Προσωπολατρεία: ἡ νόσος τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος
Ημερομηνία δημοσίευσης: Sep 02, 2009 7:10:40 PM
«Μή πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὔκ ἐστι σωτηρία»
(Ψαλμ. ΡΜΕ´ 3)
Δέν πρέπει νά ἔχωμεν ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς ἀνθρώπους, ὅ,τι ἀξίωμα κι ἄν ἔχουν, διά τήν σωτηρίαν μας. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι τρεπτοί. Σήμερον ἅγιοι, αὔριον ἀρνηταί· σήμερον ἁμαρτωλοί, αὔριον δίκαιοι. ᾿Απόλυτον πεποίθησιν νά ἔχωμεν μόνον πρός τόν Θεόν καί εἰς αὐτόν νά στηρίξωμεν τάς ἐλπίδας τῆς σωτηρίας μας. «Μακάριος οὗ ὁ Θεός ᾿Ιακώβ βοηθός αὐτοῦ, ἡ ἐλπίς αὐτοῦ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ» (Ψαλμ. ΡΜΕ´ 5). Οἱ ἄνθρωποι προδίδουν, καί αὐτός τόν ὁποῖον σήμερον θαυμάζομεν ὡς ἅγιον καί ἐνάρετον τόν βλέπομεν δυστυχῶς ἀργότερον νά πίπτῃ, ἐνῶ ἄλλον τόν ὁποῖον πρότερον δέν εἴχομεν εἰς ὑπόληψιν νά ἀποδεικνύεται ἀντάξιος τῶν περιστάσεων καί σταθερός.
῾Ο ῾Ιερός ἀγών τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τῆς σήμερον ἔχει νά ἐπιδείξῃ πάμπολλα τοιαῦτα παραδείγματα. ᾿Εάν δέ ἀνιχνεύσωμεν τά βαθύτερα ὅλων τῶν κατά καιρούς σχισμάτων εἰς τούς κόλπους τῶν Γ.Ο.Χ. θά ἀνακαλύψωμεν ὡς ἔνοχον τό μικρόβιον τῆς προσωπολατρείας. Τό μικρόβιον αὐτό συνυπάρχει μεθ' ἡμῶν καί ὅταν συναντήσῃ εἰς ἡμᾶς εὐνοϊκάς συνθῆκας προκαλεῖ τήν ἐκδήλωσιν τῆς νόσου. ῎Ας ἐξετάσωμεν, λοιπόν, τάς νοσογόνους συνθῆκας αὐτάς, διά νά φυλασσόμεθα καί ἡμεῖς.
Κατ' ἀρχήν, διά τήν ἐκδήλωσιν τῆς νόσου ἀπαιτεῖται ἡ παρουσία ἑνός πνευματικοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος νά ἔχῃ φήμην ἐναρέτου ἀνδρός ἔστω καί κατ᾿ ἐπίφασιν. Δέν ἔχει τόσην σημασίαν ἡ οὐσία, ἀλλ' ἡ ἐξωτερική εἰκών. ᾿Αρκεῖ νά μή ἔχῃ δώσῃ ἀφορμάς διά δυσμενῆ σχόλια.
῎Επειτα, ἀναγκαῖος παράγων εἶναι ἡ ὕπαρξις γύρω ἀπό τόν πνευματικόν αὐτόν ἡγήτορα, ἑνός στενοῦ κύκλου πνευματικῶν τέκνων, τά ὁποῖα νά τόν εὐλαβοῦνται καί νά τόν ἐκτιμοῦν. Αὐτό εἶναι ὡς ἕνα σημεῖον κατανοητόν.
