Vertelling - Op doorreis

Op doorreis

Knipperende groene neonletters gaven aan: hier is een hotel. De dorpsstraat was verder donker en leeg. Hij stapte uit. Wankelde even, zocht met beide handen steun op de motorkap, die warm aanvoelde. De stilte suisde in zijn oren.

De luiken waren gesloten. Hij drukte op de bel, hoorde ver daar binnen een geluid. Hij drukte nog eens, bleef roerloos wachten.

Het was een oude man die open deed. Hij zag er kwiek en verzorgd uit. Gladgeschoren. Sportief gekleed. Over zijn schouders een donkerblauwe trui.

Hij ging zijn gast voor naar diens kamer. Liet hem plaats nemen in een fauteuil. Stond hem zwijgend aan te kijken, alsof hij wachtte op een verzoek, een voorstel, instructies.

De gast leunde naar voren.

“Het is voor ­één nacht. Ontbijt hoeft niet. Ik vertrek om zeven uur.” Met tegenzin voegde hij eraan toe: “Ik ben moe.”

“Maak het u gemakkelijk,” zei de oude man met een hoffelijk gebaar. Terwijl hij de kamer uitliep knipte hij het licht uit, deed de deur volstrekt geruisloos achter zich dicht.

Hij werd wakker door de druk op zijn blaas. Onhoudbaar bijna. Hij liep op de tast naar de deur, Knipte het licht aan. Zag geen toegang naar een badkamer of toilet. Hij bewoog de klink naar beneden. De deur was op slot. Het licht ging uit. Hij drukte opnieuw op de schakelaar.

Geen kom, geen schaal, geen fles, geen glazen, geen kopjes.

Er waren geen ramen.

Will van Broekhoven

December 2017