στρατηγοί ένοι» = οι πρεσβύτεροι στρατηγοί.)

Republic : L : respublica – res [ an affair (υπόθεση, δουλειά), interest (συμφέρον, ενδιαφέρον) + publica [ populus* = people (άνθρωποι) ]. *[ Gr : polys, (many) πολύς à L ; plebs à populus à OFr : pople, pueple ; Fr : people ].

Καί σύμφωνα μέ τό λεξικό Webster’s, republic : 1a, ένα κράτος ή έθνος στό οποίο τήν ανώτερη καί απόλυτη εξουσία έχουν οι πολίτες οι οποίοι έχουν δικαίωμα νά ψηφίζουν, καί η οποία (εξουσία) εκτελείται, άμεσα ή έμμεσα, από τούς εκλεγμένους αντιπροσώπους καί οι οποίοι είναι υπόλογοι πρός τούς ψηφοφόρους.

Εάν όμως τό Ριπάμπλικ λειτουργούσε όπως ορίζεται, δέν θά υπήρχε λόγος αγώνων γιά τήν εδραίωση τής άμεσης δημοκρατίας – δηλαδή, τής αληθινής δημοκρατίας ή έστω τού αληθινού Ριπάμπλικ.

Μερικές αποδείξεις ότι δέν υπάρχουν Δημοκρατίες, αλλά Ριπάμπλικς, Δικτατορίες καί Ολιγαρχίες :

-- Οι υποψήφιοι γιά τό χρίσμα τού υποψηφίου τού ανώτερου αξιώματος τών ΗΠΑ, τρέχουν νά δείξουν τά σέβη τους στά μέλη τών συναγωγών · μερικοί δέ, φτάνουν καί μέχρι τό Τείχος τών Δακρύων στήν Ιερουσαλήμ.

Εάν όντως ήτο δημοκράτες θά πλήρωναν φόρο τιμής στόν χώρο όπου εγεννήθη η δημοκρατία : στήν Αγορά, στήν Εκκλησία τού Δήμου, στήν Πνύκα, στήν Ακρόπολη, …

-- Τό αεροπλάνο τού Πρωθυπουργού Σημίτη, δηλώνει στήν άτρακτο του : ‘’HELLĒNIC REPUBLIC’’ αντί ‘’HELLĒNIC DEMOCRACY’’. Στήν πραγματικότητα όμως, αυτή η πολιτική «δήλωση» είναι από τίς ελάχιστες που είναι αληθινές …

-- Σύμφωνα μέ τά άρθρα τής ΑΔΕ, ο Υπ. Εξωτερικών καί ο Πρόεδρος τής Δημοκρατίας υποχρεούνται : α)- νά εξασκούν τήν εξωτερική πολιτική τής χώρας μας βάσει τών εντολών / αποφάσεων τού ελληνικού λαού, β)- νά συνοδεύονται από μεταφραστή στίς συναντήσεις τους μέ εκπροσώπους ξένων κρατών, γ)- νά προσκομίζουν στήν Βουλή τό οπτικο-ακουστικό καί γραπτό υλικό τής διαδικασίας τών διαπραγματεύσεων των.

Ο ανωτέρω έλεγχος τής πορείας τής εξωτερικής πολιτικής τής χώρας μας καί η πλήρης πληροφόρησης μας περί τών εργασιών τών προαναφερθέντων «αρχόντων» μας, αποτελούν δύο αρχές τής ΑΔ, οι οποίες δεν δύνανται νά εφαρμοστούν από τά ισχύοντα πολιτικά συστήματα τού Δυτικού πολιτικού πολιτισμού – καί όλων τών άλλων επί τής γής – διότι αυτομάτως θά καταργούσαν τόν λόγο υπάρξεως των.