῾Η ἐκδήλωσις ὅμως τῆς νόσου γίνεται ὅταν ἀκριβῶς τά πνευματικά τέκνα μεταβάλλονται εἰς ὀπαδούς τοῦ προσώπου τοῦ ἡγήτορος. Τοῦτο δέ γίνεται ὡς ἑξῆς· ῾Ο ἡγήτωρ-πνευματικός πατήρ ἵσως νά ἔχῃ κάποιαν ἱκανότητα διά τῆς ὁποίας νά προσελκύῃ. ᾿Ημπορεῖ νά εἶναι ἀσκητικός, νά ἔχῃ θερμόν ζῆλον, νά εἶναι ρήτωρ, ἤ ἐλεήμων, ἀλλά ἠμπορεῖ νά εἶναι καί ἁπλῶς ἐπιτήδειος καί νά μηχανεύεται διάφορα τεχνάσματα, διά τῶν ὁποίων νά ἑλκύῃ τόν θαυμασμόν τῶν πνευματικῶν του τέκνων. ᾿Ημπορεῖ νά εἶναι πράγματι ἐνάρετος κατ' ἀρχάς, ὅμως δύναται νά εἶναι κάλλιστα ἐμπαθής ὑποκρύπτων ἐπιμελῶς τάς ἐμπαθεῖς του πλευράς καί ὑπερτονίζων κάποια θετικά του στοιχεῖα.
Τότε, λοιπόν, τό μικρόβιον τῆς προσωπολατρείας περιβάλλῃ κάποια πνευματικά τέκνα, τοῦ στενοῦ περιβάλλοντος. Ἀρχίζει ἡ κολακεία. ῞Οταν, τό στενόν περιβάλλον τοῦ Γέροντος ἀποτελεῖται ἀπό μοναχούς ἤ μοναχάς καί ὁ Γέρων ἀφεθῆ εἰς τήν μέθην τῶν θυμιαμάτων τῶν λιβανιζόντων αὐτόν, τότε, ἐξεδηλώθη ἡ νόσος.
Ἂν ὁ Γέρων, ἀπορρίψῃ τάς κολακείας καί διαλύσῃ τό νέφος τῶν θυμιαμάτων, κρατήσῃ δέ εἰς ἀπόστασιν ἀσφαλείας τούς κόλακας, ἐσώθη.
Εἰς τήν περίπτωσιν ὅμως κατά τήν ὁποίαν ὁ Γέρων δέν ἀντισταθῆ, ἀλλοίμονον! Δημιουργεῖται εἷς φαῦλος κύκλος, εἰς τόν ὁποῖον ὁ Γέρων ἐμπνέει τήν προσωπολατρείαν εἰς τούς λάτρεις του καί ἐν συνεχείᾳ εἰσπράττει αὐτήν ὡς θυμίαμα κολακείας ἐξ αὐτῶν. Τότε καί ἄν ἀκόμη ἦτο ἐνάρετος ὁ γέρων, ζαλιζόμενος ὑπό τοῦ νέφους τῶν κολακειῶν, τείνει νά πιστεύσῃ καί ὁ ἴδιος ὅτι ἔχει ἱκανότητας, τάς ὁποίας συνήθως δέν ἔχει. Πείθεται ὅτι εἶναι νέος ῞Αγιος Μάρκος Εὐγενικός, νέος Στουδίτης, νέος ῞Αγιος Μάξιμος ῾Ομολογητής, νέος στυλοβάτης τῆς ᾿Εκκλησίας.
῾Ο στενός κύκλος τῶν ὀπαδῶν (τά «Χερουβείμ» καί «Σεραφείμ» τοῦ Γέροντος!) ἀναλαμβάνει μετά ζήλου τήν διαφήμισιν τῶν θαυμαστῶν ἱκανοτήτων τοῦ Γέροντος εἰς τούς ἐν εὐρυτέρῳ κύκλῳ εὑρισκομένους. Διότι κύκλῳ τοῦ ῾Ηγήτορος σχηματίζονται ὁμόκεντροι κύκλοι ὀπαδῶν, ὁ εὐρύτερος τῶν ὁποίων εἶναι ὁ κύκλος τῶν «νεοφωτίστων» εἰς τούς ὁποίους αἱ «ἀκτῖναι» τοῦ Γέροντος φθάνουν ἀρκοῦντος ὑπερτονισμέναι λόγῳ τῆς διελεύσεώς των ἐκ τῶν «Χερουβείμ» «Σεραφείμ», «ἑξαπτερύγων» κ.λπ. τοῦ Γέροντος, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ὡς «ὁ Διδάσκαλος», «ὁ ῞Οσιος Πατήρ», «ὁ ῞Αγιος Πατέρας», «ὁ Πατερούλης μας» καί «ὁ ῞Αγιος Γέροντας». ῾Υπεράνω τοῦ οὕτως ἀνακηρυχθέντος «ἁγίου» Γέροντος ὑπάρχει μόνον ὁ Θεός, παρ' οὗ λαμβάνει τάς θεϊκάς ἐμπνεύσεις. Οὐδεμία ᾿Εκκλησιαστική ᾿Αρχή ὑπερέχει τοῦ «ὁσίου Γέροντος». Οὔτε ᾿Επίσκοποι, οὔτε Σύνοδοι, «κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ» λαλήσῃ εἰς αὐτούς παρά τάς διδαχάς τοῦ λατρευομένου προσώπου τοῦ Γέροντος, «ἀνάθεμα ἔστω», διά τούς ὀπαδούς, εἰς τούς ὁποίους ἰσχύει ἡ ψυχολογία τοῦ ὄχλου.
