Κυριακῆς Γ΄ Ματθαίου - Ἁγίων Νεομαρτύρων

Ημερομηνία δημοσίευσης: Jul 13, 2013 10:7:5 PM

Σήμερα θά ἀναφερθοῦμε στὴν ἑορτή τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων. Δηλαδή τῶν Χριστιανῶν ἐκείνων πού ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν ἐπάρατη περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας στὸν εὐρύτερο Ἑλλαδικό χῶρο.

Βέβαια, ὅλοι σας ἐνθυμεῖσθε τήν ρήση κάποιου μεγαλοσχήμου ρασοφόρου, ὅταν εἶχε ἀναλάβει ἕνα ὑψηλό ἀξίωμα, γιά τήν ὑπέροχη συμβίωση τῶν 400 χρόνων πού οἱ δυό λαοί, Ἕλληνες καί Τοῦρκοι, συμβίωναν ἁρμονικά. Ἄς δοῦμε λοιπόν αὐτήν τήν «ὑπέροχη συμβίωση». Ἄς μεταφερθοῦμε νοερῶς πεντέμισι αἰῶνες πίσω. Ἄς καταδυθοῦμε στό βάθος τῆς σκοτεινῆς αὐτῆς περιόδου τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέσα στήν ὁποίαν ἔλλαμψαν ὡς φωστῆρες οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες καί ἄς ἀντλήσουμε παραδείγματα γιὰ τὴ ζωή μας.

Ὅπως εἶναι γενικῶς παραδεκτό ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι ἡ κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ. Ἐδῶ γεννήθηκαν οἱ Ἐπιστῆμες, οἱ Τέχνες καί ἡ Φιλοσοφία ὅπως τίς ἐννοοῦμε σήμερα. Στόν μείζονα Ἑλληνικό χῶρο εἶχαν τήν ἕδρα τους τά παγκόσμια πνευματικά κέντρα τοῦ πολιτισμοῦ ὅπως ἡ Ἀθήνα, ἡ Ἀλεξάνδρεια καί ἡ Κωνσταντινούπολη. Καί ξαφνικά, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου τοῦ 1453, ἦλθε τό σκότος. Κατέβηκε ὁ διακόπτης καί ἡ λάμψη τοῦ πολιτισμοῦ ἔκλεισε ἀπότομα. Ἔθνος βάρβαρο καί ἀπολίτιστο σάν σκοτεινό σύννεφο ὁμίχλης ἐκάλυψε τήν πατρίδα μας. Ἰδού πῶς ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, ὁ πρῶτος Πατριάρχης μετά τήν ἅλωση, περιγράφει τήν κατάσταση:

«Θυμηθεῖτε, ἀδελφοί καί πατέρες, πόσο μεγάλον καί τί είδους ὑπῆρχε τό γένος ἡμῶν. Διότι ἦταν σοφό, ἔνδοξο, γενναῖο, φρόνιμο, ἀνδρεῖο, πού ὑπέταξε ὅλη τῆν Οἰκουμένη (τὸν τότε γνωστό κόσμο γύρω ἀπό τή Μεσόγειο) σὲ μία Αὐτοκρατορία. Καί ἰδίως, τή φροντίδα πού ἔδειχνε γιὰ τὴν ἀρετή καί τὴν ἁγιωσύνη. [...] Ἀλλά τῶρα, ἀλλοίμονο τῶν κακῶν πού μᾶς βρῆκαν! Χάθηκαν ὅλα [...] Ποῦ εἶναι τά ἐκπαιδευτήρια τῆς σοφίας; [...] Κατεπόθησαν ὑπό τοῦ Μωάμεθ».