«Τό αποκορύφωμα τής αθλιότητας είναι νά εξαρτάσαι από τήν βούληση τού άλλου.», Πουμπλίλιος, Σύριος δούλος, επιτυχημένος ψυχαγωγός καί μίμος στήν αρχαία Ρώμη. Η μεγάλη πλειοψηφία τών απελευθέρων, όμως, καθ’ όλη τήν ανθρώπινη ιστορία επέλεγε νά μείνει εξαρτημένη καί νά συνεχίσει τήν ίδια εργασία υπό σχεδόν τής ίδιες συνθήκες – γιά τουλάχιστον δύο ή τρείς γενεές – διότι τό νά ζήσουν χωρίς τήν «προστασία» (κακοποίηση) κάποιου ισχυροτέρου ήταν γι’ αυτούς μία τρομαχτική εμπειρία ανασφάλειας. Όντως, η υποταγή κουράζει χωρίς ανταμοιβή – έστω τήν περιστασιακή – ενώ η ελευθερία στά χέρια ενός λαού που δέν ξέρει νά τήν διαχειριστεί δημιουργικά, τού δημιουργεί καταστροφικό άγχος μέ όλες τίς αρνητικές του συνέπειες.

Ίσως γι’ αυτό καί ο σημερινός (ψευτο-) δημοκράτης υπήκοος τού κόμματος του – η εικόνα τής ιερής, σωτήριας εξουσίας – καταφεύγει μόνο στήν καθημερινή του γκρίνια στό καφενείο, αντί νά εργαστεί ως ενεργός πολίτης ώστε νά συμβάλλει στήν ίδρυση τής εκκλησίας τού δήμου τής άμεσης δημοκρατίας του, που μόνο μέσω τής οποίας μπορεί ν’ ανακτήσει τουλάχιστον τήν αξιοπρέπεια καί τήν ψυχική του υγεία, εκτός τών άλλων ωφελειών.

            «Τι θά μπορούσαν νά σκεφτούν γιά τήν πολιτική ο Πλάτων καί ο Αριστοτέλης άν ο ελληνικός λαός δέν είχε δημιουργήσει τήν πόλιν,...» Κ. Καστοριάδης.

Άμεση Δημοκρατία – Ιδεολογία

Η αληθινή δημοκρατία δέν αγοράζεται μιάς καί τρέφεται από τήν ειλικρινή ανιδιοτελή πράξη τού κάθε πολίτη, όπως καί η ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ ατόμων δέν εξαγοράζεται, μιάς καί τό φανέρωμα τής ψυχής μας γίνεται μόνο αβίαστα.

            Η ΑΔΕ δύναται νά πραγματώσει, πέραν τού σύνηθες μέτρου τού εφικτού, τήν ατομική καί συλλογική αυτονομία, τό κοινό καλό/αγαθό όχι μέ μοναδικό οδηγό τίς αξίες τής πλειοψηφίας τού έθνους μας σέ μία συγκεκριμένη ιστορική του διαδρομή, αλλά μέ τό υπερβατικό εκείνο στοιχείο που μέσα από τήν πολιτική δραστηριότητα / πράξη  ακυρώνει τόν «τυχαίο» χαρακτήρα τής κοινωνικο-ιστορικής μας ύπαρξης καί εξυψώνει τήν ανθρώπινη ύπαρξη στό πεδίο τών «αρίστων».

Γι’ αυτό καί η ΑΔΕ είναι «φονιάς», άν καί όχι μέ δόλο μιάς καί δέν έχει κρυφούς σκοπούς. Θεωρείται φονιάς γιά τούς άρχοντες καί υπηρέτες τού κατεστημένου, διότι όταν γίνει μέλος τής Βουλής, οι υποστηρικτές της (οι ενεργοί πολίτες) δέν θά μπορούν νά κατηγορούν τούς πολιτικούς τους, μιάς καί αυτοί θά εκτελούν εντολές τους. Καί κατά συνέπεια, όταν η ΑΔΕ θά αποτελεί τήν πλειοψηφία τής Βουλής, ο Έλληνας από μωρογκρινιάρης καί πρόβατο θά ενηλικιωθεί καί θά καθίσταται υπεύθυνος γιά τό «τώρα» καί τό μέλλον του. Η προσωπικότητα τού Ρωμιού θ’ αποβληθεί, θά φονευθεί.