Αἱ φωτογραφίαι τοῦ «Γέροντος» κατακαλύπτουν τούς τοίχους τῶν δωματίων τῶν ὀπαδῶν, ὅπως αἱ φωτογραφίαι τῶν τραγουδιστῶν καί τῶν ἀθλητῶν εἰς τά ὑπνοδωμάτια τῶν μοντέρνων νέων καί περισσοτέρας φωτογραφίας τοῦ «ὁσίου Γέροντός» των ἔχουν εἰς τά κελλία των οἱ προσωπολάτραι, παρά εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ!
Δηλώνουν ἀνερυθριάστως, ὅτι ὅπου ἄν ὑπάγῃ ὁ «Γέρων» των, ἐκεῖ θά τόν ἀκολουθήσουν κἄν ὑπάγῃ καί εἰς τήν Κόλασιν! ῞Ο,τι δέ ἐκστομίσῃ ὁ θαυμαστός «Γέρων» θεωρεῖται δόγμα πίστεως. ᾿Εφευρίσκονται ἐτήσιοι ἑορτασμοί τοῦ «Γέροντος», ζωγραφίζονται εἰκόναι αὐτοῦ ἔτι ζῶντος καί μετά θάνατον τά ὀστά αὐτοῦ περιφέρονται εἰς χρυσά κιβώτια ὡς ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης! Οἱ τάφοι των προσκυνοῦνται καί τά προσωπικά των ἀντικείμενα δίδονται ὡς ἔπαθλα. Οὐδείς γίνεται δεκτός εἰς τάς τάξεις τῶν ὀπαδῶν, ἐάν μή πεσών προσκυνήσῃ τήν εἰκόνα τήν πλασματικήν τήν ὁποίαν ἔπλασαν οἱ ἴδιοι διά τόν Γέροντά των.
Τό πλέον τραγικόν τῶν περιπτώσεων εἶναι τό πρόσωπον τοῦ ἰδίου τοῦ Γέροντος, τό ὁποῖον οἱ κόλακες τοῦ στενοῦ του κύκλου ἔπλασαν ὡσάν ἄλλον χρυσοῦν μόσχον εἰς προσκύνησιν ὑπό τοῦ ὄχλου. Αὐτοί δέ οἱ κόλακες ἔχουν μεγαλυτέραν εὐθύνην ἀπ' ὅτι ἴσως καί ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας, ὁ ὁποῖος ἐξωθήθη ὑπ' αὐτῶν εἰς διαφόρους ἐκνόμους ἐνεργείας, ὅπως σχίσματα καί διαιρέσεις, συρθείς εἰς τό νά πιστέψῃ καί ὁ ἴδιος, ὅτι εἶναι ὁ σωτήρ τῆς ᾿Εκκλησίας!
Χρειάζεται δέ σύντονος προσευχή καί συνεχής προσοχή, διά νά μή εὑρεθῇ κανείς εἰς τήν θέσιν αὐτῶν τῶν προσώπων καί τό κυριώτερον νά φοβούμεθα ὅλοι καί κυρίως οἱ κληρικοί μας τούς κόλακας. Εἶχον δέ ἀπόλυτον δίκαιον οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι, οἱ ὁποῖοι «τούς κόλακας ὑπέρ τούς κόρακας ἐφοβοῦντο, διότι οἱ μέν σάρκας, οἱ δέ ψυχάς κατασπαράζουν».