Ἦταν θαῦμα τό ὅτι ἐπιβίωσε ἡ γνώση μας μέσα ἀπό ἐλάχιστα ἐκπαιδευτήρια ἀλλά καί ἀπό πλῆθος κρυφῶν σχολείων στά ὁποῖα ἐδιδάσκετο ἡ στοιχειώδης παιδεία. Ἕνας ἄλλος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Κύριλλος Λούκαρης ἀπαντώντας στήν κατηγορία τῶν Λατίνων σχετικά μέ τήν ἔλλειψη «σοφίας» στούς Ἕλληνες, ἔγραψε τά παρακάτω γιά τό πρόβλημα τοῦ μαρασμοῦ τῆς παιδείας στό ἑλληνικό γένος:

«Τό ὅτι ἡ ἀνατολική ἐκκλησία καί ὅλο τό γένος τῶν Ἑλλήνων εἶναι κακά καταστρεμμένο , τοῦτο δέν τό ἀρνούμεθα. [...] Καὶ ὅτι δέν ἔχουμε σοφία καί μαθήματα, ἀλήθεια εἶναι. [...] Ἄν [ὅμως] εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τήν Φραγγίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς ἐκεῖ δέν θά εὕρισκες. Καί εἰς τήν Ἑλλάδα τώρα διακόσιους χρόνους εὑρίσκεται. Καί κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καί βασανίζονται διά νά στέκουν εἰς τήν πίστιν τους, καί λάμπει ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ. [...] Καί σεῖς μοῦ λέγετε πώς δέν ἔχομεν σοφίαν;»

Ἡ παιδεία περιορίστηκε σημαντικά, ἀλλά δέν ἐξέλιπε τελείως. Καί οἱ Ἕλληνες κράτησαν τό πιό σημαντικό μέρος τῆς σοφίας τους: τήν πίστη τους.

Εἴπαμε πρωτύτερα γιά τό «κρυφό σχολειό». Βέβαια, ἡ νέα τάσης τῆς Ἱστοριογραφίας τῶν Γραικύλων προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλη τήν ἄποψη ὅτι τά περί κρυφοῦ σχολειοῦ ἦταν μύθος.

Λέγουν ὅτι πίσω ἀπό τόν «μύθο» γιά τό κρυφό σχολειό κρύβεται τελικά μιά «ἀνακρίβεια» καί ἕνα «στερεότυπο», ἡ ἀντίληψη πώς «ἡ ὀθωμανική αὐτοκρατορία ἦταν «ἀπολίτιστη» καί «καθυστερημένη», καί συνεχῶς βίαιη ἔναντι τῶν Ἑλλήνων καί ἄλλων χριστιανῶν». Ὅμως ὁ Ἑλληνισμός κατά τήν τουρκοκρατία «δέν κινδύνεψε ποτέ ἀπό τόν κατακτητή νά ἀφανιστεῖ», γιατί κάτι τέτοιο ὁ κατακτητής «ὄχι μόνον δέν τό ἐπιδίωξε, ἀλλά καί δέν τό ἐπιθυμοῦσε». Τά «περί 400 χρόνια τουρκικοῦ ζυγοῦ» ἦταν ἕνας μεγάλος Μύθος», ἀφοῦ «ἡ Ὀθωμανική αὐτοκρατορία [...] θεωροῦσε τούς Ρωμιούς καί τό Πατριαρχεῖο συνεταίρους της στή διοίκηση τῆς ἀχανοῦς χώρας». Γι' αὐτό καί «ἡ ὀθωμανική περίοδος ὡς καί τό 1914 μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς μία ἀπό τίς πλέον εὐνοϊκές συμβιώσεις κυρίαρχων μουσουλμάνων καί ὑποτελῶν χριστιανῶν». Βλέπετε πῶς συμπορεύονται οἱ γραικύλοι Ἱστοριογράφοι μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές Πατριάρχες;

Δὲν ἀναφέρουν ὅμως, ὅτι ἐνῶ δέν ὑπῆρχε κανένα ἐπίσημο διάταγμα πού νά ἀπαγορεύει τά σχολεῖα, ἐλεύθερα λειτουργοῦσαν τά σχολεῖα μόνο στίς πόλεις ὅπου ὑπῆρχε πολύς ἑλληνικός πληθυσμός. Ὅπου ὁ ἑλληνικός πληθυσμός ἦταν μικρός καί ὑπερτεροῦσαν οἱ Τοῦρκοι, ἡ ἐλεύθερη λειτουργία σχολείων ἦταν πρακτικῶς ἀδύνατη.

Οἱ τοπικοί ἄρχοντες ἀπαιτοῦσαν ὑπέρογκο «μπαχτσίς» (δωροδοκία) γιά νά δώσουν ἄδεια λειτουργίας σχολείου καί ὅταν πάλι ἔδιναν ἄδεια, τό κλείσιμο ἑνός σχολείου ἀπό τόν ὄχλο τῶν ὀθωμανῶν ἤ ἡ καταστροφή σχολείων ἀπό τούς Γενιτσάρους ἦταν κοινό φαινόμενο.

