Ultramaraton kolarski

Ból przemija, duma pozostaje.

    To dwa motta które mi towarzyszyły w trakcie BBTouru. Moja relacja nie będzie o kilometrach i punktach kontrolnych, ale raczej o przeżyciach i przemyśleniach które mi towarzyszły w trakcie jazdy. Na pytanie dlaczego zgłosiłem się do wyścigu, mogę odpowiedzieć nie po to by się ścigać z czołówką, bo to są ludzie z innej gliny ulepieni – mega twardzi i mega szybcy; ale po to by siebie poznać. Dowiedzieć się jak zareaguję na krańcowe zmęczenie, jak się będę czuł bez snu, w końcu jak zareaguje na sukces dotarcia do mety. Wziąłem siebie i swój organizm trochę pod lupę, taka autovivisekcja. Pod względem fizycznym nie byłem świetnie przygotowany, przejechane w tym roku 2000 może 2500km, z czego 450km w ramach kwalifikacji w Radlinie nie mogły optymistycznie nastrajać. Ale z racji obowiązków zawodowych i rodzinnych nie byłem w stanie więcej przejechać. Trochę też biegałem i to wszystko. Na dwa tygodnie przed startem stwierdziłem, że mogę mieć problem z wytrzymałością mięśni szyi i karku, wymyśliłem więc że dziennie rano i wieczorem będę stał 2min na głowie. I chyba podziałało. Kark wytrzymał;-)

    Atmosfera w przeddzień wyścigu niesamowita. Trochę jak powrót na studia, ludzie wymieniają się informacjami: co, gdzie, które punkty są dobre a które nie, jakie są trudności nawigacyjne, gdzie uważać. Czułem się jak przed egzaminem, przed którym każdy wymienia się wiedzą. Wieczorem w piątek okazuje się, że moje bloki spd w butach wymagają wymiany. Jest godzina 20, wszystkie sklepy pozamykane, a w sobotę otwierają dopiero o 10. Noga nie trzyma się pedałów. Myślę, że to będzie koszmar, jeśli będę musiał poddać się już na starcie. Jednak z mojego nieszczęścia ratuje mnie jeden z klubowiczów UZNAM i o 22.30 znajomy znajomego sprzedaje mi komplet pedałów z blokami. Jestem znowu w grze!

    No to jedziemy. Kilometry uciekają, ekscytacja mija, przychodzi zmęczenie i niewyspanie. Trzeba walczyć. I co się okazuje? Jazda w BBTourze pozwala sprowadzić wszystko do bardzo prostego działania, właściwie jednego mianownika. Jest jeden cel i jeden sposób, który pozwoli go zrealizować. Trzeba pedałować i się nie dać. Dobrze jest podzielić całą trasę na mini etapy i skupiać się tylko na nich. A po ich osiągnięciu jechać etap dalej i tak cały czas. Patrzenie na licznik jak uciekają kilometry jest frustrujące, dystans zmniejsza się bardzo wolno. Wymyślam więc taki sposób, przełączam licznik na funkcję pokazywania czasu i dokładnie co pół godziny patrzę na dystans jaki przejechałem. Takie podejście jest lepsze. Łatwiej się jedzie. Dobrze, że jedziemy w kilka osób. W sumie prawie od startu jedziemy w trójkę plus osoby które się dołączają, a potem po jakimś dystansie albo zostają albo jadą szybciej. Nawzajem się motywujemy i wspieramy. Ale jeden z tych skoczków trochę nam przeszkadza. Gdzieś na 200km pęka mu szprycha, jedzie na scentrowanym kole. Na podjazdach zostaje z tyłu, natomiast na zjeździe wszystkich nas wyprzedza. W mojej ocenie trochę to niebezpieczne, tym bardziej że w nocy oświetlenie ma liche, światła tylne właściwie mu nie działają. Dostaje skurczy, zatrzymuje się, burzy nam to dynamikę jazdy. Zamiast jechać do przodu stajemy i czekamy. Morale spada. W momencie kiedy jego rower wymaga jakiś mini napraw typu dopompowanie czy wycenetrowanie koła rozkłada się na jezdni z narzędziami niemalże prosząc się, żeby go potrąciło auto. Pojawia się pytanie na ile brać na siebie odpowiedzialność za głupie zachowania innych, którzy podejmują niepotrzebne ryzyko, a kiedy można ich odpuścić? Z jednej strony w danym momencie jedziemy w grupie, więc obowiązuje prawo stada, ale z drugiej strony każdy w tym stadzie to autonomiczna jednostka, która bierze za siebie odpowiedzialność. Odpowiedzi jak do tej pory nie znalazłem…

    Po powrocie do domu czuję, jak ta duma cały czas rośnie, jak pozwala wierzyć że jest się silnym i da się radę. Że w czasach kiedy wiara we własne siły jest towarem deficytowym, zastępowanym raczej przez udawane pewniactwo, przejechanie BBTouru daje silne fundamenty na których buduje się zdrowe i w pełni zasłużone przekonanie o własnej mocy. A kwestie dnia codziennego, w pracy, w której szef tworzy sztuczne problemy, stają się nieistotne. Nagle cele życiowe i plany, które wcześniej wydawały się mało realne nabierką koloru i stają możliwe do osiągnięcia. W końcu wiem, że jest we mnie moc!

Paweł Szczepaniak