Śnieżna Studnia - wrzesień 2011

Sala z Madonną robi na mnie spore wrażenie. Światło dzienne przebijające się przez dwa otwory jaskini pięknie oświetlało ogromną pieczarę. Mój zachwyt szybko się skończył gdy usłyszałem warkot Małego… : „Kuna! Idziesz?! Jeszcze będzie czas na robienie zdjęć! CHODŹ!" – to tak delikatnie… J. Tak więc nie mając innego wyjścia zaczęliśmy schodzić… Filip i Michał gnali do przodu. Za nimi „ciorał” Mały, no a ja zamykałem całą pielgrzymkę. Początkowe partie jaskini ku mojemu zdziwieniu okazały się dosyć wredne. Po zjechaniu paru szerokich studni, między innymi Studni Zakopiańczyków, dziura pokazuje swoje pazurki… Na swojej drodze mamy do przejścia dwa szczelinowe, wąskie przekopy.

„Mały!!! To na pewno tu…?! Tak, dawaj…!

O kurde… bydzie bida… Taka dupna nora, a takie ciasnoty!” – pomyślałem.

I przekop jakoś pękł, ale z drugim trochę powalczyłem. Głęboki wydech i klata puściła. Udało się!

Schodzimy dalej. Studnia Wazeliniarzy… 230 m zjazdu w pionie podzielonego paroma półeczkami.  Najdłuższa studnia w Tatrach! Po szybkich przepinkach osiągamy dno Studni, ok. -500 m

.

     Śnieżna Studnia jako jedyna reprezentuje klasyczny typ jaskini gouffre. Ciągi pionowe studni prowadzą do poziomu ok. -500 m, przez cały czas, niemal bez odcinków poziomych skąd dalej rozciągają się rozległe ciągi horyzontalne zawieszone ok. 200 m nad strefą syfonalną, z której fragmentarycznie odchodzą kolejne ciągi pionowe.Nasz cel - Sala Inka  znajduje się we wschodnich partiach jaskini. Z poziomu ok. – 500 m odbijamy w boczny korytarz. 

Przechodzimy parę trawersów nad Studniami Boskich Marmitów. Trochę  zapieraczki, rozpieraczki…, przejście nad zjazdem do Studni Czekoladowej. Przechodzimy przez Promenadę Słońca – korytarz (wygląda jak chodnik w sztolni), w którym znajdują się najładniejsze formy naciekowe  jaskini, stary meander,  Zawalisko i po ok. 1,5 godziny „ciorania” docieramy do Naszego celu.  W Sali Inka zrobiliśmy dłuższy rest. Jakaś przekąska, dyskusja, parę fotek i powoli pojawiająca się myśl o powrocie mobilizuje Nas do pakowania ekwipunku eksploracyjnego. Filip i Michał zostali w sali. Robili pomiary dwóch znajdujących się tam kominów. Dołączyli do Nas później. Razem z Małym zabraliśmy swoje wory. W drodze powrotnej Jacek wykonywał pomiary geologiczne. Tym razem funkcję skryby pełniłem ja. Strasznie „upierdliwa” robota J , ale Małemu z chęcią pomogłem. Po spokojnym 2,5 godzinnym łojeniu dotarliśmy z Małym pod Studnię Wazeliniarzy. Zostawiliśmy tam pobrany wcześniej sprzęt z Sali Inka. Chłopaki Nas nie dogonili więc zdecydowaliśmy się na spokojne wychodzenie do góry. Powoli do przodu długie odcinki lin pękały.  Zaczyna brakować wody, a gdzie tam jeszcze… Jakby nie było jest co łoić.