Ἀλλά τό σημαντικότερο πρόβλημα ἦταν ὅτι τά στίφη τῶν Γενιτσάρων περιεφέροντο καί ἀλλοίμονο στά παιδιά πού θά συναντοῦσαν νά περιφέρονται στούς δρόμους.

Ἐνῶ καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας οἱ Ἕλληνες ὑπέφεραν κάτω ἀπό τόν ἀβάσταχτο τουρκικό ζυγό, τότε πού ἔγινε ὁ βίος τους κυριολεκτικά ἀβίωτος ἦταν μετά τά ὀρλωφικά, τό 1770. Τότε οἱ χριστιανοί ἁπλά ὑπέφεραν τήν πιὸ ἀνείπωτη φρίκη, ?πως μαρτυροῦν οἱ πηγές τῆς Ἱστορίας:

«Οἱ ἄγριοι γιανίτσαροι κατέτρωγαν τούς πτωχούς χριστιανούς ἀσπλάχνως. Ἐζήτουν κρασιά, φαγητά, ἐνδύματα, ἀργύριον. [...] Τίς ἠδύνατο νά ἀντισταθῆ εἰς τοιούτους ἀπαιτητάς; Πολλοί ἔπιπταν θύματα τῶν γιανιτσάρων ἀτιμωρητί εἰς τούς δρόμους, διότι δέν ἡδυνήθησαν νά ἐκπληρώσουν τά ζητήματά των. Ἡ Λάρισα ἔδειξε τρομερότατα παραδείγματα τοῦ λεγομένου. Ἡ τιμή τῶν ἀρρένων ἐθυσιάζετο εἰς τά ἄγρια πάθη των. Καί ὅσοι φιλόστοργοι καί ὁπωσοῦν εὐκατάστατοι γονεῖς δέν ὑπέφεραν τήν αἰσχύνην ταύτην, ἠναγκάζοντο νά ἐξορίζωσι τά τέκνα των ἀπό τάς πατρικάς των ἀγκάλας εἰς κώμας κατοικουμένους ὑπό μόνων χριστιανῶν».

Οἱ γονεῖς -λοιπόν- ἔκρυβαν τά παιδιά τους γιά τόν φόβο τῶν γενιτσάρων καί μόνον τήν νύκτα μέ χίλιες προφυλάξεις μετέβαιναν σέ μυστικό μέρος -συνήθως νάρθηκα κάποιας ἀπόμερης ἐκκλησίας- μέ κλειστά παράθυρα γιά νά μάθουν τά στοιχειώδη γράμματα ἀπό τόν ὁλιγοράμματο ἱερέα. Αὐτό ἦταν τό κρυφό σχολειό, στό ὁποῖο ἔμαθαν -ὅσοι ἔμαθαν- τά λίγα γράμματα οἱ ἀγωνιστές τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καί δέν ἦταν καθόλου μύθος.

Τά ἐλεύθερα διδασκαλεῖα ἦταν λοιπόν περιορισμένα καί οἱ ἀνώτερες σχολές ὅπως αὐτή τοῦ Πατριαρχείου πού ἵδρυσε ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος ἦταν ἐλάχιστες, ἱκανές ὅμως γιά νά διασωθῆ ἡ σπίθα τῆς γνώσεως πού ἄναψε ἀργότερα καῖ προετοίμασε καί την ἐλευθερία μας.

Ἕνας ξένος διπλωμάτης τοῦ 17^ου αἰῶνα ἀναφέρει γιὰ τὴν ἴδια περίοδο:

