Integracyjna impreza na Jurze - wrzesień 2011

dzięki temu wzbogaciliśmy się o świetne miejsca do siedzenia i znaczną ilość drewna na opał. Następnie przystąpiliśmy do przygotowania ogniska i paliwa do niego. Po porannym oczyszczeniu paleniska, wzięliśmy się za transport tego, co natura przygotowała dla nas, w postaci połamanych, nienadających się do niczego innego gałęzi i konarów leżących nieopodal. Ku naszemu zdziwieniu zebrało się tego dosyć sporo. W międzyczasie część ekipy przygotowała bardzo smaczne posiłki, zarówno śniadanie jak i obiad były wyśmienite. Przy okazji wyszło na jaw, że w kuchni doskonale radzą sobie także mężczyźni, (dwóch klubowiczów pokazało swój ukryty talent kulinarski), a dziewczyny, mogą nie tylko gotować, ale i pracować w polu (czyt. lesie). Po obiedzie pozostało już tylko poprzycinać opał, rozwiesić plandeki i baner sponsora oraz zorganizować „sklepik” i rozłożyć pamiątkowe materiały. W międzyczasie zaczęli zjeżdżać się pierwsi „goście”. Przyznam, że początkowo miałem obawy (pierwszy raz podczas całego procesu przygotowań), wydawało mi się, że ludzi powinno być więcej, przecież jest już tak późno, a tutaj dopiero kilka osób. Okazało się jednak, że dopiero co minęło południe, a moje poczucie czasu zostało zachwiane poprzez fakt, iż pierwszy raz od dawna, wstaliśmy w sobotę przed 7 rano (sic!)  i od razu wzięliśmy się do roboty!

Na szczęście z biegiem czasu, ludzi przybywało. Kolejne samochody z trudem wjeżdżały po górę, a byli i

tacy, którzy po przekonaniu się, że jednak można, wracali po auta zostawione na dole. Pojawili się też kolejny raz koledzy z Myszkowa, którzy zaproszeni  na imprezę i zaciekawieni tym co się tam dzieje, po krótkiej namowie zaporęczowali Wiercicę i zeszli jako pierwsi na dno (mnie osobiście bardzo nie chciało się tego robić i chwała im za to). Kolejne ekipy wchodziły do jaskiń niemal bez przerwy, co ktoś wyszedł, to zjeżdżał kolejny, nie raz trzeba był swoje odczekać w kolejce z powodu korka, jaki tworzył się w studni wejściowej. Kto nie mógł się dopchać lub wolał zobaczyć co innego, maszerował w kierunku jaskini Wiernej, w której po krótkim czasie również było pełno. Widać, że nasi grotołazi (i nie tylko oni, gdyż na imprezie znalazło się sporo osób, których kontakt z jaskiniami do tej pory ograniczał się do jaskiń turystycznych lub żadnych), są spragnieni zwiedzenia także nor jurajskich, które może i nie są tak wielkie i wymagające jak choćby „podziemia” tatrzańskie, za to w wielu miejscach przewyższają je bogactwem nacieków lub choćby możliwością łatwego dotarcia do ciekawych partii.

Podczas gdy jedni zwiedzali jaskinie, inni spędzali czas przy ognisku, a to przygotowując tradycyjne „pieczonki’- które na tej imprezie miały milion wariantów i odmian- a to piecząc kiełbaskę  dyskutując  przy okazji o tym i owym. Widać było, że niektórzy spotkali się po wielu latach, przez co rozmowy miały nieraz charakter wspomnień prawie historycznych. Działo się sporo,  wielu ludzi było zainteresowanych naszym sklepikiem i muszę przyznać, że nie tylko napoje gazowane były chodliwym towarem. Naszywki, breloczki, czy nasz klubowy magazyn Meander, rozchodziły się jak ciepłe bułeczki. Podobnie cegiełki na remont siedziby naszego klubu, po udanej akcji marketingowej jednego z naszych zacnych kolegów, które udało się sprzedać w liczbie 31.

        Wieczór zbliżał się nieubłaganie, a ludzi cały czas przybywało, w pewnym momencie zaczęliśmy się zastanawiać, czy wapień po nami wytrzyma, czy może nie przeniesiemy się z imprezą kilkanaście metrów w dół, do Wiercicy, na szczęście góra dała radę. Cały czas kolejne ekipy schodziły pod ziemią,co chwilę ktoś pytał o kask,

a to o czołówkę, widać było, że część uczestników mimo, iż początkowo tego nie planowała, dała się czy to namówić, czy to skusić samym widokiem, na zejście w głąb ziemi. I z pewnością tego nie żałowali, gdyż ich miny, mimo iż nieraz zdradzające niemały przecież wysiłek, zawsze były uśmiechnięte i radosne. Nieraz był to uśmiech „wzmocniony” innymi okolicznościami, ale to tylko jeden z powodów. W miarę, jak kolejne napoje znikały w gardłach naszych gości, zwiększała się liczba osób przy ognisku, aż w końcu pojawiły się i gitary. Grało kilka ludzi, czy to na zmianę, czy wspólnie, w każdym razie bawiono się wyśmienicie. Śpiewali młodzi starzy, ci co potrafią i ci co nie potrafią, znający tekst i nieznający, każdy na swój sposób, co jak zawsze w takim wypadku było bardzo zabawne. W środku nocy, gdy część osób z różnych powodów była zmuszona wrócić do domu, okazało się, że są i tacy, którzy na imprezę dopiero przyjechali. Dzięki temu swoją energią wzbogacali tych, którzy sił mieli już trochę mniej, więc impreza była w stanie trwać niemal w nieskończoność. Osobiście nie dotrwałem do jej końca tego dnia, gdyż zmęczony i lekko rozmiękczony położyłem się do namiotu, więc nie do końca wiem, jak się zakończyła.