Ένωση Κερασοβιτών Πωγωνίου Ηπείρου

Η σημερινή Ένωση Κερασοβιτών που έχει έδρα την Αθήνα, είναι η συνέχεια της Αδελφότητας των Κερασοβιτών της Κωνσταντινούπολης. Όπως είναι γνωστό, παραδοσιακά οι Κερασοβίτες, κυρίως οι άντρες, ταξίδευαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου και δούλευαν σε διάφορα επαγγέλματα, με σκοπό την εξοικονόμηση πόρων για τη συντήρηση της οικογένειας στο χωριό. Το εισόδημα στο χωριό από την γεωργία ή την κτηνοτροφία ήταν τρομερά πενιχρό και δεν μπορούσε να θρέψει τους κατοίκους, οι οποίοι έτσι έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς από πολύ μικρή ηλικία, με μοναδικό εφόδιο την ευχή της μάνας.

Εκεί στην Πόλη οι ταξιδεμένοι δοκίμαζαν της ξενιτιάς τα βάσανα, ωστόσο όμως σαν εργατικοί και έντιμοι, ευδοκιμούσαν τις πιο πολλές φορές, πλούτιζαν κιόλας μερικοί. Έτσι, ανάλογα και με τις τότε συνθήκες, βοηθούσαν τις οικογένειες τους μάλλον καλά. Οι παλιότεροι πολλά έχουν να μας πούνε για τα «καλούδια» της Πόλης που κουβαλούσαν στο Κεράσοβο οι ταξιδεμένοι, καθώς έρχονταν για να δουν τις οικογένειες τους, κάθε πέντε ή και πολύ περισσότερα χρόνια, με το πλοίο που τους έφερνε μέχρι το «Σκάλωμα» (τους σημερινούς Άγιους Σαράντα Αλβανίας). Από εκεί ως το χωριό, τα «καλά της Πόλης» μεταφέρονταν στο χωριό με φορτηγά ζώα.

Τα κοινά ή ατομικά προβλήματα, που με βάση την αλληλεγγύη και την αγάπη για το χωριό είχαν να αντιμετωπίσουν στο ταξίδι οι απόδημοι Κερασοβίτες, είχαν ανάγκη από κάποια συλλογική αντιμετώπιση, οποία τελικά βρήκε την έκφραση της στην ίδρυση της Αδελφότητας των Κερασοβιτών της Κωνσταντινούπολης το 1906. Και οι Αδελφότητες της Πόλης όλων των χωριών μας είχαν κάποια επίνευση ή συντονισμό από το Πατριαρχείο φυσικά. Οι ταξιδεμένοι Κερασοβίτες βοηθούσαν στην αντιμετώπιση βασικών αναγκών και πολλών προβλημάτων του χωριού, όπως ήταν η πληρωμή της αμοιβής του δασκάλου και του παπά, η συντήρηση και ο εφοδιασμός της εκκλησίας και του σχολείου με αναγκαία είδη κλπ. Γενικά οι απόδημοι της Πόλης έχουν ταυτιστεί με την υποδομή του χωριού που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές των Κερασοβιτών.

Με την απελευθέρωση της Ηπείρου από τον τουρκικό ζυγό, οι Κερασοβίτες σιγά-σιγά άφησαν την Κωνσταντινούπολη και ταξίδεψαν πλέον στην Αθήνα για δουλειά. Εκεί, το 1936, ίδρυσαν την "Ένωση Κερασοβιτών Πωγωνίου Ηπείρου", την Αδελφότητα του χωριού μας. "Ιδρυτικά μέλη της Αδελφότητας Κερασοβιτών ήταν οι συγχωριανοί μας Χρήστος Γεωργίου, Φώτης Δρούμπουλας και Θεόδωρος Πάσχος. Υπάρχει ακόμα στην Αθήνα και μια φωτογραφία από τις πρώτες εκδηλώσεις Ο Θεόδωρος Πάσχος δούλευε αρχικά στην Αίγλη του Ζαππείου και ανέλαβε από την αρχή πρόεδρος, γιατί αυτός ήταν ο πιο δραστήριος. Εκεί, στην Αίγλη έγινε και ο πρώτος χορός της Αδελφότητας. Με τον πόλεμο, την Κατοχή, αυτά τα σωματεία είχαν διαλυθεί, δεν είχαν καμιά δραστηριότητα. Μετά την Κατοχή, 1945- 1946 και επαναδραστηριοποιήθηκε το σωματείο με το ίδιο καταστατικό και Πρόεδρο πάλι τον ίδιο" (από τις αναμνήσεις του συγχωριανού μας Κώστα Χρ. Γεωργίου).

Μετά το 1975 αναδείχτηκαν καινούρια διοικητικά συμβούλια από τη νεότερη γενιά των συγχωριανών μας (Σταύρος Χ. Παππάς, Αθανάσιος Γ. Στράτος, Γεώργιος Π. Τζαβέλλας, Βασίλειος Δ. Λιάγκος, Χρυσόστομος Α. Κολιός, Αριστοτέλης Π. Τζαβέλλας κ. α.), οι οποίοι παρά τις δυσκολίες συνέχισαν τις προσπάθειες ανάπτυξης του σωματείου, στηρίζοντας τόσο τη γενέτειρα όσο και την επικοινωνία μεταξύ των αποδήμων με ποικίλες δραστηριότητες (χορευτικούς ομίλους, χορωδία, ετήσιες εκδηλώσεις, κατασκευή Πολιτιστικού Κέντρου και άλλων έργων στο Κεράσοβο κ λ. π.) . Δε χωρά στο διαθέσιμο χώρο η πολύπλευρη και μακρόχρονη δράση της Ένωσης Κερασοβιτών, μια θετική δράση με χειροπιαστή προώθηση ολόκληρης σειράς θεμάτων, που υλοποιήθηκαν βέβαια με υποδομή τη συνεργασία και την ενότητα που χαρακτηρίζει τους Κερασοβίτες.

Έτσι σε συνεργασία και ομοψυχία ανάμεσα στην Αδελφότητα, την Κοινότητα, τη Σχολική Εφορία, την Εκκλησιαστική Επιτροπή κλπ., το Κεράσοβο έγινε ένα σύγχρονο χωριό με ζηλευτή πρόοδο και υποδομή σε βασικά έργα κοινής ωφέλειας, με επίλυση σειράς θεμάτων που ήταν μακρινό όνειρο. Τα προβλήματα του χωριού δεν τελειώνουν βέβαια, αφού αυτά προκύπτουν και πολλαπλασιάζονται με την μεταβολή των συνθηκών και την εξέλιξη τους. Έτσι ο ρόλος της Αδελφότητας παραμένει βασικά καθοριστικός για την επίλυση των θεμάτων της γενέτειρας των αποδήμων, της ρίζας των Κερασοβιτών. Επισημαίνεται πάντως ότι η συνέχιση της άρτιας λειτουργίας της Αδελφότητας είναι, κάτω από τις σημερινές συνθήκες της ολοκληρωτικής αποδημίας, ιδιαίτερα αναγκαία και απαραίτητη για να κρατηθεί αναμμένο το καντήλι του αγαπημένου μας χωριού. Αυτό το κατανοούν ιδιαίτερα οι απόδημοι Κερασοβίτες που συνεχίζοντας την παράδοση και τις προτροπές των προγόνων τους, δίνουν προσοχή στη φωνή της Διοίκησης της Αδελφότητας, βοηθώντας την ηθικά και υλικά για την σωστή άσκηση των καθηκόντων της, για το καλό του Κερασόβου που όλοι τόσο αγαπούν.