«Εἶναι τραγική ἡ μετατροπή τῶν ἱερῶν τῆς θρησκείας, ἡ ἀποπομπή τοῦ βασιλικοῦ ἱερατείου καί ἡ μετατροπή τῶν ναῶν σέ τζαμιά. Τά μυστήρια τοῦ θυσιαστηρίου τελοῦνται κρυφά σέ μυστικές καί σκοτεινές τοποθεσίες. Τέτοιες εἶδα στίς πόλεις καί τά χωριά πού ταξίδεψα καί μοιάζουν μᾶλλον μέ κρύπτες ἤ τάφους παρά μέ ἐκκλησίες. Οἱ στέγες τους εἶναι σχεδόν στό ὕψος τῆς ἐπιφάνειας τοῦ ἐδάφους, γιά νά μήν κατηγορηθεῖ καί ἡ ἐλάχιστη ἔξαρση τοῦ ὀκοδομήματος ὡς θρίαμβος τῆς θρησκείας καί πρόκληση πρός τήν ὑπερηφάνεια τῶν τεμενῶν. [...] Δέν εἶναι λοιπόν παράδοξο γιά τήν ἀνθρώπινη λογική, πού βλέπει τήν καταπίεση καί τήν περιφρόνηση στήν ὁποίαν εἶναι ἐκτεθειμένοι οἱ καλοί χριστιανοί, καί τήν ἀμάθεια στίς ἐκκλησίες τους, πού ὀφείλεται στήν πενία τοῦ κλήρου, το ὅτι βρέθηκαν πολλοί πού ἐγκατέλειψαν τήν πίστη. Μᾶλλον εἶναι θαῦμα, καί ἐπαλήθευση τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ πώς πύλαι Ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς, πού ἡ ἐκκλησία ἐξακολουθεῖ νά διατηρεῖται σέ τόπο μεγάλη καταπίεση, καί παρά τήν τυραννία καί τά τεχνάσματα πού στρέφονται ἐναντίον της». Βλέπετε πόσο ὑπέροχη ἦταν ἡ συμβίωση μὲ τούς Μωαμεθανούς;

Ἡ μάστιγα τῶν ἐξισλαμισμῶν ὄχι μόνον τῶν ἀκουσίων ἀλλά καἱ τῶν ἑκουσίων ἀφαίμαξε τό Γένος καί τήν Ἐκκλησία ὑπέρ τῶν κατακτητῶν μωαμεθανῶν. Ὁλόκληροι τοπικοί πληθυσμοί προσχωροῦσαν στήν θρησκεία τοῦ Μωάμεθ. Πολλοί μάλιστα στόν Πόντο καί Μ. Ἀσία ἔγιναν κρυπτοχριστιανοί γιά νά ἐπιβιώσουν. Ἀπόγονοί τους ὑπάρχουν μέχρι σήμερα στήν Τουρκία καί ἐπιθυμοῦν νά ἐπανέλθουν στήν πίστη τῶν προγόνων τους.

Γιά νά ἀνακόψουν τήν ἔνταση τῶν ἐξισλαμιστῶν εὐαισθητοποιήθηκαν πολλοί εὐσυνείδητοι Κληρικοί.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μέ τίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες καί τά κηρύγματά του. Πολέμησε τήν ἀγραμματοσύνη καί ἐνίσχυνσε τήν εὐσέβεια. «Δέν βλέπετε ὅτι ἀγρίευσε τό γένος ἀπό τήν ἀμάθειαν καί ἐγίναμεν ὡσάν θηρία;» φωνάζει ὁ σοφός ἱεραπόστολος. Ἡ Καινή Διαθήκη θά στερεώσει τήν πίστη τοῦ λαοῦ πού κλονίζεται. «Τό κορμί σας, ἄς τό καύσουν, ἄς τό τηγανίσουν, τά πράγματά σας, ἄς τά πάρουν, μή σᾶς μέλη. Δώσετέ τα δέν εἶναι ἰδικά σας· ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται»

Ὁ λόγιος Ἐπίσκοπος Ναυπάκτου Νεόφυτος Μαυρομμάτης πού ἄρχισε νά ἐκδίδει ψυχοφελή βιβλία στήν Τουρκική γλώσσα μέ ἑλληνικούς χαρακτῆρες (καραμανλήδικη διάλεκτος) γιά τούς Ἕλληνες ἐκείνους Χριστιανούς, τῆς Μ. Ἀσίας πού ἔχουν λησμονήσει τήν Ἑλληνική καί μιλοῦσαν τήν Τουρκική Γλώσσα.

