Za Siedmiu Progami - listopad 2014

        Z Kir wyruszamy o 7:30. Na „plateau” pod Wysoką docieramy w niezłym, biorąc pod uwagę ciężkie wory, czasie. Około godziny 10:00 zjeżdzamy do otworu. 4-metrowym progiem schodzimy do Sali pod Górnym Otworem. Jaskinia nie daje szansy na rozgrzewkę i od razu wita nas trudnościami. Zacisk Czekan to opadająca w dół szczelina, która na pierwszy rzut oka wydaje się węższa niż jest w rzeczywistości. Tytułowym czekanem pierwsi zdobywcy otwierali sobie drogę w okresach oblodzenia. W dół zacisk pokonujemy sprawnie. Mały, który był już w „Siedmiu Progach”, jest uzbrojony w świadomość „że się da”. Ja dopiero zaczynam jej nabierać. Dostajemy się do Białej Salki skąd ciasnym Korytarzem Grzybobrania dochodzimy nad Studnię Jubileuszową. Dalej mijamy Salę Kosyla i zjeżdżamy 35-metrową Kunią Studnią. Za Meandrem Wróżbitów odnajdujemy zaporęczowane liny. Decydujemy się z nich skorzystać, ale nasze zabieramy ze sobą. O mały włos nie obijam sobie czterech liter o „Ambonę” na dnie 4 metrowego progu (Mały czuwał jak zwykle). Kolejny Zacisk Spadochroniarzy, był historycznie skrajnie trudnym miejscem, lecz obecnie, pozbawiony szaty naciekowej na bocznych ścianach, nie stanowi problemu. Kolejno ściskamy stalagmitowego fallusa, od którego nazwę wzięła salka poniżej i ruszamy w stronę największego wyzwania- Zacisku Katowickiego. Mały szybko daje sobie z nim radę i po

chwili, wyluzowany, obserwuje moje zmagania. Pionowa szczelina w dwóch miejscach uciska mój

mostek, znacznie utrudniając oddychanie. Jak dla mnie, nie do przejścia „na wdechu”! Szczęście w

nieszczęściu, że miedzy najciaśniejszymi punktami zacisk pozwala na głębszy oddech. Niestety, pozwala

tam również na chwilę refleksji w stylu „Mały, co ja tu k.... robię!?”. Muszę naprawdę głęboko uwierzyć

w sprężystość mojej klatki piersiowej. Z Katowickiego wydostaję się do ciaśniutkiej nyży, w której zalega

woda i dalej 3-metrowym prożkiem na półkę gdzie czeka Mały. Ubieram uprząż i jedziemy dalej. Siadamy

na chwilę w Salce na Rozdrożu aby nabrać sił przed Apokalipsą. Bardzo życzyłbym sobie żeby wchodziła w

poczet siedmu sławnych zacisków. Dostajemy ją jednak „gratisem”, tymczasem jej przejście potrawi być

bardzo uciążliwe, zwłaszcza z worem. Ciągle będąc pod wrażeniem Zacisku Katowickiego, prawie nie

zauważamy poziomego Zacisku Saperów. Boleśnie odczuwam zato następną w kolejności Panikę

Tucznika, a dokładniej, odczuwa ją moja męskość. Szybka korekta ułożenia ciała i oto stajemy przed

trudnym Łamaczem. W dół okazuje się całkiem niegroźny, no właśnie... w dół. Przed nami Partie za

Siedmioma Zaciskami, w których Mały musi wykonać kilka pomiarów po które tu przyszliśmy. 

Docieramy do Wodnej Pułapki. Robimy pamiątkowe „selfie” w Korytarzu z Biwakiem i ruszamy w drogę powrotną.

Jak to w górę bywa, zaciski robią się jeszcze trudniejsze. 

W moim odczuciu, naprawdę dużego znaczenia, nabiera to w przypadku Łamacza i Czekana. Co do Zacisku Katowickiego, to chyba jest tak samo trudny, chociaż w drodze powrotnej kosztował mnie dwa podejścia. Za pierwszym razem

położyłem się na lewym boku, co było dużym błędem. Należy go pokonywać w obie strony na boku

prawym.

    Około godziny 18:30 jesteśmy na powierzni. Na „plateau” silnie wieje, ale na szczęście nie pada.

Na parking w Kirach docieramy około godziny 21h30, zmęczeni ale bardzo szczęśliwi.