            «Εκείνοι που εγκαταλείπουν βασικά στοιχεία ελευθερίας γιά νά εξασφαλίσουν λίγη προσωρινή ασφάλεια δέν αξίζει νά έχουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια», Φραγκλίνος Βενιαμίν

            Ο άνθρωπος συγκεκριμενοποιεί τήν ελευθερία του μέ τήν ελευθερία επιλογής τών πράξεων του. Η δέ φύσις τής αυτονομίας τού ατόμου – ως συλλογικό προϊόν τής δημοκρατικής κοινωνίας του που δέν τόν αντιμετωπίζει ως εν δυνάμει εχθρό ή ανταγωνιστή – συγκροτείται από στοιχεία τελείως αντίθετα αυτών τού «ατομικιστή» υπηκόου τών σημερινών ψευδο-δημοκρατικών κυβερνήσεων. ΣΕΚ

Οι υποψήφιοι γιά τό χρίσμα τού υποψηφίου τού ανώτερου αξιώματος τών ΗΠΑ, τρέχουν νά δείξουν τά σέβη τους στά μέλη τών συναγωγών · μερικοί δέ, φτάνουν καί μέχρι τό Τείχος τών Δακρύων στήν Ιερουσαλήμ.

Εάν όντως ήτο δημοκράτες θά πλήρωναν φόρο τιμής στόν χώρο όπου εγεννήθη η δημοκρατία : στήν Αγορά, στήν Εκκλησία τού Δήμου, στήν Πνύκα, στήν Ακρόπολη, …

Άμεση Δημοκρατία – Ιστορία – Ιδεολογία

Early American settlers’ attitude toward democracy

Often appearing in newspapers or magazines on or near Thanksgiving Day are advertisements of the type sometimes called public service or institutional. Shown will be a group of tall-hatted Puritans, muskets on shoulders, going to or coming from church. Underneath, a caption proclaims something like, “To these we owe our fundamental liberties”. But such a concept could scarcely be farther from the truth.

John Winthrop, fist governor to the Massachusetts Bay Colony, one of the most famous and influential of the early Puritan leaders, once said of democracy that it is “accounted the meanest and worst of all forms of government”. The Puritans in colonial America were anything but tolerant of dissent; the religious freedom they sought in the New World was for themselves only; it did not extend to those who disagreed with them. It was the Massachusetts Bay Colony which, in its somewhat ironically titled “Body of Liberties” in 1641, made blasphemy a crime punishable by death. When in 1691 Massachusetts lost its independence and became a royal province under a royal governor, Samuel Sewall – rich and influential and one of the most prominent 17th century Puritan leaders – did not protest; he wrote, in fact, that it was intolerable for “private persons to print reflections and censures on the highest acts of government”.

   Not even during the American Revolution was the word democracy much used; it does not appear in the Declaration of Independence, any of the first state constitutions, nor indeed in the Constitution of the United States. Thomas Jefferson himself did not publicly call himself a democrat or use the term in any of his public addresses. He believed that government by a simple majority could be as despotic as one-man rule and did not trust “the mobs of the great cities”. Nor did the word republic find any great favour among those who seemed fearful of democracy; the Constitution does not officially declare the new nation a republic.

In any case, the concepts on which the new nation was founded certainly did not derive from those 17th century Calvinist-Separatist Puritan doctrines which inspired our earliest New England forebears. They sprang, rather, from the 18th century Anglo-European religious, philosophical, and political climate of resistance to monarchy and its underlying basis, the divine right of kings. It was the Age of Enlightenment (so called, the philosophy of which derived from such as Locke, Berkeley and Hume, and certainly not from such as Calvin and Knox)  from which the American Revolution and the notion that all are born equal and entitled to life, liberty, and the pursuit of happiness.

…..

Σπύρος Ε. Κουλουμπέρης

http://amesidemocratiaellenon.blogspot.com

adeepsilon@yahoo.gr

27440-26458

694-1569303