Ὁ Νικηφόρος Θεοτόκης καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, μέ τά ἐποικοδομητικά τους συγγράμματα πού γίνονται ἀνάγνωσμα στήν Ἐκκλησία, ἐκεῖ πού οἱ ἱερεῖς δέν μποροῦσαν νά κάνουν κήρυγμα. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄλλοι πού δέν ἀναφέρονται ἐδῶ, βοήθησαν στό νά ἀνακοπεῖ τό κύμα τῶν ἀθρόων ἐξισλαμισμῶν καί νά δημιουργηθεῖ ὡς ἀνάχωμα καί τεῖχος προστασίας ἡ θεία παρεμβολή τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων.

Οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες μᾶς καθοδηγοῦν σήμερα καὶ μᾶς διδάσκουν νὰ μὴν ὑποκύπτουμε στούς κατακτητές πού μπορεῖ νὰ ἐξουσιάζουν τὸ σῶμα μας, ἀλλὰ ὄχι τὴν ψυχή μας. Μᾶς διδάσκουν ἀκόμη νὰ μὴν εἰμαστε Οἰκουμενιστές. Διότι οἱ μωαμεθανοὶ ἐπεχείρησαν νὰ χρησιμοποιήσουν οίκουμενιστική τακτική γιὰ τὸν προσηλυτισμό των χριστιανῶν. Ἀναφέρω ἐνδεικτικῶς τὸ παράδειγμα τοῦ νεομάρτυρος Γεωργίου του Σέρβου (Φεβρουαρίου 11). Αὐτὸς, μαρτύρησε στὴ Σόφια τῆς Βουλγαρίας τὸ ἔτος 1515. Στην προσπάθειά τους οι Μωαμεθανοί νὰ τό σύρουν στην πλάνη τους, τοῦ εἶπαν: «Δὲν σοῦ ζητοῦμε νὰ ἀρνηθεῖς τὸν Χριστό, ἀλλὰ νὰ δεχθεῖς καὶ τὸν Μωάμεθ. Καὶ ἐμεῖς τιμοῦμε τὸν Χριστό ὡς Προφήτη». Ὁ νέος δὲν ὑπέκυψε καὶ θανατώθηκε διὰ πυρός. Ἒδωσε τὴν ζωὴ γιὰ νὰ μὴν κάνει τὴν οἰκουμενιστική ὁμολογία πίστεως ποὺ ἔκανε ὁ ἀποθανών Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Παρθένιος· αὐτὸς, χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἡ ζωὴ του, αὐτοπροαιρέτως, ἀναγνώρισε τὸν Μωάμεθ ὡς Προφήτη!

Οἱ σημερινοί Οἰκουμενιστές κηρύττουν ὅτι ἐμεῖς καί οἱ Μωαμεθανοί πιστεύουμε στόν ἴδιο Θεό. Αὐτό εἶναι μεγάλη πλάνη διότι τί σχέση ἔχουν μὲ τόν ἀληθινό Θεό μας, τὸν Θεό τῆς ἀγάπης οἱ Μωαμεθανοί; Στό κοράνι τους δὲν ὑπάρχει οὔτε μία φορά ἡ λέξη «ἀγάπη». «Ἰσλάμ» σημαίνει «ὑποταγή» καί «Μουσλίμ» σημαίνει «ὑποτεταγμένος». Γιά ὅσους δὲν ὑποτάσσονται ὑπάρχει τό ξίφος. Ποῦ εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ μας; Ὁ Ἀλλάχ τῶν Μωαμεθανῶν διψάει γιὰ αἵματα καί σφαγές. Δεῖτε τί γίνεται τίς ἡμερες μας στὰ ἰσλαμικά κράτη. Στὰ ἀλήθεια, αὐτός πού λατρεύουν ὡς θεό οἱ Μωαμεθανοί, δὲν εἶναι παρά ἕνας αἱμοδιψής δαίμονας. Λέγει ὁ Προφήτης Δαυΐδ: «Πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5).

Γι’ αὐτό ἐμεῖς, ἂς ἀντλήσουμε παράδειγμα ἀπό τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων καί ἂς ἐπικαλεσθοῦμε τὶς πρεσβεῖες τους, νὰ ἐλευθερωθεῖ τὸ γένος μας ἀπό τὰ δεινά καί νὰ ἐπανέλθει στήν πνευματική πορεῖα κοντά στόν Χριστό διὰ τῆς μετανοίας. Ἀμήν.